Chapter 11 : เพื่อนซี้ บางทีก็ซั้ว!สองมือประคองแก้วกาแฟร้อนให้รู้สึกอุ่นมือกับอากาศที่หนาวจนติดลบ ลมหายใจเธอเป็นไอขาวๆออกมาเวลาที่เป่าของเหลวในแก้วให้อุ่น หนึ่งหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้เห็นท่าทางแล้วก็อยากจะเข้ามากอดให้หายหนาว หากหญิงสาวก็คงจะตบเขากระเด็น หรืออาจเตะจนคอหัก ตั้งแต่ในโรงซ้อมเทควันโด้แล้วที่เขาแน่ใจ หล่อนไม่ได้บอบบางอ้อนแอ้นแรงไม่มีเหมือนกิริยาอาการน่ารักน่าชังนี้เลย
หมัดหนัก เท้าหนักใช่เล่นเสียเมื่อไหร่..
ถึงอย่างนั้นก็น่ารัก น่าเอ็นดู ดูพูดออกมาแต่ละคำสิ...
“ซาคุยะซัง วันนี้หนาวกว่าเมื่อวานอีกนะคะ”
หนุ่มเจ้าของชื่อกระพริบตาปริบๆราวไม่ได้ยินเสียงคำถามจากสาวเจ้า จนได้เห็นรอยยิ้มขำๆจากหล่อนก็ต้องยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ ตั้งแต่เป็นหนุ่มมาก็เพิ่งจะเขินเป็นบ้าเป็นบอกับผู้หญิงเพียงไม่กี่คน และดันเป็นคนนี้ซะได้
อยากชวนมาเป็นแม่ของลูกจริงๆ..
ในฝันเถอะบัดดี้!
“ฉันชอบนะอากาศหนาว น่าจะเพราะฉันเกิดฤดูนี้..”
เสียงผู้หญิงใกล้ตัวดังขึ้นอีกรอบ ชายหนุ่มพยายามหาคำมาตอบหล่อนให้ได้ แต่กลับไม่ทันบางคนที่เดินโฉบเข้ามายืนข้างบาร์เครื่องดื่มด้วยคน
“อย่าบอกนะว่าเกิดวันวาเลนไทน์ แต่คงไม่บังเอิญขนาดนั้นมั้ง.?”
สองคนที่คุยกันอยู่ก่อนหันไปมองคนที่มาใหม่พร้อมกัน ฝ่ายนั้นยักไหล่ราวไม่สนใจแล้วหันไปสั่งกาแฟเฉย หากหนุ่มคนเดียวตรงนี้คงจะเฉยไม่ได้เมื่อมีสาวสวยขนาดนี้มายืนใกล้ จะว่าไปวันนี้เป็นวันดีของเขาหรือเปล่านะ
วันซวยน่ะสิไม่ว่า..
“โอ้.. ผมจำได้ว่าคริสตินซังเกิดวันวาเลนไทน์.?” ชายหนุ่มทำท่าคิดออก สาวที่มองไปทางอื่นต้องหันกลับมาสนใจเขาจนได้ทั้งที่บางทีอาจจะไม่อยากเลย..
“เอ๋.. คุณเก่งนี่นา จำได้ด้วย..” คริสตินยิ้มให้คู่สนทนาก็จริง หากเธอแอบชำเลืองสายตาไปมองอีกสาวที่เงียบไป มิกิไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เธอมา หล่อนเอาแต่จิบกาแฟและมองเหม่อไปนอกร้านยังลานหิมะ และบรรดาผู้คนที่กำลังสนุกสนานอยู่ตรงนั้น
ความจริงมันก็ไม่น่าเป็นเรื่องให้คิดมากอะไร หากมันให้ความรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ปกติหล่อนไม่เคยเฉยแบบนี้ หรือจะโกรธเรื่องเมื่อวาน แต่ตอนนั้นฉันชมหล่อนนะ และมันก็สวยจริงๆด้วย!
หรือว่าจะอายจนไม่อยากมองหน้ากัน เขินเหรอ.?
