web stats

ข่าว

 


Part III : สะใภ้เล็กเซอร์ไพรส์เว่อร์ ตอนที่ 9.1

โพสต์โดย: viswee วันที่: 18 ตุลาคม 2015 เวลา 09:25:04 อ่าน: 1109

 Part III : สะใภ้เล็กเซอร์ไพรส์เว่อร์ ตอนที่ 9.1









รถสปอร์ตคันสีน้ำเงินแล่นเข้าสู่บริเวณบ้านเคนเน็ตในเวลาเกือบจะ 3 ทุ่ม ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะค่อยๆ เงียบหายไป เมื่อธรณ์ธันย์ขับรถเข้าไปจอดสนิทในโรงจอดรถ และนั่นก็เป็นสัญญาณเรียกสี่สาวที่ยังคงนั่งสนทนากันอยู่ในห้องอาหารให้รับรู้ถึงการกลับมาของน้องสาวคนเล็ก
   
"น้องเทมส์มาแล้วมั้ง" ธัญสินีเปรยขึ้นมาเป็นคนแรก
   
"เดี๋ยวไทม์ออกไปดูเองพี่เทป" ธีราทรว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ วิ่งแจ้นออกไปจากห้องอาหาร ไปยืนชะเง้อมองอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าบ้าน สามสาวที่เหลือเลยพากันลุกเดินตามออกไปด้วย
   
เพียงครู่เมื่อได้รับคำตอบอันแน่ชัด ธีราธรก็เดินกลับมาสมทบกับอีกสามสาวที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ตรงบันไดทางขึ้นชั้นสอง
   
"น้องเทมส์มาพร้อมน้าแคร์จริงๆ ด้วย"
   
"ก็โรสบอกแล้วไง ว่าช่วงนี้เทมส์ตามรับตามส่งน้าแคร์อยู่" ราณีพูดพลางส่ายหน้ายิ้มๆ ใส่คนรัก
   
ยังไม่ทันที่สี่สาวจะได้คุยกันต่อ ธรณ์ธันย์และและแขกคนพิเศษก็เดินเข้ามาด้านในบ้านพอดี สองสาวเคนเน็ตและลูกสะใภ้ทั้งสองรีบยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า ให้แคโรไลน์ได้รีบยกมือรับไหว้ตอบ
   
"ว้าว! ทำไมวันนี้อยู่ครบกันหมดทุกคนได้คะเนี่ย" ธรณ์ธันย์ทักทายบรรดาพี่ๆ
   
สองพี่สาวของเทมส์ถึงกับส่งค้อนวงเล็กๆ ใส่น้องรัก เพราะดูเหมือนพวกเธอกำลังโดนน้องเล็กเหน็บแนม โทษฐานที่ปล่อยให้น้องเทมส์อยู่บ้านคนเดียวมา 2 วัน 2 คืน
   
"ไปเถลไถลที่ไหนมาน้องรัก ไม่กลับมาทานข้าวเย็นก็ไม่โทรบอกก่อนนะ" ธีราทรแกล้งดุ
   
คนโดนดุได้แต่ทำตาปริบๆ ใครจะไปรู้ว่าวันนี้พี่สาวของเธอจะแพ็กคู่หนีบคนรักกลับมาทานเข้าเย็นที่บ้านด้วยเล่า ก็เห็นพี่เทปกับพี่ไทม์ไม่กลับบ้านมาตั้งสองวันแล้วนี่นา
   
"น้องเทมส์ไม่ได้เถลไถลที่ไหนหรอกค่ะ พอดีน้องเทมส์แวะไปรับน้าที่ห้าง The Emperor น้าเลยชวนน้องเทมส์ทานข้าวเย็นก่อนกลับน่ะค่ะ ไทม์อย่าดุน้องเลยนะคะ"
   
อุ้ย! ธีราทรหัวเราะเจื่อนๆ พอแขกคนพิเศษออกโรงอธิบายเหตุผลแทนเจ้าตัวเล็ก เรื่องนี้ก็เป็นอันจบงดพูดต่อ ไทม์ไม่กล้าแล้ว!
   
ฝ่ายคนที่เพิ่งโดนดุเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแฉ่งทันตาเห็น ธรณ์ธันย์เหลียวไปมองคนข้างกายด้วยความรู้สึกรักใคร่หลงใหล ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนชวนน้าแคร์ทานข้าวเย็นแท้ๆ แต่น้าแคร์กลับออกรับแทนเธอ โอ๊ย! น้าแคร์คะ จะทำให้เทมส์รักไปถึงไหนคะ
   
ไม่รู้ว่าเสียงคร่ำครวญในใจของธรณ์ธันย์มีพลังจิตส่งมาถึง หรือเพราะสายตาที่มองมาหากัน แคโรไลน์ถึงได้พาสายตาตัวเองกลับไปเจอะเจอกับดวงตาสีกาแฟของน้องเทมส์อีกครั้ง และเธอก็มองไม่เห็นอะไรในแววตานั้นนอกจาก...กระแสแห่งความรัก
   
