web stats

ข่าว

 


Beauty And The Boss - Chapter 19 : Lost In Paradise

โพสต์โดย: anhann วันที่: 08 มกราคม 2015 เวลา 20:35:41 อ่าน: 665



นิยายเรื่องนี้ได้เปิดให้สั่งจองในแบบรูปเล่มแล้วค่ะ สนใจดูรายละเอียดได้ที่นี่  http://www.yuriread.com/index.php?topic=1345.0



Chapter 19 :  Lost In Paradise   




ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปิดขึ้นมาอีกครั้งหลังพยายามตั้งนานให้เลิกคิดวุ่นวายใจ  แต่คล้ายว่าความพยายามของเธอจะล้มเหลวเพราะคนที่เดินกอดหมอนใส่ชุดนอนกระโปรงยาวเข้ามาหา  ร่างโปร่งผุดลุกขึ้นนั่งสบตากับอีกฝ่ายในความมืด 

"นอนด้วยนะ"

แดเนียลพยักหน้าโดยไม่เอ่ยถาม  ขยับตัวจะให้พื้นที่อีกคนได้นั่งลงบนเตียง  3.5 ฟุต ของห้องนอนแขก  ห้องหนึ่งในบ้านหลังโตของคนที่เข้ามาขอนอนกับเธอด้วยนี่แหละ  "อึดอัดหน่อยนะคะ  ฉันตัวใหญ่"

"โซฟาข้างล่างแคบกว่านี้ยังไม่เป็นไรเลย"  เจย์พูดหน้าตาเฉย  วางหมอนตัวเองลงข้างหมอนอีกใบ  แล้วหันมองหน้าอีกฝ่ายที่ดูเกร็งๆ จนเห็นได้ชัด  ท่ามกลางแสงสีเหลืองของโคมไฟที่เค้าเอื้อมมือไปเปิดตะกี้

"ฉันไม่แกล้งเธอหรอก  แค่ไม่อยากนอนคนเดียว"

แดเนียลพยักหน้าอมยิ้มให้กับความน่ารักและหลักแหลมของคนที่สามารถเรียกได้เต็มปากแล้วว่าเป็นแฟน  เล่นพ่อแม่มาเจอตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มขนาดนั้น  ไม่ได้เป็นอะไรกันคงจะโดนหนักกว่านี้แน่  ไม่ใช่แค่โดนอบรมจนหูชา  อาจโดนเชือดตายคาบ้านหลังนี้ล่ะ

"ตอนเด็กๆ ฉันไปนอนห้องเทย์บ่อยๆ"  คนตัวเล็กกว่าเล่ายักไหล่น้อยๆ ให้พอน่ารักพลางจัดที่นอนไปด้วย  คนที่ช่วยจัดอยู่ก็มองกลับมาอย่างสนใจ  เจย์ยิ้มเขินๆ เธออยากเล่าแต่ก็อาย  เอาใจตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน 

"พ่อแม่ฉันไม่ค่อยอยู่บ้าน  พวกท่านทำงานหนัก  และยุ่งตลอด  ตอนที่ฉันขอพ่อให้เทย์มาเป็นน้องฉัน  ท่านเลยไม่ขัด  คงรู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้ฉัน"  ร่างบางยักไหล่น้อยๆ ให้เจ้าของสายตาที่มองมาอย่างสนใจ  "เธอรู้จักเทย์มาก่อน  เค้าคงเคยเล่าแล้วว่าทำไม  เค้าถึงมาเป็นลูกบุญธรรมของพ่อแม่ฉัน"

"ค่ะ  เทย์น่าสงสาร  ตอนนั้นฉันถึงไม่กล้าจะ..."

"ปฏิเสธเค้าไปตรงๆ.?"

