web stats

ข่าว

 


Gourmet Vol.2 - Chapter 05 : อัศวินคนใหม่

โพสต์โดย: anhann วันที่: 05 มิถุนายน 2014 เวลา 17:30:35 อ่าน: 431


Chapter 5 :  อัศวินคนใหม่

เพราะอยู่ที่นี่มานาน  พฤติกรรมจึงไม่ต่างจากคนที่นี่เท่าไหร่  ตอนนี้เธออยู่บนรถไฟฟ้ากับเฮดโฟนที่ครอบหูอยู่  ในมือหนึ่งมีหนังสือเล่มเล็ก  อีกมือก็จับราวเอาไว้  พอถึงที่หมายก็ลงไป  เดินตามหลังคนอื่นๆไปเรื่อยๆ มันก็เหมือนเดิมทุกวัน  หลายปีมาแล้วที่เป็นแบบนี้เรื่อยมา  ตั้งแต่ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่

อืม..  แต่วันนี้แปลกนะ  ความรู้สึกที่เห็นสิ่งแวดล้อมและถนนกับผู้คนที่ชินตา  มันต่างออกไป  คล้ายเป้าหมายในชีวิตมันเปลี่ยน  เธอไม่ใช่แค่มาเรียนมาทำงานอีกต่อไปแล้ว  แต่เพื่อมาเจอเพื่อน..

เพื่อนเท่านั้นสินะ..

"ไฮ้รุจ..  ว่างมาได้แล้วเหรอ.."

เสียงนี้ดึงเธอหลุดจากภวังค์  ร่างสูงโปร่งเหลียวหน้าไปหาเจ้าของเสียง  พลางดึงเฮดโฟนลงให้มันคล้องคอ  "โอไฮโย..ฝรั่งดอง"

ฝรั่งดองที่ว่าหุบยิ้ม  มองค้อนตาแทบกลับ  เอาไหล่ชนคนตัวสูงกว่าเสียเลย  โทษฐานหมั่นไส้  แต่เหมือนจะทำอะไรหล่อนไม่ได้ยังจะยิ้มหวานมาอีก

"ฉันว่าเธอต้องเป็นมาโซแน่ๆ"  เอลลี่แกล้งว่า  แต่ก็เดินเข้าโรงเรียนพร้อมคนที่ตัวเองว่านั่นแหละ  ก็ต้องเข้าอยู่แล้วนี่จะยืนอยู่ทำไมกัน  นั่นสินะ..

"งั้นเหรอ..  แต่ฉันว่า  เราไม่ต่างกันนักหรอกนะ"  สาวหน้าหมวยย้อน  เล่นเสียคนโดนย้อนสะบัดหน้าหนีเพราะรู้ความหมายนี้ดีกว่าใคร  สาวไทยถอนหายใจอย่างอดไม่ได้  ยกมือขึ้นลูบหัวคนสูงแค่ติ่งหูตัวเอง  แน่นอนหล่อนต้องสะบัดสะบิ้งหนีกัน  แต่มันก็น่ารักจะตาย..

"แหม..เอลลี่..  คิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักหรือไง.."  อดไม่ได้ก็กวนใจกันตามประสาคนคันปาก  คนไม่ยอมใครก็ยกมือขึ้นฟาดไหล่ไปทีให้ต้องลูบมันพลางทำปากซี้ด  เจ็บเหมือนกันนะ  ขนาดใส่เสื้อหนา

"เรียนต่อยมวยมาเหรอ.. มือหรือเท้าเนี่ย.."  บ่นเสียงเพลีย  แต่ยิ้มให้คนที่ทักไปตลอดทาง  ลืมมองคนข้างๆที่ทำตาขวางอยู่  ก็ไม่รู้นี่ว่าสนใจ..

"ฉันเบื่อนิสัยซิลเวียจริงๆ" 

รุจิกานต์กระพริบตาปริบๆ หันมองคนพูดงงๆ "เธอว่าอะไรนะเอล.?"

