web stats

ข่าว

 


Beautiful Stranger - Chapter 9 : Anything for you

โพสต์โดย: anhann วันที่: 15 มิถุนายน 2014 เวลา 18:29:12 อ่าน: 586







นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองแล้ว สนใจดูรายละเอียดเพิ่มเติมที่ลิงก์นี้ค่ะ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1320.msg1875#msg1875



Chapter 9 :   Anything for you



คุณเคยไหม.?  เพลียมากแต่นอนไม่หลับ.. 

ฉันคิดว่า  ฉันกำลังเป็นอยู่ล่ะค่ะ..

ฟรานเชสก้าถอนหายใจแผ่ว  ไม่กล้าให้มันแรงนัก  กลัวเจ้าของหัวที่พิงซบบ่าอยู่จะตื่น เดี๋ยวจะเดือดร้อนต้องลูบหัวกล่อมกันอีก  เมื่อกี้ก็ครั้งนึงแล้ว  แอร์โฮสเตสแวะเอาอาหารเครื่องดื่มมาให้  เธอต้องตัดใจปฏิเสธไปทั้งที่หิวจนแทบไส้ขาด  ก็คนงอแงคนนี้น่ะสิจะใครซะอีก  ขึ้นเครื่องมาได้ไม่เท่าไหร่ก็หลับพับไปแล้ว  สงสารอยู่หรอกนะเพราะรู้ว่าทำงานจนดึก  ถึงได้ยอมอดทนไม่กิน  ยอมอยู่นิ่งๆให้ซบซุก  ลูบหัวให้สงบตอนครางไม่พอใจเพราะแค่เสียงแอร์สาวที่เข้ามาถามว่าจะรับอะไรทานไหมคะ.?

เฮ้อ.. ตกลงเธอเป็นสายลับ  เป็นผู้ช่วย  หรือเป็นพี่เลี้ยงเด็กโข่งกันแน่  อ้อนเก่งเป็นบ้าเลยสิ  แต่น่ารักชะมัด  จะไปดุลงได้ยังไง  โอ้ชีวิต!

นี่ถ้าฉันรักคุณขึ้นมาจริงๆ ใครจะรับผิดชอบกัน...

คิดแล้วก็ขอบตาร้อนจนต้องปิดตาลงข่มใจ  นิ้วเรียวนวดขมับตัวเอง  พลางนึกถึงเรื่องที่คุยกับบัดดี้เมื่อคืน  นอกจากแผนงานที่ต้องประสานกันทำ  จีน่าเพื่อนรักยังแนะนำนอกเหนือจากนั้นอีก  หล่อนบอกให้เธอปล่อยมันไป..

Let it go, Let it be.

มันคงจะเป็นคำแนะนำที่ดีนะ  ถ้าทาร์เกตคนนี้จะเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา  ถ้านาทีหนึ่งเธอสามารถนอนกับเค้าได้  แล้วนาทีต่อมาก็เหนี่ยวไกใส่อย่างไม่รู้สึกอะไร  จากกันไปโดยไม่ทิ้งรอยเอาไว้ให้จดจำแม้เขม่าปืนที่ปลายกระบอกหรือรอยเลือดที่กระเซ็นโดนใบหน้า 

อา....  ถึงเวลานั้นจริง  เธอคงจะกดปลายกระบอกปืนที่ขมับลั่นไกให้กระสุนทะลุกะโหลกตัวเองแทนที่จะดีใจที่ทำงานสำเร็จนั่นล่ะ

"รู้ไหม.?  ถอนหายใจบ่อยๆ ตายไวนะ.." 

มือบางลดลงจากใบหน้า  เหลียวมองเจ้าของเสียงที่ช้อนตามองเธอทั้งยังไม่เลิกพิงบ่ากันอยู่  อดไม่ได้ต้องยิ้มให้กับดวงตาใสๆที่เรียวคมเหมือนแมวนั่น  ยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัย  เธอหลงรักดวงตาคู่นี้ซะแล้ว...

"ฉันก็ไม่เคยคิดอยากอายุยืนสักหน่อย  อยู่นานๆทำไม  น่าเบื่อ.."  ตอบอย่างไม่จริงจัง  หากคนฟังกลับกดหัวคิ้วเหมือนไม่ชอบใจ  "ทำไมคะ  ฉันตอบผิดตรงไหน..  อยู่นานไปก็ไม่มีอะไรทำ.."

"งั้นฉันคงต้องหางานให้คุณทำเยอะๆสินะ"  เสียงโมโนโทนตอบพร้อมใบหน้าไม่บอกอารมณ์เหมือนเคย  แต่ไม่รู้ทำไม  เธอถึงรู้สึกดีที่ได้ยิน

บางทีเธออาจจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าห่วง..

