web stats

ข่าว

 


Scent

โพสต์โดย: nuffy วันที่: 27 กรกฎาคม 2014 เวลา 08:18:14 อ่าน: 459

Scent

หญิงสาวสองคนเดินเข้าอาคารอันเป็นสำนักงานขององค์กรมหาชนที่ทำงานด้านชุมชน หญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในชุดคลุมท้องอายุราว 30 ปี ส่วนหญิงสาวอีกคนหนึ่งอายุน้อยกว่า เธอคนนั้นอยู่ในชุดเดรสสีครีม เข้าคู่กับกระเป๋าถือ กระเป๋าเอกสาร และรองเท้าส้นสูง

"ที่สุดท้ายแล้วล่ะน้องอุ้ม ไหวมั้ยเอ่ย" หญิงสาวชุดคลุมท้องพูดขณะที่ทั้งสองกำลังรอลิฟต์

"ไหวค่ะพี่แมว" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าอุ้มตอบ เธอเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายฝรั่ง ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เป็นลูกครึ่งหรือมีเชื้อสายของชาวต่างชาติแม้แต่น้อย เธอมีดวงตากลมโต แววตาซุกซน หุ่นกะทัดรัด สูงตามมาตรฐานหญิงไทย ไม่อ้วนไม่ผอมเกินไป และถือว่าเธอมีหุ่นที่เป็นที่น่าอิจฉาสำหรับผู้หญิงทั่วไป

"ดีแล้วล่ะจ้ะ ถ้าเราได้งานกับที่นี่ไปเรื่อยๆ นะ รับรองเลยว่าบริษัทเราไม่ขาดทุนแน่ เพราะฉะนั้นเราต้องรักษาความสัมพันธ์กับที่นี่ไว้ให้ดีๆ"

"ค่ะพี่ องค์กรกึ่งรัฐแบบนี้ถึงจะได้เงินช้าหน่อยแต่งานก็เข้ามาเรื่อยๆ"

"ใช่แล้วล่ะจ้ะ" หญิงสาวชุดคลุมท้องพูด "อ้ะถึงแล้วล่ะ"

ทั้งสองเดินออกจากลิฟต์ไปยังห้องรับรองแขก ในห้องนั้นเป็นห้องโถงโล่งๆ มีโต๊ะและเก้าอี้วางอยู่หลายชุด ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่ของที่นี่ใช้สถานที่นี้เป็นโรงอาหารมากกว่าสถานที่ไว้ใช้รับรองแขก

"ค่ะ น้องสองพี่ถึงแล้วค่ะ ค่ะ... ค่ะ... พี่รออยู่หน้าห้องนะคะ" พี่แมวกดโทรศัพท์หาเจ้าหน้าที่ที่เธอนัดไว้ แล้วนั่งลงบนเก้าอี่ตัวหนึ่ง

"เดี๋ยวพวกเค้ากำลังออกมาจ้ะ"

"ค่ะ... มีใครมาบ้างเหรอคะ"

"ก็คงจะเป็นคุณสกลที่เป็นหัวหน้า แล้วก็มีน้องสอง เจ้าหน้าที่ กับคุณชัย เจ้าหน้าที่อีกคนมั้ง"

"อ่าค่ะ" อุ้มรีบนำนามบัตรของเธอออกมาเตรียมไว้ รวมถึงสมุดโน้ตเล่มเล็กไว้จดรายละเอียด มือของเธอเย็นเล็กน้อยด้วยความประหม่า ถึงแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นที่สุดท้ายในการทำงานของวันนี้แล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังอดรู้สึกกลัวไม่ได้ เพราะก่อนหน้าที่เธอไปทำเปิ่นกับอีกบริษัทหนึ่งจนเจ้าหน้าที่ของที่นั่นทำขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

แมวและอุ้มทำงานอยู่ในแผนกเซลล์ของบริษัทธุรกิจโรงพิมพ์เกี่ยวกับงานพิมพ์สกรีน ที่ออกแบบและผลิตสื่อโฆษณาและประชาสัมพันธ์ทุกประเภท และทีทั้งสองมาที่นี่ก็เพื่อมาเยี่ยมลูกค้าประจำ และแนะนำสาวหน้าฝรั่งซึ่งจะมาทำหน้าที่แทนหญิงสาวชุดคลุมท้องที่กำลังจะลาคลอดในเร็วๆ นี้

5 นาทีต่อมาประตูที่เป็นส่วนของสำนักงานก็เปิดออก ปรากฏร่างของชาย 2 คน และหญิงสาวอีกคนหนึ่งพวกเข้าแต่งตัวสบายๆ ชายหนุ่มที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้านั้นอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงแสล็ก ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งมีผิวคล้ำอยู่ในเสื้อยืดสีน้ำตาล กางเกงยีนส์ ส่วนหญิงสาวคนเดียวที่เดินมาพร้อมกันนั้นอยู่ในชุดเสื้อยืดโปโลสีดำและกางเกงยีนส์

สาวหน้าฝรั่งมองดูบุคคลทั้งสามที่กำลังตรงเข้ามาอย่างใคร่รู้ เธอไล่สายตามองแต่ละคน จนมาถึงหญิงสาวคนเดียวที่เดินมาด้วย เธอคนนั้นเป็นหญิงสาวเชื้อสายจีน รูปร่างสูงโปร่ง ตาชั้นเดียวแต่โต ผิวคล้ำแดด และดูท่าทางเหนื่อยอ่อน

"สวัสดีค่ะคุณสกล คุณชัย น้องสอง" หญิงสาวชุดคลุมท้องลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วยกมือไหว้ชายในเสื้อเชิ้ต ชายผิวเข้ม และรับไหว้หญิงสาว

"สวัสดีครับคุณแมว ท้องแก่แล้วยังอุตส่าห์มา เกรงใจจริงๆ ครับ" สกลพูด

"แหม... ก็ต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อนลาคลอดสิคะ"

"แล้วกำหนดคลอดเมื่อไหร่ละครับ" ชัยถามขึ้นบ้าง

"กำหนดคลอดเดือนหน้าค่ะ แต่คงจะขอลาคลอดก่อน วันนี้ก็เลยมาแนะนำน้องที่จะมาดูแลแทนแมวไปก่อนค่ะ นี่ค่ะน้องวิธิดาค่ะ" ว่าแล้วก็แนะนำสาวหน้าฝรั่ง

อุ้มรีบยกมือไหว้บุคคลทั้งสาม "วิธิดาค่ะ เรียกว่าอุ้มก็ได้นะคะ อุ้มจะดูแลแทนพี่แมวค่ะ"

"ยินดีครับๆ พวกเรานั่งคุยกันดีกว่า" แล้วเก้าอี้ก็ถูกจับจองจากบุคคลทั้ง 5 ซึ่งสกลนั่งตรงข้ามกับหญิงสาวชุดคลุมท้อง ชายผิวเข้มนั่งตรงข้ามกับสาวหน้าฝรั่ง และสาวหมวยนั่งข้างๆ อุ้ม

"ผมสกลครับ เป็นหัวหน้างานส่วนประชาสัมพันธ์ นี่ชัยเป็นช่างภาพ แล้วก็นี่สอง เจ้าหน้าที่ที่ดูแลทั้งในส่วนของข้อมูลและส่วนประชาสัมพันธ์ครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" อุ้มยกมือไหว้

ชายผิวเข้มรับไหว้ "เช่นกันครับ"

"ค่ะ"

สาวหน้าฝรั่งแลกนามบัตรกับเจ้าของพื้นที่ทั้งสาม และขณะที่เธอกำลังฟังหัวหน้างานเล่ารายละเอียดเรื่องงานคร่าวๆ อยู่นั้นเธอก็รู้สึกถึงกลิ่นอะไรบางอย่างที่ลอยเข้ามาแตะที่จมูก

กลิ่นนั้นเป็นกลิ่นไอดิน กลิ่นน้ำ และกลิ่นแดด เป็นกลิ่นธรรมชาติที่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และทำให้เธอรู้สึกดี เธอรู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าเธอกำลังอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้า แสงแดดอ่อนๆ ในธรรมชาติที่หาได้ยากในเมืองหลวง อุ้มปล่อยใจไปกับกลิ่นนี้อยู่พักหนึ่งแล้วใจก็คิดเริ่มสงสัยว่ากลิ่นนั้นมาจากไหน เธอเหลือบตามองไปรอบๆ ถึงแม้ว่ามีกระถางต้นไม้อยู่ใกล้ๆ แต่เธอก็ไม่คิดว่ากลิ่นจะมาจากที่ตรงนั้น เธอค่อยๆ แอบมองไปรอบๆ มองไปที่ชายทั้งสองที่กำลังคุยกับรุ่นพี่

'ไม่ใช่' เธอบอกกับตัวเอง กลิ่นที่มาจากสกลและชัยนั้นเป็นกลิ่นน้ำหอมผู้ชาย และกลิ่นไม้ ดูเหมือนว่าพวกเขาทำงานค้างกันอยู่ ซึ่งเป็นอะไรที่เกี่ยวกับไม้

สาวหน้าฝรั่งแอบปลายหางตาไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ สาวหมวยผิวสีแทนที่นั่งมองนามบัตรเธออย่างใจลอย อุ้มเขยิบเก้าอี้เพื่อให้เข้าไปใกล้ "สอง" หรือชื่อตามนามบัตรคือ "สุณิษา" นิดหน่อย

'............' อุ้มเงียบ แล้วแอบทอดสายตามองสอง... กลิ่นธรรมชาติที่เธอตามหาอยู่นั้นมาจากตัวของสาวคนนี้นี่เอง

จากการสังเกต ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะเหนื่อยๆ เพลียๆ ใบหน้าอิดโรยกับผิวสีแทนคล้ำแดด ทำให้เธอรู้สึกประทับใจอยู่ไม่น้อยที่หญิงสาวคนนี้ยังคงรักษาสภาพร่างกายตัวเองให้นั่งทำงานอยู่ได้ ทั้งๆ ที่ดูแล้วไม่น่าจะไหว แต่ก็ยังคงฝืนสังขารมานั่งประชุมด้วย สองสะดุ้งเมื่อชัยที่กำลังคุยกับแมวอย่างออกรสเอามือเคาะโต๊ะ และหันมายิ้มแบบอายๆ ให้กับอุ้มที่กำลังแอบมองอยู่

'น่ารักจัง' สาวหน้าฝรั่งคิดในใจ

"ที่มาที่ไปก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณอุ้มพอจะเข้าใจแนวคิดของเราคร่าวๆ มั้ยครับ" สกลถามขึ้นทำให้สาวหน้าฝรั่งหันกลับไปตั้งสมาธิกับงานมากขึ้น

"ค่ะ... แล้วคุณสกลว่าทางอุ้มต้องระวังเรื่องอะไรบ้างละคะ"

"ก็... ทั่วๆ ไปแหละครับ แต่ส่วนมากข้อผิดพลาดมันจะมาจากทางพวกผมมากกว่า จำพวกส่งข้อมูลให้ช้า หรือให้แก้หลายรอบ ก็ต้องทำใจนิดนึงนะครับ เคยมีปัญหากับคุณแมวถึงกับขั้นทะเลาะกันก็ยังมี"

"แหม... ก็ทางคุณสกลส่งข้อมูลให้คืนนี้ จะเอาพรุ่งนี้เช้า ใครจะไปทำทันละคะ" หญิงสาวชุดคลุมท้องตอบพลางหัวเราะ

"ทำงานกับชุมชนก็งี้แหละครับ ข้อมูลอะไรที่เป็นเอกสารก็ไม่ค่อยมี กว่าจะรวบรวมได้ก็ยาก งานก็เร่ง งานเยอะ คนทำงานน้อย โหลดกันหมดแหละครับ"

"เหรอคะ" สาวหน้าฝรั่งจดข้อมูลส่วนนี้ลงสมุด

สองนั่งหมุนนามบัตรของเซลล์คนใหม่จากบริษัทผลิตสื่อเจ้าประจำอยู่ในมือ เธอไม่ได้สนใจข้อความที่อยู่บนเจ้ากระดาษแข็งแผ่นเล็กนั้นแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเพลีย เหนื่อย และเปลือกตาจะปิดลงมาให้ได้ สาวหมวยเพิ่งจะกลับมาจากการลงพื้นที่ที่จังหวัดลพบุรีเมื่อเช้านี้ หลังจากที่ต้องตระเวนเก็บข้อมูล เก็บภาพการประชุมขององค์กรเครือข่ายภาคประชาชนในเขตภาคกลางตอนล่าง เพื่อเอามาทำเป็นสื่อเผยแพร่และผลงานในเร็วๆ นี้ เป็นเวลา 1 สัปดาห์

ระหว่างที่สลึมสลือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่นั้น กลิ่นหอมๆ ของอะไรบางอย่างก็กระทบกับโสตนาสิกของเธอ กลิ่นนั้นเป็นกลิ่มหอมของหลายๆ สิ่งปนกัน เป็นกลิ่มหอมหวาน ระคนกับกลิ่นหอมเย็นๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่น กลิ่นนั้นทำให้เธอรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวา ราวกับว่าเธอยู่ท่ามกลางแหล่งน้ำเย็นที่ทำให้เธอตื่นตัว สองยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อให้หายจากอาการง่วง แล้วมองไปรอบๆ ห้องเพื่อค้นหาที่มาของกลิ่น

สาวหมวยยกนามบัตรของอุ้ม ซึ่งเป็นสิ่งของที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุดขึ้นมาใกล้จมูก 'กลิ่นคล้ายๆ แต่ไม่ใช่แหะ'

'ไม่ใช่พี่สกลแน่นอน' สองมองไปที่เจ้านายของตัวเอง

สายตาถอยมามองที่ชายผิวเข้ม'พี่ชัยก็ไม่ใช่ เมื่อกี้ยังเลื่อยไม้อยู่เลย'

'พี่แมว...' สาวหมวยมองไปที่หญิงสาวชุดคลุมท้อง 'พี่แมวไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้'

สองมองไปที่สาวหน้าฝรั่ง เธอขมวดคิ้ว เพราะกลิ่นที่ลอยมาจากผู้หญิงคนนี้นั้นเป็นกลิ่นที่คล้ายกับเมื่อครู่ สาวหมวยเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้โต๊ะอีกนิด หมายจะได้กลิ่นชัดเจนขึ้น

'กลิ่นมาจากคนๆ นี้' สองคิด เธอแอบมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า 'กลิ่นมาจากไหนกันน้า... แชมพู? สบู่? แป้ง? น้ำหอม?'

