One night stand Vol.1 Chapter 04 - นี่เราเป็นแฟนกันแล้วหรือยังคะ..?
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 24 พฤษภาคม 2014 เวลา 16:18:12
อ่าน: 625
|
Chapter 4 : นี่เราเป็นแฟนกันแล้วหรือยังคะ..? พระเจ้า! ไม่คิดเลยว่า จะมีแฟนเป็นคนรวยและโด่งดังทั้งที มันจะยุ่งยากมากขนาดนี้ จะหาเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันได้สักที ก็ยากเย็นแสนเข็ญ เหมือนไม่เว้นจังหวะให้หายใจหายคอกันบ้าง แอนนาเบลล์แทบจะร้องกรี๊ดไปหลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่ที่เห็นราเชลเอาแต่คุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ตั้งหลายสาย กลับไปทำงานวุ่นวายอีกครั้งทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าจะกลับบ้านด้วยกันและกระชับความสัมพันธ์ของคนรักให้แน่นแฟ้นขึ้น ซึ่งเธอก็คงจะทำไปแล้ว กรี๊ดให้ออฟฟิศแตก หากไม่กลัวว่ากิริยาอาการเหมือนเด็กแบบนั้นจะทำให้ถูกเบื่อเร็วขึ้น และอาจจะถูกทิ้งง่ายๆ ยังไงซะ ก่อนจะถูกคนขี้เบื่อทิ้ง เธอจะต้องเชยชิมหล่อนให้ได้สมใจอยากเสียก่อน ความคิดนี้ทำให้รู้สึกรุมร้อนอยู่ในอกจนเกือบจะปิดไว้ไม่มิดอีกต่อไปหากมันไม่ได้หายไปอีกครั้งเมื่อพบว่ามาเจออะไรนอกห้องทำงานของราเชลตอนที่ได้ออกมาด้วยกันในที่สุด ความทรมานของการรอยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ เหมือนมีมารร้ายคอยมาขวางทาง ขัดขวางความสุข...
เมื่อโผล่ออกมาจากห้องทำงาน และพบว่าเลขาหน้าห้องยืนรอท่าจังก้าดักหน้าเอาไว้ ยัยผู้หญิงคนนั้นแทบไม่ยอมให้ผู้จัดการแสนสวยได้มีเวลาตั้งตัวรับมืออะไร หล่อนมาถึงก็ร่ายยาวถึงตารางของเจ้านายทันที จนทั้งเธอและราเชลได้แต่ยืนนิ่งเหมือนก้อนหิน ฟังหล่อนพูดฉอดๆ ไม่กี่นาทีก็พบว่า แม่เลขาคนงามยื่นแฟ้มงานมาให้ผู้จัดการที่กำลังยืนตะลึง อึ้งฟังหล่อนบอกลาและกลับบ้านไปตัวฉิวอย่างไม่รีรอฟังคำทัดทานใดจากเจ้านาย สุดท้ายที่เธอจับใจความได้และราเชลซึ่งได้สติกลับมาก่อนแล้วเล่าให้ฟัง ก็คือ ว่าที่แฟนสาวของเธอจะต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญหลังจากนี้ มีเวลานัดหมายและสถานที่ระบุไว้ในแฟ้มงานที่แม่เลขาส่งมาให้ก่อนที่หล่อนจะรีบแล่นจากไปด้วยเหตุผลที่หมดเวลางานของหล่อนแล้ว และเห็นแล้วว่าคุณผู้จัดการคงจะมีผู้ร่วมเดินทางไปงานนั้นๆได้โดยไม่ต้องอาศัยหล่อน ยังไม่พอหล่อนยังได้หันมาขอบคุณเธอด้วยที่จะช่วยไปทำงานแทนให้ จะได้ไปลัลล้ากับแฟนหนุ่มที่นัดกันไว้ได้อย่างสบายใจ แอนนาเบลล์ไม่คิดเลยว่า จะต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ แม่เลขานั่นดูช่างจะเหมาะกันดีกับคุณเจ้านายของหล่อนเสียจริง นิสัยเหมือนกันราวกับมันติดต่อกันได้ ไม่สนใจจะฟังใคร ทั้งยังชอบสรุปเรื่องเข้าข้างตัวเองเสียอีก อยากรู้จริงๆเลยว่า เวลาที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ สองสาวนิสัยไม่แตกต่างนี่จะต้องทะเลาะกันไปสักกี่ยกกว่าจะทำงานแต่ละงานได้สำเร็จ แต่ก็เชื่ออยู่ว่าในเวลาปกติ ราเชลคงจะไม่มีทางยอมให้ใครมาทำตัวเหนือกว่าหล่อนแน่ๆ ยิ่งเป็นกับลูกน้องด้วยแล้วยิ่งไม่มีทางหรือว่าที่เป็นแบบนี้เพราะหล่อนกำลังมึนอยู่กับบางอย่างที่ทำค้างคากับเธอเอาไว้ในห้องทำงานนั้น และต้องไปพบลูกค้าทั้งสภาพแบบนี้ คุณผู้จัดการจะทำงานไหวเหรอ..?
"ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ"
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกระพริบ สติของเธอกลับคืนมาแต่ยังมองหน้าคนเอ่ยชวนอย่างไม่เข้าใจ "คะ..?" ราเชลยกมือขึ้นลูบหน้าและถอนหายใจแรงๆก่อนจะดึงแขนอีกคนให้หายเข้ามาในห้องด้วยกัน มันยังรู้สึกไม่พร้อมจริงๆที่จะออกไปไหน แย่จริง..ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีกันเนี่ย ฉันไม่เข้าใจเลย.. ร่างสูงปล่อยมืออีกคนอย่างไม่ใส่ใจและตรงไปเปิดประตูที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องทำงานเผยให้เห็นราวเสื้อผ้าที่มีชุดต่างๆนานาด้านใน มันถูกเตรียมพร้อมไว้เสมอเพื่อรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ งานที่พุ่งเข้ามาเร็วเหมือนฟ้าผ่า มือเรียวไล่หาสิ่งที่ต้องการอย่างรีบร้อน เพราะใจตัวเองร้อนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด อยากรีบเปลี่ยนๆชุดไปพบลูกค้า ตกลงเรื่องงานกันให้เสร็จโดยเร็วและตรงกลับบ้านทันที ทำตามที่ได้ตั้งใจและนัดแนะกันไว้ดิบดีกับคนที่เกือบจะเรียกได้อย่างเต็มปากว่า 'แฟน' แอบหวังใจว่า แอนนาเบลล์จะยอมรับกับเรื่องนี้ได้ อย่างน้อยการได้เห็นสาวหน้าหวานยอมมานั่งอยู่ด้วยเวลาทำงานอันแสนน่าเบื่อ ก็พอจะเดาได้ว่า ถ้าให้รออีกสักหน่อยคงจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะครั้นจะปล่อยทิ้งให้งานต้องเสียหาย ก็เกรงว่าความดีทั้งหมดที่ได้ทำมานมนาน จะสูญสลายหายไปกับความเหลวไหลครั้งเดียวนี้ มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ คุณพ่อคุณแม่ที่ไว้ใจมาให้ดูแลกิจการงานของบ้านแลกกับการตามใจในเรื่องอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเงินทองที่มีให้ใช้ไม่อั้น เที่ยวเตร่เฮฮาตามประสาวัยรุ่นได้แบบไม่มีใครห้าม จัดงานปาร์ตี้คลายเครียดที่บ้านได้บ่อยเท่าไหร่ก็ได้โดยไม่มาวุ่นวายในเรื่องส่วนตัว โดยเฉพาะเรื่องแฟนซึ่งถือเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด และหากทุกอย่างเหล่านี้จะถูกหยุดลง ด้วยเรื่องไร้สาระจากฮอร์โมนที่พลุ่งพล่านเกินพิกัดนี้จะคุ้มกันหรือไร อดเปรี้ยวไว้กินหวานก่อนดีกว่าไหม..
