Beautiful Stranger - Chapter 6 : You know, I'm so Sick.
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 08 มิถุนายน 2014 เวลา 19:21:40
อ่าน: 671
|
Chapter 6 : You know, I'm so Sick.
เราจับพลัดจับผลูมาอยู่ในห้องพักห้องเดียวกัน ตำรวจยังไม่อนุญาตให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดกลับบ้านตัวเอง พวกเขาขอเวลาเราถึงตอนเช้าแล้วจะแจ้งข่าวอีกที คงหวังล่ะสิว่าน่าจะได้อะไรเป็นเบาะแสบ้าง พวกเขาคงจะได้แหละ เพราะบัดดี้เธอจัดการเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว จีน่ากับทีมเจ๋งสุดๆ
มีแต่เธอนี่แหละที่ดูจะเป็นง่อยไปแล้ว กับแค่ผู้หญิงคนเดียว..
ฟรานเชสก้านั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของห้องพักในรีสอร์ทสุดหรู ห้องเดียวกับที่เธอใช้นอนพักเมื่อกลางวัน ต่างกันตรงที่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ดันอยู่กับคนที่ไม่ควรอยู่ด้วยเลยสักนิด โดยเฉพาะเวลาที่จิตใจหวั่นไหวมากมายขนาดนี้ เรื่องนี้ต้องโทษคุณหมอตัวดีนั่นคนเดียว ไม่ใช่สิ ต้องเพื่อนสนิทผู้แสนดีของทาร์เกตผู้น่าเลิฟของเธอด้วย
คนสวยเลยเครียดเลยสิคะ คืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นล่ะเนี่ย..
บ้าๆ เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน จะเกิดอะไรขึ้นได้ยังไง เธอก็แค่เห็นว่าเค้าหน้าตาดีมากๆ ใจดีมาก น่ารักมากเท่านั้นล่ะ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย..
เหม่อๆใจลอยทะเลาะกับตัวเองเงียบๆได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นขัด ดวงตาสีน้ำข้าวเหลือบขึ้นพร้อมหัวใจที่เต้นตึกตัก ภาพที่เจอมันเกินที่จะต้านทานได้จริงๆ บางคนเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงเพรียวสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงน้ำเงินเข้มสั้นกุด เค้าทำเหมือนอยู่คนเดียวที่นี่ เดินไปเดินมาหยิบนู่นนี่พลางเช็ดผมยาวๆสีเข้มที่เปียกชื้นและเต็มไปด้วยกลิ่นแชมพู
โอย.. ทำไมไม่รู้ถึงได้เห็นเค้าเซ็กซี่ขึ้นมาได้ หน้าก็ไม่มีเครื่องสำอาง แถมดูแต่งตัวเข้า ยังกับเด็กมัธยม พอกันเลยกับเจ้าลายสติ๊ทที่เคยให้เธอยืม
เฮ้..คุณหนู.. วิคตอเรียซีเคร็ทน่ะ หามาใส่บ้างนะ
เอิ่ม.. แต่แน่ใจนะว่า วิคตอเรียซีเคร็ทเป็นทางเลือกที่ดี.?
"อือฮึ.." เสียงความคิดที่ดูจะดังมากไป ช่วยดึงความสนใจคนที่เดินเช็ดผมอยู่ให้หันมามองกัน ชั่ววูบใบหน้าคมนั่นดูตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่นานมันก็ถูกกลบด้วยรอยยิ้ม ยิ้มที่เธอคิดว่า เค้าเขินนะ
"ขอโทษค่ะ ลืมไปว่าคุณอยู่ด้วย" สาวตัวสูงก้มตัวลงพร้อมขอโทษขอโพยราวกับมันเป็นเรื่องใหญ่ คนฟังคำขอโทษมองกลับไปด้วยสายตาเหมือนเห็นของประหลาดนอกโลก คงเพราะอาการนอบน้อมที่ไม่น่าจะมีในกิริยาของคนฝากตะวันตกนี้
"ทำไมคุณต้องก้มหัวแบบนั้นด้วย"
นั่นไงล่ะ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกนะ เคยซื้อหรือไงได้ข่าวว่าเล่นเป็นแต่หุ้น
เกว็นยิ้มบางๆ เดินเข้ามานั่งตรงที่เท้าแขนโซฟาฝั่งที่ฝรั่งร่างเล็กนั่งอยู่ ผ้าขนหนูชื้นๆถูกวางลงกับตัก เกรงใจว่าถ้าเช็ดผมต่อละอองน้ำจะกระเด็นใส่คนที่อาบน้ำแล้ว ว่าแต่เมื่อกี้ลืมไปได้ไงนะว่านั่งหน้าตาน่ารักอยู่ตรงนี้
เฮ้..เดี๋ยวนี้.. เมื่อกี้ฉันว่าเค้าน่ารักเหรอ.?
