web stats

ข่าว

 


Black Butterfly- Chapter 14 : Hopeless Girl

โพสต์โดย: anhann วันที่: 07 พฤศจิกายน 2014 เวลา 19:25:27 อ่าน: 473



นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว ในราคา เล่มละ 380 บาท ส่งฟรีพัสดุธรรมดา   ส่งลงทะเบียน 430 บาท และ 450 บาท EMS


สนใจเข้าไปดูรายละเอียดการจองเพิ่มเติมได้ที่ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1340.0 นะคะ


Chapter 14 :  Hopeless Girl



ดวงตาสีฟ้าเพ่งมองรูปถ่ายหลายใบที่อีกฝ่ายส่งมาให้ตั้งแต่เธอก้าวขามาในห้อง  สาบานหน่อยได้ไหมว่า  นี่มันคือหน้าที่ของเธอที่ต้องมาดูมัน  เธออยากจะดูอะไรที่มันจรรโลงใจมากกว่านี้ต่างหาก  หรือไม่ก็ใบหน้าสวยคมของสาวผิวแทนตรงหน้าก็ยังโอเค

ไม่สิ  เธอมาที่นี่เพราะอยากเห็นหน้าหล่อนที่สุด  ที่สุดแล้ว..

"ไม่มีความเห็นอะไรบ้างเหรอ.?"  สเตลล่าถามขึ้นมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังเงียบอยู่  "หรือเธอหิว.?"

จีน่าส่ายหัว  วางรูปทั้งหลายลงกับโต๊ะ คว่ำหน้ามันไว้ด้วย "ภาพคุณสวยขนาดนี้  ฉันคงรู้สึกหิวมากเลยนะ"  พูดไปก็ลูบแขนตัวเองไปพลาง  ถึงจะเห็นคนถูกฆ่าตายมาไม่รู้กี่ครั้งและหลายครั้งก็เป็นทำเองกับมือแต่มันใช่เรื่องหรือที่เธอต้องมานั่งพิจารณามันด้วย  ไม่ใช่หมอนิติเวชสักหน่อย

แต่คนเป็นหมอตัวจริงแม้จะไม่ใช่หมอชันสูตรศพกลับเหมือนดีใจที่แกล้งคนได้  สเตลล่าทำเป็นหยิบมันขึ้นมาดูบ้าง  ซ้ำยังวิจารณ์มันด้วยรอยยิ้มทั้งที่อีกคนนั่งผะอืดผะอมอยากจะอาเจียน

"อะไรกัน  แค่ไม่กี่ครั้ง  ท้องแล้วเหรอเนี่ย"

"เชื้อคุณดีมั้ง"  คนตัวเล็กแกล้งพูดบ้าง  เห็นอีกฝ่ายหน้าเสียก็หัวเราะสะใจ  "จะบ้าเหรอ  ถ้าฉันท้องจริง  คุณก็มีสิทธิฆ่าฉันฐานนอกใจได้น่ะสิ"

ดวงตาสีนิลที่หม่นอยู่เมื่อกี้สว่างไสวขึ้นมาทันใด  มือสวยเข้ามารวบมือเล็กไว้แล้วนำมันขึ้นจูบจ๊วบจนเจ้าของมันตกใจตาโต

"เฮ้ย!"

"เธอน่ารักอย่างนี้  เห็นทีฉันจะทนนั่งคุยเรื่องงานด้วยไม่ได้แล้วจีน่า"  คุณหมอทำตาพราว  เผลอเลียปากแผล่บจนอีกฝ่ายแทบจะแหกปากร้องด้วยความหวาดกลัวถ้าไม่ถูกเธอรวบตัวเข้าไปกอดเสียก่อน  "ล้อเล่นน่า  ฉันไปหาอะไรให้เธอทานดีกว่า  พยาธิในท้องเธอร้องหาอาหารแล้วรู้ไหม"  พูดไปพลางมืองามๆ ก็ลูบไปตามหน้าท้องแบนราบของร่างเล็กที่สั่นนิดหน่อยแต่ไม่ถอยไปคล้ายชื่นชอบที่ถูกลวนลาม  สเตลล่าครางในลำคออย่างเสียดายที่ต้องยอมห่างออกมา

"ไปดีกว่า  เดี๋ยวจะหาว่ารังแกคนหิว"

คนหิวที่ว่ากลั้นยิ้มและยิ้มกว้างทันทีที่อีกฝ่ายออกจากห้องไป  ที่ทำเก็กอย่างนั้นก็แค่ไม่อยากให้หล่อนเหลิงแม้เธอจะชอบแค่ไหนที่หล่อนน่ารักขนาดนี้  หากรอยยิ้มเธอก็จางลงเมื่อหันมามองรูปพวกนั้นอีกครั้ง

"ใครกันนะที่ทำแบบนี้"  จีน่าพึมพำระหว่างใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางหนีบรูปบานหนึ่งขึ้นมาดู  มันเป็นรูปถ่ายระยะใกล้ที่โฟกัสตรงรอยรูปผีเสื้อ  เท่าที่เห็นในรูปทุกบาน  รอยแบบนี้ปรากฏที่ข้อมือของเหยื่อทุกคน