“ผมเคยอ่านผ่านๆในนิตยสารนะครับ”
ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสหันกลับมาสนใจชายหนุ่มที่พยายามจะคุยต่อ ส่วนหนึ่งก็รู้สึกสงสารเขาหากเธอจะเข้ามาแย่งซีนไปคนเดียว และใช้เขาเป็นเครื่องมือบางอย่าง แต่ช่วยไม่ได้นะ นายอยากเป็นคนที่ฉันหมั่นไส้ที่สุดตอนนี้!
“เหรอคะ คุณอ่านแค่ผ่านๆยังจำได้ แต่บางคนที่บอกว่าตามฉันทุกงานกลับจำไม่ได้ มันก็แปลกดี”
“ใครบอกว่า ฉันไม่รู้ล่ะ แค่ยังไม่ได้พูดเฉยๆ” มิกิพูดเสียงไม่พอใจ หน้าก็ยังไม่หันมองใครทั้งนั้น หากปากยังพึมพำต่อ “ส่วนวันเกิดฉัน มันไม่สำคัญหรอก ไม่ใช่คนดังเท่าไหร่นี่นา..”
คริสตินกำลังจะอ้าปากพูดว่าที่จริงเธอก็แอบรู้เรื่องนี้มาบ้าง แต่บางคนแถวนี้ดันขโมยซีนเธอไป
“ใครว่าไม่ดังครับ ผมเห็นแฟนคลับถือเค้กมาให้คุณตอนเลิกกองครั้งนั้น เรื่องวันนั้นยังติดตาผมอยู่ ยังแอบอิจฉาด้วยซ้ำไป” ซาคุยะยิ้มตาหวานให้สาวหน้าหวานที่เงยหน้าขึ้นมาสบตา สองคนทำเหมือนลืมไปว่ามีอีกคนอยู่ตรงนี้ด้วย จนกระทั่งได้ยินเสียงของถูกวางอย่างแรงบนเคาท์เตอร์บาร์ ชายหนุ่มหันไปมองและชั่ววูบเขาคิดว่าเขาถูกดวงตาสีฟ้าไอริสจ้องราวจะกินเลือดกินเนื้อ หรือเจ้าของมันก็แอบสนใจเขาเหมือนกัน โอ้..หลงตัวเองไปหน่อยแล้วบัดดี้!
“โทษทีนะคะ ฉันเป็นคนไม่อ่อนโยนเท่าไหร่” คริสตินทำเหมือนพูดกับผู้ชายหากสายตามองผู้หญิงที่นั่งแก้มตุ่ยเมินหน้าให้อยู่ ไม่รู้จะทำยังไงที่จะให้หล่อนพูดด้วยได้โดยไม่ต้องเสียฟอร์ม สุดท้ายก็ยอมตัดสินใจ เธอถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ต้องไปก่อนแล้วค่ะ งานจะเริ่มอีกไม่นาน”
“โอ้.. ตามสบายครับ เดี๋ยวเราก็ต้องไปเหมือนกัน”
สาวอังกฤษยิ้มรับคำชายหนุ่ม แต่รอยยิ้มเธอก็เลือนไปเมื่อเห็นท่าทางไม่ใส่ใจจากบางคนที่หวังจะให้สนใจกัน “ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”
ร่างสูงเดินลุยหิมะออกจากร้าน มือที่สวมถุงมือดึงฮู้ดจากเสื้อคลุมมาคลุมศีรษะ แว่นดำนำมาใช้กันแดด ริมฝีปากแดงจัดเพราะอากาศที่หนาวเย็นเม้มลงอย่างหงุดหงิดใจ ทำไมฉันจะต้องหงุดหงิดด้วยนะ มันก็แค่....
“เพิ่งรู้ว่า คุณเป็นคนยอมแพ้อะไรง่ายๆ”
คริสตินตกใจกับเสียงที่แว่วมาเข้าหู หันไปมองก็เห็นบางคนในชุดเสื้อคลุมสีชมพูอ่อนมาเดินอยู่ข้างๆ อยากจะยิ้มแทบตาย หากเธอยังประชด “ฉันแค่จะไปทำงาน ไปใช้แรงงาน ใครจะสบายเหมือนเธอล่ะ มีหนุ่มคอยบริการให้”
“นึกว่าฉันชอบแบบนั้นเหรอ.?” มิกิย้อน เผยยิ้มสดใสก่อนดึงแว่นดำจากสันจมูกอีกคนออก รีบพูดก่อนที่หล่อนจะโวยวาย “ฉันไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย และก็..ตาคุณสวยที่สุด” พูดจบก็ยื่นแว่นคืนให้เจ้าของมันแล้วเดินหันหลังจากไปเสียอย่างนั้นให้คนมองตามตาปริบๆ
“ยัยผู้หญิงเพี้ยน..” พึมพำว่าตามหลังสาวที่เดินกลับไปทำงานของหล่อน คริสตินส่ายหน้าหัวเราะ เอาแว่นกลับมาสวมใหม่ ได้เวลาไปทำงานของตัวเอง รอยยิ้มยังไม่จางไป
แปลกไปหรือเปล่านะ ถ้าจะบอกว่า อากาศวันนี้หนาวแต่อุ่นดี...
