web stats

ข่าว

 


สายรุ้ง & หนึ่งฤทัย ตอนที่ ๗

โพสต์โดย: n-ew วันที่: 15 ตุลาคม 2015 เวลา 18:06:27 อ่าน: 2576

ตอนท่ี ๗

"เชฟมาถึงแล้วนะคะ คุณจะให้เข้าพบเลยไหม" หนึ่งฤทัย เดินเข้ามาถามสายรุ้ง โดยให้ชราธรรออยู่ด้านนอก

"ให้เข้ามาได้เลย" บอกโดยไม่เงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะเลยด้วยซํ้า

"ค่ะ..." รับคําสั้นๆ ก่อนจะออกไปเรียกชราธร

"เจ้านายใจดี หรือเปล่า" ชราธรกระซิบถามเบาๆ

"ก็ดี" หน่ึงฤทัยตอบสั้นๆ เพราะเธอก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน เท่าที่ได้เจอสายรุ้ง บางคร้ังก็ดี แต่บางทีก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากจะญาติดีกับเธอสักเท่าไหร่ อารมณ์ของหล่อนพลิกไปมา จนไม่รู้ว่าแท้ท่ีจริงแล้วสายรุ้งเป็นคนยังไงกันแน่

"อะไรของเธอ ก็ดี..." ชราธรถามอย่างสงสัย

"เข้าไปหาคําตอบเอาเองก็แล้วกัน" บอกขณะเดินนำเข้าไปในห้องทํางานของสายรุ้ง ชราธรรีบตามเข้าไปติดๆ

"นี่คุณสายรุ้ง เป็นเจ้านายของเรา ส่วนนี่ก็ชราธรเป็นเชฟคนใหม่ค่ะ" หน่ึงฤทัยแนะนําให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน

"สวัสดีค่ะเจ้านาย แซมมี่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" ชราธรยกมือไหว้สายรุ้ง พร้อมกับย่อเข่าเล็กน้อย ราวกับเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ

"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรนะ" รับไหว้ยิ้มๆ มองอย่างอารมณ์ดีกับท่าทางของชราธร

ช่ือชราธร เรียกสั้นๆ ว่าแซมมี่ก็ได้ค่ะ"

"อื้อ...ดูอินเตอร์ดีนะ แซมมี่...ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะ อย่าคิดว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้องเลย คิดซะว่าเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน" ยิ้มให้ชราธรขณะบอกอย่างใจดีและเป็นกันเอง ทําเอาชราธรยิ้มแก้มแทบปริ หน่ึงฤทัยมองอย่างแปลกใจทีกับเธอไม่เห็นจะยิ้มให้แบบนี้บ้าง

"ขอบคุณค่ะ เจ้านายอยากกินอะไรเป็นพิเศษ บอกแซมมี่ได้เลยนะคะ รับรองว่าจะทําอย่างสุดฝีมือเลยค่ะ"

"อื้อ...ทําส้มตําเป็นไหมละ ฉันชอบ...วันหลังทําให้กินมั่งก็ดีนะ" สายรุ้งคุยกับชราธรยิ้มแย้ม อย่างถูกใจ

 "ทําเป็นค่ะ รับประกันความแซ่บและนัวด้วยค่ะ" ชราธรทําท่าทางประกอบ ให้สายรุ้งได้หัวเราะคิกคัก

"ดีๆ หาแบบนี้มานานละ อย่าดีแต่โม้ละกัน" บอกอย่างอารมณ์ดี หนึ่งฤทัยมองสายรุ้ง ท่ีกําลังคุยกับชราธรอย่างสนุกสนาน ยามหล่อนยิ้มแย้มแบบน้ีทําเอาโลกท้ังใบดูช่างสวยงามย่ิงนัก น่าจะยิ้มบ่อยๆ

เอ่อ...แล้วแซมม่ีต้องรอให้เลขาของเจ้านาย ทํารายการอาหารให้ทุกเช้าด้วยหรือเปล่าคะ" ชราธรรีบถามข้อสงสัยที่มีนาเคยบอกเอาไว้

"หือ...อะไรนะ ฉันไม่เคยให้มีนาทําอะไรแบบน้ันนะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้แซมม่ีก็คิดรายการอาหารเองได้เลย แล้วถ้าฉันต้องการอะไรเป็นพิเศษจะให้หน่ึงฤทัยไปบอกก็แล้วกัน" สีหน้าดูเครียดขึ้นกับคําถามของชราธร นี่เป็นอีกครั้งที่ได้ยินหลังจากที่หนึ่งฤทัยเคยบอกเรื่องเชฟคนเก่าลาออก