สั่นหัวเบาๆไล่ความคิดประหลาดออกไปแล้วยิ้มให้คู่สนทนา "ฉันเกิดที่นี่ก็จริง แต่คุณปู่คุณย่า ครอบครัวฉันเป็นญี่ปุ่นนะคะ พวกท่านไม่ยอมให้ฉันลืมเชื้อชาติตัวเองหรอก"
คำว่า "อ๋อ.. เข้าใจแล้ว.." ปรากฏอยู่บนใบหน้าคนฟัง คนเล่าเรื่องจึงนั่งยิ้มพอใจ แล้วชวนคุยเรื่องอื่นบ้าง มีหลายอย่างที่อยากพูดอยู่นะ
"ทำแผลใหม่แล้วใช่ไหมคะ.?" เลือกพูดเรื่องนี้เพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศระหว่างเสียไป ถึงจะอยากถามเรื่องอื่นมากกว่าก็ตาม แต่ดูคล้ายคู่สนทนาจะฉลาดพอ พอพยักหน้ารับแล้ว หล่อนกลับเป็นคนย้อนถามมาเอง
"จะไม่ถามเหรอว่า ฉันไปไหนมา.?" ฟรานเชสก้ามองหน้าอีกฝ่ายด้วยใจหวั่นทั้งที่เริ่มถามก่อน เค้ามองเธอนิ่งๆเพียงชั่ววินาทีแล้วส่ายหน้า
"ถ้าคุณอยากบอก คุณก็คงจะบอกเอง.." เกว็นยิ้มน้อยๆแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบกล่องนมออกมาเทใส่แก้วสองใบ เดินถือมันกลับมาส่งให้คนที่นั่งทื่ออยู่กับพี่ใบหนึ่ง เอียงคอนิดๆยิ้มอย่างมีความหมาย คนที่เข้าใจมันก็รับแก้วนมไปถือไว้ก่อน ที่หางตาเห็นดวงตาสีสวยมองเธอกระดกแก้วนม สาบานเลยว่า ถ้าหล่อนเป็นผู้ชายเธอคงจะต่อยตาเขียวไปแล้ว มองกันด้วยสายตาแบบนี้ได้ยังไง ยังกับจะถอดเสื้อผ้าเธองั้นล่ะ
เธอยิ้มให้กับความคิดนั้นก่อนเอ่ยหยอก "ไม่ชอบนมเหรอคะ"
ฟรานเชสก้าหลุดจากภวังค์ทันทีเพราะเสียงคำถาม ไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมต้องหน้าร้อนขนาดนี้แค่ได้ยินคำว่า 'นม'
Oh my god! ฉันคงจะฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ๆ..
ต่อว่าตัวเองไปแบบนั้น แต่สายตาเจ้ากรรมกลับมองไปยังคนที่นั่งบนที่วางแขนโซฟา และคงต้องโทษเค้าด้วยแหละที่ตัวสูงแล้วยังนั่งสูงกว่าอีกระดับสายตาเธอตอนนี้จึงไปตกอยู่ที่อะไรที่เสื้อยืดสีขาวก็ไม่ได้ช่วยปิดบังมันไว้
โอ้ย! นี่ฉันเป็นคนลามก ชอบมองหน้าอกคนอื่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
"ว่าไงคะ.? ไม่ชอบเหรอ.. แต่ดื่มนมก่อนนอนทำให้หลับสบายนะ" เกว็นบอกอย่างหวังดี ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมอีกคนถึงได้หน้าแดงหูแดงไปหมด
หญิงสาวเลิกคิ้วมองสาวแปลกหน้าตรงหน้าอย่างแปลกใจระหว่างที่หล่อนยกแก้วนมในมือขึ้นดื่ม เธอสงสัยในท่าทางที่เห็น ใบหน้าที่แดงก่ำราวคนเป็นไข้พาให้มือเธอยกขึ้นสัมผัสหน้าผากหล่อน ฝรั่งตัวบางสะดุ้งหนีสัมผัส อาจเพราะความผิดของเธอ
"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ.."