คิดไปคิดมาก็คว้ามือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปในมือซ้ำอีกทีและส่งมันออนไลน์ไปหาใครบางคนที่ไว้ใจและน่าจะช่วยตอบคำถามนี้ได้  รอไม่นานเสียงสัญญาณข้อความเข้าก็ปรากฏ  เธอกดมันดูและขมวดคิ้วมุ่น

"ตราสัญลักษณ์ของดาร์กเค"  แฮกเกอร์สาวไม่เข้าใจ  ถึงอย่างนั้นยังส่งข้อความไปขอบคุณเจ้าของคำตอบที่ช่วยตน  "แปลก..  ถ้าเป็นฝีมือพวกคุณจริงๆ แล้วทำไมต้องมาถาม  เอ๊ะ เดี๋ยวนะ" 

ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ก็คว้ากระเป๋าเป้ล้วงโน้ตบุ๊คเครื่องเล็กขึ้นมากาง  มือผอมบางวางลงบนแป้นพิมพ์  รัวนิ้วไปตามคีย์เร็วจนตัวเองอย่างเหลือเชื่อว่าทำได้ยังไง  ไม่นานเธอก็ได้ข้อสงสัยใหม่ขึ้นมาอีก  "หืม..  บลัดดี้แองเจิ้ลใช้ผีเสื้อสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ  มิน่าล่ะถึงได้สับสน  แต่รูปพวกนี้ก็.."  เหลือบตามองกลับไปที่รูปผีเสื้อที่ข้อมือเหยื่ออีกที  และอะไรที่เห็นก็ทำให้ต้องคว้ามันมาเทียบกันกับรูปที่หน้าจอ 

"ปีก!  ปีกมีสองอันซ้อนกัน  นี่มันของปลอม!" 

"ก็ต้องปลอมอยู่แล้วสิ"  สเตลล่าโผล่มาพอดีทันได้ยินคนโวยวาย  คุณหมอส่งจานแซนวิชอย่างง่ายที่เพิ่งไปทำมาเองเพราะไม่อยากกวนแม่บ้านให้กับแขกพิเศษที่รับมันไปถือเหมือนเด็กดี  ร่างสูงลากเก้าอี้มานั่งข้างกันกับคนที่ตนสั่งให้ทานพลางชี้แจง 

"ดาร์กเคไม่ได้ปัญญานิ่มทิ้งร่องรอยไว้ให้ใครตามมาแก้แค้นง่ายๆ อย่างนั้นหรอกนะ  อีกอย่าง  เราก็ไม่ใช่มาเฟียที่ฆ่าคนสะเปะสะปะ  ว่ากันง่ายๆ คือเราไม่นิยมฆ่าใคร  ยกเว้นจำเป็น"

ประโยคหลังทำคนกำลังกินสำลักจนไอแค่ก  มือเล็กทุบอกตัวเองปึกๆ และก็ถูกดึงมือออกไปด้วยมือคนพูดที่ส่งแก้วน้ำให้ดื่มแทน  แถมเค้ายังใจดีลูบหลังลูบหน้าให้ด้วย  ถ้าไม่ติดว่าหน้าสวยๆ เรียบนิ่งไร้อารมณ์แบบนี้  เธอก็จะคิดว่าเค้าแกล้งวางแผนหลอกแต๊ะอั๋งเธอแล้ว

คนอะไรไม่รู้  วันนึงหลายอารมณ์เป็นบ้า  เปลี่ยนสีหน้าไวกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสีซะอีก  จีน่าคิดพร้อมใจหวั่น  หากอีกคนก็เหมือนรู้ว่าเธอกลัวจึงเข้ามาแตะคางเบาๆ บังคับเล็กน้อยให้มองหน้ากัน

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกเด็กดี  แค่เธอไม่หักหลังฉัน  เธออยากได้อะไร  ฉันจะหาให้ทุกอย่าง  แต่อย่าคิดว่าฉันดูถูกเธอนะ  แค่ฉันชอบเธอมากๆ เท่านั้นแหละ  เธอเหมือนใครคนนึงที่ฉันคิดถึงมาตลอด"  คุณหมอสารภาพพร้อมยิ้มบางๆ ว่าจะปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระแต่ก็ห้ามใจไม่ไหว  เบียดปากตัวเองลงกับปากแดงๆ ของคนอายุน้อยกว่าเข้าจนได้  แต่ก็เหมือนใจเราจะตรงกัน  ฝ่ายนั้นขยับปากตามเธออย่างไม่เกี่ยงงอน  เธอถอนใจอยู่ในจูบ  รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ  แน่ล่ะ  ได้จูบกับคนที่ชอบมากๆ ต้องดีกว่าจูบกับคนอื่นอยู่แล้ว

"ทานต่อเถอะ  แล้วค่อยคุยต่อ  ฉันรอได้" 

"แล้วคุณไม่หิว.?"

