web stats

ข่าว

 


Scarlet Fox Season3- บทที่ 7 : เล่ห์รักนางมาร

โพสต์โดย: anhann วันที่: 05 ตุลาคม 2015 เวลา 19:06:13 อ่าน: 434






บทที่ 7 : เล่ห์รักนางมาร



เธอเดินตามหานางแทบทุกห้องในเรือนอันกว้างใหญ่  ไม่เข้าใจเลยว่า  ทำไมถึงรู้สึกร้อนรนนักที่ไม่รู้ว่า  นางอยู่ที่ไหน  ความจริงเธอควรจะสบายใจมากกว่าที่นางไม่อยู่กวนประสาทกวนอารมณ์กัน  แต่ไม่เลย  เธออยากรู้ความเป็นไปของนาง..

จิ้งจอกเก้าหาง.. นางจะต้องทำบางอย่างกับเธอไว้แน่ๆ 

หรือเธอถูกสาป...

ไม่รู้..  เธอไม่รู้อีกต่อไปแล้ว..  รู้แค่ว่า  เธอต้องเจอนางให้ได้  ไม่ว่าจะต้องพลิกแผ่นไม้ทุกแผ่นในเรือนของนาง  หรือรื้อทุกผืนดิน

หากในช่วงเวลาที่ขีดความอดทนของเธอจะขาดสะบั้นลง  ความคิดที่จะเผาเรือนหลังนี้ก็สลายหายไป  เมื่อสายตาหันไปเจอเรือนร่างบอบบางในชุดกิโมโนสวยสดนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ริมบ่อปลาคาร์ฟ  นัยน์ตาสีทองอร่ามมองทอดลงไปในบ่อ  แต่ดูไม่เฉพาะเจาะจงว่า  มองปลาหรือมองอะไรอยู่

แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า  จิ้งจอกอย่างนางมีกิจกรรมเช่นนี้ด้วย..

นางดูสวยงามราวหญิงสาวผู้ปราศจากพิษภัย  ทำไมนะ  ทำไมนางจึงต้องเป็นปีศาจ  ทำไมจึงต้องเป็นศัตรู  ทำไมนางจึงไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป  แล้วทำไมเธอจะต้องวุ่นวายใจด้วย

ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปหาหญิงงามที่บ่อปลา  ไม่ยอมเสียเวลาอิดออดอีกต่อไป  ยืนมองนางอยู่สักพัก  นางก็ยังทำเฉยราวไม่รับรู้ถึงการมาของเธอ  แต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่รู้  บางทีนางอาจจะรู้ตั้งแต่ที่เธอเดินตามหาแล้ว

ซีโรเอะกลอกตาเล็กน้อย  เบื่อหน่ายในความมากเรื่องของผู้หญิงตัวเล็กจ้อยแต่ฤทธิ์เดชไม่ใช่น้อยคนนี้เหลือใจ  แต่ต่อให้เบื่อยังไง  เธอก็ยังนั่งลงข้างๆ ร่างบางแทบปลิวลมได้ของนาง

"จะจับปลากินหรือไง  นั่งจ้องอยู่นั่นแหละ" แขวะนางอย่างอดไม่ได้  และใบหน้าน่ารักก็หันขวับมา  จ้องเธอด้วยดวงตาสีทองอันน่ากลัว  เธอตกใจ  แต่จะไม่เปิดเผยมันหรอก  เธอไม่กลัวผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้อยู่แล้ว  แม้นางจะไม่ใช่แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ  แต่เป็นนางจิ้งจอกเก้าหาง

"ข้าจะกินปลาหรือกินอะไรก็เรื่องของข้า  เจ้ายุ่งอะไรด้วย"  คนสวยตัวเล็กสวนกลับ  วักน้ำในบ่อขึ้นมาดีดใส่หน้าอีกคนที่เบี่ยงหน้าหนีกัน

