web stats

ข่าว

 


Gourmet Vol.1 (เชพจานร้อน อาหารจานรัก) Chapter 11 : Bad Girl

โพสต์โดย: anhann วันที่: 04 มิถุนายน 2014 เวลา 00:23:19 อ่าน: 421


Chapter  11 :   Bad  Girl

เอลลี่รู้สึกว่ามีคนมองเธออยู่ตลอดเวลาระหว่างที่เธอจับลาซานญ่าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย  ลาซานญ่าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร  ใช่..พี่สาวเธอเอง..
ซิลเวียถูกขอร้องให้เข้ามาช่วยกู้สถานการณ์วิกฤตที่เกิดขึ้นในห้องครัวกลางจากวีรกรรมของเธอ  ที่เปลี่ยนการร่อนแป้งทำลาซานญ่าให้กลายเป็นมหกรรมการเล่นแป้งได้อย่างน่าอัศจรรย์  มันเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร  เธอก็แค่ทำตามอย่างที่คนอื่นๆทำกัน   แต่แน่ใจนะ..เอลลี่..
"ซิลเวีย..  ลูกเลี้ยงพี่   ดูท่าทางมีปัญหากับฉันล่ะ  จ้องมานานแล้ว" เอลลี่หันไปกระซิบกระซาบเสียงเบากับพี่สาวที่นั่งข้างๆกันบนโต๊ะอาหารในโรงอาหารใหญ่ที่พวกเธอได้สิทธิพิเศษมานั่งร่วมรับประทานอาหารกับผู้อำนวยการโรงเรียนและอาจารย์พิเศษ   เม็ทธานีส์และคิมเบอร์ลี่นั่นเอง
เพราะซิลเวียที่ทำให้พวกเธอได้สิทธินี้  เนื่องจากวันนี้พี่สาวคนเก่งของเธอทำหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนให้กับเพื่อนร่วมชั้นของเธอร่วมกับท่านผู้อำนวยการที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหล่อน  เก๊กเหมือนเดิม  น่าหมั่นไส้ชะมัด   
ซิลเวียหันหน้ามาหาคนบ่นแต่ดวงตาชำเลืองไปหาความจริงที่เอเวอร์ลี่ที่นั่งอยู่เยื้องๆกันบนโต๊ะอาหารที่นั่งกันอยู่ห้าคน  คนเป็นพี่สาวนั่งอมยิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่น้องบอก  เธอกระซิบกลับไป  "เอฟคงสงสัยว่า  ทำไมเธอใส่เสื้อผ้าเด็ก  เค้าคงงงว่าเธออายุเท่าไหร่แน่"
เอลลี่มองค้อนพี่สาวทันที  "เชอะ  ยังกับฉันอยากใส่อย่างนั้นแหละ  แฝดน้องของแฟนพี่น่ะตัวดี  หามาให้  บอกว่าถ้าไม่ใส่จะให้ใส่ของเด็กนั่นแทน"
"อย่าเรียกเอฟว่า "เด็กนั่น" แบบนี้สิ  มันไม่สุภาพรู้มั้ย..  ถ้าใครได้ยินจะว่าพี่หรือคุณพ่อไม่สอนเธอ"
คนถูกบ่นมองค้อนพี่สาวตัวเองอีกรอบอย่างไม่พอใจ  เอลลี่กระแทกช้อนส้อมลงกับจานจนชิ้นลาซานญ่าที่หั่นเอาไว้เตรียมทานเกือบจะกระเด็นออกไป  ถ้าซิลเวียไม่ไวพอใช้ส้อมในมือจิ้มมันไว้ได้ก่อน
"เอลลี่..  อย่าเล่นเหมือนเด็กสิ   ดูซิ  เอฟมองเธอใหญ่แล้ว!"  สาวผมแดงส่งเสียงดุเบาๆเพราะตอนนี้คนทั้งโต๊ะอาหารนี้รวมถึงโต๊ะใกล้เคียงก็หันมามองทางเธอกับน้องสาวเป็นตาเดียวแล้ว  และเธอรู้สึกขายหน้า  หากแต่ดูท่าว่าเอลลี่จะไม่คิดแบบนั้น  หล่อนมองค้อนเธออีกครั้งและลุกพรวดขึ้น
"สนใจคนอื่นมากนัก  พี่ก็อยู่กับพวกเค้าละกัน..ซิลเวีย!" ร่างบางของเอลลี่เดินสะบัดก้นจากไปดื้อๆ พาความตกใจมาให้ทุกคน  ซิลเวียคิดจะลุกขึ้นตามหลังน้องสาวไป  หากแต่ก็มีคนหนึ่งรั้งเอาไว้ก่อน
"ซิลเวียไม่ต้อง..  คิมไปดูลูกศิษย์เธอไป!"  เม็ทธานีส์สั่งเด็ดขาด  ดวงตาคมกริบสีเขียวแสดงอำนาจเต็มที่  คนที่คิดจะแย้งจึงเงียบไปกันหมด  แม้แต่เอเวอร์ลี่ยังได้แต่นั่งมองปะป๊าตาโต  คงไม่เคยเห็นเวลาเขาดุแบบนี้   
"ไม่เป็นไรค่ะซิลค์  ปล่อยเป็นหน้าที่ฉัน" คิมเบอร์ลี่พูดเสียงนุ่ม พยักหน้าย้ำคำตัวเอง  ซิลเวียจึงต้องจำยอมน้อมรับ
