web stats

ข่าว

 


My little sweet Devil vol.2 - Chapter 12 : Misunderstood

โพสต์โดย: anhann วันที่: 08 สิงหาคม 2014 เวลา 21:51:04 อ่าน: 446



นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว  ดูรายละเอียดที่ลิงก์นี้ค่ะ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1331.msg1897#msg1897






Chapter 12 : Misunderstood


ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเดินถือกระป๋องเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์อ่อนๆมาสองกระป๋อง  หนีบซองขนมกรุบกรอบไซส์ยักษ์มาด้วย  เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพรมตรงหน้าบางคนที่นั่งอยู่ก่อนและพร้อมจะให้เธอแทรกตัวมาอยู่ในระหว่างขายาวทั้งสองของเค้า  พิงหลังลงกับอกเค้า  เค้าก็ไม่ว่า  คงเพราะได้ค่าพักพิงเป็นจูบหวานๆ..

"ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้เล่นอะไรเลย"  จับแก้มเค้าด้วยมือข้างที่ว่างเมื่อส่งกระป๋องเครื่องดื่มให้เค้าไปแล้ว  แฟนเด็กของเธอส่ายหน้า กลืนน้ำลงคอรวดเร็วเพื่อจะได้พูดกัน

"รู้ค่ะว่ามันเสี่ยง ฉันทำอะไรในที่แบบนั้นไม่สะดวกหรอกค่ะ  อีกอย่าง  มาคิดดูแล้ว  ฉันชอบแบบนี้มากกว่า" พูดจบก็กดปลายจมูกโด่งๆลงกับแก้มนุ่ม  แล้วถอนหายใจผ่อนคลาย  ปล่อยแผ่นหลังลงกับหมอนอิงใบโตที่เอามาพิงกับโซฟายาวอีกที  ดวงตาสีน้ำตาลสนใจคนตรงหน้ามากกว่าซีรีย์ฝรั่งในจอทีวีที่เปิดอยู่  จริงอยู่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะสนใจมันไม่วางตา  ต่อให้ใครมาชวนคุยก็ไม่สนใจ  แนวโรแมนติกพารานอมอลเป็นแนวสุดโปรดของเธอ  แต่ตอนนี้..

"มีคนบอกว่า  พี่หน้าคล้ายนางเอกเรื่องนี้" ยูกิส่งเสียงขึ้น  ดึงสติคนเหม่อให้กลับมา  อันที่จริงเธอรู้ว่า  เค้ากำลังจ้องเธออยู่  มันรู้สึก..

"งั้นก็ไม่แปลกค่ะ  ถ้าฉันจะหลงรักพี่ตั้งแต่แรกเห็น" ฮารุกระซิบ  ไล้เรียวนิ้วไปกับข้างแก้มของคนที่นั่งพิงอก  เจ้าของแก้มคลี่ยิ้มบางเบาเอานิ้วมาแตะปลายจมูกเธอ

"เห็นพี่เท่และบู๊เหมือนแคทเลยเหรอคะ  ดีใจนะเนี่ย"  โต้ตอบรื่นเริงหากน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปพร้อมรอยยิ้มที่จางลง  ของในมือถูกวางลงทุกอย่างเพื่อจะคว้าจับมืออีกคนมาไว้กับมือตัว  เจ้าของมือดูสงสัยแต่เค้ายังรอให้เธอพูดมันเอง

"พี่พูดจริงๆนะฮารุ  พี่ดีใจ.."

"ดีใจเรื่องที่เหมือน 'แคทเทอรีน  แชนเลอร์' เหรอคะ.?"

ยูกิหัวเราะ  ว่าจะบิ้วอารมณ์ทำซึ้งสักหน่อยแต่พอน้องแกล้งก็หลุดอาการทุกที  ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อไม่รู้นะ  แต่เค้าเป็นยาดีของเธอ  ยาสมานแผลใจขั้นแอดวานซ์  สดใส  กระปรี้กระเปร่า  ตื่นเต้น  อ่อนหวาน  และเร่าร้อน

เงยหน้าขึ้นหา  มือหนึ่งก็คว้าใบหน้าคนด้านหลังมาประกบปากกัน  เธอฮัมชอบใจอยู่ในจูบ  อาจเพราะมือที่ลูบไปมาตรงหน้าท้อง  คุณน้องมือซนไม่เคยพลาดที่จะแทรกมาในร่มผ้ามาหาเนื้อกายเปล่าๆของเธอ  เค้าว่ามันนุ่มดี 