"ไม่ล่ะ  แต่ขอบใจนะที่ห่วง"  ดวงตาสีนิลเป็นประกายเหมือนรอยยิ้มสดใสที่ฉายออกมา  จีน่ามองมันแล้วก็อยากจะอ้าปากถามเหลือเกินว่า  หล่อนใช่คนเดียวกันกับที่เธอตามหามาตลอดหรือไม่  แต่เธอก็ปากหนักเกินไปที่จะพูดมัน  ปล่อยให้ร่างสูงลุกขึ้น  เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเค้า 

สเตลล่าไม่ชวนเธอคุยจริงๆ ตามที่บอก  หล่อนนั่งทำงานเงียบๆ เครียดและดูหมกมุ่นจนน่าห่วง  มือสวยข้างที่ว่างบีบนวดขมับเป็นระยะเหมือนมีบางเรื่องที่ต้องคิดหนักอย่างนั้น  ท่าทางผิดกันกับคุณหมอขี้เล่นที่ชอบแกล้งเธอเป็นประจำ  ไม่ดูกะล่อนขี้อ้อนเหมือนลูกแมวตอนที่ขอนู่นขอนี่จากเธอเลยสักนิด  ไม่เหมือนคาสโนวี่ที่ปากหวานกับสาวๆ จนพวกหล่อนติดกันงอมแงม  ถ้างั้นแบบไหนล่ะคือตัวจริง  หรือทั้งหมดนี่แหละ

"ถ้าอยากจะกินฉันแทนแซนวิชนั่นก็บอกสิ  ฉันจะได้รีบทำงานให้เสร็จไวไว" 

แฮกเกอร์หน้าใสสะดุ้ง  เธอก้มหน้างุดหนีสายตาคนที่กำลังยิ้มหวานเท้าคางมองมาจากโต๊ะตรงกันข้ามกัน  แต่นั่นเพราะเธอกำลังซ่อนยิ้มดีใจและใบหน้าแดงก่ำอยู่  เธอไม่มีทางยอมให้คนบ้านั่นรู้หรอกว่า  มันเป็นความจริง  ความจริงที่ว่าหล่อนอร่อยกว่าแซนวิชนี่เป็นร้อยเท่าเลยล่ะ

............................................

ริซ่าละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ที่ตนกำลังบรรจงใส่ข้อมูลอยู่อย่างระวังไปยังเสียงฝีเท้าที่ดังเข้าหูมา  ลอบกลอกตาเซ็งที่เห็นแล้วว่าเป็นใคร

"วันนี้คุณหมอไม่เข้าค่ะ"

"ไม่เข้าแล้วไปไหน  ที่โรงพยาบาลไม่มี"  ผู้มาใหม่ถามอย่างคาดคั้น  สองสายตาประชันกันชิ้งๆ ด้วยต่างคนต่างถือดี 

ริซ่าก็ถือว่าตนเป็นเลขาคนสนิทที่เจ้านายไว้ใจให้ดูแลงานแทนช่วงที่เค้าไม่อยู่ออฟฟิศ  ส่วนแอนเดรียก็ถือสิทธิ์คนที่ดูใจกันอยู่กับคุณหมอแม้จะทึกทักไปเอง

"เธอติดธุระที่อื่นค่ะ  วันนี้ไม่เข้าทั้งวัน"  ถึงอย่างนั้นคุณเลขาก็ยังอุตส่าห์ตอบตามมารยาททั้งที่ลุกขึ้นยืนค้ำหัวคนสูงน้อยกว่าเป็นที่เรียบร้อย

หมอนิติเวชหงุดหงิด  เธอยอมลงทุนลดอีโก้ตัวเองลงตั้งมากมายเพื่อจะมาชวนคนเซ็กซี่นั่นไปทานกลางวันด้วยกัน  แต่หล่อนก็ดันไม่อยู่อีกแล้ว 

ไม่น่าอยากจะเซอร์ไพร์สเลย  โดนเซอร์ไพร์สกลับเลยเป็นไง..

"งั้นฉันขอเบอร์เค้าหน่อยได้ไหม  ที่มีอยู่เหมือนมันจะไม่ใช่"

"คงไม่ได้หรอกค่ะ  ถ้าที่คุณมีอยู่ติดต่อไม่ได้  ก็แสดงว่าเธอไม่อยากให้ใครรบกวน"  เลขาสาวยืนกราน  ไม่สนใจท่าทางกัดปากเป็นเด็กถูกขัดใจของอีกฝ่าย  แต่ก็เตรียมแก้ไขไว้แล้วเผื่อหล่อนเกิดโวยวายอาละวาดฟาดงวงฟาดงาขึ้นมา  ประสบการณ์เป็นนายท่ารถไฟให้คุณเจ้านายมานานสอนเธอ

"เอ่อแต่ฉัน..."

"ริซ่าขา..  พี่หมออยู่ไหมคะ.?" 

