web stats

ข่าว

+-User

Welcome, Guest.
Please login or register.
 
 
 
Forgot your password?
ปัญหาการสมัครสมาชิก
วิธีเปลี่ยนสถานะเป็นนักเขียน
วิธีลงนิยาย
วิธีใช้งานบอร์ด

+-สถิติการใช้งาน

Members
Total Members: 880
Latest: Levitra5a
New This Month: 0
New This Week: 0
New Today: 0
Stats
Total Posts: 1553
Total Topics: 886
Most Online Today: 230
Most Online Ever: 230
(วันนี้ เวลา 05:53:50)
Users Online
Members: 0
Guests: 150
Total: 150

ผู้เขียน หัวข้อ: สัญญาวิวาห์กำมะลอ ตอนที่ 10  (อ่าน 2136 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ Admin

  • แอดมิน
  • เริ่มติด
  • *****
  • กระทู้: 251
  • I'm sociopath. I don't have feelings.
สัญญาวิวาห์กำมะลอ ตอนที่ 10
« เมื่อ: 31 ธันวาคม 2013 เวลา 23:53:52 »

ตอนที่ 10

   อวิกายกนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าเป็นเวลาเกือบบ่ายแล้ววันนี้มีคำสั่งเร่งด่วนจากผู้เป็นบิดาว่าให้เธอจัดการพาว่าที่เจ้าสาวไปเลือกแหวนให้เรียบร้อยแต่วันนี้ทั้งวันเธอไม่สามารถติดต่อใครอีกคนได้เลยจะว่าหายเข้าไปในกลีบเมฆก็คงไม่เกินจริงคิดได้ดังนั้นมือยาวๆก็จัดการเก็บของบนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องทันที
   และในที่สุดอวิกาก็ตัดสินใจโทรไปหาบุคคลที่เธอคิดว่าน่าจะรู้ดีที่สุดว่าตอนนี้คนที่เธอตามหาอยู่ที่ไหนและก็ได้เรื่องจริงๆเพราะตอนนี้เธอกำลังตรงดิ่งไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
   
   มาทางด้านมาธวีที่ตอนนี้กำลังสนุกกับการพาเพื่อนหนุ่มเที่ยวทะเลก็ถึงกับหน้าบึ้งขึ้นมาทันที เมื่อรู้จากบิดาว่ากำลังมีใครบางคนตามหาเธอเพื่อพาไปทำธุระ นี่หากไม่มีคำว่าธุระมาเกี่ยวข้องเธอคงจะยิ้มหน้าบานได้มากทีเดียว
   “เป็นอะไรเหรอผึ้ง”
   ไมเคิลเอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนสาว
   “เปล่านิ”
   คนพูดตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแขนคนข้างๆให้เดินตามตัวเอง
   “ไปไหนทางนี้เราเพิ่งเดินมานะ”
   “จะกลับแล้ว”
   “อ่าว…เพิ่งมาถึงเองนะ”
   “ผึ้งว่าไปที่อื่นกันดีกว่าเบื่อละทะเล”
   ไมเคิลมองคนที่เดินนำหน้าไปด้วยความสงสัยเพราะคนที่อยากมาใช่ตัวเขาซะที่ไหนแต่พอมาถึงเท้าได้เหยียบพื้นไม่ถึงสิบนาทีคนอยากมาก็ดันจะกลับซะงั้น…ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆแต่อยู่ๆคนที่บอกจะกลับก็เดินกลับมาพร้อมกับคนคุ้นหน้าที่ไมเคิลต้องส่งมอบรอยยิ้มให้ทันทีเมื่อได้พบหน้า
   “สวัสดีครับคุณเพชรบังเอิญอีกแล้วนะครับ”
   “สวัสดีค่ะ”
   อวิกาเอ่ยตอบออกมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
   “คุณเพชรมาทำอะไรที่นี่ครับอย่าบอกน๊าว่าพาลูกค้ามาเที่ยว”
   คนพูดเอ่ยออกมาอย่างสงสัย
   “เปล่าค่ะ”
   “งั้นคงมาประชุมหรือว่าสัมมนาแน่ๆเลย”
   ชายหนุ่มยังคงเดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหากแต่คนข้างๆนี่สิกลับทำสีหน้าเรียบเฉยจนคนมองอย่างอวิกาเดาใจแทบไม่ถูก
   “ไม่ใช่ค่ะพอดีเพชรมีธุระกับ…เอ่อกับ กับพี่ผึ้งน่ะคะ”
   ไมเคิลมองหน้าคนพูดสลับกับเพื่อนสาวด้วยความสงสัยคิดว่าตัวเองคงตกข่าวอะไรไปสักอย่างเป็นแน่
   