แดเนียลพยักหน้ายิ้มไม่เต็มใจ  เรื่องเก่าๆ บางครั้งก็น่าอายเกินกว่าจะอยากพูดถึง  แต่ก็นะ  ช่างเถอะ  "เรารู้จักกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมหา'ลัย  ตอนนั้นฉันมีแฟนแล้ว  เราเลยได้แค่ทักทายกัน  ฉันก็ไม่รู้หรอกว่า  ตอนมาทำงานแล้วจะได้มาเจอเค้าอีก  พอเค้ารู้ว่า  ฉันโสดสนิทแล้ว  เค้าก็เริ่มเลยค่ะ" 

"เทย์ก็แบบนั้นแหละ  ดื้อด้าน"  เจย์บ่นน้องอย่างรู้นิสัย 

"แล้วแซมล่ะ  ไม่ได้เรียนที่เดียวกันหรอกเหรอ"

"เรียนค่ะ  แต่เรียนคนละสาขา แล้วเค้าก็ไม่ค่อยชอบแฟนเก่าฉันเท่าไหร่  ตอนอยู่มหา'ลัยเราเลยไม่ค่อยเจอกัน  เจอกันที่บ้านแทนค่ะ ฉันอยู่หอพักกับแซมตลอดจนกระทั่งมาฝึกงานที่ดิแองเจิ้ล"

"มิน่า  ถึงสนิทกัน" 

"ค่ะ  แซมเหมือนครอบครัวของฉัน  เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก"

"น่าอิจฉา  ฉันไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยล่ะ"  คนตัวเล็กกว่ากระซิบ  พอเห็นแววตาเห็นใจจากอีกฝ่ายก็ส่ายหน้า  "ห้ามสงสารฉันนะ  ฉันก็แค่อยากเรียนหนังสือ  ไม่อยากสนใจใคร  เท่านั้นแหละ"

"เหมือนที่เทย์บอก"

"เทย์นินทาฉันให้เธอฟังเหรอ  ตั้งแต่เมื่อไหร่"

แดเนียลทำท่านึก  ขยับตัวเปลี่ยนท่าไปนั่งพิงหัวเตียงเมื่อเห็นว่าคงไม่ได้หลับได้ง่ายๆ พลางตบที่นอนใกล้ตัวให้อีกคนไปนั่งด้วยกัน  เจย์ยึกยักพอเป็นพิธีแล้วไปนั่งเบียดแฟน  แหงนคอมองหน้าคนตัวโตกว่ากระตุ้นเค้าทางสายตาให้รีบเล่าเรื่องที่เธออยากรู้  แต่อีกคนกลับยังไม่รีบร้อนเอามือมาจับคาง  แล้วลูบมันเบาๆ เหมือนเธอเป็นแมวเหมียว  เดี๋ยวข่วนหน้าเลยดีไหม..

"ก่อนที่คุณจะมาเป็นหัวหน้าบก.และเจ้าของบริษัทเต็มตัวค่ะ"  คนฟังทำหน้าเหมือนอยากฟังต่อ  เธอจึงขอค่าเล่าเรื่องเป็นจุ๊บปลายจมูกโด่งงุ้มให้เจ้าของมันยู่ปากใส่เหมือนเด็ก "เค้าเป็นเพื่อนที่ดีค่ะ  เค้าคงกลัวฉันกลัวคุณมั้ง  และเค้ายังปกป้องคุณด้วยนะ  เค้าบอกว่าพี่สาวเค้าทั้งน่ารักทั้งใจดีที่สุด"

"อันนี้เรื่องจริง"

แดเนียลยิ้มขำ  "ไม่คิดจะปฏิเสธเลยเหรอคะ" 

"ไม่ล่ะ  หรือเธอจะเถียง" เจย์แกล้งแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้  แต่จริงๆ อายแทบตัวระเบิด  ยกมือตีบ่าคนทำตาล้อเลียนกันอย่างหมั่นไส้  "ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้นะ  เธอน่ะทำหน้าเหมือนจะตายตั้งแต่เห็นหน้าฉันครั้งแรกเลย  เห็นฉันเป็นผีหรือไง"

"ใครว่าคะ  เพราะฉันชอบคุณต่างหาก  ฉันถึง..."  แดเนียลพลั้งปากพูดเรื่องที่เก็บเป็นความลับมานาน  แล้วก็ต้องเบนหน้าหนีคนที่ยื่นหน้ามามองจ้องกันซะใกล้  "เจย์.. ไม่เอาค่ะ  ไม่เล่น"  มือผอมจับตัวคนตัวเล็กให้ออกไปห่างๆ แต่คิดหรือว่าจะสำเร็จ

"ไม่มีทาง  จนกว่าเธอจะพูดให้หมด  เธอหลบหน้าฉัน เพราะอะไรนะ"

