web stats

ข่าว

 


Gourmet Vol.2 - Chapter 01 : Welcome to Gourmet!

โพสต์โดย: anhann วันที่: 05 มิถุนายน 2014 เวลา 17:32:29 อ่าน: 404


Chapter 1 : Welcome to Gourmet!

ร่างระหงเดินไปมา จับนู่นหยิบนี่ จากตู้เย็นบ้างชั้นวางของบ้างมาวางไว้บนโต๊ะกลางห้อง ดวงตาสีแดงชำเลืองมองคนที่นั่งก้มหน้าอ่านการ์ตูนไปด้วย เธอยังงงกับพฤติกรรมของน้อง ไหนบอกจะมาช่วยทำครัว..

"เอลลี่.. มังงะเล่มนั้นออกใหม่หรือไง จำเป็นต้องอ่านตอนนี้ไหม.?" ซิลเวียถอนหายใจที่อีกคนเงยหน้ามามองเหมือนไม่รู้เรื่องที่เธอพูด "โน่นประตูห้องครัว เดินออกไปไม่ถึงสองร้อยเมตร เธอจะเห็นห้องนั่งเล่น ไปนั่งอ่านมันตรงนั้น หรือไม่ ถ้าไม่พอใจก็เดินต่อไปอีกนิด ห้องเอฟอยู่ใกล้ๆ เอฟคงดีใจที่ได้มีเพื่อนนั่งเล่นอีกคน แต่ถ้าไม่อยากอยู่กับเอฟ เดินออกไปนอกบ้าน เธอจะเจอสวนหย่อม ไปนั่งตรงนั้นก็ได้ หรือไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะพี่จะทำงาน"

เอลลี่นั่งอ้าปากค้างเพราะคำอธิบายยืดยาวของพี่สาว ถึงอย่างนั้นพอลับหลังซิลเวียที่หันไปก้มหน้าก้มตาเตรียมเครื่องปรุงทำมื้อเย็น เธอก็ก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อ แต่เธอคงชะล่าใจเกินไป มือไวไวของบางคนมาดึงหนังสือออกจากมือเธอเร็วเกินจะปัดป้องได้

"ซิลเวีย!"

"พี่บอกเธอแล้วใช่ไหมเอลลี่" ซิลเวียพูดเสียงเข้ม มือชูหนังสือการ์ตูนขึ้นเหนือศีรษะ บ่งบอกว่าไม่มีทางจะคืนมันให้ง่ายๆ ถอนหายใจระอากับสีหน้าน่าสงสารของน้องสาวคนเดียว เพราะเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมทำตัวแบบนี้

"เอลลี่.. พี่บอกให้เธอตัดใจจากเค้านานแล้วใช่ไหม.? คิมมีลูกแล้ว เค้าแต่งงานแล้ว และเค้าก็แก่กว่าเธอมากด้วย!"

"ฉันรู้แล้วซิลค์ หยุดตอกย้ำซะทีได้ไหม!" เอลลี่ลุกพรวดจากเก้าอี้ย้อนพี่สาวเสียงดัง เห็นแววตาผิดหวังจากดวงตาสีแดงก็ก้มหน้าลง

"ฉันแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเค้าต่อ แต่เค้าไม่คิดแบบนั้น เค้าจะตัดฉันออกจากชีวิต"

"นั่นเพราะเค้ามองออกว่าเธอยังคิดแบบนั้นกับเค้าอยู่ไงล่ะ" ซิลเวียชี้ประเด็นตามตรงพร้อมส่งหนังสือคืนให้น้องไป "ไปเล่นกับเอฟไปเอลลี่.. บางทีเด็กๆอาจทำให้เธอลืมเรื่องวุ่นวายพวกนี้ไปได้" พูดจบก็จับศีรษะน้องมาจูบเหมือนเขาเป็นลูกสาว แล้วยิ้มอ่อนโยน "เชื่อพี่นะเอลลี่"

