Scarlet Fox Season 2 บทที่ 1 : รสสวาทปีศาจ
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 08 กันยายน 2014 เวลา 17:56:04
อ่าน: 782
|
บทที่ 1 : รสสวาทปีศาจ
อิจิโอะยืนสงบนิ่ง หากแต่ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลที่แสนเยือกเย็น ไม่ได้เป็นเช่นนั้นอีกต่อไปเมื่อมองบางอย่างเบื้องหน้า มันแสนห่วงหาอาวรณ์ น้ำหยดเย็นๆหล่นลงมา ก่อนร่างสูงจะเคลื่อนเข้าไปหาสิ่งมีชีวิตที่นอนนิ่งอยู่บนลานหินในถ้ำอันเย็นยะเยือก จิ้งจอกสีขาวบริสุทธิ์...
"ชิโรอิ.." เสียงนุ่มหูกระซิบเรียกชื่อนางจิ้งจอก พร้อมมือขาวใหญ่ลูบลงไปที่ส่วนหัวที่มีขนสีขาวนุ่มละเอียดมือ แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ดีสักนิดเลย
ข้าเคยได้สัมผัสผิวเนียนนุ่มของเจ้า เอามันกลับคืนมาได้ไหม..ชิโรอิ..
เวลานับปีแล้วที่ชิโรอิคงสภาพร่างสุนัขจิ้งจอกสีขาวและนอนนิ่งสนิท ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆนอกจากสัญญาณที่บอกว่ายังหายใจอยู่เท่านั้น ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่มาพูดคุยกับนาง ก็เหมือนเดิมจนเธอเริ่มจะถอดใจ
ไม่สิ.. ข้าจะไม่ยอมแพ้...
หมาป่าหิมะในร่างมนุษย์คิดและจูบลงที่ศีรษะสุนัขจิ้งจอก "เจ้าไม่อยากเห็นหน้าลูกหรือไร ลืมตาขึ้นมาสิ"
"นางแค่จำศีล ท่านน่าจะเข้าใจนะท่านพี่" ซีโรเอะก้าวเข้ามาเพราะอดรนทนไม่ได้ที่เห็นอาการของแฝดพี่ อิจิโอะโศกเศร้าเช่นนี้มานานเท่าเวลาที่ชิโรอิหลับใหล เขาแทบไม่สนใจอะไรนอกจากนาง ไม่เหมือนหมาป่าหิมะที่เธอรู้จัก หากจะบอกว่าเขาไม่รักนาง เธอไม่มีทางเชื่อ
แต่ถ้าเขาจะรักเมียและแม่ของลูก จะผิดอะไรล่ะ เธอสิที่ผิด รักเมียพี่...
"ข้าเข้าใจซีโร่.. แต่นั่นก็ต่อเมื่อการจำศีลของนางเป็นไปอย่างธรรมชาติ ไม่ได้เกิดจากที่นางบาดเจ็บเจียนตายแบบนี้" อิจิโอะย้อน ร่างสูงลดตัวลงนั่งข้างๆสุนัขจิ้งจอกสีขาวที่ตอนนี้เหมือนตุ๊กตาหมาตัวใหญ่มากกว่าจิ้งจอกตัวเป็นๆ
"แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาที่นางควรจะฟื้นได้แล้ว หากนางไม่ได้เป็นไรจริงๆ"
"แล้วท่านไม่มีวิธีแก้ไขหรอกหรือ" อินทรีสีทองถามข้องใจ คนโดนถามก็หันมาจ้องหน้าทั้งมือลูบตามตัวจิ้งจอก
"อย่างเช่นอะไร.. หรือเจ้าคิดออก ข้าคิดมาเกือบปีแล้วซีโร่ แต่มัน---"
"ให้พลังชีวิตของท่านกับนางสิ"
หมาป่าหิมะชะงัก มองตาแฝดน้องอย่างตกใจแล้วส่ายหน้า ก็รู้ดีว่าน้องหมายถึงอะไร จิ้งจอกจะรับพลังงานชีวิตได้ดีที่สุดและเร็วที่สุดก็เมื่อมีเพศสัมพันธ์ แต่ลักหลับแบบนี้จะได้ผลยังไง แล้วตอนนี้ชิโรอิก็ไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์ด้วย หากจะทำแบบนั้น เธอก็ต้องเปลี่ยนร่างให้เป็นเหมือนนาง แต่ว่า..
