web stats

ข่าว

+-User

Welcome, Guest.
Please login or register.
 
 
 
Forgot your password?
ปัญหาการสมัครสมาชิก
วิธีเปลี่ยนสถานะเป็นนักเขียน
วิธีลงนิยาย
วิธีใช้งานบอร์ด

+-สถิติการใช้งาน

Members
Total Members: 880
Latest: Levitra5a
New This Month: 0
New This Week: 0
New Today: 0
Stats
Total Posts: 1553
Total Topics: 886
Most Online Today: 110
Most Online Ever: 190
(08 กรกฎาคม 2022 เวลา 19:00:55 )
Users Online
Members: 0
Guests: 86
Total: 86

ผู้เขียน หัวข้อ: ตอนที่ 19  (อ่าน 3649 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ Admin

  • แอดมิน
  • เริ่มติด
  • *****
  • กระทู้: 251
  • I'm sociopath. I don't have feelings.
ตอนที่ 19
« เมื่อ: 07 มกราคม 2014 เวลา 18:29:27 »
ตอนที่ 19

   ละอองดาวแทบจะยกเลิกทริปที่เธอเป็นคนต้นคิดจัดขึ้นเพียงเพราะมีสมาชิกเกินมาหนึ่งแต่แค่คนเดียวมันก็ทำให้เธอหมดอารมณ์จนเผลอไปส่งสายตาดุให้กับคนก่อเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอส่งไปเลยสักนิด
   “คุณนิศามาด้วยก็ดีนะครับครบคู่พอดี”
   ภาสกรเอ่ยออกมาเมื่อเห็นภาพน้องสาวตัวเองกำลังเดินคู่มากับนิศามณี
   “ดูๆไปสองคนนี้ก็เหมาะกันดีนะครับอย่างคุณนิศาน่าจะเอายัยกานต์อยู่”
   “หมายความว่ายังไงคะ”
   ชายหนุ่มหัวเราะออกมาน้อยๆก่อนเอ่ยออกมาเสียงเบาเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน
   “จับคู่ให้ยัยตัวแสบไงครับ”
   “ไม่มีทาง!”
   ละอองดาวเอ่ยออกมาอย่างลืมตัวแต่ก็ช่างมันเถอะเพราะตอนนี้เธอกำลังจะเปลี่ยนจากไกด์นำเที่ยวเป็นไม้กันหมาแทนแล้วส่วนภาสกรก็ได้แต่ทำหน้างงๆเพราะไม่แน่ใจว่าใครหรืออะไรไปสะกิดสายชนวนของคนตัวเล็กเข้าให้อีก