"ไม่.. ไม่ใช่ค่ะ คือมือคุณเย็น.." ฟรานเชสก้าละล่ำละลักแก้ตัวเมื่อตั้งสติได้ ไม่อยากให้คนสวยตรงหน้าเข้าใจกันผิด
ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่า กำลังมองหน้าอกคุณอยู่ไงล่ะ บ้าๆฉันต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ เธอฟุ้งซ่านใกล้สติแตกไปทุกที หากรอยยิ้มเข้าใจที่อีกฝ่ายมอบให้ก็ทำให้โล่งอก
"โอเคค่ะ แต่ขอโทษอีกอย่างนะ"
เธองงไม่รู้ว่าเค้าบอกขอโทษเธอทำไม และความชิดใกล้ที่ได้ก็ทำให้สมองเบลอไปหมด นิ้วโป้งเย็นๆกำลังไล้ไปบนผิวเหนือเรียวปาก สายตาเธอก็ไม่สามารถจะหลบหลีกไปจากใบหน้าคมคายนี้ได้เลย กระทั่งเสียงคุ้นหูพูดขึ้น
"คุณมีหนวดนมน่ะค่ะ"
มนตร์สะกดสลายในพริบตา เหลือเพียงความอายเมื่อสายตาจับได้กับรอยยิ้มขำขันของสาวตรงหน้า ฟรานเชสก้าอยากจะฟาดมือใส่คนที่เอาแต่ยิ้มเอ็นดูเธอเหมือนเด็กๆ แต่ที่ทำก็แค่นั่งมองร่างสูงเพรียวเดินเอาแก้วสองใบไปล้างในอ่างเท่านั้น
หญิงสาวถอนหายใจแรง พยายามดึงความสนใจออกจากขาเรียวขาวเนียนของคนที่ง่วนกับการทำความสะอาดแก้วนม ทิ้งศีรษะลงกับพนักพิงอย่างอ่อนใจ ดวงตาสีน้ำข้าวมองเพดานห้องอย่างครุ่นคิด เธอไม่รู้จริงๆว่า จะปฏิเสธได้ยังไงถ้าคนมีน้ำใจคนนี้จะลากเธอไปนอนบนเตียงด้วยกัน
ทำไมถึงไม่อยู่บ้านหลังที่มีห้องนอนหลายๆห้องนะ โธ่เว้ย!
.........................................
"ทำไมพี่ถึงเชียร์ให้พวกเค้าอยู่บ้านพักเดียวกัน.?"
หญิงสาวละสายตาออกจากหนังสือในมือที่นั่งพิงหัวเตียงอ่านอยู่ สบตากับคนถามที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนอน ยิ้มอ่อนโยนให้หล่อน ทิ้งหนังสือลงกับโต๊ะข้างเตียง ตบที่นอนสองสามทีเรียกคนที่ยืนอยู่ให้เข้ามาหา
"โอเค.. ว่าไงคะ.?" ควินท์ถามย้ำหลังพาตัวเองเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับคนที่นอนอยู่ก่อน หากเธอก็เกือบจะอดฟังคำตอบเพราะมือที่มาลูบหัวเหมือนจะกล่อมให้หลับ ขอบคุณที่พี่หมอใจดีตอบให้เสียก่อน
"เพราะเกว็นต้องการ.."
คนฟังเงยหน้ามองคนตอบอย่างต้องการคำอธิบาย มันไม่ช่วยอะไรเธอเลยกับคำเฉลยแค่นี้ หากอีกฝ่ายก็เพียงยิ้มบางๆราวไม่สนใจความจำเป็นหรืออารมณ์อยากรู้อยากเห็นของเธอ ซ้ำยังเบี่ยงเบนความสนใจเธอไปจากมันด้วยการหยิบซองสีน้ำตาลขนาดเอสี่มาให้ คนช่างสงสัยรีบรับมันมาแกะดูทันทีแต่สองหูก็ไม่พลาดที่จะเงี่ยฟังเสียงพูดไปด้วย
"พี่คิดว่า เกว็นควรจะรีแลกซ์บ้าง และดูเหมือนเด็กคนนั้นจะทำได้ดี"
อีกครั้งที่สิ่งที่ฟังเรียกเธอให้เงยหน้าขึ้นหาคนพูด คุณหมอไหวไหล่ ไม่สนใจจะต่อความเรื่องที่พูดต่อ กลับมาดึงซองไปจากมือเธอแทน ยังไม่ทันที่จะได้แย่งกลับมา บางอย่างตรงหน้าก็ทำให้ต้องร้องอุทาน
"เฮ้.. ตั๋วเครื่องบินไปบาหลี!"