"แต่ข้าก็ไม่อยากทรมานนางในร่างนี้ เจ้าก็รู้นี่ซีโร่ ร่างหมาป่าของข้าตัวโตกว่าร่างจิ้งจอกของนางสองเท่า แล้วที่สำคัญข้าจะให้นางได้อย่างไร ในเมื่อนางไม่รับรู้" อิจิโอะพึมพำ ดวงตามองจิ้งจอกสีขาวอย่างอาลัย
"เลือดของท่านเคยช่วยชิซุคุได้ เหตุใดไม่ใช้กับนาง หรือท่านไม่ได้อยากให้นางฟื้นจริงๆ" ซีโรเอะถามเสียงไม่พอใจ แต่พี่ของเธอคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ เขาถึงได้ทำตาโตตกใจแบบนั้น "หากท่านไม่สามารถถ่ายทอดพลังให้นางด้วยร่างจริงของท่าน และนางก็ไม่มีพลังเวทย์เพียงพอที่จะเปลี่ยนร่างให้เป็นมนุษย์ได้ ท่านก็สามารถใช้เวทย์ของท่านทำให้นางกลายร่างได้นี่อิจิ ท่านเคยทำแบบนี้ตอนที่ชิซุคุโดนคานาเอะเล่นงาน หรือท่านลืม!"
"ข้าไม่แน่ใจว่า มันจะได้ผล"
"ไม่แน่ใจก็ต้องลอง ทำให้นางเป็นมนุษย์ แล้วปลุกนางตามทางของท่าน ตามที่นางชอบให้ท่านทำ" แฝดน้องออกความเห็นแต่ดูเป็นคำสั่งมากกว่า "แล้วแต่ใจท่านนะอิจิ หากท่านอยากให้นางฟื้นเร็วๆ ท่านต้องลอง" ซีโรเอะยืนมองดูท่าทางแฝดพี่อยู่สักพัก เห็นร่างกายที่เปลี่ยนจากหญิงสาวสะโอดสะองกลายเป็นชายหนุ่มกำยำก็เริ่มใจชื้นขึ้น มันแปลว่า เขาจะลองทำตามคำเธอ
แต่นั่นก็หมายถึงเธอจะต้องออกจากถ้ำนี้ไปด้วย หากไม่อยากจะเห็นอะไรที่บาดใจ สะกิดแผลเป็น..
แต่ถึงอย่างนั้นก็ขอเห็นสักนิดเถอะ เรือนร่างที่เธอคิดถึง.. คิดได้ดังนั้น เธอจึงยืนดูเขาต่อไป หนุ่มร่างใหญ่ตรงหน้าค่อยๆช้อนตัวจิ้งจอกขาวตัวเล็กขึ้นมาวางบนตัก เขาใช้เขี้ยวคมกว่ามนุษย์กัดข้อมือตัวเอง ของเหลวสีแดงสด หยดลงบนพื้นหินสีขาวหนึ่งหยด ก่อนที่จะไปหยดลงที่ปากสุนัขจิ้งจอกที่นอนสงบอยู่
อิจิโอะในร่างชายพูดอะไรบางอย่างที่เธอฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง ดวงตาสีทองของเขาแน่วแน่จดจ้องเพียงแต่นางจิ้งจอก ไม่นานเกินรอ ร่างสุนัขจิ้งจอกสีขาวก็เริ่มเลือนราง และบังเกิดแสงจ้าแสบดวงตาคนมองไปทั่วร่างนั้น
มันได้ผล...
หญิงสาวผิวขาวดุจหิมะแรกฤดูเข้ามาแทนที่สุนัขจิ้งจอก เรือนร่างนั้นงดงามหาที่ติไม่ได้ แม้หล่อนจะนอนไม่ไหวติงอยู่บนตักเขา
โอ้..ชิโรอิ...
"ซีโร่.."
ซีโรเอะกระพริบตา เหลือบไปหาคนเรียกชื่อ และแค่เห็นเธอก็พยักหน้ารับไม่อาจพูดอะไร เธอหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไปจากถ้ำ ขืนอยู่ต่อไปเธอคงยิ่งช้ำใจ แต่ขนาดออกไปจากปากถ้ำแล้ว ห่างไปขนาดนี้ หูที่ดีเกินไปยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงนาง..
ชิโรอิครางแผ่ว เป็นเสียงแรกที่เธอได้ยินในเวลาร่วมหนึ่งปีที่หล่อนสลบไสล ไม่ได้สติ แต่มันจะดีกว่าไหม หากหล่อนครางอยู่ต่อหน้าเธอไม่ใช่เขา..
