web stats

ข่าว

 


Scarlet Fox 1 Chapter 1 : Silver wolf (ookami & kitsune )

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 มิถุนายน 2014 เวลา 18:47:55 อ่าน: 709


Chapter 1 : Silver  wolf (ookami & kitsune ).


"จากตำนานนี่น่ะ..  เค้าบอกไว้ว่า.. "คิตสึเนะ" ก็คือ..ปีศาจจิ้งจอก   จะมีพลังเวทย์   และมักจะแปลงกายเป็นหญิงสาวที่สวยงามมาก   และเวทย์มนต์ของปีศาจจิ้งจอกเนี่ยนะ   ก็ยากที่จะแยกแยะออกได้ว่าที่เราเห็นน่ะ  เป็นเรื่องจริงหรือภาพลวงตา   และถ้าปีศาจจิ้งจอกตนใด  มีพลังเวทย์ที่สูงมากๆและมีตบะแกร่งกล้า   จะสามารถหยั่งรู้ถึงจิตใจของมนุษย์   จนสร้างภาพมายาที่มนุษย์คนนั้นต้องการเห็นได้ ทำให้แม้มนุษย์อยากปฏิเสธ ก็ยากที่จะทำได้.."   

เสียงใสๆเอ่ยขึ้นมา   เมื่อดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์เหลือบขึ้นมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าของตน   แต่ดูท่าว่า..ฝ่ายนั้นจะไม่มีอาการจะสนใจเรื่องที่เธอเอ่ยเล่าแม้แต่น้อยเลย   เพราะดวงตาสีเขียวมรกตกลับดูเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องขนาดใหญ่นั้นแทน   แม้จะถูกชั้นหนังสือขนาดสูงเกือบถึงเพดานห้องนั้นกั้นเอาไว้   ก็เหมือนไม่มีอะไรจะเหนี่ยวรั้งความคิดที่เลื่อนลอยไปไกลนั้นได้เลย   

"อืม.. "คิตสึเนะ" เหรอ..  แต่ฉันว่านะ.. "โอกามิ" หมาป่าน่ะ   น่าสนใจกว่า..ปีศาจจิ้งจอก   อะไรของเธออีกนะ..คาเอะ.."   

คนฟังส่งเสียงพึมพำเบาๆตอบกลับไป  แต่ก็ทำให้คนนั่งใกล้ๆละสายตาออกจากหนังสือเล่มใหญ่ขึ้นมองหน้าขาวคมที่สองแก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมา   มือเรียวเล็กขยับขึ้นโบกไปโบกมา   ด้วยหวังดึงความสนใจให้ดวงตาสีมรกตมองเธอ

"หมาป่า..?.."   เสียงใสเอ่ยถามย้ำ   จนทำให้ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายแปลกประหลาดโชว์แก่สายตา   ขณะพยักหน้าให้เธอ   ดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์ฉายแววความไม่เข้าใจ   แต่ก็กลับไปพลิกหน้ากระดาษของหนังสือเล่มใหญ่ตรงหน้าแทน

"หมาป่าขนสีเงินน่ะ" 

"แต่มันไม่เกี่ยวกับรายงานของเราเลยนะ..สึกิ.."

"อืม..ก็จริง..  แต่ฉันฝันเห็น..  อีกแล้วล่ะ..  หลายคืนติดต่อกัน.."

ดวงตาสีดอกลาเวนเดอร์เปล่งประกายความสนใจ    เมื่ออีกฝ่ายขยับปากจะเล่าอะไรให้ฟัง   ถึงมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องรายงานที่จะต้องส่งอาจารย์ภาควิชาประวัติศาสตร์และโบราณคดี   ที่มีเรื่องศาสตร์ลึกลับบางอย่างที่เป็นตำนานเล่นขานมานานนม   ปนเข้ามาด้วยอย่างนั้นเลย  หรือว่า..เรื่องนี้จะเป็นความหลังอะไรสักอย่าง   ที่คนร่างบางตรงหน้าเคยเล่าให้ฟังนานมาแล้ว..