"เมื่อก่อนพี่ผมสีเดียวกับมิกิ  แล้วมันก็ไม่ได้ตรงขนาดนี้ด้วย"  ท้าวความหลังให้ฟังพลางเกี่ยวช่อผมตัวเองขึ้นให้เค้าดู  เด็กช่างเอาใจจูบขมับเธอให้อมยิ้ม  ฮารุเหมือนของหวานแต่ก็เป็นประเภทที่ทานแล้วไม่รู้จักอิ่ม  ไม่รู้จักสำลักความหวานตาย  และถ้าให้แลกกัน  เธอยอมเป็นเบาหวาน  ขอให้เค้าไม่เปลี่ยนไป  เธอชอบให้เค้าเอาอกเอาใจสนใจเธอ

บางที..  เธออาจเป็นฮีสทีเรีย  เธอเคยอ่านมาบ้างเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วยโรคนี้  มันไม่ใช่อย่างที่ใครๆเข้าใจว่าผู้ป่วยจะต้องการเซ็กส์ตลอดเวลา    อันที่จริงโรคนี้เป็นอาการทางประสาท    การควบคุมอารมณ์  ควบคุมจิตสำนึกในด้านการกระทำและความกลัว  กลัวที่จะสูญเสียในสิ่งที่ยึดติดอยู่  กังวลและหวาดกลัวว่าจะถูกทิ้ง  เหมือนคนขาดความอบอุ่นขั้นรุนแรงที่ต้องการได้รับการสนใจตลอดเวลา  พวกเขามักจะยึดติดกับคนที่มาทำดีด้วย 

ไม่อยากจะปล่อยมือ  ไม่สนใจเหตุผล...

หวังว่าคงไม่..  เธอไม่อยากเป็นโรคนั้น  ไม่อยากเชือดข้อมือตัวเอง  ถ้าวันหนึ่งอะไรๆ มันเปลี่ยนไป  แต่เธอก็เคยยอมรับมันมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว..

ใช่..  เธอเคยเชือดหัวใจตัวเองทิ้งไปแล้วครั้งหนึ่ง  ถ้าจะต้องทำมันอีกครั้งจะเป็นไรไปล่ะ..  แต่ว่า...

"ฉันจำได้ค่ะ  ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวจัด  ผมน้ำตาลทองยาวเลยบ่ามานิดหน่อย  มันเป็นลอนตรงปลาย  เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส"

"พี่เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสค่ะ"  ยูกิหัวเราะ  ส่งสายตาหยอกเย้าจนอีกคนต้องเข้ามาบดเบียดริมฝีปากทำโทษกัน 

ให้ตาย  ถ้าเธอชอบให้เค้าสัมผัสแบบนี้แล้วถ้าวันหนึ่งมันไม่มี เธอจะ..

"พี่ยูกิ.." 

ยูกิกระพริบตาแปลกใจกับเสียงเรียกตื่นตระหนก  สีหน้าของคนเรียก  เค้าดูตกใจมาก  ปลายนิ้วอุ่นๆไล้แก้มเธออ่อนโยน 

โอ้..  เธอร้องไห้เหรอ...

"ฮารุ..  พี่ไม่ได้----"

"ฉันเข้าใจค่ะ  พี่ไม่ต้องกลัวนะ  ถึงฉันจะแทนที่เค้าของพี่ไม่ได้  แต่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  ไม่ไปไหนหรอกค่ะ"

ดวงตาสีอัลมอนด์ไหม้ค้างนิ่งมองดวงตาคมแสนจริงจังเบื้องหน้าอย่างเหลือเชื่อ  ทั้งที่คิดว่าเค้าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น  ทั้งที่คิดว่าเค้าเห็นความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแค่ประสบการณ์ของวัยเรียนรู้  แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิด  หรือมันเป็นแค่ช่วงอารมณ์หนึ่งเท่านั้น  หรือเพราะเค้าสงสาร..

