สะกิดรักนางฟ้า yuri ตอนที่ 16
โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 06 พฤศจิกายน 2014 เวลา 15:07:21
อ่าน: 552
|
ค่ำคืนนี้ทำไมยาวนานกว่าที่ผ่านมา อิงฟ้านอนลืมตาอยู่แบบนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาเพราะหากปิดตาภาพในอดีตที่แสนเศร้าก็จะกลับมาทำร้ายให้เธอต้องปวดใจ แต่แล้วเสียงของประตูที่เปิดออกพร้อมกับเงาของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาก็ทำให้อิงฟ้าต้องรีบยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง "เข้ามาทำไม" น้ำเสียงที่ออกแนวไม่พอใจของเจ้าของห้องทำให้คนที่แอบย่องเข้ามาถึงกับใจหายก่อนจะพยายามสร้างรอยยิ้มเพื่อให้ดูเป็นมิตรมากที่สุด "ฉันนอนไม่หลับ" "มันก็เรื่องของเธอออกไปได้แล้ว" "พูดกันดีๆบ้างไม่ได้หรือไง" "ไม่!" รอยยิ้มของรัตติกาลค่อยๆเจื่อนลงไปแต่เจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์พาตัวเองมานั่งที่เตียงจนได้และแม้จะถูกเจ้าของเตียงออกแรงดันให้ลุกแต่รัตติกาลก็พยายามกดตัวเองนั่งลงจนในที่สุดอิงฟ้าก็เป็นฝ่ายเลิกการกระทำเสียเอง "ต้องการอะไร" "ฉันนอนไม่หลับ" "เรื่องนั้นรู้แล้วแต่เธอเข้ามาห้องฉันทำไม" "ฉันรู้ว่าเธอก็นอนไม่หลับเหมือนกันเลยจะมาอยู่เป็นเพื่อน" "ใครขอมิทราบ" รัตติกาลหันไปมองคนหน้าบึ่งครู่หนึ่งก่อนจะเอนตัวลงนอนหน้าตาเฉย "นี่ทำอะไรมากไปแล้วนะ" คนพูดออกแรงดึงตัวคนที่จู่ๆก็ล้มตัวนอนที่เตียงของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายแต่เพราะตัวของรัตติกาลหนักเกินไปหรือเพราะตัวเองแรงน้อยเกินไปก็ไม่รู้จึงทำให้ไม่สามารถฉุดให้คนที่นอนลุกขึ้นมาได้ "มากไปแล้วนะ!" อิงฟ้าเอ่ยประโยคเดิมออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวมากขึ้นกว่าเดิมก่อนจะผละมือออกจากคนที่นอนอยู่แล้วขยับตัวไปอยู่ที่ขอบเตียง เมื่อไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากของคนก่อกวนและอิงฟ้าก็โกรธมากซะจนพูดอะไรไม่ออกดังนั้นจึงเป็นโอกาสดีที่ความเงียบจะเข้ามายึดครอง "ฉัน ฉันขอโทษ" เมื่อปล่อยเวลาผ่านไปนานเกินความจำเป็นรัตติกาลจึงเริ่มเอ่ยบางอย่างที่เป็นความตั้งใจเดิมที่ทำให้เธอต้องเข้ามาอยู่ในห้องนี้ น้ำเสียงที่ฟังดูสำนึกผิดของรัตติกาลถูกเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาแต่เพราะห้องนี้ถูกความเงียบเข้าปกคลุมคำพูดที่แสนเบาของรัตติกาลจึงดังก้องไปทั่วห้อง "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอโกรธ ไม่ใช่สิฉันต้องพูดว่าไม่คิดว่าจะทำให้เธอโกรธมากขนาดนี้" ความสับสนเข้ามาเล่นงานเพราะตอนนี้รัตติกาลเริ่มที่จะเรียบเรียงประโยคที่อยากจะพูดไม่ได้ เธอรู้สึกลนลานเมื่อมองเห็นสายตาที่เหมือนกับกำลังเจ็บปวดของคนที่นั่งอยู่นั่นทำให้รู้ว่าเรื่องที่ดูเล็กน้อยสำหรับเราแต่มันอาจเป็นเรื่องที่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตก็เป็นได้และในเวลานี้สายตาของใครอีกคนมันกำลังสื่อให้เธอได้รู้สึกอย่างนั้น "ฉันขอโทษจริงๆนะนภาจะให้ฉันไถ่โทษยังไงก็ได้ฉันยอมขอแค่เธอจะหายโกรธ" อิงฟ้าเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อรู้สึกได้ว่าดวงตาของตัวเองกำลังร้อนผ่าวเพราะของเหลวบางอย่างที่กำลังเอ่อนองมากขึ้นทุกที "ออกไปได้แล้ว" น้ำเสียงแข็งๆแต่กลับซ่อนความสั่นเทาได้ไม่มิดอีกทั้งรัตติกาลยังมองเห็นประกายบางอย่างในดวงตาคู่หมองที่เจ้าของพยายามเก็บซ่อนไว้ บางอย่างที่ทำให้คนมองอย่างเธอรู้สึกเศร้าใจไปด้วย "ฉันออกไปก็ได้" รัตติกาลเอ่ยเสียงเศร้าแต่แทนที่เธอจะนำพาตัวเองไปยังประตู เจ้าตัวกลับเดินอ้อมมาที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงที่เจ้าของห้องนั่งอยู่จากนั้นก็คว้าตัวคนที่กำลังจะลุกหนีเอาไว้ก่อนจะย่อตัวลงแล้วใช้มือข้างที่เหลือซับน้ำตาที่ใกล้จะล้นออกมาให้เบาบางลง "ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเห็นเธอนอนแล้ว" "อย่ามายุ่งกับฉัน!" อิงฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทาที่บัดนี้ตัวเธอเองไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปแล้ว ในเวลานี้เธอรู้สึกโกรธและเกลียดรัตติกาลมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมซะอีก ความรู้สึกอัดอั้นในหัวใจถูกระบายออกมาเป็นน้ำตาที่ไม่อาจจะเก็บกักไว้ได้อีกและไม่ทันได้ตั้งตัวอิงฟ้าก็ถูกคนที่ตัวเองเกลียดดึงเข้าไปกอดพร้อมกับมือที่ลูบผมของเธอเพื่อปลอบใจ อิงฟ้าอยากจะผลักคนที่ปากบอกว่าเกลียดให้ล้มหงายหลังแต่เรี่ยวแรงที่คิดจะทำกลับไม่มีเลยสักนิดในเวลานี้มีเพียงแต่น้ำตาและเสียงสะอึ้นเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างต่อเนื่อง
เช้านี้ในออฟฟิคเหลือพนักงานเพียงไม่กี่คนเพราะส่วนใหญ่ถูกเกณฑ์ไปฟังการบรรยายเกี่ยวกับการดูแลและพัฒนาสินค้ากันหมด รัตติกาลเดินมาชงกาแฟด้วยท่าทางง่วงจัดเพราะเมื่อคืนเธอก็แทบจะไม่ได้นอนเพราะดันไปทำตัวจุ้นจ้านวุ่นวายจนเป็นเหตุให้ใครบางคนต่อมน้ำตาแตก "ทำหน้าแบบนั้นคงไม่คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกใช่มั้ย" ประโยคหาเรื่องของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาทำเอารัตติกาลที่ยืนอยู่ก่อนต้องรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะไม่อยากจะให้เกิดเรื่องอีก "ฉันเปล่านะ" "คำพูดกับการกระทำของเธอมันตรงกันข้ามกันตลอดแหละ" "จริงๆนะ ฉันไม่ทำแล้ว" อิงฟ้าไม่ได้หันไปมองหน้าคนพูดที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเธอไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสักเท่าไหร่ รัตติกาลมองคนที่เมินใส่ตัวเองอย่างเศร้าๆท่าทางแบบนี้คงยังไม่หายโกรธเธอสินะ แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอเธอทำให้อีกฝ่ายถึงกับร้องไห้แค่วันนี้เจ้าตัวยอมพูดด้วยก็ดีนักหนาแล้ว