Gourmet Vol.2 - Chapter 19.5 : รักซึมลึก พาร์ท 1
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 05 มิถุนายน 2014 เวลา 17:13:34
อ่าน: 620
|
Chapter 19.5.1 : รักซึมลึก พาร์ท 1
ในที่สุดก็มีวันว่างหนึ่งวันหลังจากที่หมกมุ่นทำงานหนักมาตลอดระยะเวลาสองเดือน สองเดือนแห่งการเตรียมตัวเดินทางไกล ก้าวเดินออกสู่โลกกว้าง จะบอกว่ากลัว จะบอกว่าหวาดๆก็ไม่เชิงเท่าไหร่ เธอเป็นคนเข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว เรื่องเรียนก็ไม่ได้มีปัญหา เรียกได้ว่าเธอสามารถปรับตัวได้ดีราวจิ้งจกเปลี่ยนสีเลยล่ะ
เอ่อ.. แต่ฉันขาวระดับ 1700 มิลลิกรัมนะ ถ้าคุณลืมไป..
"เราไปเล่นอันนู้นกันดีไหม.?"
เสียงใสๆพาเธอออกจากความคิดตัวเอง เพิ่งนึกได้ว่า วันว่างวันนี้แทนที่จะได้นอนเอกเขนกดูหนังอยู่บ้าน ซัดป็อปคอร์นหรือบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก กลับกลายต้องพาเด็กมาเที่ยวสวนสนุกไปเสียได้ ต้องตื่นแต่เช้าไปรับด้วยนะ
อะไรกัน.. คนเค้าจะนอนกินบ้านกินเมืองบ้าง ทำไม่ได้เลย..
เฮ้อ.. อยากจะร้องบ่นเป็นภาษาอาหรับ ติดที่ไม่รู้ว่ามันบ่นว่ายังไง แต่สรุปสุดท้ายก็ต้องเอาใจเด็กมันอยู่ดี ก็ดูหน้าสิ หน้าเหมือนใครกันคะ.?
"เอฟเล่นได้เหรอ.. เรายังตัวแค่นี้เอง.." ถามไปพลางก็มองเครื่องเล่นตรงหน้าอย่างหวาดๆ ใช่ว่าเธอจะกลัวอะไรแค่เรือไวกิ้งที่เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาในอากาศแบบนั้น เธอกำลังกลัวแทนเด็กหกขวบตรงนี้มากกว่า อายุแค่นี้ไปเล่นม้าหมุน กินสายไหมก็น่าจะพอแล้ว
"ตัวแค่นี้อะไรกันพี่ซิลค์ เอฟตัวโตกว่าเจ้าเด็กนั่นอีกนะ" เอเวอร์ลี่ชี้ๆไปที่เด็กตัวน้อยกว่าที่เกาะขาจูงมือผู้หญิงคนหนึ่งและกำลังต่อคิวจะขึ้นเจ้าเครื่องเล่นนั้นอยู่ ซิลเวียมองตามไปแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้
"ก็ได้ค่ะ ก็ได้.. งั้นให้พี่รุจพาไปนะคะ" บอกแบบปัดหน้าที่ให้อีกคนที่เตรียมจะอ้าปากปฏิเสธ เธอหรี่ตาคาดโทษหล่อนนำไปก่อน รุจิกานต์ถึงกับถอนหายใจแผ่ว เข้ามารับไม้ส่งต่อจากมือเธอ แท็คทีมเปลี่ยนกันบ้างสิ ฉันอยากนั่งเล่นกับน้องสองคน
เจ้าจอมซนขึ้นเครื่องเล่นไปกับคุณผู้ช่วยแล้ว ตรงนี้จึงเหลือแค่เธอกับน้องสาวที่ดูอารมณ์ดีขึ้นจากเมื่อหลายวันก่อน คงเพราะนี่เป็นวันแรกเหมือนกันที่น้องได้หยุดพักจากเรื่องเครียดๆทั้งที่บริษัทและที่โรงเรียน ตั้งแต่วันนั้นที่เราไปเยี่ยมลูกสาวคนแรกของคิมที่เพิ่งคลอดที่โรงพยาบาล เราก็เพิ่งจะได้ว่างกันนี่ล่ะ
"หิวน้ำไหม.. เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้นะ" ถามไปพลางโบกมือให้เจ้าตัวเล็กที่ยกนิ้วโป้งให้มาจากบันไดที่เค้ากำลังเดินไปขึ้นเครื่องเล่น มองดูจนเค้ากับผู้ช่วยขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วค่อยหันมามองหน้าน้องต่อ และสายตาที่จ้องมาก็พาให้เลิกคิ้วถาม "ทำไมล่ะ ไม่หิวเหรอ.?"