ชิโรอิ.. ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน.. คิดถึงร่างกายอันอบอุ่นของเจ้าที่โอบกอดข้าให้คลายหนาว แต่ตอนนี้เจ้าเร่าร้อนให้ใคร.. ซีโรเอะส่ายหน้าและเดินจากไปทั้งน้ำตาคลอ เธอจะกลับไปรอนางอันเป็นที่รักอยู่ที่บ้านหลังเดิม หากเจ้าจะกลับมา..
-Scarlet Fox Season 2-
ชิซุคุยืนหอบเบาๆ มือสวยกำดาบมั่น ดวงตาสีแดงหมายมั่นอยู่กับศัตรูเบื้องหน้า "คานาเอะคงให้พลังเจ้ามาเต็มที่เลยสินะนาโตรุ"
"ใช่.. แต่ข้ารู้สึกว่า เจ้าอ่อนแอกว่าที่ข้าเจอเจ้าครั้งสุดท้ายนะชิซุคุ สงสัยหมาป่าของเจ้าจะละเลยการให้อาหารเจ้านะ"
จิ้งจอกสาวหัวคิ้วกระตุกอย่างหงุดหงิด แม้จะเป็นเรื่องจริงตามที่นางแมวตรงหน้าสันนิษฐาน หากแต่เรื่องอะไรเธอจะต้องยอมรับว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมานับปี ระหว่างเธอกับสามีแทบไม่มีสัมพันธ์แบบโรแมนติกด้วยกัน
เรื่องนี้หากจะโทษอิจิโอะก็คงไม่ถูก เพราะมันไม่ใช่เขาที่ละเลยเธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่ไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับเขาเอง ยืนยันหนักแน่นจนเกินกว่าเขาจะห้ามได้ ได้แต่ตระเวนหาเหยื่อมนุษย์ทุกเมื่อเชื่อวัน กินแต่พลังงานจากพวกเขาแต่ไม่ได้ปรนเปรอตัวเองด้วยรสสวาทจากใคร ไม่ยินดีหรือยินยอมให้ใครมีความสุขสำราญในเรือนร่างของเธอก่อนตาย แม้พวกเขาจะตายด้วยรอยยิ้มก็ตาม มีเพียงไม่กี่ครั้งที่ร่างกายทนความต้องการไม่ไหวจนกระทั่งต้องขอไปซบอกหมาป่าหิมะด้วยตัวเอง
นั่นเพราะเธอกำลังทำโทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือพี่สาวคนเดียวได้ เธอเกือบจะสูญเสียหล่อนไปตลอดกาลเพราะความไร้ความสามารถของเธอ หลานก็หายสาบสูญ แล้วเธอจะอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร...
"หุบปากนาโตรุ ข้าไม่อยากจะฆ่าเจ้าให้เสียมือ!" ชิซุคุประกาศเสียงดัง แล้วเสียงหัวเราะเย้ยหยันก็ดังตามมาอย่างคาด ถึงคราวที่เธอจะต้องเอาจริง ดาบในมือเปล่งแสงสีแดง เธอแทงมันลงไปที่ผืนดิน แผ่นดินแยกแตกระแหงในทันใด นางแมววิ่งหนีตายแทบไม่ทัน
มันโชคดีเหลือเกินที่สึกิกับจิฮารุไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย เธอล่อนางแมวออกมาห่างไกลจากลานดินที่พวกเขาอยู่กัน มาท้าประลองกันตรงนี้แทน กลัวว่าพวกเขาจะติดร่างแหไปด้วย หากเธอไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างตอนนี้
แต่แน่ใจนะว่า เจ้าหญิงหิมะ จะสามารถดูแลหลานของเธอได้ เอาเถอะ อย่างไรพวกเขาก็อยู่ตรงนี้กับเธอไม่ได้เหมือนกัน มันอันตรายเกินไป..
"เจ้าเล่นมุขนี้อีกแล้วนางจิ้งจอก ไม่มีเรื่องน่าตกใจอื่นให้ข้าบ้างหรือไร" นางแมวถามกวนใจ แต่แปลกใจที่อยู่ๆการเคลื่อนไหวตนก็ลำบากขึ้น จนกระทั่งมันขยับไม่ได้เลย หรือว่า....