"คุณอยากเป็นเจ้านายใจร้ายงั้นเหรอ.?"  ถามเล่นๆไปอย่างนั้น  อารมณ์เธอเปลี่ยนไวเหมือนลมพัดแค่ได้คุยกับคนคนนี้  ยิ่งเค้ายิ้มมุมปากทำตาเจ้าเล่ห์ในแบบของเค้า  เธอก็อดจะสดชื่นไม่ได้  บางทีเธอควรจะปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่จีน่าแนะนำ  แค่เพียงระยะเวลาสั้นๆที่มีความสุขแบบนี้ 

แค่สักครั้งที่เธอจะยอมเป็นทาสความรัก...

มันอาจจะเจ็บปวดกว่าโดนยิง  แต่มันก็....

จะทำยังไงได้ล่ะ..

"ก็คุณบอกไม่อยากอยู่ว่างๆ  มันเบื่อนี่คะ"  บอกหน้าซื่อๆ หากคนฟังกลับเห็นว่า  มันช่างน่ามันเขี้ยวนัก  อยากจะกัดปากสีชมพูอ่อนช่างฉอเลาะนั่นซะจริง  แล้วดูสิ  ตื่นแล้วก็ยังไม่เอาหัวออกไป  นึกว่าน่ารักตายล่ะ!

"เบื่อแล้วให้ทำงานก็ยิ่งเบื่อไปใหญ่สิคะ  ไม่เอาหรอก"  ทำเสียงงอแงเป็นเด็กๆ แถมเบ้หน้าอีกหน่อยให้สมจริง  คนที่พิงหัวอยู่กับไหล่ยิ้มขำอย่างอดไม่ได้  ดวงตาคมเปล่งประกายสดใสจนเธอสบายใจไปด้วย  เค้ามีอิทธิพลกับเธอมากมายจริงๆ

"คุณน่าจะยิ้มแบบนี้บ่อยๆนะคะ"  หลุดปากพูดไปอย่างใจคิด  แล้วก็หน้าร้อนเสียเองที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย  นานแล้วก็ไม่เลิกมองจึงจำใจอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียง  "เวลาคุณไม่ยิ้ม  เหมือนคุณโกรธใครมาสักสิบชาติ"

คนตรงหน้าหัวเราะพรืด เค้าขยับออกไปนั่งขำตัวงออยู่ในที่ตัวเองแล้ว  แล้วเธอก็หงุดหงิดเสียอย่างนั้น  อะไรกันเนี่ย  เธอไม่ได้เล่นตลกอยู่สักหน่อย! 

"ขำอะไรนักหนาคะ!"  ว่าเสียงขุ่น  มือขาวยกขึ้นมาโบกให้พลางงึมงำคำขอโทษทั้งหัวเราะไม่หยุด  เธอเองก็อยากหัวเราะบ้างแต่มันหมั่นไส้จังน่ะซี่  ไอ้คนหน้านิ่งๆตัวแข็งทื่อเป็นหุ่นยนต์คนนั้นไปไหนแล้วนะ ตรงนี้มีแต่คนเกรียน

"คุณเกว็น  คนมองใหญ่แล้วนะ!"  แค่นเสียงให้หนักแน่น  อายแทนคนที่กำลังจะเสียภาพพจน์นักธุรกิจพันล้านจอมขรึม  เค้าก็เหมือนจะเริ่มรู้ตัวจึงพยักหน้าหงึกๆให้ก่อนจะยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆตัวตรงแหนว  แล้วก็เป็นเธอเองต้องกลั้นขำหันไปทางอื่น  ลืมไปเลยนะว่าเมื่อกี้เศร้าเรื่องอะไรอยู่

"คุณเองก็เหมือนกันแหละค่ะ  ยิ้มเยอะๆแบบนี้น่ารักออก  ไหนหันหน้ามาดูหน่อยได้ไหมคะ.?"

ฟรานเชสก้านั่งตัวแข็ง  เธออายจนหน้าแดงจนไม่กล้าให้ใครเห็น  แต่คุณเกว็นของเธอน่ะหรือที่จะยอมให้ใครขัดใจ  เค้าเอื้อมมือมาจับคางเธอให้หันไปหา  ดวงตาสองสีมองจ้องกันอย่างเลือกไม่ได้  จ้องกันนานจนถ้าเป็นปลากัดคงจะได้ลูกเป็นโขยงแล้ว  และบางทีเราอาจทำอะไรกันมากกว่านั้น  ถ้าไม่มีบางคนเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

"เกว็น..  เธอเล่นเกมส์ตานี้ให้ฉันหน่อยสิ  มันไม่ผ่านซะทีอ่ะ เป็นร้อยรอบแล้ว!"

