web stats

ข่าว

 


Evil Angel - Chapter 18: Masamune no Hikaru (Masamune of the Light)

โพสต์โดย: nuffy วันที่: 04 มิถุนายน 2014 เวลา 16:05:10 อ่าน: 318

Chapter 18: Masamune no Hikaru (Masamune of the Light)

เด็กสาวลูกครึ่งเดินมุ่งหน้าไปที่สำนักดาบโทยะบ้านของฮิเดโตชิคุณตาของเธอ เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอนั้นเดินทางไปสัมมนาแล้วเธอจึงต้องมาอยู่ที่บ้านคุณตาชั่วคราว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียด

'นี่เราจะต้องเจอกับอะไรต่อไป ผู้หญิงคนนั้นต้องร้ายกว่าอากิระแน่ๆ' เธอคิด... ฮิคารุเปิดประตูบานเล็กเพื่อเดินเข้าบ้านคุณตาของเธอ

"กลับมาแล้วค่า"

"กลับมาแล้วเหรอลูก กลับมาซะเย็นเชียว" ชายแก่ร้องทัก

"พอดีไปเยี่ยมเพื่อนที่บ้านน่ะค่ะ เขาไม่ค่อยสบาย"

"งั้นเหรอ ไปเก็บของซะแล้วมาทานข้าว"

"ค่ะ"

ระหว่างที่สองตาหลานรับประทานอาหารเย็นอยู่นั้น ฮิเดโตชิก็พูดขึ้นมาว่า

"พรุ่งนี้ตอนเย็นแวะไปที่บ้านฟุรุตะให้ตาหน่อยสิ"

"คะ" เด็กสาวสงสัย

"ไปเอาของให้ตาหน่อย ตาขอร้องให้โยชิฮิเดะหาของชิ้นนึงให้ตานานแล้ว เขาเพิ่งโทรมาบอกว่าของที่สั่งได้แล้ว พรุ่งนี้หลานไปรับของให้ตาหน่อยนะ"

"ค่ะ"

คืนนั้นเด็กสาวกินยานอนหลับก่อนนอนอีกครั้งเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน อาการนอนไม่หลับของเธอยังคงอยู่ด้วยเหตุผลเดิมๆ ตอนนี้เธอเครียดและกังวลเรื่องของอากิระมาก แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอกลัวผู้หญิงที่ชื่อเรน วาเลนไทน์

-------------------------------------------

หลังเลิกเรียนของวันต่อมาฮิคารุเดินกลับบ้านพร้อมกับยูกิไปที่สำนักคาราเต้ฟุรุตะเพื่อไปรับของจากคุณปู่ของเพื่อนสนิท เด็กสาวทั้งสองเดินเข้าไปที่บ้านทรงญี่ปุ่นซึ่งเป็นบ้านของยูกิ รูปทรงและแบบของบ้านนั้นคล้ายๆ กับบ้านของอากิระแต่เล็กกว่ามาก เด็กสาวแก้มป่องเดินนำเข้าไปในตัวบ้านผ่านประตูใหญ่หน้าบ้าน

"เธอรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวคุณปู่ก็จะออกมา ฉันขอไปซ้อมที่โรงฝึกก่อนล่ะ" ยูกิยื่นแก้วน้ำชาให้กับเพื่อนสนิท ขณะนี้ทั้งคู่กำลังอยู่ในห้องรับแขกแบบญี่ปุ่นของบ้านฟุรุตะ

เด็กสาวลูกครึ่งรับแก้วชาจากเพื่อน "ถ้าอย่างนั้นพอเรารับของเสร็จ เราขอดูเธอซ้อมได้มั้ย"

"เอาสิ เธอจะซ้อมกับฉันก็ได้ถ้าเธอกล้า ฮิ ฮิ" ยูกิยิ้มรับ "ไปก่อนนะ"

ฮิคารุนั่งรอเจ้าของบ้านอยู่ครู่หนึ่ง ฟุรุตะ โยชิฮิเดะก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยาวสีน้ำตาลใบหนึ่ง ชายชราเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเธอ

"สวัสดีค่ะ ฟุรุตะซามะ" เด็กสาวลูกครึ่งวางแก้วชาลงข้างตัวแล้วโค้งให้

"สวัสดีฮิคารุจัง ฮิเดโตชิ คุณตาของเธอขอร้องให้ฉันนำเจ้านี่มาให้เธอ กว่าจะเอามาได้เลือดตาแทบกระเด็นเลยเชียวล่ะ" ชายชราชี้ไปที่กล่องที่ตนเองนำมา

"ค่ะ"

"เป็นยังไงบ้างล่ะ เห็นยูกิเล่าให้ฟังว่าแข่งบาสแพ้งั้นเหรอ"

"ค่ะ แพ้ไปแค่คะแนนเดียว"

"น่าเสียดายนะ" โยชิฮิเดะพูดยิ้มๆ "จะไปดูยูกิซ้อมรึเปล่า"

"ก็คิดว่าจะไปดูอยู่ค่ะ"

"พอจะเป็นคาราเต้บ้างมั้ย น่าจะพอเป็นนะ... เพราะฮิเดโตชิเล่าให้ฟังอยู่ว่าเคยสอน"

"พอได้บ้างค่ะ"

"งั้นลองซ้อมกับยูกิดูก็แล้วกัน"

"ค่ะ งั้นหนูขอตัว" ฮิคารุโค้งให้ชายชราอีกครั้ง รับกล่องมาแล้วยืนขึ้น เดินตรงไปที่ประตู

"เธอเป็นคนเข้มแข็งนะฮิคารุ ฉันเชื่อว่าเธอจะสามารถฝ่าอุปสรรคต่างๆ ที่เธอพบเจอได้"

โยชิฮิเดะพูดออกมาก่อนที่เด็กสาวจะเดินออกจากห้องไป ฮิคารุนิ่งไปครู่หนึ่งพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอมองใบหน้าของชายชราที่ในขณะนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงยิ้มตอบ โค้งให้ชายชราอีกครั้งแล้วเดินจากไป

ฮิคารุเดินถือกล่องสิ่งของพร้อมกระเป๋าและเสื้อโค้ตเดินตามทางที่มุ่งไปสู่โรงฝึกคาราเต้สำนักฟุรุตะ เมื่อเธอไปถึงก็พบผู้คนมากมายทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก วัยรุ่นและผู้ใหญ่ต่างก็ฝึกคาราเต้กันอยู่ ยูกิเพื่อนของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

"ฮิคารุ!"

เด็กสาวแก้มป่องร้องเรียกเพื่อนสนิท เธออยู่ในชุดคาราเต้สีขาวที่เอวคาดสายดำ ยูกิได้สายดำมาตั้งแต่ตอน ม. ต้นปี 1 ซึ่งถือว่าค่อนข้างเร็วสำหรับคนทั่วไป เด็กสาวลูกครึ่งวางสิ่งของที่นำมาแล้วเดินเข้าไปหา

"คุณปู่ของเธอบอกให้เราลองซ้อมกับเธอ"

"จริงเหรอ! งั้นเข้าไปเปลี่ยนชุดเลย" เด็กสาวแก้มป่องร้องด้วยความดีใจ แล้วก็ดันตัวเพื่อนสนิทเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

ฮิคารุที่อยู่ในชุดคาราเต้คาดสายสีขาวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนสนิท

"เธอเคยเรียนมาบ้างมั้ย" ยูกิถาม

"คุณตาเคยสอนนิดหน่อย"

"งั้นเหรอ เอางี้เรามาซ้อมเบาๆ กันก่อนดีกว่า เริ่มกันเลย"

เด็กสาวทั้งสองเริ่มต้นด้วยการรำ Kata เพื่อวอร์มร่างกายหลังจากนั้นก็เข้าคู่ฝึกซ้อมกันแบบเบาๆ ยูกิเริ่มต้นด้วยการซ้อมแบบเบสิคกับเด็กสาวลูกครึ่งด้วยการเตะ ต่อยแบบง่ายๆ แต่หลังจากที่ซ้อมกันไปได้สักพักหนึ่งเด็กสาวแก้มป่องก็เริ่มเห็นว่าเพื่อนของเธอนั้นสามารถรับมือกับการเคลื่อนไหวและการโจมตีของเธอได้ดี เธอจึงเริ่มรุกมากขึ้น