"พอเหอะ  เลิกเรียกฉันแบบนี้ด้วย  บอกแล้วฉันเบื่อซิลค์!"

สาวไทยหน้าหมวยยิ้มอย่างเข้าใจ  "ท่าทางบิ๊กบอสจะทำอะไรให้เธอหงุดหงิดอีกแล้วล่ะสิเจ้าหญิง" 

คนที่ถูกเรียกว่า "เจ้าหญิง" แอบตกใจ  และไม่รู้ทำไมในอกก้อนเนื้อเท่ากำปั้นมันสั่น  อย่าบอกนะว่า  หล่อนมีอิทธิพลแปลกๆกับเธอ 

เฮ้อ.. อย่าเลย..  เดี๋ยวก็เสียใจอีกอ่ะ..

"ไม่ได้ทำ..  แต่เบื่อหน้า"  พูดออกไปพาลๆ คนฟังทำหน้าไม่เข้าใจ  แต่ไม่เห็นต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้เลย  "เธอเดินห่างๆฉันได้ไหม  มันอึดอัดนะ"

"ทำไมล่ะ  เดินใกล้ๆอุ่นดีจะตาย อากาศหนาวนะเอลลี่" ตอบพร้อมยิ้มจริงใจหากคนมองกลับคิดว่ามันขัดจิตชะมัด  จึงเดินห่างไปเฉย 

"เฮ้อ..  ไม่อยู่หลายวันแทนที่จะคิดถึงกันบ้าง  ฉันอุตส่าห์ดีใจนะที่ได้กลับมา  สงสัยดีใจคนเดียว"  รุจิกานต์ตัดพ้อ  ดวงตาเรียวลอบมองดูคนที่เดินห่างกันเป็นวา  ฝรั่งตัวเล็กหันมาพอดีแต่ก็เมินหน้าหนีไปอีก  พาให้ส่ายหัว

"นี่.. เธองอนฉันทำไม.."

คำถามนี้สะกิดหูคนงอนไม่รู้ตัวให้หันกลับมา  เอลลี่ขมวดคิ้วหาคำตอบไม่เจอ  "เปล่านี่..  ฉันจะงอนเธอทำไม"

"อ้าว.. ก็ดูท่าทางเธอสิ  ทำไมไม่มาคุยกันดีๆล่ะ  ฉันคิดถึงเธอนะ"  พูดตรงเป็นไม้บรรทัด  แต่กลับช็อคคนฟังไปได้ยังไงไม่รู้  หล่อนดูตะลึง..

สาวหมวยมุ่นคิ้ว  เดินดุ่ยไปหาคนที่หยุดเดินกลางทาง  ยังไม่ถึงตึกเรียนสักหน่อย  แต่เอ๊ะ ทำไมหน้าแดง.?

"เฮ้..สาวน้อย..  เธอคงไม่ได้เป็นไข้นะ"  ถามไม่พอ  เอามือเสยเส้นผมที่มาปรกหน้าผากอีกฝ่ายออกแล้วเอาหน้าผากตัวเองทาบลงไป  หวังดีจนไม่ได้สนใจว่า  คนที่หน้าผากชนกันอยู่จะรู้สึกยังไงบ้าง  คนอกหักมันหวั่นไหวง่ายนะ ขอบอก  อย่ามาหลอกให้คิดไปเอง..

"จะเป็นไข้ได้ไงล่ะ  ฉันแข็งแรงจะตาย"  เอลลี่สวนกลับ  ดึงหน้าผากตัวเองกลับมา  กอดอกมองอีกคนตาขวาง  นางก็ยังยิ้มร่าอยู่  เป็นบ้าหรือไง..

"ใครสั่งใครสอนให้วัดไข้กันแบบนี้ล่ะ"

"ดูการ์ตูนมา"  คำตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ  กลับทำให้คนฟังตาค้างเหมือนไม่เชื่อว่าได้ยินแบบนั้นจริง  รุจิกานต์หัวเราะ  เอื้อมมือไปคว้าแขนอีกสาวให้เดินไปด้วยกัน  ไม่สนใจที่หล่อนขัดขืน  ดึงมาทั้งอย่างนั้นล่ะ

"นี่ปล่อยนะ  มาลากฉันทำไม!"