"อะ..ใส่ซะ เธอต้องไปงานกับฉัน" เสียงแสดงถึงอำนาจบาตรใหญ่ พาให้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกระพริบตาอีกครั้งและเห็นว่ามีชุดสำหรับไปงานกลางคืนถูกยื่นส่งให้เธอ ซึ่งเธอก็ยื่นมือไปรับมันมาอย่างไม่รู้ตัว หรือเพราะว่ากลัวกับสายตาของดวงตาคมกริบที่ตวัดมามองหน้ากันแน่ แปลกใจอยู่มากกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไวเหมือนโกหกของผู้หญิงคนนี้ "อาจจะใหญ่ไปหน่อยนะ เพราะมันเป็นไซส์ของฉัน" แอนนาเบลล์หันขวับเพราะต้องการจะเห็นหน้าคนที่พูดกับเธอ แต่สิ่งที่เจอก็ทำให้เธอต้องหันกลับมาทันที ผู้จัดการตัวดีกำลังค่อยๆเปลื้องผ้าของหล่อนออกจากตัวเหมือนไม่กลัวว่าใครจะมองเห็น และไม่รู้ว่าเธอกำลังยืนตัวสั่นใจเต้นแรงอยู่แบบนี้ ก็นะ..อารมณ์อย่างว่านั่นมันยังไม่ได้หายไปเสียหน่อย แล้วยังจะมาเจอกับคนอ่อยโดยไม่แคร์สื่อแบบนี้อีก มันทรมานกันเกินไปไหม
"มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ฉันจะเสร็จแล้วนะ" ต๊าย..ตาย.. เธออยากจะร้องกรี๊ดออกมาให้ลั่นห้อง เพราะคำพูดล่อแหลมอย่างไม่ได้ตั้งใจของคนเอาแต่ใจนั่น แต่ใครกันจะไปทันคิดว่าเธอจะสนใจกับแค่คำพูดธรรมดาๆแบบนี้ แค่คำว่า 'เสร็จ' เท่านั้น เสียงครางหอบหายใจกระชั้นในเวลาที่หล่อนใกล้จะถึงฝั่งฝันดังขึ้นมาในหัวของเธอ สายตาที่มองเธอเป็นสัญญาณให้รีบเร่งเพิ่มความหวานปรนเปรอเข้ามาตอบรับแรงปรารถนาอันแรงกล้าของหล่อนในเวลานั้น มันทำให้สติของเธอใกล้จะหลุดหาย แอนนาเบลล์คิดว่าเธอคงไม่อาจจะควบคุมตัวเองเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว หากขืนยังอยู่ตรงนี้ต่อไป
"ฉันจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำนะ คุณรอหน่อยก็แล้วกัน" จากนั้นเธอก็รีบจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องน้ำทันที ไม่สนใจกับคนที่มองเธอตาค้างอยู่ที่เดิม ------ One night stand 1 ------
"โอ้..แย่จริง" แอนนาเบลล์ครางออกมาเมื่อพบว่า ชั้นในของเธอเหนียวเหนอะหนะไปหมด ความปรารถนาเกินจะทนนั่นทำพิษให้เธอต้องมาเป็นแบบนี้ ประหลาดใจเหลือเกินที่แต่ไหนแต่ไรมา เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครได้มากมายขนาดนี้ แฟนก็เคยมีมาแล้วตั้งหลายคนแต่ไม่เห็นใครสักคนที่สามารถทำให้เธอมีความต้องการอยากชิดใกล้และแสดงความรักร่วมกันมากเท่านี้มาก่อน หรือเสน่ห์อันร้อนแรงของหล่อนจะมีผลโดยตรงกับร่างกายเธอ ก็ไม่รู้.. มันแย่ที่สุดเลย..เหมือนฉันกำลังจะเป็นโรคจิต
"แอนนาเบลล์" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะเสียงเรียกชื่อ ตายแล้ว.. หล่อนมาตามเธอแล้ว จะทำอย่างไรดี จะเดินเข้าไปในงานทั้งที่รู้สึกไม่สบายตัวแบบนี้น่ะเหรอ โหดร้ายเกินไปมั้ย
"ค่ะ..ขา.. ใกล้จะเรียบร้อยแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ"
"เปิดประตูหน่อย"
มือบางชะงักการเคลื่อนไหวที่กำลังพยายามใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้ตัวเอง เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ เธอจะปฏิเสธได้ยังไงกับคนเอาแต่ใจนั่น จะยอมให้หล่อนมาเจอในเวลาแบบนี้ที่เสื้อผ้ายังสวมไม่เสร็จเนี่ยนะ เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปมันหรอกงานล้งงานเลี้ยง แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก เธอต้องพยายามหาอะไรมาปิดเนื้อตัวเอาไว้ก่อน คงพอจะช่วยได้ ถึงยังไงใจก็ยังสั่นเวลาที่เปิดประตูออกมาและเจอกับสายตาของดวงตาคมที่มองอย่างมีความหมายที่รู้กันแบบนี้ เธอทำได้แค่ไม่รู้ไม่ชี้และเลิกคิ้วให้หล่อนเป็นคำถามกลับไป ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรจึงได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆดังออกมาก่อนที่สาวร่างสูงจะหันหน้าไปทางอื่น แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะถามหาเหตุผลของการถอนหายใจนั้นถึงจะอยากรู้แทบตาย เพราะรู้สึกอายและขายหน้ามากกว่าเมื่อเห็นแล้วว่า หล่อนส่งอะไรมาให้ก่อนจะปิดประตูและเดินหนีไป กางเกงชั้นใน...