ฝ่ายฮิคารุนั้นเมื่อเห็นเพื่อนของเธอเปลี่ยนการเคลื่อนไหวและฟุตเวิร์กที่รวดเร็วขึ้น เธอจึงคิดหาทางรับมือโดยการตั้งการ์ดและเพิ่มจังหวะฝีเท้าให้ไล่ตามทันผู้โจมตี ยูกิที่เตะและต่อยรุนแรงขึ้น เร็วขึ้น และเข้าจุดตายมากขึ้นทำให้เด็กสาวลูกครึ่งป้องกันตัวและคิดหาทางโต้กลับอย่างทันทีทันใด เมื่อเป็นเช่นนั้นทำให้บรรยากาศของการฝึกซ้อมจึงสนุกมากขึ้นเมื่อทั้งสองเริ่มเอาจริง ผู้ฝึกซ้อมคนอื่นเมื่อได้เห็นการต่อสู้ของทั้งสองนั้นถึงกับหยุดมือเพื่อนั่งดูกันเลยทีเดียว เนื่องจากฝ่ายหนึ่งเป็นถึงลูกสาวของจ้าวสำนักที่น้อยคนสามารถรับมือได้แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับตอบรับการโจมตีได้แถมโต้กลับอย่างทันท่วงทีอีกด้วย

ยูกิอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทสามารถรับลูกเตะแบบไซด์คิกของเธอได้และโต้ตอบโดยการเตะแบบแบ็คคิกเข้าที่หน้าอกอย่างทันควัน ดูท่าทางแล้วเพื่อนของเธอจะมีฝีมืออยู่พอตัวและเรียนรู้ที่จะโต้ตอบได้เร็ว

'เก่งแฮะ' เด็กสาวแก้มป่องคิด หลังจากนั้นเธอก็เอาจริงโดยการเตะและต่อยที่รุนแรงขึ้น เคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น จนทำให้เด็กสาวลูกครึ่งรับมือและเคลื่อนไหวตามไม่ทัน สุดท้ายยูกิก็เตะฮิคารุลงไปกองลงกับพื้น   

"แฮ่กๆๆๆๆ"

ฮิคารุที่นอนอยู่บนเสื่อหอบหายใจแรง เธอมองยูกิด้วยเม็ดเหงื่อที่เต็มใบหน้า เพื่อนของเธอนั้นก็หอบหายใจแรงไม่แพ้กัน

เด็กสาวแก้มป่องยื่นมือให้เพื่อนสนิทแล้วดึงฮิคารุขึ้นมาจากพื้น "เธอเก่งนี่นา" ยูกิพูด

"ใครว่า... เธอนั่นแหละที่เก่ง เก่งสุดๆ เลยยูกิ" ฮิคารุชมเพื่อนสนิทพลางหอบหายใจ

"ฉันฝึกให้ฮารุกะตั้งนาน แต่ฝีมือยัยนั่นยังเทียบกับเธอที่ซ้อมกับฉันครั้งนี้เป็นครั้งแรกไม่ได้เลย เธอนี่เซนส์ดีนะ เรียนรู้เร็วดี"

"เหรอ ก็คงจะมาการที่เราฝึกอิไอมั้ง คุณตาชอบโจมตีแบบที่ไม่มีในหนังสือหรือโจมตีแบบที่ยังไม่ได้สอนเรา เราเลยต้องคิดหาทางรับมือกับการโจมตีในหลายๆ รูปแบบ"

"งั้นเหรอ ถึงว่าสิเธอเลยโต้ตอบได้เร็ว รู้มั้ยฝีมือของเธอในตอนนี้เทียบได้กับฝีมือของสายแดงเลยนะ"

"นั่นเราถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน" ฮิคารุตอบพลางมองไปที่นาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาว่าอีก 15 นาทีจะเป็นเวลา 18.00 น.