"ทำงอนเป็นสาวๆ ไปได้  เจ้าอายุเป็นพันปีแล้วนะ" ซีโรเอะแกล้งแหย่  แก้มขาวนวลของสาวร่างเล็กปรากฏรอยแดงจางๆ ก่อนที่มือบางๆ จะผลักเธอให้หงายหลังไปนั่งกับพื้นดิน  ได้ยินเสียงนางพูดว่า  สมน้ำหน้า  แล้วก็หันไปนั่งมองปลาต่อ  สีหน้าเปลี่ยนกลับไปเป็นเฉยเมยดังเดิม

ร่างโปร่งขยับขึ้นมานั่งใหม่  คราวนี้แกล้งกระแซะมาใกล้ร่างบาง  จ้องหน้านางเนิ่นนานจนดวงตาสีทองหันมามองอย่างรำคาญ  "ไม่ได้เป็นห่วงนะ  แค่สงสัยว่า  เจ้าคิดแผนร้ายอะไรอยู่หรือเปล่า"

จิ้งจอกสาวเม้มปาก  ดีดหน้าผากเธอเข้าให้  คล้ายหมั่นไส้ที่เธอพูด  แต่ในที่สุดเธอก็เห็นรอยยิ้มน้อยๆ จากริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักนั่น

"ถ้าเจ้าไม่อยู่  ใครจะมากวนใจข้าแบบนี้นะ"

น้ำเสียงเศร้ากับแววตาหม่นเหงา  พาเอาเธอใจหายไปด้วย  สาวสวยผู้อยู่มานานมากกว่าเธอถึงครึ่งชีวิต  อาจจะคิดเบื่อหน่ายชีวิตและความจำเจขึ้นมาบ้างก็เป็นได้  แค่ห้าร้อยปี  เธอยังเบื่อกับความไม่มีอะไรทำเลย  เธอไม่เหมือนอิจิโอะที่หมดเวลาไปกับการเขียนหนังสือหรือดูแลชาวบ้าน  หรือดูแลบรรดาสาวๆ ในฮาเร็มให้เป็นสุขอยู่ดี  ส่วนเธอนอกจากจะช่วยงานพี่แล้ว  เธอก็เหมือนจะไร้สาระไปวันๆ

"เจ้าก็ไปกวนคนอื่นแทนน่ะสิ  เจ้าถนัดเรื่องนี้อยู่แล้วนี่"  ซีโรเอะว่า  หากกลับรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้น  เพราะคนน่ารักข้างๆ ยิ้มอย่างไม่เต็มใจกลับมา  และก็เหมือนว่า  ความหงุดหงิดที่นางพยายามซ่อนไว้จะส่งผลให้ปลาในบ่อน้ำเริ่มแตกตื่น  หรือนางจะต้มปลาทั้งที่มันยังไม่ทันตาย

"คานาเอะ  หยุดนะ  เจ้ากำลังจะฆ่าพวกมัน" 

เสียงตื่นตระหนกจากเธอ  ดึงสตินางกลับคืนมาได้  แต่ปลาในบ่อก็ยังคงตื่นกลัว  พวกมันพยายามจะกระโดดหนีตายออกมาจากบ่อ  คานาเอะตกใจ  นางคล้ายจะพยายามไม่ให้ปลากลัว  แต่มันไม่สำเร็จ  ปลาคาร์ฟตัวโตที่สุดในนั้น  ก็กระโดดออกมาดิ้นพล่านอยู่ข้างบ่อแทน  มันกำลังจะตาย..