น้องสาวพยักหน้าให้ หากยังบ่นงึมงำ "พี่ทำตัวเหมือนแม่ขึ้นทุกวันเลยซิลค์ เตรียมตัวจะเป็นแม่คนแล้วสิ"

สาวตาสีแดงยิ้มส่ายหน้า ก้มลงหอมแก้มป่องๆของน้องเบาๆ "ยังหรอก.. อีกนานเลยล่ะ ตอนนี้ขอดูแลลูกสาวคนโตคนนี้กับอีกคนที่กำลังทำการบ้านอยู่นั่นก่อน"

"อะไรกัน.. ฉันไม่ใช่ลูกสาวพี่สักหน่อยนะ!" สาวน้อยแย้งหน้าแดง แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนหยุดทำหน้าเหมือนผู้ใหญ่รู้ทันเด็กนั่นได้ "ก็ได้ๆ ฉันไม่กวนพี่ก็ได้ ไปหาคุณพ่อดีกว่า"

"ก็ดีจ้ะ แต่ฝากตามเม็ทมาให้ด้วยนะ บอกว่าพี่อยากได้ลูกมือ"

"อยากได้ลูกมือหรือคิดถึงแฟนกันแน่ล่ะ ว่าที่เจ้าสาว" เอลลี่ย้อนพี่และโดนหัวมันฝรั่งปากลับมาใส่หัวแทนคำตอบ ลูบหัวตัวเองที่โดนของแข็งปาพลางหัวเราะขณะออกจากห้องครัวไป หากโชคดีก็ไม่เคยเข้าข้างเธอเมื่อเดินมาชนเข้ากับบางคน คนที่ทำให้ตกใจทันทีที่สบตา

"คิม.?"

คิมเบอร์ลี่พยักหน้ายิ้มบางๆ ถอยหลังออกห่างจากร่างเล็กกว่าในระยะที่ดูไม่น่าเกลียด "โทษทีนะ ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม.." คนที่ถูกถามส่ายหน้าให้ก็ถอนหายใจโล่ง "ฉันรีบไปหน่อย พอดีคนท้องอยากได้นมอุ่นๆสักแก้ว ขอตัวนะ"

"เอ่อค่ะ" สาวน้อยพูดได้แค่นั้นทั้งที่อยากจะพูดมากกว่านี้ เอลลี่ได้แต่ยืนมองตามหลังคนตัวสูงที่เดินหายไปในห้องครัว แต่ก่อนที่จะพบตัวเองยืนซึม ชายเสื้อด้านหลังก็ถูกกระตุกให้ตกใจ หันไปมองก็เห็นเด็กน้อยเงยหน้ามองอยู่

"เอฟ.?"

"พี่เอลลี่.. เก่งญี่ปุ่นไหม.? มาช่วยเอฟดูการบ้านหน่อยสิ" เสียงใสบอกจริงจัง คนฟังทำตาปริบๆมอง

"เอฟทำไมไม่ถามปะป๊าล่ะ ปะป๊าเอฟเก่งเริ่ดกว่าพี่อยู่แล้ว"

"ปะป๊าชอบดุเหมือนคุณครูที่โรงเรียน พี่เอลลี่ดีกว่า" เด็กน้อยตอบพร้อมดึงแขนคนโตกว่าให้เดินตามไปอย่างบังคับ ไม่ฟังเสียงแย้งจากคนถูกดึงที่ต่อมาก็ถอนหายใจ และยอมเดินตามหลังเด็กตัวเล็กไปอย่างจำยอม

บางที..เชื่อพี่บ้างก็น่าจะโอเคนะ..ซิลเวีย..

..................................................