"ตกลงพี่จะเอาพ่อหรือแม่เด็กกันแน่ซิลค์.?"
ถามเสียตรงเป็นไม้บรรทัด คนถูกถามตั้งหลักแทบไม่ทัน กะทันหันเกินไป ซิลเวียยิ้มแห้งแล้ง ถอนหายใจแรงเพราะดูท่าว่าน้องจะต้องหาคำตอบให้ได้ไม่งั้นคงไม่เลิก
"พี่รักเอฟจริงๆ รักเหมือนลูก อยากดูแลเค้า ไม่ใช่เพราะเม็ท ไม่ใช่เพราะคุณทีน่า เธอเข้าใจพี่หรือเปล่า.?"
เอลลี่กดหัวคิ้วลง เธอส่ายหน้า "เหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจ" เสียงถอนหายใจดังมาจากพี่สาวอีกที มองอยู่ตรงนี้ก็รู้แล้วว่าพี่อึดอัดใจแค่ไหน เค้าหันหน้าไปทางอื่น ท่าทางจะฝืนยิ้มไม่ออกเสียแล้ว แล้วเธอจะคาดคั้นให้พี่พูดไปทำไมกัน ในเมื่อเค้ายังไม่พร้อม เดือดร้อนอะไรด้วย นั่นสิ..
"ถ้าเธอโตขึ้นกว่านี้ เธอจะเข้าใจ"
พี่พูดแค่นั้นแล้วขอตัวไปซื้อน้ำกับของกินให้เธอรออยู่ที่นี่ก่อน อ้าปากจะคัดค้านอะไรก็พูดไม่ออก ทำได้แค่มองตามหลังพี่ไป เอลลี่ส่ายหน้าให้ตัวเองก่อนเงยหน้ามองเด็กที่กำลังเล่นอยู่
เจ้าเด็กบ้า.. รู้ไหม..โชคดีเกินไปแล้วนะ!
........................................
พระเจ้า.. ม้าหมุนเหรอ!
เอลลี่ส่ายหน้ารัวๆเธอจะไม่ขอขึ้นเครื่องเล่นเด็กๆแบบนั้นแน่ แค่นี้ก็โดนว่าเป็นเด็กมากพอแล้วนะ
"ทำไมล่ะเอล เมื่อก่อนเธอชอบจะตาย.." พี่สาวแซวยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงหาเด็กหกขวบที่กระตุกชายเสื้อเธอให้ลงมาคุยกันต่อ เอเวอร์ลี่ติดเธอแจ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องให้เม็ทธานีส์มาด้วยกันเค้าก็อยู่ได้ สบายรายนั้นไปสิ ทิ้งลูกให้กันเฉยเลย ช่างเถอะ เด็กคนเดียว..
อ่า.. เดี๋ยวไปเก็บค่าเลี้ยงดูทีหลังแล้วกันนะ..
"เมื่อก่อนนั่นมันตอนไหนแล้วซิลค์ พูดดีๆนะ" คนเป็นน้องย้อนเสียงไม่พอใจ แต่ดูเหมือนจะทำอะไรพี่ไม่ได้ตามเคย ซิลเวียยักไหล่แล้วก็พาเจ้าเด็กตัวเล็กน่าหมั่นไส้ไปต่อคิวเครื่องเล่นนั่นอีกแล้ว
หน๊อยแน่ะ ไอ้เอฟ!
"นี่ๆ ถ้าฉันไม่รู้อะไรดีพอนะ ฉันคงคิดว่าเธอกำลังหึงสามีอยู่"
ร่างบางหันไปมองคนที่มาสะกิดบ่าและพูดกรอกหูอยู่นี่ด้วยสายตาตกใจสุดขีด รุจิกานต์ยังจะพยักหน้ายืนยันว่าเธอไม่ได้ฟังอะไรผิดไปอีกต่างหาก นี่มันบ้าหรือไง!
"หึงสามีบ้านเธอสิ ฉันไม่มีนะ!"
"ก็ดูที่เธอทำสิ เหวี่ยงกระทั่งเด็ก ตกลงเธอมีอะไรกับบิ๊กบอสป่ะเนี่ย"
มือเล็กผลักบ่าคนตัวสูงกว่าให้ออกไปห่างๆ แล้วชี้หน้าคาดโทษ "ฉันจะฟ้องซิลค์ เธอคิดอกุศล ทุเรศที่สุด!"