แอนนาเบลล์แทบจะอยากหายตัวไปเสียเดี๋ยวนี้ เพราะเสียงเซ็กซี่ที่เอ่ยแซวทะลุบานประตูเข้ามา
"อย่าให้เลอะอีกนะ ฉันมีสำรองให้เธอได้แค่ตัวเดียว" บ้าจริง.. รู้ด้วยเหรอเนี่ย.. ได้ไง...
------ One night stand 1 ------
"เหนื่อยจัง..." แอนนา เบลล์ถอนหายใจยาวขณะยืนพิงผนังห้องอย่างหมดแรงในตอนเที่ยงคืนของวันที่แสนทรมานของเธอ ไม่นึกเลยว่าการไปพบลูกค้าในงานเลี้ยง จะสามารถทำให้เธอสูญเสียพลังชีวิตไปได้ขนาดนี้ อาจเพราะเธอทานอะไรไม่ค่อยลง อาหารของโรงแรมที่หยิบได้ไม่อั้น เครื่องดื่มที่ดื่มได้ไม่จำกัดก็ไม่สามารถทำให้เธอสนใจได้ เพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการคอยตามมองตามสาวร่างสูงในชุดราตรีสีแดงเพลิงที่เดินทางไปด้วยกันในระหว่างที่หล่อนพูดคุยทักทายใครๆในงานอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าหล่อนจะขยับเยื้องกายไปทางไหน เธอจะต้องใช้สายตาตามไปประกบอยู่ไม่ห่าง จะไม่ให้เป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร ก็หวั่นใจเสียเหลือเกินว่า เทพีแห่งความรักนั่นจะไปกระชากใครติดมือมาด้วยจากการไปร่วมงานคืนนี้ ตอนนั้นเธอหายใจหายคอไม่สะดวกทุกทีที่เห็นเรียวปากสวยนั่นส่งยิ้มให้ใครๆไม่ว่าจะหนุ่มหรือชรา แม้กระทั่งสาวๆก็ตาม สาวหน้าหวานฟันธงได้เลยว่า เธอกำลังใกล้จะกลายเป็นสาวคลั่งรักขี้หึงไปเสียแล้ว คิดไปแล้วจะโทษใครได้ที่ต้องเหนื่อยแบบนี้ ก็ดันไปมีแฟนเป็นคนสวยไม่เกรงใจใครแบบนี้นี่นา สมน้ำหน้าตัวเองดีไหมเนี่ย...