เจ้าของชื่อหันขวับไปมองสาวผมบลอนด์คนใหม่พร้อมรอยยิ้มกว้าง  ต้องคนนี้สิถึงจะถูกใจเธอ  ถ้าไม่ใช่น้องสาวเจ้านายและเธอไม่ได้แต่งงานกับสาวฟินแลนด์ไปแล้ว  คงไม่แคล้วไม่แค่ยืนยิ้มอยู่แบบนี้หรอก

"คุณควินท์  ดีใจจริงๆ ที่คุณมา"  ริซ่าทักทายตามปกติ  หากแววตาและสีหน้าบ่งบอกให้ผู้ใหม่มารู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นี่  ควินท์ที่เคยทำหน้าที่แทนเธอตรงนี้คงรับรู้อะไรที่เธอต้องการจะบอกได้อย่างไม่ยาก  ดวงตาสีฟ้าใสจึงปรากฏแววเข้าใจขึ้นมาทันที

"โอ้.. พี่หมอไม่อยู่สินะคะ  ฉันว่าแล้วเชียว"  สาวบลอนด์หน้าใสพึมพำพลางส่งถุงของในมือที่หอบหิ้วมาให้คุณเลขาที่รับมันไปอย่างรู้หน้าที่  "เอามาฝากค่ะ  ไม่ใช่ของพี่หมอหรอกนะคะ  ฉันตั้งใจเอามาให้คุณ"

"คุณน่ารักแบบนี้  ฉันแอบเสียดายนะคะ  ไม่น่ารีบแต่งงาน"

"อย่าพูดไปเลยค่ะริซ่า  ฉันไม่อยากโดนภรรยาคุณตามมาหักคอ"  สองสาวพากันหัวเราะอารมณ์ดี  ไม่สนใจอีกคนที่ยืนหัวโด่อยู่ทั้งคนนั่นเลย  แอนเดรียที่ไม่เคยถูกใครเมินขนาดนี้ตามประสาเป็นคุณหนูลูกผู้ดีเหมือนกันจึงทนไม่ได้นาน

"งั้นฉันกลับล่ะ  ฝากบอกสเตลล่าให้โทรกลับด้วยนะ ถ้าเค้าติดต่อมา"

"ค่ะ  ถ้าติดต่อมานะคะ"  ริซ่าย้ำคำพูดจนเกินความจำเป็น  สายตาที่ใช้มองก็เหมือนกัน  มันชัดเจนด้วยความไม่เป็นมิตร  คู่สนทนาบิดปากระงับความโมโหไว้  รู้ดีว่าถึงจะอาละวาดไปก็รังแต่จะทำให้ตัวเองด้อยค่าลงไปอีก  เธอจึงรีบเดินออกไปโดยไม่เอ่ยลาอีกคนที่เมื่อกี้ก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนกัน  แต่ทำไมหล่อนถึงเดินตามเธอมา

"ฉันเพิ่งรู้ว่า  คนเป็นหมอว่างงานขนาดนี้นะคะ"  ควินท์ยิ้มใสๆ ต่างจากน้ำเสียงที่ใช้พูด  พาคนที่กำลังรีบอยู่หันขวับมาจ้องหน้าตาวาว  "ฉันเป็นน้องสาวของคุณหมอสเตลล่าไงคะ  คุณไม่น่าลืมฉันนะ  ฉันยังจำคุณได้แม่น"

แอนเดรียรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะปรี๊ดแตกจึงรีบเดินหนีแต่กลับต้องตะลึงเมื่อถูกดึงแขนเอาไว้

"คุณคะ  ฉันกำลังรีบ"

"ฉันได้ยินว่าคุณจะมาชวนพี่หมอไปทานมื้อกลางวัน  ฉันก็เหมือนกัน  แต่เมื่อพี่เค้าไม่อยู่   ทำไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะคะ"

คุณหมอห้องเย็นแต่ใจร้อนเป็นไฟทำหน้าไม่เข้าใจ  แต่ไม่รู้ทำไมพอได้สบตากับดวงตาสีฟ้าเวลานี้มันให้ความรู้สึกแตกต่างจากเดิม  จำได้ว่าปกติมันเคยเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง  แล้วทำไม

"เราเหมือนคนถูกทิ้งเหมือนกัน  ฉันเลยคิดว่า---"

"ฉันไม่ได้ถูกทิ้งนะ  อย่าพูดแบบนั้น!"  แอนเดรียแทรกทันควัน  รับฟังคำพูดแทงใจดำอย่างนี้ไม่ได้  ทั้งยังไม่กล้าสบตาคู่สนทนาแค่ดึงแขนตัวเองกลับมาเท่านั้น  "ฉันจะกลับโรงพยาบาล  มีงานต่อ"

"งั้นฉันไปด้วยค่ะ"  ควินท์โพล่งขึ้นมาให้อีกคนตกใจ  แต่เธอยังยิ้มไม่รู้ไม่ชี้  "คุณคงไม่รู้ล่ะสิว่า  พี่หมอให้ฉันไปดูงานแทนเค้าที่นั่นด้วย  พอดีฉันเป็นหุ้นส่วนตัวเล็กๆ ของเค้าน่ะค่ะ"

หมอนิติเวชอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ตัดสินใจหุบมันลง  คงไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะเถียง  มีแต่เสียงเธอจะยิ่งดังไปทำให้ตัวเองยิ่งอายมากขึ้น  รู้สึกเหมือนกันว่ามีคนอื่นมองพวกเธออยู่

"เรื่องของคุณสิ  มาบอกฉันทำไม"

"เพราะบางทีฉันอาจจะอยากได้คนเดินเป็นเพื่อนที่นั่นไงคะ"  ควินท์ตอบตาใส  อีกฝ่ายมองมาแล้วส่ายหัวให้และเดินหนีแต่คิดหรือว่าจะหนีเธอพ้น