ศึกสองสายตาสงบลงทันที  พวกเธอเคอะเขินกันทั้งคู่แต่ไอ้คนที่พูดขึ้นมาเมื่อกี้เหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่ามาขัดจังหวะใคร  ควินท์ยื่นแขนมาจากเบาะด้านหลัง  ส่งของเล่นในมือให้เพื่อนรักที่รับมันไปทั้งหน้าเอ๋อๆ เธอลืมไปเลยว่าทั้งเพื่อนและพี่สาวมาด้วย  แถมยัยเพื่อนคนสวยก็ยังทำหน้าตาเหมือนรู้อะไรสักอย่างงั้นแหละ  ไม่ใช่สมองไวไวของนางจินตนาการไปถึงดาวพลูโตแล้วนะ

"เกมส์อะไรของเธอ..  ฉันง่วง  คิดไม่ออกหรอก"   คนขี้อ้อนเฉพาะคนรีบปฏิเสธแกล้งหลับตาปี๋ผลักของเล่นไฮเทคคืนกลับให้เจ้าของมัน  เพื่อนรักเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้  ตีผัวะเข้าที่แขนหนึ่งที

ดวงตาคมเปิดผ่างมองจ้องคนตีเขม็งราวจะกินไส้แต่คนที่ตกใจกลับเป็นอีกคน  คนที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน  ฟรานเชสก้าหดตัวหลบคนตาดุแต่เสียงหัวเราะใสๆอย่างไม่เกรงกลัวของคนที่ชะโงกหน้าโผล่มาหาก็ทำให้หันไปมองแปลกใจ  ท่าทางไม่มีอะไรน่ากลัวจริง..

"ไม่ต้องกลัวยัยนี่หรอกค่ะคุณฟราน  ทำเข้มไปอย่างนั้นแหละ  ที่จริงน่ะ---"  ควินท์ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกปิดปากด้วยมือไวไวของคนข้างๆ พี่หมอที่นั่งเงียบฟังมาตั้งนานนั่นเอง

"พี่หมอ!"  บลอนดี้ดึงมือที่ปิดปากออกมองตาวาวบ่งบอกอาการเคืองให้คนข้างตัว  เค้ากลับยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจกัน  ใช่ซะที่ไหนล่ะ

"เอาเครื่องนั่นมาสิ  เดี๋ยวทำให้"

คนฟังทำหน้าแปลกใจแต่ก็ได้แค่นั้นเมื่ออีกคนดึงของเล่นเธอไปไว้ในมือแล้ว  อดไม่ได้เลยชะโงกหน้ามาดูบ้าง  "เล่นเป็นหรือไง  เดี๋ยวพังนะ"

"เครื่องพังก็ดีกว่าเธอทำแผนพี่พังนั่นแหละ" 

ควินท์ชะงัก  เงยหน้ามองคนอายุมากกว่าอึ้งๆ พี่เค้าไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มแปลกๆ ถึงอย่างนั้นสมองอันเฉียบแหลมของเธอก็เข้าใจ  พุ่งเข้าไปกระซิบกระซาบข้างหูทันที 

"พี่เป็นเจ๊ดันให้สองคนนั้นเหรอ.?"

คุณหมอไม่ตอบเป็นคำพูด  ยังลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้จิ้มหน้าจอของเล่นต่อไป  มองดูสักพักก็ท่าว่าจะไม่ได้อะไรเพิ่ม  คนอยากรู้อยากเห็นก็แอบกระตึ้บขึ้นไปดูสองคนที่เบาะหน้าอีกที

อุ๊ย ! คราวนี้นอนตักกันเลยวุ้ย!

"รู้แล้วก็มานั่งเฉยๆได้แล้ว"  สเตลล่าเลิกคิ้วให้คนที่ยังมีเควสชั่นมาร์คเต็มหน้าไปหมด  คุณหมอยิ้มขำกับท่าทางฮึดฮัดไม่ถูกใจคล้ายๆจะงอนทุกคนในโลกของบลอนดี้  แต่ก็เหมือนทุกที  เธอมีวิธีรับมือ

"นี่.. ถ้าเลิกทำหน้าแบบนั้นได้เมื่อไหร่ Hermes (แอร์เมส)รุ่นล่าสุดเป็นของเธอ"

ควินท์ตาลุกวาว  จริงอยู่เธออาจจะเป็นสาวสวยรวยเว่อร์แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ชอบของฟรี  ใครบ้างล่ะจะไม่ชอบ  เนอะ

"โอเคก็ได้  ห้ามเบี้ยวนะคะ" 

สเตลล่าพยักหน้าหน้าซื่อให้คนซื่อกว่าที่หลอกล่อง่ายยิ่งกว่าเด็กเล็กๆ ชักชวนกันเล่นของเล่นไฮเทคต่อไปราวไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงในใจจะคิดอีกอย่าง

อะไรๆมันช่างเหมาะเจาะดีจริงๆเลย..