แคโรไลน์ยิ้มบางๆ เธอรับรู้ความนัยจากดวงตาของน้องเทมส์ได้ แม้เจ้าตัวจะยังไม่เคยเผยความรู้สึกออกจากปากให้ได้ยิน แต่เธอคิดว่าเธอตีความไม่ผิดหรอก ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ หากดวงใจไม่รู้สึกอะไร ดวงตาคงไม่เผยความนัยออกมาเช่นนี้
   
ซึ่งความรักที่เปิดเผยออกมาในแววตานั้น ก็ทำให้แคโรไลน์อดไม่ได้ที่จะขยับมือไปแตะมือคนข้างกาย  ราวกับจะบอกให้รู้ว่าเธอรู้นะ และเธอก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ ยืนรับความรู้สึกดีๆ จากน้องเทมส์ไม่ไปไหน
   
ธรณ์ธันย์สะดุ้งนิดๆ สัมผัสเบาๆ ที่หลังมือมันช่างร้อนผะผ่าวต่อสายยาวไปถึงหัวใจให้ออกอาการเต้นระรัว จนนึกอยากจะพลิกฝ่ามือและรับมือนุ่มนิ่มของน้าแคร์เข้ามาเกาะกุมเอาไว้ แต่ตอนนี้เธออยู่ต่อหน้าพี่ๆ จะทำอะไรอย่างใจ เห็นทีจะไม่สามารถ แม้แต่จะชายตาไปมองมือของตัวเอง เทมส์ยังไม่กล้าเลย แต่มันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้สิ ก็เธออยากระบายความต้องการในใจออกไปบ้างนี่
   
ดวงตาสีกาแฟแอบชำเลืองมองไปยังบรรดาพี่สาวและคนรัก เมื่อเห็นสายตาทุกคนไม่มีใครลงต่ำกว่าระดับหน้าอก เทมส์ก็ค่อยๆ พานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวนิ้วก้อยคนข้างกายเอาไว้ เธอขอแค่นี้แหละ ไม่ต้องจับมือทั้งมือก็ได้ ขอแค่ได้แตะนิดต้องหน่อยให้ความสุขได้โบยบินบ้างก็พอแล้ว แต่ให้ตายสิ! ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย
   
"เทปคะ ไหนๆ ก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว เราคุยเรื่องวันเกิดน้องเทมส์เลยดีมั้ยคะ" แพทริเซียเตือนคนรัก
   
"จริงด้วย เกือบลืมแน่ะ ขอบคุณนะคะแพท น้องเทมส์ วันมะรืนพวกพี่จะจัดงานฉลองวันเกิดให้ที่บ้านนะ น้องเทมส์อยากรีเควซอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าจ๊ะ"
   
วันมะรืนวันเกิดน้องเทมส์งั้นหรือ? แคโรไลน์เลิกคิ้วถามคนที่เกี่ยวก้อยกันอยู่ หากแต่ธรณ์ธันย์เบนสายตาไปมองพี่สาวคนโตเสียแล้ว
   
"อืม ตอนนี้เทมส์นึกไม่ออกอะ แล้วแต่พวกพี่ๆ เลยละกันค่ะ" ธรณ์ธันย์พยักหน้ายิ้มๆ อันที่จริงเธอก็แทบลืมไปแล้ว ว่าอีกไม่กี่วันจะถึงวันคล้ายวันเกิดของตัวเอง คงเพราะช่วงนี้ชีวิตมีแต่น้าแคร์และน้าแคร์มั้ง เธอถึงแทบจะไม่สนใจเรื่องราวที่เคยเป็นปกติในชีวิตเหมือนแต่ก่อน
   
"งั้นเดี๋ยวพวกพี่เนรมิตเบิร์ดเดย์ปาร์ตี้ให้เอง รับรองว่าถูกใจเจ้าของวันเกิดแน่น้อน" ธีราทรเปลี่ยนโหมดกลับมายิ้มแย้มเริงร่าได้เหมือนเดิม ไทม์ถึงไหนถึงกันกับเรื่องปาร์ตี้เสมอ
   
"แต่น้องเทมส์ต้องกลับมาทานข้าวเย็นที่บ้าน ห้ามรับนัดจากใครอีก โอเคมั้ย" ธัญสินีบอกน้องสาวยิ้มๆ ต้องรีบดักไว้ก่อน เดี๋ยวเกิดเจ้าตัวเล็กไปรับนัดบรรดาผองเพื่อน แล้วกลับบ้านช้า ปาร์ตี้วันเกิดที่จัดโดยคนในครอบครัวหมดสนุกแน่
   
"โอเคค่า เลิกงานปุ๊บ เทมส์จะตรงดิ่งกลับบ้านทันทีเลย"
   
"ไม่ต้องรอเลิกงานเลยเทมส์ พี่อนุญาตให้หยุดหนึ่งวัน เผื่ออยากไปไหน อยากทำอะไรพิเศษๆ ให้ตัวเอง" ราณีเอ่ยบอกอย่างใจดี พลางขยิบตาสื่อสารให้ธรณ์ธันย์อย่างรู้กันสองคน
   
