web stats

ข่าว

 


Black Butterfly- Chapter 12 : Kiss Me One More Time

โพสต์โดย: anhann วันที่: 03 พฤศจิกายน 2014 เวลา 17:02:36 อ่าน: 616



นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว ในราคา เล่มละ 380 บาท ส่งฟรีพัสดุธรรมดา   ส่งลงทะเบียน 430 บาท และ 450 บาท EMS


สนใจเข้าไปดูรายละเอียดการจองเพิ่มเติมได้ที่ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1340.0 นะคะ




Chapter 12 : Kiss Me One More Time




"ฉันมาทำงาน"  คนตัวบางรีบบอกก่อนจะโดนคนที่ดันเธอไว้กับผนังห้องน้ำจะบีบคอตายตรงนี้  ไม่ได้กลัวตายหรอกนะ  แค่กลัวจะทำงานไม่สำเร็จแค่นั้นแหละ

"มากับไอ้หมอนั่น.?"  สเตลล่าถามเสียงขุ่น  หงุดหงิดจนไม่เป็นตัวเอง  จะว่าหวงของเล่นชิ้นใหม่นี้ก็ไม่ใช่  มันมากกว่านั้น  แต่ไม่แน่ใจว่ามากแค่ไหน  อะไรที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะคลุ้มคลั่งได้ทุกนาทีที่เห็นหล่อนเดินกับคนอื่น  ตอนนั้นเธอแทบจะกระชากแขนดึงหล่อนมาพร้อมกันแทนที่จะแค่กระซิบข้างหู

จีน่าพยักหน้ารับ  ไม่คิดจะยึกยักอะไร  แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เชื่อ  ดวงตาคมกริบยังจ้องเธออยู่อย่างกับจะกินเลือดอย่างนั้น  มันทำให้เธอนึกฉุนขึ้นมาบ้าง  คิดว่าเธอเป็นนังแพศยาหรือไง  นอนกับอีกคนตอนเช้า ตอนเย็นก็เอากับอีกคน  นึกว่าคนอื่นเป็นเหมือนตัวเองหรือไงนะ ฉันไม่ได้ง่ายนะยะ! 

"สเตลล่า.. ถ้าคุณลืมไป  เราแค่มีเซ็กซ์กันแต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"

คนฟังคิ้วกระตุก  มือก็เผลอกระตุกไปบีบปลายคางคนปากเก่งที่รู้สึกจะรู้จักเธอน้อยเกินไป  "ก็อาจใช่.. เราไม่ได้เป็นอะไรกัน  แต่เธอลืมอะไรไปอย่างนะ"

ดวงตาสีฟ้ามองคนที่ผละออกไปง่ายๆ อย่างสงสัย  ไม่อยากบีบคอเธอแล้วหรือไงนะ  หากสายตาเจ้าเล่ห์ที่ดูไม่น่าไว้ใจได้ตลอดเวลานั่นก็ไม่ได้บอกว่าเธอปลอดภัยแล้วแต่อย่างใด  หรือว่า... 

"อย่าบอกนะว่าจะแบล็กเมล์ฉัน  คนไม่มีหน้ามีตาในสังคมอย่างฉัน  ไม่มีทางจะ---"

"เฮ้..  เธอคิดว่าฉันโรคจิตหรือไงที่จะถ่ายวิดีโอตัวเองตอนมีเซ็กซ์เอาไว้น่ะ"  คุณหมอส่งเสียงแทรก  แต่สักพักก็ยิ้มมุมปากพาให้คนมองเริ่มหวั่น  มันจะเอายังไงกันแน่  "แต่บางทีคราวหน้าฉันอาจจะทำก็ได้  เธอสวยดี  ขอบใจนะที่ให้ไอเดีย"

"อย่ามาทำบ้าๆ นะ  แล้วมันก็ไม่มีคราวหน้าแล้วด้วย"  กอดอกส่งเสียงแย้งทั้งหน้าร้อนวูบวาบ  นึกอายขึ้นมาตงิดๆ ดวงตาสีนิลที่มองจ้องมามันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกเปลื้องเสื้อผ้าทีละชิ้น  เธอคงคิดผิดไปจริงๆ รู้ว่าเป็นไฟแล้วยังเอามือไปแหย่มัน  โดนเผาเลย  เป็นไงล่ะ

"อืมม.. งั้นเหรอ.." สเตลล่าครางรับในลำคอ  ดวงตาดำขลับคล้ายกำลังยิ้มเยาะอีกฝ่ายที่พยายามจะถอยห่างกันทุกก้าวที่เธอเดินเข้าไปหา  แต่เสียใจที่เธอไวกว่าที่หล่อนจะหนีพ้น  แค่แขนยาวยื่นออกไปก็สามารถคว้าปลายคางหล่อนเอาไว้ได้แล้ว  แต่ก็แค่แตะๆ เท่านั้นเอง  ไม่ได้ข่มเหงอะไรเลย

"สเตลล่า.."