   และแล้วก็นั่งเรือมาถึงเกาะที่ละอองดาวภูมิใจนำเสนอเพราะที่นี่น้ำใสจนมองเห็นตัวปลาที่ว่ายน้ำอยู่แถมยังมีชายหาดที่ขาวละเอียดน่าเดิน
   “ที่นี่เรียกเกาะราชานะคะไม่รู้ว่ามีคนเคยมาหรือเปล่า”
   ละอองดาวมองหน้านักท่องเที่ยวทั้งสามพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจเพราะถึงจะเป็นคนภูเก็ตแท้ๆนั่นก็ไม่ได้แปลว่าจะรู้จักทุกซอกของเกาะอย่างเธอ
   “งั้นตามมาค่ะ”
   “คุณดาวดูชำนาญมากเลยนะครับ”
   ภาสกรเอ่ยชมไกด์จำเป็นพร้อมกับมองอย่างทึ่งๆ เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งเก่งและแกร่งเท่าละอองดาวมาก่อนยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งทำให้เขารู้ว่าคิดไม่ผิดเลยที่ได้มอบหัวใจให้กับเธอคนนี้
   “มาบ่อยเหรอครับ”
   “ไม่บ่อยค่ะแต่ก็พอพาทัวร์ได้”
   คนพูดตวัดสายตาไปมองคนอีกคู่ที่ดูหนึ่งในนั้นจะอ่อนแรงมากจนต้องให้คนที่เดินด้วยประคองอยู่ตลอดเวลาช่างเป็นภาพที่ทำให้เธอนึกหมั่นไส้จนต้องเดินไปดึงคนหมดแรงมาประคองเอาไว้เอง
   “อุ๊ย!”
   นิศามณีอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็มีมือดีมาดึงเธอออกจากอ้อมกอดอุ่นๆของรวิกานต์แต่ไม่ต้องหันไปมองหน้าคนทำเธอก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร
   “ที่จริงคุณน่าจะนอนพักที่ห้องมากว่าจะมาเดินตากแดดแบบนี้”
   ละอองดาวเอ่ยกับคนที่เธอเพิ่งกระชากตัวออกมาจากรวิกานต์ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบจนไม่มีใครได้ทันสังเกตว่าตอนนี้ทั้งสองสาวกำลังเริ่มเปิดศึกกันอีกครั้ง
   “เกาะนี้มีกี่อ่าวคะ”
   รวิกานต์เอ่ยถามไกด์จำเป็นก่อนจะหันไปยิ้มให้กับธรรมชาติที่สวยงามเกือบร้อยเปอร์เซ็น
   “มีห้าแต่ละอ่าวขอบอกว่าสวยสุดๆน้ำงี้ใสจนเห็นตัวปลา”
   “ขนาดนั้น”
   “งั้นเรามาดำน้ำกันมั้ยคะนิศาเตรียมชุดมาพร้อม”
   ไม่พูดเปล่าแต่นิศามณีค่อยๆแกะกระดุมออกทีละเม็ดโชว์สิ่งที่เธอพก…เอ่อเรียกว่าใส่มาด้วยน่าจะถูก ตอนนี้เนินอกขาวเนียนค่อยๆออกมาสู่โลกกว้างอย่างช้าๆแต่หญิงสาวก็ไม่สามารถเปิดโชว์ได้ทั้งหมดเพราะละอองดาวมาคว้ามือเธอเอาไว้เสียก่อน
   “ฉันว่าเรามาคุยเรื่องอ่าวกันต่อดีกว่านะ”
   ละอองดาวจ้องหน้าคนที่กำลังจะโชว์ของลับกลางหาดพร้อมกับหันไปจิกสองพี่น้องที่ทำหน้าตาหื่นได้แบบหน้าเกลียดสุดๆ
   “มีใครอยากฟังต่อมั้ยคะ”
   ไกด์จำเป็นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะเดินทำหน้าบูดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อไม่ได้รับการสนใจจากใคร
   “คุณดาวเธอโปรโมทดีนะคะ”
   นิศามณีพูดพร้อมกับเดินไปคว้าแขนของรวิกานต์เอาไว้แต่มือของหญิงสาวยังไม่ทันได้แตะถูกตัวคนที่แอบชอบก็ถูกคนที่เดินเหวี่ยงไปแล้วกลับมากระชากให้ปลิวตามไป
   “คุณดาวจะไปไหนหรือทำอะไรก็เชิญสิคะ”
   “ฉันก็ทำให้สิ่งที่ฉันอยากทำนี่ไง”
   “คุณคิดจะกันท่า”
   “เปล๊า…ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”
   “ยังจะต้องให้ฉันอธิบายอีกเหรอคะคนตาบอดยังรู้เลยว่าคุณต้องการอะไร”
   ละอองดาวเงียบไปครู่หนึ่งเธอไม่อยากโต้ตอบอะไรให้มากความเพราะยิ่งคุยกับคนข้างๆก็เหมือนกับเธอกำลังโดนลวงความลับโดยไม่รู้ตัว
   “พี่ดาวคะแล้วตกลงไอ้ห้าอ่าวเนื่ยชื่ออะไรบ้าง”