"เจย์..  คุณเองก็ดื้อเหมือนเทย์นั่นแหละ"  บ่นอุบอิบแต่ก็ยิ้มให้คนที่มานั่งทับอยู่บนตักเสียแล้ว  หัวใจเต้นแรงเมื่อมองตากัน  นับวันเรายิ่งจะเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดให้เข้าหากันอยู่ตลอดเวลา

"ฉันสัญญากับคุณพ่อคุณว่า  ฉันจะไม่แตะต้องคุณอย่างเมื่อตอนหัวค่ำอีก  ถ้าพวกท่านยังไม่ได้เจอกับพ่อแม่ฉัน"  พูดอย่างนั้นแต่มือเธอกลับอยู่เฉยไม่ได้  ลูบแก้มนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่  "ฉันคิดว่า  ฉันคงทำได้  แต่ตอนนี้  ฉันเริ่มไม่แน่ใจ.."

"แต่ฉันคิดว่า  เธอทำได้  เธออดทนเก่งจะตายไป" เจย์หยอกให้อีกคนกลอกตาแกล้งๆ กลับมา  มือบางลูบใบหน้าเจ้าของตักช้าๆ และเลื่อนลงมาตามลำคอยาวที่ตัวเองชอบจูบมัน  จากนั้นก็ลากนิ้วไปตามพื้นที่เหนือเนินอกที่เสื้อเชิ้ตใส่นอนของเค้าไม่ได้ปกปิด  "ฉันนึกว่า  เธอเกลียดฉันซะอีก"

แดเนียลกะพริบตา  ยิ้มบางๆ ให้คนที่ทำให้เธอเพลินกับสัมผัส  "ฉันแค่กลัวค่ะ  กลัวว่า  จะไปทำอะไรให้คุณเกลียด"

"ทำอะไรล่ะ"  ถามตาใสราวเด็กสาวอยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกเรื่อง  อีกคนถอนใจเบาๆ และกลืนน้ำลายลงคอจนเห็นลูกกระเดือกกลิ้งไปกลิ้งมา  ความผอมของเค้าทำให้เธอเห็นกระทั่งกระดูกคอเค้าเลย  แต่ผอมแล้วทำไมแรงเยอะจัง  เวลาเค้าเอาจริง  เธอสู้ไม่ได้  ทั้งที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน 

หรือเธออ่อนแอ..

เค้าเรียกแพ้ทางกันต่างหากล่ะ..

"รักคุณ" เสียงกระซิบตอบสั้นๆ หากกลับทำให้คนฟังยิ้มดีใจตาเป็นประกายจนคนตอบชักไม่แน่ใจว่า  จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับว่าที่พ่อตาได้หรือไม่  หัวใจเธอเต้นแรง  มันดังจนหูยังได้ยิน  แล้วคนที่นั่งใกล้กันแบบนี้จะไม่ได้ยินมันหรือไง

"ได้คำตอบแล้ว  นอนได้แล้วค่ะ"  แดเนียลตัดใจค่อยๆ ดันอีกคนออกห่าง  และก็โดนมองงอนๆ มาตามระเบียบ  "คุณชอบคนไม่รักษาสัญญาเหรอ"

"เธอนี่นะ  ดีเกินไปแล้ว"  เจย์บ่นหงุดหงิด  อารมณ์กำลังได้ที่ก็โดนขัดอีกแล้ว  อยากรู้จริงว่า  ถ้าเธอดึงชุดนอนกระโปรงยาวตัวนี้ให้รูดออกทางศีรษะ  เหลือไว้แต่ชุดชั้นในวิคตอเรียซีเคร็ตทั้งเซ็ต  แดเนียลจะปฏิเสธเธอได้ลงอีกไหม  แต่ที่ทำก็แค่ฮึดฮัดทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เค้า  รู้ว่าไม่ควรจะโกรธเค้า  แดเนียลก็แค่อยากรักษาสัญญา  ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้ดีเว่อร์  ดีจนเธอกลายเป็นคนเดียวที่เดือดร้อน  และ Want เค้าอยู่แบบนี้

โอ้ย.. ไม่ได้อย่างใจ!  นี่ถ้าพ่อเธอห้ามไม่ให้พวกเธอมีอะไรกันจนกว่าจะแต่งงาน  เธอไม่ต้องเหี่ยวตายก่อนเหรอเนี่ย  แดเนียลนะแดเนียล  อย่าให้ฉันทนไม่ไหวนะ!   