แต่ก่อนที่สองเท้าจะก้าวออกไปจากห้องรัตติกาลก็ต้องหมุนตัวกลับมาเมื่ออยู่ๆคนที่เอาแต่เงียบก็เริ่มเปิดประเด็นบางอย่างที่รัตติกาลไม่อยากจะเชื่อหูว่าจะได้ยิน "พ่อกับแม่ของฉันท่านเสียไปแล้ว" คนเล่าเว้นช่วงจังหวะการพูดครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจยาวๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจะไหลออกมาจากดวงตา "อุบัติเหตุทำให้ฉันสูญเสียท่านทั้งสองไปพร้อมๆกันมันเจ็บปวดนะเมื่อคิดว่าวัยเด็กที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขแต่กลับต้องพบเจอกับเรื่องเศร้าแบบนั้น" อิงฟ้ายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้มก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันไปยังคนที่ตั้งใจฟังเธอเล่า "แต่ฉันไม่เหมือนกับคนอื่นเพราะหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้น้ำตาและฉันก็ทำสำเร็จ" คนพูดเดินมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของรัตติกาลก่อนจะเงยหน้าจ้องมองผู้ฟังของตัวเองด้วยแววตาเจ็บปวดที่เจ้าตัวพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ "ฉันเอาชนะมันได้" รัตติกาลรู้สึกผิดมากยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้รู้ว่าตัวเองได้ขุดปมความเจ็บปวดของใครอีกคนขึ้นมา เธอพอจะดูออกว่าผู้หญิงแข็งนอกอ่อนในอย่างนภาคงไม่อยากที่จะแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็นเพียงแต่เธอดันไปกระตุ้นความรู้สึกส่วนนั้นของอีกฝ่ายเข้าให้นั่นจึงทำให้ความอดกลั้นพังลงจนเป็นเหตุให้คนตรงหน้าแสดงอารมณ์ที่ยากจะควบคุมนี้ออกมา มือยาวๆดึงตัวคนที่กำลังจะเดินออกไปเอาไว้ก่อนจะหมุนตัวให้หันกลับมาทางตัวเอง "ฉันขอโทษนภา ถ้าเธอไม่รังเกียจไหล่ของฉันพร้อมเสมอที่จะตั้งตรงให้เธอได้พิง" รัตติกาลเอ่ยด้วยแววตาอ่อนโยนและเธอก็มองออกว่าตอนนี้เขื่อนน้ำตาของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคงใกล้จะแตกเต็มทีรัตติกาลจึงเขยิบตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากยิ่งขึ้นก่อนจะรั้งหัวของคนตัวเล็กมาซบลงที่บ่าของตัวเอง "ไหล่ฉันกว้างพอนะเธอสบายใจได้" "ไม่มีวันและฉันก็ยังเกลียดเธอเหมือนเดิม" อิงฟ้าพูดเสียงสั่นหากแต่ก็ทำตามที่รัตติกาลบอกโดยไม่ขัดขืนตอนนี้คงต้องปล่อยให้น้ำตามันได้ไหลออกมาซะทีเพราะเธอเก็บกักมันเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว และครั้งนี้กลับเป็นอิงฟ้าที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นโอบแขนเข้าที่เอวของรัตติกาลเพื่อหมายยึดเหนี่ยวไม่ให้อีกฝ่ายละทิ้งไปไหน แม้จะได้ยินคำมั่นที่แสดงว่ารัตติกาลเต็มใจที่จะให้เธอยืมไหล่ไว้พักผิงแล้วแท้ๆแต่อิงฟ้ากลับไม่มั่นใจจนต้องกอดยึดอีกฝ่ายเอาไว้ ความเจ็บปวดยังคงถาโถมเข้ามาในจิตใจแต่อิงฟ้ากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เพิ่มเติมเข้ามาจนทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากซะจนไม่อาจกั้นความอ่อนแอที่เคยซ่อนเอาไว้ได้อีก หญิงสาวตัวเล็กเงยหน้าขึ้นช้าๆเมื่อความเศร้าเริ่มบรรเทาลง รอยยิ้มจากเจ้าของไหล่ถูกส่งมาให้คนขี้แยพร้อมกับมือที่กำลังช่วยเช็ดน้ำตาที่เปรอะอยู่ที่สองแก้ม หัวใจของอิงฟ้าเผลอกระตุกแรงจนทำให้เจ้าตัวตกใจจนต้องถอยตัวออกห่าง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำให้อิงฟ้าไม่อาจที่จะจ้องตาของคนตรงหน้าได้อีกต่อไปและความรู้สึกแปลกๆนี้ก็ทำให้ขาทั้งสองข้างของอิงฟ้าเริ่มการก้าวเดินเพื่อที่จะออกไปให้พ้นจากที่นี่ "เป็นอะไรของเค้าอีกนะ?" รัตติกาลพูดกับตัวเองเสียงเบาเมื่อสักครู่เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองสามารถปลอบประโลมผู้หญิงคนนี้ได้แต่ผ่านไปไม่กี่นาทีเธอกลับพบว่าสิ่งที่คิดมันไม่มีความเป็นไปได้เลยสักนิด เธอเนื่ยนะจะปลอบยัยเหยินได้ ไม่มีทาง! เป็นเพียงแค่ความสงสัยที่ไม่สามารถหาคำตอบได้เพราะรัตติกาลเชื่อว่านภาไม่มีทางเดินกลับมาตอบและพอนึกย้อนไปถึงสิ่งที่ตัวเองได้ก่อก็ทำให้รัตติกาลไม่อยากจะค้นหาอะไรอีกแล้ว ต่อไปนี้เธอคงไม่กล้าที่จะแกล้งหรือทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กฟันเหยินคนนี้อีกแล้วเพราะรัตติกาลคิดว่าแววตาและใบหน้าที่เศร้าสร้อยของนภามันดูน่าสงสารมากจริงๆบางทีเธอว่าโลกทั้งใบอาจจะอยากร้องไห้ไปด้วยหากผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ออกมาอีก ใครที่ไม่ได้มาเห็นกับตาอาจจะคิดว่าเธอพูดเกินจริงแต่หากใครมาเห็นเหมือนอย่างที่เธอได้เห็นก็คงจะต้องเชื่อเช่นนั้นไม่อาจเปลี่ยนแปลง
มือสองมือของคนที่แอบดูกำเข้าหากันจนแน่นก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบๆ ภาพที่เห็นทำให้กนกแขแทบจะสำลักความเจ็บปวดออกมา สองมือของอิงฟ้าที่เป็นฝ่ายโอบกอดรัตติกาลแทนที่จะผลักไสยมันทำให้เธอถึงกับตัวชาแล้วไหนจะสายตาที่เหมือนกับมีอะไรแอบแฝงนั่นอีกมันทำให้เธอถึงกับอ่อนแรงจนแทบจะล้มทั้งยืน แต่! เรื่องมันต้องไม่เป็นแบบนี้เพราะอิงฟ้าเป็นของเธอใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไปทั้งนั้น! สะกิดรักนางฟ้า yuri เปิดจองแล้ววันนี้-10พ.ย57 ขอบคุณค่ะ ^^
ราคาเล่มละ 350 บาท ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท รวมที่ต้องโอน 380 บาท
สำหรับการสั่งซื้อแบบ pdf ราคา 250 บาท
โอนเงินมาได้ที่ ธนาคารกสิกรไทย สาขาเซ็นทรัลแอร์พอร์ตเชียงใหม่ 457-211-232-8 ชื่อบัญชี สมทรัพย์
โอนเสร็จแจ้งวันเวลาการโอนมาได้ที่ Mail mydestiny_k@hotmail.com Tel 087-0591110 Line samakae facebook https://www.facebook.com/mea.you.927 ถ้าสั่งแบบpdf ให้แจ้งเมล์ที่จะให้จัดส่งไฟล์ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ^^
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|