"โอ้..  รู้สึกรถคุณจะโดนปล่อยลมยางนะคะ  ไปรถฉันเถอะ" 

แอนเดรียหน้าเหวอ  รถของเธอยางแบนทั้งสี่เส้น  มันเป็นไปได้ยังไง  "ฉันไม่ยอมนะ  เรื่องนี้ต้องมีคนจัดการให้ฉัน"  คุณหมอสาวแว๊ดใส่หน้าสาวที่เชื่อว่าต้องมีหน้าที่ตรงนี้ไม่มากก็น้อย  เพราะหล่อนอาจจะเป็นหุ้นส่วนตัวเล็กๆ ของที่นี่เช่นกัน  หากแทนที่จะสนใจ  หล่อนกลับหันไปโบกมือเรียกรปภ.ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วออกคำสั่ง

"จัดการรถคันนี้ให้มันวิ่งได้ที  แล้วเอาไปส่งที่โรงพยาบาลของมิสเค"

"ได้ครับคุณหนูควินท์  แต่ผมคงต้องขอกุญแจ"

"ไม่มีปัญหา"  ควินท์ยักคิ้วให้เขา  "คุณหมอคะ  กุญแจ"

"ไม่  ฉันจะไว้ใจได้ยังไงว่า  เขาจะไม่พังรถฉัน"

ควินท์ผงะไปหน่อยกับคำตอบ  เธอหันไปมองรปภ.ที่มองกลับมาตาปริบๆ หึ  ผู้หญิงคนนี้จะดื้อด้านมากไปแล้วนะ  เธอคิดในใจพลางขบฟันกรอด  เรื่องอะไรเธอจะยอมแพ้

"เอาแบบนี้ค่ะ  ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับรถคันนี้อีก  ฉันยินดีซื้อให้คุณใหม่  และไล่เขาออกด้วย  จับเข้าคุกด้วย  ดีไหมคะ"

"คุณหนูควินท์ครับ!"  รปภ.หนุ่มใหญ่ร้องตกใจ  หากคุณหนูของเขากลับยกมือขึ้นห้าม  ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้หุบปาก

"ตกลงไหมคะคุณหมอแอนเดรีย"  ทำสุ่มเสียงเลียนแบบพี่หมอที่เค้าชอบทำเวลาที่อยากจะได้อะไร  แม้จะหน้าตาคนละแบบกัน  เธอคงหูตาแพรวพราวไม่ได้เท่าพี่เค้า  แต่มันคงทำอะไรได้บ้างล่ะ  ไม่งั้นกุญแจของคุณหมอเธอคงไม่มาอยู่ในมือ

"จัดการให้เรียบร้อยนะคะ  อย่าให้มีรอยขีดข่วนสักรอยเชียว"  คนฟังเสียวสันหลังรีบรับปาก รีบไปทำตามสั่งทันใด

"คราวนี้เราจะไปได้หรือยังคะคุณหมอ.?" 

คุณหมอที่ว่าทำหน้าไม่ถูก  หากเธอก็รู้ตัวว่าพยักหน้ารับคำเชิญนั่นไปแล้วเรียบร้อย  สองสาวบลอนด์แสนสวยพากันขึ้นรถคันงามไปด้วยท่าทางที่แตกต่างกัน  เพราะเจ้าของรถนั้นยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ

เธอมีอะไรสนุกๆ ทำแก้เซ็งแล้วล่ะ

......................................

จีน่าไม่คิดว่า  เธอจะมีโอกาสมาที่นี่ด้วยวิธีการเดินเข้ามาโดยไม่ต้องแอบซ่อนตัว  ตลอดเวลาที่เธอรู้จักเคกรุ๊ปมา  เธอปรารถนาว่าจะมีสักครั้งที่เจ้านายสั่งให้เธอสืบเรื่องของ DK ยากูซ่า  หรือมาเฟียสัญชาติญี่ปุ่นที่คุมอำนาจในแผ่นดินแถบแคลิฟอร์เนียทั้งหมดไว้  แต่วันนี้เธอไม่จำเป็นต้องแอบเข้ามา  ไม่ต้องมุดมาตามช่องแอร์หรือใต้ดิน  เธอเดินเข้ามาทางประตูหน้าเลย

แต่ถ้าไม่ได้มาพร้อมผู้หญิงคนนี้  เธอจะมีสิทธิ์นี้หรือไร  นี่เป็นของกำนัลจากการเป็นผู้หญิงของสเตลล่าหรือไงนะ  เสียตัวครั้งนี้คุ้มมากเกินไป 

อา.. นี่เธอกำลังตีราคาตัวเองเป็นสินค้านะจีน่า

แต่ส่วนหนึ่งมันก็ใช่  เธอยอมแก้ผ้าให้หล่อนเพราะเรื่องนี้เหมือนกัน  และคนฉลาดอย่างนั้นย่อมรู้อยู่แล้ว  ไม่งั้นจะย้ำทำไมนักหนา  เรื่องนั้น..

คนที่หักหลังฉัน  ไม่มีใครได้อยู่เป็นสุข..