สาวหมวยไล่สายตามมองสาวหน้าฝรั่งตั้งแต่เรือนผมสีดำสลวย ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ ลำคอขาวระหง และแขนที่สมส่วน

'สวยแฮะ' น่าแปลกที่เธอมองผู้หญิงคนนี้แล้วชื่นชม มากกว่ามองแล้วจะอิจฉาในความสวยแบบผู้หญิงคนอื่นๆ ทั่วไป

"ก็เอาเป็นว่ามีอะไรก็ให้ติดต่อกับสองได้โดยตรงนะครับ เพราะว่าเค้าจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ไม่ว่างานเล็กงานใหญ่" ชายในเสื้อเชิ้ตพูดหลังจากที่พูดคุยกันพักใหญ่

"ค่ะ" สาวหน้าฝรั่งรับปาก "ฝากเนื้อฝากตัวกับคุณสองด้วยนะคะ"

"อ่า... เรียกสองเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกคุณนำหน้าแล้วมันรู้สึกแปลกๆ"

"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นเรียกดิฉันว่าอุ้มเฉยๆ เหมือนกันนะคะ"

"ค่ะๆ"

หญิงสาวในชุดคลุมท้องลุกขึ้นยืน "ถ้าอย่างนั้นแมวกับน้องอุ้มของตัวกลับก่อนก็แล้วกันนะคะ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อน้องอุ้มเลยนะคะ"

"ครับๆ ปลายเดือนนี้อาจจะคุยกันเยอะหน่อย เพราะจะมีงานใหญ่จัดในกรุงเทพฯ คงต้องขอให้บริการกับทางคุณแมวกับน้องอุ้มล่ะครับ"

"ยินดีเลยค่ะ" แมวพูด

"กลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวทั้งสองลากลับ

"ครับๆ"

แต่ก่อนที่สาวหน้าฝรั่งจะก้าวเท้าออกไปนั้น เธอหันกลับมาถามสาวหมวยว่า "สองคะ สองมีเบอร์มือถือมั้ยคะ พอดีว่าในนามบัตรสองที่ให้มาไม่มีอ่ะค่ะ"

"อ๋อ 089 556 XXXX ค่ะ"

อุ้มหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดบันทึกเบอร์อย่างรวดเร็ว "ขอบคุณค่ะ เผื่อไว้เวลาสองไม่อยู่ที่ออฟฟิศน่ะค่ะ" กลิ่นอุ่นๆ ของไอแดดที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากสาวหมวยลอยเข้ามาอีกครั้ง ทำให้สาวหน้าฝรั่งยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ค่ะ... แล้ว... ของ... เอ่อ... อุ้มละคะ" สองถามแบบงงๆ เมื่อได้รับรอยยิ้มหวานๆ จากคนที่อยู่ตรงหน้า

"มีอยู่ในนามบัตรนะคะ..."

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

"แล้วเจอกันนะคะ"

กลิ่นหอมเย็นๆ จากสาวหน้าฝรั่งจากไปพร้อมกับเจ้าของ ทำให้สาวหมวยรู้สึกซึมลงเล็กน้อย เธอได้แต่รับคำเสียงอ่อยๆ ว่า "ค่ะ"

...

ขณะที่อุ้มกำลังขับฝ่าการจราจรที่หนาแน่นกลับบ้านวันนี้เป็นวันศุกร์ต้นเดือน ทำให้รถที่มีอยู่บนถนนนั้นมีจำนวนมากขึ้นกว่าปกติ สาวหน้าฝรั่งเบื่อกับการที่ต้องติดแหงกอยู่บนถนนที่ขยับไปทางไหนก็ไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจเลี้ยวเข้าสวนสาธารณะเพื่อนั่งรอให้ถนนว่างเสียอย่างนั้น เมื่อรถของเธอเข้าสู่สวนสาธารณะ บรรยากาศรอบตัวก็รู้สึกดีขึ้น สดชื่นและ และทำให้เธอรู้สึกคิดถึงกลิ่นที่เธอเพิ่งจะได้รับก่อนหน้านี้ขึ้นมา

'มันเป็นเพราะอะไรกันนะ' สาวหน้าฝรั่งคิด

รถของเธอเข้าเทียบที่ลานจอดรถของสวนรถไฟอันเป็นสวนสาธารณะใกล้บ้านของเธอ อุ้มจอดรถแล้วเดินตรงไปที่ม้านั่ง เธอหลับตาลงแล้วสูดกลิ่นหอมๆ ของหญ้า กลิ่นน้ำ แสงแดดอ่อนๆ สีทองของยามเย็นทำให้เธอผ่อนคลาย ไม่ว่าจะมาที่นี่กี่ครั้งก็ไม่เบื่อ กลิ่นแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น ความตึงเครียดต่างๆ ก็หายไปหมด

บรรยากาศและกลิ่นหอมแบบออริจินอลที่มาจากธรรมชาติแบบนี้ทำให้เธอคิดถึงใครคนหนึ่ง คนที่เธอเพิ่งจะได้พบในวันนี้ คนที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธออยู่ท่ามกลางธรรมชาติ

'บ้าไปแล้วเรา มาคิดถึงผู้หญิงด้วยกันแบบนี้' สาวหน้าฝรั่งหัวเราะให้กับตัวเอง คนที่เธอนึกถึงคือสอง สาวหมวยผิวคล้ำแดดหน้าง่วงนอน คนที่เธอได้พบเมื่อตอนบ่ายวันนี้นี่เอง

อุ้มนั่งมองสระน้ำที่อยู่ตรงหน้าต่อไปเรื่อยๆ เธอสามารถอยู่ในที่แบบนี้ได้ไม่เบื่อ เธอรักธรรมชาติ ชอบอะไรที่เป็นธรรมชาติ เธออยากจะไปอยู่ต่างจังหวัด เธออยากเป็นเจ้าของที่ดินเล็กๆ สักผืนหนึ่งไว้ทำกิจการ อาจจะทำเป็นสวนผลไม้ หรือไม่ก็ถ้ามีทุนพอก็อาจทำเป็นรีสอร์ต ต้อนรับนักท่องเที่ยว แต่คนที่บ้านของเธอนั้นคิดว่าเธอบ้า ทั้งพ่อ แม่ และพี่ๆ ต่างก็พูดค่อนขอดว่า

"จะไปอยู่ทำไมต่างจังหวัด อยู่กรุงเทพฯ น่ะดีแล้ว ของทุกอย่าง สิ่งอำนวยความสะดวกก็มีครบครัน จะไปลำบากอยู่ในที่ๆ ไม่เคยอยู่ทำไม"

พ่อของเธอพูดแบบนั้น ซึ่งทั้งแม่และพี่ชายหญิงก็เห็นด้วย และทำให้เธอเองต้องจนด้วยเกล้า เนื่องจากว่าตัวเองก็เกิดเป็นคนกรุงเทพฯ แท้ๆ และไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดแบบจริงๆ จังๆ เสียทีนอกจากไปเที่ยว

"อยากไปอยู่ไกลๆ จังเลย" สาวหน้าฝรั่งบ่นออกมาเบาๆ

ใจของเธอพาลคิดถึงสถานที่แห่งสุดท้ายที่เธอเข้าไปพบลูกค้าในวันนี้ พวกเขาทำงานกับชุมชน พวกเขาอยู่กับชาวบ้าน พวกเขาออกต่างจังหวัด มันเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาสำหรับเธอ เธออยากทำอย่างนั้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ พ่อแม่เธอคงไม่ยอม แถมงานที่ทำอยู่ปัจจุบันก็เป็นงานที่เธอเลือกเอง หาเอง มันก็ต้องรับผิดชอบกันบ้างล่ะน่า

ใบหน้าตกใจ และรอยยิ้มเขินๆ ของสาวหมวยก็ผุดขึ้นมาในความคิด เมื่อลมที่พัดเอื่อยๆ นั้นพัดแรงขึ้น และเจ้าสายลมนั้นก็พากลิ่นหอมของต้นหญ้า และสายน้ำตามมา อุ้มยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เธอนึกถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงสองจู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา'ทำไมกันนะ'

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทรมานั้นก็แปลกๆ มันเป็นเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วย 02 อาจจะเป็นลูกค้าของเธอก็เป็นได้

"สวัสดีค่ะวิธิดาค่ะ"

เสียงโหวกเหวกตะโกนคุยกันของชาย 2 ? 3 คนดังมาตามสายก่อนที่จะมีเสียงผู้หญิงพูดใส่หูโทรศัพท์

"เอ่อ... ใช่คุณอุ้มป่ะคะ"

"ใช่ค่ะ ไม่ทราบอุ้มเรียนสายกับใครอยู่คะ"

"อ่าค่ะ... สองนะคะ สองจากสถาบันพัฒนาเครือข่ายองค์กรชุมชนค่ะ" จู่ๆ เจ้าของเสียงคนที่เธอคิดถึงก็โทรมา ตายยากจังเลย รู้ได้ยังไงว่ากำลังคิดถึงอยู่

"ค่ะ... สอง ไม่ทราบว่ามีอะไรให้อุ้มรับใช้เหรอคะ"

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่โทรมาตอนนี้ เอ่อ... คุณอุ้มยังอยู่ที่ออฟฟิศหรือเปล่าคะ"

"อ่า... อุ้มออกมานานแล้วค่ะ"

"อ้าว... ซะงั้นเลย แย่จัง งั้นไม่เป็นไรค่ะ คุณอุ้มคงไม่ค่อยสะดวก แค่นี้นะคะ" อะไรกัน โทรมาแค่นี้เองเหรอ ยั่วให้อยาก (คุย) แล้วจากไปนี่นา

สาวหน้าฝรั่งรีบพูดตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว "อย่าเพิ่งวางค่ะสอง ไม่เป็นไรค่ะ อุ้มสะดวกค่ะ จะให้อุ้มช่วยอะไรเหรอคะ"

เสียงตะโกนโหวกเหวกกลบหูโทรศัพท์กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง และอุ้มได้ยินเสียงสาวหมวยตะโกนออกไปว่า

"เฮ้ย... เงียบหน่อยดิพี่ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วอ่ะ หนูกำลังคุยงานอยู่นะ งานอ่ะอยากให้เสร็จมั้ย ถ้าอยากให้เสร็จก็คุยกันเสียงเบาหน่อย จะได้กลับๆ บ้านซะที"

สาวหน้าฝรั่งแอบหัวเราะกับความเถื่อน เห็นหน้านิ่งๆ หมวยๆ แบบนี้แอบโหดเหมือนกันนะนี่

"เมื่อกี้คุณอุ้มว่าอะไรนะคะ พอดีไม่ค่อยได้ยิน ต้องขอโทษด้วยค่ะ"

"อุ้มบอกว่าอุ้มสะดวกค่ะ สองจะให้อุ้มช่วยอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะ"

"อ่าค่ะ... คือตอนนี้ที่นี่วุ่นมากเลยค่ะ สองอยากจะได้แผ่นพับอย่างด่วนเลยค่ะ เพราะตอนนี้ของที่นี่หมดสต็อกแล้ว..."

"ค่ะ... แล้วยังไงคะ"

"พอดีเมื่อกี้สองโทรไปหาพี่แมวถามว่าจะพิมพ์เพิ่มได้อีกมั้ย สัก 2,000 แผ่น เอาแบบด่วนจี๋ๆ เลยค่ะคือภายในวันจันทร์หน้า แต่พี่แมวไม่รับสาย ก็เลยลองโทรหาคุณอุ้มดูค่ะ"

"อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง เดี๋ยวอุ้มเช็คให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ แล้วอุ้มจะโทรกลับนะคะ"

"ค่ะๆๆๆ ขอบคุณมากค่ะ"

สาวหน้าฝรั่งรีบกดโทรศัพท์หาคนที่ออฟฟิศอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสอบถามไลน์โรงพิมพ์ว่าจะพิมพ์แผ่นพับที่ลูกค้าขอให้ได้มั้ย เมื่อได้คำตอบแล้วก็กดเบอร์โทรศัพท์หาสาวหมวยอีกครั้ง เธอเลือกที่จะโทรเข้าเบอร์มือถือของสอง

"ฮัลโหลลลลล สองค้าบบบบบบบ" เสียงลากยาวลอยมาตามสาย ทำเอาปลายสายหลุดหัวเราะ

"สองคะ นี่อุ้มเองค่ะ"

"หวาย... ค่ะๆ... ได้เรื่องยังไงบ้างคะ" เสียงตอบแบบอายๆ ลอดมาตามสาย

"ได้วันจันทร์เช้าค่ะ 2,000 แผ่น คอนเฟิร์มเลยมั้ยคะ อุ้มจะได้โทรบอกให้โรงพิมพ์ทำงานเลย"

เสียงเรียกชื่อสาวหมวยดังมาเป็นระยะ เจ้าของชื่อเองก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็คุยโทรศัพท์ต่อ

"เช้ากี่โมงคะ"

"ไม่เกิน 8 โมงค่ะ"

"ค่ะ งั้นจัดไปเลยค่ะ"

"ได้เลยค่ะ"

"อ่า ใบเสนอราคากับบิลส่งมาตามหลังก็ได้นะคะ แต่อย่าให้เกินสิ้นเดือนนะคะ" สองบอก

"ได้ค่ะ"

ยังไม่ทันจะคุยอะไรต่อไป เสียงร้องของสาวหมวยก็ดังขึ้นเข้าหูโทรศัพท์ "โอ้ย..."

"สองเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" สาวหน้าฝรั่งรีบถามด้วยความเป็นห่วง

"พี่ชัย อย่าเอาไม้มาไว้ตรงนี้ดิ เจ็บนะโว้ย..."

"โทษทีไอ้น้อง"

"สองคะ สองเป็นอะไรมาหรือเปล่าคะ"

สาวหมวยรีบตอบกลับมาทันที "เจ็บไหล่นิดหน่อยค่ะ พี่ชัยวางไม้ที่เลื่อยไว้เมื่อตอนบ่ายบนพาทิชั่น แล้วมันหล่นลงมาตอนที่สองเดินผ่านพอดี"

"อุ๋ย เจ็บแย่เลย ไม่เป็นอะไรนะคะ"

"ค่ะๆ ไม่เป็นไรค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวอุ้มโทรสั่งโรงพิมพ์เลยนะคะ"

"ค่ะๆ ขอบคุณมากค่ะคุณอุ้ม"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ก่อนที่สาวหน้าฝรั่งจะวางหู เธอก็พูดกับปลายสายว่า "สองคะ"

"ค่ะ"

"เรียกอุ้มว่าอุ้มนะคะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณอุ้ม"

"เอ่อ... ค่ะ"

"แล้วเดี๋ยววันจันทร์อุ้มจะเข้าไปหานะคะ"

"...ค่ะๆ"

สองวางหูจากเซลล์สาวแล้วเอามือเกาหัว

"จะเข้ามาทำไมวะ" เธอบ่นกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

สาวหมวยเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วพิมพ์ข้อมูลที่ได้ในวันนี้ลงไปในคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว วันนี้งานเร่งอีกแล้ว ง่วงก็ง่วง งานก็เยอะ แถมยังมีงานด่วนเข้ามาอีก วันนี้สงสัยคงต้องนอนออฟฟิศอีกแน่แท้ เธอรู้สึกเหนื่อย เพลีย จะมีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้างมั้ยนะ

สองวางมือจากคีย์บอร์ดแล้วหยิบนามบัตรของอุ้มขึ้นมาดู มีกลิ่นหอมเย็นๆ ของสาวหน้าฝรั่งติดอยู่บนกระดาษแข็งใบเล็ก ถึงแม้มันจะเป็นกลิ่นจางๆ ที่ค่อยๆ เลือนหาย แต่เธอก็ยังจำความหอมนั้นได้ดี มันเป็นความหอมที่ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น และทำให้เธอกระตือรือล้นมากขึ้น

ใบหน้าสวยๆ ของอุ้มผ่านเข้ามาในมโนภาพ สาวสวย หุ่นดี หน้าฝรั่งคนนี้คงทำให้หัวใจหนุ่มๆ หลายคนเดาะ แต่กับสาวหมวยแล้ว สิ่งเหล่านั้นมันมีเสน่ห์ไม่เท่ากลิ่นหอมๆ ที่ลอยออกมาจากตัวเธอคนนั้น อุ้ม... ไม่รู้ว่าเธอใช้น้ำหอมอะไร แชมพูยี่ห้อไหน สบู่หรือแป้งของอะไรก็ตาม ความหอมที่ทำให้รู้สึกดี รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งนั้นทำเอาสองรู้สึกคิดถึงขึ้นมา สองหลับตาลงแล้วนึกถึงความหอมนั้น และสิ่งต้นกำเนิด นั่นก็คืออุ้ม เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย

'เหมือนกำลังเข้าคอร์ส Aroma Therapy เลยแฮะ' สาวหมวยคิด

สองคิดถึงกลิ่นหวานๆ ที่มีต้นสายมาจากสาวหน้าฝรั่ง กลิ่น... ที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ คิดๆ ดูแล้วอยู่ๆ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นมา

'นี่มันอะไรกัน!' สาวหมวยขมวดคิดอย่างไม่เข้าใจ

สองรีบหลับตาลงเพื่อขจัดความคิดที่มีต่อสาวหน้าฝรั่งให้หายไป แต่เมื่อเธอนึกถึงเสียงหวานๆ พร้อมคำถ้อยคำที่เป็นห่วงเป็นใย ก่อนที่จะวางสายนั้นมันทำให้เธอรู้สึกดี พาลคิดไปว่าถ้าได้คุยกับผู้หญิงคนนี้อีกมันก็คงจะดีไม่น้อย เมื่อคิดได้ดังนั้นหน้าของสาวหมวยก็แดงขึ้น

"กูต้องติงต๊องไปแล้วแหงๆ เลย ทำงานมากไปหรือเปล่าวะ" สองบ่นกับตัวเอง

...
"สวัสดีค่ะ" เสียงหวานๆ ของอุ้มดังขึ้นหน้าห้องทำงานของส่วนประชาสัมพันธ์ เครือข่ายองค์กรชุมชน ตอนนี้เป็นเวลา 7.45 น. ช่วงเวลาเร่งด่วนของคนทำงานในวันจันทร์

เจ้าหน้าที่หลายคนมองหน้ากันเหรอหร่า บ้างก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนแปลกหน้า เข้ามาในห้อง

"อ้าวน้องอุ้ม เป็นไงมาไงละ มาแต่เช้าเชียว" ชัยทักสาวหน้าฝรั่ง

"สวัสดีค่ะพี่ชัย อุ้มเอาแผ่นพับมาส่งค่ะ" อุ้มยกมือไหว้ชายผิวเข้ม

"โหห เร็วจังเลย รอดตายแล้วงานนี้..." ชัยพูดพลางทำท่าดีใจ "ปกติแล้วคนที่โรงพิมพ์จะเอามาส่งให้นี่นา แล้วทำไมน้องอุ้มเอามาส่งเองละครับ"

"อ๋อ... พอดีว่าเมื่อวานนี้อุ้มแวะไปเอาเอกสารที่ออฟฟิศมาค่ะ แล้วโรงพิมพ์เค้าพิมพ์เสร็จพอดี แต่รถที่ออฟฟิศเสีย อุ้มเลยอาสาเอามาส่งเองค่ะ พร้อมใบเสนอราคา นี่ค่ะ..."

"ครับๆ เดี๋ยวพี่ให้คนลงไปขนของที่รถน้องอุ้มเลยนะครับ"

"ค่ะ งั้นไปที่รถอุ้มเลยค่ะ"

สาวหน้าฝรั่ง และเจ้าหน้าที่ของสถาบันพัฒนาเครือข่ายองค์กรชุมชน 2 ? 3 คน พร้อมรถเข็นลงลิฟต์ไปยังที่รถของเซลล์สาว เมื่อไปถึงลานจอดรถก็จ๊ะเอ๋กับสาวหมวย

"อ้าวไอ้สอง นี่น้องอุ้มเค้าเอาแผ่นพับมาส่งเองเลยนะ" ชัยบอกกับรุ่นน้อง

สองยกมือไหว้ชายผิวเข้ม และเจ้าหน้าที่ทั้งหมด แล้วหันมามองสาวหน้าฝรั่งด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ

"ขนมาให้เองเลยเหรอคะ เกรงใจคุณอุ้มจัง"

"บอกแล้วไงคะว่าให้เรียกว่าอุ้มเฉยๆ"

"เอ่อ... ค่ะ อุ้มก็อุ้มค่ะ"

"สอง เดี๋ยวพี่เอาใบเสนอราคาไปไว้ที่โต๊ะเอ็งนะ ตามขึ้นมาเซ็นแล้วคืนน้องอุ้มเค้าด้วยล่ะ"

"ได้เลยพี่ เดี๋ยวตามขึ้นไป ขอกินข้าวก่อนนะ หิว"

เมื่อขนแผ่นพับออกจากท้ายรถของอุ้มเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชัยและเจ้าหน้าที่ก็เข็นรถเข็นที่มีแผ่นพับวางนอนอยู่เต็มรถขึ้นไปด้านบน ปล่อยให้สองสาวอยู่ด้วยกัน

"ขอบคุณอุ้มมากนะคะ มาแต่เช้าเลย" สาวหมวยพูดอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรค่ะเป็นหน้าที่อยู่แล้ว... เห็นว่างานเร่งก็เลยขนมาให้ก่อนค่ะ"

"ค่ะ" สองพูดพลางยิ้มอายๆ เมื่อเธอได้กลิ่นหอมๆ จากคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้น

"อุ้มทานข้าวมาหรือยังคะ"

"ยังเลยค่ะ"

"งั้นเอางี้แล้วกัน สองขอเลี้ยงข้าวอุ้มดีกว่า เพราะว่าทำให้พวกเรารอดตายจากงานด่วน"

"อุ้ย... ไม่เป็นไรค่ะ อุ้มเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจค่ะ เพราะอุ้มช่วยพวกเราไว้จริงๆ" สาวหมวยพูดพลางส่งสัญญาณให้เดินออกไปด้านข้างของอาคารสำนักงาน

สาวหน้าฝรั่งยิ้มน้อยๆ เธอรู้สึกดีใจที่สองพูดคุยกับเธอ อุ้มรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ารัก ใจดี และทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเมื่อแค่ได้เห็น ได้กลิ่นธรรมชาติของแสงแดดที่ลอยออกมาจากตัวของสาวหมวย

"งั้นอุ้มไม่เกรงใจนะคะ"

สองยิ้มออกมา "ทางนี้ค่ะ"

สาวหมวยพาสาวหน้าฝรั่งเดินตรงเข้าซอยเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างของออฟฟิศ ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเช้า แต่แสงแดดก็แรงพอที่จะเผาผิวขาวๆ ของอุ้มให้ดำลงได้ในพริบตา เมื่อเห็นดังนั้นสองจึงเลื่อนตัวของเธอให้เดินไปอยู่ทางด้านขวาของสาวหน้าฝรั่ง เพื่อให้อุ้มไม่โดดแดด

"ทนร้อนหน่อยนะคะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" สาวหมวยบอกกับเธอด้วยเสียงที่ไม่ดังมาก

"อะไรนะคะ" อุ้มพูดพลางขยับตัวเข้าหาอีกฝ่ายให้ใกล้ขึ้น

"ทนร้อนอีกนิดนะคะ อีกแป๊บนึงก็ถึง" สองพูดอีกครั้งพลางที่ขยับตัวเข้าใกล้สาวหน้าฝรั่งเพื่อหลบรถมอเตอร์ไซด์ที่วิ่งสวนมา

กลิ่นหอมธรรมชาติแบบออริจินอลจากตัวของสาวหมวย และกลิ่นหอมหวานอันเป็นเอกลักษณ์จากตัวอุ้มก็ลอยเข้ากระทบจมูกของทั้งสองอย่างจัง และนั่นก็ทำให้ใบหน้าของสองสาวแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้เพราะว่าเห็นหน้าของฝ่ายตรงข้ามแดง หรือเป็นเพราะหัวใจเต้นแรงเพราะได้กลิ่นหอมๆ จากหญิงสาวอีกคนหนึ่งกันแน่ แต่ที่เห็นได้ชัดในตอนนี้ก็คือ สองและอุ้มต่างก็หันหน้ามองไปคนละทาง แต่ใบหน้าของทั้งสองนั้นกลับเจือไปด้วยรอยยิ้มที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ

สาวหมวยพาสาวหน้าฝรั่งเดินเขามาในร้านโจ๊กและข้าวต้มเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางซอย กลิ่นน้ำซุปจากเตาส่งกลิ่มหอมกรุ่นชวนน้ำลายไหล ระคนกับกลิ่นหอมของกาแฟจากร้านที่อยู่ข้างกัน โต๊ะเก้าอี้ตัวเล็กที่อยู่มุมร้านถูกสองสาวจับจอง พร้อมกับสั่งข้าวต้มอร่อยๆ มาใส่ท้อง

"ร้านนี้เด็ดสุดแล้วค่ะ มาที่นี่ต้องได้กินกันทุกคน ไม่งั้นถือว่ามาไม่ถึง"

"โห... พูดอย่างนี้ต้องลอง ชามเดียวคงไม่พอ"

สองหัวเราะ "กินได้เท่าไหร่เท่ากันค่ะ ถ้าไหวก็เอาเลย"

"สองจ่ายใช่มั้ยคะ"

"ชามแรกออกให้ ชามต่อไปออกเองค่ะ โปรโมชั่น 1 แถม 1 ไม่มีให้"