   รวิกานต์เดินมาอยู่ข้างๆละอองดาวก่อนจะหันมาทำหน้าสงสัยว่าตกลงอีกคนจะมาเป็นไกด์หรือจะมาทำอะไรกันแน่ดูลึกลับชอบกล
   คนถูกถามหยุดเดินแล้วหันไปมองคนเจ้าปัญหาเมื่อกี้เธอจะบอกกลับไม่สนใจทีแบบนี้ทำมาเป็นเซ้าซี้ถาม
   “ว่าไง”
   “อยากรู้จริงเหรอ”
   คนถูกถามพยักหน้ารับช้าๆ
   “ก็ได้ที่เกาะราชานี้มีห้าอ่าวที่เรายืนอยู่ตรงนี้ชื่ออ่าวตะวันตกหรืออ่าวปะตกเป็นอ่าวที่สวยที่สุดของเกาะดูเม็ดทรายสิขาวละเอียดเดินนุ่มเท้ามากเลยใช่มั้ยล่ะ”   
   “นุ่มจริงด้วย”
   รวิกานต์เอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับคนพูด   “ดูนั่น”
   หญิงสาวตัวสูงชี้ไปในน้ำทะเลที่ใสมากซะจนเห็นตัวปลาก่อนจะคว้ามือคนข้างๆให้วิ่งไปดูพร้อมกับตัวเอง
   “ว้า…นึกว่าปลา”
   คนพูดทำท่าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่ลอยอยู่ในน้ำเป็นลูกมะพร้าวไม่ใช่ปลาอย่างที่เธอคิด ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนหอบอยู่ข้างๆ   
   “เป็นอะไรเหรอคุณ”
   “เหนื่อยสิยะอยู่ๆก็ลากฉันมาแบบไม่ตั้งตัว”
   รวิกานต์มองตำแหน่งที่เธอยืนกับจุดเดิมที่เธอลากละอองดาวมาก็ถึงกับอึ้งเพราะมันอยู่ห่างกันอยู่มากพอสมควร   “กินน้ำมั้ยเดี๋ยวฉันไปหาให้”
   “ถ้ารอให้เธอไปหาให้ฉันคงตายก่อนแหละ”
   “ไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก”
   ภาสกรรีบเดินเข้ามาหาคนที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมก่อนจะส่งน้ำให้อย่างรู้ใจ
   “ขอบคุณค่ะ”
   ละอองดาวเอ่ยออกมาก่อนจะรับน้ำมาดื่ม
   “พี่กรพกน้ำมาด้วยเหรอ”
   “อืม มาแบบนี้คอจะแห้งบ่อยๆ”
   “ไหนบอกไม่เคยมา”
   “เค้าเรียกว่าคนรอบคอบ”
   ละอองดาวส่งน้ำคืนให้กับชายหนุ่มก่อนจะหันมาตอบคำถามแทนทำเอาคนขี้สงสัยถึงกับจุกไปเลยทีเดียว จากนั้นละอองดาวก็เลิกสนใจรวิกานต์กับนิศามณี หญิงสาวตัวเล็กหันไปพูดคุยหัวเราะกับชายหนุ่มเพียงคนเดียวในทริปนี้แทนจนรวิกานต์แอบน้อยใจอยู่หลายครั้ง
   “ตอนนี้เราอยู่อ่าวสยามนะคะ ที่นี่เป็นอ่าวที่ยาวที่สุดของเกาะบรรยากาศค่อนข้างจะเงียบสงบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ส่วนใหญ่คนจะมาจอดแวะดำน้ำดูปะการังน้ำตื้นกันที่นี่”
   “ดีจังแต่ดูน้ำจะขุ่นไปหน่อยนะครับ”
   “ฝั่งนี้มีลมพัดเข้ามาตลอดเลยทำให้มีคลื่นค่อนข้างสูงน้ำทะเลเลยดูขุ่นไม่ใสเหมือนที่อื่น”
   “ออ แล้วอีกสามอ่าวละครับเป็นแบบไหน”
   “ก็จะมีอ่าวทือเป็นอ่าวเล็กๆหาดไม่กว้างเท่าไหร่ส่วนอีกสองอ่าวเป็นจุดดำน้ำที่สวยมากเลยนะคะชื่ออ่าวขอนแคกับอ่าวหลา”
   “โห…คุณดาวนี่รู้ลึกรู้จริงเก่งมากเลยนะครับ”
   ภาสกรแทบจะปรบมือให้กับไกด์คุณภาพที่อธิบายเรื่องราวได้อย่างชัดเจนอย่างกับมืออาชีพ
   “อย่าชมมากเลยค่ะเดี๋ยวดาวจะเหลิง”
   “เรื่องจริงนิครับจริงมั้ยกานต์”
   ชายหนุ่มหันไปหาลูกคู่เพื่อหวังเสียงเชียร์ตอบกลับมาแต่ผิดคาดเมื่อรวิกานต์มีเพียงรอยยิ้มแบบแห้งๆส่งคืนมาเท่านั้น
   “เห็นมั้ยล่ะคะคงมีแค่คุณกรที่เห็นคุณค่าของดาวส่วนคนอื่นคงหวังอะไรไม่ได้”
   พูดจบละอองดาวก็เดินกลับไปทางเรือทันทีเธอขอจบ ทริปนี้เพียงเท่านี้ อันที่จริงต้องบอกว่า…มันไม่น่าจะเกิดทริปนี้ตั้งแต่แรกถึงจะถูก!
   