"เฮ้อ...โล่งอกไปที ตอนแรกท่ีได้ยินเลขาของเจ้านายบอก เอาตรงๆ แซมมี่แทบจะถอดใจตามเชฟคนเก่าไปแล้วเหมือนกัน ดีที่หนึ่งห้ามไว้เสียก่อน" ชราธรจีบปากจีบคอบอกสายรุ้ง


"ตอนนี้สบายใจแล้ว ก็ทําอาหารมาให้ลองชิมตอนเท่ียงด้วยนะ จะได้รู้ว่าสมควรจะจ้างต่อหรือเปล่า สายรุ้งงบอกพร้อมกับทําสีหน้าจริงจังข้ึน

"เจ้าค่ะ รับรองจะทําสุดฝีมือเลยทีเดียวค่ะ รับคําส่ังอย่างแข็งขัน รู้สึกดีที่สายรุ้งใจดี และเป็นกันเองด้วย

"มีนายังไม่เข้ามาเหรอ หันไปถามหน่ึงฤทัยที่ยืนเฉยอยู่ไม่ไกล

เอ่อ...ตั้งแต่วันท่ีคุณโทรมาให้ดิฉันไปเอารายช่ือที่โต๊ะทํางานของมีนา จนวันน้ีดิฉันยังไม่เห็นเธอเลยค่ะ" หนึ่งฤทัยบอกออกไปตามความเป็นจริง แล้วก็นึกถึงกระดาษปึกน้ัน ที่เธอหยิบติดมือมาจากโต๊ะทํางานของมีนา

"เอ่อ...ดิฉันมีอะไรบางอย่าง อยากจะให้คุณดู แต่ต้องขอกลับไปเอาท่ีห้องก่อน แซมมี่เธอรออยู่ที่นี่ก่อนนะ จะได้ช่วยดูด้วย" บอกอย่างตัดสินใจ ก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาแค่ไม่ก่ีนาทีก็กลับเข้ามาพร้อมกับกระดาษปึกใหญ่ยื่นให้ สายรุ้งมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ยื่นมือรับกระดาษปึกนั้นมาอย่างสงสัย คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่ออ่านผ่านๆ ไปหน้าแรก แล้วรีบเปิดไปดูในหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าเคร่งเครียดข้ึนอย่างเห็นได้ชัด

"นี่มันอะไรกัน คุณไปเอามันมาจากไหน" เงยหน้าถามหนึ่งฤทัยเสียงเครียด ชราธรมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร

วันน้ันที่คุณให้ดิฉันเข้าไปเอารายช่ือลูกค้าท่ีโต๊ะทํางานของมีนา ดิฉันเห็นกระดาษปึกน้ี รู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ ก็เลยหยิบออกมาด้วย คิดว่าคุณน่าจะยังไม่รู้ หนึ่งฤทัยบอกท่ีมาอย่างละเอียด

"ถ้าฉันรู้ คุณคงไม่ได้เห็นมันวางอยู่ตรงน้ันหรอก แซมมี่ในฐานะท่ีคุณเป็นเชฟ คิดยังไงกับเรื่องนี้ ถามพร้อมยื่นกระดาษปึกน้ันส่งให้ ชราธรรีบรับมาเปิดดูอย่างรวดเร็ว

"ต๊าย ! นี่มัน...คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว มันคือการโกงชัดๆ " ชราธรยกมือทาบอก ร้องเสียงหลงตามแบบฉบับของตัวเอง เมื่อได้อ่านข้อความในกระดาษพวกนั้นแล้ว มันคือรายการอาหารท่ีมีนาทําขึ้นให้กับเชฟทุกวัน มันมีราคาจริงของวัตถุดิบที่สั่งซื้อมากับราคาที่มีนาทำเบิกจากสายรุ้ง ซึ่งแน่นอนว่ามันถูกบวกราคาเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว และส่วนต่างเหล่านั้นคงไม่ได้หายไปไหน นอกจากเข้ากระเป๋าของมีนา และนี่คือสาเหตุที่มีนาต้องการเป็นคนกําหนดรายการอาหารเอง รวมถึงการสั่งซื้อของเองด้วย

ถึงว่า...ทําไมหล่อนจะต้องเป็นคนกําหนดรายการอาหารเองเท่าน้ัน" ชราธรตอกย้ำความจริงที่เพิ่งถูกเปิดเผย

"ถ้าพวกคุณเป็นฉัน จะทําอย่างไรกับเรื่องนี้" สายรุ้งถามอย่างขอความเห็น

"ชราธรบอก "ไล่ออก" // หน่ึงฤทัยบอก "คุยกันก่อน ท้ัง ชราธรและหน่ึงฤทัยพูดขึ้นมาพร้อมๆ กัน แต่คนละความหมาย