"ก็เธอมัวแต่ยืนอยู่ได้  มันเสียเวลารู้หรือเปล่า  ฉันจะไปหาบอสแล้ว"  คนตัวโตกว่าไม่แคร์แม้จะได้ยินเสียงร้องประท้วงที่ดังมากพอจะทำให้หลายคนแถวนี้ตกใจได้  เธอก็แค่หันไปยิ้มให้พวกเขาบอกเป็นนัยๆว่า ไม่มีทางจะพายัยคนนี้ไปข่มขืนหรอก  จะให้ยอมเอง  เอ๊ะไม่ใช่นะ..

"จะไปหาก็ไปสิ  เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ"

"ก็ฉันจะไปคุยเรื่องงานออกร้านไงเล่า  เธอก็มีเอี่ยวด้วย  ลืมไปแล้วหรือไง.."  ให้เหตุผลแต่ไม่สนใจคนฟัง  ใช้กำลังที่มากกว่าลากอีกฝ่ายถูลู่ถูกังไป  เสียงโวยวายของเจ้าหล่อนยังดังไม่เลิกและเสียงดังมากด้วย  เธอต้องหันไปยกมือขอโทษขอโพยคนอื่นที่เดินผ่าน  แต่พอใครคนหนึ่งเดินผ่านมา  เสียงนั้นกลับเงียบหายไปสนิท

คิมเบอร์ลี่...

"เฮ้..  มากันแล้วเหรอ..  ผอ.จอมเฮี้ยบบ่นหาอยู่พอดี"  คนที่เพิ่งมาใหม่บอกเสียงใส  ท่าทางไม่ได้รู้เรื่องอะไรว่าทำให้ใครเดือดร้อน  แต่ตาสีฟ้าเหลือบมองใครอยู่ล่ะ  ถ้าไม่ใช่สาวตัวเล็กลูกครึ่งรัสเซีย

"เอลลี่..  ซิลค์ไม่ได้มาด้วยเหรอ.?" 

คำถามไม่มีคำตอบเพราะคนถูกถามเมินหน้าไปทางอื่น  ร้อนถึงอีกคนที่ต้องยื่นมือเข้ามาช่วยทั้งที่ก็ไม่ได้อยาก  "ไม่ได้มาค่ะ  บิ๊กบอสติดประชุม  ฝากบอกว่า  บ่ายๆจะเข้ามา"

คิมเบอร์ลี่ละสายตาจากคนตัวเล็กที่ไม่มีท่าทีจะตอบอะไรแน่มายิ้มให้คนที่ทำหน้าที่แทนได้ดี  ใบหน้าคมพยักนิดๆ เป็นอันว่าเข้าใจ

"แล้วข้อมูลเรื่องงานออกร้าน  พอจะได้มาบ้างไหม.?"  ถามไปสายตาก็ยังลอบมองอีกคนอยู่ดี  เอลลี่อาจจะไม่เห็นเพราะเอาแต่ก้มหน้าแต่สาวหน้าคมหัวดำเห็นทุกการกระทำนั้น  และมันหงุดหงิด  ไม่รู้ทำไม

สงสารมั้ง..

ไม่รักแต่ยังแคร์น่ะเหรอ..  เฮ้อ...

"ได้มาแล้วค่ะ  จะเอาไปเสนอบอสอยู่พอดี หรือคุณคิมจะเอาไปให้คะ"  รุจิกานต์ถามลองเชิง  เม้มปากอย่างอดไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายทำท่าเอ๋อๆก่อนจะยอมหันมาทางเธอแทนเพื่อน 

ไม่เข้าใจรองผู้อำนวยการคนนี้สักนิด  ยังทำแบบนี้ทำไมอยู่  รู้ไหมว่า  ยิ่งทำเป็นแคร์  ก็เหมือนให้ความหวังไม่จบสิ้น  ไม่เคยอกหักหรือไง..