"เราขอตัวกลับบ้านก่อนก็แล้วกันนะ เดี๋ยวคุณตาจะเป็นห่วง" เด็กสาวลูกครึ่งบอกแล้วเดินตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

"อ้อ! เมื่อวานรูธโทรมา พวกนั้นฝากความคิดถึง แล้วก็ฝากหวัดดีพวกเธอด้วย"

"เหรอ งั้นฝากขอบคุณแล้วก็ฝากสวัสดีถึงรูธกับทุกคนด้วยนะ... ฉันไม่ไปส่งนะฮิคารุ"

"อื้อ"

เด็กสาวลูกครึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็นำสิ่งของที่ฟุรุตะ โยชิฮิเดะฝากมาให้กับคุณตาของเธอเดินฝ่าอากาศหนาวเย็นของเดือนธันวาคมกลับไปที่บ้านโทยะ

-------------------------------------------

เมื่อกลับถึงบ้านโทยะ ฮิคารุเมื่อเก็บของในห้องนอนแล้วก็เดินเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกับกล่องใบยาวที่นำมาจากบ้านฟุรุตะเพื่อพบกับโทยะ ฮิเดโตชิ คุณตาของเธอที่นั่งรออยู่ในห้องแล้ว

"กลับมาแล้วค่ะ"

"กลับมาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง"

"ก็ดีค่ะ ได้ซ้อมคาราเต้กับยูกิด้วย" เด็กสาวตอบยิ้มๆ

"งั้นรึ แล้วของที่ตาฝากให้ไปเอาน่ะได้มารึเปล่า"

ฮิคารุยื่นกล่องยาวให้คุณตาของเธอ "นี่ค่ะ มันคืออะไรคะ เห็นฟุรุตะซามะบอกว่าลำบากแทบตายกว่าจะหามาได้"

"หึ หึ หึ" ชายชราหัวเราะ "สงสัยงั้นรึ งั้นเรามาเปิดดูด้วยกันเลยดีกว่า"

แล้วฮิเดโตชิก็เปิดกล่องที่ปิดไว้อย่างแน่นหนาออก สิ่งที่ทั้งคู่เห็นภายในกล่องนั้นเป็นผ้าไหมสีดำมันวาวที่หุ้มห่อสิ่งของที่คล้ายๆ กับดาบอยู่

"ดาบเหรอคะ" เด็กสาวลูกครึ่งพูดออกมาอย่างสงสัย "บ้านคุณตาก็มีดาบเยอะอยู่แล้ว ทำไมคุณตาสั่งดาบมาจากฟุรุตะซามะอยู่อีกละคะ"

"ดาบเล่มนี้ไม่ใช่ของตาหรอก ตาจะให้คนๆ นึง เอ้า! เปิดออกสิ" ชายชราหยิบสิ่งของที่ทั้งคู่คิดว่าเป็นดาบที่อยู่ในห่อผ้าขึ้นมาแล้วยื่นให้หลานสาว

ฮิคารุรับห่อผ้ามาแล้วคลี่เปิดออก ภายในนั้นคือดาบคาตานะเล่มหนึ่ง ฝักดาบสีดำขลับเป็นเงา ด้ามจับสีน้ำตาลเข้มทำด้วยไม้หุ้มทับด้วยหนังปลากระเบนและผ้าไหมพับเว้นช่องเป็นรูปข้าวหลามตัด ห่วงผูกเงื่อนที่ใช้เหน็บเอวทำจากผ้าไหมเนื้อดีสีเดียวกับด้ามจับ น้ำหนักพอเหมาะกับมือของเด็กสาว ฮิคารุขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะโดยปกติแล้วดาบที่เธอใช้ซ้อมนั้นน้ำหนักจะมากกว่า เมื่อลองชักดาบออกจากฝัก คมดาบส่องแสงแวววาว แสงสีขาวของคมดาบเปล่งประกายสะท้อนเข้าที่ใบหน้าของเธอ ลวดลายน้ำบนใบดาบเรียกว่าฮามอนนั้นงดงามไร้ที่ติ โคนดาบที่อยู่ใกล้กับกั้นมือ  ที่ทำจากเงินแท้นั้นมีตัวอักษรสลักไว้ว่า '?? (ฮิคารุ)'   

