สะกิดรักนางฟ้า yuri ตอนที่ 21
โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 25 ธันวาคม 2014 เวลา 16:21:48
อ่าน: 1536
|
ดึกแล้วอิงฟ้ายังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทำงานจนกนกแขต้องเดินเข้ามาแย่งแฟ้มในมือของคนขยันเกินเหตุเอาไปวางที่อื่น "ทำอะไรแขฟ้าจะทำงานเอามานี่" "แต่นี่มันดึกแล้วนะฟ้ามีอะไรค่อยทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้" "แต่ฟ้าจะทำ!" "มันไม่ใช่งานด่วนไม่ใช่เหรอฟ้าพรุ่งนี้ค่อยทำเถอะ" อิงฟ้านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปหยิบแฟ้มอันใหม่มาเปิดแทนแล้วก็ลงมือทำต่อแต่เพียงไม่นานก็ถูกกนกแขแย่งเอาไปอีก "ฟ้าเป็นอะไร" "เปล่า" "ถ้าเรื่องเมื่อตอนเย็นแขขอโทษนะถ้าแขไม่หลุดออกมาทุกอย่างมันก็จะไม่เป็นแบบนี้" กนกแขเอ่ยหน้าเศร้าก่อนจะแอบยิ้มออกมาเมื่อมือน้อยๆของอิงฟ้าเคลื่อนมากุมมือของตัวเองเป็นเชิงปลอบ "ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนั้นหรอก ยัยนั่นไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับฟ้าเลยที่ฟ้าโกรธเพราะรู้สึกเหมือนคนโง่ที่ถูกรัตติกาลเล่นละครเป็นคนดีหลอกต่างหาก" "งั้นเราก็ยังเหมือนเดิมใช่มั้ย" น้ำเสียงและรอยยิ้มที่เปล่งประกายของกนกแขทำให้คนถูกถามถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ อิงฟ้ารู้ดีว่าถึงจะอยู่ในสภาวะอารมณ์ไม่คงที่นักแต่สิ่งหนึ่งที่เธอควรจะทำใจยอมรับและควรจะบอกให้คนรอยอมรับด้วยก็คือความรู้สึกที่ไม่มีวันพัฒนาของตัวเอง ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกผิดแต่เมื่อการเปิดใจและเวลามันไม่เป็นผลการยอมรับความจริงก็น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด "เหมือนเดิมสิ" "จริงนะฟ้าแขดีใจที่สุดเลย" กนกแขยิ้มกว้างก่อนจะกระชับมือของอิงฟ้าเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลอยหายไปไหน "แขเป็นเพื่อนฟ้าเสมอนะและมิตรภาพของเราจะเป็นแบบนี้ตลอดไป" รอยยิ้มกว้างค่อยๆจางลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะตามมาด้วยการดึงมือออกอย่างหมดแรงของกนกแข การกระทำที่ดูผิดหวังของคนตรงหน้าแม้จะดูชัดเจนในสายตาของอิงฟ้ามากขนาดไหนแต่เธอก็ไม่อยากจะทำอะไรให้เกิดความหวังอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คงจะเป็นการปล่อยให้กนกแขได้ทำใจในเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเสียที "เพราะรัตติกาลใช่มั้ย ฟ้าถึงเปลี่ยนใจ" น้ำเสียงเย็นๆของกนกแขที่อิงฟ้าไม่เคยได้ยินมันเลยสักครั้งทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อยแต่ยังไงก็คงต้องยืนหยัดคำพูดและความต้องการให้ถึงที่สุด "ฟ้าก็รู้แล้วนิว่าที่เค้าทำดีกับนภาเพราะเค้ารู้ว่านภาก็คืออิงฟ้า คือคนๆเดียวกัน" "มันคนละเรื่องกันนะแข