.........................................

ขาไม่สั้นไม่ยาวเดินไปเรื่อยๆด้วยจังหวะสม่ำเสมอ  หลังจากเช็คอินเข้าที่พักเรียบร้อย  เธอก็ขอตัวออกมาใช้เวลาส่วนตัวเพียงลำพัง  คุณเจ้านายเกือบจะไม่ให้ออกมา  หล่อนบอกว่าจะมาด้วย  ดีที่มีคนช่วยแซวว่าจะติดกันไปถึงไหน  เดี๋ยวก็ได้พักห้องเดียวกันอยู่ดี  เท่านั้นแหละคนฟอร์มจัดเลยปล่อยเธอ

เฮ้อ.. ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่เค้าติดเธอแจ  แต่ต้องไม่ใช่ตลอดเวลาสิ!

เพราะ....

"จีน่า..  เธออยู่ไหม.?"  ยกแขนขึ้นมากระซิบถามกับกำไลข้อมือขณะสองขาเดินไม่หยุด  ดวงตาสีน้ำข้าวมองรอบตัวอย่างระวังตามสัญชาตญาณ  แม้จะพบว่าที่นี่ไม่ต่างจากที่เธอมาครั้งสุดท้ายเมื่อปีที่แล้วมากเท่าไหร่  ก็อดไม่ได้ที่จะระแวง  เธอไม่ได้มางานเดิมนี่นา 

และแน่นอน  เธอไม่ได้ให้คุณเลขาซิงเกิ้ลมัมจัดการเอกสารการเดินทางให้หรอก  ต้องขอบคุณที่หล่อนยุ่งมากพอที่จะปล่อยให้เธอทำมันเอง  ให้หล่อนทำได้ยังไงล่ะ  เดี๋ยวก็รู้หมดสิว่า  เธอเป็น...

Jane Doe!

'แน่นอน..  ว่าไงแม่นักรัก.?'

แม่นักรักที่ว่ากลอกตาเซ็ง  ดึงเรย์แบนปรอทที่เพิ่งถอยมาใหม่ขึ้นมาสวม  มันช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นได้บ้างเวลาต้องคุยกับคนที่คอยจะกวนประสาทกันอยู่เรื่อย  เออ.. เธอรู้ว่างานนี้เธอมันแย่ แล้วไง เปลี่ยนคนอื่นมาทำสิ  เชอะ!

"เธอแน่ใจนะว่าจะเข้าไปที่เคกรุ๊ปวันนี้"  คำถามจริงจังถูกส่งออกไปเมื่อนึกถึงงานมากกว่า  คนอีกฟากนิ่งไปปล่อยให้เธอฟังเสียงรัวคีย์บอร์ดเสมือนเสียงเพลงประจำตัวหล่อน  บางครั้งก็อยากรู้นะว่า  ถ้าให้แม่บัดดี้ตัวดีมาแข่งกันสร้างโปรแกรมบ้าๆกับคุณทาร์เก็ตของเธอใครจะชนะ  แต่อย่าเลย  เธอคงจะปวดหัวตายก่อน  พวกหล่อนคงจะเถียงกันในเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ

ใช่ !  เธอมันโง่นี่  ถึงได้ต้องมาเสี่ยงตายแบบนี้ไงล่ะ..

'เธอต้องไม่เชื่อแน่ฟราน..  ที่รักเธอน่ะ เป็นเจ้าแม่ระบบ Security เลยนะ  ฉันเจาะระบบหล่อนไม่ได้  เพราะงั้นเราก็ต้องใช้คน  ไม่มีทางอื่น' 

แว่บหนึ่งเธอยิ้มเป็นปลื้มกับความเก่งกาจของคุณเจ้านาย  หากเมื่อได้สติความกังวลก็กลับมา  "อย่าบอกนะว่า  เธอจะเข้าไปเอง.."

'มันก็ต้องเป็นฉันสิ  เธอคิดว่าใครจะทำได้ล่ะ'

"ก็ฉันไง..  รอให้ฉันกลับไปก่อน  ขอร้อง  รอฉันจีน่า!"