"แน่ใจนะว่า  ขาดฉันได้..ที่รัก"

คนฟังหัวใจกระตุก  ถูกแล้ว  หล่อนพูดถูกแล้ว  แค่สัมผัสจากหล่อนเพียงน้อยนิดก็ทำให้เธอใจเต้นรัวกลัวจะช็อคตายอยู่ตรงนี้  แต่เรื่องอะไรที่จะให้หล่อนรู้กันเล่า  เธอเกลียดรอยยิ้มเย่อหยิ่งแบบนั้นจนอยากจะเอาหมัดเล็กๆ ไปสอยมันออกไป  แม้อีกใจก็อยากจูบมันแทนให้สมความคิดถึง 

แต่เธอก็ดันเลือกอย่างแรกไปซะได้  ไม่ได้ต่อยก็ขอให้ได้ด่าแล้วกัน 

"แค่นี้ก็นึกว่าตัวเองเจ๋งนักหรือไง  อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลยน่า"  มือผอมบางปัดมือที่บีบบังคับกันออกไป  ทำตาแข็งใส่หล่อนที่ดูท่าจะโกรธจัด  เส้นเลือดตรงขมับปูดขึ้นมาทันตาเห็น  เห็นแล้วสะใจชะมัด

"ความจริงคุณก็แค่ผู้หญิง.."  ไม่รู้ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปทั้งที่ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าหล่อนจะเป็นหญิงหรือชาย  แค่คนที่เธอพอใจจะมอบครั้งแรกให้  แต่ดูเหมือนความปากไวของเธอจะเป็นพิษร้ายแรงต่อบางคนที่อ่อนไหวกับมัน

"ใช่..  ฉันก็แค่ผู้หญิงนั่นแหละ" น้ำเสียงเหมือนคนยอมแพ้และฟังดูตัดพ้อทำให้คนที่กำลังหัวเราะเยาะในใจหันไปมองจ้องคนพูดอย่างไม่เชื่อ  สาวตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่  สีหน้าแตกต่างไปจากเมื่อครู่สุดขั้ว

มันสิ้นหวัง..

นั่นเพราะเธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องอ่อนไหวที่สุดของหล่อน  แต่ใครจะไปรู้ว่า  ผู้หญิงที่สามารถทำเรื่องอย่างว่าได้ไม่ว่าจะกับใครขอแค่เป็นผู้หญิงและถูกใจหล่อนจะมีจุดอ่อนตรงนี้  ใครจะรู้ว่า 'สเตลล่า คิซากิ' คาสโนวี่ชื่อดังจะเคยอกหักกับความรักครั้งแรกเพราะเรื่องที่เธอยกขึ้นมาพูด  เธอไม่รู้ว่ามันเป็นตราบาปซ้ำยังเหมือนคำสาปในชีวิตของหล่อนมาจนกระทั่งวันนี้

แม่มดไอที  มันก็มีบางเรื่องที่ไม่รู้เหมือนกันนะ

"ขอโทษด้วยที่ทำให้วุ่นวาย"  คุณหมอกระซิบเสียงเบา  เบาจนอีกคนในห้องนี้แทบจะไม่ได้ยินมัน

จีน่ายังตาค้างอยู่นานหลายนาทีกว่าจะรู้ว่าตัวเองถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง  คนที่ถือวิสาสะลากเธอมาที่นี่ได้จากไปแล้ว  แต่แทนที่จะสบายใจ  เธอกลับรู้สึกผิด  เธอต้องพูดอะไรผิดไปแน่ๆ  ใจจริง แล้วเธอก็แค่อยากจะตอบโต้บ้างเท่านั้น  ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย  และคนอย่างเธอถ้าไม่ชอบถึงขั้นสุด  ก็ไม่มีทางหรอกที่จะยอมแก้ผ้าให้  ยอมถูกเอาเปรียบแบบนั้น  ที่สำคัญ  เธอก็ไม่คิดจะมีคนอื่นอยู่แล้ว..

ทำไมต้องขี้น้อยใจแบบนี้ด้วยนะ  ตัวก็โต  หัวก็ไม่ล้านสักหน่อย..

'เรนเดล..  เธออยู่ไหน  มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วนะ'

"Shit!"  หญิงสาวสบถเมื่อเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วในหูเอ่ยเตือนถึงเรื่องที่ควรทำตอนนี้ 

จริงอยู่เธอกำลังหงุดหงิด  โมโหไอ้หมอบ้าขี้งอนนั่น  แต่งานวันนี้เธอก็พลาดไม่ได้  เพราะมันอาจหมายถึงชีวิตบางคนที่สำคัญที่สุด  สำคัญชนิดที่ว่า  ถ้าเค้าเป็นอะไรไป  เธออาจต้องตัดขาดจากสามี (ภรรยา) ป้ายแดงนั่นทั้งที่ยังไม่ทันได้อิ่มหนำกับรสชาติของรสรักที่ถูกปรนเปรอให้เลย

แต่ไอ้หมอทุเรศนั่นมันจะรู้ไหมว่า  เธออุตส่าห์ลากสังขารอันย่ำแย่ระบมไปทั่วทุกหัวระแหงแถมต้องโปะแป้งมาหนาขนาดไหนเพื่อปกปิดรอยแสดงความเป็นเจ้าของทั่วตัวบ้าๆ นั่นเพื่อให้ใส่ชุดเดรสน่ารักๆ แบบนี้มาเชิดหน้าเดินอยู่ในงานหรูหรานี้ได้  เพราะอะไรกัน  เธอให้คนอื่นมาแทนก็ได้ 

ใช่.. ความจริงมันก็ไม่ใช่งานของแม่มดไอทีที่ควรอยู่เบื้องหลังอย่างเธอสักหน่อย  ไม่ใช่งานของเจ้าหน้าที่เก็บกวาดอย่างพวกเธอโดยตรงแต่เธอก็ขออาสามาทันทีที่สายข่าวมากระซิบบอก  เพราะความรู้สึกงี่เง่าที่ไม่รู้เกิดขึ้นมาในใจได้ยังไง  เราก็เพิ่งจะเจอกันเท่านั้น

"ฟอกซ์..  นายบอกคนอื่นๆ ให้เตรียมตัวให้พร้อม!"