บอกทีว่านั่นแค่คำขู่  ไม่ใช่ล่ะ  มันคือคำประกาศิตต่างหาก  นอกจากเธอจะชื่อ'โมร่า สเวน' นะ ผู้หญิงคนนั้นมีอภิสิทธิ์และโชคดีจริงๆ

ใช่..  เธอรู้  หูตาของแม่มดไอทีไม่ได้มีแค่ในคอมพิวเตอร์เท่านั้น  โดยเฉพาะเมื่อเธอสนใจใคร  เธอต้องรู้จักเค้าให้มากที่สุด  และนั่นก็ทำให้เธอได้เจอเรื่องปวดใจ  สเตลล่าเคยมีคนรัก  ทุกวันนี้ก็ยังรักอยู่  แต่เพราะอยู่ด้วยกันไม่ได้  จึงเดินกันคนละทาง  และคาสโนวี่นั่นจึงไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนสักที  ที่มีอยู่ก็แค่ของเล่น  หรือจะเรียกให้ดีหน่อย  ก็เซ็กเฟรนด์

Friend with benefits

นึกแล้วก็เผลอถอนใจเฮือก  เธอยังคงเป็นแค่นางบำเรอเบอร์หนึ่งเท่านั้น  เป็นแค่นั้นแต่หัวใจกลับถลำลงลงไปทุกทีเหมือนร่างกายเธอที่ไม่เคยปฏิเสธการถูกสัมผัสจากหล่อน  ความเร่าร้อนนั่นละลายหัวใจน้ำแข็งของเธอจนหมดสิ้น  ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่ร้องหาหล่อนทุกวัน  ต่างจากสีหน้าที่พยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร

"น่าเสียดายที่วันนี้คุณปู่ไม่อยู่  เธอเลยไม่ได้เจอท่าน"

จีน่าหลุดจากภวังค์เพราะเสียงที่ดังแทรกเข้ามา  และอ้อมแขนที่คว้าเธอไปเดินใกล้กัน  พยายามจะดันตัวถอยห่างจากความชิดใกล้ที่เป็นอันตรายกับหัวใจ  แต่มันจะสายเกินไปไหม  ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งจะยอมให้ร่างกายนี้เป็นที่ระบายอารมณ์ใคร่ของหล่อน  ซ้ำมันยังร่ำร้องต้องการจะต้องได้รับการเติมเต็มซ้ำๆ อีก  เธอกำลังเข้าใกล้การเป็นโสเภณีขึ้นทุกวัน  บางครั้งก็ขยะแขยงตัวเองเหลือเกิน 

"เป็นอะไรไป  ไม่สบายหรือเปล่า"  สเตลล่าใช้หลังมือแตะหน้าผากคนตัวเล็กที่หน้าซีดเหงื่อซึมแปลกๆ แปลกไปตั้งแต่เธอพาเข้ามาในบ้านใหญ่  หรือบรรยากาศที่นี่มันไม่ดี  จะเป็นไปได้ยังไง  ที่นี่อากาศดีกว่าในเมืองตั้งมากมาย  คงไม่ได้เกี่ยวกับอากาศเมื่ออีกฝ่ายพยายามเบนหน้าหนีจากมือเธอ

"โอเค..  ขอโทษที่บังคับเธอมา  แค่อยากให้รู้จักเราเท่านั้น"  คุณหมอถอนหายใจหนัก  เริ่มนึกเกลียดนิสัยชอบบังคับของตัวเอง  เธอก็แค่อยากจะแสดงความจริงใจ  และไม่อยากถูกคนที่ตัวเองแคร์เข้าใจผิดๆ "นั่งตรงนี้ก่อนแล้วกัน  ฉันไปเอาของแป๊บนึง  อ้อ..  ยี่สิบนาทีก็ได้  เผื่อเธอจะอาการดีขึ้นเวลาไม่เห็นหน้าฉัน"   

ดวงตาสีฟ้ามองตามหลังคนที่เดินห่างไปทุกทีจนลับตา  เธอพ่นลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมาอย่างทรมาน  การเก็บกดอารมณ์ของเธอนับวันยิ่งจะสาหัสมากขึ้นทุกที  เธอคงรักผู้หญิงคนนี้หัวปักหัวปำไปแล้ว  หรือไม่ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น  หัวใจไม่ฟังคำสั่งของสมองอีกต่อไป

ถ้าถูกทิ้งขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย..

จีน่าถอนหายใจเพลียอีกที  คราวนี้เธอเพิ่งสังเกตว่าถูกพามานั่งอยู่ที่ไหน  มันคล้ายเรือนเพาะชำ  รอบด้านทำจากกระจกอย่างดี  มีกระถางไม้ดอกและต้นไม้เต็มไปหมด  หลายชนิดเธอไม่รู้จักมัน  อารามสนใจของแปลกตาจึงลุกขึ้นเดินชมมันอย่างไม่สนใจคำสั่งว่าให้'นั่งอยู่ตรงนี้' 

ฉันเป็นคน   ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง  ฉันมีสิทธิ์จะเดิน  มีสิทธิ์จะมอง..