"เอ้า! ฉันแค่บอกสิ่งที่ฉันเห็นแค่นั้นเอง รู้ไหม..เธอน่ะหวงคุณซิลเวียมากกว่าเซนเซย์คิมตอนนั้นซะอีก หรือที่จริง เธอชอบซิสคอนฯ?"
"เออมั้ง.. ยัยบ้า!" เอลลี่ตวาดพร้อมกระทืบเท้าใส่เท้าอีกคนไปหนึ่งทีก่อนจะสะบัดหน้าหนีไป เจ้าของเท้ากระโดดเหยง ล้อเค้าก็โดนเองเสียแล้ว คิดจะเดินตามหลังร่างเล็กนั้นไปก็ห่วงว่าคนที่ยังเล่นอยู่จะลงมาแล้วไม่เจอ จึงต้องกดส่งข้อความในโทรศัพท์ไปบอกก่อน เพื่อความรอบคอบ ไม่นานก็ได้รับข้อความกลับมา นัดสถานที่ทานมื้อเที่ยงด้วยกัน
รุจิกานต์เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ดวงตาเรียวสอดส่องมองหาสาวตัวเล็กนั่น มันยากน้อยเมื่อไหร่กัน ดีสนีย์แลนด์ที่โตเกียวเธอเคยมาครั้งเดียวแค่นั้นเอง ถ้าเป็นแคลิฟอร์เนียก็ว่าไปอย่าง
เฮ้อ..แต่มันก็รูปแบบเดียวกันนี่ จำได้..
"เอาวะ เดาสุ่มเอาแล้วกัน!" คิดแบบนั้นร่างสูงเพรียวก็เดินไปตามทางที่คิดว่าร่างเล็กนั้นน่าจะไป แต่เดินจนเมื่อยขาก็ยังไม่เจอ เธอเริ่มท้อแล้วสิ
หากขณะที่ขาเริ่มล้า เธอกลับเห็นคนคุ้นตากำลังยื่นสายไหมสีชมพูให้เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ข้างสวนน้ำ ดวงตาเรียวมองภาพนั้นด้วยอาการปลาบปลื้ม รอจนกระทั่งเด็กน้อยคนนั้นเดินกลับไปหาพี่ๆที่น่าจะอายุไม่ห่างกันมากซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆและคงรอลุ้นน้องอยู่แล้วจึงค่อยเดินออกไปหา เอลลี่กำลังโบกมือลาเด็กๆอยู่พอดี จริงๆแล้ว ก็ชอบเด็กเหมือนกันนี่นา..
"เก่งนะตามมาจนได้ แอบติดเนวิเกเตอร์ไว้ในรองเท้าฉันหรือไง.?"
เสียงแหบเล็กน้อยพ่นภาษาอังกฤษออกมาใส่หน้า ไม่สนใจจะใช้ภาษาคาวาอี้ยุ่นๆแบบที่คุยกับเด็กยุนเมื่อกี้เลย เฮ้อ..น่าน้อยใจชะมัด..
"ทำไมเดี๋ยวนี้พูดแต่อังกฤษใส่ฉันล่ะ แต่ก่อน----"
"ก็นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้ว่า เธอพ่นอเมริกันเป็นไฟไงล่ะ"
คำตอบง่ายๆ แต่ทำไมรู้สึกว่าตัวเองโดนแขวะ รุจิกานต์อ้าปากจะแย้งแต่ก็ทำได้แค่อ้าแล้วหุบลงหลายทีเหมือนปลาสำลักน้ำ จนตาขวางๆที่มองอยู่เมินไปทางอื่น เอลลี่ยืนกอดอกอารมณ์เสียอีกแล้ว ต้องการอะไร เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่นา..
"เธอจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่.?" สาวตัวสูงพูดอ่อนใจพลางนั่งลงบนม้านั่งยาว เงยหน้ามองอีกสาวยังกอดอกเชิดหน้าอยู่ให้เธอต้องเสมองไปทางอื่นอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ สมองอัจฉริยะช่วยอะไรเธอเรื่องนี้ไม่ได้เลย
คิดฟุ้งซ่านสายตาเหม่อไปได้สักพักก็ต้องหันกลับมาเมื่อรู้สึกว่ามีคนลงมานั่งด้วย มือเล็กๆแต่สวยชะมัดส่งลูกอมรสมินต์มาให้ เธอเลิกคิ้วมองหล่อนอย่างไม่เข้าใจแต่ยังรับของมา กลัวจะโดนแหวใส่อีก แกะลูกอมกินอยู่ก็ได้ยินเสียงหล่อนพึมพำ
"เราไม่คืบหน้าเลยนะ ว่าไหม.?"
