web stats

ข่าว

 


Beauty and The Boss - Chapter 10 : Dear Jay

โพสต์โดย: anhann วันที่: 14 ธันวาคม 2014 เวลา 21:27:16 อ่าน: 637





Chapter 10 :  Dear Jay



"เจย์.. พรุ่งนี้ฉันจะไปบอสตัน  ไปค้างสักสองสามวันนะ"  เทย์เลอร์โผล่หน้ามายืนเกาะขอบประตูห้องนอนพี่สาวเพื่อบอกข่าวที่ตัวเองก็ลำบากใจ  เธอไม่อยากให้พี่อยู่บ้านคนเดียว  แต่วันหยุดยาวแบบนี้  เธอก็อยากจะสวีทกับแฟนสาวป้ายแดงบ้างเหมือนกัน  กระชับความสัมพันธ์ที่มันลุ่มๆ ดอนๆ ให้มันคงที่ขึ้นสักที

เจย์มองหน้าน้องนิ่งๆ สองนาทีแล้วพยักหน้าเรียกให้เข้ามาหา  น้องที่ตัวโตกว่าก็เข้ามานั่งบนเตียงด้วยกัน  คว้ามือเธอไปจับและลูบเบาๆ เหมือนเค้าจะรู้ว่า  เธอไม่ค่อยสบายใจอะไรอยู่  เทย์น่ะ  บางทีก็รู้จักเธอดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเองเสียอีก

"ไปกับใคร  กับแซมเหรอ.."

"อืม..  เค้าไปเยี่ยมพ่อแม่..  แล้วเจย์อยู่ได้หรือเปล่า"

"ฉันโตแล้วนะ  แก่กว่าเธอตั้งสี่ปี"  คนเป็นพี่หน้าหงิกที่เห็นน้องทำหน้าล้อเลียน  "เดี๋ยวเถอะ  ถ้าฉันไม่ให้เธอไป  จะหนาว"

"โหเจย์..  แค่นี้ก็หนาวพอแล้ว"  น้องเทย์ครวญคราง  คว้าร่างพี่สาวมากอดจนแน่นแล้วบ่นพึมพำ  "เจย์ผอมไปจริงๆ  มีพยาธิรึเปล่า"  ไม่ทันจะสิ้นเสียงพูด  เธอก็ถูกทุบหลังดังอึก

"โอ้ยเจย์.! มือหนักแบบนี้นี่เอง  แดนถึงช้ำในแบบนั้น"

ประโยคหลังดึงความสนใจของแม่คนมือหนักได้ทันที  เจย์หน้าเสีย  ถามน้องอย่างร้อนรน  "เป็นขนาดนั้นจริงๆอ่ะ"

เทย์เลอร์อมยิ้มแต่พี่สาวที่มัวแต่ตกใจคงไม่ทันมอง  เธอจึงตัดสินใจจะลองแกล้งสักหน่อย  "ใช่สิ  นอนครางหงิงๆ เป็นลูกหมาอยู่ที่โซฟาข้างล่าง"

"ห้องรับแขกมี  ทำไมไม่ไปนอนล่ะ  โซฟาไม่ใช่ที่นอนสักหน่อย"

"ฉันก็ถามแล้ว  แต่เค้าบอกว่า  ครั้งก่อนเจย์ก็ให้นอนตรงนั้น  แล้วห้องรับแขก  ฉันก็ให้แซมนอนแล้วไง" น้องเทย์อธิบาย  มองดูสายตาพี่เจย์แล้ว  คิดว่าคงต้องพูดอีก  "ก็เจย์ไม่ให้ฉันนอนห้องเดียวกับแฟนนี่นา  แล้ว...."