หัวทันสมัยเป็นแฟชั่นนิสต้าขนาดนี้  แต่กับเรื่องนี้ทำไมเชื่องช้า  พรุ่งนี้พ่อแม่เธอก็จะไปเจอพ่อแม่เค้านะ  แล้วตอนนี้เราก็อยู่กันแค่สองคน  ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกเธอทำอะไรกัน  ทำไมจะต้องไปถือสากับสัญญาบ้าบอที่ป๊าเธอแค่อยากจะแกล้งเราแบบนั้นด้วย  หากคนสวยขี้งอนก็ต้องหยุดตะบึงตะบอนเพราะเสียงพูดที่เบากว่าลมหายใจ 

"ซาเนียร์ก็บอกฉันแบบนี้   ตอนที่เค้าขอเลิกกับฉัน"

ร่างบางค่อยพลิกกลับมา  สบตากับคนที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆ แววตาเศร้าซึมของเค้าที่ยังพยายามยิ้มทำให้เธอชักจะรู้สึกผิด "แต่ฉันไม่ได้---"

"ฉันรู้ค่ะเจย์..  คุณไม่เหมือนเค้าหรอก  ไม่เหมือนสักอย่างเลย" 

"ยังไง  เค้าสวยกว่าฉัน  หรือเค้าร้อนแรงกว่า  หรือว่า...."

"ไม่ค่ะ  คุณกับเค้าสวยคนละอย่าง  แต่เรื่องร้อนแรง.. ฉันคงยัง...."

อารมณ์ที่เริ่มจะดีขึ้นกลับหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อนึกว่าเธอยังไม่ได้ทำอะไรที่แม่แฟนเก่านั่นได้ทำ  คิดแล้วก็จะปรี๊ด  โรคหวงของที่เธอเป็นมันนักหนาสาหัสขนาดนี้เลยหรือไง  แบบนี้เค้าเรียก 'หึง' ใช่ไหม..  เธอเป็นคนขี้หึงงั้นเหรอ..  ช่างสิ  ตอนนี้แม่นั่นไม่มีสิทธิ์แล้ว  แดเนียลเป็นของเธอเท่านั้น

  แต่ไหงยังจะไปถามเค้าแบบนี้อีกล่ะ  "คบกันมากี่ปี  แล้ว..  มีอะไรกันไหม.?"

อุ๊บส์..  พูดไปเสียแล้ว..  แดเนียลจะต้องว่าเธอไร้สมอง  ขนาดซอมบี้ยังไม่แลแน่ๆ  ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะยัยเจย์เอ๋ย..  เธอเป็นถึงเจ้าของดิแองเจิ้ล  นิตยสารแฟชั่นชื่อดังแห่งยุคเจเนอเรชั่นวายเชียวนะ  ยัยบ้า!

"เอ่อ.. เอาเป็นว่า  ฉันไม่ได้ถามแล้วกัน"

แดเนียลกะพริบตาปริบ  ก็ไม่เข้าใจว่าปกติผู้หญิงคนอื่นเค้าจะอยากรู้เรื่องแฟนเก่าของแฟนตัวเองแบบนี้หรือเปล่า  แต่พอนึกถึงตัวเองบ้าง  การได้รู้อะไรนิดหน่อย  ก็คงจะดีเหมือนกัน  มั้ง.?

"ตั้งแต่ปีหนึ่งจนปีสุดท้ายค่ะ"  ตอบไปแล้ว  คนทำเหมือนไม่สนใจก็หันมามองหน้าซีดเผือด  เห็นท่าไม่ดีก็รีบเอื้อมมือไปกดบ่าอีกคนไว้อย่างรู้ทัน  อาการไม่พอใจระคนผิดหวังในแววตาที่มองกันมันบอก  โอ้ย.. แล้วจะถามเพื่ออะไร..  "มันก็แค่เพราะเราอยู่ในวัยคึกคะนองค่ะ  มันฉาบฉวย  มันไม่ลึกซึ้ง  แล้วพอถึงจุดหนึ่ง  ความเบื่อหน่ายก็เข้ามาแทนที่"

"งั้นอีกหน่อย  เธอก็เบื่อฉัน"