   ละอองดาวถอดหายใจเบาๆเธอแทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นภาพการเอาอกเอาใจเกินกว่าเหตุของนิศามณีนี่ถ้าเข้าไปสิงตัวรวิกานต์ได้ยัยนั่นคงทำไปแล้ว
   หญิงสาวตัวเล็กพยายามสะบัดความคิดแย่ๆให้หลุดออกไปจากหัวแต่ก็ทำไม่ได้เธอถึงต้องมาดับร้อนในห้องน้ำแบบนี้
   “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
   คนถูกถามตกใจเล็กน้อยเพราะจู่ๆห้องน้ำที่เคยคิดว่าเป็นส่วนตัวกลับถูกลุกล้ำโดยใครบางคนที่เธอฟังแค่เสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
   “เธอเข้ามาได้ไง”
   “เดินเข้ามา”
   “ถ้าฉันดูไม่ผิดห้องนี้มันเข้าได้ทีละคนนะ”
   หญิงสาวตัวเล็กหันมาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังป้ายเพื่อยืนยัน
   “เหรอไม่รู้สิ”
   คนหน้าด้านยังไงก็คือคนหน้าด้านละอองดาวคงไม่อาจไปต่อความอะไรได้ เธอจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมาแทนแต่กลับถูกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆดึงเอาไว้
   “เดี๋ยวสิ…คุณยังไม่ได้ตอบเลยว่าเป็นอะไรถึงมายืนทำหน้าเศร้าอยู่ที่นี่”
   “เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ”
   “ฉันก็ไม่ได้อยากมาวุ่นวายอะไรหรอกนะถ้าพี่กรไม่บอกให้ตามคุณมา”
   รวิกานต์อ้างชื่อพี่ชายตัวเองทันทีเมื่อรู้สึกว่าความเป็นห่วงของตัวเองมันดูไร้ค่ามากจนน่าสงสาร
   “งั้นก็ฝากขอบคุณคุณกรด้วยแต่ฉันไม่เป็นไร”
   ละอองดาวพยายามสะบัดแขนออกจากคนที่ดึงเธอไว้แต่กลับถูกอีกคนจับแน่นขึ้นก่อนจะดึงตัวเธอเข้าไปใกล้
   “คุณคงไม่ได้หึงฉันหรอกใช่มั้ย”
   และแล้วรวิกานต์ก็หลุดความคิดของตัวเองออกมาจนได้ จากที่เธอเฝ้าสังเกตอาการและท่าทางของคนตรงหน้ามันเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากอาการของคนหึง
   “เธอพูดอะไร”
   ละอองดาวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะเรียกสติให้กลับคืนมา
   “ฉันพูดเรื่องจริงคุณกำลังหึงฉันกับคุณนิศา”
   รวิกานต์ยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเริ่มรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดมีเค้าโครงของเรื่องจริงอยู่โดยมีใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสีของละอองดาวเป็นหลักฐานยืนยัน
   “หรือคุณจะเถียงว่าคุณไม่ได้กันท่าคุณนิศาให้ออกห่างจากฉัน อันที่จริงเรื่องเมื่อคืนน่าจะดูง่ายสุด”
   “ฉัน…”
   “ฉัน…ฉันอะไรยอมรับมาเถอะคุณดาว”
   คนพูดใช้มือเชยคางหญิงสาวตัวเล็กขึ้นก่อนจะมองลึกเข้าไปในแววตา เธอมองเห็นความสั่นไหวในนั้นมันชัดเจนมากจนแน่ใจว่าละอองดาวก็มีความรู้สึกดีๆไม่ต่างจากตัวเธอ
   ทางด้านคนถูกต้อนกำลังรู้สึกสับสนจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนทุกความรู้สึกที่ประดังเข้ามา ความหงุดหงิด โมโหเมื่อมีคนมายุ่งกับคนตรงหน้าอีกทั้งยังความรู้สึกหวงแหนที่เกิดขึ้นจนเธอต้องอ้างเรื่องงานเพื่อให้รวิกานต์มาอยู่ในสายตามันมีที่มาจากแค่คำๆเดียวนี้เองเหรอ “หึง” ไม่น่าเป็นไปได้…
