Scarlet Fox 1 Chapter 1 : Silver wolf (ookami & kitsune )
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 10 มิถุนายน 2014 เวลา 18:47:55
อ่าน: 709
|
Chapter 1 : Silver wolf (ookami & kitsune ).
"จากตำนานนี่น่ะ.. เค้าบอกไว้ว่า.. "คิตสึเนะ" ก็คือ..ปีศาจจิ้งจอก จะมีพลังเวทย์ และมักจะแปลงกายเป็นหญิงสาวที่สวยงามมาก และเวทย์มนต์ของปีศาจจิ้งจอกเนี่ยนะ ก็ยากที่จะแยกแยะออกได้ว่าที่เราเห็นน่ะ เป็นเรื่องจริงหรือภาพลวงตา และถ้าปีศาจจิ้งจอกตนใด มีพลังเวทย์ที่สูงมากๆและมีตบะแกร่งกล้า จะสามารถหยั่งรู้ถึงจิตใจของมนุษย์ จนสร้างภาพมายาที่มนุษย์คนนั้นต้องการเห็นได้ ทำให้แม้มนุษย์อยากปฏิเสธ ก็ยากที่จะทำได้.."
เสียงใสๆเอ่ยขึ้นมา เมื่อดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์เหลือบขึ้นมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าของตน แต่ดูท่าว่า..ฝ่ายนั้นจะไม่มีอาการจะสนใจเรื่องที่เธอเอ่ยเล่าแม้แต่น้อยเลย เพราะดวงตาสีเขียวมรกตกลับดูเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องขนาดใหญ่นั้นแทน แม้จะถูกชั้นหนังสือขนาดสูงเกือบถึงเพดานห้องนั้นกั้นเอาไว้ ก็เหมือนไม่มีอะไรจะเหนี่ยวรั้งความคิดที่เลื่อนลอยไปไกลนั้นได้เลย
"อืม.. "คิตสึเนะ" เหรอ.. แต่ฉันว่านะ.. "โอกามิ" หมาป่าน่ะ น่าสนใจกว่า..ปีศาจจิ้งจอก อะไรของเธออีกนะ..คาเอะ.."
คนฟังส่งเสียงพึมพำเบาๆตอบกลับไป แต่ก็ทำให้คนนั่งใกล้ๆละสายตาออกจากหนังสือเล่มใหญ่ขึ้นมองหน้าขาวคมที่สองแก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมา มือเรียวเล็กขยับขึ้นโบกไปโบกมา ด้วยหวังดึงความสนใจให้ดวงตาสีมรกตมองเธอ
"หมาป่า..?.." เสียงใสเอ่ยถามย้ำ จนทำให้ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายแปลกประหลาดโชว์แก่สายตา ขณะพยักหน้าให้เธอ ดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์ฉายแววความไม่เข้าใจ แต่ก็กลับไปพลิกหน้ากระดาษของหนังสือเล่มใหญ่ตรงหน้าแทน
"หมาป่าขนสีเงินน่ะ"
"แต่มันไม่เกี่ยวกับรายงานของเราเลยนะ..สึกิ.."
"อืม..ก็จริง.. แต่ฉันฝันเห็น.. อีกแล้วล่ะ.. หลายคืนติดต่อกัน.."
ดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์เปล่งประกายความสนใจ เมื่ออีกฝ่ายขยับปากจะเล่าอะไรให้ฟัง ถึงมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องรายงานที่จะต้องส่งอาจารย์ภาควิชาประวัติศาสตร์และโบราณคดี ที่มีเรื่องศาสตร์ลึกลับบางอย่างที่เป็นตำนานเล่นขานมานานนม ปนเข้ามาด้วยอย่างนั้นเลย หรือว่า..เรื่องนี้จะเป็นความหลังอะไรสักอย่าง ที่คนร่างบางตรงหน้าเคยเล่าให้ฟังนานมาแล้ว..