'Roger that!'  คู่หูรูปหล่อขานรับหนักแน่นกลับมา  จีน่าค่อยหายใจได้ทั่วท้องมากขึ้นเพราะมันหมายถึงว่า  เขากับพวกของเธอคนอื่นที่แทรกซึมอยู่ในงานจะไม่คลาดสายตาไปจากมิสเคเด็ดขาด  ไม่ว่าจะคนไหน

โดยเฉพาะ  'เกว็น  คิซากิ'  ซีอีโอคนใหม่ที่อยู่ในบัญชีดำของพวกนั้นพวกเดียวกันที่เพิ่งล้มซีอีโอคนเก่าไปนั่นแหละ  ต่างกันที่เกว็นเป็นเป้าหมายที่จะต้องได้รับการปกป้องอย่างดีที่สุด  และยัยหมอนั่นควรจะรู้ดีว่าเพราะอะไร

เพราะเกว็นเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่สเตลล่าจะยอมเสียไปไงล่ะ

"จีน่า.!" 

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ยินอีกครั้งตะโกนเรียก  ดวงตาสีฟ้ากวาดมองผ่านความวุ่นวายในงานไปหาที่มาของเสียง  หล่อนจ้องเธออยู่ตรงนั้นข้างกันกับน้องสาวสองคน  ร่างบางเม้มปากแน่น  มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ด้วย  คงจะเริ่มต้นตั้งแต่ที่เธอโดนลากไปอยู่ในห้องน้ำของโรงแรมด้านหลังเวทีจัดงาน  แม้จะไม่มีใครตายหรืองานเดินพรมแดงนี่ยังคงดำเนินต่อไปได้  แต่สีหน้าของสามสาวนั่นก็บอกเธอได้เป็นอย่างดี  ไหนจะเรื่องที่ฟอกซ์รายงานเธอมาแล้วอีก  ชายหนุ่มบอกว่า  เจ้าแม่มาเฟียคนนี้แหละที่เป็นคนสั่งคนของหล่อนให้จัดการแขกที่ไม่ได้รับเชิญพวกนั้นออกไปจากงานก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายแรง   

ใช่แล้ว..  หล่อนเจ๋ง..  เจ๋งโดยไม่ต้องมีเธอช่วยด้วยซ้ำ

อา.. ทำไมพูดไปแล้วเหมือนเธอกำลังเป็นฝ่ายน้อยใจกันแน่นะ

"อธิบายได้ไหม.?"  สเตลล่าเปิดฉากเมื่ออีกฝ่ายมาถึงตัว  ถึงหัวใจเธอจะบอกว่ายังไม่พร้อมจะเจอหล่อนตอนนี้แต่ด้วยหน้าที่ของพี่สาวและผู้ดูแลสถานที่แห่งนี้  ยังไงก็หนีไม่พ้น 

"คุณ..  ถ้าไม่มีพวกคุณอยู่ในงานจะเป็นอะไรไหม.?" สายลับสาวถามอย่างระวัง  คนฟังทั้งสามมองหน้ากัน  และคนอายุมากที่สุดก็เอ่ยขึ้น

"เกว็น..  ควินท์..  กลับบ้านกับพี่"  สองน้องรักสุดสวาทของพี่หมอพร้อมใจกันพยักหน้าเป็นเด็กดีจนจีน่าแอบยิ้มก่อนที่มันจะหายวับเมื่อดวงตาคมกริบตวัดมาจ้องหน้า  "ส่วนเธอ..  ฉันให้เวลาไปเคลียร์กับเพื่อนๆ และไปเจอฉันที่บ้าน  ครึ่งชั่วโมงนะ  ไม่เกินกว่านั้น  ฉันไม่ชอบรอ  และถ้าเธอเบี้ยว  เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

ร่างบางยืนอึ้งอยู่สักพักมองตามหลังสาวตัวสูงที่เดินพาตัวน้องสาวขวัญเสียออกไปก่อนจะส่ายหน้าและยกมือเสยผมอย่างรำคาญใจ  ไม่ได้สนใจว่ามีใครยืนมองอยู่มาสักพักแล้วจนกระทั่งเขาส่งเสียงแซว

"มีคนบอกว่าเธอชอบคนแบดๆ อย่างเจ้าแม่มาเฟียคงแบดพอเนอะ"

จีน่าใบ้กินไปสนิทกว่าจะคิดได้ว่าควรจะต่อยปากนายฟอกซ์ที่นิสัยไม่เข้ากับใบหน้าหล่อเหลานั่นไปสักที  เขาก็เดินหนีไปไกลแล้ว  แฮกเกอร์สาวถอนใจ  หันไปมองเหตุการณ์บริเวณงานที่กลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้วอีกที  จากนั้นก็ยิ้มเยาะตัวเอง

หนูตัวเล็กๆ จะไปช่วยอะไรราชสีห์ได้ยังไงกัน..

....................................