ธรณ์ธันย์ถึงกับตีหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว เข้าใจในคำพูดและท่าทางที่พี่โรสสื่อได้เป็นอย่างดี แต่เธอก็อดเกรงใจพี่โรสไม่ได้ คงไม่มีใครในบริษัทได้สิทธิพิเศษแบบนี้นอกจากเธออีกแล้วล่ะ
   
"โหย เส้นใหญ่จริงวุ้ย" ธีราทรกระเซ้าเหย้าแหย่น้องคนเล็กอย่างหมั่นไส้นิดๆ นี่ไม่รู้เป็นโชคดีของน้องเทมส์ที่มีเจ้านายเป็นพี่สะใภ้ หรือเป็นโชคร้ายของเธอที่ดั๊นหลงรักเจ้านายน้องเทมส์ น้องสาวเลยได้อภิสิทธิ์เหนือคนอื่น เฮ้อ...น้องเทมส์จะเสียการเสียงานมั้ยเนี่ย
   
"เจ้านายกับลูกน้องเค้าตกลงกัน ไทม์เกี่ยวไรด้วยเหรอ" ราณีเหล่มองคนรักอย่างหมั่นไส้
   
ธีราทรหัวเราะเบาๆ นึกคิดว่าโรสโหดขึ้นทุกวันๆ แฮะ แต่ก็ไม่กล้าเถียงหรอก ได้แต่ส่งสายตากลับไปหาโรสที่รักว่า... ยอมแล้วจ้า ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวจ้า แต่จะไปนอนแล้ว ขอไทม์เอาตัวไปเกี่ยวกับน้องสาวหน่อยนะ
   
"เรื่องวันเกิดน้องเทมส์เป็นอันเคลียร์เนอะ งั้นพวกเราสลายตัวกันดีกว่า น้าแคร์จะได้พักผ่อนด้วย เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ฝันดีนะคะน้าแคร์ กู้ดไนท์น้องเทมส์" ธีราทรตัดบทจบประชุม ก่อนจะเดินไปหอมแก้มน้องสาว
   
ธรณ์ธันย์รีบเบี่ยงตัวไปยืนบังแคโรไลน์อย่างรวดเร็ว เพราะกลัวพี่ไทม์จะเห็นว่านิ้วมือของเธอกับนิ้วก้อยของคนข้างกายยังเกาะเกี่ยวกันอยู่ แต่ค่อยโล่งอกไปที เพราะพี่คนรองไม่ทันได้สังเกตแน่ พี่ไทม์หอมแก้มเธอเสร็จก็เดินจูงมือพี่โรสขึ้นบันไดไปแล้ว
   
"กู้ดไนท์นะน้องเทมส์" ธัญสินีบอกลาบ้าง พลางอ้าแขนออกรอให้น้องสาวเดินเข้าไปหา
   
ยังเหลือพี่เทปอีกคน! จะเห็นอะไรมั้ย ธรณ์ธันย์พยายามปั้นยิ้มกลบเกลื่อนอาการตื่นเต้นระทึกใจของตัวเอง แต่นับว่ายังมีบุญเกื้อหนุน เพราะเหมือนน้าแคร์จะเดาออกว่าพี่เทปเรียกเธอ หล่อนถึงได้เป็นฝ่ายปล่อยนิ้วก้อยออกไปเสียเอง เทมส์ลอบถอนใจ เดินเข้าไปให้พี่สาวคนโตกอดและหอมแก้มแต่โดยดี
   
หายตื่นเต้นได้เสียที ธรณ์ธันย์มองตามพี่เทปและคนรักเดินขึ้นบันไดไปด้วยความรู้สึกโล่งอกอย่างที่สุด
   
"เทปกับไทม์น่ารักนะคะ หอมแก้มน้องเทมส์ก่อนนอนด้วย"
   
เสียงพูดที่ดังขึ้นใกล้ๆ เรียกธรณ์ธันย์ให้เหลียวไปมอง น้าแคร์เดินมายืนอยู่ข้างกายเธอเหมือนเดิมแล้ว
   
"พี่เทปกับพี่ไทม์น่ารัก แล้วน้าแคร์อยากน่ารักอีกคนมั้ยล่ะคะ"
   
ไม่แค่ถามเสียด้วยสิ เพราะธรณ์ธันย์ยิ้มหวานทั้งหน้าทั้งตา แถมยังทำแก้มป่องใส่อีกต่างหาก
   
แคโรไลน์เบิกตาโต เข้าใจความหมาย โดยไม่ต้องให้อีกคนอธิบาย
   
สีหน้าที่บ่งบอกว่าคิดไม่ถึงของแคโรไลน์ เรียกเสียงหัวเราะจากธรณ์ธันย์ได้ในทันที
   
"เทมส์ล้อเล่นค่ะ ต่อให้น้าแคร์ไม่หอมแก้มเทมส์เหมือนพี่เทปกับพี่ไทม์ น้าแคร์ก็น่ารักอยู่แล้ว"
   
น่ารักมาก และน่ารักที่สุดด้วย ธรณ์ธันย์กลืนอีกสองประโยคลงคอไป อยากจะพูด แต่ก็ไม่กล้า
   