สเตลล่ายิ้มมองคนที่กำลังตื่นเต้นสุดๆหยิบของในซองออกมาดูจนเกือบหมด ทั้งโบรชัวร์ ตั๋วเครื่องบินหลายใบ บุ๊คไกด์ เอกสารสำหรับการเดินทางถูกวางกระจายเกลื่อนบนที่นอน เห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางจะลืมเรื่องที่ถามไปแล้วล่ะ
"นี่.. จะตื่นเต้นไปทำไม แค่บาหลี ไปที่อื่นมาก็ตั้งเยอะแล้ว.."
"โหยพี่หมอ.. นั่นมันตั้งแต่สมัยไหนแล้วคะที่บอกว่าตั้งเยอะน่ะ พี่ไม่รู้หรือไงว่า นั่นมันงานทั้งนั้น" คนเด็กกว่าบ่นหงุดหงิด ขมวดคิ้วให้กับจำนวนตั๋วที่เจอ "ทำไมมีหลายใบ พี่จะชวนคนอื่นไปด้วยเหรอ.?"
"ก็ทำนองนั้น.."
คุณหมอตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก คนฟังเองก็ไม่สนใจจะหาคำตอบเพิ่ม หันไปบ่นเรื่องเดิมต่อ "รู้ไหมสเตลล่า เพราะยัยเกว็นของพี่เลยเหอะที่ทำให้ฉันต้องติดแหง็กอยู่แต่งานกับงาน ถ้าฉันขึ้นคานนะ ฉันจะให้ยัยนั่นรับผิดชอบ!"
"จะให้รับผิดชอบยังไง ป่านนั้นเค้าคงมีคนอื่นให้ต้องรับผิดชอบแล้ว"
คนอายุน้อยกว่าหันขวับไปจ้องหน้าคนพูด เธอต้องการคำอธิบาย หากอีกฝ่ายก็ทำเพียงยิ้มขี้เล่นหันไปคว้าหนังสือมาอ่านหน้าตาเฉย
"ตกลงจะไม่บอก.?" ควินท์พยายามอีกครั้ง คุณหมอก็แค่ชำเลืองสายตาพร้อมส่งยิ้มไม่รู้ไม่ชี้มาให้ก่อนหันไปหาหนังสือต่อ หญิงสาวถอนหายใจ บ่นงึมงำในลำคอเงียบๆ เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางได้อะไรจากอีกคนแน่นอน หน้ามึนซะขนาดนั้น
เพราะฉะนั้น..
มาวางแพลนเที่ยวดีกว่า..
.....................................
แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างเข้ามาปะทะใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม หญิงสาวครางฮือเบาๆอย่างเอาแต่ใจ ทำไมเมื่อคืนไม่ปิดหน้าต่างนะ กำลังหลับฝันดีเชียว
นอนหงุดหงิดได้ไม่กี่นาที ก็งัวเงียเปิดตาขึ้น ดวงตาสีน้ำข้าวยิบหยี มันยังสู้แสงพระอาทิตย์ไม่ได้ แต่อะไรก็ไม่หนักกว่าความรู้สึกที่คล้ายมีใครมาหายใจรดต้นคอแบบนี้หรอก และนั่นแหละที่ทำให้เธอตื่นเต็มตาทันที
หญิงสาวมองตาเหลือกที่หัวสีเข้มกับใบหน้าขาวเนียนที่ใสจนเห็นเส้นเลือดของคนที่เห็นอกเธอเป็นหมอน จำได้ว่าเมื่อคืนพวกเธอเถียงกันว่าใครจะนอนเตียงใครจะนอนพื้น เธอเถียงเพราะอีกคนเป็นเจ้าของห้อง ส่วนตัวเจ้าของห้องเองก็กลับบอกว่าเธอเป็นแขก แถมยังอ้างว่าเจ็บเท้าอยู่จะให้นอนพื้นได้ไง เธอก็เถียงกลับว่ามันไม่เกี่ยวกันสักนิด แต่มีหรือที่คนหน้ามึนซื่อๆแต่เอาแต่ใจสุดๆนั่นจะยอม ศึกปะทะเหตุผลและคารมจึงถือกำเนิด พวกเธอเถียงกันไปเถียงกันมาตั้งแต่สามทุ่ม สองชั่วโมงต่อมาต่างคนก็ต่างยกธงขาว ยอมถอยคนละก้าวให้กัน ด้วยข้อสรุปที่ได้ว่า นอนบนเตียงด้วยกันแต่มีหมอนคั่นกลางแบ่งเขต และใช่มันเป็นข้อเสนอของเธอเอง ข้อเสนอที่ทำให้คนฟังส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ หล่อนบอกว่า หล่อนไม่ถือสา ถ้าเธอจะเห็นหล่อนเป็นหมอนข้างเหมือนที่เพื่อนสนิทหล่อนทำ
เหอะ ถ้ารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในหัว ชัวร์เลยว่า หล่อนจะต้องขอบคุณที่เธอเสนอข้อนี้ไป เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ดูนี่สิว่า ขนาดมีหมอนข้างกั้นแล้ว ผลที่ออกมาก็ยังน่าตกใจอยู่ดี
ใครใช้ให้มากอดเธอเป็นหมอนข้าง เอาหน่มน๊มเธอเป็นหมอนหนุนเนี่ย!