"LK หรือไลท์เค  ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับ DK เรื่องกิจการภายใน  ทำไมพวกเขาถึงถูกเล่นงานแทนที่จะเป็นฉัน"  เจ้าหญิงแห่ง DK หรือดาร์กเค  หรือเคกรุ๊ปฝ่ายมืดตามที่ใครๆ ในวงการรู้จักกันดีเปิดฉากด้วยความเครียดขรึม  ปราศจากอาการล้อเล่นหรือหยอกเย้าอย่างที่เคยเห็นมา  มันทำให้คนที่ถูกเรียกมาที่นี่นั่งขนลุกวาบด้วยความหวาดเกรง

เธอไม่ค่อยเห็นหล่อนในมาดนี้สักเท่าไหร่  อาจเรียกได้ว่าไม่เคยเลยด้วยซ้ำ  มีแต่ที่คนอื่นชอบกระซิบมาว่า  สเตลล่าน่ากลัวกว่าอีวิลคิงส์ทาคาโต้ปู่ของหล่อนเสียอีก  หล่อนตีบทซาตานได้แตกกระจายเวลาต้องคุมคนของหล่อนใน DK ที่ว่านั่น  แถมยังซ่อนมันไว้ได้อย่างแนบเนียนภายใต้หน้ากากนักบุญผู้ปราณี  ศัลยแพทย์หญิงที่มีแต่คนไข้หลงรักนับถือ  แต่ที่ผู้หญิงไม่เคยขาดมือหล่อนก็อาจเพราะเหตุนี้ก็ได้

แล้วคนที่ปรนเปรอป้อนความสุขให้เธอไม่ขาดเมื่อสองวันก่อนนั้นล่ะ  ซ่อนอยู่ตรงไหนกัน  เรายังมีสิทธิ์ได้เจอกันอีกไหม  ใช่ว่าเธอคิดถึงแต่เซ็กซ์นะ  ที่เธอคิดถึงคือคนใจดีที่เป็นเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นปลอดภัยนั่นต่างหาก

"นิ่งทำไมล่ะ  อธิบายมาสิ  อย่าบอกว่าไม่รู้  เพราะถ้าไม่รู้  เธอจะไม่ไปที่นั่นแน่  นอกจากว่าเธอจะมีจุดประสงค์อื่น"

คำว่า 'จุดประสงค์อื่น' ที่เอ่ยออกมาพร้อมแววตาร้ายกาจบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนพูดตั้งใจจะพูดถึงเรื่องใด  คงไม่พ้นข้อหาเดิมที่ว่าเธอควงใครไปเยาะเย้ยหล่อนหรอก  สมองมีรอยหยักมากมายขนาดนั้น  จะมีสักรอยไหมที่จะเชื่อใจเธอ  หรือเพราะเธอมันปากไม่ดีเอง

"ฉันไปทำงานค่ะ  คนอย่างฉันไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นหรอกนะคะ"  อธิบายด้วยวาจาสุภาพเรียบร้อย  หากคนฟังย่อมรู้ว่ามันถูกแฝงไว้ด้วยคำบอกที่ว่า  สองวันที่เธอขลุกอยู่กับหล่อนไม่ออกไปไหน  กินนอนอยู่บนเตียง  หลีกเลี่ยงงาน   ไม่รับโทรศัพท์และแทบไม่มีเสื้อผ้าติดตัวนั่นคือความพยายามอย่างมากของเธอที่จะได้ใช้เวลาด้วยกันกับหล่อนให้มากที่สุด

ถ้าฉลาดนัก  ช่วยรู้หน่อยได้ไหม  เหตุผลของฉัน  ช่วยฉัน  คนที่ไม่เคยอ่อนไหวกับอะไรในโลก  ให้ได้รู้จักความรู้สึกแบบนี้ที..

สเตลล่านิ่งไปหน่อย  ความโกรธที่เริ่มน้อยลงทำให้สมองเธอสามารถรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ในคำพูดแสนธรรมดาของผู้หญิงตรงหน้า  หรืออาจเพราะแววตาจากดวงตาใสซื่อสีฟ้าที่เห็นทีไรเป็นต้องใจอ่อนทุกที  ใจอ่อนจนไม่สามารถจะหักคอหล่อนทิ้งในห้องน้ำนั้นได้ทั้งที่ทำร้ายจิตใจเธอขนาดนั้น

"และฉันก็ไม่ทราบเหตุผลของการโจมตี LK ของคุณเลย  ด้วยความสัตย์จริง  ข่าวที่ฉันรู้มา  รู้แค่จะมีคนเล็งเป้าที่ซีอีโอคนใหม่  ฉันจึงต้องมา" จีน่าเน้นที่คำว่า 'ต้องมา' อย่างชัดเจน  แอบเห็นแววตาวูบไหวของคนที่จ้องหน้ากัน  "ขอบคุณค่ะ  ที่คุณทำให้งานของฉันง่ายขึ้น"

คุณหมอขนลุกกับคำขอบคุณที่ได้ยิน  เธอรู้สึกกลัวรอยยิ้มน่ารักของผู้หญิงที่คุ้นเคยทางร่างกายกันเป็นอย่างดีตรงหน้า  แต่ยังทำเฉย "ฉันแค่ทำในสิ่งที่พี่ที่ดีควรทำ"

"ค่ะ"  เจ้าหน้าที่ลับๆ ของรัฐขานรับสั้นๆ แต่เหมือนการพูดคุยจะจบกันง่ายไปถ้าเธอจะพูดแค่นี้  "คือฉันมีข้อเสนออีกอย่าง.."  ดวงตาสีนิลเริ่มอาการไม่ไว้ใจ  เธอส่ายหัวให้มัน  "เกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณเกว็นค่ะ"

สเตลล่าเลิกคิ้ว  "ดูเหมือนเรื่องวันนี้จะทำให้ฉันรู้ว่า  ใครดูแลเกว็นได้ดีกว่านะ"