แต่เทมส์หารู้ไม่ว่า เพียงแค่คำชมนิดเดียวก็มีผลให้อีกคนแก้มเปลี่ยนสี แคโรไลน์เสหลบสายตาหนี แทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน แค่คำว่าน่ารักอันน้อยนิด แต่ทำให้เธอรู้สึกพิเศษกับคำพูดนี้ซะเหลือเกิน หรือจะเป็นเพราะคนพูดเป็นน้องเทมส์กันแน่ ทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้ดูพิเศษไปเสียหมด
   
น้าแคร์เขินด้วยอะ ธรณ์ธันย์ยิ้มกริ่มด้วยความสุข ยิ่งพอได้อยู่ตามลำพังสองต่อสอง เธอก็ไม่จำเป็นต้องเก็บกดอารมณ์ที่อยากแสดงออก ไม่ต้องหักห้ามความต้องการในใจ อยากทำอะไรก็สามารถทำตามใจได้ ขอแค่อีกคนไม่ทัดทานห้ามปรามก็พอ เทมส์ถอนหายใจอย่างสบายใจ ไม่ได้อยู่ต่อหน้าพี่ๆ เธอก็คงสัมผัสน้าแคร์ได้มากกว่าแค่เกี่ยวก้อยแล้วใช่มั้ย
   
ปฏิกิริยาทางร่างกายของเทมส์ว่องไวพอๆ กับความคิด เพราะแค่ไม่กี่วินาทีมือนุ่มนิ่มที่อยากจับใจจะขาดก็ถูกคว้าหมับกลับคืนสู่การเกาะกุมของเธออย่างรวดเร็ว
   
"ไปค่ะ น้าแคร์ เราขึ้นข้างบนกันบ้างดีกว่า"
   
คนที่มัวแต่เขินเมินหน้าหนีสะดุ้งนิดๆ แต่ก็เต็มใจให้มือของตัวเองอยู่ในอุ้งมือของสาวน้อยธรณ์ธันย์
   
แม้ว่านี่จะเป็นเพียงครั้งที่สองที่น้องเทมส์จับจูงมือของเธอ แล้วพาเดินไปด้วยกัน ทว่ามันกลายเป็นความคุ้นเคยแสนอบอุ่น ที่กำลังทำให้เธอโลภอยากได้อยากเป็นแบบนี้บ่อยๆ โอ้! อีกไม่นานการกระทำเช่นนี้คงจะกลายเป็นความเคยชินของเธอในสักวัน เป็นเรื่องที่แคโรไลน์อดตกใจไม่ได้ เพราะหากวันไหนที่ไม่มีน้องเทมส์จับมือกันแบบนี้ เธอคงอดใจหายไม่ได้จริงๆ
   
"ง่วงหรือยังคะ"
   
คำถามจากคนที่เดินข้างกายดึงแคโรไลน์ให้หลุดออกจากภวังค์ เธอเหลียวไปมองพลางส่ายหน้าน้อยๆ
   
"น้องเทมส์ล่ะคะ ง่วงหรือยัง พี่ๆ กลับมาที่บ้านแล้วนี่ คืนนี้น้องเทมส์คงไม่เบื่อไม่เหงาแล้วมั้ง"
   
"คืนนี้เทมส์ไม่เบื่อ ไม่เหงา และก็ยังไม่ง่วงด้วยค่ะ"
   
จะเบื่อจะเหงาได้ยังไงกันล่ะคะ ก็เทมส์มีน้าแคร์อยู่ข้างๆ ทั้งคน และก็คงยังไม่ง่วงง่ายๆ ตราบใดที่น้าแคร์ยังสนใจใส่ใจกันอยู่แบบนี้ ธรณ์ธันย์ไม่ได้พูดไป เป็นเพียงความคิดและความรู้สึกที่ตอบคำถามให้กับตัวเอง
   
"น้าว่าเดี๋ยวพอน้องเทมส์เข้าห้อง หัวถึงหมอน ก็นอนหลับได้อย่างสบายใจแล้วล่ะมั้ง" แคโรไลน์เย้ากลั้วเสียงหัวเราะ เธอพอดูออกว่าวันนี้น้องเทมส์แฮปปี้มากกว่าเมื่อวานเสียอีก
   
"ห้องไหนคะ ห้องเทมส์ หรือห้องน้าแคร์"
   
เป็นคำถามที่แคโรไลน์เอาแต่ยิ้มไม่ยอมตอบ ใจจริงเธอก็อยากให้คนที่จูงมือกันเดิน อยู่เคียงข้างกันไปตลอดคืนเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่จะให้พูดออกไปตามใจ เห็นทีคงไม่เหมาะกระมัง แม้ความรู้สึกของเธอและน้องเทมส์จะฟ้องให้เห็นถึงหัวใจของกันและกัน แต่มันก็แค่ฟ้อง มันยังไม่ได้รับการยืนยันอย่างชัดเจน
   