   อวิกามองตามหลังคนที่เธอตั้งใจมาหาด้วยความสงสัยอันที่จริงเธอคิดว่าอีกคนน่าจะพอรู้แล้วว่าเธอมาหาทำไมแต่กลับทำเป็นไม่สนใจแถมไม่ทักเธอสักคำไม่รู้ว่าพี่หมีไปแอบกินรังแตนที่ไหนมาอีก
   “สวัสดีค่ะพี่ผึ้ง”
   มาธวีหันไปมองคนอีคนที่เอ่ยทักเธอก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆแทนคำพูด
   “พี่ผึ้งคงจะรู้แล้วว่าเพชรมาหาทำไมใช่มั้ยคะ”
   “ไม่รู้”
   “คุณลุงไม่ได้บอกเหรอคะ”
   คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินหนีไปอีทาง มาธวีก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกน้อยใจแบบนี้แต่หากคนที่ตามมาใช้เหตุผลอื่นแทนคำว่าธุระเธอคงจะรู้สึกดีกว่านี้
   “พี่ผึ้งคะคุยกันก่อนได้มั้ย”
   อวิการีบเดินไปดักหน้าคนที่ตั้งท่าจะเดินหนีจากนั้นเธอก็ถือวิสาสะจับแขนอีกคนเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เดินหนีได้อีก
   “คุยกับเพชรก่อนสิคะ”
   “พี่ไม่ว่าง”
   “แค่แป๊บเดียวเอง”
   “เอ๊ะ! น้ำเพชรพูดไม่รู้เรื่องหรือไงพี่บอกว่าไม่ว่างไงถึงใช้เวลาแค่นิดเดียวก็ไม่ว่าง”
   หญิงสาวสะบัดแขนออกจากคนพูดไม่รู้เรื่องก่อนจะเดินไปยืนข้างๆชายหนุ่มที่ทำหน้างงไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
   “ป่ะไมค์ไปกันเถอะ”
   มาธวีพยายามดึงแขนคนข้างๆให้เดินตามมาแต่ไมเคิลกลับรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้
   “ทำไมไม่เดินมาล่ะไมค์”
   “ไมค์ว่าผึ้งน่าจะคุยกับคุณเพชรให้รู้เรื่องก่อนนะ”
   ชายหนุ่มพูดขึ้นแม้จะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวของคนทั้งสองแต่เขาก็นึกเห็นใจคนที่อุตสาห์ตามมาถึงที่นี่
   “ผึ้งไม่มีอะไรต้องคุย”
   “แต่ไมค์ว่า…”
   “ไม่มีแต่ถ้าจะไปเที่ยวต่อก็ตามมา”
   พูดจบมาธวีก็ปล่อยแขนชายหนุ่มทันทีพร้อมกับการเดินไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วจนชายหนุ่มที่ถูกทิ้งต้องรีบวิ่งตามไปอย่างเหนื่อยใจ
   อวิกาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินตามคนทั้งคู่ไปเธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นทั้งๆที่วันก่อนเธอยังถูกหมีอ้อนอยู่เลยไหงมาวันนี้หมีถึงได้เปลี่ยนไปอีกแล้ว…อารมณ์หมีนี่เข้าใจยากจริงๆ