"อ้าว... ไหนบอกว่ากินได้เท่าไหร่ก็เท่ากันยังไงละคะ"

"ก็ยังไม่ได้บอกนี้ว่าจะเลี้ยงทั้งหมด"

เสียงหัวเราะเบาๆ ของสองสาวก็ดังขึ้น ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้น

"ว่าไงน้องสอง วันนี้พาใครมาด้วยเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย น่ารักจัง" แม่ค้าข้าวต้มเจ้าของร้านร้องทัก

"เพื่อนค่ะ วันนี้แวะมาก็เลยพามากินข้าว ป้าทำสุดฝีมือเลยนะ อย่าให้หนูเสียราคาคุยล่ะ" อุ้มได้ยินสิ่งที่สองพูดก็อมยิ้ม

'นี่เราไปเป็นเพื่อนกันตอนไหนเนี่ย' สาวหน้าฝรั่งคิดในใจ

"จ้าๆ ไว้ใจป้าได้เลย"

เมื่อสองหันหน้ามาหาหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ก็เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ส่งมาให้เธอก็รู้สึกเขินขึ้นมาซะได้ 'เป็นอะไรไปวะเนี่ย' สาวหมวยบ่นในใจ

"ไปบอกป้าเค้าว่าอุ้มเป็นเพื่อนสอง ถามอุ้มหรือยังคะว่าอยากเป็นเพื่อนกับสองหรือเปล่า" คำถามกวนๆ ถูกยิงออกมาจากสาวหน้าฝรั่ง

'กวนใช่ย่อยนะนี่' สองคิด

"ยังไม่ได้ถามค่ะ แต่... ถ้าอุ้มไม่อยากเป็นเพื่อนก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะว่าสองจะไม่เลี้ยงแล้ว"

"อ้าว ได้ยังไงละคะ ไหนบอกว่าจะเลี้ยง" อุ้มตัดพ้อด้วยเสียงงอนๆ

"ก็ไม่ใช่เพื่อนก็ไม่รู้จะเลี้ยงทำไมนี่นา"

"เลี้ยงเพราะว่าอุ้มขนของมาให้ไม่ใช่เหรอคะ ช่วยงานสองนะนี่ รู้งี้ไม่เอามาให้ดีกว่า"

สาวหมวยยิ้ม "จริงๆ แล้วอุ้มก็ให้คนที่โรงพิมพ์มาส่งก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องมาเองเลย แสดงว่าทำเกินหน้าที่นะนี่... แถวนี้ไม่มีเงินเดือนเพิ่มให้น้า"

'อ๊า... กวนจังเลย ไม่ยอม...' สาวหน้าฝรั่งคิด แล้วก็คิดงอนอีกฝ่ายจนได้

คิ้วสวยๆ ของอุ้มขมวดเข้าหากัน ทำไมเธอถึงรู้สึกงอนคนๆ นี้ได้ง่ายๆ สาวหน้าฝรั่งมองหน้าสองที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และมีรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ แบบกวนๆ อยู่ในที เห็นแบบนี้แล้วมันน่าหมั่นไส้ อยากเข้าไปบีบแก้มคนข้างหน้าเหลือเกิน

ข้าวต้มหมูสับร้อนๆ สองชามพร้อมปาท่องโก๋ 1 จาน วางลงตรงหน้าหญิงสาวทั้งสอง สาวหมวยเริ่มลงมือกินข้าวเช้าของเธอ แต่ก่อนที่จะตักข้าวต้มเข้าปาก เธอก็มองหน้าของสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า

"ทานสิคะ... ไม่ทานสองกินหมดคนเดียวไม่รู้ด้วยนะ"

สาวหน้าฝรั่งที่ยังคงงอนอยู่ก็ตอบว่า "ก็สองไม่เลี้ยงอุ้มนี่คะ"

จู่ๆ สาวหมวยก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเธอเหมือนเด็กๆ ที่ชอบใจอะไรบางอย่าง อุ้มมองแล้วทำให้รู้สึกยิ้มไปด้วย ถึงแม้ว่าเธอรู้สึกงอนคนๆ นี้อยู่ก็ตาม

"หัวเราะอะไรคะ" เก๊กฟอร์มนิดนึง นี่ฉันยังงอนอยู่นะ

สองยิ้ม "ก็หัวเราะอุ้มยังไงละคะ"

"อะไรกันอยู่ๆ มาหัวเราะเค้าได้ยังไง"

"ก็อุ้มเข้าใจผิดน่ะสิคะ"

"เข้าใจผิดอะไรคะ สองต่างหากที่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง"

สาวหมวยเลื่อนชามข้าวต้มให้เข้าใกล้สาวหน้าฝรั่งให้มากขึ้น "ก็สองยังไม่ได้บอกเลยนี่คะว่าจะไม่เลี้ยงอุ้ม"

"อ้าวก็เมื่อกี้..." ยังไม่ทันพูดอะไรออกไปก็ถูกปิดปากด้วยปาท่องโก๋เสียแล้ว

"อย่างอนสิคะ คนสวยงอนแล้วหมดสวยนะรู้ป่าว"

สาวหน้าฝรั่งไม่ตอบอะไร ได้แต่เคี้ยวปาท่องโก๋ตุ้ยๆ ปล่อยให้สาวหมวยพูดต่อไป

"เลี้ยงข้าวต้มพร้อมปาท่องโก๋... ถ้าอุ้มไม่รับสองเป็นเพื่อนมีโกรธนะคะ แล้วก็ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ทำเกินหน้าที่"

"ยังไม่รับเป็นเพื่อนค่ะ" อุ้มพูดเมื่อกลืนปาท่องโก๋หมดแล้ว

"อ้าว..."

"อุ้มจะรับสองเป็นเพื่อนก็ต่อเมื่อสองให้อุ้มเลี้ยงกาแฟกลับ"

สาวหมวยหัวเราะอีกครั้ง "งั้นสองขอแก้วที่แพงที่สุดที่อาแปะเค้าชงได้ก็แล้วกันค่ะ"

"ได้เลย แก้วเท่าไหร่ละคะ มีงบไม่เกิน 20" พูดจบก็หัวเราะร่า รู้สึกดีใจที่ได้แกล้งคืน



แต่แล้วการแกล้งของอุ้มก็ไม่ได้ผล เมื่อสาวหมวยตอบออกมาว่า "20 ยังมีเหลือเลยค่ะ เพราะแก้วที่แพงที่สุดของอาแปะเค้าแค่ 12 บาท"

"ชิ... แกล้งไม่ได้ซะงั้น"

"ชั่วโมงบินมันผิดกัน แต่... ไม่แน่นะคะ ถ้าอุ้มมาที่นี่บ่อยๆ มีหวังสองคงแพ้"

"จริงเหรอคะ แล้วสองจะแพ้อุ้มเพราะอะไรละคะ"

"ก็อุ้มคงได้ลับฝีปากกับพวกพี่ๆ ในออฟฟิศบ่อยจนเอาชนะสองได้ยังไงละคะ"

สาวหน้าฝรั่งยิ้มอย่างดีใจ "เห็นทีอุ้มคงต้องมาที่นี่บ่อยๆ ซะแล้ว จะได้ชนะสองได้"

"งั้นก็อย่ามาบ่อยนักเลยค่ะ สองยังไม่อยากแพ้นะ" พูดจบสองสาวก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

ในซอยเล็กๆ ของเช้าวันที่จอแจในกรุงเทพฯ จู่ๆ มิตรภาพของสองสาวก็ก่อตัวขึ้นมาเพราะกลิ่นของข้าวต้มและกาแฟหอมๆ ที่อยู่ตรงหน้า

..............

หลังจากนั้นสาวหน้าฝรั่งก็แวะเวียนเข้ามาที่สถาบันพัฒนาเครือข่ายองค์กรชุมชนอยู่บ่อยๆ และมักจะมีขนมติดไม้ติดมือเจ้าหน้าที่อยู่เสมอ ซึ่งเธอมักจะนำขนมมาให้สาวหมวยมากกว่าคนอื่นอย่างสังเกตได้ชัด

"โห... น้องอุ้มวันนี้มาอีกแล้วเหรอ" ชัยทักเมื่อเห็นหน้าเซลล์สาวในช่วงเที่ยงของวันทำงานวันหนึ่ง

"ค่ะ พอดีว่า..."

"อุ้มต้องผ่านมาทางนี้อยู่แล้วล่ะค่ะ ก็เลยแวะเอาขนมมาฝาก" คำพูดนี้เป็นมาจากจอย สาวอวบอารมณ์ดีที่ทำงานอยู่ฝ่ายเดียวกับสอง

"อุ้ย พี่จอยรู้ได้ยังไงคะ"

"มาทีไรก็แบบนี้ทุกทีแหละ... แต่ไม่เป็นไรนะ มาบ่อยๆ เอาของกินมาฝากพวกเราแบบนี้บ่อยๆ ก็ดีเหมือนกันเนอะ"

"ช่ายๆ แต่จะให้ดีพี่จอยอยากได้แบบเป็นเครื่องดื่ม น้ำสมุนไพรสีเหลืองๆ มากกว่าใช่มั้ยล่ะ" เนม สาวตัวเล็กพูดขัดขึ้นมา

สาวหน้าฝรั่งขมวดคิ้วแบบไม่เข้าใจ "น้ำสมุนไพรอะไรคะสีเหลืองๆ    อุ้มจะได้หามาฝาก"

"ก็เหล้ายังไงล่ะน้องอุ้ม" ชายผิวเข้มพูดพลางหัวเราะ หึ หึ "อย่าไปสปอยไอ้พวกนี้มากไปนะ เดี๋ยวจะหมดตัว ไอ้พวกนี้กินเหล้าอย่างกะน้ำ"

"แล้วอย่างกับพี่ไม่กินงั้นแหละ" สาวอวบตอบกลับ

"กิน แต่ก็ไม่หนักเท่าพวกเอ็งหรอก มีอย่างทีไหน ไปเล่น อุ สาโท ที่ชาวบ้านเอามาให้ซะหมดไห หมดโหลในคืนเดี๋ยว พวกมึงจะกินล้างกินผลาญกันเกินไปแล้ว"

"โห... พวกหนูแค่สร้างเสริมความแข็งแรงให้กับร่างกายเท่านั้นเอง" เนมตอบแทรกขึ้นมา พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของจอยที่ชอบใจกับคำพูดนี้

"สร้างเสริมความแข็งแรงให้กับตับพวกเอ็งน่ะสิ ระวังตัวไว้บ้างนะ แล้วจะหาว่าคนหล่ออย่างพี่ไม่เตือน"

"หล่อไม่เสร็จอ่ะดิพี่อ่ะ" สาวอวบตอบ

"บ๊ะไอ้นี่หนิ เดี๋ยวได้ชุดใหญ่หรอก"

"จัดมาเลยพี่ อย่าได้แต่พูดอย่างเดียว"

อุ้มที่ยืนฟังเจ้าหน้าที่คุยอยู่ก็หัวเราะคิก สายตาของเธอพยายามสอดส่องมองหาคนที่เธออยากคุยด้วย แต่มองหาเท่าไหร่ก็หาสองไม่เจอ

"เอ่อ... แล้วสองละคะ วันนี้ไม่เห็นเลย"

"อ๋อ... สองประชุมกับพี่สกลน่ะ เห็นว่าอาทิตย์หน้าต้องออกต่างจังหวัด" สาวตัวเล็กตอบ

"เหรอคะ"

จอยแซว "แหม... มาทีไรก็มองหาแต่ไอ้สอง คิดอะไรกับมันป่าวเนี่ยน้องอุ้ม"

"อุ้มไม่ได้คิดอะไรกับสองนะคะ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ก็แค่... อยากคุยด้วย" สาวหน้าฝรั่งปฏิเสธเป็นพัลวัน

สาวอวบมองอย่างมีเล่ห์นัย ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อมากนัก แต่ก็บอกให้อุ้มไปนั่งรอที่โต๊ะทำงานของสาวหมวย

สาวหน้าฝรั่งทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานของสอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เธอรู้สึกว่าทุกครั้งเวลาที่คุยกับสาวหมวยไม่ว่าจะต่อหน้าหรือทางโทรศัพท์ เธอจะรู้สึกสบายใจ เธอรู้สึกอบอุ่นใจ เธอรู้สึกดีที่สมัผัสความเป็นธรรมชาติจากตัวของสอง เธอชอบวิธีการพูดหรือตอบคำถามแบบง่ายๆ บ้านๆ ซึ่งก็เข้าใจง่าย ไม่ต้องคิดมาก และไม่ทำให้เธอปวดหัวเหมือนคุยกับคนอื่น คำพูดกวนๆ รอยยิ้มเขินๆ นั้นทำให้อุ้มไม่อาจละสายตาไปจากสาวหมวยผิวสีแทนคนนี้ได้เลย

โต๊ะทำงานของสองมีกลิ่นเดียวกับเจ้าตัว กลิ่นธรรมชาติ กลิ่นออริจินอลที่ไร้สารเคมี ปลอดสารพิษ หรือไร้กลิ่นอื่นเจือปน มันทำให้อุ้มรู้สึกเหมือนเธอได้นั่งอยู่ในสวนสาธารณะ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเธอกำลังนั่งอยู่ในออฟฟิศ ที่ด้านหลังมีสมรภูมิรบเป็นเอกสารกองพะเนิน พร้อมเสียงนิ้วมือรัวคีย์บอร์ดของโต๊ะข้างๆ ทั้งๆ ที่เป็นเวลาพักเที่ยง สาวหน้าฝรั่งรู้สึกว่าเวลาที่เธออยู่ใกล้สองทีไร เธอจะรู้สึกผ่อนคลาย ไม่อยากจะไปไหน ราวกับว่าแค่อยู่แบบนี้กับคนๆ นี้ก็เพียงพอแล้ว