แซมม่ีทําไมถึงให้ไล่ออก" สายรุ้งหันไปหาชราธรก่อน

"หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ แค่ไล่ออกก็ถือว่ากรุณาสุดๆ แล้วนะคะ บุญเท่าไหร่แล้วที่ไม่แจ้งตํารวจจับ คาดว่าน่าจะทํามานานแล้วด้วยซ้ำ จากท่ีเชฟคนเก่าบอกว่าไม่เคยได้คิดรายการอาหารเลยตั้งแต่แรก คุณก็น่าจะรู้ว่าเชฟคนเก่าอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว" ชราธรบอกอย่างคนที่ไม่ยอมอะไรง่ายๆ

"แล้วคุณล่ะ ทําไมถึงให้คุยก่อน หันไปถามหน่ึงฤทัยบ้าง

อย่างน้อยคุณก็ควรให้โอกาสเธอได้อธิบายว่าทําไมถึงต้องทําแบบน้ัน บางทีคุณอาจจะให้อภัยเธอได้ ถ้าได้ฟังเหตุผลของเธอแล้ว หน่ึงฤทัยบอกอย่างไตรตรอง เธอถูกคุณย่าสอนเสมอว่าการให้โอกาสคน และการให้อภัยเป็นสิ่งที่ดีท่ีสุด

"ฉันจะลองคุยกับมีนาดู สายรุ้งเลือกที่จะเช่ือหน่ึงฤทัย ทําเอาเธอยิ้มออกมาได้ ส่วนชราธรก็ทําสีหน้าไม่เห็นด้วยอย่าง เซ็งๆ

แซมมี่ไปทําอาหารเท่ียงต่อ ส่วนคุณมาช่วยเช็ครายการจัดซื้อย้อนหลัง ท่ีมีนาทําของแต่ละแผนกให้ที" ชราธรรับคําสั่งแล้วรีบออกไป

หน่ึงฤทัยช่วยสายรุ้งเช็คและเปรียบเทียบรายการจัดซื้อ รวมถึงบัญชีรายรับรายจ่ายท่ีมีนาเป็นคนทําคนเดียวมาตลอดอย่างละเอียดที่สุดเท่าท่ีจะทําได้ ทําให้ท้ังสองคนเห็นว่าทุกอย่างตัวเลขไม่ตรงกันสักรายการ

ทําไม...ฉันต้องเจอคนท่ีไว้ใจ ทําร้ายฉันด้วยนะ" สายรุ้งถึงกับเอามือกุมขมับ เมื่อเห็นหลักฐานคาตา

"อย่าคิดมากเลยนะคะ ถือว่าโชคร้ายก็แล้วกัน หน่ึงฤทัยพยายามปลอบเท่าที่จะทำได้

"ฉันไม่เป็นไรหรอก มากกว่าน้ีก็เคยมาแล้ว น้ําเสียงแข็ง แววตาวาวขณะท่ีพูด หนึ่งฤทัยรู้สึกกลัวข้ึนมาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นสายตาน่ากลัวแบบน้ีมาก่อน


มีนาเดินเข้ามาอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่รู้ว่าสายรุ้งกลับมาก่อนกําหนด เดินนวยนาดหิ้วถุงใส่ของท่ีเธอไปเดินซื้อในห้างมาอย่างมีความสุข ขณะท่ีเดินผ่านห้องของสายรุ้ง เป็นจังหวะท่ีหน่ึงฤทัยเดินออกมาจากห้องนั้นพอดี มีนาไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปต่อว่าหนึ่งฤทัยเสียงดังอย่างวางอํานาจใส่

"นี่เธอ...เข้าไปทําไมในห้องเจ้านาย ไม่มีมารยาทเข้าไปโดยท่ีเจ้าของห้องไม่อยู่"

"แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่าเจ้าของห้องไม่อยู่" หนึ่งฤทัยย้อนกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"เจ้านายยังไม่กลับมาจากญี่ปุ่น แล้วจะอยู่ได้ยังไง เธอไม่ต้องมาแกล้งปกปิดความผิดของตัวเองเลย เข้าไปทําไม ขโมยอะไรออกมาหรือเปล่า" ต่อว่าเสียงดังข้ึน เมื่อถูกหน่ึงฤทัยย้อนใส่อย่าง ไม่เกรงกลัว เสียงของมีนาดังเข้าไปถึงด้านใน สายรุ้งเปิดประตูออกมาดูอย่างสงสัย

 "เอะอะโวยวายเสียงดังอะไรกัน นี่มันที่ทํางานนะไม่ใช่ตลาดสด"