"ฮิคารุ" เมื่อเห็นตัวอักษรที่อยู่บนดาบนั้นเด็กหญิงก็ยิ่งแปลกใจใหญ่ "นี่มันอะไรกันคะคุณตา"

"ดาบเล่มนี้ตาขอร้องให้โยชิฮิเดะสั่งให้ช่างตีดาบตระกูลกัสสัน (กัสสันเป็นตระกูลช่างตีดาบที่ตกทอดมากว่า 700 ปี) ทำให้ มันทำมาจากเหล็กเนื้อดี และผ่านพิธีกรรมโบราณที่ถูกต้องตามหลักการตีดาบ มันคือ 'ดาบมาซามุเน่'* และดาบเล่มนี้ตาขอมอบให้หลาน"

*ดาบมาซามุเน่ (Masamune) คือดาบที่สร้างสมดุลของความแข็งและความอ่อนของเหล็ก โครงสร้างของดาบมี 3 ชนิดผสมเข้าด้วยกัน ทำให้ดาบมีความยืดหยุ่น แข็งแกร่งและไม่บิ่นง่าย ดาบชนิดนี้ตีขึ้นครั้งแรกในสมัยศตวรรษที่ 14 โดยช่างตีดาบชื่อมาซามุเน่ ถือว่าเป็นดาบต้นแบบของดาบคาตานะในปัจจุบัน

"ให้หนู... ทำไมคะ เพื่ออะไร"

"ซามูไรต้องมีดาบประจำตัว หลานเองก็เรียนอิไอมานาน ฝีมือก็สามารถเทียบได้ว่าเป็นซามูไรอย่างเต็มตัวแล้วก็น่าจะมีดาบประจำตัวสักเล่มนึง มีคำกล่าวเอาไว้ว่าซามูไรที่ครอบครองดาบของมาซามุเน่จะสงบนิ่งเยือกเย็น ซึ่งก็เข้ากับอิไอที่ตาสอนให้หลานรู้จักความสงบนิ่งและความเยือกเย็น ตาคิดว่าดาบเล่มนี้เหมาะกับหลาน"

"ดาบของคุณตาก็มี หนูใช้ดาบของคุณตาก็ได้ ทำไมต้องสั่งทำดาบจากข้างนอกด้วยละคะ"

ชายชราจ้องไปที่ตาของหลานสาวแล้วพูดว่า

"อย่างที่ตาได้บอกไปแล้วว่าซามูไรต้องมีดาบประจำตัวเพื่อเป็นอาวุธ ดาบนั้นสามารถแสดงให้เห็นถึงความเข้มแข็งของตัวผู้ใช้ ดาบเล่มนี้ถือว่าเป็นความเข้มแข็งของตัวหลาน ตาอยากให้หลานเข็มแข็ง... แข็งแกร่งเหมือนกับใบดาบที่สามารถผ่ากระสุนปืนออกเป็น 2 ซีกได้และเป็นดั่งแสงสว่างที่เปล่งประกายอย่างเหมือนชื่อฮิคารุที่แปลว่าแสงสว่าง ซึ่งก็คือชื่อของหลานที่สลักอยู่บนดาบ"

ฮิคารุมองหน้าชายชราที่กำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน "ค่ะ หนูจะเข้มแข็ง" เธอเก็บดาบเข้าฝักแล้วโค้งให้ฮิเดโตชิ   

"เราไปกินข้าวกันเถอะ" ชายชราลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

"ค่ะ" เด็กสาวลูกครึ่งตอบรับ เธอมองดูที่ดาบครู่หนึ่ง ดาบของเธอ...

'I must strong, strong? stronger (เราจะต้องเข้มแข็ง เรา... จะต้องเข้มแข็ง)' ฮิคารุคิดในใจ เธอเก็บดาบลงกล่องแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น