..................................
อิงกริดซุกมือสองข้างอยู่ในเสื้อคลุมหนาสีน้ำเงินเข้ม มีฮู้ดคลุมศีรษะและบังใบหน้าบางส่วน สวมแว่นดำสนิทเช่นเคย ยืนอยู่ข้างสาวบลอนด์ร่างเล็กในชุดที่แทบไม่ต่างกันแค่หล่อนใส่เสื้อคลุมสีขาวสะอาดตาเหมือนหิมะ พวกเธอกำลังมองดูใครคนหนึ่งกำลังเตรียมตัวอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ใครคนนั้นที่เป็นจุดเด่นเหลือเกิน ก็สูงหุ่นเท่เสียขนาดนั้น แต่ดันเป็นผู้หญิง หน้าตาเหมือนเธออีกต่างหาก...
เหมือนซะจนบางทีก็เครียดนะ เหมือนเกินไปไหม.?
คริสหันมาโบกมือให้จากตรงนั้นเพราะรู้ถูกมองอยู่ คนเป็นน้องโบกมือกลับไปอัตโนมัติ ต้องการจะให้กำลังใจพี่สาว ทุกครั้งที่เธออยู่ข้างสนามก็ชอบทำแบบนี้ น้อยครั้งมากที่พวกเธอจะห่างกัน ไม่รู้ใครที่ติดใครนะ..ฝาแฝด..
“ไม่ไปเล่นกับคริสด้วยล่ะ”
เสียงที่ดังแทรกความคิดมาพาให้อึ้งไปนิด “ไม่ล่ะ ฉันขอดูดีกว่า” แฝดน้องตอบง่ายๆ ก้มลงยิ้มให้คนตัวเล็กที่เงยหน้ามายิ้มรู้ทัน “ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้เธอมากกว่านี้นะเบคก้า”
“เธอก็ยอมรับข้อเสนอของฉันกับคริสสิ”
อิงกริดเม้มปาก หัวคิ้วกดลงน้อยๆ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรปวดหัวจี๊ดทุกที และคนที่รู้ดีก็พูดขึ้นมากระแทกใจ
“ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นคู่แข่งพี่สาวตัวเองหรอกนะ เธอเป็นเธอ เธอไม่เหมือนคริสเลย ฉันยืนยันได้” รีเบคก้าพยายามยิ้มให้กำลังใจคุณแฟน และสิ่งที่ได้กลับมาแม้จะไม่อาจบอกได้ว่ามันตรงใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวังมากเกิน
“ฉันขอเวลาคิดอีกนิดนะ เร็วๆนี้” อิงกริดยิ้มยืนยันคำพูดตัวเอง ก่อนดึงมือออกมาจากเสื้อคลุม ยื่นมันให้อีกสาวที่ยิ้มก่อนจะรับมันมาจับกันมั่น ระหว่างที่เธอหันกลับไปดูพี่สาวที่สนามแข่งสกี เธอเชื่อว่าหูได้ยินหล่อนพูดอีกคำ
“ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเสมอนะอิงกริด”
คนฟังบีบมือคนพูดให้กระชับขึ้น รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมาก และจากนี้ไป เธอเชื่อว่า มันคงจะดีขึ้นอีกแน่นอน..
..........................................
หญิงสาวยกแว่นดำขึ้นเล็กน้อย ต้องการมองท้องฟ้าด้วยสายตาปกติ เดิมทีเธอคิดว่า รู้สึกไปเองว่าวันนี้หนาวผิดปกติ หากพอมองฟ้าตอนนี้มันเหมือนจะยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง มันครึ้มเหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรสักอย่าง
“ซาคุยะซังคะ กรมอุตุพยากรณ์อากาศวันนี้ว่ายังไง คุณรู้ไหม.?”