"ขอบคุณค่ะ..คิม  ฝากด้วยนะคะ"
อาจารย์สาวตัวสูงพยักหน้าอีกครั้งและก้าวออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว  ซิลเวียมองตามไปอย่างเป็นห่วง  แต่หันกลับมาเพราะน้ำเสียงใสๆที่ได้ยิน
"พี่เอลลี่   ทำเหมือนเพื่อนเอฟที่โรงเรียน" ผู้ใหญ่สองคนหันมองหน้าเด็กน้อยพร้อมๆกัน  และคนหนึ่งก็ถามขึ้น
"เพื่อนเอฟเหรอ..  เพื่อนลูกทำอะไรคะ"  เม็ทธานีส์หันไปสนใจลูกสาวและชำเลืองตามองหน้าแฟนสาวตัวเองไปด้วย  พยายามแบ่งความสนใจให้เท่าๆกัน  แต่ก็ต้องกลับมามองลูกตัวเองอย่างประหลาดใจเมื่อเขาตอบคำถาม
"มันขี้งอนมาก  เอฟเบื่อ  น่ารำคาญ  วันนี้เอฟเลยไม่ไปโรงเรียน  เบื่อมัน"
ผู้ใหญ่สองคนหันมองหน้ากันทันที  สุดท้ายก็พากันยิ้มและก็เป็นเม็ทธานีส์อีกครั้งที่เข้าไปรวบตัวลูกสาวตัวน้อยมากอด  อุ้มเขามานั่งตัก  มือสวยลูบศีรษะน้อยๆของเด็กที่แหงนขึ้นมองหน้า
"เอฟรู้มั้ยลูก..  คนขี้งอน  ทำไมเค้าถึงเป็นแบบนั้น  แล้วทำไมเค้าต้องมางอนเรา.."  ถามลูกสาวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น  เอเวอร์ลี่ก็ได้แต่ส่ายหน้า  เธอหันไปมองแฟนสาวที่นั่งมองอยู่เงียบๆ  แต่อยู่ๆก็เห็นซิลเวียหน้าแดงขึ้นมา  เหมือนว่าเธอจะพูดอะไรไปโดนใจ  "เพราะเค้าอยากให้เราสนใจแต่เค้าคนเดียวไงคะ  เค้าเลยไม่พอใจเวลาที่เราสนใจคนอื่นด้วย"
คราวนี้เด็กน้อยบนตักก็ทำท่าเหมือนจะเข้าใจ  แต่ความไร้เดียงสาก็พาให้ผู้ใหญ่บางคนที่นี่หน้าแดงกว่าเดิมเสียแล้ว  เมื่อเขาพูดขึ้น  "อ้อ..  เอฟรู้แล้ว..  เอฟเคยเห็นพี่ซิลเวียแอบมองค้อนปะป๊าบ่อยๆ  ตอนปะป๊าหันไปสอนหนังสือคนอื่น  นั่นเค้าเรียกงอนด้วยหรือเปล่า"
ฟังคำของลูกสาวแล้วก็แอบชำเลืองสายตาไปมองคนที่เขาพูดถึง  ตอนนี้ก็ได้เห็นซิลเวียเอาแต่นั่งก้มหน้าและรีบทานลาซานญ่าในจานของหล่อนไม่สนใจใคร  หรือแกล้งไม่สนใจก็ไม่รู้..
เม็ทธานีส์หัวเราะเบาๆ หันกลับมาคุยกับลูกสาวต่อ  "ป๊าว่า..  เรื่องนี้เอฟต้องถามพี่เค้าเอาเองนะคะ" พูดไปแล้วเอเวอร์ลี่ก็หันไปหาซิลเวียทันที  เขาทำท่าจะเอ่ยปากถามตามประสาเด็ก  แต่รายนั้นกลับรีบพูดขึ้นมาขัดจังหวะ
"แบบนั้นไม่ได้เรียกว่างอนค่ะเอฟ   พี่แค่----"
"หวง"
ซิลเวียเกิดอาการตกใจสุดขีดกับคำที่แทรกคำเธอกะทันหัน  เธอรีบหันไปหาคนพูด  และเอเวอร์ลี่ก็พูดต่อ
"เอฟว่า.. เอฟก็เป็นงั้น..  ไม่ชอบให้ปะป๊าอยู่กับใคร  นอกจากเอฟคนเดียว"   
กับประโยคหลังนี้คนฟังทั้งสองคนเสียววูบในอกโดยเฉพาะซิลเวียที่มองหน้าคู่หมั้นอย่างกังวล  และเม็ทธานีส์เองก็เหมือนจะพูดอะไรไม่ออกได้แต่ขอร้องเธอทางสายตาทำนองว่า  อย่าเพิ่งโกรธหรือใส่ใจคำของลูกของเขา  แต่เธอควรจะทำตามอย่างนั้นหรือ...
"แต่เอฟคิดว่า..ตอนนี้เอฟอนุญาตให้พี่ซิลเวียหนึ่งคนที่อยู่ใกล้ปะป๊าของเอฟได้   เพราะพี่ทำลาซานญ่าอร่อย"
ถ้อยคำไร้เดียงสาของเอเวอร์ลี่เรียกทั้งเสียงหัวเราะและความดีใจให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งลุ้นอยู่  แต่เขาก็เหมือนไม่ได้รู้ตัวว่าทำแบบนั้น  นั่นล่ะ..เด็ก
"โอ้..ขอบคุณค่ะลูก"
"ปะป๊าขอบคุณเอฟทำไม..  เอฟยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ลูกสาวของเธอถามงงๆ แต่เธอนั่งหัวเราะน้อยๆมองหน้าซิลเวียที่มองมาหาพร้อมรอยยิ้มที่เข้าใจกัน