ดวงตาสีเข้มมองไปหาสาเหตุที่ตัวเองไม่อาจเคลื่อนไหว แล้วก็เจ็บใจในความชะล่าใจและรู้ไม่เท่าทันจิ้งจอก มีดสั้นปักอยู่กับเงาของเธอที่พื้น..
โดนคาถาตรึงเงาเข้าให้แล้ว...
"เจ้าเล่นสกปรก ปล่อยข้า!" นาโตรุตวาดเสียงดัง ปากเป็นสิ่งเดียวที่ยังขยับได้ในร่างกายเธอ ไม่อยากเชื่อ ไหนใครๆบอกว่า พลังคาถานางเสื่อมแล้ว..
หรือข้าถูกหลอก !
จิ้งจอกสาวหัวเราะเยือกเย็นอย่างไม่แยแสคนโกรธ ร่างระหงในชุดกิโมโนสีหวานเดินวนรอบนางแมวสาวในร่างมิโกะสาว ดาบยาวด้ามสีแดงยังอยู่ในมือเธอ พร้อมเสมอที่จะบั่นคอใครก็ตามที่กวนใจมากพอ
"เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่า ข้าเล่นมุขเก่าๆ ข้าก็แค่อยากให้เจ้าลองดูของใหม่ที่ข้าเตรียมเอาไว้รับเจ้าเท่านั้น นังลิ่วล้อจิ้งจอกเก้าหาง"
"อ๋อเหรอ.. แต่เจ้าลืมอะไรไปอย่างหรือไม่" นางแมวสาวเตือนพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ลืมดูคนเจ้าเล่ห์กว่าว่ากำลังทำหน้ายังไงอยู่ ชิซุคุเลิกคิ้วให้ทำนองเยาะเย้ยอยู่ตรงนี้แท้ๆ ก็ยังไม่เห็น จนกระทั่งพบว่าเสียงตัวเองหายไปได้แต่ขยับปากพะงาบพะงาบ ตาถลนมองหล่อนยิ้มสะใจ
"ขอโทษด้วย ข้ายืมวิชาซีโร่มาน่ะ เจ้าจะพูดไม่ได้ไปสักพัก หลังจากที่ข้าไปแล้ว ค่อยพูดก็แล้วกัน เสียงเจ้าดัง ข้ารำคาญ" ชิซุคุบอกยิ้มหวาน เพราะนึกบางอย่างได้ "แต่ไหนๆเจ้าก็พูดไม่ได้แล้ว แล้วเจ้าในร่างนี้ก็พอใช้ได้ งั้นข้าขอใช้บริการหน่อยก็แล้วกัน อย่าให้เสียของ"
จบคำนี้นาโตรุตาโตราวตกใจสุดขีด แต่หล่อนก็ทำได้แค่นั้น จากนั้นเมื่อถูกปากของเธอเข้าไปประกบแล้วลากเอาพลังงานออกมา หล่อนก็หรี่ตาอย่างเคลิบเคลิ้ม ดวงตาสีแดงหวานเยิ้ม เธอเองก็เริ่มมีอาการกับพลังงานที่ได้รับมา ดาบยาวถูกเก็บเข้าที่เพื่อให้มือมีเวลาว่างพอที่จะทำอย่างอื่น
จิ้งจอกสาวฝืนความเป็นตัวเองไม่ไหว มือเธอจึงขยับลูบคลำร่างกายสาวตรงหน้าพาให้หล่อนมีปฏิกิริยาที่ไม่ควรมีทั้งที่ถูกตรึงเงา นางแมวสาวแอ่นอกรับสัมผัสที่บีบเค้น เธอเองก็ชื่นชอบมัน ชิซุคุปล่อยปากตัวเองจากปากหล่อน ก้มลงล้อเล่นกับทรวงอกอิ่มของหญิงสาวตรงหน้าแทน น่าแปลกใจที่เธอรู้สึกว่า..
แมวก็อร่อยดีนะ..
กินไปกินมาก็เริ่มจะลามลงไปเรื่อยๆ ร่างระหงย่อตัวลงพร้อมมือที่ปลดชุดอีกคนออกอย่างรวดเร็ว นางแมวสาวไม่อาจจะทำอะไรได้ ได้แต่ยืนรอรับการกระทำ แล้วความหิวกระหายที่ไม่เข้าใครออกใคร ทั้งที่ได้กินมาบ้างแล้วก็ทำให้เธอทำในสิ่งที่ไม่ควรทำกับศัตรูคู่อาฆาต หากแต่นี่อาจจะเป็นการแก้แค้นในแบบนางจิ้งจอก เธอคิดเข้าข้างตัวเอง แล้วเริ่มบรรเลงเพลงลิ้นกับเรือนร่างสาวตรงหน้า เก็บเกี่ยวน้ำหวานจากหล่อน และครางอย่างสุขสม..