"คานาเอะ  มานี่!"  เธอตะโกน  โอบตัวร่างบางมากอดไว้ด้วยมือข้างเดียว  และใช้มืออีกข้างร่ายมนต์ส่งปลากลับคืนสู่บ่อ  แล้วมันก็พากันว่ายน้ำต่อไปคล้ายไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

"เจ้า..  เจ้าทำได้ยังไง"  เสียงหวานใสถามกระท่อนกระแท่น  ร่างบางยังแอบอิงเธออยู่ระหว่างดวงตามองปลาในบ่ออย่างสงสัย

"มนต์ง่ายๆ ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ  เจ้านั่นแหละ  เป็นอะไรไป" ซีโรเอะตอบ  มองดวงตาสีทองอย่างสังเกตสังกา  เจ้าของดวงตาคู่นั้นหน้าเจื่อนไป  นางขยับตัวคล้ายจะบอกเป็นนัยๆ ว่าให้เธอปล่อยตัว 

"ซีโร่..  ข้าอึดอัด"

"ทำมาเป็นอึดอัด  เวลาที่ข้าโถมน้ำหนักอยู่บนตัวเจ้าทั้งตัว  ทำไมถึงไม่บ่น  หรือเพราะตอนนี้ข้าอยู่ในร่างผู้หญิง"  เธอว่าอย่างอดไม่ได้  นางจ้องกลับมาด้วยดวงตาสีทองวาววับน่ากลัว  "ทำไม?  ข้าพูดแทงใจดำเจ้าล่ะสิ  อยากจะต้มข้าให้เหมือนปลาเมื่อกี้แล้วสินะ"

"เจ้าหวังจะให้ข้าพูดอะไรซีโร่"  คานาเอะย้อน  สาวผมทองตรงหน้ากะพริบตาปริบ  อยู่ดีๆ ก็ปล่อยตัวเธอ  แล้วไปนั่งขมวดคิ้วมองปลาแทน 

"เจ้าจะให้ปลาพวกนั้นคิดคำตอบให้หรือไง"

"ก็เหมือนเจ้า"

ดวงตาสองสีสองคู่มองจ้องกันเนิ่นนาน  หากต่อมาต่างคนก็ต่างเสตาไปมองทางอื่นคล้ายกลัวอีกคนจะรู้ความในใจ  "หากข้าปล่อยเจ้ากลับไป  เจ้าคงจะรีบกลับไปเลยสินะ"

ซีโรเอะหันขวับกลับมา  มองร่างเล็กกว่าตาโต  "เจ้า...  เจ้าจะให้ข้ากลับบ้าน?"  เธอถามอย่างดีใจ  แต่พอฉุกคิดบางอย่างได้ก็ขมวดคิ้วฉับอีกครั้ง

"เจ้าทำอะไรคนที่บ้านข้า  เจ้าฆ่าใครหรือเปล่าคานาเอะ  บอกมานะ  วันนั้นใช่ไหม  วันนั้นเจ้าไปทำอะไรมา  บอกข้ามาก่อนที่ข้าจะ---"

"พี่เจ้ามาขอให้ข้าคืนเจ้ากลับไป"  คานาเอะตอบง่ายๆ แต่ท่าทางนางไม่ได้บอกเลยว่า  คิดเรื่องง่ายๆ อยู่  ภายในดวงตาสีทองปรากฏแววความยุ่งยากใจ  "แต่เขาไม่มีอะไรมาแลก  ข้าเลยไม่ให้"

ซีโรเอะไม่แน่ใจว่า  จะรู้สึกเสียใจหรือดีใจที่ได้ฟังแบบนั้น  นั่งมองสาวร่างบางเอานิ้วจุ่มน้ำในบ่อปลาเล่น  ปล่อยให้ปลามาตอดนิ้วนั้นราวไม่รู้สึกรู้สา  ฟังเสียงหวานๆ ของนางจำนรรจาไปเรื่อย

"พี่เจ้ายังคงห่วงคนอื่นไปทั่วเหมือนเคย  เขาเป็นคนดีที่น่าโมโห  เป็นคนดีที่ใจร้ายสำหรับข้าเสมอ  เขาไม่เคยปฏิเสธที่จะช่วยเหลือใคร  แต่ชอบขัดทุกอย่างที่ข้าขอ  เป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องเลย"

"เพราะเจ้ารู้สึกว่า  เจ้าไม่ใช่คนพิเศษสำหรับเขาสินะ"