'ไม่ล่ะ  เราตกลงกันแล้วนี่เมื่อคืน'

"โอเคฉันรู้.. แต่ฉันขอแผนบี  มาสแตนบายด์ที่นี่เถอะ  นะขอร้องล่ะ"

ก็รู้อยู่หรอกว่า  มันเหมือนไม่ใช่มืออาชีพถ้าจะเปลี่ยนแผนไปแผนมา  หากลางสังหรณ์ประหลาดในใจก็ไม่อาจจะละเลย  ถึงจะอยู่กับเค้ามาได้ไม่นานเท่าไหร่  แต่ก็ค่อนข้างจะแน่ใจว่า  ถ้าเป็น 'เกว็น  คิซากิ' ลงมือทำเอง  เค้าจะไม่มีทางปล่อยผ่านอะไรไปได้ง่ายๆแน่นอน  และใครจะรู้ล่ะว่า  ในแท็บเล็ตที่เค้าติดตัวอยู่ประจำเหมือนอวัยวะที่ 33 นั่น  ทำอะไรได้บ้าง  มันจะต่างจากที่จีน่ามีตรงไหนกัน

"เธอต้องช่วยฉันเช็คแท็บเล็ตของเค้า"  พูดโพล่งออกไปเป็นไม้ตายสุดท้ายต่อรองกับเพื่อนรัก  ฝ่ายนั้นเงียบไปคาดว่าคงไปคิดทบทวนอยู่  แต่เธอก็คิดว่ามันมีความหวังว่าจะสำเร็จอยู่มาก  สัญชาตญาณของแม่มดไอทีประจำองค์กรอย่างเพื่อนเธอน่ะหรือที่ยอมพลาดโอกาสนี้  จีน่าเองก็คงอยากจะลองดีกับเจ้าหญิงไอทีคนนี้อยู่เหมือนกันล่ะ

'ก็ได้  แต่เธอแน่ใจนะว่าจะแยกแขนที่สามออกจากตัวหล่อนได้'

คำถามนี้น่าสนใจ  นั่นสินะ  เธอจะทำยังไง..

เธออาจต้องใช้ตัวเข้าแลก  ปรนเปรอเซ็กส์จนสาวน้อยสลบไปแล้วขโมยของออกมา  อะฮ้า.. ดูหนังมากไปแล้วยัยฟราน!

ฟรานเชสก้าตบหน้าผากตัวเอง  พับผ่าเถอะ  นับวันเธอยิ่งจะสติเสีย  เพลียใจกับอาการคลั่งรักยังกับสาววัยทีนทั้งที่จะอายุยี่สิบสี่อีกไม่ถึงปีนี้แล้ว  แต่จะทำยังไงได้ล่ะ  เกิดมาเป็นชีวิตยังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักผู้หญิงด้วยกันเลย  จะไม่ให้ตื่นเต้นเป็นบ้าแบบนี้ได้ยังไง  แถมความสัมพันธ์บนความเสี่ยงแบบนี้ก็น่าเร้าใจจะตายไป  ใช่ไหมล่ะ.?

หืม.?  ความสัมพันธ์บนความเสี่ยงงั้นเหรอ.?

เป็นนิยามที่ดีอยู่นะ...

"ฉันคิดว่า  ฉันมีวิธี.."  ตอบกลับไปทั้งยังไม่มั่นใจนักว่าจะทำได้  แล้วก็ไม่วายจะได้ยินเสียงแซวทำนองนั้นมาจนได้  ให้ตายเถอะ  เธอจะเลิกเป็นเพื่อนกับยัยนี่ดีไหม.. 

ถ้าเลิกแล้วจะมีใครคบล่ะ  ยัยคนไม่มีตัวตนบนโลก!

"จีน่า  ฉันจริงจังนะ!"  พยายามครั้งสุดท้าย  ยัยเพื่อนรักเลิกหัวเราะ  แล้วบอกบ๊ายบายเธอทันที  หล่อนกับพวกกำลังจะจับเครื่องมาที่นี่ให้เร็วที่สุด 

ให้มันได้แบบนี้สิ ยัยแม่มด!

ยิ้มค้างอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็อารมณ์เปลี่ยนไวเหมือนลมพัดอีกแล้ว  เดินไปกระแทกใครไม่รู้ตัวเท่ายักษ์เท่ามาร  อร๊าย.. ยักษ์ที่ไหนกันคะ  หล่อระเบิด!

เอาล่ะ  แน่ใจแล้วเธอไม่ได้เป็นเกย์  เธอยังชอบผู้ชาย  มัดกล้ามนั่นน่ากัดชะมัดเลย..  อี๋..  ยัยชะนีบ้าผู้ชาย!

"เป็นอะไรไหมครับ.?"

ต๊าย! เสียงหล่อเหมือนหน้าตาด้วยอ่ะ!