"สงสารพี่เหรอคะ.?"  พูดออกไปแล้วก็นึกโกรธตัวเองทันที  แววตาที่มองเธออยู่เปลี่ยนไป  เค้าเม้มปากแน่นและเริ่มขยับตัว  แล้วถ้าเธอช้าอีกนาที  เค้าก็จะลุกหนีเธอไปแน่

"อย่าไปฮารุ..  พี่ขอโทษ"  เธอกดตัวเด็กวัยรุ่นขี้หงุดหงิดไว้ด้วยตัวเอง  ทิ้งน้ำหนักตัวลงทั้งหมดในท่านั่งคร่อมเค้า  ฮารุจ้องตาเธอเขม็ง  ท่าทางเค้าโกรธจริง  แต่คงน้อยใจมากกว่า

"ฮารุ..."  ยูกิชะงักขณะก้มลงหาคนที่ตัวเองนั่งทับไว้  ตกใจที่เค้าหันหน้าหนี  มันไม่เคยมีครั้งไหนที่เค้าปฏิเสธเธอ 

"ฮารุ..."

"พี่สนุกมากไหมคะ.?" 

คำถามมาพร้อมน้ำเสียงน้อยใจติดประชดประชัน  เค้าโกรธเธอจริง  ไม่ต้องสงสัย  บางทีการง้อแบบเอาตัวเข้าแลกอาจไม่ใช่ทางที่ดีนัก  อีกอย่างเธออาจจะมองเค้าผิดไป  ฮารุไม่ใช่เด็ก  เค้าโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้  เค้าทำงานในวงการนี้มาตั้งแต่เด็กโดยไม่มีผู้จัดการส่วนตัวด้วยซ้ำ

แต่เด็กก็คือเด็ก  เค้ายังอารมณ์ร้อน  บางทีก็คล้ายระเบิดเวลา

และเธอก็เป็นคนกดสวิทต์นับเวลาถอยหลังเองกับมือ..

"ในสายตาพี่   ฉันอาจเป็นแค่เด็กงี่เง่าไร้สาระ  แต่ฉันแน่ใจตัวเองว่า  สามารถจะแยกแยะได้ว่า  อะไรคือรัก  อะไรคือแค่อยากสนุกด้วย  แล้วถ้าฉันอยากจะแค่สนุกกับพี่   แค่ f**ck กันไปวันๆ  พี่จะไม่มีทางทำกับฉันได้แบบนี้หรอกนะ  และฉันไม่ใช่คนขี้สงสาร  บอกความจริงให้ก็ได้ว่า  ฉันฟันยัยเรโกะจอมตื้อนั่นมาแล้ว  แต่ไม่ใช่วันที่พี่จับได้หรอกนะ  มันก่อนหน้าที่เราจะรู้จักกัน  ฉันนอนกับยัยนั่นมาไม่รู้กี่ครั้ง  แต่ไม่เคยคิดจะพามาบ้าน  ทุกวันนี้หล่อนก็พยายามจะจิกฉันอยู่"  ฮารุหยุด  จ้องตาเธอเหมือนอยากให้พูดอะไรบ้าง  เค้าอยากให้เธอช่วยปิดสวิทต์  หากความเงียบของเธอก็ทำให้เค้าระเบิดในที่สุด   

"ใช่ๆ แล้วก็ไม่ใช่แค่หล่อน  มันมีอีกหลายคนที่ฉันทิ้งเหมือนขยะ มีอีกหลายคนที่พร้อมจะโยนตัวเองให้ฉัน แค่ฉันมอง  แต่ฉันก็ไม่ทำ  ฉันเลิกมันหมดแล้ว  เลิกเรื่องเลวๆพวกนั้น  เพราะพี่คนเดียว แบบนี้พี่ยังไม่เข้าใจหรือไง!"

"บางที..  เธออาจจะแค่หลงของเล่นชิ้นใหม่"  พูดออกไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองให้เจ็บ  แต่บางทีเจ้าของดวงตาเจ็บปวดตรงหน้าน่าจะเป็นคนทำเธอมากกว่า  เผื่อว่าจะมีสติขึ้นบ้าง 

เธอมีสิทธิ์อะไรไปประชดเค้าคืนแบบนั้น  เค้าทำเรื่องพวกนั้นมาก่อนหน้าที่จะเจอเธอและหยุดมันแล้วด้วย  เพิ่งนึกได้หรือไงว่าควรจะหึงควรจะหวง  เธอมันเป็นตัวอะไรกันแน่  น่าจะเป็นชนวนระเบิดมากกว่าเป็นฉนวน

ระเบิดลูกที่สองได้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง.. 