"แอนนาเบลล์"
"ขา.. อะไรเหรอคะ" ตอบรับเสียงหวานทั้งที่เกือบจะลืมตาไม่ขึ้น ขณะดึงหมอนที่อยู่ใกล้ๆมากอดไว้ ลืมไปแล้วด้วยว่าไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง และกำลังทำให้ผ้าปูที่นอนของคนอื่นเลอะเทอะด้วยเครื่องสำอางบนใบหน้า ไม่รู้ด้วยว่ากำลังมีอีกสายตามองมาอย่างเอ็นดูแค่ไหนและตัวเองดูน่ารักแค่ไหนเวลาแบบนี้ ราเชลยิ้มแทบแก้มปริเป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่ที่โตมาจนเป็นสาว จำได้ว่าไม่เคยได้เจอกับอะไรที่รู้สึกดีแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับแฟนคนไหนที่เคยผ่านมา ไม่เคยพบว่าต้องกลั้นใจแทบตายที่จะไม่เข้าไปทำอะไรคนที่กำลังนอนงัวเงียอยู่นั่น สาวเปรี้ยวสั่นศีรษะไปมาหวังให้ตัวเองได้สติ
"นี่..อย่าเพิ่งหลับสิ.. อาบน้ำก่อน" มือเรียวพยายามเข้าไปดึงตัวอีกคนที่นอนฟุบหน้าอยู่กับหมอน แต่พอเจอกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เจ้าของมันยอมพลิกตัวกลับมาหา ก็ทำให้ถึงกับยืนอึ้ง มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงหวานนั่นเอ่ยพูด
"คุณไปอาบก่อนสิ ฉันขอนอนพักแป๊บได้รึเปล่า"
ดวงตาคมกระพริบตาถี่ๆพยายามดึงสติของตัวเองกลับ ราเชลยกมือขึ้นบีบขมับ หล่อนไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ นี่มันคงไม่ใช่เพราะคอกเทลที่งานเลี้ยงนั่นใช่ไหม ที่ทำให้รู้สึกแปลกๆกับแค่สายตาของอีกคนบนที่นอน แต่หล่อนแทบจะสาบานกับตัวเองได้เลยว่า แอนนา เบลล์มองตนด้วยสายตาออดอ้อนอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้สองหูได้ยินเสียงหัวใจเต้นตุ้บๆ ตัวร้อนวาบไปหมด และเพราะยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้ ที่หล่อนเห็นผู้หญิงอีกคนน่าพิสมัย ร่างสูงจึงตั้งใจจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย หวังตั้งสติใหม่ให้ตัวเอง แต่ความคิดแบบนี้ก็หายไปทันทีที่ชื่อตัวถูกเรียกออกมา
"ราเชล..." เอาล่ะ.. มันทนไม่ไหวอีกต่อไป อาบน้ำไม่ต้องก็ได้มั้ง.. เสียงหวานขนาดนี้
ราเชลมารู้ตัวอีกทีก็ลงมานอนอยู่บนเตียงกับเจ้าของเสียงเสียแล้ว แทบไม่ต้องพูดจาอะไรให้มากความ ความวาบหวามก็เกิดขึ้นทันที เหมือนรอเวลานี้มานานมากแล้ว ก็ทั้งวันแล้วนี่... เสื้อผ้าถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ยังไม่ทันได้หายใจด้วยซ้ำ มันอาจจะน้อยชิ้นเกินไปก็ได้ ไม่กี่นาทีสองร่างบนเตียงก็เปลือยเปล่าและขยับเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ เป็นอีกครั้งที่หน้าอกนุ่มแน่นมาอยู่ในมือให้ได้ลูบคลำอย่างสำราญใจ และริมฝีปากได้อิ่มเอมกับการลิ้มรสชาติของเนื้อเนียนของหญิงสาวแบบนี้ เสียงหวานสะท้านหัวใจ ยิ่งพาให้อยากจะปรนเปรอสิ่งนี้ให้กับอีกคนอย่างไม่รอช้า เสียงหวานครวญครางพึงใจร่ำร้องให้ช่วยเติมเต็มความปรารถนานี้ให้ที ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะสัมผัสร่างกายเนียนนุ่มของสตรีผู้นี้ให้มากขึ้นไปอีก อยากรู้เหลือเกินว่า ผู้หญิงจะแสดงออกได้ขนาดไหน ในเวลาที่ความต้องการครอบงำร่างกายทั้งหมดแบบนี้ ครั้งที่แล้ว น้ำเมาปิดบังซ่อนเร้นความรู้นี้ไปเสียหมด จนต้องการจะพิสูจน์มันใหม่อีกครั้ง และทดสอบความเป็นตัวเองไปด้วยพร้อมๆกันเสียเลยว่าตัวเองจะมีความสามารถสักแค่ไหนที่จะทำให้คนรักเพศเดียวกันมีความสุขบนเตียงด้วยกันได้ มันสำคัญเหมือนกันนะ ว่าไม่ได้หรอก..