"แล้วทำไมไม่ให้เพื่อนเค้านอนด้วยกันล่ะ  เธอนี่ยังไงนะเทย์"

"ไม่เอา..  แดนมันเมาแล้วเรื้อน"

"หือ.."  เจย์ร้องถามน้อง  งงกับศัพท์ที่เธอไม่เข้าใจ  อีกฝ่ายหัวเราะแหะๆ ดึงมือเธอไปจับแก้มอุ่นๆ ของเค้า  มันทำให้เธอไม่ไว้ใจ 

"ก็..  ก็..  เดี๋ยวก็เหมือนเจย์ไง"

"เหมือนฉัน.?  อะไร..  ไม่เห็นเข้าใจเลย"  ถามพร้อมคิ้วขมวดกันยุ่ง  หากพอเห็นอีกคนนั่งกลั้นยิ้มแก้มแทบแตกก็เข้าใจ  มือที่จับแก้มเค้าอยู่ก็กลายเป็นตบไปแต่ไม่ได้จริงจัง  กลัวน้องเจ็บเหมือนกันแหละ

"เทย์เลอร์..  เธอจะไปไหนก็ไปเลยนะ  ไปบอสตันหรือไปขั้วโลกเหนือ  ขั้วโลกใต้ก็ไปเลย  แล้วไม่ต้องรีบกลับมา  ฉันเบื่อหน้าเธอแล้ว!"  แกล้งโมโหกลบเกลื่อนความอาย   จำได้แล้วว่าน้องมันเห็นอะไรเมื่อตอนหัวค่ำ 

เธอกับแดเนียลกำลัง...

ไม่ใช่นะ..  ยัยนั่นมันทำตามใจตัวเองคนเดียวต่างหาก!  ถ้างั้นเธอก็ปล่อยให้เค้าทำน่ะสิ   โอ้ยไม่ใช่!

"โอ้ยเจย์..  ไม่ต้องอายหรอก  เรื่องธรรมชาติจะตาย"  เทย์เลอร์โผล่หน้ากลับมาพูด  ทั้งที่ตัวหลบลูกกระสุนหมอนจากพี่สาวไปอยู่นอกห้องแล้ว 

"ธรรมชาติบ้าอะไร หุบปากไปเลยนะเทย์!"  เจย์ตะโกนกลับ  ขยับจะไปหยิบตุ๊กตาหมีขนาดเท่าตัวเองไปปาใส่น้องอีก  แต่ชะงักกึกกับคำที่เค้าสวนกลับมา

"ธรรมชาติของคนที่เค้าชอบกันไงเจย์..  แค่นี้เจย์ไม่เข้าใจหรือไง  ชอบเค้าก็ยอมๆ ไปเหอะน่า  ดีกว่าขึ้นคานนะ"

เกือบแล้ว..  มันเกือบจะดีแล้ว..  ถ้าไม่มีประโยคหลังตามมาด้วย..

มือที่ว่าจะหยิบตุ๊กตาหมีก็เลื่อนไปอีก  ไปหยิบนาฬิกาปลุกดิจิตอลขึ้นมา  และวัตถุที่ทำจากพลาสติกแข็งอย่างหนานั่นก็พุ่งเข้าใส่หน้าผากน้องสาวปากเสียด้วยความเร็วไวเกินกว่าที่เค้าคาดไว้

"โอ้ยเจย์!"

"ไปเลยนะเทย์  ฉันไม่อยากฆ่าน้องตัวเองนะ!"

"ไปก็ได้  เหงาไม่รู้ด้วยนะ  พี่เจย์ที่รัก"

เทย์เลอร์วิ่งหนีไปแล้วก่อนจะโดนของแข็งกว่าปาใส่อีก  ทิ้งให้พี่สาวที่กำลังเดือดดาลนั่งหอบเหนื่อยตามลำพัง  พอสงบจิตสงบใจลงได้หน่อย  เจย์ก็ถอนใจเซ็ง  ห้องนอนเธอเละเหมือนวันนั้นไม่มีผิด

ต่างกันแค่ตรงคนที่โทรมาและทำให้เธอยิ้มได้ท่ามกลางซากห้องพังๆ ตอนนี้เค้านอนปวดเนื้อปวดตัวอยู่ข้างล่าง  ตรงโซฟาที่ไม่ได้สบายอะไรเลย  หนาวหรือเปล่าก็ไม่รู้..

เอ๊ะ  แล้วเธอจะไปห่วงยัยนั่นหาอะไร..

ชอบฉวยโอกาส  นิสัยไม่ดี!