ฮารุหัวเราะขื่นๆในตอนแรกและเปลี่ยนเป็นหัวเราะลั่นราวคนสติเสีย  คนมองอย่างเธอก็ใจเสียไปด้วย  เค้าจะทำอะไรรุนแรงกับเธอไหม  ตัวใหญ่กว่าขนาดนี้  ต่อให้เธอมีวิชา  เค้าก็มีเหมือนกัน  เทียบพละกำลังกันแล้ว  ถ้าเค้าไม่ยอมให้  เธอคงจบ  แต่ไม่  เค้าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น  ถึงอย่างนั้น  อาการส่งยิ้มและกระซิบเสียงแหบชิดใบหูแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรนักหรอกนะ

"โอเค..  งั้นเรามาเล่นกันเถอะ  ฉันขอเล่นพี่ให้คุ้มกับที่พี่ยอมลดตัวมาเป็นให้ฉันเลยก็แล้วกัน"

ระเบิดลูกที่สองปะทุไปแล้ว  และสิ่งที่เสียหายคือ..

หัวใจ...

..................................

คริสตินเดินตามหาใครคนหนึ่งมาได้ประมาณห้านาที  หล่อนหายไปจากห้องซ้อมเต้น  ตามหลังเจ้าเด็กหัวทองนั่นที่ออกไปก่อน  เธอไม่ได้อยากคิดอะไรในแง่ลบ  และที่คิดนี่ก็เพราะอดห่วงไม่ได้  สองคนนั้นเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ปกติ  อีกอย่าง  มีคนหนึ่งที่หายไปจากกลุ่มเธอ

แม่ตากล้องคนสวย...

ยูกิ  เฮลลิงตัน..

ขายาวหยุดชะงักเพราะเสียงแปลกๆที่สะกิดหู  คริสตินก้าวถอยหลังมาสองก้าว  ภาวนาให้สิ่งที่ได้ยินเป็นเพียงจินตนาการที่ก้าวล้ำหน้าไปของตัวเอง  แต่มันไม่ใช่  ภายในห้องประชุมเล็กที่ห่างจากห้องซ้อมไปแค่สองห้อง  มีสองร่างนัวเนียกันอยู่ในแบบที่เธอต้องปิดปากมองตาโต  นึกโทษความตัวสูงที่ทำให้มองลอดช่องกระจกที่อยู่ด้านบนของประตูบานใหญ่เข้าไปได้ 

จะบ้าตาย  นั่นมันไอ้ฮารุกับ...

"ฉันไม่อยากพูดหรอกนะว่าเค้าผิด  คนของฉันก็ผิดเหมือนกัน"

ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสเบิกกว้างกว่าเก่าเมื่อหันมาเจออีกคนยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่ใกล้ๆ "เธอมาจากไหนมิกิ"  คริสตินกระซิบ  กลัวพวกที่อยู่ในห้องจะได้ยิน  แต่มันคงไม่ได้ยินหรอก  ท่าทางมันส์กันขนาดนั้น

ลูกกะตาเจ้ากรรมเหลือบกลับไปมองสองคนที่กำลังนัวเนียกันถึงขั้นสูงสุดจะรวมร่างกันอยู่แล้ว  เพราะเด็กหัวทองหันหลังให้เธอจึงเห็นอีกฝ่ายชัดเจน  หล่อนเป็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับน้องแต่เพิ่งเข้ามาเป็นเด็กฝึก  เท่าที่เธอจำได้  หน้าตาใช้ได้เชียวล่ะ  แล้วก็เสร็จมันอีกแล้ว..

"นัตซึมิจัง  เด็กฝึกคนใหม่  น่ารักดีนะ"

"อือ..  น่ารักมากเลย.."  คริสตินตอบเลื่อนลอย  จิตใจสนใจแต่อาการหอบครางเหมือนนางเอกเอวีของเด็กสาวที่หันหน้าให้ประตู  ถึงจะเห็นไม่หมดว่าคุณน้องเธอโดนอะไรอยู่แต่สมองอันชาญฉลาดก็สามารถเดาได้ว่า  อะไรนั่นคงทำให้หล่อนมีความสุขน่าดูทีเดียว 

เฮ้ย.. หล่อนจะฉีกเสื้อฮารุอยู่แล้ว  แถมฮารุมันยัง..  ขย่ม..

เฮ้..  แล้วทำไมมันมืดได้ล่ะเนี่ย! 