"น้องๆ ช่วยรับหน่อย" เสียงดังขึ้นด้านหลังของสาวหน้าฝรั่ง ทำเอาอุ้มตื่นจากภวังค์

อุ้มเอื้อมมือไปรับเอกสารที่กำลังจะหล่นจากโต๊ะด้านหลัง แล้วยื่นคืนเจ้าของ เมื่อเธอหันมาอีกครั้งก็พบหน้ากับคนที่เธอคิดถึงพอดี

สาวหมวยยืนมองสาวหน้าฝรั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ ในมือของเธอมีแฟ้มเอกสารเล่มใหญ่ มืออีกข้างหนึ่งถือปากกาลูกลื่น สองยิ้มให้กับอุ้มที่นั่งอยู่

"เอ... วันนี้โต๊ะเราหายไปไหนหว่า" สาวหมวยพูดขึ้นมาลอยๆ แล้วส่งยิ้มให้กับสาวหน้าฝรั่ง

อุ้มนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เธอยังไม่ขยับออกจากโต๊ะทำงานของสอง

"เฮ้อ... หาไม่เจอ ทำยังไงดีน้า..." สาวหมวยเดินเข้ามายืนข้างๆ กลิ่นธรรมชาติจากตัวของเธอทำเอาสาวหน้าฝรั่งใจสั่น อุ้มหลับตาลง หายใจลึกๆ เพื่อสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด กลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกสงบ และผ่อนคลาย

ฝ่ายสองเองเมื่อเห็นสาวหน้าฝรั่งนั่งอยู่ที่โต๊ะจากหน้าประตูหัวใจก็เต้นโครมครามเสียแล้ว แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปใกล้ และยิ่งเข้าใกล้โต๊ะทำงานตัวเองมากขึ้นเท่าไหร่ ก็มองเห็นใบหน้าสวยๆ พร้อมกับกลิ่นหอมจากอุ้มมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าสาวสวย เธอก็ได้แต่พูดเล่นๆ ออกไปเท่านั้น ทั้งๆ ที่จริงแล้วเธอเองก็ไม่รู้จะพูดทักทายอะไรออกไปดี และเมื่อเห็นสาวหน้าฝรั่งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว อยากจะเข้าไปกอด แต่ก็กลัวจะโดนว่าเอา เลยได้แต่แถทำเนียนไปยืนอยู่ข้างๆ

"แย่จังเลย โต๊ะทำงานหาย ไม่รู้โดนใครยึดไป" พูดอย่างนี้ก็มองหน้าคนยึดโต๊ะที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ กลิ่นหอมเย็นๆ บวกกับหน้าสวยๆ ทำให้ความตึงเครียดที่มีอยู่หลังจากประชุมนั้นหมดไป ความขี้เล่น ช่างพูดช่างจา และความอ่อนหวานน่ารักของอุ้ม ทำให้เธอรู้สึกอยากอยู่ใกล้ อยากคุยด้วย และอยากเจอหน้าทุกวัน

"เอ... ไม่รู้สิคะ" อุ้มตอบพลางหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงไป

"อืม... ว่าแต่คนนี้พนักงานใหม่เหรอเนี่ย หน้าแปลกๆ คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นทีไหน" สองพูดแล้วมองลงไปที่กระดาษโน้ต

'เอาขนมมาฝากค่ะ วางไว้อยู่ในตู้เย็นนะคะ'

สาวหมวยหยิบปากกาขึ้นมาเขียนตอบลงไป ระหว่างนั้นอุ้มก็พูดออกมาว่า "พอดีมีคนหาที่นั่งให้ค่ะ ก็เลยนั่งตรงนี้ ไม่รู้ว่านั่งทับที่ของใครหรือเปล่าน้า"

สาวหน้าฝรั่งแอบมองที่กระดาษโน้ต

'แล้วจะรู้ได้ยังไงละคะว่าอันไหนของสอง'

"เฮ้อ... ถึงว่าสิ รู้สึกหายใจไม่ออก โดนผีเสื้อมานั่งทับที่" สาวหมวยตอบอีก แล้วแอบมองที่กระดาษโน้ต

'รู้แน่นอนค่ะ เพราะอุ้มเอาขนมที่อุ้มชอบกินมาฝาก'

'มีแต่ของที่อุ้มชอบกิน แล้วทำไมไม่มีของที่สองชอบกินบ้างละคะ' สาวหมวยเขียนตอบลงไป

'ก็อยากให้สองกินแล้วคิดถึงอุ้มยังไงละคะ' เขียนเสร็จก็รู้สึกว่าไอ้ประโยคนี้ไม่น่าเขียนลงมาเลย

"ไปดีกว่า เริ่มรู้สึกตะหงิดๆ แล้ว ไอ้คำว่าผีเสื้อเนี่ย เดี๋ยวต้องต่อด้วยคำว่า 'สมุทร' แน่นอนเลย" ด้วยความเขินจากประโยคที่เขียนเมื่อครู่ อุ้มพูดจบก็ลุกแล้วเดินออกไปนอกห้อง

สองวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ กลิ่นหอมๆ จากสาวหน้าฝรั่งยังคงติดตรึงอยู่ สาวหมวยยิ้ม ยิ่งอ่านประโยคสุดท้ายที่สาวหน้าฝรั่งเขียนตอบลงมาก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้น  สองเขียนขยุกขยิกลงบนกระดาษโน้ตอีกแผ่นหนึ่งแล้ววางปากกาลงบนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้น

"พี่... หนูไปกินข้าวก่อนนะ" เธอบอกกับเจ้าหน้าที่ในห้อง แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์พร้อมๆ กับกระดาษโน้ตแผ่นนั้นเดินออกไป

เมื่อมาถึงที่ลิฟต์ เธอก็เห็นสาวหน้าฝรั่งยืนรออยู่ อุ้มยิ้มหวานเมื่อเห็นเธอ สองเองก็อดส่งยิ้มกลับไปหาเธอไม่ได้เช่นกัน

"ทานข้าวหรือยังคะ" สาวหมวยถาม

"ยังเลยค่ะ"

"แล้วทำไมยังไม่ทานละคะ"

"ก็... ยังไม่หิว แต่เห็นหน้าสองแล้วหิวขึ้นมาเลยค่ะ"

"น่ากลัวนะเนี่ย เห็นหน้าสองแล้วหิวขึ้นมา สองไม่มีเนื้อให้กินหรอกนะ กินไปก็ไม่อร่อย"

"ใครว่า... ตัวสองหอมจะตาย"

"เหรอ... ตัวสองหอมเหรอคะ ไม่เห็นจะหอมสักกะหน่อย อุ้มต่างหากล่ะที่ตัวหอม ได้กลิ่นขึ้นมาก็หิวเลย"

"อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย วันนี้กะจะมาเป็นเจ้ามือเลี้ยงสักหน่อย ไม่เลี้ยงแล้วดีกว่า"

สาวหมวยยิ้ม "ว้า... แย่จัง... วันนี้ไม่มีเงินซะด้วยสิ กลับไปกินขนมเป็นข้าวกลางวันดีกว่า" พูดจบก็กลับหลังหัน

มือนิ่มๆ หอมๆ ของอุ้มก็คว้าหมับที่ข้อมือของสอง "กินขนมมันจะไปอยู่ท้องที่ไหนกัน สองทำงานเยอะ ต้องการพลังงาน ต้องกินข้าวนะคะ"

"ก็อุ้มบอกว่าไม่เลี้ยงนี่นา ก็เลยกะว่าจะไปกินขนมที่ให้มาสักหน่อย"

"ใครว่าไม่เลี้ยงละคะ แหม... เล่นมุกแค่นี้คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้" อุ้มพูดด้วยเสียงออดอ้อน เล่นเอาคนฟังหายใจขัดเลยเชียวล่ะ

สาวหมวยพยายามสูดหายใจลึกๆ เพื่อให้ลืมคำพูดที่ทำให้ใจเต้นแรงเมื่อครู่ แล้วหันกลับไปตอบว่า "ล้อเล่นค่ะ อุ้มไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ สองแค่แกล้งอุ้มเล่นเท่านั้นเอง" พูดจบก็ยิ้มให้

สาวหน้าฝรั่งหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มจากคนที่อยู่ตรงหน้า มือของเธอที่จับสองอยู่นั้นเริ่มสั่นตามแรงของหัวใจที่เต้น เมื่อสาวหมวยเลื่อนมือของตัวเองมาจับมือของเธอก็ยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงมากยิ่งขึ้นไปอีก

"ค... ค่ะ" แม้แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาก็ยังติดๆ ขัดๆ อุ้มทำได้เพียงแต่บีบมือของสองให้แน่นขึ้นเท่านั้นเอง

"งั้นก็... ไปทานข้าวกันนะคะ" สาวหมวยที่ใจเต้นแรงไม่แพ้กันก็ได้แต่เนียนจับมือของสาวหน้าฝรั่งแบบไม่ยอมปล่อย แล้วทั้งสองก็ออกไปกินข้าวด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง

ก่อนที่ทั้งสองจะลาจากกันนั้น สาวหมวยก็ยื่นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่เธอติดตัวลงมาด้วยให้กับอุ้ม ในกระดาษใบนั้นเขียนลงไปว่า

'ไม่ต้องเอาขนมมาให้สองก็คิดถึงอุ้มค่ะ'

เมื่อสาวหน้าฝรั่งได้อ่าน เธอก็พับเก็บกระดาษโน้ตใบนี้เอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเธออย่างเรียบร้อย

...

1 สัปดาห์ต่อมาสองและเจ้าหน้าที่ขององค์กรเครือข่ายชุมชนอีก 5 ? 6 คนก็เดินทางไปยังจังหวัดเชียงราย เพื่อเข้าร่วมสังเกตการณ์และเก็บข้อมูลจากการประชุมของเครือข่ายภายใต้โครงการแก้ปัญหาที่ดินและที่อยู่อาศัย เป็นเวลา 10 วัน

3 วันของการที่ไม่ได้คุยกับสาวหมวยผ่านไป อุ้มพยายามทำใจไม่ให้นึกถึงสอง ทั้งๆ ที่เธอเองก็อยากจะคุยด้วย เธอคิดถึงสาวหมวยมาก ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงเดือนได้ถึงขนาดนี้ สาวหน้าฝรั่งพยายามตั้งสมาธิกับงาน แต่พออยู่คนเดียวทีไรเธอก็มักจะนึกถึงสองทุกที

เย็นวันนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่อุ้มแวะเข้ามาพักผ่อนที่สวนรถไฟ

'ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่เรามานั่งอยู่ตรงนี้' สาวหน้าฝรั่งถามตัวเอง เธอนึกถึงวันแรกๆ ที่เธอเข้ามานั่งอยู่ที่มานั่งริมสระน้ำนี้ รู้สึกว่าครั้งนั้นจะเป็นวันที่เธอได้พบกับสองครั้งแรก

หลังจากวันที่ทั้งสองทำความรู้จักและเป็นเพื่อนกันในร้านข้าวต้มยามเช้า อุ้มและสาวหมวยก็พูดคุยกัน และโทรหากันบ่อยครั้ง เธอมักจะมาหาสองที่ทำงานบ่อยๆ โดยใช้คำว่า "งาน" เป็นข้ออ้าง ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเธออยากเห็นหน้าและอยากสูดกลิ่นหอมๆ แบบธรรมชาติของสาวหมวยมากกว่า เวลาอยู่กับสอง สาวหน้าฝรั่งรู้สึกดี รู้สึกสบาย และรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้ง

"สองจะเป็นยังไงบ้างน้า" อุ้มพึมพำอยู่คนเดียวพลางทอดสายตาไปยังสระน้ำที่อยู่ตรงหน้า เธอนึกถึงบทสนทนาก่อนที่สาวหมวยจะเดินทางไปต่างจังหวัด เธอกับสองทานไปทานข้าวกันในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

"อุ้มคะ สองถามอะไรหน่อยได้มั้ย"

"คะ..."