ชั่วโมงอาหารมื้อเย็นผ่านไปได้เพียงไม่นาน แขกประจำก็พากันกลับบ้านไปหมด แม้กระทั่งคนที่ปาวารนาตัวมาเป็นแม่ครัวประจำให้ที่บ้าน นั่นเพราะซิลเวียยังมีหน้าที่ดูแลคุณพ่อและน้องสาวหล่อนอยู่ หล่อนขอทำหน้าที่นี้ไปก่อนจนกว่าจะแต่งงานเข้ามาอยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันจริงๆ

ช่างเป็นเด็กสาวที่รู้จักหน้าที่ดีจริงๆเลย.. น่ารัก...

"ซิลค์น่าจะค้างที่นี่ซะเลยนะ จะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมา เหนื่อยแย่"

เม็ทธานีส์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ สบตาคนหน้าเหมือนกันที่มีอีกคนนั่งพิงบ่าอยู่ อดจะยิ้มอย่างเอ็นดูคนพิงนั่นไม่ได้ รู้สึกว่าน้องสะใภ้จะสวยขึ้นทุกวัน หรือเพราะใกล้คลอดขึ้นทุกวันนะ

"ไม่เหนื่อยหรอก ยังวัยรุ่นอยู่ พลังงานเยอะไม่ต้องไปห่วงเค้าหรอก ห่วงคนนั้นดีกว่า ท่าทางง่วงเต็มที เอาไปนอนไป" ชี้ไปที่แพทริเซียที่ทำท่าจะลืมตาไม่ขึ้น แต่ยังหันมายิ้มให้ตน

"อิ่มแล้วก็แบบนี้ล่ะค่ะ เหมือนเด็กเลย ง่วงตลอด ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ไปเล่านิทานให้เอฟฟังเหรอคะ"

"หลับไปแล้วจ้ะ เห็นว่าเล่นมากไปหน่อย ได้เพื่อนถูกใจ"

"ใครคะ.?" ว่าที่คุณแม่ถามแต่นึกขึ้นได้เอง "อ๋อ..น้องสาวซิลเวีย" น้ำเสียงที่ใช้พูดเปลี่ยนเล็กน้อยเมื่อที่เอ่ยคำนี้ ดวงตาสีฟ้าเหลือบขึ้นสบตาคนที่ตนนั่งพิง อยากมองดูปฏิกิริยา คิมเบอร์ลี่ก็ยิ้มให้อย่างรู้ทัน

"หึงเหรอคะ ไม่เอานะ เดี๋ยวลูกขี้โมโห"

"ก็ไม่อยากค่ะ แต่ฮอร์โมนมันชอบแกล้ง" แพทริเซียยิ้มเจื่อน ก้มหน้าลงซบบ่าคุณสามี มันเป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ ช่วงนี้เธอรู้สึกอยากอ้อนเขาเหลือเกิน เมื่อก่อนไม่เคยจะเป็น ฮอร์โมนเล่นตลก...

แฝดน้องหัวเราะเบาๆ ลูบศีรษะคนซบอกอย่างถนอม แล้วเหลือบตามองพี่สาวที่นั่งตรงข้าม ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วยิ้มๆ "ฉันจะพาคนขี้อ้อนไปนอนแล้ว พี่ก็ไปได้แล้วล่ะ อย่าลืมนะ พรุ่งนี้มีประชุม" พูดจบก็ทำท่าจะอุ้มสาวท้องแก่ไปห้อง แต่หล่อนปฏิเสธขอเดินเอง บอกว่ายังไหว พวกเธอกำลังจะออกไปจากห้องโถง หากคนความรู้สึกช้าก็ถามตามหลังเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

"ประชุมอะไรคิม.. ลืมจริงๆนะนี่.."