อ้าปากจะโวยวายออกมาตามประสาหงุดหงิดอยากดูอีก  ก็อันนี้มันน่าดูกว่าหนังเอวีที่เคยแอบดูในห้องคนเดียว  แต่บางคนก็ส่งเสียงเขียวมาเข้าหู

"นี่พอได้แล้วนะ  อยากโดนขย่มบ้างหรือไง.."  มิกิมุ่นคิ้วใส่เมื่อเอามือออกจากตาเธอ  หล่อนดูอารมณ์เสียจนเธอได้แต่ยิ้มแหยแต่ไม่วายจะแหย่หล่อนให้โมโหเพิ่ม  ปากมันคัน

"เธอจะขย่มฉันเหรอ  เอาสิ  เอาเลย.."

"ฝันไปเถอะ  อยากขย่มก็เข้าไปแจมกับพวกเค้าไป" 

สาวลูกครึ่งยันหน้าเธอออกและสะบัดตัวเดินหนี  คริสตินหัวเราะแต่ที่จริงก็แอบเครียดมาตลอดทางที่เดินตามหลังอีกคนมา  ไอ้ฮารุมันทำบ้าอะไรแบบนั้น  คราวที่แล้วยังโดนต่อยตาเขียว  แล้วคราวนี้จะเป็นยังไง  ถ้ารู้...

"มิกิ..."

"ฉันรู้..  เค้าประชด"  มิกิชิงบอกก่อนที่จะถูกถาม  เธอถอนหายใจแรง  ยกมือขึ้นบีบขมับเมื่อกลับมาอยู่ในห้องซ้อม  โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากพวกเธอ  อิงกริดคงไปหาขนมกินหรือไปหาเมเนเจอร์ยอดรัก  ส่วนครูฝึกก็คงไปพักตามประสาของเขา

"ประชด.?"  คริสตินย้อนงงๆ แต่เริ่มจะคิดได้ว่าเธอคงจะตกข่าว "อย่าบอกนะว่า  ทะเลาะกันอีก.?"

"อืม..  หนักเลยล่ะ  ฉันปวดหัว"  ร่างระหงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง  ดึงเข่าสองข้างเข้ามาชิดอก  อีกคนลงก็ตามลงมานั่งข้างๆ

"เพราะยูกิหลอกไปถ่ายแบบเมื่อวานเหรอ  แต่นั่นมัน...."

"เปล่า..  มันละเอียดอ่อนกว่านั้น"  มิกิส่ายหัว  เธออยากจะอธิบายให้คนตรงนี้ฟังบ้าง  อยากเล่า  แต่เค้าจะเข้าใจมันไหมนะ 

"ละเอียดอ่อนแค่ไหน..  ฉันเดาว่าเพื่อนเธอต้องไปพูดทำนองว่า  ฮารุมันไม่ได้คิดจริงจังด้วย  คิดว่ามันสงสาร  ถึงได้..."

"ทำไมคุณรู้ล่ะ!" 

คริสตินยักไหล่เหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โต  "ฉันโตมากับเจ้าเด็กนั่น  รู้ว่ามันมีเรื่องไม่กี่อย่างหรอกที่ทำให้มันโกรธได้  และใครที่จะทำได้  มันไม่แคร์ใครเท่าไหร่หรอกนะ  เจ้าแสบนั่นน่ะมันเป็นเด็กฝรั่งไม่ใช่ญี่ปุ่น  มันมั่นใจตัวเอง  มันสนแค่คนที่มันรัก  แคร์เฉพาะคนที่มีความหมายกับมัน  เธอก็น่าจะดูออก"

มิกิพยักหน้าเชื่องช้า  เธอกำลังให้เวลาสมองได้คิดตาม  และค่อยๆเริ่มกลัวกับอะไรๆที่เด็กคนนั้นจะทำต่อไป  ถ้ายังไม่มีใครทำอะไรสักอย่าง

"เธออาจจะเห็นมันเป็นเด็กรักสนุก  แต่รู้ไว้นะ  ฉันไม่เคยเห็นมันสนใจใครเท่าเพื่อนเธอมาก่อน  ฉันบอกแค่นี้เธอน่าจะเข้าใจนะ"

สาวลูกครึ่งพยักหน้าอีกรอบแต่หัวเราะฝืดๆให้อีกคนมองประหลาดใจ  เธอส่ายหัวฝืนยิ้ม  "คุณรู้ไหม..  ฉันกับยูกิมีนิสัยเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง"

"มันคือ...."

"คิดมากเกินไป  ไว้ใจคนยาก"

คริสตินอึ้งไปหน่อยหากก็ค่อยๆคลี่ยิ้มมองอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ "ฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่  ไม่งั้นเราคงคืบหน้ากันกว่านี้"

"ฉันขอโทษ.." 