"เอ่อ..ที่เธอเคยเล่าให้ฟังน่ะเหรอ..   หมาป่าตัวใหญ่ขนสีเงินที่เธอเจอตอนเด็กๆน่ะนะ..  ฝันถึงเหรอ..สึกิ.." คาเอะถามอย่างสนใจ

"ใช่..  ตัวนั้นแหละ.."   ดวงตาสีมรกตเข้าสู่อาการเหม่อลอยอีกครั้ง   สึกิเหมือนถูกดึงดูดจากพลังอะไรสักอย่างที่ยากจะห้ามได้   แต่เมื่อสายตาของเธอได้เห็นอะไรสักอย่างภายนอกหน้าต่างห้องของหอสมุดที่นั่งอยู่กับเพื่อนรักเพียงสองคน   เพราะเด็กนักศึกษาคนอื่นๆพากันกลับบ้านไปหมด   ก็ทำให้เกิดอาการตกใจขึ้นมา    และพาร่างของตนวิ่งไปเกาะกระจกหน้าต่าง   เพื่อจะมองให้ชัดเจนว่า..ร่างที่เป็นเงารางๆนั้นคือ..อะไร   

"เฮ้..สึกิ..  เป็นอะไรไป!"

"มะ..  หมาป่า..ขนสีเงิน..."   

%%%%%%%%%%%%%

"อาระ..โอเน่ซาะ..  ท่านไปไหนมา..   ข้าตั้งใจรีบทำงานและกลับมาหาท่าน..   กลับไม่พบท่านซะได้..  น่าน้อยใจจริงนะ.."   

ร่างสูงหยุดชะงักนิ่งอยู่หน้าบานประตูเลื่อนที่ทำด้วยไม้แบบโบราณของห้องในบ้านหลังใหญ่ของตน   เมื่อเสียงหวานทำนองบ่นของคนคุ้นเคยดังเข้าหูมา    ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเปล่งประกายความพึงพอใจ   พร้อมรอยยิ้มที่เผยให้เห็นที่มุมของริมฝีปากบางสวย   ระหว่างพาร่างของเธอเดินมาหาเจ้าของเสียงหวานนั่น   หญิงสาวผู้มีเรือนร่างงดงามดุจนางในกวี   หากแต่มีดวงตาสีแดง

"อา...  "คิตสึเนะ"  เจ้านี่ขี้น้อยใจไม่เลิกนะ..  ข้าจะไปไหนได้ล่ะ   แค่ไปเดินเล่นในเมืองมา   ให้สร่างจากน้ำเมา   เท่านั้นแหละ.."   เสียงนุ่มๆที่เอ่ยตอบกลับมา    พร้อมสายตาที่มองมาหากัน   ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกขานว่า.. "คิตสึเนะ"  ไม่สามารถหลุดพ้นจากมนต์เสน่ห์จากดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่สวยนั้น   

...อาระ..ขนาดว่า..ฉันมีพลังเวทย์แกร่งกล้าขนาดนี้..  ยังไม่สามารถต้านทานพลังจากดวงตาสวยคมของท่านพี่ได้เลยหรือ..อิจิโอะ...

"ก็..ข้าคิดว่า..ท่านพี่จะหนีไปวุ่นวายกับหญิงอื่นระหว่างที่ข้าไม่สามารถให้เวลากับท่านได้..   ข้าจึง...."

"หึงข้ารึ..  นางจิ้งจอกน้อย.."   

ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างเล็กน้อย   ที่ได้ฟังประโยคต่อหลังคำกล่าวของตน   แต่มันก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง   เมื่อริมฝีปากอิ่มเอิบของเธอเอง   ได้ถูกริมฝีปากสวยจากร่างสูงตรงหน้า   บรรจงมอบจุมพิตให้    จากหวานเป็นร้อนแรงขึ้นทุกที   และทวีความโหยหาในกายของเธอ

"อาระ..ท่านนี่..  รู้วิธีปราบอารมณ์โมโหร้ายของข้าจริงนะ..โอเน่ซามะ"   

"อา...แต่หมาป่าอย่างข้า..   ก็แพ้ทางเจ้าทุกทีนะ.. "คิตสึเนะ"..."

ริมฝีปากบางสวยกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก   ขณะมองสบตากับดวงตาสีแดงฉานที่กำลังหวานเยิ้มเหลือใจ   แม้ว่าฤทธิ์ของน้ำเปลี่ยนนิสัยจะหมดเลือนไปตั้งแต่เมื่อครั้งที่ร่างตรงหน้าจากไปตั้งแต่หัวค่ำ    แต่ครั้นเมื่อกลับมาเจอหน้ากัน  ณ  เวลานี้   ยามที่กาลเวลาผ่านเลยไปเกือบค่อนคืน   ความรู้สึกกระหายอยากใกล้ชิดก็มิได้หายห่างไป   กลับกลายเป็นว่าจะมีมากกว่าเดิม

"ท่านปากหวานยิ่งนักนะโอเน่ซามะ    แล้วไยข้าจะใจร้ายกับท่านได้ลง.."   

เสียงหวานๆเอ่ยตอบกลับไป   ขณะขยับมือเรียวสวยของตนไล้ใบหน้าขาวราวหิมะของผู้ที่อยู่ตรงหน้า   ด้วยหวังผลให้เขาไม่อาจทนทานความต้องการของเธอ   และตัวของเขาเอง    จากนั้น..เสียงเพลงบรรเลงแห่งความรักก็เริ่มต้นขึ้น   อย่างไม่ได้ฝืนใจ   เมื่อหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน   และใช่..ชุดที่เธอและเขาสวมใส่ก็มิได้อยู่บนร่างกายอีกต่อไป   เมื่อเรือนร่างของทั้งสองแนบชิดกัน   

เสียงครางที่หวานและเซ็กซี่   เริ่มออกมาถี่จากลำคอของเธอ   ดวงตาสีแดงฉานพร่าเบลอเล็กน้อย  เมื่อปล่อยให้หยดน้ำใสๆไหลเอ่อมา   มันคือปฏิกิริยาของร่างกาย   ที่ตอบสนองกับสัมผัสรักใคร่จากมือเรียวใหญ่ที่กำลังโลมไล้เรือนร่างของเธอ   และสองมือเรียวของเธอเองก็เกาะเกี่ยวเอวของผู้ที่อยู่เบื้องบนเข้ามาหากัน   หวังเพื่อสัมผัสกับไออุ่นจากเรือนร่างสวยงามและขาวราวเจ้าหญิงหิมะนั่นทั้งตัว

"อะ...อา...  ข้ารัก...  รักท่านพี่ยิ่งนัก..  ดะ..ได้โปรด..  อย่าจากข้าไป..."   

และแล้วเสียงหวานที่สั่นเครือของเธอเองที่เอ่ยออกไป   ก็ทำให้ได้เห็นรอยยิ้มบางๆ และแววตาหวานเยิ้มแต่จริงใจของดวงตาสีเขียวน้ำทะเล   รอยยิ้มอย่างสุขใจจึงบังเกิดขึ้นบนใบหน้าหวานที่เคยขาวอมชมพูของเธอ   ที่บัดนี้..ดูเป็นสีแดง   อาจจะเพราะบทรักซึ่งแสดงมาจนเกือบจะจบนั่น   ที่ทำให้มันเป็นไป   จากนั้นเธอก็ไม่อาจจะหาคำพูดใดๆมาได้อีกต่อไป   ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายทำตามทางของมัน   เมื่อร่างเบื้องบนไม่เว้นจังหวะให้เธอ   และใช่..เขากำลังเร่งเร้าให้บทเพลงรักนั้นมาถึงโน้ตตัวสุดท้ายที่เป็นจุดหมายปลายทางซึ่งทั้งเธอและเขากำลังเฝ้ารอมัน   จนได้ยินเสียงเนื้อกายที่เบียดเสียดกันเป็นจังหวะที่ถี่ขึ้นทุกที    เสียงหวานเซ็กซี่กรีดร้องออกมาอย่างลืมอาย   พร้อมการกระตุกเกร็งของร่างกายของเธอที่ต้องอาศัยการฝังปลายเล็บจากมือทั้งสองข้างของตนบนแผ่นขาวๆของเขาเพื่อพยุงตัว   ด้วยกลัวเหลือเกินว่าจะขาดใจตาย   แม้จะไม่สามารถสิ้นใจได้ง่ายๆเช่นนั้นก็ตาม   และเขาเองก็เช่นกันใช่หรือไม่   ที่เรี่ยวแรงเหือดหายหมดไป   จนต้องหล่นลงมานอนซบกับตัวของเธอ   ทั้งหอบหายใจและเหงื่อโทรมทั้งเนื้อตัว   

"ท่านรักข้าบ้างหรือไม่..โอเน่ซามะ.."   