"ข้าแค่อยากให้สามีของข้า  สนใจข้าคนเดียว  ข้าผิดตรงไหนกัน"  สาวร่างเล็กถามหงุดหงิด  ชักมือขึ้นมาจากน้ำราวกลัวว่าจะเผลอทำให้น้ำร้อนเพราะอารมณ์ของตนอีกครั้ง  "เขาบอกว่า  ข้าใจร้ายที่ไม่ยอมให้เขารับเลี้ยงนังเด็กกำพร้าชิซุคุ  ซ้ำยังบอกว่า  ข้าทำไม่ถูกที่เลี้ยงชิโรอิไว้เป็นทาสอารมณ์  แล้วเขาเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่า  ถ้าเขาสนใจข้ามากกว่าคนอื่นบ้างเพียงนิด  ข้าจะเป็นแบบนั้นไหม  เจ้าคิดว่า  ข้าไม่ควรจะโมโหหรือที่สามีตัวเองรายล้อมไปด้วยผู้หญิงหน้าตาสะสวยและสาวกว่าข้า  ข้าต้องทนเห็นผัวตัวเองเอาอกเอาใจผู้หญิงคนอื่นอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง  เขาทำอะไรได้  ข้าก็ทำได้เหมือนกัน"

"ที่แท้เจ้าก็ทำเรื่องบ้าบอพวกนี้เพราะแค่อยากจะประชดอิจิ  เรียกร้องความสนใจจากเขา"

"ใช่..  ข้าประชด  แต่เขาไม่เคยสนใจ  ไม่เคยเข้าใจอะไรข้าสักอย่าง"

"แล้วทำไมเจ้าไม่พูดดีๆ กับเขาล่ะ  เจ้าทำร้ายคนอื่นทำไม  แทนที่อิจิจะสงสารหรือเห็นใจเจ้า  เขาจะยิ่งเกลียดและรำคาญ"

"เหมือนที่เจ้ากำลังรู้สึกอยู่ใช่ไหมล่ะ" คานาเอะประชดอย่างอดไม่ได้  แปลกใจที่อีกคนส่ายหน้ากลับมา  "ไม่ต้องมาทำดีกับข้าแทนพี่เจ้าหรอก  ยังไงเจ้ากับเขาก็เกลียดข้าไม่ต่างกัน  เจ้าอยากจะไปจากข้าอยู่ทุกวัน"

"เจ้าเป็นจิ้งจอก  แต่กลับไม่รู้ว่าข้ารู้สึกยังไง  เป็นไปได้หรือคานาเอะ"  ซีโรเอะถามหน้านิ่ง  ใบหน้าน่ารักของผู้หญิงตรงหน้าดูครุ่นคิดจนคิ้วขมวด  จากนั้นนางก็สั่นศีรษะ

"เจ้าซับซ้อนเกินไปซีโร่  ข้าไม่เข้าใจ  เจ้าไม่ได้ปิดกั้น  ไม่ให้ข้าอ่านใจเหมือนพี่เจ้า  แต่ข้าก็อ่านไม่ออกอยู่ดี"

"อะไรกัน..  นี่ข้าหวังให้เจ้าช่วยบอกมันให้ข้าฟังเลยนะ"

"หัวใจของเจ้า  ตัวเจ้าเองยังไม่รู้  ใครจะไปรู้ได้ล่ะ"  ตาสีทองเมินหลบสายตาของอีกฝ่ายคล้ายประหม่าที่ถูกจ้อง  อาจเพราะซีโรเอะไม่เคยมองเธอด้วยแววตาเช่นนี้มาก่อน

"ข้าจะกลับห้องล่ะ"

"เดี๋ยวสิ  อยู่กับข้าก่อนไม่ได้หรือ" 

มือเล็กถูกคว้าจับไว้ด้วยมือที่ใหญ่กว่า  ร่างบางยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้น  กลับถูกรั้งไว้เสียก่อน  เป็นครั้งแรกที่คานาเอะรู้สึกว่า  เธอกำลังถูกอ้อนด้วยดวงตาสีฟ้า  และหัวใจเธอก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง  เธอรู้สึกกลัว  กลัวใจตัวเอง...