ครีเอทีฟสาวกลั้นใจไม่กลอกตาใส่แฟนสาวผู้คิดมาก  "เจย์..  ฉันเป็นคนถูกทิ้งนะคะ"

เจย์กะพริบตา  เพิ่งรู้สึกตัวว่างี่เง่า  เอาแต่คิดเรื่องของตัวเองจนลืมว่า  ใครกันแน่ที่เธอควรจะห่วง "ขอโทษนะ" มือเล็กคว้ามือผอมๆ มาจับให้กำลังใจ  เจ้าของมันส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร  ผิดกับเธอที่ยังกังวลและคิดมาก  "เราจะไม่เป็นแบบนั้นกันใช่ไหม.."

แดเนียลยิ้มอบอุ่น  ก้มลงจูบหน้าผากคนคิดเยอะ  "อยู่ที่คุณค่ะที่รัก"

"อยู่ที่ฉัน.?"  คนไม่เคยมีแฟนย้อนถามไม่เข้าใจ  โชคดีที่อีกฝ่ายพร้อมจะเข้าใจเธอเสมอ  เธอจึงไม่ได้เห็นสีหน้ารำคาญใจจากเค้า 

"เพราะฉันไม่ใช่คนเบื่อง่าย  ไม่ชอบเปลี่ยนแฟน  และถ้ารักใคร  ฉันจะสนใจแค่เค้าคนเดียวค่ะ  เพราะฉะนั้น...." 

ไม่ต้องฟังจนจบ  คนฟังก็ยิ้มกว้าง  มั่นใจขึ้นอีกเป็นเท่าตัว  เจย์ประสานมือกับอีกมือที่จับไว้  แปลกใจเล็กน้อยที่ดูเหมือนมือเธอกับมือเค้าจะเข้ากันได้อย่างเพอร์เฟ็ค  เข้าข้างตัวเองเหรอ  แล้วไงล่ะ?

"แล้วฉันจะคอยดู"

"ยอมรับคำท้าค่ะ" แดเนียลกระซิบโน้มตัวลงหาอีกคนอย่างเผลอไผลและชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทำ  แต่แขนเรียวของอีกสาวก็รั้งคอเธอเอาไว้

"เจย์คะ.?"  ร้องเตือนหล่อน  เพราะความใกล้ชิดแบบนี้อาจนำพาให้เธอคิดอยากผิดสัญญาได้  ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนนะ  อยากกอดหล่อนแทบตายแล้ว  อยากสัมผัสกันให้มากกว่านี้  แต่คุณแฟนที่รักก็ใช่ว่าจะร่วมมือกันง่ายๆ เสียงเล็กๆ ยังคงส่งออดอ้อนให้อ่อนใจ

"นิดนึงนะ.."  เจย์อมยิ้มถูกใจเพราะถึงคุณแฟนจะสั่นหัวแต่ก็ก้มลงมาจุ๊บปากเธอเบาๆ ให้พอชื่นใจจนยิ้มเผล่

"เหมือนเด็กจริงๆ เล้ย..  แฟนใครนะ"  พูดไปหัวเราะไป  อดใจไม่ไหวต้องขอหอมแก้มกันไปสักฟอด  แล้วก็ถูกคนมือไวตะปบตัวลงไปกอดแนบกัน  คิดจะดันตัวเองออกมาแต่เสียงร้องขอก็ทำให้ชะงักอีกรอบ ใจอ่อนเองนั่นแหละ

"แป๊บนึงสิ"

"เจย์..  คุณเหมือนโคอาล่าเลย   รู้ไหม.."  พูดไปหัวเราะไป  แต่ก็ใช่ว่าอีกคนจะรู้สึกรู้สา  โคอาล่าตัวไม่น้อย  ห้อยต่องแต่งรั้งคอเธอไว้ด้วยสองแขน  แม้เธอจะยันตัวเองขึ้นจากที่นอน  หล่อนก็ยังเกาะอยู่

"เจย์..  อย่าให้ใครเห็นคุณแบบนี้นะคะ"

คนฟังคิ้วกระตุก  เงื้อมือตีบ่าคนที่คล้องคอกอดกันอยู่ "ชอบว่าจังนะ!  เนี่ยเหรอ..  ที่บอกว่ารัก"