พระเจ้า! ถ้ามันแบนหมดจะทำยังไง! เฮ้..นี่มันใช่เวลามาห่วงเรื่องนมแบนงั้นเหรอ!
ฟรานเชสก้ากัดปากตัวเองพยายามข่มใจไม่ให้รู้สึกอะไรกับลมหายใจร้อนๆที่เป่าคอไม่หยุด อยากจะดันหน้าอีกคนออกไปเต็มที หากใบหน้ายามหลับใหลไร้เดียงสาตามวัยก็ตรึงสายตาให้เธอมองมันอย่างชื่นชม โดยไม่รู้ตัว มือบางก็สัมผัสลงกับผิวขาวเนียนจนได้ เรียวปากสวยเผยยิ้มพอใจและเริ่มต้นลูบไล้ผิวตรงนั้น และเธอคงจะไม่หยุดถ้าไม่เห็นว่าเจ้าของแก้มเริ่มขยับตัว
พระเจ้า! เธอชักมือกลับทันที ดวงตาเบิกโพลงกลัวเหลือเกินว่าจะถูกจับได้ อยากจะทำอะไรสักอย่างให้พ้นจากตรงนี้ หนีไปให้ไกล หากสมองเจ้ากรรมก็กลับคิดอะไรได้เชื่องช้าไปหมด ต้องโทษคนขี้เซาขยี้ตาตัวเองที่ครางงึมงำเหมือนเด็กไม่อยากตื่นตรงนี้นี่แหละ
โอ้..ขอบคุณจีน่าที่รีบเตะส่งฉันกลับมา ดูสิ น่ารักชะมัดเลย!
"ไฮ.. มอร์นิ่ง.."
ดวงตาสีน้ำข้าวกระพริบตั้งสติได้ก็ยิ้มกลับ หากคำขานรับยังเหมือนคนเพ้อๆ "มะ มอร์นิ่ง.."
ฟรานเชสก้ายิ้มเลื่อนลอย ปล่อยให้อีกคนที่ดูท่ายังไม่ตื่นเต็มตากลับไปซุกอกอีกครั้งไม่แคร์ว่าตัวเองกำลังเขินจนตัวจะระเบิดตายอยู่ตรงนี้ แถมในใจยังคิดไปไกลอีกว่า อยากให้เค้าทำมากกว่าซุก
โอ๊ะ เดี๋ยวนะ ที่พูดถึงอยู่น่ะ ผู้หญิงนะหล่อน!
Oh my god! I'm horny because of the girl! This girl!
What's gotten into me!?
Am I sick?
"Sorry.."
กระพริบตาอีกครั้งเพราะเสียงคุ้นหู ความอบอุ่นที่อยู่กับเธอเมื่อครู่หายไปเพราะเจ้าของมันลุกขึ้นนั่งแล้ว สาวผมยาวยิ้มเขินๆเกาแก้มที่ขึ้นสีเล็กน้อยนั่นเหมือนไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่า
โอ้ย! น่ารักได้อีก เดี๋ยวก็จับมาจูบซะเลย!
เฮ้.. นี่มันทาร์เกตนะ แล้วก็ผู้หญิงด้วย ผู้หญิงที่หุ่นดีมาก สวยมาก เก่งมาก น่าหลงใหล โอ้พระเจ้า! อย่าทำตัวเหมือนอนาสตาเซียตอนเจอมิสเตอร์เกรย์เป็นครั้งแรกได้ไหมเล่า!
"คุณควรสะกิดฉันให้รู้สึกตัวนะ ถ้าคุณอึดอัด.."