ว่าเค้านิสัยไม่ดีแต่การกระทำกลับตรงกันข้าม  ร่างบางลุกขึ้นไปเปิดรื้อหาผ้าห่มสำรองในตู้เสื้อผ้าใบโต  ได้แล้วก็หอบมันลงบันไดมาพร้อมนึกบ่นเทย์เลอร์ในใจว่าทำไมต้องเรื่องมากไม่ยอมให้เพื่อนสองคนเค้านอนด้วยกัน

จะหวงอะไรนักหนานะ  ผู้หญิงเหมือนกันแท้ๆ..

แต่ถ้าแค่ห่วงจะได้ไหมนะ..

เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโซฟาที่มีคนนอนเหยียดยาวอยู่  มองไปรอบๆ ห้องโถงนี้ก็ไม่ได้รกไปด้วยขวดเบียร์ขวดไวน์  กับจานแกล้มเกลื่อนกราดเหมือนก่อนที่เธอจะหนีขึ้นห้องไป  สามแสบพวกนี้คงเก็บมันก่อนจะโดนเธอบ่นให้หูชา  และดูท่าว่า  คนที่นอนอยู่ก็คงจะล้างหน้าล้างตาก่อนนอนเรียบร้อยแล้ว  เสื้อผ้าไม่ใช่ตัวเดิม  เธอไม่ได้สังเกตอะไรเค้านะ  แค่จำได้เท่านั้นเอง

แดเนียลนอนหลับสนิท  เค้ามีหมอนกับผ้าห่มที่คงเป็นน้องเทย์เอามาให้เพื่อน  แต่ถึงมีผ้าห่มก็เหมือนไม่มี  ยัยตัวดีนอนดิ้นหรือไง  ผ้าห่มผืนใหญ่ถึงร่วงลงมากองอยู่ที่พื้น  ส่วนเจ้าตัวก็นอนขดตัวงอเป็นกุ้ง  กอดตัวเองเหมือนจะช่วยให้คลายหนาว  หญิงสาวถอนหายใจส่ายหัวระอา  มาบ้านเธอแล้วลำบากขนาดนี้  ยังชอบมาอยู่ได้  คนอะไรดื้อด้านที่สุด

เจย์วางผ้าห่มของตัวเองลงกับที่พักแขนโซฟาแล้วก้มลงหยิบผ้าห่มจากพื้นขึ้นมาสะบัดพรึ่บสองทีไล่ฝุ่น  เอามันมาคลุมร่างที่นอนเกร็งตัวแข็งแน่นิ่งเป็นท่อนไม้  ดูให้แน่ใจว่ามันห่มถึงเท้าคนนอนหนาวหรือยัง  จากนั้นก็หมุนตัวจะเดินกลับห้อง  แต่พอนึกได้ว่าดึกกว่านี้จะหนาวขึ้นอีก  เธอจึงเอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้เค้าจากปลายเท้าจนถึงคอ  ว่าจะไปแล้วแต่ดันเผลอมองใบหน้าคนหลับโดยบังเอิญ  และแสงไฟสลัวจากโคมไฟใกล้ๆ ก็ทำให้เห็นรอยเขียวช้ำที่หน้าผากขาวๆ หัวมันฝรั่งคงแข็งเกินไป  แต่มันก็สมควรแล้ว

แต่เอ๊ะ  ปากแตกด้วยนี่นา  ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  หรือเพราะกระบอกลูกเทนนิส.. บอสสาวมุ่นคิ้วครุ่นคิดระหว่างก้มมองอีกคนใกล้ๆ ด้วยอยากจะเห็นร่องรอยความแค้นที่เธอสำแดงฤทธิ์ใส่เค้าไว้ให้ชัดขึ้น  เห็นแล้วก็เม้มปากอย่างสงสาร  เธอทำเกินไปอย่างที่เทย์เลอร์ว่าจริงๆ  ผู้หญิงคนนี้ดีกับเธอตั้งมากมาย

ก็ชอบมาทำให้เธออายทำไมล่ะ!

