web stats

ข่าว

+-User

Welcome, Guest.
Please login or register.
 
 
 
Forgot your password?
ปัญหาการสมัครสมาชิก
วิธีเปลี่ยนสถานะเป็นนักเขียน
วิธีลงนิยาย
วิธีใช้งานบอร์ด

+-สถิติการใช้งาน

Members
Total Members: 880
Latest: Levitra5a
New This Month: 0
New This Week: 0
New Today: 0
Stats
Total Posts: 1553
Total Topics: 886
Most Online Today: 183
Most Online Ever: 190
(08 กรกฎาคม 2022 เวลา 19:00:55 )
Users Online
Members: 0
Guests: 174
Total: 174

ผู้เขียน หัวข้อ: ไออุ่นรัก ตอนที่ 2  (อ่าน 1467 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ meAyou

  • Moderator
  • ขาจร
  • *****
  • กระทู้: 69
ไออุ่นรัก ตอนที่ 2
« เมื่อ: 24 กุมภาพันธ์ 2014 เวลา 19:24:06 »
   เสียงการพูดคุยที่ดูจะมีอารมณ์ไม่ค่อยดีนักปนอยู่ทำให้ไอฟ้าอดที่จะเดินเข้าไปแอบดูไม่ได้และภาพที่เห็นก็ทำให้เธอต้องรีบเข้าไปแยกคู่สนทนาออกจากกันเพราะเกรงว่าจะเกิดการทำร้ายร่างกายกันเกิดขึ้นแต่แล้วใบหน้าของคนแปลกหน้าก็ทำให้ไอฟ้าต้องหยุดการก้าวเดินก่อนจะพินิจพิเคราะห์หญิงสาวตัวเล็กอย่างใช้ความคิด
   “ยัยอ้วก!”
   ไอฟ้าเอ่ยออกมาเบาๆพร้อมกับความมั่นใจว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นคือบุคคลที่เกือบฆ่าตัวเองเมื่อไม่นานมานี้
   เธอจำได้ใบหน้าเรียวเล็กบวกกับดวงตากลมโตที่มองทีไรก็ทำให้ขนลุกได้ไม่ยากแล้วไหนจะผมสีน้ำตาลอ่อนที่เคยกวาดไปทั่วใบหน้าของเธอเมื่อยัยนั่นใช้หมอนปิดจมูกจนเธอหายใจแทบไม่ออกทั้งหมดนี่แหละคือยัยอ้วก!
   ว่าแต่ยัยนั่นมาทำไมที่บ้านเธอหรือว่าจะตามมาเอาเรื่องแต่ก่อนที่สติจะเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับคนในความคิดก็หันมาพอดีพร้อมกับการพุ่งเป้ามาทางไอฟ้าแทน
   ศิศิราเดินมาหยุดอยู่ที่บุคคลที่สามที่ตอนนี้ดูเหมือนมีอาการอึ้งไม่ต่างไปจากเธอ หญิงสาวมองใบหน้าคุ้นเคยนั้นด้วยสีหน้านิ่งเพราะเจ้าตัวกำลังเก็บซ่อนความตกใจของตัวเองเอาไว้
   “ยัยโรคจิตจริงๆด้วย”
   ในที่สุดศิศิราก็มั่นใจเพราะเธอจำใบหน้าเอ๋อๆของอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำเพียงแค่นึกออกอารมณ์เดิมก็กลับมากระตุ้นให้ต้องลงไม้ลงมืออีกครั้งแต่ครั้งนี้เหมือนไอฟ้าจะยังโชคดีอยู่ไม่น้อยเมื่อคนน่ากลัวถูกฉุดแขนเอาไว้
   “จะทำอะไร”
   “ปล่อยนะคะตอนนี้น้ำขอจัดการยัยโรคจิตนี่ก่อนส่วนเรื่องนั้นเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”
   “ทำไมไปว่าหนูอัยย์แบบนั้น”
   ศิศิราหันไปมองหน้ามารดาก่อนจะมองไปยังโรคจิตหน้าเอ๋อที่เธอกำลังจะไปจัดการ
   “แม่รู้จัดยัยนี่ด้วยเหรอคะ”
   “รู้จักสิแล้วน้ำก็ต้องรู้จักด้วย”
   “แม่อย่าบอกนะคะว่า…”
   “จ่ะนี่หนูอัยย์น้องสาวคนใหม่ของลูก”
   เรณูเอ่ยแนะนำก่อนจะหันมายิ้มให้กับลูกสาวคนใหม่อย่างเอ็นดู
   “นี่ยัยน้ำลูกสาวแม่เองยังไงก็ฝากดูแลพี่ด้วยนะจ๊ะ”
   จบการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการทั้งสองสาวแทบจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย ไม่คิดว่าคนแปลกหน้าในค่ำคืนที่ไม่น่าจดจำจะกลายมาเป็นพี่น้องต่างสายเลือดที่ต่อไปต้องเห็นหน้ากันทุกวัน
   ไอฟ้าถึงกับหน้าถอดสีท่าทางงานนี้เธอจะเจอศึกหนักเพราะหากพลาดเพียงแค่เสียววินาทียัยอ้วกอาจคิดหาทางฆ่าเธอได้
   ส่วนศิศิราก็ได้แต่คิดในใจเมื่อเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ไม่น่าจดจำได้ย้อนกลับมาอีกครั้งโดยการตอกย้ำจากคนแปลกหน้าที่ต่อไปต้องทนเห็นหน้ากันทุกวันแล้วแบบนี้เธอควรแก้ปมในใจเรื่องไหนก่อนดีนะ,,,