เสียงกระซิบเบาๆราวเกรงใจพาให้เธอลุกขึ้นนั่งบ้าง ยิ้มบางๆกลับไปพลางส่ายหัว สาวผมยาวนั่นหรี่ตามองเธอกลับมาอย่างไม่เชื่อนัก เค้างึมงำบางอย่างทำนองว่าคนปากไม่ตรงกับใจ ขี้เกรงใจอะไรประมาณนี้ แต่อะไรก็ไม่สะกิดหูเท่าประโยคหลัง
"ตัวคุณหอมแล้วก็อุ่นมาก ฉันไม่เคยหลับสบายเท่านี้มาก่อนเลย.."
พูดแล้วก็ยิ้มน่ารักมาให้ สาบานเลยว่า ตอนนี้เธอลืมไปแล้วว่าเค้าเป็นสาวอัจฉริยะ เป็นซีอีโอเคกรุ๊ป เป็นโปรแกรมเมอร์เพี้ยนๆ ที่มีคนให้ค่าหัวมหาศาล เป็นทาร์เก็ตที่เธอต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตเค้าเอาไว้ก่อนจะถึงเวลาอันสมควร ในสายตาเธอตอนนี้ 'เกว็น คิซากิ' ก็แค่เด็กสาวคนหนึ่งที่มีเสน่ห์หาตัวจับยาก ที่เธอต้องการ...
Kiss?.
"แต่หัวใจคุณเต้นแรงมากเลยค่ะ มันทำให้ฉันตื่น" พูดแค่นั้นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดูเหมือนไม่สนใจสายตาเพ้อฝันที่มองตามไป ซ้ำยังมีแก่ใจหันมาถามเรื่องอาหารเช้าต่ออีกแน่ะ
"ทานมื้อเช้าด้วยกันนะคะ ห้ามปฏิเสธ มันเป็นค่าตอบแทนตัวอุ่นๆของคุณเมื่อคืน"
อืม..แต่ดูเหมือนไม่ใช่คำถามนะ เค้าหายออกไปจากห้องแล้วด้วยสิ!
พร้อมรอยยิ้มแบบนั้น!
ขยิบตาให้ด้วย!
"พระเจ้า!" ฟรานเชสก้าร้องออกมาในที่สุดเมื่ออยู่คนเดียว ร่างบางทิ้งตัวลงนอนแผ่หลากับที่นอนอย่างอ่อนใจ มือบางยกขึ้นมาทาบอกตัวเอง นิ่วหน้าอย่างหงุดหงิด หัวใจเธอเต้นช้าลงเพราะไม่มีเค้าอยู่ใกล้ๆ
ไม่จริงใช่ไหม..
อันตรายที่สุด...
แล้วความคิดเพ้อเจ้อของเธอก็หยุดลงแค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอกห้องที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร เธอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน สูดลมเข้าปอดลึกๆแล้วผ่อนมันออกพร้อมเปิดประตู
ก้าวเดิน..
โอเค... ใจเย็นฟรานเชสก้า เธอทำได้ เธอทำได้...
.....................................................................
หายไปสองวัน โอ้เอ้ดูนั่นดูนี่อยู่ค่ะ จะไม่แก้ตัวแล้วว่า ไม่ว่าง อิอิ
แต่ยังไงวันนี้ก็มาแล้วนะคะ เรื่องคืบหน้าไปบ้างหรือเปล่าไม่รู้ แล้วแต่คุณจะเห็น มันอาจจะไม่เด่นชัด แต่ที่เห็นชัด คือหนูฟรานหลงทาร์เก็ตเข้าเต็มเปา และมันเป็นเรื่องน่ากลัวค่ะ สำหรับคนที่ทำงานแบบนี้ ก็ต้องดูกันต่อไปค่ะว่า นางจะทำยังไงกับหัวใจตัวเอง และทาร์เก็ตหน้าใสๆสะเทือนใจ 7.0 ริกเตอร์
แล้วเจอกันใหม่นะคะ เร็วๆนี้
ขอบคุณค่ะ
ฝากร้านหนังสือด้วยแล้วกันค่ะ เผื่อใครสนใจเรื่องอื่นๆด้วย http://leslybooks.lnwshop.com/
ส่วนนี่ก็ลิงก์อีบุ๊คค่ะ http://www.mebmarket.com/index.php?action=Publisher&id=51468&name=Anh
|
Rating: โดย 1 สมาชิก
|
|
ความคิดเห็น
|