คนฟังส่ายหน้า  ยกมือขึ้นมาโยกหัวคนเด็กกว่าอย่างเอ็นดู  "ฉันรอได้  แต่อย่าให้นานจนแก่นะ  เดี๋ยววิ่งไล่ลูกไม่ไหว"

มิกิหลุดหัวเราะจนได้  "ใครจะมีลูกกับคุณคะ ฉันไม่ยอมท้องหรอกนะ  แล้วคุณก็ไม่มีสเปิร์มด้วย"

"ก็ใช่..  แต่สมัยนี้เทคโนโลยีช่วยได้  ฉันยอมท้องเองก็ได้  ขอแค่เป็นลูกของเรา"  คริสตินกระซิบ  อมยิ้มที่อีกฝ่ายหน้าแดง  แล้วก็กลับมาทำจริงจังอีกทีเมื่อพูดต่อในเรื่องที่ควรจะเครียดตอนนี้  "ฮารุมันเป็นคนปากหวาน  บางทีมันอาจพูดอะไรพร่ำเพรื่อจนเพื่อนเธอไม่เชื่อใจและคิดว่ามันล้อเล่น  แต่ฉันยืนยันนะ  คนที่มันเล่นๆด้วยน่ะ  คือเด็กฝึกนั่น  ที่มันปู้ยี่ปู้ยำเค้าอยู่  และถ้าเธอสงสารเด็กคนนั้น  ช่วยบอกเพื่อนเธอให้มาลากมันไปทีเถอะ"

"ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นนะคริส   แต่ยูกิคงมาไม่ได้  อีกนานเลยล่ะ"

"ทำไมล่ะ ไปทำงานที่อื่นเหรอ เค้ากลับไปทำงานแล้วใช่ไหม  แล้ว--"

"อยู่โรงพยาบาล"

"อยู่โรงพยาบาล.?"  ถามเสียงตกใจ  และยิ่งเป็นกังวลที่อีกคนทำท่าเหมือนจะร้องไห้  "ทำไมล่ะ  ก็เห็นดีๆอยู่.."

"ฉันก็คิดอย่างนั้น  ถ้าเค้าไม่ช็อคจนต้องเรียกรถพยาบาลมากลางดึกเมื่อคืนนี้" 

"เมื่อคืน.?  ก็หายไปกับเจ้านั่นทั้งวัน  ไม่ได้ค้างเหรอ"

"เปล่า.. คานะจังบอกว่ากลับมาตั้งแต่ค่ำแล้วก็ไม่ออกมาจากห้องเลย  ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเข้านอน  แต่คานะจังสงสัย  เค้าสังหรณ์ใจก็เลยไปลองเคาะห้องดูตอนดึก  เห็นเค้าฟุบอยู่ข้างเตียงปลุกเท่าไหร่ไม่ตื่นเลยเรียกรถพยาบาลแล้วมาปลุกฉัน"

"ถ้างั้น.. ทำไมเธอถึงยังมา.."

"เค้าดีขึ้นแล้ว  รู้สึกตัวแล้ว  แต่หมอยังไม่อนุญาตให้ออก  บางทีอาจต้องอยู่ยาวจนถึงกำหนดต้องกลับไปฝรั่งเศส"

"กลับฝรั่งเศส!" คริสตินถามตกใจยิ่งงงหนักยิ่งอยากรู้ขึ้นทุกที  แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา  "แล้วงาน.?"

"เค้าลาออกแล้ว  นั่นเป็นงานสุดท้ายที่เค้าขอบริษัททำ  เค้าต้องกลับไปผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ"  มิกิตอบเสียงสั่น  เธอหลุดสะอื้นตอนที่ถูกดึงไปกอดปลอบ  ทำนบกั้นน้ำตาพังทลายทันทีที่รู้สึกว่าปลอดภัยแล้วที่จะร้องไห้

"ร้องเถอะมิกิ  ไม่เป็นไร  ฉันจะอยู่กับเธอนะ" 

น้ำตาเธอยิ่งไหลเมื่อได้ยินเสียงปลอบโยนและมืออุ่นที่ลูบหลัง  เธอกอดเค้าแน่นคล้ายต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ  เธอกลัว...