จีน่าหน้าชาไปทั้งแถบ  แต่เธอจะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้  ลงทุนไปเยอะแล้วนะ  "มันเป็นแค่การตอบแทนที่น้องสาวคุณทำให้กับทางรัฐบาลค่ะ"

"หือ.?"  คุณหมอย้อนเสียงสูงอย่างแปลกใจ

"คุณคงไม่รู้ว่า  เธอได้ให้ความร่วมมือกับเราหลายอย่าง  โดยเฉพาะการคิดค้นโครงสร้างโปรแกรมหลายโปรแกรมที่เป็นประโยชน์ให้กับนาซ่่า  ฉันคิดว่าบางที  เรื่องการที่เธอถูกลิสต์ชื่ออยู่ในบัญชีดำของคนพวกนั้นอาจคนละประเด็นกับที่เคยเกิดขึ้นกับคุณทาคามูระ"

"เธอจะบอกว่า  ความอัจฉริยะทำพิษเค้าเข้าให้แล้ว.?"

"อาจจะค่ะ  มันแค่ความคิดเห็นส่วนตัว  ฉันต้องเช็คข่าวหลายๆ ด้านก่อน  ถึงจะบอกคุณได้"  แฮกเกอร์สาวอธิบายเป็นทางการ  ลืมมองไปว่าความอึดอัดระหว่างเราลดน้อยลงเมื่อพูดเรื่องงานกัน  จนมาเอะใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"เธอดูเซ็กซี่ดีเวลาทำงาน  มันทำให้ฉันเผลอไผล  ต้องขอโทษด้วย"

คำสารภาพ  คำขอโทษ  และแววตาจริงใจทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง  และถ้ามีกระจกอยู่ตรงหน้านี้  เธอคงเห็นขอบตาแดงๆ ของตัวเอง

มันเจ็บในอกแปลกๆ แค่คิดว่า  ถ้าจะไม่ได้เจอกันแล้วจริงๆ

"หมอคะ  ตอนนั้น..  ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ" 

ดวงตาสีนิลมองหาคำโกหกในดวงตาสีฟ้าที่มองมาอย่างอ้อนวอน  เธอไม่เจอมัน  หัวใจรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด ความโกรธ น้อยใจ  ผิดหวัง  มันค่อยๆ หายไป   แต่ถึงอย่างนั้น  ถ้าจะลงโทษคนที่ทำให้เสียใจหน่อยจะเป็นไรไป

"งั้นทำให้ดูหน่อยสิ"

จีน่าเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่นึกสงสารคนเจ้าเล่ห์  แต่คงเป็นเหมือนที่อีตาฟอกซ์มันแซว  เธอชอบคนแบดๆ แบบนี้แหละ  แววตาอยากได้ใคร่ดีนั่นมันทำให้เธอร้อนวูบไปทั้งตัว  บางทีตอนนี้เธออาจเข้าใจเหตุผลที่ยัยฟรานเป็น  เซ็กซ์ทำให้เรารู้สึกเป็นที่ต้องการ  รู้สึกพิเศษ  มีอำนาจอย่างน่าประหลาด

"แต่นี่ห้องทำงาน.."  พูดค้านแต่ร่างบางกลับลุกเดินไปหาคนที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว  แม้จะรู้ว่าจะต้องเจออะไร  เธอก็ยังยอมให้มืออุ่นๆ โอบเอวบางลากตนลงไปนั่งตัก  ยิ้มน้อยๆ อย่างยั่วเย้าให้คนที่เธอคล้องคอไว้ด้วยสองแขน

"แต่ห้องนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาถ้าฉันไม่อนุญาต"  สเตลล่ากระซิบชิดริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูจัดตามธรรมชาติ  เธอเริ่มแน่ใจว่าสามารถทำอะไรคนตรงนี้ได้ด้วยอาการสมัครใจที่หล่อนแสดงออกมา  แต่ครั้งนี้คงดีกว่าถ้าได้ตกลงอะไรกันอย่างชัดเจน

"จีน่า..  เธอจะลำบากไหม..  ถ้าฉันจะขออะไรสักอย่างก่อนที่เราจะ.."

"อะไรคะ  ถ้าฉันทำได้..."

"อย่าทำแบบนี้กับใครอีก  ฉันหวง"

คนตัวเล็กหัวเราะ  เพราะนึกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไร  หากพอเจอค้อนเข้าให้ก็หยุดและจุ๊บที่ปากสีแดงให้มันคลายอาการเม้มลง  "ถ้างั้น..  ถ้าฉันจะขอคุณหยุดบ้างล่ะ  มันไม่แฟร์นะถ้า---"

"ฉันไม่ต้องการคนอื่นอีกแล้ว"  สเตลล่ารีบพูด  แต่เธอก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ  ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เธออยากใกล้ชิดแบบนี้เท่าผู้หญิงคนนี้  แม้แต่หมอแอนเดรีย  โชคดีเหลือเกินที่เธอไม่ได้ทำอะไรหล่อนมากเกินกว่าแค่จูบกัน

"งั้นมาเซ็นสัญญากันเถอะ"

คุณหมอหน้าเหวอไปหน่อย  มัวแต่มองหากระดาษปากกาจะมาเขียนร่างสัญญาที่ว่า  ไม่ได้รู้ว่า  มีบางคนแอบขำอาการเธออยู่จนหล่อนพูดขึ้นมา

"หันหน้ามาค่ะ  มันไม่เหมือนสัญญาที่เราทำร่วมกันเรื่องน้องคุณนะ"