คิมเบอร์ลี่ส่ายหน้าให้คนขี้ลืม แต่ไม่ลืมเฉลยคำตอบก่อนจะไป "งานออกร้านประจำปีของโรงเรียนไง เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประสาอะไรเนี่ย"

"โอ้ยแพท.. เอาสามีเธอไปจากหน้าฉันทีเถอะ ขี้บ่นยิ่งกว่าย่าเอฟอีก!" เม็ทธานีส์แกล้งโวยวาย แพทริเซียหัวเราะให้อย่างรู้ทัน

"รับทราบค่ะจะทำตามเดี๋ยวนี้ ไปค่ะคิม กลับห้องเรา"

"ก็ได้ แค่ถ้าพรุ่งนี้เช้าพี่ไม่มีข้อมูลไปประชุมนะเม็ท เจอดี!" แฝดน้องขู่เสียงเข้มก่อนจะถูกดึงมือให้ออกไปจากห้อง คนมองตามหัวเราะพร้อมโบกมือบ๊ายบาย สุดท้ายก็กลับทำหน้าเครียดและลุกพรวดจากโซฟารีบกลับห้องตัวเอง เห็นทีงานนี้จะใจเย็นไม่ได้แล้วสิ

สงสัยงานนี้ไม่พ้นมือซิลเวียสุดที่รักอีกแล้ว..

.........................................

"งานออกร้านที่เคยมีประจำก็แค่ให้นักเรียนแต่ละห้องและทุกชั้นจัดร้านขึ้นมาหนึ่งร้านนี่คะ" ซิลเวียออกความเห็นระหว่างเดินเข้าโรงเรียนพร้อมคู่หมั้นตัวสูง มีอีกคนห้อยท้ายเดินอ่านการ์ตูนไม่มองหน้าใคร

แต่หวังว่าจะมองทางเดินบ้างนะ ไม่งั้นหัวทิ่มขึ้นมา ขี้เกียจพาไปห้องพยาบาล และขี้เกียจขำอีกต่างหาก..

"ก็จำได้แบบนั้นเหมือนกันจ้ะ แต่ก็จำได้เหมือนกันว่า ถ้าให้แต่ละห้องทำร้านตัวเอง ก็คงจะวุ่นวายมากและเละเหมือนทุกปีแน่ๆ อันนี้คิมชี้ปัญหามา" เม็ทธานีส์ทำหน้าเจื่อนเหมือนคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ ที่ปรึกษาถอนหายใจแล้วหันไปหาอีกคน

"เอลลี่.. เธอมีความเห็นไหมในฐานะที่เธอเองก็ต้องออกร้านเหมือนกัน"

"ไม่มีล่ะ อยากทำอะไรก็ทำไปสิ ฉันมีหน้าที่ทำตามคำสั่งอยู่แล้ว" ตอบแบบไม่ต้องคิด ตายังติดอยู่กับภาพในการ์ตูนที่ยังอ่านไม่จบตั้งแต่เมื่อวาน เพราะมีมารตัวน้อยมาขัดขวางความสุขให้ต้องกลายร่างไปเป็นอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นเด็ก

แต่บางทีอยู่กับเด็กก็เรื่องน้อยกว่าอยู่กับผู้ใหญ่นะ โดยเฉพาะเมื่อต้องมารบกับพี่ของเธอเอง ที่ไม่เคยชนะได้สักครั้ง...

"อะไร.. พูดแบบนี้หมายความว่าประชดพี่เหรอ!"

นี่ไงล่ะเสียงสูงมาแล้ว.. ซวยจริง!

เอลลี่เงยหน้ามองพี่สาวที่ส่งเสียงถามย้ำมาอีกรอบ สงสัยเพราะเธอตอบช้า.. หรืออีกฝ่ายร้อนกว่ากันแน่...

"เธอประชดพี่เหรอไง.? งั้นเอามานี่เลย ไม่ต้องอ่าน!" ซิลเวียปราดเข้าไปดึงหนังสือการ์ตูนออกจากมือน้อง เพราะไม่ต้องการให้สนใจมันมากกว่าตัวเอง น้องสาวมองค้อนตาแทบกลับส่งเสียงกลับทันที

"ประชดที่ไหนกันล่ะ พูดเรื่องจริงต่างหาก และอย่างกับพวกพี่จะสนใจความเห็นของฉันแน่ะ เสนออะไรไปก็แย้งกลับมาตลอด"