"เอ่อไม่ล่ะ  เธอเอาไปเถอะรุจ  พอดีฉันต้องพาแพทไปโรงพยาบาล  คงกลับมาตอนบ่ายพร้อมซิลเวีย"

"อ๋อ..  งั้นได้ค่ะ"  สาวไทยหน้าหมวยผงกหัวรับ  จับสมุดรายงานกลับใส่เป้ตัวเอง  แล้วก็มองอย่างสงสัยที่เห็นคนรีบยังไม่ไปสักที  ยืนมองเพื่อนเธออยู่นั่นล่ะ  ส่วนยัยเอลลี่ก็ไม่รู้จะก้มหน้าอยู่ทำไม  เห็นแล้วน่าหงุดหงิด  ทั้งคู่เลย!

"ท่านรองยังไม่ไปอีกหรือคะ.?"  เตือนสติกันสักหน่อย  ลอบถอนหายใจที่อีกฝ่ายหันมายิ้มเก้อๆก่อนบอกลาเธอกับอีกสาวไปในที่สุด  มองดูร่างสูงกับผมสีบลอนด์ทองเดินจากไปจนหายไปในฝูงชน  ก่อนหันมาหาอีกคนที่ยังไม่เลิกก้ม

เสยคางดีไหม.?

"เค้าไปแล้วล่ะ  ปลอดภัยแล้ว"

เอลลี่เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ยิ้มแห้งแล้งให้เพื่อนสนิทที่กลอกตาเซ็ง  เธอรู้ดีเพื่อนไม่พอใจ  ก็หล่อนช่วยเธอมาตลอด  ตอนนี้เลยอยากเอาใจบ้าง  เอาแขนตัวเองไปคล้องแขนหล่อนที่ยืนเท้าสะเอว  หล่อนดูแปลกใจ

"มองทำไมล่ะ  ชอบอยู่ใกล้ๆกันไม่ใช่เหรอ  หรือไม่อุ่นแล้ว"  เล่นแง่พูดเหมือนเดิม  หากคนฟังคงพอรู้สไตล์เธอ  หล่อนจึงส่ายหัวยิ้ม 

"ก็โออยู่นะ  แต่สัญญาก่อนได้ไหม  จะไม่เป็นแบบนี้อีก" 

ดวงตาสีเขียวจ้องมองหน้ากันอยู่  เจ้าของมันทำหน้าตาไร้เดียงสาจนน่าหมั่นไส้  อดไม่ได้เลยดีดหน้าผากไปเสียที  หล่อนร้องโอ้ย  ตีมือเธอกลับพลางจับหน้าผากตัวเอง  เจ็บอะไร..  แค่นี้เอง..

"นี่พูดดีๆไม่ได้หรือไง  ไม่มีวัฒนธรรมเหรอ  ที่บ้านไม่เคยสอน.?"

"สอนสิ  สอนดีกว่าเธอด้วย"  คนหน้าหมวยตอกกลับไม่เกรงใจ  เห็นอีกฝ่ายหน้ามุ่ยก็หลุดหัวเราะ  โอบบ่าเล็กพาเดินกันต่อ  ดีใจที่ไม่วิ่งหนีกันอีก

"คุณคิมน่ะ เค้าเป็นห่วงเธอนะ" อยู่ๆก็พูดออกมาระหว่างทาง คนข้างๆเงยหน้าขึ้นมาจ้องอย่างตกใจ  หญิงสาวพยายามยิ้ม  มือจับไหล่เล็กไว้แน่นขึ้นกลัวหนี  "อันนี้ฉันไม่ได้เข้าข้างใครนะเอลลี่  ไม่ได้ให้ความหวังด้วย  แค่คิดว่า  ถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะ move on เสียที  มันนานเกินไป"

ประโยคที่จริงจังและจริงใจพาให้คนฟังเถียงไม่ออก  ได้ก้มหน้างุดปล่อยให้อีกคนพาเข้าไปในตัวอาคาร  อยากจะพูดอะไรบ้างแต่หาคำไม่เจอ  เธอเลยโดนอีกที

"อย่าให้เค้าคิดว่า ถ้าไม่มีเค้า เธออยู่ไม่ได้สิ"

เอลลี่เงยหน้ามองคนพูดอย่างตกใจแต่ไม่ใช่เพราะแค่คำพูด  หากคือแววตาเจ็บปวดที่เห็นบังเอิญเห็น  แม้จะแค่ชั่ววูบเท่านั้น  งั้นมันก็เรื่องจริงสินะ เอฟเคยเห็นหล่อนเศร้ามาก่อน  มันต้องมีอะไรสิ..