"อุ้มใช่น้ำหอมกับสบู่ยี่ห้ออะไรคะ"

"ถามทำไมคะ สองจะใช้บ้างเหรอ"

"เปล่าหรอกค่ะ ก็แค่อยากรู้ รู้สึกว่าตัวอุ้มหอมดี"

สาวหน้าฝรั่งยิ้มน้อยๆ "อืม... จริงๆ แล้วอุ้มใช้น้ำหอมแค่นิดเดียวเอง เป็นคนที่ใช้น้ำหอมเป็นอยู่ยี่ห้อเดียว แถมกลิ่นก็เป็นแบบกลิ่นคล้ายๆ กับน้ำหอมผู้ชายด้วย เลยโดนพี่สาวว่าใหญ่เลย"

"แล้วเค้าว่าอะไรอ่ะคะ"

"ก็บอกว่า น้ำหอมมีเยอะแยะทำไมไม่รู้จักใช้ ทำไมชอบแต่กลิ่นนี้"

"ก็ว่ากันไป คนมันชอบนี่นา" สาวหมวยพูดพลางตักกับข้าวใส่จานอุ้ม

"ขอบคุณค่ะ... ก็นั่นน่ะสิคะ คนมันชอบจะให้ทำไง... จริงๆ แล้วอุ้มก็ไม่ได้ค่อยได้ใช้อะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่ของธรรมดาๆ ทั่วไป แล้วสองถามทำไมละคะ"

สองมีท่าทางอายๆ แล้วก็พูดออกมาว่า "สองรู้สึกว่าตัวของอุ้มเนี่ยหอมมากเลยค่ะ หอมแบบเย็นๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นน่ะค่ะ ได้กลิ่นแล้วก็รู้สึกสดใส  มีแรง หายเครียด ที่ถามเนี่ยก็เผื่อว่าจะได้หามาใช้บ้าง เพราะไม่งั้นนั่งหน้าง่วงตลอด โดนด่าประจำ"

สาวหน้าฝรั่งหัวเราะ "พูดว่าเข้าไปนั่น สองรู้มั้ยคะว่าอุ้มเองก็อยากจะถามสองเหมือนกันว่า สองใช้อะไรบ้างหรือเปล่า เพราะว่าอุ้มชอบกลิ่นที่ติดตัวสองนะ"

"ห๋า..." สาวหมวยทำหน้าตกใจพลางยกเสื้อตัวเองขึ้นมาดม "กลิ่นที่ติดตัวสอง แสดงว่าสองตัวเหม็นใช่ป่ะคะ"

"ไม่ใช่คะไม่ใช่" อุ้มรีบปฏิเสธ "อุ้มจะบอกว่ากลิ่นที่ติดตัวสองเป็นกลิ่นแบบธรรมชาติน่ะค่ะ เป็นกลิ่นแดด กลิ่นหญ้า กลิ่นน้ำ บางทีก็เป็นกลิ่นสะอาดๆ มันทำให้อุ้มรู้สึกผ่อนคลายดี"

"เหรอคะ" สองพูดพลางทำหน้าแบบไม่เชื่อ

"จริงค่ะ เวลาอุ้มได้กลิ่นแบบนี้จากตัวสองทีไร อุ้มก็รูสึกดีค่ะ มันเป็นเหมือนเวลาที่อุ้มไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ เป็นกลิ่นธรรมชาติ กลิ่นแบบออริจินอล"

สาวหมวยเงียบไปนิดหนึ่ง "ไม่รู้สิคะ สองไม่ได้ใช้อะไรเลยนะ ส่วนใหญ่ก็แค่โรลออนแบบกลิ่นไม่แรง แล้วก็มีแป้งเย็นบ้าง น้ำหอมอะไรไม่ได้ใช้เลย เพราะไม่ค่อยมีเวลา จริงๆ แล้วก็อยากจะใช้น้ำหอมแบบคนอื่นเค้าบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้อะไรดี"

"เหรอคะ"

"ค่ะ... พอมาเจออุ้มนี่แหละก็เลยรู้สึกว่า นี่ไง... กลิ่นนี้ไง... ใช่เลย... ชอบมากด้วย... ก็เลยถามอุ้มน่ะค่ะ"

"อ๋อ... งั้นเดี๋ยวอุ้มลองเอาน้ำหอมที่อุ้มใช้อยู่มาให้สองลองก็แล้วกันนะคะ แต่อย่าใช้เยอะล่ะ เดี๋ยวกลิ่นแบบออริจินอลที่อุ้มชอบจะหายออกจากสองหมด"

สองหัวเราะ "เอ๊ะ นี่รู้สึกว่าเราสองคนจะชอบกลิ่นกันนะเนี่ย"

"กลิ่นเหรอคะ" สาวหน้าฝรั่งคิดตามแล้วก็หัวเราะออกมา "น่าจะใช่นะคะ เพราะอุ้มชอบกลิ่นของสอง สองก็ชอบกลิ่นของอุ้ม"

"คิดว่ามันแปลกมั้ยละคะ" สาวหมวยถาม

"แปลกยังไงคะ"

"ก็ที่เราสองคนชอบกลิ่นที่ติดตัวจากอีกคนนึง จะพูดอีกแง่นึงก็เข้าขั้นโรคจิตกลายๆ ที่แบบว่าชอบดมกลิ่น"

"บ้า... คิดอะไรแบบนั้น เคยได้ยินมั้ยคะว่ากลิ่นหอมๆ เปรียบเสมือนดอกไม้ที่ให้ความรู้สึกที่ดีๆ กับเราและยังช่วยผ่อนคลายความเครียด แถมยังช่วยให้จิตใจสงบ หรือไม่ก็กระปรี้กระเปร่าได้อีกด้วย"

"แล้ว... ยังไงต่อคะ"

"อุ้มว่านะคะ กลิ่นที่สองชอบ กับกลิ่นที่อุ้มชอบ มันก็ทำให้เราสองคนรู้สึกดี และที่สำคัญกลิ่นพวกนี้แหละค่ะที่ทำให้เราสองคนรู้จักกัน"

"งั้นเหรอคะ แสดงว่าพวกเราจมูกดีเหมือนน้องหมาใช่ป่ะคะ"

สาวหน้าฝรั่งทำหน้างอนๆ "สองอ่ะ อุ้มอุตส่าห์พูดเป็นงานเป็นการ ดันมาพูดล้อเล่นชักใบให้เรือเสียไปได้"

"ขอโทษค่ะ" สาวหมวยทำหน้าสำนึกผิด "เอาเป็นว่าถ้าอุ้มชอบกลิ่นของสองที่เป็นแบบนี้สองก็จะไม่ใช้อย่างอื่นก็แล้วกันนะคะ"

อุ้มยิ้ม "ขอบคุณค่ะ... แต่ถ้าสองจะลองใช้น้ำหอมที่อุ้มใช้ก็ไม่ว่ากันค่ะ สองจะได้รู้สึกว่าอุ้มอยู่ใกล้ๆ สองยังไงละคะ"

สาวหน้าฝรั่งหน้าแดงเมื่อนึกถึงคำพูดเหล่านี้ออกมา มันเป็นคำพูดเหมือนคนจีบกัน ทั้งๆ ที่เธอกับสองเป็นเพื่อนกันธรรมดาๆ

'ทำไมเราถึงพูดแบบนั้นออกไปได้นะ ดีนะที่สองไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่อย่างนั้นอายแย่เลย' อุ้มคิด เมื่อนึกถึงหน้าสาวหมวยที่ยิ้มตอบกลับมาให้เธอเหมือนอย่างที่เคยหลังจากที่เธอพูดคำหวานชวนเลี่ยนนั้นจบลง

"กลับบ้านดีกว่า..." สาวหน้าฝรั่งพูดออกมาเบาๆ เธอลุกขึ้นยืนแล้วสูดอากาศธรรมชาติเข้าให้เต็มปอด กลิ่นธรรมชาติ กลิ่นโอโซน กลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกดี และหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้พบกับหญิงสาวที่มีกลิ่นเดียวกับสถานที่แห่งนี้

ระหว่างทางที่เดินไปยังลานจอดรถ อุ้มหยิบกระดาษโน้ตแผ่นที่สาวหมวยเขียนตอบเธอออกมาอ่านอีกครั้ง รอยยิ้มน้อยๆ แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าสวยๆ จนกระทั่งเธอเดินไปถึงรถของเธอ

เธอคิดถึงสอง นั่นคือสิ่งที่หัวใจของเธอบอกออกมา

...

สาวหมวยนั่งสังเกตการณ์ประชุมชาวบ้านอยู่ในหมู่บ้านหนึ่งที่ห่างจากตัวอำเภอไปประมาณ 70 กิโลเมตร หมู่บ้านนี้มีปัญหาเรื่องที่ดินและที่อยู่อาศัย เนื่องจากไม่มีโฉนดที่ดิน และเกือบ 50% ของคนในหมู่บ้านไม่มีบัตรประชาชนทั้งๆ ที่เป็นคนไทย และเกิดในเมืองไทย

การพูดคุยเป็นไปอย่างเผ็ดร้อน มีประเด็นมากมายที่นำขึ้นมาพูดคุยและถกเถียงกัน สองที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ครัวนิ้วมือลงบนคีย์บอร์ดเพื่อบันทึกประเด็นสำคัญต่างๆ อย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน โดยที่ไม่ลืมอัดเสียงไว้ทวนภายหลังด้วย

"จดทันมั้ยไอ้น้อง" ชัยเดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมๆ กับคำถาม หลังจากที่เดินเก็บภาพการประชุมทั้งหมดแล้ว

"ก็ทันอยู่พี่ แต่บางประเด็นมันก็มีแต่น้ำ ไม่ค่อยมีเนื้อเท่าไหร่ พูดแต่เงิน พูดแต่ผลประโยชน์" สาวหมวยตอบพลางบิดขี้เกียจ

"มันก็งี้แหละ ยังไม่ชินอีกเหรอ" ชายผิวเข้มตบบ่ารุ่นน้อง "อีกเดี๋ยวก็ได้พักแล้ว"

"อื้อ... อ้าว... ไปไหนอ่ะพี่" สองถามเมื่อเห็นชัยลุกขึ้นยืน

"ไปปลดปล่อยของเสียให้กับธรรมชาติหน่อย รู้สึกงวดนี้จะเป็นของหนัก"

"อ่ะโห... ไปเลยพี่ รีบๆ ไปเลย อย่ามาสร้างมลพิษทางอากาศแถวนี้"

หลังจากที่ชายผิวเข้มเดินออกไปแล้ว สองตั้งสมาธิกับงานที่อยู่ตรงหน้าต่อไป แต่เพียงไม่นานนักเธอก็วางมือจากแป้นคียบอร์ด เมื่อเห็นว่าประเด็นที่ชาวบ้านกำลังคุยกันนั้นยังวนเวียนซ้ำอยู่ที่เดิม

'ไว้ฟังจากที่อัดไว้ก็ได้วะ' สาวหมวยคิด

สองมองไปรอบๆ ตัว เธอนั่งอยู่ในภายในหมู่บ้านที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ต้นไม้ สลับกับไร่ข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ที่แทรกตัวอยู่ตามไหล่เขา ลานดินสถานที่ประชุมที่ประกอบไปด้วยเก้าอี้ไม้ แคร่ไม้ไผ่ที่ชาวบ้านมารวมตัวกันส่งกลิ่นหอมจางๆ ขึ้นมา กลิ่นใบไผ่ที่ลอยมาตามลม เสียงสัตว์เลี้ยงของชาวบ้านได้แว่วมาจากที่ไกลๆ สิ่งเหล่านี้ทำให้สาวหมวยนึกถึงคนๆ หนึ่ง คนที่บอกว่าเธอมีกลิ่นธรรมชาติ คนที่ชอบกลิ่นที่มาจากตัวเธอ

สาวหมวยมองดูนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 14.30 น. แสงแดดที่นี่ไม่แรงเท่าไหร่ เนื่องจากหมู่บ้านนี้อยู่ในภูเขา มีต้นไม้ใหญ่คอยบดบัง ให้ร่มเงา ให้ความชุ่มชื้น แต่แดดที่กรุงเทพฯ ตอนนี้คงจะแรงน่าดู มันอาจจะบาดผิวของคนที่เธอนึกถึงให้คล้ำได้แม้โดนเพียงนิดเดียว

'ตอนนี้อุ้มกำลังทำอะไรอยู่น้า' สองคิดในใจ

การเดินทางมาทำงานครั้งนี้เป็นการเดินทางที่ทรมานใจที่สุดสำหรับเธอ สาวหมวยรู้สึกกระวนกระวายใจ พลางนับวันเดินทางกลับอย่างใจจดใจจ่อ มันเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้ เธอคิดถึงอุ้ม คิดถึงเอาเสียมากๆ ด้วย สองไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งได้มากถึงขนาดนี้

'นี่เราเป็นอะไรไปวะ...'