มือบางๆ เคลื่อนเข้าไปจะแตะกับหน้าผากนูนที่เป็นรอยเขียวๆ แต่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น  เธอก็เสียววาบในอกเพราะเสียงเรียกที่ดังขึ้นในความเงียบ

"เจย์คะ.."

เจ้าของชื่อกะพริบตาปริบ  เธอเกือบจะวิ่งหนีไปแล้ว  ถ้าไม่เห็นว่าเจ้าของเสียงนั่นยังไม่เปิดดวงตาขึ้นสักนิดเลย  เจย์ถอนหายใจเฮ้อ  ที่แท้ก็ละเมอหรอกหรือ  ทำเสียเธอตกใจ  มือบางๆ ที่ค้างอยู่ในอากาศเกือบจะฟาดคนหลับแล้ว  ถ้าไม่ติดว่ายังรู้สึกผิดอยู่ที่ทำเค้าเจ็บตัว

"ยัยบ้า  ขี้เซา  ขี้ละเมอ"  เธอว่าคนกลับเสียงงุ้งงิ้ง  แต่กลับไม่รู้ตัวว่าตัวเองมองเค้าด้วยสายตาเช่นไร 

แดเนียลเป็นคนสวย  อย่างที่สามารถจับไปเป็นดาราได้สบาย  ตัวสูงเหมือนนางแบบ  ผอมมากแต่ก็ตัวใหญ่กว่าเธอเพราะสายเลือดชาวตะวันตกเต็มตัว  ไม่ใช่เธอที่ครึ่งๆ กลางๆ ซ้ำยังเอาสรีระของชาวเอเชียมามากอีกด้วย  เพราะฉะนั้น  มันจึงไม่แปลกถ้าเค้าจะชอบบอกว่าเธอตัวเล็กจริงๆ  เทย์ก็อีกคน  ชอบว่าเธอตัวเล็ก  เล็กแต่เป็นพี่มันนะ  พูดมากกันซะจริง

กำลังคิดอะไรยุ่งๆ ในหัวอย่างหงุดหงิดอยู่  เสียงพลิกตัวของบางคนก็ทำให้ต้องหันไปมอง  แดเนียลคงเมื่อยกับการนอนท่าเดียวมานาน  เค้าจึงพลิกตัวเข้าหาพนักพิงโซฟาที่เค้านอนอยู่  คุณบอสส่ายหัวเพราะผ้าห่มที่เธออุตส่าห์ห่มให้ด้วยความหวังดี  ร่วงหล่นลงมาที่เอวเค้าอีกแล้ว  ส่วนอีกผืนก็ร่อแร่จะลงมากองที่พื้นตามเดิม  นอนไม่ระวังเลย  ให้ตายสิ เดี๋ยวแม่ปล่อยให้นอนหนาวแข็งตายไปเลยนี่  หึ๋ย!

"ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละค่ะ  เดี๋ยวหนาวก็ดึงมาห่มเอง" 

เจย์ชะงักและปล่อยให้ผ้าห่มในมือร่วงผล็อยลงคืนที่เดิมของมัน  ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างอย่างตกใจที่เห็นบางคนเดินลงบันไดมา  เธอพูดอะไรไม่ออก  ความอายมันจุกอยู่ที่คอ  สองแก้มก็ร้อนเหมือนไปยืนอยู่ข้างเตาผิงมาเป็นชั่วโมง  ช่างเป็นวันคืนที่โชคดีอะไรอย่างนี้  เธอถูกเห็นตอนทำอะไรน่าอายตลอดเลย

"ฉันว่าจะลงมาดูเค้าเหมือนกันค่ะ  แต่เห็นแบบนี้แล้วคงไม่เป็นไร"  แซมพูดเองเออเอง  เดินมาก้มมองคนหลับใกล้ๆ แล้วเอามือลูบหัวเค้าอย่างไม่เกรงใจสายตาอีกคนที่มองอยู่  แต่สักพักเธอก็รู้สึกหนาวขึ้นแปลกๆ จึงเบี่ยงตามามองหาสาเหตุ  และเห็นเจ้าของบ้านทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง

อา.. สงสัยเธอก็ไปแตะโดนของรักของหวงของราชินีเข้าให้แล้ว..