ฟรานเชสก้ากรีดร้องในใจ  ข่มอาการไม่ให้น่าเกลียดเกินทั้งความจริงอยากจะเข้าไปซุกแผงอกแน่นๆในเสื้อกล้ามตัวโคร่งนั่นเต็มที  เอ่อ..จริงๆแล้วที่ดีใจขนาดนี้น่ะ  เพราะต่อมบ้าผู้ชายของเธอมันยังอยู่มากกว่า  ส่วนหนึ่งในใจมันไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองผิดแผกจากผู้หญิงคนอื่น  มันก็แค่นั้น...

"ไม่เป็นไรค่ะ  ต้องขอโทษคุณต่างหาก ฉันนี่มันซุ่มซ่ามไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"  โปรยยิ้มเสน่ห์ให้ชายหนุ่มแปลกหน้าหัวทองตาสีฟ้า  คาดว่าเขาคงจะเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกัน  บางทีเธออาจจะขอสานสัมพันธ์เพิ่มเติมถ้าเขายังไม่มีแฟน  ดริ๊งค์ด้วยกันคืนนี้เลยไง 

เอ๊ะ ไม่ได้สิ  เธอต้องทำงาน  อย่าเหลวไหลไปหน่อยเลยน่ายัยฟราน  เวลาพิสูจน์หรือเป็นเกย์หรือไม่เป็นของเธอน่ะ  ยังมีถมเถไปนะยะหล่อน!

"ก็อาจจะใช่  แต่ผมว่า  ผู้หญิงซุ่มซ่ามบางคนมีเสน่ห์นะ" 

เอาแล้วไง  เธอไม่ได้หยอดเขา  แต่เขาก็หยอดเธอจนได้  ช่วยไม่ได้ก็คนมันสวย  สวยแล้วยังหลงตัวเองสุดๆด้วย  ดึงเรย์แบนลูกรักออกแล้วช้อนตามองหน้าคนชมที่ตัวสูงกว่าเป็นศอก  กัดปากน้อยๆให้พอเซ็กซี่  เราเกือบได้ขยี้ปากกันแล้วทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักชื่อ  ถ้าไม่มีใครบางคนผ่านมาเจอซะก่อน  ผละออกจากวงแขนกล้ามแน่นๆนั่นแทบไม่ทันเลยเชียว 

แต่แน่ใจนะว่า ดวงตาเรียวเหมือนแมวนั่นไม่เห็น  ไม่เห็นแล้วทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีใครเอาตู้แช่แข็งมาตั้งแถวนี้ล่ะ  หรือหิมะตกอินโดนีเซีย...

"เอ่อ..  คุณเกว็น----"

"ตามสบายค่ะ  ฉันแค่มาเดินเล่น  แค่เห็นคุณเลยคิดว่าจะมาทักทาย  แต่คงจะมาผิดจังหวะ  ไปนะคะ" 

ร่างสูงเพรียวเดินผ่านเธอไปง่ายๆ ไม่มีอาการโวยวายกล่าวหาว่าเธอทิ้งงานในฐานะผู้ช่วยมาเกาะแกะผู้ชาย  แต่น่าแปลกนะ  เธอหงุดหงิดเป็นบ้ากับอาการแบบนี้  สักนิดจะคิดใส่ใจกันบ้างไหมว่าเธอจะไปทำอะไรกับใคร  หรือทั้งหมดทั้งมวลที่เค้าทำนั่น  มันก็แค่เรื่องปกติที่ผู้หญิงที่สนิทกันเค้าทำ

โธ่เอ๊ย! แล้วเธอจะหวังอะไรกับเค้านักหนาเล่า  ไม่รู้โว้ย!

"คุณครับ.?"

"โอ้ย! อย่ามายุ่งได้ไหม!"  แขนเรียวสะบัดมือหนาที่เข้ามาจับ  มองตาวาวใส่เขาแล้วเดินหนีทันที  อาการกระดี๊กระด๊าเมื่อตะกี้หายไปสนิท  ลืมไปหมดแล้วว่าอยากลากเขาไปดริ๊งค์ด้วย  หรือให้เขาช่วยเธอให้หายเกย์

ทำไมนะ  แค่ผู้หญิงคนเดียว!

นั่นไงล่ะ  หล่อนอยู่ตรงนั้น  ตัวป่วนจิต  หลอกหลอนยิ่งกว่าชัตเตอร์ตัวเป้งที่เกาะอยู่บนหลังนี่เสียอีก  เอาซี่..เกิดมาทั้งทีเป็นมันให้ครบเพศไปเลย!

"คุณเกว็นคะ  จะไปไหน  รอฉันด้วยสิ"  เดินตามคนขายาวกว่าเร็วจนแทบจะวิ่งก็ยังตามไม่ค่อยทัน  คนแถวนี้มันน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ  ซัมเมอร์แบบนี้มันเป็นไฮซีซั่น  จะผิวขาว ผิวเหลือง ผิวสีก็มีให้เกลื่อนตา  เกะกะซะจริง!