"แล้วมัน---"  เสียงคำถามของเธอหายเงียบไป  มันถูกดูดเข้าไปในปากอีกคนที่เข้ามาประกบกัน  ร่างแบบบางบนตักสั่นน้อยๆ เมื่อถูกสัมผัสแต่กลับเป็นฝ่ายเปิดทางให้เธอเอาเสื้อผ้าเกะกะออกไป  เสียงหวานใสครวญครางบอกถึงความต้องการให้เธอทำอะไรให้  และเธอไม่ปฏิเสธมัน

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก  มารู้ตัวอีกทีเธอก็พบตัวเองนอนยิ้มเป็นคนบ้าอยู่บนเตียงนุ่ม  มีร่างบอบบางแต่อบอุ่นอยู่ในอ้อมแขน  หล่อนหลับตาพริ้ม  ดูอ่อนเพลีย  แต่ยังน่ารักเหมือนเด็ก  สเตลล่าก้มลงจูบกลุ่มผมสีบลอนด์สว่างบนศีรษะอีกคนอย่างห้ามใจไม่ไหว  เจ้าของมันขยับตัวเล็กน้อยแต่เป็นการซุกตัวเข้าหาไม่ใช่หนีไปคล้ายจะบอกว่าต้องการแค่เธอเท่านั้น  และเธอเองเริ่มแน่ใจตัวเองมากขึ้นทุกที 

ความรักครั้งที่สองในชีวิตเธอ  ได้เกิดขึ้นแล้ว...

..........................................

"เพื่อนของฉัน..  ฟรานเชสก้า  โฮป  จะเป็นคนมาดูแลคุณเกว็นให้" 

ดวงตาสีนิลมองตามมือคนที่นั่งซ้อนกันอยู่บนเตียงที่กำลังชี้ให้ดูรูปและโปรไฟล์ของใครคนหนึ่งในแท็บเล็ตส่วนตัว  เอามือโยกหัวหล่อนเบาๆ ด้วยนึกมันเขี้ยวขึ้นมาเฉยๆ หล่อนเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมอง  ดวงตาสีฟ้าดูหงุดหงิดนิดหน่อยคงเพราะเธอไม่สนใจ "แค่หมั่นไส้คนขยัน"

"ถ้าขยันจริง  ป่านนี้ฉันตามเพื่อนไปอิตาลีแล้วล่ะ"

"เพื่อนคนไหนอีกล่ะ  เพื่อนเยอะไปนะเรา"  คุณหมอพูดงอนๆ ผิดกับท่าทางออดอ้อนเป็นลูกแมวที่ไถใบหน้าไปตามไหล่บอบบางของร่างตรงหน้า  จีน่าหัวเราะดิ้นหนีเพราะจั้กจี้แต่ไม่มีทางหนีรอด  ถูกกอดแน่นขนาดนั้น  ตัวจะหักกลางหรือเปล่าเนี่ย

"พอแล้วค่ะ  เดี๋ยวหายใจไม่ทัน"

"บอกมาก่อนว่าเพื่อนคนไหน"  คนตัวใหญ่กว่าทำขู่  ไล่จูบไปตามพวงแก้ม  ซอกคอคนที่ตนกอดไว้จากด้านหลัง  คนตัวบางหัวเราะจนหอบ  รีบพยักหน้ารับเร็วๆ

"ก็ยัยฟรานนี่แหละค่ะ  มีอยู่คนเดียวที่สนิทที่สุด  เราโตมาด้วยกัน"

"แค่นั้นเหรอ.?"

จีน่ากลอกตาให้คนขี้หวงแต่ตัวเองเจ้าชู้อย่าบอกใคร  แต่ยังไงก็ไม่กล้าพูดอะไรให้รุนแรงแล้ว  ง้อแล้วจะเจ็บตัวอีกถึงจะชอบก็เถอะ  เธอลางานพรุ่งนี้อีกไม่ได้แล้ว  "แค่นั้นค่ะ  เราเหมือนพี่น้องกัน  ที่สำคัญยัยนั่น Straight ไม่ครึ่งๆ กลางๆ ด้วยค่ะ"

"แน่ใจเหรอ  เคยลองแล้วหรือไง..  ให้ฉันทดสอบให้ไหม"  สเตลล่าแกล้งยั่ว  แต่พอคนตัวเล็กตวัดสายตามามองตาขวางก็ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน  ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวถ้าจะบอกว่า  สาวผมน้ำตาลทองในแท็บเล็ตนั่นก็สเป็คเธอเหมือนกัน  สวยเหมือนนางเอกแวมไพร์ทไวไลท์เลย 

แต่เอ่อ.. คนข้างตัวเธอนี่ก็เหมือนแวมไพร์ตัวเป็นๆ เลยนะ  ซีดซะขนาดนี้  ต้องให้กินของบำรุงเลือดไหมเนี่ย

"ล้อเล่นน่า..  หึงหรือไงคะ"  คุณหมอหยอก  หอมแก้มคนหน้ามุ่ยไปหนึ่งที  แล้วก็ถูกหยิกเอวมาหนึ่งทีเป็นรางวัล  "ชอบทำร้ายฉันจังเล้ย.."