"เรือนกระจกนี้เป็นของคุณวิเวียนน่ะครับ"

เสียงจากด้านหลังชะงักขาเธอไว้  แฮกเกอร์สาวหันไปมองเจ้าของมันอย่างหวั่นใจด้วยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เดาว่าคงไม่ใช่ลูกน้องธรรมดา เขาดูดีกว่านั้น  ภูมิฐานเหมือนคุณชายในชุดสูทหรูหรา  ผมน้ำตาล  ตาสีนิลเหมือนหล่อน 

"ต้องขออภัยที่ผมเสียมารยาทไม่แนะนำตัวเองก่อน  เจสันครับ  เป็นผู้ดูแลที่นี่"

"คุณหมายถึงเรือนกระจกนี้..."

"บ้านหลังนี้ทั้งหมดครับ"

จีน่ากะพริบตาปริบ  คิดว่าเธอเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหน  จากปากของสเตลล่า  หล่อนคุยโทรศัพท์กับเขาประจำ  "ฉันจำได้แล้ว  คุณคือ.."

"ผมคือพี่ชายบุญธรรมของมิสเค  สเตลล่า  คิซากิครับ  ยินดีที่ได้รู้จักและพบตัวเป็นๆ ของคุณ..  แม่มดเรนเดล"

แม่มดเรนเดลผงะไปหน่อย  ไม่คิดว่าเขาจะรู้จักเธอ  แต่เธอคงจะประเมินความสามารถของคนของ DK น้อยเกินไป  "คุณรู้จักฉัน.?"

"คุณดังมากในหมู่พวกเรา  พูดง่ายๆ คือคุณเป็นขวัญใจ  โดยเฉพาะของผม"  เจสันชมจากใจ  เขาหาโอกาสมานานแล้วที่จะได้เจอตัวเป็นๆ ของเด็กสาวอัจฉริยะคนนี้  และเสียดายนิดหน่อยที่หล่อนเป็นของนายน้อยของเขาไปเสียแล้ว  ถ้าเป็นคนอื่น  เขาจะไม่ยอมรามือแน่นอน  หล่อนตัวจริงน่ารักกว่าที่เห็นในหน้าจอเป็นไหนๆ ไม่แปลกเลยที่นายน้อยจะพามาบ้านใหญ่แบบนี้

คนถูกชมตรงๆ เขินขึ้นมาตงิดๆ นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกผู้ชายชมซึ่งๆ หน้า  ซ้ำเขายังหน้าตาดี  แต่ในระหว่างที่สมองและหัวใจเธอมีปัญหากันอยู่อย่างนี้  จะอะไรนิดหน่อยก็มีผลกระทบ

แต่มันจะกระทบหนักแน่  หากเธอหวั่นไหวกับคำชมแบบนี้ง่ายๆ และเผลอใจไปกับผู้ชายที่เป็นคนสนิทของเจ้าของร่างกายเธอ  เฮ้อ.. เธอนี่มัน....

"เป็นครั้งแรกนะครับที่นายน้อยของผมพาใครมาที่นี่  โดยเฉพาะเรือนกระจกนี้นอกจากคุณควินท์  ส่วนคุณเกว็น  เธอคงไม่ชอบมาเท่าไหร่"  เจสันอธิบายอย่างไม่สนใจอาการใบ้กินของคนฟัง  เขาผายมืออย่างสุภาพ  ชวนเธอเดินไปด้วยกัน  จีน่ารู้ว่ามันเสี่ยงที่เธออาจโดนหักคอตายหากเดินไปกับผู้ชายแบบนี้แล้วถูกเห็นเข้า  แต่ความอยากรู้อยากเห็นตามประสาของเธอก็มีอิทธิพลมากกว่า  สองขาจึงเดินตามเขาไปอย่างไม่รีรอ

"คุณวิเวียนเป็นคุณแม่ของคุณเกว็น  เธออาศัยอยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่แต่งเข้ามา  และสร้างเรือนกระจกนี้ตอนที่ตั้งท้องคุณเกว็นครับ"

"โอ้..  งั้นต้นไม้พวกนี้ก็..."

"ไม่ใช่ครับ  พวกนี้เป็นของใหม่  แต่คุณสเตลล่ากำชับให้ใช้พันธุ์เดิมทั้งหมด"

"เค้าทำเรื่องแบบนี้ด้วยหรือคะ"  จีน่าถามอย่างแปลกใจ  ไม่คิดว่าคนแบบนั้นจะสนใจเรื่องต้นไม้ใบหญ้ากับเขาด้วย  นึกว่าชีวิตนี้สนใจแค่คนสวยๆ เท่านั้น  เจสันอมยิ้ม  เขานึกเอ็นดูผู้หญิงของน้องสาวขึ้นมาเสียแล้ว  ท่าทางเหมาะกันดี  ดูเหมือนแตกต่างกันสุดขั้ว  แต่รวมกันแล้วลงตัวดีอย่างไม่น่าเชื่อ  บางทีเขาอาจต้องทำอะไรบางอย่างบ้างแล้ว  ถ้าอยากได้หล่อนเป็นน้องสะใภ้

"คุณสเตลล่าทำอะไรได้หลายอย่างนะครับ  ถ้าไม่เชื่อ  ผมมีบางอย่างให้คุณดู"  หนุ่มในชุดสูทผายมืออีกครั้ง  ร่างบางก็เดินตามเขาไปจนไปเจอกับอะไรที่ทำให้เธอตะลึงอีกรอบของวัน