สาวหมวยเปิดกระเป๋าเป้ เธอหยิบขวดแก้วใบเล็กขึ้นมามองดู ในขวดใบนั้นมีน้ำใสๆ อยู่เกือบเต็ม สาวหน้าฝรั่งให้ขวดใบนี้กับเธอก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่

"นี่ค่ะสอง อันนี้เป็นน้ำหอมที่อุ้มใช้"

"ขอบคุณค่ะ" สองรับขวดแก้วมาพลางมองหน้าคนให้

"สองมองอะไรเหรอคะ มีอะไรติดอยู่บนหน้าอุ้มเหรอ"

สาวหมวยส่ายหน้า "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะจำหน้าอุ้มให้แม่นๆ เท่านั้นเอง"

"ทำไมละคะ"

"ก็... เวลาสองคิดถึงอุ้ม สองจะได้นึกถึงหน้าอุ้มชัดๆ เหมือนวันนี้ยังไงละคะ"

'โธ่... กูพูดอะไรเสี่ยวๆ แบบนี้ไปได้ยังไงกันวะ' สองด่าตัวเองในใจ รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปนั้นมันน้ำเน่าสิ้นดี

รอยยิ้มอายๆ ของสาวหน้าฝรั่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้สาวหมวยยิ่งใจสั่น เธอรู้สึกไม่อยากจากคนๆ นี้ไปไหนไกลเลยจริงๆ

'ถ้าสองจะลองใช้น้ำหอมที่อุ้มใช้ก็ไม่ว่ากันค่ะ สองจะได้รู้สึกว่าอุ้มอยู่ใกล้ๆ สองยังไงละคะ' คำพูดที่ออกมาจากปากของอุ้มทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง เธอไม่รู้หรอกว่าสาวหน้าฝรั่งมีเจตนาอย่างไรกับคำพูดนี้ แต่ใจของสาวหมวยก็เตลิดไปไกลแล้ว

สองนั่งจ้องมองดูขวดแก้วอยู่เป็นเวลานาน น้ำหอมที่อยู่ในขวดมีกลิ่นที่คล้ายกับอุ้ม แต่ไม่ใช่เสียทีเดียว สาวหน้าฝรั่งหอมกว่านี้มากนัก... มากจริงๆ สิ่งที่ทำให้สาวหมวยแน่ใจถึงกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของอุ้มว่าหอมกว่าน้ำหอมที่อยู่ในขวด นั่นก็คือ เธอได้สูดกลิ่นหอมๆ จากตัวของสาวหน้าฝรั่งแบบเต็มๆ มาแล้วน่ะสิ

ก่อนที่สองสาวจะบอกลากัน จู่ๆ สองก็ทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่คิดจะทำกับคนไหนมาก่อน เธอดึงตัวอุ้มเข้ามากอด

"อ้ะ..." สาวหน้าฝรั่งร้องออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

สาวหมวยหลับตาลง พร้อมกับสูดกลิ่นหอมๆ จากเรือนผมของอุ้ม เธอต้องการจดจำทุกรายละเอียดที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่จะบอกลากัน

"ไปก่อนนะคะ" สองบอกลาด้วยใบหน้าเศร้าๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นก็เศร้าไม่แพ้เธอเช่นเดียวกัน

"ค่ะ... เดินทางปลอดภัยนะคะ..." อุ้มโบกมือลา

เสียงปรบมือจากชาวบ้านทำให้สาวหมวยตื่นขึ้นจากภวังค์ การประชุมจบลงแล้ว สาวหมวยจ้องมองดูน้ำใสๆ ในขวดแก้วพลางนึกถงสาวหน้าฝรั่ง แล้วรีบเก็บขวดน้ำหอมลงกระเป๋าเป้ ลงมือเก็บของพร้อมเดินทางกลับตัวอำเภอต่อไป

เมื่อเดินทางมาถึงโรงแรม สองตั้งใจที่จะโทรหาสาวหน้าฝรั่ง แต่แล้วภาระงานของเธอก็ตามคิดตัวมาจนได้ เมื่อสกลโทรหาเธอเรื่องบูธนิทรรศการและเวทีเสวนาที่จะต้องจัดขึ้น ณ เมืองทองธานี

"เอาด่วนเลยนะสอง ถ้างานเสร็จไม่ทันมีหวังเงินไม่เข้าแน่" หัวหน้าพูดแกมบังคับ

"ได้ค่ะพี่"

สาวหมวยทรุดตัวลงนั่งบนเตียงภายในห้องพัก หลังจากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน เธอเริ่มในส่วนที่สกลสั่งก่อนเป็นอย่างแรก เพราะมันเป็นสิ่งที่จะทำให้เธอได้คุยกับคนที่เธอคิดถึงที่สุดในตอนนี้

หลังจากที่รัวคีย์บอร์ดอยู่นาน สองก็กดปุ่ม Send จากอีเมล์ของเธอพลางยิ้มให้กับคอมพิวเตอร์ และหวังไว้ในใจว่าอุ้มจะได้รับและอ่านข้อความที่เธอส่งมาโดยเร็ว ถึงแม้จะเป็นเรื่องงาน แต่เธอก็คาดหวังว่าสาวหน้าฝรั่งคงจะคิดถึงเธอบ้างไม่มากก็น้อย

...

สาวหน้าฝรั่งเปิดดูอีเมล์จากกล่องจดหมายด้วยความดีใจ สองส่งเมล์มาหาเธอหลังจากทั้งคู่ไม่ได้คุยกันประมาณ 1 สัปดาห์ได้แล้ว อุ้มผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อความที่สาวหมวยเขียนเอาไว้ในอีเมล์ มันเป็นข้อความเรื่องงานล้วนๆ เอกสารแนบอีก 3 ฉบับก็มีใจความที่เกี่ยวกับงาน

"ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอคะ" สาวหน้าฝรั่งพูดตัดพ้ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์เบาๆ

อุ้มเห็นอีเมล์อีกฉบับที่ส่งมาไล่เลี่ยกัน สองส่งเมล์มาอีกครั้ง 'สงสัยคงจะเป็นเรื่องงานอีกแล้วละมั้ง'

อีเมล์ฉบับนั้นไม่มีชื่อหัวข้อ เมื่อเปิดดูด้านในก็ไม่มีข้อความ มีแต่เพียงเอกสารแนบ 1 ฉบับเท่านั้น สาวหน้าฝรั่งเปิดดูเอกสารแนบทันที

'สวัสดีค่ะอุ้ม

สองเองนะคะ สบายดีมั้ยเอ่ย

ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้โทรหาอุ้มเลย เพราะว่าต้องออกนอกอำเภอลงพื้นที่ตลอด คลื่นโทรศัพท์เลยไม่มี

งานที่นี่ยุ่งพอสมควรค่ะ พวกสองกับพี่ชัยวิ่งกันจนขาขวิดกันเลย พอกลับมาถึงที่พักก็ต้องลุยงานของวันต่อไปเลยละค่ะ กลับมาถึงห้องทีไรก็หลับคาเตียงทุกที พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้ตัวว่ายังไม่ได้กินข้าว ไม่ได้อาบน้ำเลยละคะ

อุ้มเป็นยังไงบ้างคะ งานเยอะหรือเปล่า ได้ออกไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะบ้างมั้ย อย่าเพิ่งงอนสองนะคะ รู้มั้ยคะว่าทุกครั้งที่สองเหนื่อย สองจะหยิบขวดน้ำหอมที่อุ้มให้มาขึ้นมาดูทุกครั้งเลย ไม่ได้เอามาใช้หรอกนะคะ เอาขึ้นมาดูว่าอันนี้เป็นน้ำหอมที่อุ้มใช้นะ กลิ่นของมันหอมนะ เจ้านี้มันทำให้แกรู้สึกดีนะ แต่สองว่ากลิ่นของมันไม่หอมเท่ากลิ่นที่อยู่บนตัวอุ้มหรอกค่ะ

แล้วสองจะโทรหาอุ้มนะคะ (ถ้ามีโอกาส)

คิดถึงมากค่ะ

สอง'


รอยยิ้มด้วยความดีใจผุดขึ้นมาจากใบหน้าของสาวหน้าฝรั่ง เธอดีใจมากที่สาวหมวยคิดถึงเธอเช่นเดียวกับที่เธอคิดถึงสอง อุ้มแอบปริ้นท์สิ่งที่สองเขียนออกมานั่งอ่านซ้ำอีกหลายต่อหลายรอบ

2 วันต่อมา เจ้าหน้าที่ของสถาบันพัฒนาเครือข่ายองค์กรชุมชนก็เตรียมตัวแพ็คกระเป๋ากลับกรุงเทพฯ แต่ก่อนที่จะกลับกันนั้นจำเป็นต้องมีพิธีกรรมนิดหน่อย นั่นก็คือการเลี้ยงฉลองก่อนกลับ

"ไปเว้ยไป" ชัยบอกกับน้องๆ ทุกคน

"พี่จ่ายใช่ป่ะ" จอยตะโกนถาม ขณะที่รถตู้เคลื่อนตัวออกจากโรงแรมไปยังร้านอาหาร

"หารเว้ย ใครจะไปจ่ายค่าเหล้าให้พวกเอ็งวะ"

"โห... 'ไรว้า... เลี้ยงหน่อยก็ไม่ได้" เสียงของก้อง เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งดังขึ้น

"จ่ายแต่ค่าข้าวเว้ย ค่าเหล้าจ่ายกันเอาเอง" ชายผิวเข้มตอบ "แล้วไอ้สองไปไหนอ่ะ ไม่เห็นหัวมันเลย"

เนมหันไปมองตรงที่ๆ สางหมวยนั่ง "หลับไปแล้วพี่"

"นอนได้นอนดีนะไอ้นี่ ทำงานก็นั่งหน้าง่วง อยู่เฉยๆ ก็นอน" ชัยบ่น

"เมื่อคืนมันนั่งหน้าคอมพ์ยันตีสามอ่ะพี่ เห็นว่าพี่สกลให้งานมันมาทำเรื่องจัดนิทรรศการที่อิมแพค"

"เออว่ะ... เดี๋ยวพวกเราก็ต้องไปที่นั่นเหมือนกันนี่หว่า งั้นก็ให้มันนอนไปก่อนละกัน ถึงแล้วค่อยปลุกมัน"

เมื่อรถตู้จอดที่หน้าร้านอาหาร สองก็เดินงัวเงียลงมา ร้านนี้บรรยากาศดีทีเดียว ร้านนี้ ถึงจะเป็นร้านเล็กๆ  แต่ก็มีหลายๆ มุมให้เลือกนั่ง และต่างบรรยากาศ มีดนตรีสดคอยเล่นขับกล่อมลูกค้าให้ฟังเพลินๆ สาวหมวยถ่ายรูปบรรยากาศ ลงมือกินอาหารมื้อสุดท้ายในจังหวัดเชียงราย แล้วขอตัวกลับโรงแรมในขณะที่คนอื่นๆ จะไปเที่ยวต่อและเปลี่ยนสถานะตัวเองจากเจ้าหน้าที่ให้เป็นผีเสื้อกลางคืน และขี้เหล้ากันตามอัธยาศัย

สองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่เธอคิดถึงที่สุด

"ฮัลโหลค่ะ"

"อุ้มคะนี่สองเอง"

"ค่ะสอง... ดีใจจังที่สองโทรมา เป็นยังไงบ้างคะดูเสียงสองเพลียๆ จังเลย"

"ก็ค่ะ เมื่อคืนทำงานโต้รุ่งไปหน่อย"

"พักผ่อนบ้างนะคะ หักโหมงานมากเกินไปถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาละแย่เลย"

"ขอบคุณค่ะ แล้วอุ้มละคะเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ดีค่ะ ตอนนี้เร่งงานให้สองอยู่นะคะ เสร็จทันแน่ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง"

"ขอบคุณค่ะ"

"สองกลับวันพรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ"

"ค่ะ"

"เดินทางปลอดภัยนะคะ ถ้านอนได้ก็นอนเลยนะคะ จะได้พักผ่อน"

"ค่ะ..." เสียงของสาวหมวยเริ่มอ่อนเต็มที เธอหมดแรงเสียแล้ว

สาวหน้าฝรั่งยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่าย "ไปนอนนะคะ... สองเหนื่อยแล้ว"

"ค่ะ..."

"ฝันดีนะคะสอง"

"ฝันดีค่ะอุ้ม"

"ค่ะ"

"สองคิดถึงอุ้มนะคะ" สาวหมวยพูดได้เพียงเท่านี้ก็หม่อยหลับไป

สาวหน้าฝรั่งหน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงนี้จากปลายสาย สองเงียบไปแล้วแสดงว่าหลับเป็นแน่ อุ้มหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"อุ้มก็คิดถึงสองค่ะ..." เธอพูดใส่โทรศัพท์แล้ววางหู

...



เสียงตะโกนโหวกเหวก เสียงสว่านไฟฟ้า เสียงค้อนตอกตะปู เสียงรถกระบะขนของวิ่งเข้าวิ่งออกดังขึ้นภายในฮอลล์ 9 อิมแพคอารีนา เมืองทองธานี วันนี้เป็นวันเตรียมงานของหน่วยงานต่างๆ ที่ทำงานด้านชุมชนและสังคมสำหรับงานวันรุ่งขึ้น งานประชุมสมัชชาเครือข่ายชุมชน

สองกับเจ้าหน้าที่อีกหลายคนวิ่งเข้าวิ่งออกขนของที่ต้องใช้ภายในบูธนิทรรศการของหน่วยงานที่ประกอบไปด้วยเวทีเสวนา แผ่นป้ายนิทรรศการ และห้องประชุมเล็กสำหรับสมาชิกเครือข่ายที่จะเดินทางเข้ามาในวันพรุ่งนี้

"ไว้ตรงนั้นเลยค่ะพี่" สาวหมวยตะโกนบอกพนักงานที่นำของจากบริษัทที่สาวหน้าฝรั่งทำงานอยู่มาส่ง

ชุดนิทรรศการ 8 ชุด พร้อมรูปภาพขนาด 3 คูณ 2 เมตร 5 รูป ถูกนำไปจัดวางตามที่ๆ กำหนดไว้ พวกเขาต้องรออุปกรณ์จากออฟฟิศมาเพิ่มรวมทั้งเอกสารต่างๆ ที่นำมาแจกในงานนี้ เจ้าหน้าที่ขอองค์กรเครือข่ายชุมชนสลับกันไปกินข้าวเย็น ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสองทุ่มแล้ว สองถูกปล่อยทิ้งไว้ให้นั่งเฝ้าห้องประชุมที่จัดไว้ในมุมด้านหนึ่งของฮอลล์ 9 ที่กั้นผนังแยกส่วนออกจากส่วนนิทรรศการ ห้องเสวนา และบูธของหน่วยงานอื่นๆ อยู่คนเดียว

สาวหมวยนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ชงทิ้งเอาไว้จนขึ้นอืด ขณะที่พี่ๆ และเพื่อนๆ ของเธอออกไปขนของที่ออฟฟิศกลับมาจัดที่นี่ แล้วปล่อยให้เธอเฝ้าของ รวมถึงประสานงานกับเจ้าหน้าที่ของที่นี่ สองกินไปจัดเก้าอี้ในห้องประชุมไป จนกระทั่ง...