   “เธอคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันชอบคุณกรพี่ชายของเธอไม่ใช่ตัวเธอ”
   ละอองดาวเอ่ยออกมาพร้อมกับเบนสายตาไปทางอื่น เธอไม่อยากโดนมนต์สะกดจากดวงตาของคนตรงหน้าเล่นงานจนไม่เป็นตัวของตัวเอง อีกอย่างเป้าหมายของเธอคือภาสกรไม่ใช่ใครที่ไหนทั้งนั้น
   “แต่ฉันชอบคุณ”
   รวิกานต์เอ่ยถ้อยคำที่เต็มล้นอยู่ในหัวใจของตัวเองออกมา หากเธอไม่ได้พูดในวันนี้มันต้องระเบิดออกมาในไม่ช้า ส่วนคนฟังก็ได้แต่ยืนนิ่งเธอกำลังเมาเรือจนหูเพี้ยนไปใช่มั้ย
   “ฉันชอบคุณได้ยินชัดมั้ย”
   “เธอคงไม่สบายฉันว่าเราไปข้างนอกกันเถอะ”
   ละอองดาวพยายามจะเดินออกไปข้างนอกแต่กลับถูกคนตัวสูงดึงเข้ามากอดเอาไว้
   “ขออยู่แบบนี้สักพักนะ”
   คนพูดกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพราะเธอรู้คำตอบที่อีกคนจะพูดแล้ว มันน่าตลกใช่มั้ยที่หัวใจของเธอดันมาหลงรักคนร้ายกาจแบบนี้
   “ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมารู้อีกทีก็มีคุณวิ่งวนอยู่ในหัวใจแล้ว ตลกใช่มั้ยแต่อย่าเพิ่งหัวเราะนะเก็บไว้ก่อน…รอฉันเดินออกไปแล้วคุณค่อยระเบิดเสียงออกมา”
   “ฉัน…”
   “ชู๊ว…วันนี้คุณต้องเป็นฝ่ายฟังอย่างเพิ่งพูด”
   รวิกานต์คลายอ้อมกอดออกช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมตรงหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสีหน้าและแววตาแห่งความสงสัยจนเธอนึกสังเวชความรู้สึกของตัวเองขึ้นมา
   “ฉันแค่อยากจะบอกคุณ อยากให้คุณรู้ไว้ว่าความรู้สึกของเรามันต่างกัน ฉันชอบคุณแต่คุณชอบพี่ชายฉัน…ตลกดีนะ”
   “รวิกานต์”
   “อย่าเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่หดหู่แบบนั่นสิคะ ฉันไม่เป็นไรแค่อยากจะบอกให้คุณรู้ไว้ว่าฉันรู้สึกยังไงและจากนี้ไปอย่าเข้าใกล้ฉันให้มากเพราะคุณคงไม่อยากให้ฉันรู้สึกดีไปมากกว่านี้”
   คนพูดเดินถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวก่อนจะส่งยิ้มให้กับคนที่เธอเพิ่งสารภาพรัก
   “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากใจทุกอย่างยังเหมือนเดิมยังไงคุณก็ต้องได้เป็นพี่สะใภ้ของฉัน”
   รวิกานต์เดินผ่านคนตัวเล็กออกมาช้าๆแต่เพียงไม่กี่ก้าวเธอก็ถูกคนที่ยืนนิ่งฉุดแขนเอาไว้ หญิงสาวตัวสูงหันไปมองมือน้อยๆนั้นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆปลดออก
   “บอกแล้วไงว่าอย่าทำอะไรแบบนี้…เราออกไปกันเถอะ”
   พูดจบรวิกานต์ก็เดินออกไปทันที วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เอ่ยปากบอกความรู้สึกกับใครสักคนและไม่ถึงนาทีเธอก็ถูกหักอกแบบยับเยิน…ความหวังลวงตาที่ทำให้เธอกล้าเปิดใจมันหลอกล่อเธอจนเผลอเปิดปากและบดขยี้หัวใจของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี…เจ็บปวดจริงๆ
   




noon

  • บุคคลทั่วไป
Re: ตอนที่ 19
« ตอบกลับ #1 เมื่อ: 09 มกราคม 2014 เวลา 20:21:30 »
ยังจะมีต่อ ตอนต่อไปหรือป่าว ค่า ? :63:

 

Powered by EzPortal
    ต้นฉบับในเว็บไซต์เป็นลิขสิทธิ์ของผู้แต่งต้นฉบับที่นำมาลง
    copyright © Yuriread.com All rights reserved.