"คุณเกว็น  ถ้าคุณไม่รอฉัน  ฉันจะลาออกแล้วนะ!"  รู้ว่าเสี่ยงแต่ก็ต้องทำ  ขอบคุณที่เค้ายังไม่อยากให้เธอไป  ถึงอย่างนั้นคนฟอร์มจัดก็ยังยืนนิ่งเป็นเสาหินไม่เหลียวมามองกันอยู่ดี

เออนะ  เกิดมาก็เพิ่งจะเคยโดนผู้หญิงงอน  ผู้หญิงที่ไม่ใช่เพื่อน  แล้วอีแบบนี้จะง้อยังไง  แล้วทำไมเธอต้องง้อ  ก็แค่คุยกับผู้ชาย  ได้ข่าวว่าเราแค่ทำงานด้วยกัน  เป็นแฟนกันก่อนสิ  แล้วจะง้อให้ดู 

ทำพูดดีไปนะยะยัยฟราน  หล่อนน่ะเกือบโดนไล่กลับไปถูกเชือดที่บ้านแล้ว  ยังทำเป็นเล่น  ง้อไม่เป็นก็ต้องง้อ  ทำตัวน่ารักๆเข้าไว้..

"คุณเกว็นคะ  มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ"  ร่างบางพุ่งมาดักหน้าคนตัวสูงกว่าเอาไว้  สองมือจับไหล่เค้าไว้อัตโนมัติกลัวเดินหนีอีก 

จะไม่ให้กลัวได้ยังไงกัน  หน้าคมๆที่แทบไม่แสดงอารมณ์ใดๆบนใบหน้าแบบนี้  ใครจะเดาออก  หรือว่าจะต้องมองตา  ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ  เพราะฉะนั้น....

โอ้พระเจ้า..  ทำไมเธอถึงปวดหัวใจนักกับแค่สายตาแบบนี้...

กับดวงตานิ่งๆ ที่มองมาเหมือนเธอเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ให้ความรู้สึกอะไร  เท่าที่จำได้  เค้าไม่เคยมองเธอแบบนี้มาก่อน  นับตั้งแต่วันแรกที่เราบังเอิญเดินชนกันที่สนามบิน   ทั้งที่ไม่เคยรู้จัก  ดวงตาคู่นี้ก็ยังบ่งบอกอารมณ์บ้าง  แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรเลย...

ว่างเปล่า...

ทำไมเธออยากร้องไห้จัง...

"คุณเกว็น...."

"พอเถอะค่ะ  จะมีอะไรหรือไม่  มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน"

เหมือนใครเอาดาบสักร้อยเล่มมาแทงร่าง  น้ำเสียงเย็นชาก้องไปทั้งหู  จริงอยู่มันอาจจะเป็นคำพูดธรรมดามาก  แต่เธอผิดเหรอที่จะเสียใจกับมัน 

ใครที่อุ้มเธอไปทำแผลเพราะแค่เปลือกหอยบาด  ใครที่นอนกอดเธอทั้งคืนแล้วชมว่าตัวอุ่นตัวหอมอย่างนั้นอย่างนี้  ใครที่ดูแลเธอราวเจ้าหญิงทั้งที่ไม่ได้สนิทกัน  ใครที่มองเธออย่างกังวลแค่เธอร้อนนิดเดียว  ใครที่นั่งพิงบ่าเธอตลอดทางมาจนถึงที่นี่  แล้วแบบนี้จะไม่เกี่ยวได้ยังไง!

ความน้อยใจมันดันขึ้นมาจนขอบตาร้อนผ่าว  เธอควรจะก้าวออกไปจากตรงนี้ก่อนที่น้ำตาจะไหลให้ใครสมเพช  โอเค.. ไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน..

"งั้นก็ขอโทษค่ะที่เข้าใจผิด"  กลั้นใจพูดออกไปโดยไม่มองหน้าคนฟัง  ร่างบางเดินถอยห่างจากคุณเจ้านายไปเรื่อยๆ เธอไม่ได้ยินเสียงเรียกรั้งหรอก  เพราะมันไม่มี  แว่นปรอทตอนนี้มีค่ามากกว่าช่วยกรองแสงมากระทบตา  มันทำให้เธอไม่อายคนที่เดินผ่านกันไป  ไม่อยากเชื่อเลย  เธอร้องไห้จริงๆ

ฮะ ฮะ น่าหัวเราะชะมัด  เธอเสียใจเพราะผู้หญิง  ยัยชะนีบ้าผู้ชายอย่างเธอเนี่ยนะ  ยัยจีน่ารู้เข้าคงทับถมเธอจมดินแน่  เตือนแล้วไม่ฟัง

หญิงสาวสูดสะอื้น  เงยหน้าขึ้นพยายามให้น้ำตาไหลย้อนกลับไป  เธอไม่ควรจะมาเที่ยวเดินทอดน่องเล่นเอ็มวีแถวนี้  เธอเป็นใคร  มาทำอะไรที่นี่  งานของเธออยู่ที่ไหนกัน  แล้วถ้าหล่อนเป็นอะไรไปล่ะ 

เวรจริง!  ไอ้พวกนั้นมันตามมา!