พอน้าแคร์ไม่ตอบ ธรณ์ธันย์ก็อดใจหายไม่ได้ เพราะเธอไม่อยากกลับไปนอนห้องนอนของตัวเองนี่ วันทั้งวันคิดถึงแต่คนนี้ พอตกเย็นก็ได้ใกล้ชิดกัน แล้วตอนนี้จะให้แยกย้ายนอนห้องใครห้องมัน เทมส์ไม่ยอมหรอก
   
"นี่น้าแคร์กำลังจะไล่เทมส์กลับไปนอนห้องตัวเองหรือเปล่าคะ" ธรณ์ธันย์ถามเสียงเหี่ยวแห้งตาละห้อย
   
"แน้ น้ายังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะคะ" แคโรไลน์หัวเราะเบาๆ โถ! น้องเทมส์งอแงเป็นเด็กเชียว แต่เด็กงอแงของเธอก็เปลี่ยนอารมณ์ไวเหลือเกิน กลับมายิ้มเหมือนเดิมได้ในชั่วพริบตา
   
"งั้นคืนนี้เทมส์นอนห้องน้าแคร์เหมือนเมื่อคืนได้มั้ยคะ จะได้นอนหลับอย่างสบายใจ"
   
เลิกงอแง แต่ออดอ้อนแทน ธรณ์ธันย์เอียงคอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดวงตาเว้าวอนร้องขอความเห็นใจให้น้าแคร์อนุญาตสักทีเถอะ    
   
"ตามใจสิคะ น้องเทมส์เป็นเจ้าของบ้านนี่"
   
ได้บัตรผ่านตามการอนุญาตของน้าแคร์แล้ว ธรณ์ธันย์ยิ้มกว้างตาเป็นประกายด้วยความดีใจ แต่ไหนๆ ก็ขอแล้ว เธอคงไม่ขอแค่คืนเดียวหรอก เทมส์บีบกระชับมือนุ่มนิ่มในการเกาะกุมแน่นขึ้น
   
"ถ้าน้าแคร์จะตามใจเทมส์จริง งั้นเทมส์มานอนที่ห้องน้าแคร์ทุกคืนเลยนะคะ"
   
ได้คืบจะเอาศอกนะเด็กคนนี้ แคโรไลน์หัวเราะพลางส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู แต่พอเห็นสาวน้อยธรณ์ธันย์ทำหน้าเว้าวอนรอคำตอบ เธอก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากพยักหน้ารับ ก็ต้องตามใจกันไป ไม่ใช่ตามใจน้องเทมส์ แต่เธอกำลังตามใจตัวเองต่างหากล่ะ ทำตามความต้องการของหัวใจ ที่เรียกร้องอยากจะมีคนคนนี้อยู่ใกล้ๆ เหมือนกับที่น้องเทมส์ก็ไม่อยากห่างไกลไปจากเธอ
   
"งั้นเทมส์ไปอาบน้ำที่ห้องก่อนนะคะ" ธรณ์ธันย์บอกเมื่อหยุดยืนอยู่ด้านหน้าห้องนอนของแขกคนพิเศษ  มือที่จับมือคนข้างกายจำต้องปล่อยไปโดยปริยาย แม้จะเสียดาย แต่เทมส์ก็ไม่อยากเสียเวลา รีบไปรีบมาดีกว่า
   
แคโรไลน์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง แต่ยังไม่ทันจะได้ปิดประตู คนที่เพิ่งบอกว่าจะไปอาบน้ำก็โผล่กลับมายืนยิ้มเผล่อยู่หน้าห้อง ให้คนที่ยืนในห้องออกอาการงุนงงสงสัย
   
"เทมส์จะบอกว่า น้าแคร์อย่าล็อกประตูนะคะ เดี๋ยวเทมส์จะรีบกลับมาหา"
   
แค่นี้? แคโรไลน์หัวเราะ โผล่หน้าออกมามองตามสาวน้อยธรณ์ธันย์ที่วิ่งผลุบหายเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ติดกันอย่างเอ็นดู
   
คงเป็นอีกคืนหนึ่งที่ข้างกายของเธอไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนเช่นเคย หากแต่มีใครบางคนที่หัวใจรู้สึกรักมานอนเคียงคู่กัน แล้วจะข่มตาหลับลงมั้ย เป็นคำถามที่แคโรไลน์ยังไม่รู้คำตอบ แต่สิ่งที่เธอรู้ในตอนนี้คือ... ความสุขในห้วงรักกำลังโอบล้อมตัวและหัวใจของเธออีกคราหนึ่งแล้ว

   











เช้าวันต่อมา สมาชิกบ้านเคนเน็ตทุกคนยังคงดำเนินชีวิตไปตามปกติ ธัญสินีออกจากห้องนอนในเวลา 6 โมงเช้า แต่สองเท้าของเทปก็ต้องหยุดชะงักยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่หน้าประตูห้อง เมื่อดวงตาสีอำพันเผอิญได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไปจากที่เคยเป็น
   
"แพทคะ" เทปร้องเรียกคนรัก ในขณะที่สายตายังจับจ้องร่างที่กำลังเคลื่อนหายเข้าไปในหลังบานประตูอีกห้องหนึ่ง
   