   ตกเย็นที่บ้านของเอกอมรกุล อาศิราค่อยๆขับรถมาจอดยังที่ของมันก่อนจะเปิดประตูลงมาด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้คงเป็นวันแรกในรอบเดือนที่เข้าได้ทำงานอย่างเต็มที่หลังจากที่เอาปัญหาทุกอย่างสุมจนไม่เป็นอันทำอะไร ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆให้กับการกลับมาเป็นคนเดิมของตัวเองไม่รู้ว่าเขาจะทำได้ดีแค่ไหนรู้เพียงต่อจากนี้เขาจะไม่ทำให้คนที่รักผิดหวังอีกเด็ดขาด
   ชายหนุ่มหันไปมองรอบๆก่อนจะสะดุดเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพูดคุยอะไรกันบางอย่างภาพที่เห็นนำพาให้เท้าทั้งสองขาของอาศิราเดินเปลี่ยนทิศทางในทันทีก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่
   “คุณศิรา! ”
   แพรวรุ่งเรียกชื่อคนที่จู่ๆก็เข้ามาจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็ขยับตัวมาบังพงศกรเอาไว้ ช่างเป็นภาพที่ทำให้คนมองอย่างอาศิราถึงกับหัวใจกระตุกจนรู้สึกเจ็บได้อย่างประหลาด
   “รุ้งหลบข้างหลังพี่”
   ชายหนุ่มที่แพรวรุ่งเอาตัวเข้าบังเอ่ยออกมาก่อนจะดึงตัวหญิงสาวตัวเล็กไว้ข้างหลัง
   “คุณมีอะไร”
   พงศกรเอ่ยถามทันทีเมื่อจัดการเปลี่ยนตำแหน่งกับแพรวรุ่งเป็นที่เรียบร้อย
   “พี่กรอย่าไปมีเรื่องกับเค้าเลยเราไปทางอื่นกันเถอะ”
   แพรวรุ่งเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็วเพราะเธอไม่อยากทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอีกแต่พงศกรยังคงยืนนิ่งสบตากับคนที่เข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้ ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องคราวก่อนทำให้เขามั่นใจว่าผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อของลูกคนที่เขารักและเขาจะไม่มีวันยอมให้คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ได้ทำร้ายรุ้งของเขาอีกเป็นอันขาด
   อาศิรามองคนทั้งคู่ด้วยความหัวใจที่ปวดร้าว ตอนนี้เขาคงกลายเป็นบุคคลอันตรายไปแล้วสินะ ตลกชะมัดแต่มันก็สมควรแล้วล่ะ…จริงมั้ย
   “เธอกินอะไรหรือยัง”
   แพรวรุ่งแทบไม่อยากจะเชื่อหูว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้จากปากของคนตรงหน้าแล้วไหนจะน้ำเสียงอ่อนโยนนั้นอีกไม่รู้อาศิรากำลังจะเล่นสนุกอะไรอีก
   “ฉันซื้อของบำรุงมาฝากเดี๋ยวแช่ตู้เย็นไว้ให้นะ”
   คนพูดชูของที่อยู่ในมือพร้อมกับการยิ้มออกมาน้อยๆ
   “แล้วก็…นี่ของนาย”
   อาศิรายื่นของบางอย่างให้กับชายหนุ่มที่ยืนจ้องหน้าเขาแบบจะกินเลือดกินเนื้อหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะยัดกำปั้นให้เป็นของฝากไปแล้วแต่พอเปิดใจเหตุผลมากมายก็สนับสนุนให้เขาต้องเห็นใจคนสวนคนนี้อยู่ไม่น้อย
   “ฉันไม่ทำอะไรหรอกแค่อยากจะขอโทษ”
   พงศกรยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่จนอาศิราต้องยัดเยียดของที่ซื้อมาลงในมือของอีกฝ่ายถึงจะยากไปหน่อยแต่สุดท้ายเขาก็สามารถให้ของกับชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าได้สำเร็จ
   “โอเค ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน”
   อาศิราเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มถึงคนทั้งสองจะยังดูไม่เป็นมิตรกับเขามากนักแต่เขาก็ได้ทำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แล้วและต่อจากนี้ไปเขาจะทำทุกอยางให้ดีที่สุดและหวังว่าจะทำได้ดีกับทุกคนด้วยเช่นกัน
   “พี่ว่ามันคงกินยาแล้วลืมเขย่าขวด”
   พงศกรพูดอย่างที่ใจคิดก่อนจะก้มดูของในมือก็พบว่าเป็นเสื้อยืดที่ดูมีราคาอยู่พอสมควรแต่อย่าคิดว่าจะมาทำดีกลบความชั่วที่ทำมาได้…ไม่มีทาง!