แต่แดเนียลเป็นเพื่อนเธอนะ..

"แดนเป็นแบบนี้แหละค่ะ  ถ้าลองหลับแล้ว  ตื่นยากมากๆ"  บลอนดี้ทำใจดีสู้เสือ  มือก็ยังไม่เลิกเล่นหัวเพื่อนเหมือนจะท้าทายคนที่จ้องเขม็งราวว่า ถ้าจะหักคอเธอด้วยมือเปล่าได้  ก็คงจะทำ 

เธอก็แค่อยากพิสูจน์  เห็นเทย์เลอร์บอกว่าพี่สาวเค้าไม่ได้จะสนใจใครหรืออะไรง่ายๆ  แล้วถ้าสนขึ้นมา  มันจะน่ากลัวทีเดียวเชียวล่ะ

หมายถึงน่ากลัวกับคนที่จะไปยุ่งกับใครหรืออะไรสิ่งนั้นอ่ะนะ..

ถ้าอย่างนั้น  ตอนนี้เธออาจจะกำลังทำภารกิจเสี่ยงตายอยู่ก็ได้  แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งหัวและตัวแล้ว..

"เอ่อ.. แล้วบอสยังไม่ง่วงเหรอคะ"

"แล้วเธอล่ะ  ถ้ายัง..  ก็ไปนั่งคุยกันหน่อยสิ" 

แซมมองดวงตาสีน้ำตาลนิ่งๆ คู่ตรงหน้าแล้วเหลือบตามองคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่  ถอนใจเบาๆ กับท่าทางสบายนั้นและหันไปพยักหน้ารับกับอีกคน

เอาวะ  ถ้าฉันโดนสาปเป็นน้ำแข็ง  ก็มาแงะให้ด้วยแล้วกันนะแดน

............................................

แดเนียลตื่นขึ้นมาพร้อมอาการมึนหัวตามปกติของคนแฮ็งก์  ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมเมื่อคืนเธอถึงดื่มเข้าไปมากมายนักทั้งที่ปกติก็ดื่มแค่พอให้คุยกับเพื่อนๆ ได้สนุกเท่านั้น  มันคงเป็นเพราะความรู้สึกหนักอึ้งในอกที่ไม่รู้จะระบายออกไปทางไหน   เธอชอบเจ้านายตัวเอง ถึงอยากจะปฏิเสธให้ตายยังไง  ก็รู้ว่ามันไม่สามารถจะกำจัดความรู้สึกนี้ออกไปได้  และนั่นคงเป็นสาเหตุให้เธอทำอะไรบ้าๆ ไปกับหล่อนตอนที่สติสัมปชัญญะลดน้อยลง  แต่เธอก็ดื่มมันเข้าไปอีกตอนที่หล่อนเมินหน้าใส่กันและเดินขึ้นบันไดชั้นสองของบ้านไปอย่างไม่เหลียวแล  รู้สึกเหมือนอกหักทั้งที่ยังไม่มีโอกาสได้บอกรักเลยแฮะ

ก็หล่อนทำเหมือนปิดประตูใส่หน้ากันขนาดนั้นนี่นา..

"ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมากินยาซะที  นั่งอยู่แบบนั้นคงจะหายหรอกนะ"

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลง  หันขวับไปหาต้นทางของเสียงที่เข้าหู  เธอไม่รู้เลยว่า  ถูกมองมาตั้งแต่ตอนไหน  แล้วเจ้าของบ้านมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่อุปกรณ์สเก็ตภาพที่วางอยู่ใกล้ๆ ร่างแบบบางนั้นก็พอจะบอกได้แล้วว่า  นานพอสมควร 

"บะ..  บอส.."

"วันนี้วันหยุด  ฉันไม่ใช่บอสของเธอ"

แดเนียลทำหน้าไม่ถูก  ใช่ว่าไม่ดีใจที่สิ่งแรกที่ตื่นมาแล้วเจอเป็นสิ่งที่ฝันไว้เสมอว่าอยากจะมีโอกาสสักครั้ง  สักครั้งที่ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ตอนตื่น

รู้สึกดีเกินกว่าจะคิดได้ว่าเป็นเรื่องจริง..