แพทริเซียเดินตามคนรักออกมาจากห้อง เหลียวมองธัญสินีที่ยืนหน้าฉงนงงงวยอย่างนึกสงสัย
   
"น้องเทมส์เดินออกมาจากห้องน้าแคร์" ธัญสินีบอกต่อ แต่คราวนี้คนหน้าตางุนงงกลายเป็นคนรักของเทปแทน
   
"แล้วไงคะเทป"
   
"ไม่ไงหรอกค่ะ ฉันแค่แปลกใจน่ะ ว่าทำไมน้องเทมส์ถึงออกมาจากห้องน้าแคร์ได้ ยังกะว่าน้องเทมส์นอนห้องเดียวกับน้าแคร์งั้นแหละ"
   
"อืม... เทมส์อาจจะแค่เข้าไปปลุกน้าแคร์หรือเปล่าคะ เทปคิดมากไปมั้ยคะ" แพทริเซียเย้าคนรักยิ้มๆ พลางยกมือขึ้นไปลูบแก้มคนรักของเธอที่เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
   
ธัญสินีพยักหน้าเออออ แต่เธอก็ยังติดใจไม่หาย น้องเทมส์ในสภาพชุดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง มองยังไงก็เหมือนคนเพิ่งลุกออกจากที่นอนใหม่ๆ หมาดๆ ซึ่งน้องสาวเธอ คงไม่น่าจะเข้าไปปลุกน้าแคร์ในสภาพคนเพิ่งตื่นหรอกมั้ง เว้นเสียแต่ว่าน้องเทมส์ลุกจากที่นอนในห้องน้าแคร์
   
โอ๊ะ! เป็นเรื่องน่าสงสัย ที่ควรต้องหาเวลาซักถามจากน้องสาวคนเล็กเสียแล้ว

   









ในขณะที่พี่สาวคนโตยังคงค้างคาใจ แต่ธัญสินีก็ไม่มีเวลาพอให้อยู่รอตามตัวน้องเล็กมาถามไถ่ เพราะต้องรีบออกจากบ้าน เพื่อไปส่งคนรักทำงานให้ทันตามเวลาทำการ
   
นับว่าธรณ์ธันย์ขยายเวลาการถูกสอบสวนไปได้อีกชั่วระยะหนึ่ง แม้เทมส์จะไม่รู้ตัวเลยว่าพี่คนโตแอบเห็นถึงพฤติกรรมที่แปลกไปของเธอเข้าให้แล้ว
   
แต่คนเป็นพี่น้องกัน อาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งในบ้าน มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม คนในบ้านเดียวกันย่อมต้องสังเกตเห็นถึงความไม่ปกตินั้นได้ และคนต่อมาที่บังเอิญได้พบกับพฤติกรรมแปลกๆ ของน้องสาวก็คือพี่สาวคนรองของเทมส์นั่นเอง
   
"ที่รักค้า มีประชุมเช้าไม่ใช่หรือคะ ให้ไวเลยค่ะ" ธีราทรร้องเร่งคนรักของตัวเองที่กำลังพยายามรีบใส่รองเท้าส้นสูงอยู่หน้าประตูบ้าน
   
"รู้แล้วๆ โรสก็รีบอยู่เนี่ย ยิ่งรีบยิ่งช้า โอ๊ย!" ราณีบ่นเสียงหงุดหงิด ใส่รองเท้าเสร็จก็รีบก้าวเร็วๆ เดินตามธีราทรไปโรงจอดรถ
   
แต่แล้วสองสาวคู่รักคู่แสบก็มีอันชะงักกึก สี่เท้าพร้อมใจกันหยุดนิ่ง เมื่อสายตาดันได้เห็นภาพอะไรบางอย่างที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ สองตาของคนสองคนพากันเบิกโตอย่างตะลึงงัน เหตุการณ์ในโรงจอดรถที่ปรากฏสู่สายตาคืออะไร???
   
เหตุการณ์นั้นมีผู้มีส่วนร่วมอยู่สองคน นั่นคือน้องเล็กของบ้านเคนเน็ตและแขกของครอบครัว
   
ธรณ์ธันย์ยืนอยู่ข้างรถสปอร์ตคันสีน้ำเงิน แคโรไลน์ยืนอยู่เคียงข้าง มันจะเป็นภาพความสนิทสนมที่ชินตาของคนที่ไทม์ให้ฉายาว่าติ่งน้าแคร์มาก หากทั้งคู่แค่ยืนคุยกัน แต่นี่... อะไรคือน้องเทมส์หอมแก้มน้าแคร์ค้า?
   