"ซีโร่?"

"ข้าเป็นฝาแฝด..  แต่ข้าไม่ใช่อิจิ  และไม่มีทางใช่"

มือที่จับมือเธอไว้เปลี่ยนสภาพเป็นมือหนาและใหญ่ขึ้น  มันฉุดรั้งเธอให้เข้าไปซบอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ  สันกรามแข็งแรงและแผงคอที่หนาขึ้น  บอกให้รู้ว่า  เพศของคนที่กอดเธออยู่เปลี่ยนไปแล้ว

"ซีโร่..  เจ้าจะทำอะไร"  คานาเอะถามเสียงเบาหวิว  มองริมฝีปากที่อยู่ใกล้กันแค่หนึ่งลมหายใจ  มือบางยันอกอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งที่ร่างของเธอนั่งอยู่บนตักของเขาไปแล้วเรียบร้อย

"ซีโร่..  อย่า.."

"อายหรือ..  ข้าไม่ให้ใครเข้ามาได้หรอก"  ซีโรเอะกระซิบ  ใช้อีกมือที่ไม่ได้วางทาบอยู่บนแผ่นหลังบาง  ดีดนิ้วสองครั้ง  ต้นไม้ในสวนก็เหมือนถูกปลุกให้มีชีวิตชีวา  พวกมันเติบโตอย่างรวดเร็ว  กิ่งก้านสาขาแผ่ขยาย  เส้นเถาวัลย์สานต่อกันเป็นฉากกั้นรอบด้าน  ทำให้ที่ตรงนี้กลายเป็นห้องห้องหนึ่ง

"เจ้าทำอะไรกับบ้านข้า" คานาเอะถามอารมณ์เสีย  เธอรักสวนตรงนี้มาก  รวมทั้งบ่อปลา  ยามว่างหรือเบื่อหน่าย  เธอจะมานั่งเล่นตรงนี้ประจำ  แต่ตอนนี้มันกลายเป็นอะไรไปแล้วไม่รู้  ต้นไม้ใบหญ้าหนาทึบไปหมดประหนึ่งกลายเป็นป่า  แล้วซีโรเอะใช้เวทมนตร์ในบ้านเธอได้ยังไง

"มันจะหายไป  หลังจากที่เจ้ากับข้าเสร็จธุระกัน"

ไม่ทันที่เธอจะคิดตอบโต้อะไร  ชายหนุ่มตรงหน้าก็พาความคิดเธอเปลี่ยนไปอยู่ที่อื่น  ผิวกายเธอร้อนระอุไปทุกแห่งที่มือเขาลูบผ่านไป  ริมฝีปากหนานุ่มจุมพิตเธอนุ่มนวลแต่ร้อนแรง  แทรกลิ้นเข้ามาในปากกระชากความรู้สึกผิดชอบชั่วดีให้หายไป  เธอเองก็ดูดลิ้นเขาอย่างเพลิดเพลิน  เพลินไปกับมือบีบบั้นท้ายและทรวงอก  ลมหายใจเธอติดขัด  เขาเองก็เช่นกัน

"ซีโร่.."

"ใช่.. เรียกชื่อข้า..  เรียกชื่อข้าคนเดียว  อย่าเรียกอิจิ  ข้าไม่ใช่เขา"

คานาเอะพยักหน้ารับ  หลุดปากร้องเสียงดังเมื่อความร้อนผ่าวสอดแทรกเข้าในกาย  ใช้เวลาปรับตัวอยู่ไม่นาน  เธอก็สามารถจะขยับร่างกายเข้ากับอีกร่างที่ยึดสะโพกเธอไว้ด้วยสองมือ

"ซีโร่.."