"ยังไม่อยากตื่นก็นอนต่อไปสิ  ฉันจะอยู่เงียบๆ"

อีกครั้งที่ครีเอทีฟสาวอยากจะเอาหัวไปโขกกับผนังห้องดูสักทีว่ามันจะเจ็บไหม  ทดสอบดูว่าเธอไม่ได้ฝันไปที่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้  เพราะน้ำเสียงอ่อนโยนเกินกว่าเวลาปกติ  มันทำให้เธอนึกกลัว

"เทย์กับเพื่อนเธอไปบอสตันกันตั้งแต่เช้ามืดแล้ว  ไม่รู้จะรีบไปไหนนักหนา  ใกล้แค่นี้เอง  ติดแฟนจนเว่อร์  น่าเบื่อชะมัด"

"เจย์.."

"อะไร.."

"นี่คุณจริงๆ หรือเปล่า.."   

เจย์มองหน้าเจ้าของคำถามงงๆ เห็นหน้าฉงนสนเท่ห์ของคนเพิ่งตื่นก็มุ่นคิ้วพลางพยักหน้า  "คิดว่าตัวเองยังฝันอยู่หรือไง..  เพี้ยนใหญ่แล้วนะ"

คนโดนว่าเพี้ยนกะพริบตาปริบๆ สองสามทีแล้วหัวเราะลั่นให้คนฟังนั่งหงุดหงิดด้วยรำคาญคนบ้า  และมือเล็กก็คว้ายางลบขึ้นมาจัดการปาใส่หัวคนที่ยังหัวเราะตัวโยน

"แดเนียล..  เงียบไปเลยนะ  ไม่งั้นก็กลับบ้านไป  น่ารำคาญ!"

"โธ่เจย์..  ฉันแค่ดีใจ"

ถึงน้ำเสียงจะแหบพร่าตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน  แต่รอยยิ้มใสๆ กับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแสนขี้อ้อนยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม  คนที่คิดจะหยิบอะไรมาปาใส่เค้าอีกจึงทำได้เพียงส่งเสียง 'ชิ' ในลำคอเบาๆ แล้วก้มหน้าจับดินสอมาลากเส้นร่างภาพสเก็ตต่อไป  ถึงมันจะไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเท่าไหร่เพราะสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  มันก็ดีกว่ามัวแต่นั่งเล่นจ้องตากับคนที่เธอไม่สามารถชนะเค้าได้นั่นแหละ

และอะไรเนี่ย..  เข้ามาใกล้กันขนาดนี้ทำไม  เธอใจคอไม่ดีนะ!

"แดเนียล.. ถอยไปห่างๆ ฉันไม่ถนัด"  งัดปลายคางขึ้นมาเอ่ยไล่คนที่มานั่งแอบมองเธอทำงานอยู่บนที่วางแขนโซฟาเดี่ยวที่เธอนั่งอยู่คนเดียวโด่เด่เมื่อกี้  หากอีกฝ่ายก็แกล้งยิ้มตาหยีใส่เธอ  ส่ายหัวให้  ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กันอีก

"เหม็นเหล้า  เดี๋ยวเอาดินสอทิ่มตาจะมาว่าไม่ได้นะ"  สาวตัวเล็กกว่าส่งเสียงดุ  แต่คนฟังกลับได้ยินเป็นเสียงแมวน้อยที่พยายามขู่ฟ่อใส่สิงโต 

โอ้ย.. มันน่ารักอย่าบอกใคร  ถ้าไม่เกรงใจจับมาฟัดแล้วนะ

"ก็ฉันอยากดูว่าคุณทำอะไร  คุณเรียนดีไซน์มาด้วยเหรอคะ"  แสร้งทำเป็นว่าสนใจเรื่องงาน  ที่จริงมันคือมารยาที่จะได้อยู่ใกล้หล่อนต่อไป  รู้อยู่ว่า  บอสเจย์ของเธอคลั่งงานมากแค่ไหน  ถ้าพูดกันเรื่องงานแล้วล่ะก็  หล่อนสามารถนั่งคุยกับเธอได้เป็นวันๆ  ถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่