   เย็นวันแรกของคำว่าครอบครัวแต่กลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดและเงียบผิดปกติโดยเฉพาะลูกสาวคนโตที่เอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมาจนแทบไม่ได้กินสักคำ
   “ทำไมไม่กินล่ะแม่ทำแต่ขอที่น้ำชอบทั้งนั้นนะ”
   เรณูเอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่าสถานการณ์เงียบนานจนเกินไปเธอรู้ว่าส่วนหนึ่งมาจากใครและคงจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้หากจะจัดการกับตัวต้นเหตุ
   “น้ำกินไม่ลง”
   “ไม่สบายหรือเปล่าให้ลุงพาไปหาหมอมั้ย”
   อนนต์เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงแต่กลับถูกอีกฝ่ายทำเฉยไม่สนใจจนเจ้าตัวถึงกับคอตกที่ถูกเมิน
   ไอฟ้ามองบิดาอย่างสงสารก่อนจะหันไปหาตัวการของเรื่องทั้งหมดที่กำลังมองมาทางเธอเหมือนกันและเพียงไม่นานเธอก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้หลบตาไปทางอื่นเพราะขืนจ้องกันนานกว่านี้มีหวังได้ฝันร้ายทั้งคืน
   “น้ำอิ่มแล้วขอตัวนะคะ”
   คนพูดลุกเดินขึ้นบ้านทันทีโดยไม่รอคำตอบรับจากใครเลย เรณูส่ายหัวไปมาให้กับนิสัยแย่ๆของบุตรสาวก่อนจะหันมามองหน้าสองพ่อลูกที่ดูจะซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
   “ต้องขอโทษแทนยัยน้ำด้วยนะคะถูกเอาแต่ใจตั้งแต่เด็กพอโดนขัดใจก็เป็นแบบนี้”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับผมเชื่อว่าซักวันแกต้องใจอ่อน”
   “แล้วหนูอัยย์ล่ะลูก”
   คำถามและรอยยิ้มที่ถูกส่งมามีหรือที่ไอฟ้าจะริอาจปฏิเสธได้
   “อัยย์จะทำให้พี่น้ำรักอัยย์ให้ได้ค่ะ ถึงจะใช้เวลาหน่อยแต่เชื่อว่าต้องทำได้”
   “ดีจังแม่ล่ะอยากให้ยัยน้ำได้ยินจริงๆ”
   เรณูยิ้มกว้างให้กับสองพ่อลูกที่แสนดีก่อนจะหันไปมองตามทางที่บุตรสาวเพิ่งเดินไปอย่างหนักใจหวังว่าสักวันหนึ่งศิศิราจะเปิดใจยอมให้คนอื่นเข้ามาร่วมใช้คำว่าครอบครัว …ภาวนาเหลือเกินว่าขอให้มีวันนั้น
   
   ก่อนจะแยกย้ายเข้านอนอนนต์ก็หันมาชื่นชมบุตรสาวจากใจจริงก่อนจะตบไหล่เบาๆอย่างเอ็นดู
   “พ่อดีใจนะที่อัยย์เข้าใจ”
   “ค่ะ”
   “งั้นคืนนี้พ่อก็คงหายห่วงเรื่องที่ลูกต้องนอนห้องเดียวกับพี่เค้า ยอมอะไรได้ก็ยอมนะพี่เค้าตัวเล็กกว่าเราอีกอย่าไปทำอะไรเค้าล่ะ”
   คนพูดเดินจากไปด้วยความโล่งใจแตกต่างจากไอฟ้าที่ตอนนี้ยืนนิ่งเหมือนโดนสาป เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าต้องนอนร่วมห้องกับยัยอ้วก!

   เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆถึงกับชักสีหน้าก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างอารมณ์เสีย
   “ต้องการอะไร”
   ช่างเป็นคำถามที่แสนจะกวนประสาทเสียจริงๆแต่ไอฟ้าจะทำอะไรได้เมื่อเธอได้เห็นฤทธิ์ของผู้หญิงน่ากลัวคนนี้แล้ว
   “คุณแม่น่าจะบอกพี่น้ำแล้วว่าเรา เอ่อเราต้องนอนห้องเดียวกัน”
   ศิศิรามองคนที่เรียกเธอว่าพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเมินหน้าหนี
   “ตั้งแต่เกิดมาฉันจำได้ว่าเป็นลูกคนเดียว”
   ไอฟ้าถึงกับจุกก่อนจะรีบรวบรวมสติที่มีอยู่เพื่อใช้ต่อสู้กับคนร้ายกาจตรงหน้า
   “เอ้า…อยากเข้ามาก็เชิญฉันเตรียมที่นอนไว้ให้เธอละ”
   คนพูดเดินเข้าไปข้างในก่อนจะผายมือไปยังจุดที่จัดเป็นที่นอนให้คนที่ตามมา
   “เป็นไงฉันเป็นพี่สาวที่ดีใช่มั้ยล่ะ”
   พูดจบศิศิราก็เดินหัวเราะกลับไปที่เตียงก่อนจะหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจคนที่อยู่ร่วมห้องอีกต่อไป
   ไอฟ้ามองที่นอนของตัวเองอย่างสังเวชใจ นี่เข้าตำราเสื่อผืน หมอนใบหรือเปล่านะเป็นแค่ประโยคที่ดังก้องในใจหากแต่ก็ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้ 
   คนตัวสูงหันซ้ายแลขวาก่อนจะมองโชฟาที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ของคนบนเตียงจากนั้นก็ใช้ความคิดพร้อมกับการเดินไปหาเป้าหมายใหม่
   “จะทำอะไร”
   “อัยย์ว่าจะย้ายมานอนบนโซฟาน่ะค่ะ”
   “แต่ของฉันวางอยู่เธอไม่เห็นหรือไง”
   “เห็นค่ะ อัยย์ก็กำลังจะเก็บให้เข้าที่อยู่นี่ไงคะ”
   “ใครอนุญาต”
   เป็นคนถามที่ชวนงงงวยจนไอฟ้าไม่รู้จะตอบอะไรดี เธอจึงก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนบนเตียงแล้วแต่กลับเป็นการกระทำที่กระตุ้นต่อมโมโหของคนมองให้ได้เดือดเพิ่มมากขึ้น
   ศิศิราเดินเข้าไปหาคนที่เอาแต่เก็บของก่อนจะยกข้าวของนั้นไปกองไว้อย่างเดิมจนไอฟ้าต้องเงยหน้ามามองคนเจ้าอารมณ์อย่างสงสัย
   “ฉันไม่อนุญาตให้เธอแตะต้องข้าวของเครื่องใช้ของฉัน”
   “แต่อัยย์แค่จะย้ายไปวางที่อื่นให้”
   “ใครขอ!”
   “ไม่มีใครขอค่ะเพราะอัยย์ต้องการเคลียร์ที่โซฟาเพื่อจะใช้นอน”
   “ไม่ได้!”
   “นี่คุณได้เตียงไปแล้วยังจะเอาอะไรอีก”
   “จะเอาโซฟา”
   เป็นคำตอบชัดเจนที่แสดงออกมาทั้งทางสีหน้าและแววตาจนไอฟ้าถึงกับต้องเดินถอยทับออกมาทีละก้าว
   “อยากได้ก็เอาไปเลย โด่…เอาไปให้หมดเลยเซ่”
   “แน่ใจนะที่พูด”
   เป็นประโยคถามย้ำที่คนฟังต้องรีบวิ่งไปตะครุบเสื่อและหมอนที่วางอยู่ข้างเตียงอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าจะถูกพี่สาวใจร้ายยึดคืน
   “ไม่ต้องกลัวเวอร์มากก็ได้ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”
   คนพูดเอ่ยยิ้มๆก่อนเดินไปหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศมาปรับให้อุณหภูมิลดลงไปอีก
   “อากาศร้อนนะว่ามั้ย”
   ไอฟ้าได้แต่มองคนที่เพิ่งหันหลังให้ตัวเองอย่างแค้นใจแต่ถ้าออกไปนอนข้างนอกก็อาจทำให้พ่อของตัวเองไม่สบายใจและสิ่งที่ทำได้ก็คือการอดทนเอาน่ะอย่างน้อยเธอก็ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายแค่ตอนนอนรีบๆหลับซะพรุ่งนี้ก็จะได้แยกย้ายกันซะที