"หัวใจเค้าไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เด็ก  ครั้งก่อนที่เค้าหลอกฉันว่าตาย  เพราะเค้าต้องผ่าตัดครั้งแรก  ไม่แน่ใจว่าจะหายหรือเปล่า  แต่หมอที่นั่นก็เก่ง  เค้ากลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ  ฉันดีใจที่เค้ายังอยู่  ถึงจะโกรธมาก  เพราะฉันรักเค้ามากกว่าจะยอมเสียไป  แต่เค้าก็ยังปิดบังฉันอยู่  เค้าไม่บอกฉันว่า  เค้ามีคิวต้องไปผ่าตัดอีกครั้ง  แล้วมันก็เสี่ยงขนาดนี้  คุณคิดว่าฉันจะทำยังไงกับเค้าดีล่ะคริส  ฉันควรไปโรงพยาบาลตอนนี้แล้วแทงเค้าให้ตายไปกับมือเลยไหม!"

"โอ้มิกิ..  เธอกำลังทำให้ฉันกลัวนะ"  คริสตินทำท่าหลอน  เธอตกใจที่อีกฝ่ายหัวเราะทั้งน้ำตา

"บ้าเหรอคุณ  ฉันไม่อยากติดคุกหรอกนะ  หรือคุณจะไปอยู่ด้วยกัน"

คนขวัญอ่อนหัวเราะหน้าเจื่อน  ตกใจอีกทีที่ผู้หญิงแปลกๆคนนี้ล้มตัวลงนอนใช้ตักเธอแทนหมอนหนุน  หล่อนหลับตาเหมือนเพลียมาก  แก้มขาวยังมีคราบน้ำตา  หัวใจเธอเจ็บเล็กน้อยแต่พอเข้าใจ  พวกเขารักกัน..

"เค้าทำให้ฉันหลงคิดว่า  เค้าสบายดีแล้ว  ฉันเลยไม่เคยห้ามเวลาเค้าอยากจะทำอะไร  ทั้งเรื่องฮารุ  เค้าไม่ระวังตัวเองไม่พอ  ยังไม่บอกฮารุด้วยว่า  เค้าไม่แข็งแรงพอที่จะ....."

"มีเซ็กส์แบบโอเว่อร์โหลด"  ต่อความให้เพราะเห็นคนเล่าทำท่าอึดอัดที่จะพูด  พอหล่อนพยักหน้ารับก็หวนกลับไปนึกถึงหนังสดในห้องประชุมนั่น 

เฮ้อ.. ไอ้เด็กนั่นมันจะแรงเยอะไปไหนของมันนะ..

"แต่หมอบอกว่า  มันไม่ใช่สาเหตุของอาการช็อคหรอกค่ะ  เซ็กส์ทำให้หัวใจเค้าดีขึ้นด้วยซ้ำ  มันเพราะความเครียดมากกว่า"

"เครียดเพราะ.?"

"เค้าคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ฮารุเสียใจ  เพราะเค้าดูถูกความรักของน้อง  เค้าบอกว่าเมื่อคืนน้องเสียใจมาก  แต่เค้าก็ยังทิ้งน้องกลับมาบ้าน  แล้วก็คิดมากจนเป็นแบบนั้น"

"โธ่..  แล้วเจ้าฮารุมันก็ไม่รู้ใช่ไหมว่า  เพื่อนเธออยู่โรงพยาบาล"  ถามอ่อนอกอ่อนใจ  คนที่นอนเล่าก็ถอนหายใจเฮือกพลางพยักหน้ารับ

"ว่าแล้ว..  ไม่งั้นมันคงไม่ขย่มคนอื่นอยู่แบบนั้น"

"คุณจะบอกว่า นั่นเป็นการประชดหรือวิธีระบายความเครียดของเค้า"

"ก็คงทั้งสองอย่าง  ดีไม่ดี  มันคงอยากให้เธอไปบอกยูกิว่ามันทำด้วยล่ะ  ไอ้เด็กบ้านั่น"

"โธ่เอ๊ย..."  มิกิครวญ  ปวดหัวหนักกว่าเดิมแต่ก็เริ่มดีขึ้นเมื่อได้สัมผัสนุ่มนิ่มมาทาบที่ริมฝีปาก  สองแขนยกขึ้นคล้องคอเค้าลงมาหาอย่างรู้งาน  สมองเธอโล่งขึ้นกับจูบเบี่ยงเบนความสนใจ  คริสตินชักฉลาดขึ้นแล้ว

"เฮ้..  ฉันยังไม่พร้อมจะขย่มกับคุณนะ"  จับมือซนที่ซุกเข้ามาเสื้อเอาไว้  ขณะอีกประคองแก้มขาว 