"ชีวิตเธอต้องเดินไปข้างหน้า  อย่าให้ทางสวยงามของเธอพังทลายแค่คนคนเดียว  เชื่อฉัน"  รุจิกานต์ยิ้มยืนยันและปล่อยบ่าอีกคนออกทั้งที่ยังถูกมองด้วยสายตาสงสัย  "ถึงแล้ว..  เธอเข้าไปก่อนนะ  ฉันจะไปหากาแฟมาให้บอส  ได้เวลาพอดี"  มือชี้ๆที่นาฬิกาข้อมือก่อนเดินห่างออกไปทิ้งให้คนมองตามยืนงงจนเธอเดินลับตาไป

...............................................

บีเอ็มดับเบิลยูสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่ในซองที่จอดรถอย่างดี  เธอบิดกุญแจดับเครื่อง ชำเลืองมองคนที่นั่งกุมขมับอยู่ที่เบาะผู้โดยสารข้างๆ ผู้โดยสารที่ความจริงเป็นเจ้าของรถคันนี้แต่เธอต้องอัปเปหิหล่อนไปนั่งตรงนั้น  เพราะสภาพที่ไม่น่าจะขับรถตั้งแต่แรกแล้ว 

"นี่คิม..  ทีหลังคุณอย่าขับรถทั้งแบบนี้อีกนะ  โดยเฉพาะเวลาที่คุณเอาภรรยาไปด้วย"  พลขับสาวสวยดุ  คนโดนดุหันมายิ้มแหยๆ แสร้งทำหน้าร่าเริงทันที  แต่เธอส่ายหน้าให้  "ไม่ต้องเลยค่ะ  คุณแพทบอกหมดแล้วว่าคุณไม่ค่อยได้นอน  เพราะอยู่ช่วยพาเธอไปเข้าห้องน้ำ"

คิมเบอร์ลี่หัวเราะก่อนเอื้อมมือไปขยี้หัวสาวน้อยอยากโตเร็ว  หล่อนเบนหนีพัลวัน  "ซิลค์.. เดี๋ยวนี้เธอขี้บ่นนะ  ยิ่งกว่าทีน่าอีก"

ซิลเวียกลอกตาระอา  ทำหน้าเข้มให้คนขี้เล่นเลิกแกล้ง  หล่อนจึงยกสองมือยอมแพ้ให้ไม่แตะต้องเธออีก  แต่พูดเสียงอ่อยกลับมา

"ใกล้คลอดเค้าเข้าห้องน้ำบ่อยน่ะ  เด็กไปทับกระเพาะปัสสาวะ  แล้วฉันไม่อยากให้เค้าลื่น  ก็เลย..."

"เอาเถอะค่ะ  ฉันเข้าใจ  ก็แค่อยากจะเตือน  ถ้าขับไม่ได้ก็ให้คนรถมาขับจะดีกว่า  หรือนั่งแท็กซี่เอา  มันอันตราย"

"เธอห่วงฉันด้วยเหรอ.?"