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ  ปะป๊าแค่เห็นว่าลูกน่ารักเท่านั้น..เอเวอร์ลี่"

เม็ทธานีส์กอดลูกสาวไว้กับอกตัวเอง  เขาซบหน้าอยู่ตรงนั้นเมื่อกอดเธอกลับมา  เธอจูบศีรษะเขาเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นหาอีกคน  จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเองยิ้มอย่างมีความสุข  เมื่อซิลเวียเข้ามาจูบหน้าผากเธอต่อหน้านักเรียนมากมายภายในโรงอาหารแห่งนี้   หล่อนเหมือนไม่กลัวอีกแล้วที่จะเป็นข่าวกับเธอสำหรับปากของคนทั้งโรงเรียนอย่างที่เคยเป็นมาเมื่อก่อน   

ดูเหมือนว่า  ตอนนี้ทุกๆอย่างที่นี่จะลงตัวได้อย่างดีแล้วใช่ไหม..?   ผู้อำนวยการสาวนั่งถามตัวเองขณะนั่งทานอาหารร่วมกับครอบครัวใหม่ของเธอ  ที่เธอหวังว่ามันจะเป็น    หากแต่เม็ทธานีส์คงลืมไปว่า  ยังมีอีกหนึ่งปัญหาที่รอจะเข้ามาแทรกเวลาของความสุขเหล่านี้ของเธอ   เพราะหล่อนจะกลับมา..สักวัน..
........................................................