"โอ้เอลลี่.. รับรองคราวนี้ฉันจะฟังเธอนะ สัญญา" เม็ทธานีส์เข้ามาเป็นกำลังเสริมให้คู่หมั้น เธอจัดการล็อคตัวเด็กสาวเอาไว้จากด้านหลัง แกล้งก้มหน้าวางคางบนบ่าบอบบาง เจ้าของบ่าหน้าแดงเถือกถึงหูทันใด สาวหน้าใสอีกคนตรงหน้าหัวเราะส่ายหน้าเหมือนไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรกับความขี้เล่นนี้ดี

แต่ดีแล้วที่ไม่นึกหึงน้องตัวเองขึ้นมา.. ไม่งั้นก็เป็นเรื่อง..

"ใช่เอลลี่ เสนอความเห็นมาหน่อย ไม่งั้นเม็ทไม่ปล่อยเธอแน่ และพี่ก็ไม่ห้ามเค้าด้วยนะ" ซิลเวียขยิบตาให้คู่หมั้น เพราะต้องการจะฟังความเห็นของเด็กรุ่นนี้ อีกอย่างเธอก็เรียนจบออกไปแล้ว ไม่ได้มาโรงเรียนนานพอสมควร เรื่องในโรงเรียนช่วงนี้เธอพลาดไปมากทีเดียว และเม็ทธานีส์เองก็คงไม่มีเวลาพอที่จะเดินถามความเห็นของนักเรียนทุกคน ก็ต้องเดาเอาจากคนใกล้ตัวของพวกเธอก่อนล่ะ

เอลลี่รู้แล้วว่าตัวเองเข้าตาจน ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ จะหลุดออกจากตรงนี้ได้ยังไงหากไม่ตอบคำถามที่พวกเขาต้องการ นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งงานกันนะ ยังแท็คทีมกันอย่างดีซะจน คนอื่นเดือดร้อนไปหมด และถ้ามีลูกด้วยกันแล้วจะขนาดไหน..

"ว่าไงเอลลี่.. ช้าจริง" พี่สาวเร่งอย่างคนใจร้อน น้องสาวก็มองตาขวาง เงยหน้าสบตาคู่หมั้นที่ยืนอยู่ด้านหลัง เม็ทธานีส์ยิ้มเหมือนไม่ได้เครียดจริงจังอะไรนัก หมายความว่า เธอยังมีเวลาช่วยคิด เอลลี่ด้วย..

"โอเค.. เธอก็แค่ลองคิดดูว่า ถ้าภายในห้องเรียนของเธอจัดร้านสักร้านขึ้นมา ขายอาหารสักหนึ่งชนิด คิดว่าจะพอทำได้ไหม.? หรือถ้าร่วมกันทำกับอีกสี่ห้องในชั้นเดียวกันกับห้องเธอแล้วมันจะโอเคกว่า"

คราวนี้แววตาของน้องดูมีความเข้าใจ แสดงว่าไกด์ไลน์ของเธอโอเค ประสบการณ์การเป็นวิทยากรในงานบางงานที่โรงแรมของเธอจัดขึ้น ถูกดึงมาใช้กับน้องได้เหมือนกันแฮะ

"ฉันรู้สึกว่า ถ้าคนเยอะไป มันก็วุ่นวายไปอยู่ดี เอาเป็นชั้นละสองร้านดีกว่าหรือเปล่า แบ่งๆคนกัน ถ้าพวกพี่ว่าหนึ่งร้านต่อหนึ่งห้องมันน้อยไป"

ดวงตาสีแดงมองสีเขียวน้ำทะเล เม็ทธานีส์ดูท่าทางเซอร์ไพร์สเหมือนที่เธอเป็น แสดงว่าที่เอลลี่พูดคงใช้ได้สินะ

"เม็ทว่าไงคะ ฉันว่าก็เป็นความคิดที่ดีนะ"