ชายหนุ่มที่ถูกถามทำท่านึก ก่อนหันไปดึงคนที่เดินผ่านมามาถาม เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้ความแล้วก็หันมาตอบสาวเจ้าที่กำลังวุ่นวายกับการมองนู่นมองนี่ไปรอบๆ “เขาว่า วันนี้จะหนาวกว่าเมื่อวานครับ หิมะคงตก”
“อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ” มิกิพึมพำ แต่สายตาไม่ได้มองคนตอบสักนิด เธอคิดถึงคนอื่นอยู่ “ถ้าหิมะตก เล่นสกีตอนนี้จะไม่อันตรายเหรอคะ”
“ไม่หรอกครับ ถ้าไม่เกิดพายุก็ไม่เป็นไร แต่พวกเล่นสกีจะชอบนะครับเวลาหิมะตกมากๆ มีลมพัดด้วยก็ดี มันทำให้การเล่นสกีสนุกขึ้น เพราะปุยหิมะมีแอฟเฟ็คมากกับการเล่นสกี” ซาคุยะเสียงนุ่ม ถึงจะไม่เข้าใจว่าสาวเจ้าจะถามเรื่องนี้ทำไม แค่ได้ตอบหล่อน เขารู้สึกว่าตัวเองเท่มากแล้ว บ้าหรือเปล่าฟ่ะ.?
“โอ้.. คุณรู้เรื่องนี้ดีจังเลย”
“ผมชอบเล่นสกีเหมือนกันครับ”
“ค่ะ ฉันก็อยากเล่น ถ้ากล้าพอ..” มิกิบอกใจลอย ลอยไปไหนไม่รู้ หากดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้สนใจหรอกว่าเธอไม่ได้ฟังเขาพูดต่อสักนิด
“คามิซามะ.. ขอให้ไม่มีพายุด้วยเถอะค่ะ” สาวหน้าหวานพึมพำเผลออ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าอย่างไม่รู้ตัว มาสะดุ้งก็ตอนที่รู้สึกว่ามีสายตามองแปลกๆ หญิงสาวหันมาแสร้งฉีกยิ้ม “ก็คิดว่า ถ้าพายุมา งานแกะสลักน้ำแข็งก็คงจะแย่ไปด้วย งานเราก็จะลำบากขึ้นน่ะค่ะ”
อ้างไปเรื่อยเปื่อยกลบเกลื่อนความจริงที่คิดอยู่ แล้วก็รีบหาวิธีตีตัวออกห่างชายหนุ่มที่เป็นพิธีกรสนามคู่กันทันที ตอนนี้ยังไม่ต้องไปสัมภาษณ์ใครนี่นา กล้องยังไม่จับก็ยังไม่ขยับไปทำงานหรอก “เดี๋ยวขอตัวไปหาคานะจังก่อนนะคะ เดี๋ยวมาค่ะ” โดยไม่รอให้ใครขออนุญาต สาวตาสีน้ำเงินก็มาถึงที่ที่ผู้จัดการส่วนตัวยืนอยู่ หล่อนหันมามองพอดี “คานะจัง แวะไปดูที่แข่งสกีบ้างหรือเปล่า”
คานาเดะพยักหน้าทั้งไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกถาม แต่มันก็พอเดาได้ “ไปค่ะ ไปสังเกตการณ์นิดหน่อย เจอรีเบคก้าซังกับอิงกริดซังด้วย”
“เอ่อแล้ว---”
“คริสตินซังยังเล่นอยู่ค่ะ ยังไม่จบเลย” ผู้จัดการสาวตอบทันทีโดยไม่ต้องรอฟังคำถาม เธอเห็นสาวภายใต้การดูแลแก้มแดงน้อยๆ
โอย..ท่าทางคุณหนูของฉันจะเป็นเกย์จริงๆเสียแล้วสิ คุณท่านจะว่ายังไงหนอ.. จะช็อคไหมนะ.?