   กลับมาทางด้านอวิกาที่เฝ้าแต่เดินตามใครบางคนที่เอาแต่เดินหนีเธอ หลบไปทางโน้นทีทางนี้ทีทำเอาเธอชักจะอ่อนใจจนต้องหลบออกมาโทรหาผู้สั่งการเพื่อปรึกษาแต่บทสรุปส่งท้ายก็คือต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องกลับเข้าบ้าน...หญิงสาวมองหน้าจอมือถือก่อนจะกดวางอย่างจนใจท่าทางงานนี้จะต้องออกแรงกันหน่อยแล้ว…
   อวิกาเงยหน้าขึ้นมองป้ายหน้าร้านก็พบว่าเป้าหมายของเธอไม่ได้คิดมาแค่กินข้าวแต่กะจะมาแดนซ์กันที่นี่ หญิงสาวรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้มาธวีก่อนจะคว้าแขนอีกคนเอาไว้
   “ทำไมมาที่แบบนี้คะ”
   มาธวีหันกลับมามองหน้าคนที่เธอคิดว่ากลับไปแล้วแต่กลับมายืนทำหน้าดุแบบนี้ใส่เธอ เห็นแล้วก็ทำให้ยิ่งหมั่นไส้มากขึ้นไปอีก
   “มากินหมูกะทะมั้งไม่เข้าก็อย่ามาห้าม”
   คนพูดปัดมือคนที่จับเธอออกก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน อวิกามองตามคนดื้ออย่างอ่อนใจท่าทางงานนี้จะไม่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการแต่หากปล่อยให้หมีไปเผชิญโลกกว้างเพียงลำพังก็คงจะไม่ดีแน่ๆ 
   หญิงสาวก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับมองหาใครบางคนที่เธอมั่นใจว่าเดินตามมาติดๆแต่พอพ้นขอบประตูเพียงไม่กี่ก้าวเจ้าหล่อนก็หายไปไหนไม่รู้แล้ว ใช่ว่าอวิกาจะไม่เคยเข้ามาในสถานที่แบบนี้แต่เรียกว่าไม่ชินมากกว่าเพราะนับครั้งได้ที่เธอเข้ามาเหยียบหากพี่ชายของเธอรู้คงได้โดนเอ็ดกันไปสามวันสามคืน
   “ไม่รอคุณเพชรก่อนเหรอผึ้ง”
   ไมเคิลเอ่ยถามคนที่เอาแต่เดินไปข้างหน้าจนไม่คิดจะสนใจใคร
   “มีขาเหมือนกันจะต้องรอทำไม”
   มาธวีกระชากน้ำเสียงเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่มุมถูกใจ
   “ผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่า”
   “เปล่า”
   “แต่ไมค์ว่าเป็น…ผึ้งรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
   คนถูกว่าหันไปจ้องหน้าคนพูดครู่หนึ่งจากนั้นก็เมินหน้าไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ
   “ผึ้งเป็นอะไรบอกไมค์ได้มั้ย”
   ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงหากแต่คนข้างๆกลับทำท่าทีเมินเฉยซะจนเขานึกท้อใจ คำพูดที่บอกว่าไม่มีอะไรของมาธวีช่างเหมือนคมมีดที่กรีดหัวใจของเขาทีละน้อยเพราะทั้งท่าทางและแววตาที่อีกคนแสดงออกมามันเป็นคำตอบอย่างดีว่าต้องมีอะไรสักอย่างเพียงแต่เขาอาจจะยังไม่ใช่ใครคนนั้นที่เพื่อนสาวอย่างจะระบายให้ฟัง

 เปิดจอง "สัญญาวิวาห์กำมะลอ" วันนี้ - 10 ธ.ค 56 ^^

   รายละเอียดการจอง
   ราคาเล่มละ 350 บาท
   ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท
   รวมที่ต้องโอน 380 บาท

   สำหรับการสั่งซื้อแบบ pdf ราคา 250 บาท

   โอนเงินมาได้ที่
   ธนาคารกสิกรไทย
   สาขาเซ็นทรัลแอร์พอร์ตเชียงใหม่
   457-211-232-8
   ชื่อบัญชี สมทรัพย์

   โอนเสร็จแจ้งวันเวลาการโอนมาได้ที่
   Mail         mydestiny_k@hotmail.com
   Tel           087-0591110
   Line         samakae
   fb             facebook.com/mea.you.927
   ถ้าสั่งแบบpdf ให้แจ้งเมล์ที่จะให้จัดส่งไฟล์ด้วยนะคะ 

   นิยายเรื่องอื่นๆ
   คุณหนูที่รัก yuri            comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=19228
   ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri      comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=18487
   เกมรักสะดุดใจ yuri        comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=18494
   ปีกรัก yuri                   yuriread.thaimeboard.com/index.php/topic,1232.0.html
   สามารถสั่งซื้อได้แล้วนะคะ พร้อมส่งจ้า ^^

   แบบ e-book ก็มีเข้าไปดูรายละเอียดได้ที่
   mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyou
   ขอบคุณที่ติดตามจ้า 




 

Powered by EzPortal
    ต้นฉบับในเว็บไซต์เป็นลิขสิทธิ์ของผู้แต่งต้นฉบับที่นำมาลง
    copyright © Yuriread.com All rights reserved.