"ใช่จ้ะ เป็นความคิดที่เริ่ดมากเลย ขอบใจนะจ๊ะเอลลี่" ผู้อำนวยการไม่ได้ขอบคุณแค่คำพูด ชะโงกหน้าข้ามบ่ามาจูบแก้มขาวเนียนของสาวที่ตัวเองเกาะตัวไว้จากด้านหลัง เจ้าของแก้มกรี๊ดตกใจ รีบดันตัวเองออกและวิ่งหายไปในกลุ่มนักเรียนที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าตึกเรียน

ซิลเวียหัวเราะตามหลังน้อง คนตัวสูงขี้แกล้งยิ้มบางๆ "คุณแกล้งเค้ามากไปแล้วนะเม็ท"

เม็ทธานีส์ยังยิ้มอยู่ ผายมือเชิญให้อีกคนเดินไปด้วยกัน "ฉันอยากให้มีอะไรไปหักเหความสนใจเค้าบ้างน่ะ ไม่อยากให้จมอยู่กับบางเรื่องมากไป"

"ขอบคุณค่ะที่ห่วงน้องฉัน บางครั้งฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันนะคะ สงสารก็สงสาร แต่บางทีก็ดุเค้าแรง ฉันรู้ตัว" ดวงตาสีแดงฉายแววรู้สึกผิด ยิ้มเจื่อนๆกับคนที่มองหน้ากัน อยากจะเข้าไปกระโดดเขา แต่ก็รู้ตัวว่าทำได้แค่ไหนในโรงเรียน เดี๋ยวจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับรุ่นน้อง ก็เขาเป็นผู้อำนวยการด้วย

"น้องยังเด็กน่ะจ้ะ ขอบใจเธอด้วยนะที่ไม่โกรธคิม"

"ฉันรู้ว่าคิมมีเหตุผลที่ดีค่ะ แต่ก่อนฉันก็ไม่เข้าใจ คิดว่าเค้ามาหลอกน้องสาวฉันให้หลงรัก มาปั่นหัว แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วนะว่า เค้ามีความจำเป็นต้องเลือกถอยตัวออกไปจากเอลลี่ นั่นเพราะเค้ารู้ตัวว่าเค้าไม่สามารถจะเป็นคนที่เอลลี่ฝันเอาไว้ว่าจะเจอได้"

"ฝันว่าจะเจอเหรอคะ.?"

"ค่ะ ประมาณเจ้าชายในฝัน เด็กสาวทุกคนก็เป็นทั้งนั้นล่ะ" ซิลเวียยิ้มหวาน และในที่สุดก็ต้านทานความต้องการของตัวเองไม่ได้ ขอเข้าไปคล้องแขนคุณคู่หมั้น เดินไปด้วยกันตามถนนของโรงเรียน

เอาเถอะ เดี๋ยวพวกเธอก็จะแต่งงานกันแล้ว จะแคร์อะไรถ้าใครจะว่า..

"พูดแบบนี้แสดงว่า เธอเองก็ฝันเหมือนกันล่ะสิ" เม็ทธานีส์แกล้งหยอก สาวน้อยที่เกาะแขนเริ่มแก้มแดงระเรื่อ แต่ใจกล้าไม่หลบตา "ถ้างั้น.. ที่ฝันกับที่เจอเหมือนกันไหม.. เดาว่าไม่เหมือนแน่นอน"

"ก็คล้ายๆนะคะ อยากได้แฟนผมสีนี้พอดีเลยล่ะ ตัวสูงๆ หน้าคมๆ และก็...." เด็กสาวทำท่านึกพร้อมแววตาขี้เล่น อีกคนตั้งใจฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่ออีก ซิลเวียยิ้มเจ้าเล่ห์ ขำกับคำตัวเอง "ขี้เก๊กสุดๆ"

คนฟังหัวเราะอย่างเสียไม่ได้ ยกมือขึ้นขยี้ศีรษะคนพูดอย่างหมั่นเขี้ยว ถ้าอยู่ในห้องกันสองคน ซิลเวียไม่รอดแล้วนะ จะฟัดให้หายขี้แกล้งเลย

"ถามแต่ฉัน แล้วคุณล่ะ ฝันอยากมีแฟนแบบไหน แบบคุณทีน่าหรือเปล่า" คราวนี้คนถามใจเต้นอย่างอดไม่ได้ ยังไม่วายคาดหวังว่าอยากให้เขาเห็นเธอเป็นนางในฝันที่เพิ่งหาเจอ แต่เธอหวังมากไปไหม.?