"ก็คุณน่ารักดีนี่คะที่รัก"  ตอบเสียงขำ  มือผอมปัดเส้นผมที่เกะกะหน้าผากมนออกและจูบมันให้เจ้าของมันหลับตาพริ้ม  "ฉันมีความสุขจังค่ะเจย์..  ขอบคุณนะคะ"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"  คนน่ารักแต่ไม่เคยจะรู้ตัวเองงึมงำในลำคอ  แขนยังคล้องคอ  มือยังเกาะอีกคนไว้แน่นราวติดกาวไว้  ใจก็อยากจะบอกเค้าไปว่า  เธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนั้น  เค้าต่างหากที่เป็นฝ่ายทำให้เธอเจอกับความสุขอย่างที่ไม่เคยได้เจอ

แต่เธอก็ปากหนักเกินไปที่จะพูด...

ชอบจูบมากกว่า...

"โอเคค่ะ  ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่เป็นไร"  แดเนียลยิ้มอ่อนโยน  ใช้มือข้างที่ไม่ได้พันผ้าพันแผลประคองแผ่นหลังคนตัวบางเอาไว้   และพลิกตัวลงนอนทั้งมีอีกคนอยู่ในอ้อมกอด  "นอนนะคะ  ไม่ดื้อนะ"

"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"  เจย์ขู่ฟ่อเป็นแมวน้อยพองขน  อีกคนแกล้งกลัว  แต่ก็หลุดหัวเราะให้เธอต้องแก้เขินด้วยการเข้าไปงับบ่าสักที

"เจย์!"

"หมั่นไส้!"

"โอ้ย.. คุณน่ะ  ฉันเจ็บทั้งตัวแล้ว" 

ได้ยินแบบนั้น  โคอาล่าตัวไม่น้อยก็ปล่อยมือที่เกาะตัวอีกคนออกและหันมาสนใจรอยกัดฝีมือตัวเองที่บ่าเค้า  แตะมันด้วยปลายนิ้วเบาๆ ราวกลัวว่าจะไปเพิ่มความเจ็บให้  "เจ็บไหม..  ขอโทษนะ"

แดเนียลยิ้ม รู้อยู่แล้วว่าแฟนสาวของตนจิตใจดีน่ารักแค่ไหน  มือผอมจับมือบางๆ ที่พยายามสำรวจร่องรอยที่บ่าให้  ยกมันมาทาบแก้มตัวเอง  เจย์มองเธออย่างสงสัยและเคอะเขิน  "ฉันรู้สึกมีค่าขึ้นมากเวลาอยู่กับคุณ"

ฉันก็เหมือนกัน...  เจย์อยากจะพูดแบบนี้ออกไปหากที่ทำก็แค่ขยับเข้าไปหอมแก้ม  ให้การกระทำและสายตาที่มองจ้องกันเป็นตัวบอกแทน 

แดเนียลยิ้มอย่างเข้าใจ  ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราทั้งคู่  "ได้เวลานอนแล้ว..  ฝันดีนะคะ"  กำลังจะเอื้อมแขนไปปิดโคมไฟ  หากสายตาก็สะดุดกับนิ้วเล็กๆ ที่ชี้ที่ปากน่ารัก

"กู๊ดไนท์คิสก่อน"

เธอกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว  ยิ้มจนเมื่อยแก้ม  แดเนียลก้มลงจูบเร็วๆ ที่ปากเล็กๆ ที่ยิ้มกว้างเหมือนเด็กได้ของถูกใจ  ครีเอทีฟสาวสั่นหัวขำ  เอื้อมมือไปปิดไฟแล้วเข้ามาซุกตัวในผ้าห่มพร้อมอีกคนที่ซุกอยู่ด้วยกัน  และหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกันโดยมีไออุ่นแห่งรักคอยดูแล

................................................