"คุณเคิร์ก..  จะรีบไปไหน.."  คิมเบอร์ลี่คว้าแขนสาวร่างบางที่วิ่งนำหน้าได้ทันเวลาก่อนที่หล่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำและล็อกตัวเองอยู่ในนั้น   และเป็นไปตามที่คาดไว้  เอลลี่สะบัดมือเธอและวิ่งเข้าไปจนได้  หล่อนตวาดเสียงดัง
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันนะ  พวกคุณก็เหมือนกันทั้งนั้น!"     
และแม้เธอจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสาวน้อยลูกศิษย์ของตัวเอง  อาจารย์สาวคนเก่งก็วิ่งตามเข้าไปทันที   "เอลลี่!  เธออย่าทำตัวเหมือนเด็กได้มั้ย..  ใครที่ไหนทำอะไรเธอ  ไหนบอกฉัน!"
คิมเบอร์ลี่อาศัยความยาวของแขนตัวเองรวบตัวอีกคนเข้ามาหาและใช้ตัวหล่อนดันประตูห้องน้ำเอาไว้ไม่ให้หล่อนได้มีโอกาสหนีอีก  เอลลี่ดูตกใจและหวาดกลัวแต่หล่อนยังปากเก่งเหมือนเดิม
"พวกคุณแย่งพี่สาวฉันไป   พวกคารอนทั้งบ้านเอาซิลเวียไปจากฉัน  ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรือไง.. พวกคุณเหมือนโจร..เซนเซย์!"
อาจารย์สาวกระพริบตาตกใจ  เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน  และความทรงจำในคืนนั้นก็กลับมา  คืนที่เธอออกไปขอดูดาวกับสาวน้อยคนนี้ที่บ้านตระกูลเคิร์ก  คืนที่เธอต้องการกำจัดอาการเฮิร์ทออกไปจากใจ  และคืนเดียวกับที่เธอได้รู้ว่า  อะไรที่ทำให้เอลลี่ดูไม่พอใจมากวันนี้
ใช่แล้ว..เอลลี่เคยพูดว่า  ถ้าพี่สาวหล่อนแต่งงานกับพี่สาวของเธอ  หล่อนก็คงจะต้องเหงาอยู่ตามลำพัง  ซิลเวียเป็นทุกอย่างของหล่อน  นับตั้งแต่ที่มารดาของหล่อนเสียชีวิต  และเธอเองใช่ไหมที่เคยสัญญาว่า  จะพยายามทำให้หล่อนไม่เหงาด้วยการหาอะไรให้หล่อนทำ   เธอบอกว่าจะสอนหล่อนทำอาหารเพื่อให้หล่อนไม่ว่างที่จะเหงา   จำได้ไหมล่ะ..คิม..
"ปล่อยฉันนะ  ฉันจะกลับบ้าน  ฉันจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว  มีแต่พวกโรคจิต!"
คิมเบอร์ลี่ได้สติกลับมาและรู้สึกแล้วว่าเธอกำลังกอดร่างของลูกศิษย์เอาไว้ในตำแหน่งที่ไม่เหมาะนัก   เอลลี่ยืนขาสองข้างไม่ถึงพื้นเพราะขาทั้งสองของหล่อนคล้องอยู่ที่เอวของเธอ  สองมือหล่อนถูกล็อคเอาไว้กับมือเธอที่กดลงกับประตู   ร่างกายของพวกเธอแนบติดกันจนเธอรู้สึกได้เลยว่า  หัวใจของหล่อนเต้นแรงแค่ไหน   นี่อาจจะเพราะความกลัว..
"เอลลี่..  ใจเย็นๆ ฟังครูหน่อย.."  อาจารย์สาวพยายามปลอบแต่ลูกศิษย์กลับดิ้นที่จะหนี   ความคิดที่เธอจะปล่อยหล่อนออกไปจากตำแหน่งอันตรายเหล่านี้จึงต้องเก็บเอาไว้
"ไม่ !  ฉันไม่ฟัง   ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น   ไม่มีใครรักฉัน  แม้แต่ซิลเวีย!"
"ใครบอกเธอ.?"  สาวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าอีกคนที่ใบหน้าใกล้กันแค่ลมหายใจเป่ารด  และเธอก็ได้เห็นดวงตาสีฟ้างดงามกว่าที่เคยเห็นมา  ใบหน้าของคิมเบอร์ลี่ดูจริงจัง  เมื่อเขาพูดต่อ