"เอ่อ..ที่เธอเคยเล่าให้ฟังน่ะเหรอ.. หมาป่าตัวใหญ่ขนสีเงินที่เธอเจอตอนเด็กๆน่ะนะ.. ฝันถึงเหรอ..สึกิ.." คาเอะถามอย่างสนใจ
"ใช่.. ตัวนั้นแหละ.." ดวงตาสีมรกตเข้าสู่อาการเหม่อลอยอีกครั้ง สึกิเหมือนถูกดึงดูดจากพลังอะไรสักอย่างที่ยากจะห้ามได้ แต่เมื่อสายตาของเธอได้เห็นอะไรสักอย่างภายนอกหน้าต่างห้องของหอสมุดที่นั่งอยู่กับเพื่อนรักเพียงสองคน เพราะเด็กนักศึกษาคนอื่นๆพากันกลับบ้านไปหมด ก็ทำให้เกิดอาการตกใจขึ้นมา และพาร่างของตนวิ่งไปเกาะกระจกหน้าต่าง เพื่อจะมองให้ชัดเจนว่า..ร่างที่เป็นเงารางๆนั้นคือ..อะไร
"เฮ้..สึกิ.. เป็นอะไรไป!"
"มะ.. หมาป่า..ขนสีเงิน..."
%%%%%%%%%%%%%
"อาระ..โอเน่ซาะ.. ท่านไปไหนมา.. ข้าตั้งใจรีบทำงานและกลับมาหาท่าน.. กลับไม่พบท่านซะได้.. น่าน้อยใจจริงนะ.."
ร่างสูงหยุดชะงักนิ่งอยู่หน้าบานประตูเลื่อนที่ทำด้วยไม้แบบโบราณของห้องในบ้านหลังใหญ่ของตน เมื่อเสียงหวานทำนองบ่นของคนคุ้นเคยดังเข้าหูมา ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเปล่งประกายความพึงพอใจ พร้อมรอยยิ้มที่เผยให้เห็นที่มุมของริมฝีปากบางสวย ระหว่างพาร่างของเธอเดินมาหาเจ้าของเสียงหวานนั่น หญิงสาวผู้มีเรือนร่างงดงามดุจนางในกวี หากแต่มีดวงตาสีแดง
"อา... "คิตสึเนะ" เจ้านี่ขี้น้อยใจไม่เลิกนะ.. ข้าจะไปไหนได้ล่ะ แค่ไปเดินเล่นในเมืองมา ให้สร่างจากน้ำเมา เท่านั้นแหละ.." เสียงนุ่มๆที่เอ่ยตอบกลับมา พร้อมสายตาที่มองมาหากัน ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกขานว่า.. "คิตสึเนะ" ไม่สามารถหลุดพ้นจากมนต์เสน่ห์จากดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่สวยนั้น
...อาระ..ขนาดว่า..ฉันมีพลังเวทย์แกร่งกล้าขนาดนี้.. ยังไม่สามารถต้านทานพลังจากดวงตาสวยคมของท่านพี่ได้เลยหรือ..อิจิโอะ...
"ก็..ข้าคิดว่า..ท่านพี่จะหนีไปวุ่นวายกับหญิงอื่นระหว่างที่ข้าไม่สามารถให้เวลากับท่านได้.. ข้าจึง...."
"หึงข้ารึ.. นางจิ้งจอกน้อย.."
ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างเล็กน้อย ที่ได้ฟังประโยคต่อหลังคำกล่าวของตน แต่มันก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เมื่อริมฝีปากอิ่มเอิบของเธอเอง ได้ถูกริมฝีปากสวยจากร่างสูงตรงหน้า บรรจงมอบจุมพิตให้ จากหวานเป็นร้อนแรงขึ้นทุกที และทวีความโหยหาในกายของเธอ
"อาระ..ท่านนี่.. รู้วิธีปราบอารมณ์โมโหร้ายของข้าจริงนะ..โอเน่ซามะ"
"อา...แต่หมาป่าอย่างข้า.. ก็แพ้ทางเจ้าทุกทีนะ.. "คิตสึเนะ"..."
ริมฝีปากบางสวยกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ขณะมองสบตากับดวงตาสีแดงฉานที่กำลังหวานเยิ้มเหลือใจ แม้ว่าฤทธิ์ของน้ำเปลี่ยนนิสัยจะหมดเลือนไปตั้งแต่เมื่อครั้งที่ร่างตรงหน้าจากไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่ครั้นเมื่อกลับมาเจอหน้ากัน ณ เวลานี้ ยามที่กาลเวลาผ่านเลยไปเกือบค่อนคืน ความรู้สึกกระหายอยากใกล้ชิดก็มิได้หายห่างไป กลับกลายเป็นว่าจะมีมากกว่าเดิม
"ท่านปากหวานยิ่งนักนะโอเน่ซามะ แล้วไยข้าจะใจร้ายกับท่านได้ลง.."
เสียงหวานๆเอ่ยตอบกลับไป ขณะขยับมือเรียวสวยของตนไล้ใบหน้าขาวราวหิมะของผู้ที่อยู่ตรงหน้า ด้วยหวังผลให้เขาไม่อาจทนทานความต้องการของเธอ และตัวของเขาเอง จากนั้น..เสียงเพลงบรรเลงแห่งความรักก็เริ่มต้นขึ้น อย่างไม่ได้ฝืนใจ เมื่อหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน และใช่..ชุดที่เธอและเขาสวมใส่ก็มิได้อยู่บนร่างกายอีกต่อไป เมื่อเรือนร่างของทั้งสองแนบชิดกัน
เสียงครางที่หวานและเซ็กซี่ เริ่มออกมาถี่จากลำคอของเธอ ดวงตาสีแดงฉานพร่าเบลอเล็กน้อย เมื่อปล่อยให้หยดน้ำใสๆไหลเอ่อมา มันคือปฏิกิริยาของร่างกาย ที่ตอบสนองกับสัมผัสรักใคร่จากมือเรียวใหญ่ที่กำลังโลมไล้เรือนร่างของเธอ และสองมือเรียวของเธอเองก็เกาะเกี่ยวเอวของผู้ที่อยู่เบื้องบนเข้ามาหากัน หวังเพื่อสัมผัสกับไออุ่นจากเรือนร่างสวยงามและขาวราวเจ้าหญิงหิมะนั่นทั้งตัว
"อะ...อา... ข้ารัก... รักท่านพี่ยิ่งนัก.. ดะ..ได้โปรด.. อย่าจากข้าไป..."
และแล้วเสียงหวานที่สั่นเครือของเธอเองที่เอ่ยออกไป ก็ทำให้ได้เห็นรอยยิ้มบางๆ และแววตาหวานเยิ้มแต่จริงใจของดวงตาสีเขียวน้ำทะเล รอยยิ้มอย่างสุขใจจึงบังเกิดขึ้นบนใบหน้าหวานที่เคยขาวอมชมพูของเธอ ที่บัดนี้..ดูเป็นสีแดง อาจจะเพราะบทรักซึ่งแสดงมาจนเกือบจะจบนั่น ที่ทำให้มันเป็นไป จากนั้นเธอก็ไม่อาจจะหาคำพูดใดๆมาได้อีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายทำตามทางของมัน เมื่อร่างเบื้องบนไม่เว้นจังหวะให้เธอ และใช่..เขากำลังเร่งเร้าให้บทเพลงรักนั้นมาถึงโน้ตตัวสุดท้ายที่เป็นจุดหมายปลายทางซึ่งทั้งเธอและเขากำลังเฝ้ารอมัน จนได้ยินเสียงเนื้อกายที่เบียดเสียดกันเป็นจังหวะที่ถี่ขึ้นทุกที เสียงหวานเซ็กซี่กรีดร้องออกมาอย่างลืมอาย พร้อมการกระตุกเกร็งของร่างกายของเธอที่ต้องอาศัยการฝังปลายเล็บจากมือทั้งสองข้างของตนบนแผ่นขาวๆของเขาเพื่อพยุงตัว ด้วยกลัวเหลือเกินว่าจะขาดใจตาย แม้จะไม่สามารถสิ้นใจได้ง่ายๆเช่นนั้นก็ตาม และเขาเองก็เช่นกันใช่หรือไม่ ที่เรี่ยวแรงเหือดหายหมดไป จนต้องหล่นลงมานอนซบกับตัวของเธอ ทั้งหอบหายใจและเหงื่อโทรมทั้งเนื้อตัว
"ท่านรักข้าบ้างหรือไม่..โอเน่ซามะ.."