"ร...โรส น้อง...เทมส์หอมแก้มน้าแคร์" ธีราทรตะกุกตะกักพูดแทบไม่เป็นคำ
   
"อืม... แต่เทมส์ก็หอมแก้มพวกเราเป็นปกตินะ แค่เพิ่มน้าแคร์มาอีกคน" ราณีพยายามคิดในแง่ดี แต่ก็อดคิดต่อไม่ได้ว่าการที่เทมส์หอมแก้มน้าแคร์นั้น มันไม่เหมือนกับที่สาวรุ่นน้องหอมแก้มเธอหรือคนในครอบครัว เทมส์ดูมีความสุขมาก ดูตาสิ วิ้งวาวเชียว
   
แต่!! เพียงไม่กี่วินาที สองสาวก็ได้เห็นภาพที่ชวนช็อกยิ่งกว่าเก่า ธรณ์ธันย์เข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้ว แต่เทมส์ก็ยังไม่ยอมขับรถออกจากที่จอด เทมส์เปิดกระจกยื่นใบหน้าออกมา และ...และ...และคราวนี้คนที่เป็นฝ่ายสร้างภาพให้คนแอบมองได้สตั๊นท์แทบจะหยุดหายใจ คือแขกคนพิเศษของบ้านที่ค้อมตัวก้มหน้าไปหอมแก้มน้องสาวคนเล็ก
   
"ร...โรส น้า...แคร์หอมแก้มน้องเทมส์ คุณพระ! นี่มันอะไรกัน" ธีราทรครางเสียงสั่น ยกมือขยี้ตาแรงๆ แต่ก็สองคนนั้นเลิกกิจกรรมหอมแก้มกันไปซะแล้ว
   
"เมื่อกี้ไทม์แค่ตาฝาดไปใช่มั้ย"
   
"ถ้าไทม์ตาฝาด โรสก็คงตาฝาดเหมือนไทม์แหละ เพราะโรสก็เห็นภาพเดียวกันทุกอย่าง" ราณีเอ่ยพูดเสียงเลื่อนลอย เหตุการณ์เมื่อวานที่คุยกับธรณ์ธันย์ในห้องทำงานย้อนกลับเข้ามาในความคิดเป็นฉากๆ
   
"น้าแคร์กับน้องเทมส์ดูสนิทสนมกันแปลกๆ เนอะ มีหอมแก้มกันก่อนไปทำงานด้วย ยังกะเป็นแฟนกันยังไงยังงั้น เฮ้อ...ไทม์คิดมากไปปะเนี่ย พอเราชอบผู้หญิง มันก็จะมีบางครั้งนะ ที่คิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนเรา"
   
ธีราทรหลับตาส่ายหน้าแรงๆ ราวกับจะขับไล่ภาพที่เพิ่งมองเห็น และขจัดความคิดบ้าๆ ของตัวเอง น้าแคร์กับน้องเทมส์เป็นแฟนกันเนี่ยนะ คงไม่ใช่หรอก ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ อายุห่างกันตั้งกี่ปี และที่สำคัญน้องเทมส์กับน้าแคร์ไม่ได้อยู่ในสปีชีส์เดียวกับเธอ เพราะฉะนั้นความคิดด้านลบ ลืมไปได้เลย ไทม์ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก น้องสาวของเธอกับน้าแคร์ก็แค่สนิทสนมกันมากๆ เท่านั้นเอง
   
"อือ... เราคงคิดมากไป"

ราณียืนมองรถสปอร์ตคันหรูแล่นออกไปจากบ้าน ก่อนจะพาสายตาไปมองหญิงสาวร่างระหงที่ยังยืนอยู่ตรงจุดเดิมอย่างเคลือบแคลงใจ
   
เมื่อวานนี้เทมส์ก็แอบเผยออกมาแล้วว่ากำลังอินเลิฟ แต่อินเลิฟกับใครเจ้าตัวไม่ยอมบอก เพราะต้องการเวลาในการยืนยันความชัดเจนในความสัมพันธ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่ว่า แต่ไหนแต่ไรมา เทมส์ไม่เคยมีความลับกับเธอ ถ้าเทมส์จะปิดบังนั่นอาจจะเป็นเพราะใครบางคนที่เทมส์อินเลิฟด้วย คือคนที่เธอรู้จักหรือบางทีก็อาจเป็นคนใกล้ชิด
   
เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า คนที่เทมส์กำลังปิ๊งปั๊งพร้อมเดินหน้าเข้ายึดหัวใจมาเป็นของตัวเองคือ...น้าแคร์
   
ใช่ หรือ ไม่ใช่! คำตอบนี้คนยืนยันได้มีเพียงคนเดียวคือเทมส์เท่านั้น
   
แต่จากสิ่งที่มองเห็นเมื่อกี้ ราณีแน่ใจไปกว่า 50% แล้วว่า สองสาวธรณ์ธันย์กับแคโรไลน์มีความสัมพันธ์มากเกินกว่าแค่สนิทสนมกันแน่นอน
   
โอ๊ย! เทมส์เอ๊ย พี่ขอให้คนของเทมส์ไม่ใช่น้าแคร์ทีเถอะ ไม่งั้นล่ะยุ่งแน่ ราณีเหลือบตามองคนรักด้วยความหวาดหวั่นใจ เธอไม่ได้กลัวไทม์โกรธหรือรับไม่ได้กับความรักของน้องสาว แต่ที่เธอกลัวคือแด็ดดี้กับแม่ณีของสามพี่น้องเคนเน็ตจะรับไม่ได้ต่างหากล่ะ
   
น้องนุชคนสุดท้องจะเดินตามรอยกลายเป็นเลสเบี้ยนเหมือนสองพี่สาว แค่คิด โรสก็สยองไปทุกอณูรูขุมขนเลยทีเดียว เฮ้อ....