"ถ้าซิลเวียไม่รักเธอจริง   วันนี้เธอจะถูกทำโทษเท่าไหร่  เธอเคยคิดบ้างไหม  เธอคิดว่าเม็ทใจดีมากอย่างนั้นเหรอ   ถ้าไม่ได้พี่สาวเธอขอเขาเอาไว้และเสนอตัวทำงานแทน   เธอจะต้องล้างห้องน้ำนี้ทั้งอาทิตย์   เธออยากทำไหมล่ะ"
เอลลี่ทำตาโต  "ฉันไม่ทำแน่  ที่บ้านฉันยังไม่เคยทำเลย  ฝันไปเถอะ!"
"เธอไม่ฝันหรอก  เม็ทมีวิธีให้เธอต้องทำตามที่เขาอยากให้เธอทำ   ถ้าเธออยากรู้  ก็ลองดูสิ   แต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยให้เธอหรอกนะ  บอกไว้ก่อน"
รอยยิ้มสะใจเกิดขึ้นที่ริมฝีปากของคิมเบอร์ลี่เมื่อเธอเห็นสาวน้อยตรงหน้าดูท่าทางกลัวมากขึ้น  เอลลี่เหมือนไม่รู้สักนิดว่าเธอแค่แกล้งหล่อนเล่นเท่านั้น  เพราะความจริงแล้ว  พี่สาวฝาแฝดของเธอเป็นผู้อำนวยการแสนดี  ใจดีและมีเสน่ห์ที่สุด  ใครๆก็รู้เรื่องนี้   ยกเว้นสาวน้อยคนนี้นี่แหละ
"ว่าไง.. เธอจะเชื่อฉันหรือยังว่าซิลเวียรักเธอ.. เค้าเสี่ยงเพื่อเธอนะ..เอลลี่"
  เสียงกระซิบนี้พาให้เอลลี่กลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว  ตอนนี้เธอแทบไม่รู้สึกแล้วว่าเธอกำลังโกรธอะไรซิลเวียอยู่  หรือลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่ทำอะไร   เพราะเธอกำลังสนใจอยู่กับใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าและความอบอุ่นของร่างกายหล่อนที่ความจริงก็อยู่ภายในหว่างขาของเธอเมื่อสองขาของเธออยู่รอบเอวหล่อนและตัวเธอไม่ได้ติดพื้น   เกิดอะไรขึ้นตรงนี้กันแน่นะ  ชักไม่แน่ใจแล้ว  และความรู้สึกร้อนไปทั้งตัวนี้มันหมายความว่ายังไง..
"ว่าไง..  คุณเคิร์ก.." และแล้วคำเรียกนี้ที่เขาใช้เรียกเธอเป็นประจำก็ช่วยดึงสติของเธอให้กลับคืนมา  แล้วเธอก็รู้แล้วว่า  เธอจะออกไปจากที่ตรงนี้ได้อย่างไร  รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นมาบนริมฝีปากของสาวน้อยเมื่อเธอคิดบางอย่างขึ้นมาได้และใช้มันทันที
"คุณมันโรคจิต..เซนเซย์!" เอลลี่ใช้หน้าผากตัวเองกระแทกไปกับหน้าผากของอีกคนที่เขาทั้งเจ็บและตกใจจึงปล่อยเธอหลุดออกมา  สาวน้อยรีบเปิดประตูและวิ่งออกไป  วิ่งทั้งที่รู้ว่าขาสั้นกว่าแบบนี้แหละ
"เอลลี่..  เธอทำไม--"  คิมเบอร์ลี่จับหน้าผากเพราะความเจ็บกะทันหันจากความชะล่าใจที่เห็นลูกศิษย์ไร้เดียงสา  ไม่คิดว่าหล่อนจะมีพิษสงขนาดนี้  แต่กระนั้นเธอยังจำได้ว่าต้องทำอะไร   มือจึงเอื้อมไปคว้าจับตัวหล่อนที่ตอนนี้วิ่งตามมาทันแล้ว  แต่แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บอีกครั้งเมื่อเอลลี่กัดมือเธอ
"โอ้ย..เด็กบ้า  อะไรเนี่ย!"  อาจารย์สาวร้องตามหลังเด็กสาวที่วิ่งหนีเธอไปอีกครั้ง  และคราวนี้เธอก็เห็นเอลลี่หันกลับมายิ้มเยาะ  หล่อนยกมือขึ้นมาชูนิ้วกลางให้เธอและขยับปากขมุบขมิบที่เธออ่านมันได้ว่า  -Fuck you!-  แล้วก็รีบวิ่งหนีไปจากสายตาเธอ  นั่นเพราะเธอเหนื่อยที่จะตามหล่อนไปเหมือนกัน