"คุณทำตัวเองต่างหาก" คนตัวเล็กแยกเขี้ยวขู่  ทำให้รู้ว่าพร้อมจะกัดได้ทุกเวลา  คนตัวโตกว่าต้องรีบยกมือยอมแพ้  กลัวเขี้ยวคมจะลงกับฝังเนื้อตัวเอง  "ตกลงจะฟังต่อไหม..  ถ้าไม่  ฉันจะกลับแล้ว  พรุ่งนี้มีงานต่อ"

"ไม่ให้ไป  ค้างกับฉันเถอะ"  คนขี้อ้อนทำหน้าทำตาเว้าวอนพาอีกคนถอนใจระอา  พยักหน้าให้ทั้งไม่เต็มใจ  เห็นแบบนั้นคนงี่เง่าก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา  สงสัยว่าจะทำอีกฝ่ายหนักใจมากไป  แต่ทำยังไงได้ล่ะ  คนมันคิดถึง  อยากกอดไว้แบบนี้ตลอดเลย  เฮ้อ.. เธอท่าจะหลงเด็กคนนี้ซะจริงๆ แล้วสิ 

"ฉันมีเรื่องปวดหัวเยอะแยะ  แต่มันหายหมดเลย  เวลาเธออยู่ใกล้ๆ"

"ปากหวานอาบยาพิษ"  จีน่าแขวะ  ที่จริงแค่จะกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเอง  เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอบ้างล่ะ  หากคนเจ้าเล่ห์ที่โดนว่าก็ยังลอยหน้าลอยตามาหอมมาซุกซอกคอเธออยู่ได้  พฤติกรรมเหมือนเมื่อสองวันก่อน  ยังไงยังนั้นเลย  "เคยทำกับคนอื่นบ่อยๆ ล่ะสิ"

"ไม่มี..  แค่เธอคนเดียว"

ดวงตาสีฟ้าเหลียวไปมองคนด้านหลัง  นัยน์ตาสีดำขลับมองเธอกลับมานิ่งๆ เหมือนพยายามจะทำให้เห็นถึงความจริงใจ  จ้องนานๆ ไปก็เขินขึ้นมาอีกแล้วสิ  ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมีแต่เสียกับเสีย  แต่เสียตัวไปแล้วขนาดนี้  อย่าให้ต้องเสียใจอีกเลยนะ 

"โอเค..  เชื่อก็ได้   แต่ตอนนี้มาฟังรายละเอียดงานที่ฉันต้องบอกคุณก่อนเถอะ"

"เธอนี่ชอบขัดจังหวะคนอื่นเรื่อยเลยนะ  ฉันพยายามจะทำโรแมนติกสักหน่อย"

"คุณหมอคะ  แค่นี้ฉันก็ทำผิดกฎองค์กรมากแล้วนะ  ถ้าฉันไม่มีงานไปส่งหัวหน้าอีก  ฉันจะทำยังไง"

"ลาออก  มาเป็นแม่บ้านให้ฉัน"

คนฟังชะงัก  จ้องหน้าคนพูดตาโตก่อนจะเอ่ยอย่างขุ่นเคือง  "ถ้าคุณยังงี่เง่าอยู่  นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้นะคะ"

"โธ่จีน่า.."  สเตลล่างอแง  แต่ก็ต้องยอมแพ้แก่ดวงตาสีฟ้าที่จ้องตาอยู่  "ขู่ได้ขู่ดีจริงๆ เลย  ใจร้าย"

"จะฟังไหมคะ"

"ฟังค่ะฟัง"  คุณหมอยกธงขาวอย่างจำใจ  ไม่อยากถูกทิ้งไว้ให้นอนหนาวบนเตียงคนเดียว  แต่เสียงแจ้วๆ ที่เอ่ยอธิบายเนื้องานให้ฟังก็ดันฟังเพลินทำให้ง่วงไปเสียอีก  ต้องปิดปากหาวกลัวโดนดุ  แต่คิดหรือว่าคนความรู้สึกไวจะไม่ทันเห็น

"นอนไหม..  พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน  เดี๋ยวฉันเขียนไว้ให้คุณอ่านทีหลังก็ได้" 

เสียงใสๆ ที่บอกอย่างอ่อนโยนช่างแตกต่างจากตอนดุหรือเถียงเธอคอเป็นเอ็นเสียจริง  มันทำให้ยิ้มอย่างอดไม่ได้  มือเล็กที่คอยลูบหัวลูบหูเธออยู่นี่อีก  จะน่ารักไปไหนกัน

"ถ้าฉันนอนแล้วเธอยังทำงานอยู่  ฉันก็เอาเปรียบเธอสิ"

"ฉันนอนไปนิดนึงแล้วไง  อีกอย่างฉันต้องเตรียมงานไว้ให้ยัยฟรานมันด้วย  ถ้าง่วงฉันก็หลับเองแหละ  แล้วงานฉันก็ไม่ได้ทำเป็นเวลาอะไร  ง่วงตอนไหนก็งีบตอนนั้น  แต่คุณน่ะ  จะแอบงีบได้ตอนไหน  งานคุณมีทั้งวัน"

"แอบดูตารางงานฉันหรือไง"

"ดูไม่ได้รึไงล่ะ"  แกล้งว่าให้อีกคนรีบส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ ตัวเองก็หัวเราะ  "ล้อเล่นๆ  แค่เห็นคุณไปโผล่ตรงนู่นทีตรงนั้นทีทั้งวันเหมือนนินจา  ใครๆ ก็เดาได้  แต่คุณรู้ใช่ไหม  คุณไม่ควรให้ใครรู้ตารางงานของคุณนะ"

"แน่นอน..  ปู่ฉันสอนมาดี"     