เค้าทำหน้ามุ่ยน้อยๆอย่างเด็กถูกขัดใจคล้ายจะบอกว่า  เธอก็ให้ได้แค่นี้ทุกที  เมื่อวานตอนถ่ายแบบเสร็จก็เหมือนกัน  เราเกือบทำอะไรกันในรถเบนซ์ถ้ายามที่สตูดิโอไม่หวังดีเกินไปมาเคาะกระจกถามว่า  รถคุณผู้หญิงเป็นอะไรไหม  ทำไมมันโยกแปลกๆ  แต่บางทีเขาอาจจะมีมารยาทและสุภาพพอกว่าที่จะบอกว่า  'อย่ามาเอากันตรงนี้นะเว้ย ไปโรงแรมไป!'  ถ้าเขาพูดแบบนั้น  เธอจะทำยังไงนะ  เขารู้จักพวกเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้  ถ้าที่บ้านมีทีวีก็น่าจะรู้นะ

"เพื่อนรักฉันกำลังนอนให้น้ำเกลือให้เลือดอยู่โรงพยาบาล  คุณจะให้ฉันสบายใจพอที่จะต่อเรื่องเมื่อวานกันเหรอคริส"  คริสตินนิ่งไปแล้วส่ายหน้า  เธอถอนหายใจเฮือก  รู้ดีว่าทำให้เค้าไม่พอใจอีกแล้ว

"ฉันไม่ได้ปั่นหัวคุณนะคะคริส"  ลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเค้ามากอดเอาใจ  คริสตินงึมงำว่าเธอขี้โกงอย่างนั้นอย่างนี้แต่ก็กอดตอบอย่างอดไม่ได้ 

"ฉันเป็นไบโพลาร์นะคริส  คุณต้องเข้าใจสิ"

"ฉันไม่ใช่หมอนะมิกิ"

"งั้นฉันไปป่วนหมอแทนก็ได้  แล้วก็จะกอดเขาด้วย  แล้วก็จะ---"

"พอเลยพอ!  ห้ามไปทำแบบนี้กับใครทั้งนั้นแหละ!" 

คริสตินระเบิด  เค้ารวบกอดเธอไว้แน่น  เธออึดอัดแต่กลับชอบมันและคล้องคอกอดเค้าคืนบ้าง  เรากอดกันอย่างนั้นอยู่สักพักก่อนที่อารมณ์เครียดของเธอจะกลับมา

"ฉันควรทำยังไงดีคริส"

"เอามันไปโรงพยาบาลกับเรา!" 

มิกิตาโตมองหน้าคนที่กอดกันอย่างสงสัย  หากก็หันมองตามสายตาเค้าไปอย่างอัตโนมัติ  เธอเห็นเด็กสาวหัวทองตัวซีดเหมือนผีดิบเดินยีหัวตัวเองเข้ามา  จากนั้นก็ชี้หน้าเค้าพร้อมตะโกน

"เธอ!  ฉันจะฆ่าเธอให้ตาย  ไอ้แวมไพร์ลามก!"

 


........................................................


มาลงอีกแล้ว  มาไวไปเนอะ  ฮ่าๆๆ  เห็นว่าจะหยุดยาวค่ะ  เลยมาลงไว้ก่อน  เผื่ออาจจะคิดถึงกัน  หรือเราจะทิ้งห่างกันไปนาน   :21:

เอาล่ะๆ  ตอนนี้มาดราม่านิดๆกันบ้างนะ  แต่เรื่องนี้รับรองไม่ดราม่าเยอะหรอก  ออกแนวเพี้ยนนะเคอะ  ฮ่าๆๆ   :57:



ไม่มีอะไรจะกล่าวแระ  เราอยากไปอ่านการ์ตูนต่อ  ขอตัวก่อนค่ะ แล้วเจอกันนะคะ  สุขสันต์วันหยุดยาวค่ะ  ระวังตัวด้วยนะคะ  พาแม่ไปเที่ยว  ดูแลกันให้ดีๆ

ขอบคุณค่ะ   :44:



ป.ล. เหมือนเดิมๆ  สนใจนิยาย  อย่าลืมสั่งจองนะคะ  ดูรายละเอียดที่ลิงก์ใต้ปกบนนะคะ




Rating: ***** โดย 1 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น
fuyusang
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 1


ดูรายละเอียด อีเมล์
23 สิงหาคม 2014 เวลา 16:44:04
 :07:
แสดงความคิดเห็น