เสียงย้อนพาให้ดวงตาสีแปลกชำเลืองกลับมาหาคนย้อนที่สะดุ้งทันทีที่เห็นมัน  เด็กสาวยี่สิบหมาดๆส่ายหน้า "ฉันเหนื่อยแทนคุณแพทจริงๆ  เธอเก่งนะ อยู่กับคุณมาได้เป็นสิบปี"

"ไม่ถึงสิบปีสักหน่อย"  คนโตกว่าแต่เถียงเก่งยิ่งกว่าเด็กห้าขวบ  ทำบ่นในลำคอ  คนอายุน้อยกว่าได้ยินแต่เหมือนจะเลือกทำไม่สนใจ  ส่งกุญแจรถคืนให้เจ้าของด้วยการยัดใส่มือ

"ไปเถอะค่ะ  เดี๋ยวพวกเค้าจะรอนาน" 

"พวกเค้าเนี่ยหมายถึงเม็ทหรือเปล่าจ๊ะ" 

ซิลเวียเม้มปากหงุดหงิดหันกลับมาหยิกแก้มคนล้อเลียนอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเปิดประตูเดินลงไปปล่อยให้เจ้าของรถจัดการล็อครถตัวเองโดยไม่ฟังเสียงเรียกตามหลัง  ถึงยังไงคนตัวสูงก็ตามเธอมาทันอยู่ดี  ขาหล่อนยาว

"น้องสาวเธอเป็นยังไงบ้าง"

สาวที่เคยผมแดงแต่ตอนนี้ย้อมบลอนด์แล้วเงยหน้าขึ้นหาคนบลอนด์ธรรมชาติ  หล่อนมีสีหน้าแตกต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ  เหมือนอารมณ์ของเธอที่หงุดหงิดขึ้นมานิดๆ เธอยังคิดอยู่นะ  เรื่องนั้น...

"เค้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าห่วงเลย  ปั๊ปปี้เลิฟก็แค่นั้น"  พูดปัดๆส่งไป  อีกฝ่ายอึ้งไปหน่อยแต่ก็พยักหน้าอย่างไม่กล้าเถียง  ความจริงเธออยากเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้  แต่อีกใจก็อยากให้หล่อนรู้เสียบ้างว่าน้องของเธอไม่ใช่คนที่ไม่มีใครต้องการ 

"ฉันว่า  รุจดูสนิทกับเอลลี่ดี  ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิด  จะดีมากๆ"  พูดไปก็หลับตาลงชั่วครู่  รู้สึกเหมือนทำร้ายจิตใจใครไปแล้วอย่างนั้น  หรือเพราะท่าทางรู้สึกผิดแบบนี้กันล่ะ  และเธอก็ใจอ่อนทุกทีเลย  ให้ตายสิ..

มือนุ่มๆยกขึ้นลูบศีรษะด้านหลังคนตัวสูงพาให้หล่อนหยุดเดินมามองหน้ากันแปลกใจ  เธอยิ้ม  "เลิกรู้สึกผิดได้แล้วค่ะ  สักวันเอลลี่จะเข้าใจ  เหมือนที่ฉันเข้าใจ  เหมือนที่คุณเข้าใจฉัน"

คิมเบอร์ลี่ยิ้มออก  ความอ่อนโยนของผู้หญิงคนนี้นี่เองที่ทำให้เธอยังรักหล่อนจนถึงวันนี้  แม้จะเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ก็ตาม  ก็แค่ได้รัก  "เธอเป็นนางฟ้าของฉันเสมอ..ซิลเวีย" 

เจ้าของชื่อยิ้มหวานพยักหน้าให้  "คุณก็เป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด  ทำยังไงก็โกรธไม่ลงหรอกนะ"  ว่าแล้วก็เขย่งเท้าขึ้นจุ๊บแก้มขาวสักที  ไม่ได้คิดว่าจะมีใครเห็น  พวกเธอจอดรถหลังอาคารเรียนและนักเรียนก็เข้าเรียนกันหมดแล้ว 

แต่ที่ไหนได้..

"บิ๊กบอส.."