คำพูดนี้หมายถึงอะไร เธอไม่อยากจะเดาอย่างเข้าข้างตัวเอง แต่สายตาที่มองมาตอนนี้มันทำให้ทำไม่ได้ ดวงตาคมสีเขียวนั่นช่างขยันทำให้หัวใจสั่นรัวเสียจริง ริมฝีปากบางได้รูปที่ฉาบด้วยลิปกลอสชุ่มฉ่ำนั่นก็ช่างน่า...
จุ๊บ..
"เธอตกลงจะเป็นแค่เพื่อนฉัน แค่นั้นใช่ไหม.?"
คำถามนี้กระตุกหัวใจคนฟัง และมันน่าจะชัดเจนมากพอให้เข้าใจได้ ถ้าเธอยังไม่ได้เปลี่ยนจากการกินข้าวหรือผลิตภัณฑ์แป้งต่างๆไปกินหญ้าแทน และใช่ เธอเข้าใจมันทันทีเลยด้วยซ้ำแต่ที่ทำเอ๋อเป็นเด็กขาดสารไอโอดีนอยู่แบบนี้ก็เพราะไม่คิดว่าจะต้องเป็นฝ่ายมานั่งฟังอีกคนพูดแทนที่จะพูดเสียเอง
ตกลงว่าเธอโง่เป็นลามาตั้งนานใช่ไหมเนี่ย?
ไอ้รุจซื่อบื้อ!
"เอ่อก็....."
ยังอีก.. ยังจะพูดไม่ออกเป็นเจ้าโง่ติดอ่างอยู่อีก รู้ก็ทั้งรู้ว่าอีกคนความอดทนต่ำถึงต่ำมากขนาดไหนก็ยังจะทำ ก็เธอคิดคำพูดไม่ออกจริงๆ
"ช่างเถอะ ฉันคงเข้าใจอะไรผิดไป"
คำพูดง่ายๆอีกแล้วแต่เธอสาบานเลยว่ารู้สึกได้ถึงอารมณ์ตัดพ้อข้างใน เกลียดตัวเองที่สุดที่ไม่สามารถจะปริปากพูดอะไรได้ จนเสียงเดิมดังขึ้นมาใหม่
"ได้เวลาที่นัดกับซิลค์ไว้แล้วล่ะ ไปเถอะ"
เอลลี่พาร่างเล็กๆลุกเดินนำไปแล้ว และตอนนี้เองที่เธอเห็นแผ่นหลังบอบบางค่อยๆห่างออกไปช้าๆ แล้วใจหายวาบ ร่างสูงเพรียวลุกพรวดขึ้นทันที
"เอลลี่! ฉันรักเธอนะ!"
โพล่งออกไปอย่างพลั้งปากหรือเพราะเหนื่อยเกินไปที่จะซ่อนมันแต่นั่นก็ทำให้อีกคนหยุดเดิน เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เราหยุดอยู่กันในท่านั้นก่อนที่ฝรั่งร่างสันทัดจะหันกลับมายิ้มให้และกระซิบเบาหวิวมากับลม
"ฉันนึกว่าจะได้ยินคำนี้ตอนตายแล้วนะยัยบ้ารุจ"
............................................................
มากันตอนสั้นๆค่ะ เป็นตอนพิเศษ ที่ไม่รู้พิเศษอะไรเหมือนกัน อ่านเอาเองเนอะ ฮ่าๆๆ
ลงให้อ่านไปจนถึงตอนที่ 20 เหมือนเดิมนะคะ แต่ก็จะมีตอนพิเศษมาให้อ่านนิดหน่อย ช่วงก่อนจะปิดจองกันค่ะ
* เปิดให้จองถึงกลางเดือนพฤษภาคมนี้นะคะ จองได้ทั้งสองภาค ถ้าใครยังไม่มีภาคแรก
ถ้าใครสนใจเป็นเจ้าของนิยายเรื่องนี้ ดูรายละเอียดได้ตามลิงค์นี้ค่ะ http://www.yuriread.com/index.php?topic=1174.msg1683#msg1683
แล้วเจอกันค่ะ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านกัน
อยากให้กำลังใจกันมากขึ้น อย่าลืมอุดหนุนผลงานกันด้วยนะคะ เม้นท์สักนิดก็ยังดีนะ
ขอบคุณมากค่ะ
ป.ล. E-book รอหลังจากหนังสือเล่มออกแล้วนะคะ
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|