จีน่ายิ้มให้กับท่าทางตอบที่ดูภาคภูมิใจเหลือเกิน  "โอเค..  งั้นนอนได้แล้ว  ห้ามกวนใจฉันอีก"  บอกพร้อมขยับตัวออกห่างให้พื้นที่อีกคนได้ล้มตัวลงนอนข้างกัน  แต่คนขี้อ้อนนั่นยังดึงเธอลงไปหาอีก

"กู๊ดไนท์คิสก่อนค่ะ  แล้วสัญญาด้วยว่าถ้าจะไป  ต้องบอกฉันก่อน"  ดวงตาสีฟ้ายังมองคนขออย่างลังเล  เห็นทีจะยังอ้อนไม่พอ  "นะคะที่รัก  เดี๋ยวฉันฝันร้าย"

"เฮ้อ..  คุณนี่นะ  ไม่คิดเลยว่าจะเป็นขนาดนี้"

"น่ารักขนาดนี้น่ะเหรอ"

"น่ารักตายล่ะ"  ว่าไปอย่างนั้น  หากเธอก็ใจอ่อนตามเคย  ปล่อยให้ตัวเองถูกจูบลูบคลำจนเค้าหนำใจจนเกือบจะได้เริ่มกิจกรรมเข้าจังหวะกันอีกทีถ้าไม่รีบหยุดมันไว้ก่อน  และคนอ่อนแรงเพราะง่วงจัดก็หลับไปหลังจากได้ทุกอย่างไปสมใจ

ดวงตาสีฟ้าใสมองคนที่หลับใหลไปพลางดึงผ้าห่มมาห่มให้  กลัวจะหนาวถ้าดึกกว่านี้  เสื้อผ้ามีก็ไม่ยอมใส่  หน้าไม่อายชะมัด  แต่เธอเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก  เริ่มจะหน้าหนาขึ้นทุกทีแล้วเหมือนกัน  มีแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของหล่อนที่ยืมมาใส่อยู่เท่านั้น   นอกนั้นก็โล่งโจ่ง

"นี่ฉันหลงคุณเหมือนคนอื่นๆ หรือไงนะ  อีกหน่อยฉันคงถูกทิ้งเหมือนพวกเค้าสิ"  กระซิบเบาๆ ขึ้นมา ในความเงียบของห้องพลางมองหน้าคนหลับที่คงไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแล้ว  แล้วก็ถอนใจเฮือก ส่ายหน้าไปมา 

"ช่างเถอะ  ฉันถูกทิ้งมาทั้งชีวิตแล้วล่ะ  อีกทีคงไม่เป็นไร"  บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่น้ำตาดันไหลออกมา  ทำเอาตาพร่ามองจอโน้ตบุ๊คที่ไปแบกมาทำงานบนเตียงแทบไม่เห็น  มือเล็กปาดน้ำตาออกจากหางตาลวกๆ หัวเราะขื่นๆ อย่างสมเพชตัวเอง  ปล่อยตัวปล่อยใจขนาดนี้  ไม่มีใครทำ  นอกจากเธอทำตัวของตัวเอง  แล้วจะโทษใครได้  ถ้าจะต้องเจ็บสักวัน

หญิงสาวกลั้นใจทิ้งความรู้สึกงี่เง่าด้วยอ่อนแอขึ้นมากะทันหันไปเสียแล้วก้มหน้าทำงานต่อไป   แต่เธอคงมีสมาธิกับสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจนี้เกินไปจนไม่ทันรู้ว่าคนที่เธอคิดว่าหลับกลับเห็นทุกอย่างที่เธอทำ  ได้ฟังทุกคำที่เธอพูดออกมา  และอยากจะลุกขึ้นมากอดปลอบเธอเหลือเกิน


.................................


ดราม่านิดหน่อยพอเป็นกระษัย  แต่คุณรู้ใช่ไหม  สองคนนี้รู้สึกยังไงกัน  แต่พวกเธอจะสามารถเปลี่ยนจากเซ็กซ์เฟรนด์ เป็นคนรักกันได้เมื่อไหร่  ก็คงต้องดูกันต่อไปค่ะ  เราไม่สปอยด์หรอก  :20:

โอ้..  และคงต้องบอกกันไว้ก่อนแล้วมั้งคะว่า  เพราะนิยายเรื่องนี้แต่ละตอนยาวกว่าเรื่องอื่นๆ  อาจจะลงได้ไม่ถึง 20 ตอนเหมือนเรื่องอื่น  เพราะกลัวมันจะจบเรื่องก่อนน่ะสิ  ยังไงจะลองตัดสินใจดูอีกทีนะคะ  ช่วงนี้กำลังรีไรท์อยู่ค่ะ 

และสิ่งที่มาช่วยประกอบการตัดสินใจนอกจากจำนวนหน้าของเรื่องแล้ว  ก็เห็นจะเป็นฟีดแบกของคุณๆ คนอ่านแหละค่ะ ถ้านิยายได้รับผลการตอบรับที่ดี  เราก็อาจจะสมนาคุณท่านๆ ให้อ่านตอนตัวอย่างกันมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้  แต่ถ้าฟีดแบกไม่ดี  นั่นคงหมายถึงท่านไม่อยากอ่านมันเท่าไหร่นั่นเอง   :60:

โอเค..  แล้วเจอกันใหม่ค่ะ  ต้นเดือนแล้วอย่างนี้หวังว่านักอ่านคนดีคงยังมีเงินเหลือเก็บมาจองหนังสือกันได้บ้างนะคะ  เรารอคุณอยู่ถึงแค่ 15 พฤศจิกายนนี้เท่านั้นนะคะ

ขอบคุณค่ะ   :44:




Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น