ยัยนั่นไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของเราเลยเรื่องของเราฟ้าคิดมานานแล้ว" "ไม่จริงถ้าไม่มีรัตติกาลฟ้าก็ต้องรักแข" "เรื่องของเราไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น" "ฟ้ากล้าพูดมั้ยล่ะว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับยัยนั่น" การท้าทายของกนกแขทำให้อิงฟ้าถึงกับอึ้งพูดไม่ออกอันที่จริงเรื่องทุกอย่างรัตติกาลเข้ามาเกี่ยวข้องโดยตรงอยู่แล้วแต่ไม่ใช่การแย่งเธอหรือทำให้เธอนอกใจจากบุคคลเบื้องหน้าแต่รัตติกาลทำให้เธอชัดเจนในความรู้สึกต่างหากและแม้ว่าในเวลานี้จะรู้สึกโกรธอีกฝ่ายเพียงใดแต่อิงฟ้าก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจของตัวเองได้ว่าในเวลานี้?มีใครเป็นเจ้าของ "ฟ้าไม่พูดแขก็พอจะรู้แล้วเอาเถอะแค่ได้เป็นเพื่อนกันแขก็มีความสุขแล้วล่ะ" กนกแขเปลี่ยนจากท่าทางเดือดดาลเป็นสงบลงได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิ้มเศร้าๆออกมาเรียกความสงสารจากคนมอง "งั้นคืนนี้เราไปดื่มฉลองกันหน่อยนะเพื่อมิตรภาพของเราสองคน" "เอ่อ?" อิงฟ้าหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับเพราะถึงยังไงเธอก็ยังรู้สึกผิดต่อคนตรงหน้าจึงไม่อยากที่จะขัดใจอะไรอีกฝ่ายให้ต้องเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้ อิงฟ้ามองผู้คนที่กำลังนั่งดื่มอย่างสำราญแทบจะทุกโต๊ะแต่คงจะมีเธอแค่เพียงคนเดียวในนี้ที่ดูจะไม่มีอารมณ์ร่วมกับบรรยากาศและดนตรีที่แสนจะคึกคักของร้าน อีกทั้งตอนนี้กนกแขก็หายไปไหนไม่รู้ทิ้งให้เธอนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่นานสองนาน "มาแล้วค่ะ" อยู่ๆคนที่อยู่ในความคิดก็โผล่มาพร้อมกับเครื่องดื่มในมือสีอ่อนสองแก้ว "แก้วนี้ของฟ้าค่ะ" "เอ่อ ฟ้าขอน้ำเปล่าดีกว่าค่ะ" "ไม่ได้สิวันนี้เรามาฉลองกันนะคะอีกอย่างแก้วนี้สูตรอ่อนค่ะแขกำกับเองกับมือ" "แต่ว่า?" "ไม่มีแต่ค่ะ" กนกแขเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะส่งเครื่องดื่มในมือไปให้คนงอแง "ขอวันหนึ่งนะคะเพื่อมิตรภาพของเราสองคน" พูดจบกนกแขก็ยกแก้วขึ้นดื่ม นั่นจึงทำให้อิงฟ้าต้องทำตามอย่างไม่มีทางเลี่ยง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นเพียงครู่เดียวก่อนที่เจ้าของจะรีบเก็บซ่อนเอาไว้เมื่อเห็นน้ำในแก้วของอิงฟ้าลดปริมาณลง "ดื่มให้หมดแก้วเลยสิคะ" "แขก็รู้ว่าฟ้าคออ่อนขนาดไหน" "ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวเพื่อนคนนี้ดูแลเอง ฟ้าไม่ไว้ใจแขเหรอ" "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ" อิงฟ้ารีบเอ่ยแก้ตัวก่อนจะยอมทำตามความต้องการของกนกแขแต่เธอคงจะขอดื่มแค่แก้วนี้แก้วเดียวจริงๆเพราะแค่นี้ก็ทำเอาหัวเธอเริ่มหมุนซะแล้ว "พี่ฟ้าอย่าดื่มค่ะ" เสียงห้ามพร้อมกับการแย่งแก้วของอิงฟ้าไปเททิ้งทำเอาคนที่กำลังลุ้นอยู่ถึงกับอารมณ์เสียแต่พอเห็นใบหน้าชัดเจนว่าคนที่เข้ามาขัดเป็นใครกนกแขก็ต้องรีบปรับสีหน้าให้มีรอยยิ้มขึ้นมา "ทำอะไรน่ะม่าน" "ม่านก็กำลังมาช่วยพี่ฟ้าไงค่ะ" "ช่วยอะไร พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" "ตอนนี้ไม่เป็นแต่อีกเดี๋ยวก็ไม่แน่" ม่านตะวันหันไปจองใครอีกคนที่นั่งกับพี่สาวตัวเองอย่างเอาเรื่องในครั้งนี้เธอสุดจะทนกับพฤติกรรมของกนกแขจริงๆและเธอจะไม่ยอมให้พี่สาวของตัวเองตกเป็นเหยื่อโดยเด็ดขาด "ยัยนี่วางยาพี่ฟ้าค่ะ" "อะไรนะ! ม่านพูดอะไรมันจะเป็นไปได้ยังไง" "นั่นสิคะ พี่เนี้ยนะจะวางยาฟ้าน้องม่านเมาอยู่หรือเปล่าคะ" กนกแขดึงข้อเสียของม่านตะวันออกมาเพราะตอนนี้คนที่กล่าวหาเธอทำท่าเป็นคนเมาแล้วพาลจริงๆ "ฉันไม่ได้เมา!" "ม่านเมาแล้วก็กลับบ้านแล้วนี่เพื่อนตัวดีไปไหนทำไมปล่อยให้มาคนเดียว" อิงฟ้าเอ่ยตำหนิน้องสาวเพียงเล็กน้อยก่อนจะมองหาใครอีกคนที่เธอต้องการจะโยนความผิดทุกอย่างให้ ว่าแต่หายไปไหนของเขานะ "เดี๋ยวพี่พากลับดีมั้ยคะ" กนกแขเอ่ยอาสาแต่กลับถูกม่านตะวันแยกเขี้ยวใส่จนอิงฟ้าต้องลุกขึ้นมาดึงตัวน้องสาวให้มานั่งข้างๆเพราะไม่อย่างนั้นน้องสาวของเธอคงได้กระโดนกัดคอกนกแขเป็นแน่ "อยู่ไหนเนี้ย!" เสียงตวาดของม่านตะวันทำให้อิงฟ้าต้องละความคิดทุกอย่างลงเพราะเธอต้องหันมาตั้งใจฟังการสนทนาระหว่างคนข้างๆกับปลายสายที่เธอมั่นใจว่าต้องเป็นใครอีกคนที่เธอมองหาทั่วร้านแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา "เร็วๆเลยชักช้าพี่ฟ้าจะถูกงาบอยู่แล้วเออๆแค่นี้" การสนทนาจบลงทำเอาคนแอบฟังถึงกับร้อนตัวนี่ม่านตะวันไปพูดแบบนั้นได้ยังไงเธอจะถูกงาบซะที่ไหนแบบนี้ใครต่อใครคงได้เข้าใจผิดกันไปหมด "พี่ไปส่งก็ได้นะคะไม่เห็นต้องตามใครมาเลย" "ไม่ต้องมายุ่งฉันเห็นนะว่าคุณทำอะไรคิดจะกินพี่ฟ้าฉันเหรอ ชาติหน้าก็อย่าหวัง!" "ม่านหยุดได้แล้วทำไมพูดจาแบบนี้" "ก็มันจริงนิคะพี่ฟ้าไม่รู้หรือไงว่าไอ้แก้วที่กินไปนะมียาผสม" "ไม่จริงนะคะฟ้า ยาอะไรแขไม่รู้เรื่อง" "ยาอะไรยังต้องให้บอกอีกเหรอ หน้าด้านจริงๆ" ม่านตะวันเอ่ยน้ำเสียงเริ่มอ่อนลงที่จริงเธออยากจะด่าให้มากกว่านี้นะแต่เพราะดื่มไปเยอะเรี่ยวแรงที่มีเลยเหลืออยู่แค่นี้และคาดว่าใกล้จะหมดลงในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้และก่อนที่ม่านตะวันจะร่วงลงพื้นเพื่อนที่แสนดีอย่างรัตติกาลก็สามารถเข้ามารับตัวไว้ได้ทัน "ม่าน ม่าน" รัตติกาลทั้งเรียกทั้งเขย่าตัวคนเมาให้ได้สติแต่ดูเหมือนจะไร้ผลเมื่อม่านตะวันได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วและคงจะยากที่จะทำให้ตื่นขึ้นมา "เธอพาม่านกลับห้องเถอะคงไม่ไหวแล้วล่ะ" เสียงคุ้นเคยทำให้รัตติกาลต้องเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วก็พบกับคนที่ตัวเองทะเลาะด้วยเมื่อตอนเย็น อันที่จริงม่านตะวันโทรบอกเธอนานแล้วว่าเห็นสองคนนี้มานั่งในร้านแต่ความสับสนก็ทำให้รัตติกาลเลือกที่จะอยู่ห้องไม่ออกมาแต่พอม่านตะวันโทรมาเล่าเรื่องเห็นกนกแขใส่ยาบางอย่างลงในเครื่องดื่มของอิงฟ้าก็ทำให้เธอร้อนใจจนต้องมาถึงที่นี่ "กลับบ้านค่ะ" รัตติกาลเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะพยุงม่านตะวันขึ้นมา "ก็กลับไปสิ" "พี่ฟ้าก็ต้องกลับกับกาลค่ะม่านสั่งไว้" "ฉันไม่กลับ!" อิงฟ้าตวาดกลับเสียงดังหากรัตติกาลบอกว่าจะพาเธอกลับโดยไม่ได้เอ่ยว่าเป็นคำสั่งของม่านตะวันคงทำให้เธอรู้สึกดีกว่านี้และอาจจะยอมกลับด้วยก็ได้แต่เมื่อรัตติกาลเลือกใช้คำพูดไม่ดีคนที่อยู่ในอารมณ์โกรธอยู่อย่างอิงฟ้ามีหรือจะยอมกลับด้วย "ต้องกลับค่ะอย่าดื้อ" รัตติกาลวางม่านตะวันลงไว้ที่เดิมเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าภาระไม่ได้อยู่ที่ร่างไร้สติเพียงคนเดียวแต่ยังมีคนดื้อที่นั่งหน้างออยู่ตรงนี้อีกคน "ฟ้ามากับฉันก็ต้องกลับกับฉันส่วนเธอดูแลน้องม่านดีๆก็พอ" "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณอย่ามายุ่ง" "ฉันพูดดีๆนะอย่าพาลสิ" กนกแขเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนๆเหมือนต้องการจะยั่วประสาทของคู่สนทนาและมันก็ได้ผลเมื่อรัตติกาลตรงดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อคนพูดจาไม่เข้าหูทันทีแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกน้ำเย็นสาดใส่เต็มหลังจนต้องร้องออกมาเพราะความเย็นที่เสียดแทงทะลุเข้าไปถึงกระดูก "พี่เล่นอะไรเนี้ย" "ไล่หมาบ้าอยู่" "งั้นเหรอ" รัตติกาลเอ่ยตอบสั้นๆก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายกลับไปยังคนที่เอาน้ำมาราดใส่ตัวเองและเพียงไม่กี่ก้าวรัตติกาลก็สามารถเดินเข้าไปดึงตัวอิงฟ้าเข้ามากอดได้สำเร็จก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากของเธอกับคนตัวเล็กแทบจะชนกัน "จะกลับบ้านดีๆมั้ย" น้ำเสียงดุดันของคนพูดกลับเป็นเหมือนสิ่งยั่วเย้าทำให้อิงฟ้ารู้สึกหายใจติดขัดมากกว่าเดิมแล้วไหนจะกลิ่นหอมจางๆที่ติดตัวของรัตติกาลนี่อีกมันเหมือนเป็นสิ่งกระตุ้นที่ทำให้คนฟังเผลอไผลเคลิบเคลิ้มอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กๆตอบรับสัมผัสของคนตรงหน้าราวกับว่ามันคือสิ่งที่ต้องทำและเหนือจากความคาดหมายก็คือริมฝีปากที่กำลังจะทาบทับลงไปแต่กลับถูกคนที่นั่งดูอยู่ลุกขึ้นมาขวางไว้ "จะทำอะไร" กนกแขพูดเสียงแข็งก่อนจะเดินเข้าไปคว้าตัวอิงฟ้ามาอยู่ข้างๆ "ฟ้าจะไปกับฉันส่วนเธอดูแลน้องม่านไป" "ไม่มีทาง! พี่ฟ้าต้องไปกับฉัน" กนกแขข่มความรู้สึกเกรี้ยวกราดเอาไว้ก่อนจะเสนอบางอย่างที่เธอคิดว่ายังไงตัวเองก็ต้องเป็นฝ่ายชนะอยู่แล้ว "งั้นให้ฟ้าเลือกว่าจะไปกับใคร" "ไม่ได้" "ทำไมล่ะ ให้เจ้าตัวเลือกน่ะดีแล้ว" รัตติกาลเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของคนพูดจริงๆถ้าให้อิงฟ้าเลือกเธอก็คงไม่มีหนทางที่จะชนะ "ว่าไงคะ ฟ้าอยากไปกับใครบอกมาได้เลย" คนถูกถามพยายามประคองสติที่ลางเลืองของตัวเองเอาไว้อย่างยากลำบากแล้วไหนจะความรู้สึกร้อนรุ่มที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นจนเจ้าของเรืองร่างต้องใช้มือของตัวเองลูบไล้ส่วนต่างๆของร่างกายเพื่อหวังระบายความร้อน การหายใจหอบๆและใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดของคนข้างๆทำให้กนกแขยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็นยาที่เธอแอบผสมให้อิงฟ้าดื่มเริ่มออกฤทธิ์และคืนนี้เธอก็จะได้เป็นเจ้าของอิงฟ้าอย่างสมบูรณ์เสียที "ฟ้ากลับกับแขค่ะ" กนกแขยิ้มออกมาอย่างคนชนะก่อนจะประคองอิงฟ้าสู่อ้อมกอดเพื่อพาไปยังรถแต่คนแพ้ก็ใช่ว่าจะยอมคราวนี้รัตติกาลถึงขนาดฟาดกำปั้นลงไปที่ใบหน้าของคนชนะอย่างแรงก่อนจะดึงอิงฟ้าให้เดินตามตัวเองออกมาพร้อมกับบอกกับคนที่มากับม่านตะวันให้ช่วยประคองคนหมดสติไปที่รถ เธอรู้ครั้งนี้ตัวเองทำเกินไปแต่ท่าทางที่ไม่สู้ดีของอิงฟ้าก็บีบให้รัตติกาลต้องลงมือแม้จะยังเข้าใจว่าคนทั้งคู่เป็นอะไรกันแต่เธอก็ไม่เห็นสมควรที่กนกแขจะมาวางยาอิงฟ้าแบบนี้ ภายในห้องม่านตะวันถูกจัดการให้นอนที่โซฟาจากนั้นรัตติกาลก็หันไปประคองคนที่นั่งข้างโซฟาให้ลุกขึ้น "ดื่มไม่ได้ก็อย่าดื่มรู้มั้ยคะ" "ฉันไม่ได้ขอให้เธอข่วยเสียหน่อย" "พี่ก็รู้ว่ากาลเป็นห่วง" "ไม่ต้องเล่นละครลืมไปหรือเปล่าว่าฉันรู้หมดแล้ว" อิงฟ้าเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะนั่งลงที่เตียงโดยมีคนที่ตัวเองกล่าวหาประคองอยู่ข้างๆ "รู้ไม่หมดต่างหาก" "แค่นี้สำหรับฉันก็เกินพอ" "มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด" รัตติกาลเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหันมาสบตากับคนข้างๆพร้อมกับมือที่ค่อยๆยกขึ้นมาลูบไล้ที่ใบหน้าของอิงฟ้าเบาๆเป็นสัมผัสละมุนที่ทำให้เจ้าของใบหน้าต้องหลับตาลงรับสัมผัสอ่อนโยนอย่างลืมตัว "ไว้รอหายเมาแล้วเราค่อยคุยกันนะคะ" พูดจบรัตติกาลก็ละมือออกจากใบหน้าของอิงฟ้าช่างเป็นการกระทำที่ทำให้คนที่กำลังเคลิ้มรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อยและยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่ารัตติกาลกำลังจะเดินออกไปจากห้อง "ฝันดีนะคะ" พูดจบรัตติกาลก็หมายจะเอื้อมไปเปิดประตูแต่แล้วความคิดของเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออยู่ๆคนที่นั่งอยู่ที่เตียงก็เดินมาสวมกอดตัวเธอจากทางด้านหลัง "ฉันร้อนจัง" "คะ?" รัตติกาลหันกลับมาหาคนที่พูดอะไรแปลกๆและก็พบกับภาพที่ตัวเองไม่คิดว่าจะได้เห็นสีหน้า แววตายั่วยวนราวกับนางเสือจะขย้ำเหยื่อแล้วไหนจะการเกลี่ยริมฝีปากหนาด้วยลิ้นอย่างละเมียดละไมนั่นอีก จริงสิ! รัตติกาลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอิงฟ้ากินอะไรเข้าไป แผ่นหลังของเจ้าของห้องสัมผัสที่เตียงอย่างแผ่วเบาพร้อมกับร่างกายของใครอีกคนที่แนบชิดไม่ยอมห่าง รัตติกาลไม่เคยมีความคิดที่จะล่วงเกินอิงฟ้าเลยสักนิดแต่พอมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เธอกลับห้ามใจตัวเองไม่ได้ทุกอย่างในตัวอิงฟ้ามันยั่วเย้าจนเธอไม่เหลือสติที่จะควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว
|
Rating: โดย 1 สมาชิก
|
|
ความคิดเห็น
|