บิ๊กบอสที่ว่าผงะออกมาจากใบหน้าคมของอีกคนอย่างตกใจ  ใช่ว่าเธอกลัวอะไรหรอกนะ  แค่ไม่อยากให้เข้าใจผิดมากกว่า  เธอหมั้นกับคนพี่จะมายุ่งกับคนน้องก็กระไรอยู่ 

"รุจ..  ไฮ้.."  หันไปทักคนที่มาใหม่แล้วเดินไปหาหล่อนทันที  เห็นอยู่ว่าหล่อนนิ่งเหมือนถูกสาปให้เป็นหิน  เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าก็ไม่รู้

มือสวยจับคางมนของคนหน้าหมวยเบาๆพอให้หล่อนได้รู้สึกตัว  หัวเราะน้อยๆที่แก้มขาวแดงระเรื่อ  เขินเธอเหรอ..

"คะ..  คุณซิลเวีย.."

"มาทำอะไรแถวนี้  ไม่ได้อยู่กับเม็ทหรือเอลลี่เหรอ.?"  ถามเสียงใสตามปกติ  แต่ที่ไม่ปกติคือคนที่ถูกถามที่ตอนนี้หน้าแดงเถือกไปถึงหูแล้ว  แรกๆก็ไม่เข้าใจว่าหล่อนเป็นอะไร  พอมานึกขึ้นได้ว่ายังจับคางหล่อนอยู่ก็หัวเราะ  ปล่อยมันแล้วเปลี่ยนไปจับบ่าแทน  แล้วก็จัดการเปลี่ยนบรรยากาศหน้าตาเฉยตามซิลเวียสไตล์

"คิม.. คุณมาดูสาวน้อยขี้อายหน่อยสิ  ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

"ใช่ๆ ไม่ได้ทำ  แค่เธอเป็นเธอที่ชอบเล่นพิเรนทร์อยู่เรื่อยเท่านั้นแหละ"  คิมเบอร์ลี่กลอกตาเพราะคนโดนว่าไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด  แต่มันสะกิดใจเธอที่เห็นเด็กแถวนี้มองเธอด้วยสายตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่  สงสัยฉันจะโดนแล้ว

เอาเถอะ  ฉันชอบที่เธอเป็นแบบนี้..ยัยหมวย..

"ฉันว่า.. ฉันลืมอะไรบางอย่างล่ะ  ไปก่อนนะ"  ชิ่งหนีทันทีที่มีโอกาส  แต่ยังหันมาโบกมือให้คนที่ตะโกนล่ำลาอยู่ด้านหลัง  พอกลับมาเดินต่อ  อยู่ๆก็หัวเราะเหมือนคนเสียสติ  แล้วก็ถอนหายใจผ่อนคลาย

อีกไม่นานหรอกใช่ไหม.. ที่เธอจะมีคนดูแลแทนฉันสักทีเจ้าหญิงน้อย.. 





.......................................................



มาลงเรื่องนี้ต่อค่ะ  โปรเจ็คต่อไป  ปั่นๆ ฮ่าๆๆ

ภาคนี้จะเน้นเรื่องของสาวน้อยเอลลี่นะคะ บอกเอาไว้ให้เตรียมตัว  หาคนมาดามอกให้เธออยู่ค่ะ  รอดูกันต่อไปว่า นอกจากเซนเซย์คิมแล้ว ใครจะทำให้สาวน้อยจิตใจหวั่นไหวได้อีก  ฮ่าๆๆ  คราวนี้ไม่ใจร้ายให้อกหักแล้วล่ะ เชื่อได้เลย..

แต่ก็เชื่อว่า  มีหลายคนยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ในภาคแรกนะคะ  อ่านนี่ได้เลย..  http://www.yuriread.com/index.php?board=52.0 ลงไม่จบนะคะ แต่ก็พอรู้ว่า อะไรเป็นอะไร หรือเรื่องเป็นมายังไง  แต่ถ้าใครสนใจอยากอ่านจนจบเล่มก็ติดต่อมาได้ค่ะ มีหนังสือเล่มและอีบุ๊คก็ค่ะ 

อีบุ๊คตามนี้เลย http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NToiNTE0NjgiO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo0OiI1MTg1Ijt9

แล้วเจอกันใหม่  เรื่องนี้จะมาลงบ่อยนะคะ ระวังตัวเอาไว้ให้ดี อิอิ

ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่านกัน  :45:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น