"ให้ช่วยอะไรมั้ยคะ" อุ้มเดินเข้ามาในห้องประชุม ในมือของเธอมีถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อหลายใบ

สาวหมวยยิ้มกว้างเมื่อเห็นสาวหน้าฝรั่งเดินเข้ามา กลิ่นหอมหวานจากอุ้มทำให้เธอที่รู้สึกเหนื่อยสดชื่นขึ้นมาทันที

"อยากช่วยอะไรก็เอาเลยค่ะ ไม่ขัดศรัทธา"

สาวหน้าฝรั่งวางถุงลงบนเวทีแล้วลงมือช่วยสองจัดเก้าอี้ เมื่อเสร็จแล้วทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้อย่างเหนื่อยอ่อน

"เป็นไงมาไงคะนี่มาถึงที่นี่ได้" สาวหมวยถามพลางเช็ดเหงื่อบนใบหน้า

"มาเช็คว่าสองได้งานครบหรือเปล่าค่ะ"

"แค่นั้นโทรมาก็ได้นี่คะ ไม่น่าขับรถมาไกลเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ มาเช็คดูความเรียบร้อย จะได้ไม่โดนบ่น เดี๋ยวเสียชื่อแย่"

"ใครจะไปกล้าว่าอุ้มละคะ งานออกมาเนี้ยบขนาดนี้ แถมยังตรงเวลา น่าจะบอกให้ขึ้นเงินเดือนนะเนี่ย"

"แหม... พูดเข้าไปนั่น ถ้าสองไม่ส่งงานให้อุ้มแต่เนิ่นๆ ก็คงไม่เสร็จหรอกค่ะ ต้องยกความดีความชอบให้กับต้นทางนะเนี่ย"

เสียงหัวเราะกระจายเต็มห้องประชุมเล็ก ความคึกคริ้นและความสุขอบอวล ทั้งๆ ที่มีคนอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น

เมื่อจัดเก้าอี้เสร็จ อุ้มก็แกะแซนด์วิชที่เธอซื้อมาแล้วส่งให้สอง "คิดว่าคงหิว นี่ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"กินของแบบนั้นบ่อยๆ เดี๋ยวก็แย่กันพอดี" สาวหน้าฝรั่งบุ้ยใบ้ไปที่ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

สาวหมวยหัวเราะแหะๆ "ก็มันยุ่งนี่คะ"

"งานก็หนัก พักผ่อนไม่พอ กินของแบบนั้นอีก ถ้าสองเป็นอะไรไปอุ้มจะทำยังไงละคะ"

"ก็ไม่ต้องทำอะไรนี่คะ ขอแค่มาเยี่ยม มาดูแลสองเท่านั้นเอง"

"เอางั้นเลยเหรอคะ" อุ้มยิ้มพลางมองดูสองกินแซนด์วิชจนหมด

...
บรรยากาศภายในห้องประชุมเล็กที่มีเพียงแค่หญิงสาวสองคน กลิ่นหอมๆ จากอุ้มทำให้เธอรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ยิ่งได้พบ ได้คุยแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอมีกำลังมากขึ้นไปอีก ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา เธออยากจะบอกความรู้สึกนี้ให้กับอีกฝ่ายได้รับรู้ เธอไม่อยากเก็บเงียบอีกต่อไป

สาวหมวยเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับสาวหน้าฝรั่ง กลิ่นไม้ กลิ่นฟางอุ่นๆ จากตัวสองลอยเข้ามา อุ้มยิ้ม เธอรู้สึกอบอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้คนๆ นี้ ตอนนี้เธอเองก็แทบที่จะอดใจไม่ได้ที่จะอยู่ห่างจากสอง

"สองตัวหอมจัง"

"ไม่หรอก อุ้มต่างหากที่หอม" สาวหมวยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

ริมฝีปากของสองเลื่อนเข้าไปประทับที่ริมฝีปากของสาวหน้าฝรั่งอย่างแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นๆ กลิ่นหอมๆ ความนุ่มจากรสสัมผัสทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

'นี่... แบบนี้เค้าเรียกว่ารักหรือเปล่านะ' สาวหมวยถามตัวเอง เธอห้ามใจไม่ไหวที่จะจูบคนที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อถอนจูบออก สองเห็นใบหน้าของอุ้มที่ดูตื่นๆ แต่ไม่ได้มีสีหน้าที่โกรธ หรือโมโหแต่อย่างใด

"อุ้ม... ไม่ตกใจเหรอคะ"

"ตกใจสิคะ ต... แต่" ใบหน้าขาวๆ ของอุ้มแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วน่าจะเป็นอาการเขินมากกว่าตกใจกลัว

"แต่ดูอุ้มไม่เห็นตกใจเลย"

"เอ่อ... เดี๋ยวนะคะสอง" สีหน้าของสาวหน้าฝรั่งดูเขินๆ จนไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

"สองสงสัยค่ะ" สาวหมวยพูด "สองเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่... สองรู้สึก...รู้สึกดีกับอุ้มนะคะ สองไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ว่าทำไม..."

อุ้มนิ่ง เธอไม่พูดอะไรได้แต่นั่งหน้าแดง

"ตอนนี้... สองรู้อย่างเดียวว่า สองชอบอุ้ม... สองรักอุ้ม... สองต้องการอุ้ม"

สาวหมวยเลื่อนหน้าเข้าไปจูบสาวหน้าฝรั่งอีกครั้ง รสสัมผัสที่นุ่มละมุนกับกลิ่นที่หอมหวานเมื่อครู่ทำให้เธอยากจะสัมผัสคนที่อยู่ตรงหน้า และครั้งนี้อุ้มจูบตอบเธอกลับมา ทำให้รสสัมผัสนั้นหวานมากยิ่งขึ้น

"รู้มั้ยคะว่าทุกครั้งเวลาที่สองได้กลิ่นหอมๆ จากตัวอุ้ม หัวใจสองจะเต้นแรง... สองรู้สึกแปลกๆ สองไม่รู้ว่าแบบนี้เค้าเรียกว่า... รัก หรือเปล่า"

สาวหมวยจูบที่แก้มของสาวหน้าฝรั่ง เธอสูดกลิ่นหอมที่พวงแก้มใสของอีกฝ่าย และเลื่อนขึ้นไปจูบที่หน้าผาก เธอได้กลิ่นแชมพูผสมกับกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของอุ้ม กลิ่นนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นไปอีก

"มันแปลกมั้ย... อุ้มว่ามันแปลกมั้ยที่สองรู้สึกแบบนี้... ถ้าอุ้มไม่ว่าอะไร... สองขอ... ขออยู่กับอุ้มตลอดไปได้มั้ยคะ แค่สองอยู่ข้างๆ อุ้ม ได้สูดกลิ่นหอมๆ จากตัวอุ้ม เท่านั้นก็พอแล้ว สองไม่อยากได้อะไรอีก สองรู้สึกดี รู้สึกสดชื่น รู้สึกหวั่นไหวเวลาที่อยู่ใกล้อุ้ม"

สาวหน้าฝรั่งประคองใบหน้าของสาวหมวย เธอยิ้มแล้วพูดว่า "อุ้มก็คิดว่ามันแปลกเหมือนกันค่ะ เพราะตอนนี้อุ้มมีความสุขมาก มีความสุขมากๆ เลยล่ะค่ะ"

อุ้มประทับจูบที่ริมฝีปากของสองเบาๆ แล้วดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด "อุ้มก็เหมือนกันค่ะ... เวลาอยู่ใกล้สอง เวลาได้กลิ่นธรรมชาติจากตัวสองทีไรหัวใจก็เต้นแรง เวลาได้คุยกับสองก็รู้สึกดี เหมือนสองยกเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่อุ้มไม่สบายใจออกจากตัวอุ้ม"

สาวหน้าฝรั่งจูบที่หน้าผากของสอง "เวลาสองไม่อยู่ อุ้มไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้หายคิดถึงสอง อุ้มได้แต่ไปที่สวนสาธารณะ เพราะว่าที่นั่นมีกลิ่นคล้ายกับสอง  แต่มันก็ทำให้อุ้ม... คิดถึงสองมากขึ้นไปอีก"

"ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว... เราจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าว่ายังไงดีค่ะ... อุ้มไม่เข้าใจเลย อุ้มพยายามคิด อุ้มพยายามหาคำตอบ แต่อุ้มก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่สองพูด แบบนี้เหรอคะที่เรียกว่า... รัก"

สาวหมวยคลายอ้อมกอดจากสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้า "อุ้มเคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อนมั้ยละคะ"

"ไม่เคยค่ะ"

"เคยรู้สึกแบบนี้กับแฟนของอุ้มมั้ยละคะ"

"อุ้มไม่เคยมีแฟนนะ"

"ไม่อยากจะเชื่อ"

อุ้มหัวเราะ "เชื่อเถอะค่ะ อุ้มไม่เคยมีแฟน ถึงจะเคยถูกผู้ชายจีบ เคยถูกทอมจีบ แต่อุ้มก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อน... แล้วสองละคะ"

"ไม่เคยเหมือนกันค่ะ... สองทำงานช่วยที่บ้านมาตั้งแต่เด็กแล้ว วันๆ ก็เรียนแล้วก็ไปทำงาน เรื่องพวกนี้ไม่ได้มีอยู่ในหัวเลยค่ะ เพิ่งจะรู้สึกแบบนี้ตอนที่เจออุ้มนั่นแหละค่ะ"

"ในเมื่อเราสองคนรู้สึกตรงกันแบบนี้ เราจะเรียกว่าอะไรดีคะ" สาวหน้าฝรั่งถาม

สาวหมวยยิ้ม "เรียกว่า... รัก ได้มั้ยละคะ"

"รักเหรอ..."

เมื่อเห็นอุ้มเงียบไปก็สองก็ใจเสีย "ทำไมเหรอคะ สองพูดอะไรผิดไปเหรอคะ"

"ที่สองบอกว่าสองไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนจริงหรือเปล่าคะ"

"จริงค่ะ"

"สองบอกว่าอยากอยู่ข้างๆ อุ้ม ขออยู่กับอุ้มตลอดไปจริงหรือเปล่าคะ"

"จริงค่ะ"

"ที่บอกว่า... รัก เป็นเรื่องจริงใช่มั้ยคะ"

สาวหมวยยิ้ม "จริงค่ะ ความรู้สึกของสองที่มีให้อุ้มไม่ใช่เรื่องโกหกหรอกค่ะ"

"อุ้มดีใจมากเลยค่ะที่สองรู้สึกแบบเดียวกันกับอุ้ม..."

สาวหน้าฝรั่งมองหน้าของสอง เธอยิ้ม "ยิ่งได้ยินว่าสองอยากอยู่กับอุ้มตลอดไปก็ยิ่งดีใจค่ะ"

"แล้ว..."

"นี่ก็เป็นครั้งแรกที่อุ้มรู้สึกแบบนี้เหมือนกันค่ะ... อุ้มว่า... นี่คงจะเป็นรักแรกของอุ้ม"

สองยิ้ม "รักแรกของสองเหมือนกันค่ะ"

สองสาวยิ้มให้กัน แล้วจูบกันอีกครั้งอย่างเนิ่นนาน

"สองรักอุ้มนะคะ"

"อุ้มก็รักสองค่ะ"

...

สาวหมวยนั่งและสาวหน้าฝรั่งนั่งเคียงคู่กันที่ม้านั่งตัวหนึ่งภายในสวนรถไฟ เบื้องหน้าของทั้งสองคือสระน้ำ กลิ่นต้นไม้ใบหญ้า กลิ่นไอดิน และจากธรรมชาติล่องลอยอยู่ในบรรยากาศ อุ้มหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะซบใบหน้าลงกับไหล่ของหญิงสาวที่มีกลิ่นเหมือนกับบรรยากาศที่อยู่รายล้อมตัวเธออย่างมีความสุข

สองซบหน้าลงกับเรือนผมสวยของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอสูดกลิ่มหอมหวานชวนให้ใจสั่นจากหน้าผากของสาวหน้าฝรั่งพลางกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น นี่คือกลิ่นที่ทำให้เธอสดชื่น ทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวา ทำให้เธอหวั่นไหว และทำให้เธอรัก

กลิ่นหอมๆ ที่ล่องลอยอยู่รอบๆ ตัวของสองสาว กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ และกลิ่นธรรมชาติ เป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองรู้จักกัน และเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองรู้จักคำว่า "รัก" เป็นครั้งแรก

The End
...

Writer's Talk

เป็นเรื่องสั้นที่ยาวมาก แบ่งได้ถึง 3 พาร์ทเชียว   :02:

เรื่องนี้เคยเอามาลงแล้วในบอร์ดเรื่อง What a Coincidence! ค่ะ แต่คิดว่าบางคนยังไม่เคยอ่าน ก็เลยเอามาลงใหม่

จะเจอสองกับอุ้มอีกครั้งใน Hidden Agenda นะคะ (แต่บทบาทอาจจะไม่เยอะเท่าไอ้ลิงกี้)

Nuffy




Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น