ใช่ไหม..? เรียวปากสวยเม้มขบไปตามเนื้อทรวงอกของหญิงสาวในอ้อมแขนที่แอ่นตัวรับสัมผัสอย่างไม่สนใจจะประคองตัวเอาไว้อีก ราเชลเผลอยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหวานหอบครางอย่างไม่รู้เหนื่อย ไม่อยากเชื่อว่าจะออกมาจากปากของคนที่กำลังจะหลับเมื่อครู่ มันคงเป็นความปรารถนาที่เกินจะกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป และถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร หล่อนก็ยังรั้งรอปล่อยให้มือลูบคลำอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ภายนอกจุดอ่อนไหวสำคัญของหญิงสาว ราวกับจะเร่งเร้าให้ความเร่าร้อนปะทุขึ้นมาในกายเธอให้มากยิ่งขึ้นจนแทบขาดใจ ช่างใจร้ายเสียจริง..
"ฉันจะแก้แค้นคุณนะ..ราเชล" เสียงขู่ปนเสียงหอบหายใจพาให้กระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะส่งเสียงกระซิบกระซาบเข้าหูอีกคน
"ขอโทษจ้ะ.. ฉันอดไม่ได้จริงๆ"
และตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป เมื่อสะโพกของสาวร่วมเตียงเหวี่ยงเข้าหามือที่ลูบคลำ เล็บมือจากมือบางทั้งสองข้างกดลงกับแผ่นหลังของตน แอนนาเบลล์คงจะอดทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วกับการกลั่นแกล้งอันหอมหวนแบบนี้
"ได้โปรด.."
"ขอโทษจ้ะ"
นิ้วเรียวยาวค้นหาจุดหมายได้เร็วทันใจไม่มีรั้งรอ เหมือนร่างกายของหญิงสาวเบื้องล่างก็เตรียมพร้อมจะรับมันมาแล้วเนิ่นนาน ความปรารถนาต้องการเกิดขึ้นมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วนี่กับวันวันนี้ จะไม่ให้เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกันเล่า แม้ว่าจะรู้สึกได้ถึงอาการสะดุ้งทันทีที่อีกคนรับสัมผัสมหัศจรรย์นี้เข้าสู่ตัว แต่หัวใจก็รับรู้ได้ว่ามาถูกทางตามแรงปรารถนาที่เร่าร้อนนั้นแล้ว และเพียงไม่กี่ครั้งที่รู้สึกถึงการขยับสะโพกหนักๆของผู้หญิงคนนี้ ความรู้สึกที่ไม่เคยพบพานมาก่อนตอนยังมีสติครบถ้วนแบบนี้ก็ทำให้อบอุ่นที่หัวใจ สิ่งที่อวัยวะภายในของหญิงสาวกระทำกับนิ้วของตนทำให้รู้ได้ว่าตัวเองประสบความสำเร็จ ราเชลยิ้มกว้างแม้หูจะชากับเสียงกรีดร้องดังๆในครั้งนี้ที่ได้ยินหรือตอนนี้จะรู้สึกว่าตัวเองเจ็บที่แผ่นหลังเพราะเล็บของผู้หญิงอีกคนที่ออกแรงกดเข้ามาอย่างเต็มที่เวลาที่ร่างกายแข็งเกร็งและต้องการสิ่งยึดเหนี่ยว สิ่งเดียวที่จะให้ได้ก็คือร่างกายตนที่จะต้องอดทนกับความเจ็บเล็กๆน้อยๆแบบนี้ให้ได้โดยไม่ผลักไสกันออกไปเสียก่อน ความหอมหวานกับสัมผัสแห่งรักทำให้รู้สึกว่า สิ่งที่เสียไปกับสิ่งที่ได้มามันบอกได้ว่า เกินกว่าคุ้มค่าเสียอีก ตอนนี้พบว่าตัวเองนอนยิ้มเหมือนคนบ้าโดยมีใบหน้าของอีกคนซบอยู่กับอกอิ่มๆของตัวเอง นอนฟังเสียงหอบเหนื่อยน้อยๆของร่างกายที่ค่อยๆดีขึ้นตามลำดับของอีกคน มือเรียวขยับลูบไล้ไปตามเส้นผมยาวสีเข้มอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าหวานที่แก้มแดงระเรื่อและมีเหงื่อซึมช่างดูน่ารักน่ามองเสียจริง
"ยิ้มอะไรอยู่ได้.. ไม่เมื่อยปากเหรอ" แอนนาเบลล์แสร้งบ่นให้อีกคนเพราะความหมั่นไส้ในรอยยิ้มแห่งชัยชนะนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะพลาดท่ายอมให้หล่อนนำคะแนนไปได้ก่อนแบบนี้ แถมผู้หญิงที่เพิ่งจะริเริ่มมีแฟนเป็นหญิงครั้งแรกยังทำได้ดีเสียด้วยกับครั้งนี้ที่ไม่มีน้ำเมาเข้าช่วย อะไรจะเก่งขนาดนั้น...