แซมสั่นหัวระอาเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเจออีกคนนั่งชื่นชมช่อดอกไม้ที่ได้มาจากงานแต่งงานอยู่  ใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมสีทองของตัวเองไปพลางก็เดินเข้ามาถาม "เชื่อเรื่องนี้จริงๆ หรือไง.. เรายังคบกันไม่ถึงปีเลยนะ"

"ไม่เห็นเกี่ยว  บางคนเจอกันแป๊บเดียวก็แต่งกันแล้ว"  เทย์เลอร์ย้อน  ตายังมองเพ้อฝันอยู่กับดอกกุหลาบสีขาวที่เอามาถือเล่นไม่ยอมเบื่อสักที

บลอนดี้ถอนใจ  ทิ้งบั้นท้ายลงนั่งกับขอบเตียง  เช็ดผมตัวเองต่อไปอย่างขี้เกียจจะสนใจคนเพ้อ  โดยส่วนตัวแล้วเธอไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้นัก  เธอเป็นคนทันสมัย  และไม่ค่อยโรแมนติก  ขัดกับภาพที่ถ่ายออกมา  หลายคนบอกแบบนั้น  รวมถึงผู้หญิงคนนี้ที่ทั้งปากหวาน  ทั้งจะชอบโปรยเสน่ห์เรี่ยราด  เราต่างกันมากพอสมควร  แต่หล่อนกลับบอกว่า มันเป็นความแตกต่างที่ลงตัวที่สุด  ช่างเป็นคนที่หาข้ออ้างเข้าข้างตัวเองได้เก่งจริงๆ

แต่บางทีก็อาจใช่...

เราเป็นส่วนเติมเต็มซึ่งกันและกัน...

ทำไมถึงไม่รู้มาก่อนหน้านี้นะ..

"ป๊ากับม๊าเจอแดนแล้ว"  บลอนดี้เหลือบตามองเจ้าของเสียงที่เปลี่ยนเรื่องพูดไปแล้ว  "บางทีดอกไม้นี้อาจหมายถึงเจย์กับแดนก็ได้นะ"

เสียงพูดขำๆ หากคนฟังดูจะไม่ขำไปด้วย  แซมขมวดคิ้ว  หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่ออีกคนเข้ามาขอผ้าขนหนูไปเช็ดผมให้  "พูดอะไรของเธอ..เทย์.?"

"จะอะไรซะอีกล่ะ  เจย์บอกว่าเจอแจ็คพ็อต  ป๊ากับม๊ามาเยี่ยม  แต่ดันมาเจอตอนเจย์กับแดนกำลัง....."

ไม่จำเป็นต้องเล่าจนจบ  สาวผมทองก็ตาโตตกใจ  "ซวยชะมัด"

"ซวยสิ" เทย์เลอร์เห็นด้วยพลางทำท่าสยดสยอง  "และพี่สาวคนสวยของฉันก็โดนงดกิจกรรมแบบนั้นไปเลย"

"เฮ้ย!"

"ไม่ 'เฮ้ย' ล่ะ  เจย์ค้างเติ่งไปเลยแหละ"

"จริงดิ.?"

"อืม.."  คนเล่าครางรับในลำคอ  หัวเราะกับท่าทางกลัวๆ ของคนฟังที่ตัวเองยังเป็นช่างทำผมส่วนตัวให้ "เฮ้.. เดี๋ยวเจย์ก็ได้เองแหละ ไม่ต้องกลัวแทน  แดนไม่รอดแน่  อีกไม่นาน  ลองเจย์ได้เริ่มแล้วแบบนี้อะนะ"  พูดไปก็ขำไปเพราะบลอนดี้หน้าแดงก่ำ  "ทำท่าเหมือนตัวเองโดนเองงั้นแหละ"

"เทย์เลอร์..  ยัยบ้า!  ไปอาบน้ำเลยไป!" 

"อะไรล่ะ  เขินแล้วก็ไล่ทุกที"  เทย์เลอร์วิ่งหนีหมอนที่ปาใส่ได้อย่างว่องไวด้วยฝึกฝนมาอย่างดีกับพี่สาว  แต่ยังโผล่หน้ามาจากห้องน้ำอีก  ลืมบอกบางอย่างที่สำคัญไป

"เฮ้..  บอกแดนให้จัดการเรื่องยัยส่วนเกินนั่นด้วยนะ  อย่าลืมล่ะ"

แซมนั่งงงอยู่สักพักก่อนจะตาโตกับเรื่องที่คนรักสั่งให้ทำ  มือขาวคว้ามือถือตัวเองขึ้นมาและรีบพิมพ์ข้อความกดส่ง  ดูนาฬิกาแล้ว  หวังว่าคงทัน  ถ้าเธอไม่ได้คำนวนเวลานิวยอร์กกับโรมพลาดไปนะ

...............................