เสียงคำถามถูกส่งออกมาจากเจ้าของมือเรียวสวยซึ่งขยับลูบเบาๆบนแผ่นหลังและศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีเงินซึ่งยาวสลวยจนสามารถคลุมไปถึงบั้นท้ายของเจ้าของร่างกายที่ซบหน้าอยู่กับช่วงบ่าของเธอ ดวงตาสีแดงฉานมองเหม่ออย่างว่างเปล่าไปบนเพดานห้องสีน้ำตาลอ่อนๆ พร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงหรือได้รับปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมาจากผู้ที่เธอเอ่ยถามไป หยดน้ำใสๆรินออกมาอาบแก้มขาวอมชมพู แต่อยู่ๆก็รู้สึกว่ามีสัมผัสอุ่นๆไล้เบาๆ จนต้องดึงเอาสายตาของเธอกลับคืนมา มาสบตากับดวงตาสีเขียวน้ำทะเล
"เหตุใดจึงต้องร้องไห้เช่นนี้..คิตสึเนะ"
"แล้วไยท่านไม่ตอบคำถามข้าล่ะ"
แววตาสีดวงตาสีเขียวน้ำทะเลที่เคยสุกสกาวดั่งแสงดาวแม้ไร้สิ้นแสงแห่งไฟ กลับหม่นลงไปจนรู้สึกได้ว่าเป็นปฏิกิริยาในเชิงลบที่ตอบกลับมาให้เธอ ดวงตาสีแดงฉานที่พร่าเบลอปิดเปลือกตาของตนลง ด้วยปลงสิ้นแล้วกับคำตอบนั้น เพราะผู้ที่เธอหวังจะได้ความชื่นใจจากน้ำคำซึ่งมาจากปากของเขา ก็พาร่างของเขาออกไปห่างจากเธอ และสิ่งที่เธอได้เจอเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ภายหลังได้ยินเสียงแปลกประหลาด ก็คือ...สุนัขป่าตัวมหึมา..ขนสีเงิน..
"โอเน่ซามะ.. รำคาญข้าหรือท่าน.."
เสียงร้องถามอย่างตกใจดังออกมา พร้อมกับเรือนร่างสวยงามซึ่งลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะมองดูความเป็นไปของผู้ซึ่งกลายร่างของเขาเป็นตัวตนที่แท้จริง ซึ่งจริงแท้แล้วก็แตกต่างกันกับตัวของเธอ แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็น..ปีศาจ เหมือนกันก็ตาม
"มิใช่แบบนั้น.. เจ้าอย่าคิดให้มากไป.. แล้วสักวันเจ้าจะเข้าใจถึงหัวใจข้า...คิตสึเนะ"
แต่ความพยายามใคร่รู้ของเธอก็หมดลงไป เมื่อได้เห็นดวงตาสีเขียวน้ำทะเลปรายตามองกลับมาจากสัตว์สี่ขาตนนั้น พร้อมกันกับเสียงที่เธอสามารถเข้าใจความหมายมัน แม้ว่ามันจะไม่ใช่ภาษาคน ก่อนที่ร่างมหึมาจะหายลับไปกับสายตา เหลือเพียงเธอที่ปล่อยให้หยดน้ำใสร่วงหล่นลงรดแก้มขาวอมชมพูของตนเอง ไล่เลี่ยกับที่กลายร่างตนคืนกลับสภาพเดิม และเสียงโหยหวนซึ่งก็มิใช่ภาษามนุษย์ของเธอเอง
"ท่านจะรอให้ข้ากลายเป็นจิ้งจอกเก้าหางเสียก่อนหรือ.. ท่านถึงจะเอ่ยถ้อยคำนั้นให้ข้าได้ฟัง...โอกามิโอเน่ซามะ.."
End Chapter 1.
แก้ไขตามคำแนะนำของคุณ Leopard cat ค่ะ
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|