"บ้าเอ๊ย!"  คิมเบอร์ลี่สบถและยกขาขึ้นเตะใบไม้ที่ปลิวมาเกะกะทางเดินด้านหน้าตัวเองราวกับคนบ้า  ดีที่ว่าตรงนี้ไม่มีนักเรียนที่ไหนผ่านมา  ไม่เช่นนั้นเธอคงจะเสียภาพพจน์  เธอก็ไม่ได้อยากทำ  แต่มันห้ามตัวเองไม่ไหว  จริงๆ

แน่นอน  เธอโมโหเอลลี่  เด็กแสบที่ทำเธอแสบตั้งแต่ในห้องเรียนด้วยกันและยังจะมาเหตุการณ์เมื่อครู่อีก  หล่อนทำได้ยังไงโดยไม่โดนอะไรกลับไปจากเธอ  ซ้ำยังทำให้เธอเจ็บไปเกือบทั้งตัว  อาจารย์ผมบลอนด์หยุดเตะลมเล่น  มือสวยยกขึ้นจับหน้าผากตัวเองที่เจ็บและดวงตาสีฟ้าก็มองลงที่มือที่เป็นรอยแดงช้ำเพราะถูกกัด  เธอกัดปากตัวเองอย่างข่มใจ  ไม่ให้นึกอยากตามไปบีบคอเด็กสาวที่วิ่งหนีไป

"เธอเจอกับฉันแน่..เอลลี่  เคิร์ก" คิมเบอร์ลี่พูดด้วยความแค้นใจ  หากแต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นมากะทันหันก็ทำให้กระพริบตา  ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของสาวร่างเล็กที่เธอได้สัมผัส  กลิ่นหอมที่ได้รับเวลาที่ชิดใกล้  เนื้อตัวนุ่มนิ่ม  เสียงหัวใจที่เต้นรัวจากอกหล่อนที่แนบชิดกับเธอ  โอ้....

อาจารย์สาวสะบัดหน้าตัวเองแรงๆหลายครั้ง  เธอเริ่มรู้สึกอาการไม่ค่อยจะสู้ดีจากความคิดในหัว  คิมเบอร์ลี่ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองหนึ่งครั้งและรีบออกวิ่งไปยังทางข้างหน้าที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน  รู้แต่ว่าเธอต้องการหาที่ระบายอารมณ์  ไม่เช่นนั้นคงจะมีใครสักคนในโรงเรียนนี้   ถูกเธอลากไปปล้ำแน่นอน...

นี่มันเพราะเธอเลย..  เอลลี่  เคิร์ก...     

TBC.

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น