“ข้างบนนั้นคงเย็นมากกว่าตรงนี้นะ”
คานาเดะกระพริบตา มองตามสายตาอีกสาวไปยังกระเช้าลอยฟ้าที่สามารถจะพาไปยังพื้นที่ที่สูงกว่าตรงที่พวกเธอยืนกันอยู่นี้ได้ และใช่ เธอเพิ่งจะลงมาจากมันนั่นแหละ
“ค่ะ ตรงนั้นหิมะละเอียดกว่าตรงนี้มาก เสร็จงานแล้วไปดูกันไหมคะ”
มิกิเผลอฮัมตอบรับ แล้วก็ตกใจเสียเอง เธอหลุดอาการได้ยังไง “เอ่อ..คือว่า.. ฉันไม่ไปดีกว่ามั้ง..”
“ไปดีกว่าค่ะ เผื่อได้หัดเล่นสกีด้วย คุณหนูอยากลองไม่ใช่เหรอคะ แล้วงานคุณหนูก็ใกล้จะเสร็จแล้วนี่นา.. หรือว่าอยากกลับไปแช่น้ำร้อนที่รีสอร์ทมากกว่า” แกล้งพูดทั้งที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร หน้าใสๆที่แดงระเรื่ออยู่แล้วก็ยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก แบบนี้ต้องเกี่ยวกับเรื่องที่เล่าให้เธอฟังเมื่อคืนแน่
แต่แค่โดนผู้หญิงด้วยกันชมว่าหน้าอกสวย มันน่าตื่นเต้นด้วยหรือไง.?
คานะจัง.. เธอไม่เข้าใจหรอก..
“คานะจัง.. อย่ารื้อฟื้นสิ ฉันพยายามลืมอยู่นะ” สาวลูกครึ่งวีนกลบเกลื่อน เธอแทบไม่กล้าเผชิญหน้ากับคริสตินด้วยซ้ำเมื่อเช้านี้ แต่คิดไปคิดมาก็เสียดาย เมื่อคืนมันน่าจะมีอะไรมากกว่าแค่เธออายมากๆแล้วเดินหนีออกมา
อย่างน้อยเราน่าจะได้คิสกัน!
อ่า..กลัวจะเตลิดไปมากกว่านั้นน่ะสิ มากไปถึงไหนกันล่ะ..ทะลึ่ง!
คานาเดะอยากจะล้อเลียนเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเจ้านายของเธออีกสักนิด หากพอเห็นดวงตาสีน้ำเงินทำท่าจะร้องไห้เหมือนเด็ก เธอก็ตัดใจ
“โอเคค่ะ โอเคค่ะ แต่คริสตินซังคงจะดีใจนะคะ ถ้าคุณหนูขึ้นไป”
“รายนั้นจะรีบไล่ฉันลงมาน่ะสิไม่ว่า” มิกิว่างอนๆ แต่แน่นอนเธอไม่ได้งอนสาวคนนี้หรอก เป็นอีกคน คนที่กำลังเพลินกับสกีอยู่นั่นไง น่าหมั่นไส้ชะมัด..
“ฉันไปทำงานก่อนนะ พวกเขาเรียกแล้ว” ได้ทีที่ทีมงานกวักมือเรียก ดาราสาวก็รีบรับโอกาสที่ประตูสำหรับหนีจากความอายเปิดออก แล้วรีบเดินออกไป หากถึงจะหนีใครไปได้สำเร็จอีกครั้ง เธอก็หนีตัวเองไม่พ้น
อยากได้คนช่วยสอนเล่นสกีจังเลย.. เอาสาวตัวสูงๆผมสีเงินขี้เก็กๆนะ..
............................................
คริสตินถอนหายใจยาว ใช้ไม้ค้ำหยุดการเลื่อนไถลของตัวเองก่อนหันไปแปะมือกับคนที่ร่วมเล่นด้วยกันมา “เยี่ยมมากเลยฮิคารุ!”