"เบน..  นายเห็นทาร์เก็ตหรือเปล่า  ให้ตาย! ไม่เห็นเหรอ  ตามหาให้เจอนะ  ไปดูแลเธอให้ได้  ฉันมีเรื่องต้องทำ"  กรอกเสียงลั่นกับกำไลข้อมือ  แทรกเสียงเพลงงานปาร์ตี้ชายหาดที่เดินหลงเข้ามาได้ยังไงไม่รู้  แต่เท่าที่รู้มันทำให้เธอเห็นเขา  คนพวกนั้นที่เจอกันมาแล้วครั้งหนึ่งที่ Del Mar Beach

ไอ้บ้านั่นที่เธอปล่อยให้มันหนีไปได้  มันคือมือปืนที่ยิงผู้ชายคนนั้น  มันหายไปจากสายตาเธอได้วันนั้นเพราะเธอเท้าเจ็บ  แต่วันนี้เธอแข็งแรงดี  ถึงหัวใจจะชอกช้ำ  ช่างมันประไร!

ฟราสเชสก้าสะลัดน้ำตาทิ้ง  มือแตะสำรวจหาปืนสั้นที่ซ่อนไว้ที่ต้นขาภายใต้กระโปรงผ้าพลิ้วที่เหมาะกับการเดินชายหาด  รู้ว่ามันยังอยู่ดีก็โล่งใจ  เธออาจต้องใช้มัน  หญิงสาวอาศัยร่างแบบบางแทรกตัวไปตามฝูงมนุษย์ในงานปาร์ตี้  ดวงตาไม่ปล่อยวางเขา

เอาเถอะ... 

ต่อให้เศร้าแทบขาดใจ  ฉันก็ปล่อยให้คุณเป็นอะไรไปไม่ได้อยู่ดี..

และไม่ใช่แค่เพราะหน้าที่หรอกนะ     






...........................................................


ดราม่าสินะ  ไม่หรอกไม่  ตอนนี้มันครบรส คุณต้องพูดอย่างนั้นสิ อิอิ 

เราได้ฉายาใหม่ให้หนูฟรานแล้วนะคะ "ยัยชะนีบ้าผู้ชาย" โอ้ไม่ใช่สิ ดูจากตอนนี้แล้ว ต้องบอกว่า "ยัยชะนีบ้าผู้หญิง" ผู้หญิงคนเดียวด้วยสิ  หุหุหุ

มาถึงตอน 9 แล้ว  เรื่องที่เคยเนิบๆ ก็เริ่มจะมีอะไรมากขึ้นแล้วเนอะ  อย่าเพิ่งใจร้อนค่ะ  เรื่องมันมีตั้ง ยี่สิบกว่าตอนแน่ะ ไหนจะตอนพิเศษอีก  มันต้องมีอะไรเยอะกว่านี้อยู่แล้ว

แต่ก็อย่างที่ขึ้นเอาไว้ข้างบนนะคะ นิยายเรื่องนี้เปิดจองแล้ว  จองได้ถึงวันที่ 5 กรกฏาคมนี้ค่ะ เข้าไปในลิงก์ที่ให้ไว้ข้างบนนะคะ จะได้ทราบรายละเอียด

เราจะลงให้อ่านกันถึงตอนที่ 20 เหมือนเรื่องที่ผ่านๆมาค่ะ  เราไม่โกงคนอ่านแน่นอน

แล้วเจอกันใหม่ค่ะ  ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกัน  ไม่เม้นท์  ไม่ให้คะแนนก็ไม่เป็นไร  ถึงจะแอบน้อยใจบ้างก็เถอะ





Rating: ***** โดย 2 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น
Pizzapim
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 1


ดูรายละเอียด อีเมล์
16 มิถุนายน 2014 เวลา 11:03:55
 :21: :21:  พี่หมอวางแผนอะไรมา แล้วทำไมเกว็นศัตรูเยอะจังเนี่ย จะรออ่านการล้วงความลับของเจ้าแม่ไอทีทั้งคู่หุหุหุ
แสดงความคิดเห็น