ดวงตาสีแดงมองเห็นนางแมวสาวแข้งขาสั่น เหลือบตาขึ้นดูก็นึกสงสาร หล่อนคงต้องการจะปลดปล่อยเต็มที และด้วยสภาพที่เห็นอยู่นี้ นาโตรุคงทำอะไรเธอไม่ได้แน่..
แต่เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่ไว้ใจเจ้า..นังแมวเจ้าเล่ห์.. จนกว่าที่เจ้าจะ....
นิ้วยาวสอดเข้าไปในถ้ำสวาท ขยับชักเข้าและออกอย่างเมามันส์ในความอ่อนนุ่มนั้นระหว่างที่ปากของเธอเลื่อนขึ้นมาประกบปากหล่อนอีกครั้ง พลังงานแห่งเซ็กส์ไหลเข้าสู่ปากของเธอราวสายน้ำ เธอจะกลืนกินหล่อนจนหมดตัวแน่ ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไป เจ้าต้องตายแน่..นาโตรุ
แต่ทำยังไงได้.. เธอห่างรสชาตินี้มานานแล้วนี่.. ถึงไม่ได้อยากจะฆ่า..
อวัยวะภายในของนางแมวสาวเริ่มส่งสัญญาณบางอย่างให้เธอรู้ว่าตอนนี้ควรทำยังไง ดวงตาสีแดงเปล่งประกายเรืองรองมองไปที่มีดที่ปักอยู่กับเงาบนผืนดิน มีดสั้นเล่มนั้นดีดปลิวมาอยู่ในมือเธอที่ยื่นออกไปรับ และเธอนำมันกลับเข้าที่ของมัน ขณะเดียวกันกับที่นาโตรุสามารถขยับร่างกายได้ หล่อนส่ายสะโพกเข้าหาเธออย่างรุนแรง ไม่นานก็เกร็งตัวทำท่าเหมือนอยากจะกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ออก จากนั้นก็หมอบซบบ่าเธออย่างหมดแรง เรียบร้อยไปแล้วหนึ่ง..ลิ่วล้อของคานาเอะ..
"ขอบใจที่ให้พลังข้านะนาโตรุ" ปีศาจสาวกระซิบเซ็กซี่ ค่อยๆหย่อนตัวสาวที่หมดแรงลงกับพื้นหญ้า แล้วอุตส่าห์เดินไปเอาเสื้อผ้ามาวางปิดตัวหล่อนให้ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เซ็กส์สำหรับเธอเป็นของคู่กัน
ของชอบ...
"ลาก่อนนะ หวังว่า คงไม่เจอกันอีก" ชิซุคุบอกอ่อนหวาน เธอกำลังจะจากไป แต่เสียงที่กลับมาของปีศาจแมวสองหางก็เรียกรั้ง
"พวกเจ้าจิ้งจอกก็เหมือนกันหมด พอกินอิ่มก็ทิ้งเหยื่อ!"
ใบหน้าหวานเหลียวกลับมา ดวงตาสีแดงออกอาการตกใจเมื่อเห็นสาวที่ตนกำลังจะทิ้งไปนั่งน้ำตาคลอ นาโตรุกุมชายผ้าที่ห่มกายหล่อนจนแน่น แล้วก็ก้มหน้าลงเหมือนไม่กล้ามองหน้าเธอแล้วอย่างนั้น
"เจ้าพูดอะไร พูดเหมือนอยากให้ข้าสงสาร จะบอกอะไรให้นะ ที่ข้าไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้ ข้าก็ปราณีเจ้ามากพอแล้ว ไม่รู้หรือไร.." พูดจบจิ้งจอกสาวก็หันหลังให้อีกสาวอย่างไม่ไยดี แต่ถึงอย่างนั้น คำของหล่อนที่ลอยตามหลังมาก็พาให้ต้องทบทวนมัน
"เจ้าจำไว้ชิซุคุ นี่ไม่ใช่จูบสุดท้ายของเรา และหลานของเจ้าจะไม่มีทางอยู่กับพวกเจ้าได้ถ้าไม่มีข้าอยู่ด้วย ถึงแม้แม่ของมันจะฟื้นขึ้นมา!"
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|