'แคนดิช..  ช่วยเอาแฟนพี่ไปที่ไหนก็ได้นะวันนี้  ขอร้องล่ะ  แล้วจะขอบัตรวีไอพีติดขอบเวทีให้  วิคตอเรียซีเคร็ตเชียวนะ  ห้ามลืม..-แดน'     

แดเนียลกดส่งข้อความทั้งมือสั่น  นึกโกรธตัวเองที่ดันลืมเรื่องนี้ไปสนิททั้งที่ก็เพิ่งจะคุยกันเรื่องนี้กับอีกคนไปเมื่อคืน  นี่ถ้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเจอข้อความจากเพื่อนรักที่ส่งเตือนมาจากโรม  เธอก็คงยังนึกไม่ได้ 

แต่มันจะทันไหม  ว่าที่พ่อตากับแม่ยายเดินบันไดมาโน่นแล้ว  พร้อมด้วยคนสวยหน้าใสที่ทำให้โลกทั้งใบของเธอกลับหัวกลับหางไปหมด 

พระเจ้า..  เธอมันโง่ชัดๆ โง่ยิ่งกว่าลาซะอีก  ปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปตั้งหลายครั้งหลายที  หล่อนทั้งเซ็กซี่ทั้งอึ๋มทั้งน่ารักขนาดนี้  ดึกดื่นค่อนคืนแอบพ่อแม่หอบหมอนหอบผ้ามานอนด้วย  เอาใบหน้าสวยๆ เอาหุ่นบอบบางในชุดนอนกระโปรงผ้าเนื้อบางมาแนบชิด  ถึงมีเสื้อผ้ากั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงอวัยวะที่แม่ให้มาเยอะเกินขนาดตัวเล็กๆ นั่น   เธอแทบอยากจะตัดมือตัวเองทิ้งที่มันเผลอไปแตะนิดแตะหน่อยตรงสัดส่วนน่ามองนั่นตอนที่หล่อนตาพริ้ม  ขณะที่เจ้าหญิงนิทราหลับสนิท  คงไม่รู้สักนิดว่าเจ้าชาย (?) อย่างเธอแทบคลั่ง  อยากจะแตะอยากจะจับต้อง  แต่ก็ได้แค่มองและมอง

เฮ้อ.. เธอไม่ใช่ตาแก่ที่ต้องเพิ่งไวอากร้าถึงจะเด้งดึ๋งตื่นตัวนะ  เธอเพิ่งจะย่างยี่สิบสาม  ยังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์  สามารถผสมพันธุ์ได้ข้ามวันข้ามคืนด้วยซ้ำไป  อา.. อย่าได้หลุดพูดเรื่องนี้ออกไปนะ เธอจะทำให้ว่าที่ภรรยากลัวได้

หรือจะชอบกันล่ะ.?

"พร้อมหรือยังแดเนียล.?" เจ้าของชื่อพยักหน้ารับตาลอย  เดินล่องลอยตามหลังเจ้าของคำถามและพ่อแม่หล่อนไปขึ้นรถที่มีคนขับให้

และเพราะมัวแต่เบลอไม่เลิก  เธอจึงไม่รู้ว่ามือถือตัวเองในกระเป๋าเสื้อคลุมกำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า  มีบางคนส่งข้อความตอบกลับมา

หล่อนบอกว่า...

ยินดีต้อนรับกลับบ้านอันแสนอบอุ่นของเรา..น้องสะใภ้ผู้หายสาบสูญ



............................................



ตอนที่ 19 แล้ว  เหลืออีกหนึ่งตอนก็จะถึงตอนที่ 20 แล้วค่ะ  แต่เราอาจจะลงเพิ่มให้อ่านเล่นอีกก็ได้  ดูฟีดแบ็คก่อน

ดูว่าคุณๆ รักบอสแค่ไหนนะคะ   :01:

ขอบคุณทุกท่านที่สั่งจองหนังสือเข้ามา  คนที่ขยันเม้นท์  คนที่แอบให้กำลังใจกันเงียบๆ ด้วยค่ะ   :44:

ส่วนอีบุ๊ครอหลังปิดจองนะคะ  มีแน่นอน  ไม่ต้องร้องไห้นะคะ   :60:

แล้วเจอกันค่ะ  ฝันดีน้า..   :45:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น