คุณรุ้งกลับมาต้ังแต่เมื่อไหร่คะ แล้วทําไมไม่มีใครบอกมีนาเลยสักคนว่าเจ้านาย กลับมาแล้ว" มีนาหน้าถอดสีอย่างตกใจ เมื่อเห็นสายรุ้งเดินออกมาจากห้องทํางาน

"ฉันจะไปจะมาต้องรายงานเลขาด้วยเหรอ แล้วเธอเป็นเลขาของฉันจะไปไหนมาไหน ไม่คิดจะบอกกล่าวอะไรเจ้านายเธอบ้างหรือไง" สายรุ้งต่อว่าอย่างประชดประชัน หน่ึงฤทัยแอบยิ้มเยาะใส่มีนา ท่ีหันมามองเธอตาขวาง

"เอ่อ...มีนาไม่ค่อยสบาย เลยไปโรงพยาบาล นี่ก็ยังไม่ค่อยหายดีเลยนะคะ แกล้งทําเสียงราวกับป่วยข้ึนมาทันที ทั้งที่เพิ่งจะต่อว่าหนึ่งฤทัยอยู่ฉอดๆ

"ไปโรงพยาบาล แต่ได้ถุงจากห้างดังกลับมาเต็มมือเลยนะ เชิญเข้ามาในห้องก่อนสิ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว สายรุ้งมองท่ีมือของมีนา ซึ่งหิ้วถุงของห้างสรรพสินค้าอยู่หลายใบ ก่อนจะกลับเข้าห้องทํางานไป

"เธอฟ้องอะไรเจ้านาย" มีนาหันมาต่อว่าหนึ่งฤทัยเสียงขุ่นอย่างพาลหาเรื่อง และรู้สึกเสียหน้า

"ทําไมฉันจะต้องฟ้องด้วย เจ้านายเค้าก็มีตาและก็มีหูนะคะ หน่ึงฤทัยย้อนใส่อย่างไม่ยอมลงให้ ก่อนจะเดินกลับไปห้องทํางานของเธอบ้าง

"ฟ้องได้ก็ฟ้องไป คนอย่างฉันไม่กลัวหรอก จะบอกให้เอาบุญนะ ไม่ว่าจะยังไงเจ้านายก็ต้องเชื่อฉันมากกว่าเธออยู่แล้ว" พูดตามหลังอย่างเยาะหยัน

"ขอให้คุณโชคดีก็แล้วกันนะคะ หน่ึงฤทัยหันไปบอกยิ้มๆ แบบมีเลศนัยบางอย่าง แต่มีนาไม่สนใจ

หลังจากนั้น หน่ึงฤทัยก็ได้ยินเสียงโวยวายของมีนาดังมาถึงห้องท่ีเธอนั่งทํางานอยู่ แปลกท่ีเธอพยายามเงี่ยหูฟัง แต่กลับไม่ได้ยินเสียงของสายรุ้งเลยแม้แต่น้อย คนที่ผ่านอะไรมาตั้งมากมายอย่างสายรุ้ง คงมีสติพอท่ีจะไม่เอะอะโวยวายแข่งกับมีนาเป็นแน่ คงมีแต่เพียงเสียงของมีนาท่ีเริ่มฟูมฟาย พร้อมกับเสียงพูดเหมือนทวงบุญคุณ ท่ีทํางานให้กับสายรุ้งมาเนิ่นนาน ตั้งแต่สายรุ้งยังไม่รํ่ารวยเท่าน้ี และในท่ีสุดเสียงของมีนาก็ค่อยๆ เงียบหายไป

จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูปิดกระแทกโครมใหญ่ดังมาให้ได้ยินอย่างถนัดชัดเจน หน่ึงฤทัยนึกเป็นห่วงสายรุ้งข้ึนมาเหมือนกัน แต่ตราบใดท่ีเธอยังไม่เรียกหา ก็ไม่ควรมีใครเข้าไปยุ่ง แล้วเสียงก็เงียบหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดข้ึน สักพักใหญ่สายรุ้งเดินเข้ามาบอกเพียงสั้นๆ ว่ามีนาลาออก ไปแล้ว ต่อไปนี้ให้เธอทําหน้าที่เลขาแทนด้วย หน่ึงฤทัยได้แต่ทําตาปริบๆ เธอควรจะดีใจใช่ไหมที่ไม่ต้องเจอหน้าแม่เลขามีนา อีกต่อไป แต่มีงานให้ทําเพิ่มข้ึนมาอีกตําแหน่งหน่ึง แต่จะว่าไปเธอก็ทํางานแทบจะทุกอย่างอยู่แล้ว เพิ่มมาอีกหนึ่งตําแหน่งคงไม่แปลก...





****ขอกำลังใจด้วยนะคะ****

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น