"อื้ม.. เรียนสิ  เมื่อก่อนนี้ฉันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตัวเอง  แต่เย็บผ้าไม่เป็นก็เลยล้มเลิกไป"

"ง่ายๆ อย่างนั้นเลยเหรอคะ"

"นี่เธอจะว่าฉันไม่อดทนล่ะสิ"

แดเนียลยิ้มเอาใจพลางส่ายหน้าปฏิเสธ  "เปล่านะคะ  ฉันแค่คิดว่า คุณดูเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แค่นั้นเอง"

เจย์เงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของเสียงแหบพร่าที่ยิ้มให้เธอทั้งตาโรย  เค้าคงยังปวดหัวอยู่ถึงได้เอาหัวไปพิงพนักเก้าอี้แบบนั้น  ปวดแล้วยังจะมานั่งทนอยู่ทำไมนะ  ไม่เข้าใจเลย

"ฉันคงชอบติคนอื่นมากกว่ามั้ง  โดยเฉพาะเธอ"

'เธอ' ที่ว่าก็ยังคงนั่งยิ้มอยู่เหมือนได้ฟังอะไรที่ตัวเองชอบมากอย่างนั้น  แดเนียลคิดว่าเธอคงเพี้ยนไปแล้วจริงๆ ที่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้ทุกอย่าง  ไม่ว่าจะดุด่า  ไม่ว่าจะทุบตี  ปาข้าวของใส่  เธอเหมือนกลายเป็นพวกคลั่งไคล้ความรุนแรงไปเสียแล้ว  ชอบถูกทรมาน   

เฮ้อ.. ไปคุยกับจิตแพทย์บ้างดีไหมนะเรา..

"เป็นหัวหน้าบก. ไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ  คุณต้องรสนิยมดีมากๆ เลย  โดยเฉพาะนิตยสารแฟชั่น"

"แล้วเธอคิดว่า  ฉันรสนิยมเห่ยหรือไง"

"โอ้ไม่เลย..  คุณเจ๋งที่สุดค่ะเจย์  เด่นที่สุดในออฟฟิศแล้ว"

"เอ๊ะ  ทำไมฉันรู้สึกเหมือนถูกด่าทางอ้อมยังไงไม่รู้นะ"

"เพราะคุณคิดมากเกินไปไง  ไม่เชื่อถามแซมสิ  เค้ายังเคยบอกว่า  น่าจับคุณมาเป็นนางแบบสักงาน"

"นี่พวกเธอคิดจะใช้งานเจ้านายหรือไง  น้อยๆ หน่อยนะ"  แกล้งทำเป็นดุเสียงเข้ม  หากความจริงก็ชอบที่ได้ต่อล้อต่อเถียงกัน 

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า  แดเนียลทำให้เธอรู้สึกเข้าถึงความคิดของคนที่อยู่ในระดับลูกน้องได้เป็นอย่างดี  หลายครั้งในการพูดคุยกัน  เค้ามักจะเสนอมุมมองที่แตกต่างออกมาให้เธอได้ฉุกคิด  เหมือนที่พ่อกับแม่เธอเคยสอนไว้  การบริหารบริษัทไม่ใช่เรื่องง่าย  เธอไม่สามารถเดินไปได้คนเดียวโดยไม่ฟังเสียงผู้คนรอบข้างเลย  เธอเคยเป็นอย่างนั้นในช่วงแรกที่เข้ามารับงาน  และมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก  แต่เธอก็ไม่ได้คบเค้าเพราะหวังจะใช้ประโยชน์จากเค้าอย่างเดียวนะ 

เธอรู้สึกดีที่มีเค้าอยู่ใกล้ๆ  ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม..

"ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไป  แล้วมากินยา" พูดขึ้นมาเหมือนเวลาที่พูดกับเทย์เลอร์ตอนน้องไม่ค่อยสบายแต่ชอบดื้อมานั่งอ้อนเธอ  ไม่ยอมขยับไปไหนทั้งนั้นนอกจากเธอจะพาไป  หวังว่ากับคนนี้ที่ตาปรือลงเรื่อยๆ แม้จะพยายามยิ้มให้เธออยู่  คงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นนะ  หรืออาจจะหนักกว่า

"รำคาญฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ  เดี๋ยวฉันกลับเลยก็ได้"

"ถ้างี่เง่านักก็กลับไปเลยแดเนียล  แล้วไม่ต้องมาอีกนะ"  พูดไปตามประสาปากไวกว่าความคิด  และมันมักจะเกิดขึ้นทุกทีกับเค้า  แน่ล่ะ  เพราะถ้าเป็นกับคนอื่น  เธอคงเมินไม่สนใจมากกว่าจะมานั่งต่อปากต่อคำ 

แต่เค้าจะรู้ไหมล่ะว่า  ตัวเองพิเศษกว่าใครมากแค่ไหน..

โง่นักก็ช่างสิ  ไม่เห็นจะสนใจเลย..

"ฉันโทรสั่งอาหารมาแล้ว  เดี๋ยวคงมา  แต่ถ้าจะกินกาแฟก่อนก็ในครัว  เครื่องชงเปิดไว้ตลอด  เธอรู้แล้วนี่"

แดเนียลกลั้นยิ้ม  ถึงเมื่อกี้จะแอบน้อยใจที่ถูกไล่  แต่ประโยคนี้ก็ทำให้มันดีขึ้น  ผู้หญิงคนนี้ปากร้ายแต่ใจดีมาก  เทย์เลอร์เล่าให้เธอฟังหลายอย่างเมื่อคืนตอนที่ก๋งกัน  แต่ถ้าไม่เจอเอง  เธอคงไม่แน่ใจ

"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ  แล้วจะมาทานข้าวด้วยนะ"  ที่รัก..  อยากเติมคำนี้ลงไปข้างท้าย  แต่เธอคงจะโดนทุบตายอยู่ตรงนี้แน่

แต่ถึงอย่างนั้น  แก้มเนียนๆ ของคนผิวดีตามประสาสาวลูกครึ่งฝรั่งเอเชียก็เรียกเธอให้เข้าไปหา  จมูกโด่งๆ กดลงกับเนื้อนุ่มที่แก้มของคนที่แกล้งทำเป็นงานเยอะ  เธอขโมยหอมหล่อนไปและฝืนใจวิ่งหนีไปทั้งหัวมึนๆ  ได้ยินเสียงโวยวายดังตามมา  แต่ครั้งนี้กลับไม่มีอะไรบินมาโดนหัวเธอแล้ว

แสดงว่า.. มันมีอะไรพัฒนาขึ้นระหว่างเราใช่ไหมนะ


...........................................


โอยๆ นึกว่าวันนี้จะมาไม่ทันแล้วค่ะ  เราเป็นโรคออฟฟิศซินโดรมกำเริบ  ปวดคอและบ่า  มิได้อยากจะอู้เลยนะ  แต่มันเมื่อยจริงๆ ถ้ามีหมอนวดสักคนคงจะดีเหมือนกัน ฮ่าๆๆ   :02:

แต่อยากได้แบบเจย์อ่ะ  ฮ่าๆๆ  ได้แบบเจย์มานวด  หรือจะมาบีบคอตายก็ไม่รู้นะคะ  อิอิ   :27:

ถึงตอนนี้ก็อยากจะถามว่า  บอสเจย์น่ารักไหมคะ  หรือเก๊กเกินไป  ควรให้หลุดบ่อยกว่านี้รึเปล่า  หรือให้แดนจับปล้ำเลยดี   ฮ่าๆๆ   :28:

มอมเหล้าแดนอีกดีไหม   เอาล่ะ เริ่มจะชั่วแล้ว  ไปก่อนดีกว่า  เดี๋ยวจะพาแดนชั่วไปกว่านี้  อิอิ   :01:

ใครอ่านนิยายนี้ก่อนนอน  ขอให้ฝันดีนะคะ  ราตรีสวัสดิ์ค่า  ขอบคุณด้วย   :44: 

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น