"ฉันไม่ตอบได้ไหม.."

ซิลเวียรู้สึกฝันสลายกับคำย้อนนี้ ถึงไม่รู้ว่าจะอยากรู้ไปทำไม แต่ก็ห้ามไม่ได้ "ทำไมคะ ทีคุณยังถามฉันได้เลย"

"เพราะตั้งแต่ที่ฉันเจอเธอ ฉันได้เจอความจริงที่ดีกว่าที่ฝันไว้มากเลยล่ะ" เม็ทธานีส์ยิ้มหวานไม่รู้ตัว อีกคนอายจนม้วนก้มหน้าหลบตาแทบไม่ทัน

"อะไรกัน ตัวเป็นคนถามเองนะคะ ทำมาอาย"

"ก็คุณพูดอะไรไม่รู้นี่นา" คนขี้อายหยิกแขนคนที่ตนกอดไว้แก้เขิน แล้วก็พากันเดินต่อไปพร้อมรอยยิ้มมีความสุข และพวกเธอก็คงจะเป็นแบบนั้นกันจนกระทั่งเข้าห้องทำงาน หากไม่มีบางคนส่งเสียงขึ้นมาพร้อมปรากฏตัวมายืนดักหน้าพวกเธอ

"ขอประทานโทษค่ะ ฉันมาขอพบท่านผู้อำนวยการคารอน ไม่ทราบว่า ฉันจะเจอท่านที่ไหนได้คะ"

เม็ทธานีส์และซิลเวียหันมองหน้ากันงงๆ และคนเด็กกว่าก็พยักหน้าให้อีกคนเป็นสัญญาณ ร่างสูงยืดตัวขึ้นพร้อมที่คู่หมั้นสาวยอมปล่อยมือออกจากแขนเธอไป ท่านผู้อำนวยการโค้งตัวลงตามมารยาทที่ดี

"ฉัน.. เม็ทธานีส์ คารอนผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ ไม่ทราบว่าเธอคือ.."

"อาเรีย คาโบว่าค่ะ นักเรียนแลกเปลี่ยน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

อีกครั้งที่สองคนมองหน้าอย่างประหลาดใจ หากคราวนี้เม็ทธานีส์เป็นฝ่ายตัดสินใจเอง มือขาวยื่นไปดึงตัวคู่หมั้นสาวออกมาตรงหน้าและแนะนำอย่างไม่ขออนุญาตใคร

"งั้นนี่เลยจ้ะ พี่เลี้ยงเธอ ?ซิลเวีย เคิร์ก? คู่หมั้นฉันเอง พวกเรายินดีต้อนรับเธอสู่โรงเรียนสอนทำอาหารกัวร์เม่ต์จ้ะ"




.......................................


กลัวคนอ่านจะเหงากัน เลยเขียนมาให้อ่านกันสักตอน หนีรีไรท์ต้นฉบับมานะคะนี่ อิอิ  :04a97f13:

ไม่รู้ชอบเรื่องนี้กันบ้างไหม แต่ก็อยากให้ลองอ่านกันดูค่ะ เผื่อจะโอเค   :baa60776:

อ้อ.. ลืมบอกสำหรับผู้มาใหม่นะคะ อันนี้ภาคสองค่ะ ส่วนภาคหนึ่ง เราก็มีขายนะ เชิญที่นี่ได้เลย http://leslybooks.lnwshop.com/product/25/gourmet-vol-1 (ขายของอีกแระ อิอิ)


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ    :62:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น