"ก็ดีใจนี่นา.. ฉันผิดอะไรล่ะ ยิ้มไม่ได้เหรอคะ" ราเชลส่งเสียงล้อเลียนสาวตรงหน้า เหมือนไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะถูกแก้แค้นกลับอย่างสาสมในไม่ช้านี้ ร่างบางในตอนนี้กำลังรวบรวมกำลังใหม่เพื่อจัดการกับหล่อนอยู่ แต่ถึงจะรู้ทันหรือไม่ ก็ใช่ว่าจะกลัวนี่นา ชอบเสียอีกที่จะถูกเอาคืน อยากรู้เหมือนกันว่าจะสักแค่ไหน หน้าหวานๆใสๆแบบนี้... ดวงตาสองสีประชันสายตากันอย่างมีความหมายเมื่อคนหายเหนื่อยผุดลุกขึ้นมาอยู่ด้านบนและมองลงไปหาคนบนที่นอน
"เดี๋ยวก่อนเถอะ จะให้ยิ้มไม่ออกเลย คอยดู" แอนนา เบลล์ทำขู่ เพราะไม่อยากให้อีกคนรู้ว่าเธอกำลังอายแค่ไหนที่ปล่อยตัวไปได้ขนาดนั้น ไม่ระวังรักษาท่าทีเลย แต่ไม่นึกเลยว่า ตัวเองจะกลับถูกดึงลงไปจูบแบบนี้ เอาล่ะสิ สองมือที่ซุกซนนั่นกำลังจะทำให้เธอหมดแรงอีกแล้ว
"ขี้โกงนี่นา" เธอผลักตัวเองออกมาจากอีกคนจนได้และบ่นอย่างเสียหน้า แต่จะรู้ไหมว่า เพราะเหตุใดหญิงสาวเบื้องล่างถึงได้มองหน้าเธอด้วยสายตาเช่นนี้ และความหมายของสองมือที่เข้าประคองใบหน้าเธออย่างอ่อนโยนนี่ด้วย ไม่เข้าใจ จนกระทั่งได้รับสัมผัสอ่อนนุ่มและอ่อนหวานจากเรียวปากสวยอีกครั้ง เธอถึงได้รู้สึกว่า ลึกๆแล้วข้างในใจ คุณหนูเอาแต่ใจคนนี้เริ่มจะมีความหวั่นไหวให้กับเธอบ้างแล้ว แม้หล่อนจะไม่รู้ตัว ยิ่งเมื่อหล่อนพูดออกมาแบบนี้สิ่งที่เธอคิดหวังเอาไว้ คงจะไม่ไกลเกินไปเกินกว่าจะพยายาม
"ขอโทษ.. ฉันอดไม่ได้ที่จะอยากเห็นเธอสวยมากๆแบบเมื่อกี้อีกครั้งน่ะ"
โอ้...จะปากหวานไปถึงไหนกันนะ..ที่รักของฉัน...
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|