   ในค่ำคืนที่เงียบสงัดจู่ๆเสียงบางอย่างทำให้คนที่หลับอยู่ต้องค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปยังคนบนเตียงที่ทำท่าทางเหมือนกับคนกำลังฝันร้าย
   ไอฟ้านิ่งคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปดูเผื่อมีอะไรช่วยได้และท่าทางของคนบนเตียงก็ทำให้เธออดสงสารไม่ได้จนต้องเอื้อมมือไปปลุกอีกฝ่ายให้ตื่น
   “คุณ คุณ คุณ คุณน้ำ”
   การเรียกชื่อไม่เป็นผลเมื่อศิศิรายังคงละเมออยู่และเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไอฟ้าต้องจับมืออีกฝ่ายมากุมเอาไว้แน่น
   “ฝันอะไรคุณ ตื่นสิตื่น”
   ไอฟ้าถึงกับถอดใจเมื่อเรียกเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สติเสียทีเอาแต่ละเมอร้องแต่คำว่าไม่ ไม่แล้วก็ไม่อยู่อย่างนั้น
   ศิศิราหายใจหอบๆพร้อมกับกำมือของคนตรงหน้าแน่นเธอรู้สึกหายใจได้ไม่เต็มปอดแล้วไหนจะน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดนี่อีก 
   หญิงสาวตะโกนร้องสุดเสียงก่อนจะผวาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า
   “เป็นไงบ้างคุณโอเคมั้ย”
   น้ำเสียงของคนข้างๆทำให้คนที่อยู่ในภวังค์เริ่มได้สติขึ้นมาก่อนจะก้มมองดูมือที่ชุ่มเหงื่อของตัวเองที่อีกฝ่ายจับเอาไว้
   “ใครให้เธอจับมือฉัน”
   พูดจบศิศิราก็ดึงมือของตัวเองออกก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่พูดอะไรอีกส่วนไอฟ้าก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะเธอคงไม่บ้าพอที่จะถามอะไรในตอนนี้แต่เรื่องที่พี่สาวคนใหม่ของเธอฝันถึงคงจะน่ากลัวจริงๆสังเกตได้จากเหงื่อที่เปียกเต็มฝ่ามือของอีกฝ่ายที่เธอจับอยู่
   ตอนละเมอก็น่าสงสารอยู่หรอกนะแต่พอตื่นขึ้นมานี่สิแทบจะกัดหูเธอมันน่าปล่อยให้ฝันร้ายทั้งคืนจริงๆ
   ศิศิรากำมือตัวเองไว้แน่นฝันร้ายกลับมาหลอกหลอนอีกครั้งความตายของบิดาที่เธอเห็นและสัมผัสด้วยตัวเองกลับมาได้อย่างไรทั้งๆที่ห่างหายมานานมากแล้วหรือพ่อของเธอจะไม่พอใจกับการเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ 
   หญิงสาวหลับตาลงช้าๆพร้อมกับการอธิษฐานส่งผ่านความรู้สึกไปให้บิดาบนท้องฟ้า…ขอให้ท่านหายห่วงเพราะเธอจะดูแลคนที่ท่านรักแทนเองและหากใครกล้ามาหลอกหรือรังแกแม่ของเธอล่ะก็ได้เจอดีแน่!
   




 

Powered by EzPortal
    ต้นฉบับในเว็บไซต์เป็นลิขสิทธิ์ของผู้แต่งต้นฉบับที่นำมาลง
    copyright © Yuriread.com All rights reserved.