++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++






เซอร์ไพรส์ 555 ย่องมาแบบเงียบๆ

ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายหัว เอ๊ย! หายตัวไปนาน ขอโทษจริงๆ ค่ะ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ แต่ขอความเห็นใจแทนละกันน้า 55

เผอิญเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิต มรสุมมะรุมมะตุ้มทุกด้าน กว่าจะกลับมายืนทรงตัวได้ มันก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่ๆ อารมณ์เอย ความคิดสร้างสรรค์ จินตนาการ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานเขียนนิยาย มันเลยพลอยเลือนหายสลายโต๋ไปหมด แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ฟ้าหลังฝนมันก็ย่อมมีอะไรดีๆ รออยู่เนอะ

พูดถึงนิยายดีกว่า หวังว่าคงจะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ สารภาพตามจริงเลยค่ะ จากตอนที่ 8 ไม่ได้ที่ลงเมื่อ 5 เดือนที่แล้ว ไม่ได้แต่งต่อเลยค่ะ เพิ่งจะมาได้แต่งต่อจริงๆ ก็คืนที่ผ่านจรดเช้าวันนี้ 555 อาจจะไม่ดีไม่งามไม่สนุกเท่าเก่า อันนี้ก็ต้องกราบขออภัยด้วย ขอเวลาในการเคาะสนิทสักหน่อยนะคะ แต่งไปนานๆ บางทีก็มีลืมๆ มันก็เป็นเรื่องปกติของคนที่ร้างไร้ในสิ่งที่ตัวเองเคยชินเนอะ

สำหรับนิยายตอนนี้ชื่อตอน 9.1 งั้นตอนต่อไปก็ 9.2 นั่นแปลว่า มีอีกครึ่งหนึ่งอย่างแน่นอนจ้ะ (นี่ขอบอกตามตรงเลยนะคะ ว่าคนเขียนมีวันว่างแค่ 1 วัน กับ 1 คืน เอามาปั่นนิยายโดยเฉพาะเล้ย) จะว่างอีกทีก็กลางๆ วีคหน้า 4-5 วัน ถ้ายังไหว เดี๋ยวจะรีบเข็นอีกครึ่งต่อมาให้ไว ***ถ้ายังไหวน้า***

แต่ไม่รับประกันและไม่สัญญานะคะ ว่าจะมาชัวร์ๆ เมื่อไหร่ (ทำไม่ได้จริง ไม่กล้ารับปากค่า แหะๆ) เอาเป็นว่ามาเมื่อเห็นเนอะ เพราะมรสุมชีวิตคลี่คลาย แต่ยังโดนพายุเรื่องงานโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งใส่อยู่เลยค่า (โปรดสงสารและเห็นใจนักเขียนตาดำๆ คนนี้ด้วยนะค้า)

ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ แต่ถ้าอยากเป็นเพื่อนกัน มาเมาท์มอยหอยกาบกันได้ที่เฟซบุ๊ก Viswee นะจ๊ะ





พบกันใหม่เมื่อเห็นตอนต่อไปนะคะ :P





 ++++++ViSwee++++++



 :45: :45: :45:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น
kea
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 0


ดูรายละเอียด อีเมล์
10 มีนาคม 2016 เวลา 10:48:31
รอน้องเล็กเสมอนะคะ ฝากคุณน้าดูแลน้องด้วย พักผ่อนเยอะๆนะ เรียกพลังเต็มที่ ฮึบๆ
คิดถึงเจ๊ไทม์
รอผลงานของคุณเสมอนะคะ ^__^
kea
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 0


ดูรายละเอียด อีเมล์
05 มกราคม 2016 เวลา 01:16:35
คิดถึงคู่นี้ค่ะ คิดถึงสามพี่น้อง คิดถึงภาษาของคุณ
 สู้ๆนะคะ เรื่องราวก็ต้องใช้เวลาเนาะ พาตัวอักษรมาร้อยเรียงเป็นชีวิตของคนทั้งคู่ ที่คู่กัน
รอๆค่ะ เสมอ :47:
kea
หน้าใหม่
*
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 0


ดูรายละเอียด อีเมล์
18 ตุลาคม 2015 เวลา 11:37:39
น่ารักกก ค่อยๆเก็บเกี่ยวกันไป เติมใจเติมความรู้สึกให้กัน มันดีจริงๆๆ อ๊ายยยยย :28:

สู้ๆค่ะ รักษาสุขภาพด้วย ขอให้พลังจงอยู่กับคุณนะคะ แรงยังมีในทุกๆวัน มรสุมผ่านก็ขอให้ฟ้างามเสมอ

ยังไงก็คอยเสมอๆค่ะ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยิ้มให้กับนิยายรัก ขอบคุณค่ะ  :07:  
แสดงความคิดเห็น