เสียงคำถามถูกส่งออกมาจากเจ้าของมือเรียวสวยซึ่งขยับลูบเบาๆบนแผ่นหลังและศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีเงินซึ่งยาวสลวยจนสามารถคลุมไปถึงบั้นท้ายของเจ้าของร่างกายที่ซบหน้าอยู่กับช่วงบ่าของเธอ   ดวงตาสีแดงฉานมองเหม่ออย่างว่างเปล่าไปบนเพดานห้องสีน้ำตาลอ่อนๆ พร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆ  เมื่อไม่ได้ยินเสียงหรือได้รับปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมาจากผู้ที่เธอเอ่ยถามไป   หยดน้ำใสๆรินออกมาอาบแก้มขาวอมชมพู   แต่อยู่ๆก็รู้สึกว่ามีสัมผัสอุ่นๆไล้เบาๆ  จนต้องดึงเอาสายตาของเธอกลับคืนมา   มาสบตากับดวงตาสีเขียวน้ำทะเล

"เหตุใดจึงต้องร้องไห้เช่นนี้..คิตสึเนะ"

"แล้วไยท่านไม่ตอบคำถามข้าล่ะ"   

แววตาสีดวงตาสีเขียวน้ำทะเลที่เคยสุกสกาวดั่งแสงดาวแม้ไร้สิ้นแสงแห่งไฟ   กลับหม่นลงไปจนรู้สึกได้ว่าเป็นปฏิกิริยาในเชิงลบที่ตอบกลับมาให้เธอ   ดวงตาสีแดงฉานที่พร่าเบลอปิดเปลือกตาของตนลง   ด้วยปลงสิ้นแล้วกับคำตอบนั้น   เพราะผู้ที่เธอหวังจะได้ความชื่นใจจากน้ำคำซึ่งมาจากปากของเขา   ก็พาร่างของเขาออกไปห่างจากเธอ   และสิ่งที่เธอได้เจอเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง   ภายหลังได้ยินเสียงแปลกประหลาด   ก็คือ...สุนัขป่าตัวมหึมา..ขนสีเงิน..

"โอเน่ซามะ..  รำคาญข้าหรือท่าน.."

เสียงร้องถามอย่างตกใจดังออกมา    พร้อมกับเรือนร่างสวยงามซึ่งลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะมองดูความเป็นไปของผู้ซึ่งกลายร่างของเขาเป็นตัวตนที่แท้จริง   ซึ่งจริงแท้แล้วก็แตกต่างกันกับตัวของเธอ   แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็น..ปีศาจ  เหมือนกันก็ตาม   

"มิใช่แบบนั้น..  เจ้าอย่าคิดให้มากไป..   แล้วสักวันเจ้าจะเข้าใจถึงหัวใจข้า...คิตสึเนะ"

แต่ความพยายามใคร่รู้ของเธอก็หมดลงไป   เมื่อได้เห็นดวงตาสีเขียวน้ำทะเลปรายตามองกลับมาจากสัตว์สี่ขาตนนั้น   พร้อมกันกับเสียงที่เธอสามารถเข้าใจความหมายมัน   แม้ว่ามันจะไม่ใช่ภาษาคน   ก่อนที่ร่างมหึมาจะหายลับไปกับสายตา   เหลือเพียงเธอที่ปล่อยให้หยดน้ำใสร่วงหล่นลงรดแก้มขาวอมชมพูของตนเอง   ไล่เลี่ยกับที่กลายร่างตนคืนกลับสภาพเดิม   และเสียงโหยหวนซึ่งก็มิใช่ภาษามนุษย์ของเธอเอง

"ท่านจะรอให้ข้ากลายเป็นจิ้งจอกเก้าหางเสียก่อนหรือ..   ท่านถึงจะเอ่ยถ้อยคำนั้นให้ข้าได้ฟัง...โอกามิโอเน่ซามะ.."   

   
End  Chapter  1.



แก้ไขตามคำแนะนำของคุณ  Leopard cat ค่ะ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น