“ใช่.. ฉันไม่เคยสนุกแบบนี้มานานแล้ว..” สาวเจ้าของชื่อญี่ปุ่นจ๋าแต่ตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงบริติช คนอังกฤษแท้ๆยิ้มถูกใจ พวกเธอหันไปรับน้ำที่ทีมงานเอามาส่งให้ ถึงอากาศจะหนาวแต่ที่เล่นสกีเมื่อกี้ก็ทำให้ร้อนขึ้นมาได้บ้าง ชุดที่ใส่ก็อุ่นมากเสียด้วย
“แต่แย่หน่อยนะ แพ้เจ้าถิ่นไปซะได้” ฮิคารุบ่นงึมงำ คนที่อมน้ำอยู่ใกล้ๆก็กลืนมันลงคอแล้วมองตามสายตากันไปเจอหนุ่มตัวโตชาวเอเชียที่กำลังคุยโวเรื่องชัยชนะของเขากับพรรคพวกอยู่ ดูแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด
“ช่างเหอะน่า เราแค่มาตามคำเชิญของเจ้าของงาน ไม่ได้มาแข่งกับใครสักหน่อย” คริสตินปลอบเพื่อน หล่อนถอนหายใจยักไหล่กลับมา แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยไม่ให้อารมณ์เสียมากขึ้น หรือจะพาไปหาเรื่องอายมากขึ้นกันแน่..
“นี่.. ช่วงนี้รู้สึกเป็นข่าวบ่อยนะกับผู้หญิงน่ะ ไหนเคยบอกว่าจะปิด”
คำถามนี้ให้ความรู้สึกเหมือนถูกตีที่แสกหน้า ไอดอลดังแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่ม หากเธอยังตั้งตัวใหม่ได้ “ไอเดียของยัยแฟนเก่าฉันน่ะสิ แต่จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกนะ รายนั้นน่ะชอบผู้ชาย”
“แน่ใจนะ.?”
เสียงคำถามของเพื่อนชาวญี่ปุ่นพาให้คิ้วกระตุก มองหน้าหล่อนอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ ก็----” สาวผมบลอนด์เงินชะงักกับท่าทางพยักเพยิดหน้าที่เห็นจากเพื่อนซี้ที่ชอบสกีเหมือนกัน เธอหันมองตามหล่อนไป แล้วก็เจอกับอะไรที่หล่อนตั้งใจจะบอกเธอ
“เอาจริงๆเลยนะคริส.. ฉันไม่คิดว่าผู้หญิงแบบนี้จะตามเธอมา ถ้าไม่ได้คิดอะไร..” ฮิคารุพูดและยิ้มอย่างรู้ทันให้กับใบหน้าที่ตกใจของเพื่อน แต่เรื่องอะไรที่เธอจะหยุดความสนุกไว้เพียงเท่านี้ล่ะ สองคนนี้น่าสนใจจะตาย..
“ฮิคารุ.. อย่านะ!” คริสตินห้ามเพื่อนอย่างรู้ทัน หากไม่ทันไรหล่อนก็เดินเข้าไปประจันหน้ากับสาวที่มาใหม่เสียแล้ว แว่วหูได้ยินเสียงหล่อนพูด เธอรู้สึกเวียนหัวคล้ายจะเป็นลมทันที
“ว้าว..ฮิเมะซังตัวเป็นๆจริงๆด้วย สวยเหมือนที่คริสตินเม้าท์ให้ฟังเลย!"
จากนั้นก็ไม่ต้องเดาเลยว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้แค่เพียง ยัยบ้าฮิคารุจะต้องโดนไล่เตะก้นแน่ ถ้าเธอมีเวลา...
.......................................................
ใกล้จะเปิดจองแล้ว ก็เลยมาบ่อยๆค่ะ หวังว่าคงไม่ว่ากันนะ อิอิ
สำหรับเรื่องเปิดจอง จะเปิดให้จองและชำระเงินตั้งแต่วันที่ 10 มีนาคมเป็นต้นไป ถึงสิ้นเดือน คือ 31 มีนาคมนี้นะคะ
ส่วนราคานั้น น่าจะประมาณ 350 บาท ต่อเล่ม ค่าจัดส่ง ลงทะเบียน 20 บาท ส่ง EMS 40 บาทค่ะ ใครอยากเป็นเจ้าของ เก็บเงินได้แล้วนะคะ เราให้เวลาคร่า
ขอบคุณมากค่ะ แล้วเจอกันใหม่นะ
ป.ล. ลงแค่ 20 ตอนนะคะ ที่เหลือขอให้คนมีหนังสือได้อ่านต่อแล้วกัน แฟร์ๆเนาะ
.gif "45")
ข่าว