ผีเสื้อสีดำหลายตัวอยู่ในตู้กระจกขนาดใหญ่  ตู้กระจกที่ถูกตกแต่งอย่างเลียนแบบธรรมชาติให้มีสภาพแวดล้อมที่มันสามารถอยู่ได้อย่างไม่อึดอัดในระดับหนึ่ง  น่าทึ่งดีจริงๆ

"ทำไมถึงมีของแบบนี้ด้วยคะ"

"ก็เพราะ---"

"ขอฉันเป็นคนตอบได้ไหมเจสัน"   

ทั้งคู่หันไปตามเสียงที่ดังแทรกเข้ามา  จีน่ารู้สึกเหมือนเธอจะเป็นลมด้วยกลัวสายตาเย็นชาจากดวงตาสีดำขลับนั่นสุดใจ  ส่วนเจสันก็บอกลาไปอย่างเงียบเชียบ  เขารู้ดีถึงนิสัยนายน้อยว่าหากเขาดึงดันที่จะอยู่ต่อ  ต่อให้เป็นพี่ชายบุญธรรมตามตำแหน่งที่เขาได้รับมันมาเป็นสิบปีแล้ว  หล่อนก็อาจจะให้รางวัลงามเป็นจับเขาส่งไปแผ่นดินใหญ่ให้เจอกับความลำบากที่นั่นแทนความสุขสบายที่นี่  ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่วายหันมายิ้มอย่างมีความหมายให้เจ้านายสาวผู้ร้ายกาจอีกครั้งก่อนจะรีบหายตัวไป

หวังว่ามันจะช่วยให้หล่อนใจดีกับผู้หญิงบอบบางน่ารักอย่างแม่มดเรนเดล  ผู้ท้าชิงตำแหน่งนายหญิงคนต่อไปของตระกูล  ใครจะไปรู้  บางทีอาจจะเป็นหล่อนนี่แหละที่สามารถทุบกระจกแล้วปล่อยผีเสื้อพวกนั้นออกมาสยายปีกบินได้อย่างอิสระเสียที  มันถูกขังมานานเกินไปแล้ว     


................................................

อ่า..  ตอนนี้อาจจะเครียดนิดหน่อยนะคะ  แต่ชีวิตคนเรามันก็มีเครียดกันบ้าง ใครจะมีความสุขได้ตลอดล่ะเนอะ เหอะๆ   :42:

แต่มันจะไม่เครียดตลอดไปหรอก คนเขียนรับรอง  หมอจัดการได้  ยัยตัวเล็กมันคิดมากไปเอง คนเขาออกจะรักจะหวงขนาดนี้ยังไม่รู้อีก  อิอิ   :01:

อืม.. เรามีข่าวร้ายนิดหน่อยที่จะมาบอกค่ะ  บางทีเราอาจจะลงแค่ตอนที่ 17 นะคะ  เพราะอย่างที่เคยบอกไว้  แต่ละตอนของนิยายเรื่องนี้ยาวกว่าเรื่องอื่นๆ ค่ะ  ทำให้จำนวนหน้ามันไม่พอดีกับที่เราเคยลงเป็นมาตรฐานไว้เมื่อก่อน  ขอโทษจริงๆ ที่ต้องลงแค่นี้นะคะ  เจ้านายสั่งมาค่ะ  จริงๆ เขาจะให้ลงแค่ครึงเล่มด้วยซ้ำ  แต่เรายื้อมาจนถึงตอนนี้  ถ้าลง 17 ตอนก็จะเป็น 70% ของเรื่องแล้วล่ะ  อีก 30% ขอไว้ให้คนที่เป็นเจ้าของหนังสือนะคะ   :58:

เอาล่ะค่ะ  แล้วเจอกันกับอีก 3 ตอนที่เหลือค่ะ  แต่บางที  ถ้าคุณใจดีกับเรา  เราอาจมีตอนพิเศษมาลงให้ด้วยนะคะ  เพราะฉะนั้น  ขอความกรุณาด้วยค่ะ 

ขอบคุณค่า   :44:

ป.ล. ถ้าหากคนอ่านท่านใดยังไม่มี Beautiful Stranger ที่เป็นเรื่องหลักของนิยายชุดนี้แล้วล่ะก็  ท่านสามารถสั่งพร้อมกันกับเรื่องนี้ได้เลยนะคะ

ในราคาสองเล่ม 750 บาท  จาก 760 บาท  ฟรีค่าส่งแบบพัสดุธรรมดาเช่นกันค่ะ  และถ้ายังไม่เคยอ่าน Beautiful Stranger ก็นี่เลยค่ะ ไปตามลิงก์นี้   http://www.yuri-read.net/beautiful-stranger-13800.page

หากไม่สะดวกจะติดต่อกับเราทางอีเมล์  สามารถเข้าไปสั่งซื้อได้ที่ http://leslybooks.lnwshop.com/product/42/spyaposs-love ค่ะ  ไอดีไลน์ anhann หรือ ที่เพจ www.facebook.com/Crimsonmaiden  ฝากข้อความไว้ค่ะ เราจะติดต่อกลับอย่างเร็วที่สุด   :60:



Rating: **** โดย 1 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น