"ขอ..  ขอโทษ..  ข้าลืมไปว่า  เจ้าตัวเล็กนิดเดียว"  ซีโรเอะลนลาน  เขาพยายามจะดันตัวเองออกจากเธอ  แต่เธอกลับส่ายหน้าและขยับตัวเข้าไปหาเขาแทน

"ไม่เป็นไร  ข้ารับเจ้าไหว  ข้ารับเจ้าได้ซีโร่  กอดข้าแน่นๆ ก็พอ"  หนุ่มตรงหน้ามองเธออย่างลังเล  หากพอเธอกดเอวเข้าหาและจุมพิตริมฝีปากเขาไปพร้อมกัน  ความเป็นชายของเขาก็ไม่ยอมน้อยหน้าเธอ  เขาเติมเต็มให้เธอจนเหลือเฟือ  ตื่นตัวและตื่นเต้นจนไม่แน่ใจว่า  จะหมดแรงตอนไหน

"ซีโร่..  เจ้าเหมือนเด็กผู้ชายที่เพิ่งเคยหลับนอนกับผู้หญิงครั้งแรกเลย"  อดไม่ได้ที่จะกระซิบล้อเลียนเขาระหว่างลูบท้ายทอยไปด้วย  หนุ่มหน้าสวยที่เธอนั่งทับตักอยู่เลิกคิ้วกลับมา  ตาสีฟ้ากระจ่างฉายแววไร้เดียงสาช่างน่ารัก

"ตรงไหนที่เหมือน  ข้าไม่ได้เงอะงะ  ทำไม่เป็นสักหน่อย"

"นั่นสินะ  เจ้าเก่งจะตายไป  ข้ามีความสุขที่สุดเลยล่ะ"

ความแข็งขันในกายเธอเคลื่อนไหวเร็วขึ้นอีกครั้ง  ขณะเดียวกันกับที่เธอโยกสะโพกลงหาเขา  ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เธอไปถึงสวรรค์บนดิน  และเขาพร่างพรูอยู่ในตัวเธอ  แต่ก็เหมือนเรายังไม่พอ  เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเสนอตัวทำให้เธอมีความสุขเอง  จะบอกได้ไหมว่า  เขาเริ่มรู้สึกดีกับเธอมากขึ้นแล้ว

"รู้ไหม.. ซีโร่..  ถึงเจ้าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย  เจ้าก็เป็นเจ้า"

"แต่เจ้าชอบให้ข้าเป็นผู้ชายมากกว่า  อย่าปฏิเสธ"

"เพราะข้าตัวเล็กไง..  ข้าเลยอยากได้ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ไว้ดูแล"

"เจ้าดูแลตัวเองได้คานาเอะ"

"ก็ใช่..  แต่ไม่ได้หมายความว่า  ข้าจะไม่ต้องการคนมาดูแลข้าบ้าง"

"เจ้ามันเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจที่สุด  เท่าที่ข้าเคยเห็น"

"แต่ข้าก็เอาใจเจ้าเป็นนะซีโร่"  ซีโรเอะเลิกคิ้ว  มองผู้หญิงบนตักอย่างสงสัย  อยากรู้ว่า  นางหมายถึงเรื่องอะไร  แต่เธอก็น่าจะรู้ดี  ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยี้ลงมากับริมฝีปากเธอพร้อมกับสะโพกที่โยกขึ้นลง  อกอวบเบียดอกแกร่ง  เพิ่มแรงเสียดทานกระตุกอารมณ์ให้กระเจิดกระเจิง  ความเป็นหญิงของนางรัดเธอแน่น  กว่าจะยอมปล่อยกันก็ตอนที่เธอหลั่งรินจนหมดตัว

"เจ้าไม่ควรปล่อยให้ข้าหลั่งในตัวเจ้าทุกครั้ง"

"เจ้ากลัวต้องมีลูกกับข้าหรือ"  เสียงหวานถามขึ้นเบาๆ ทั้งยังซบหน้าอยู่กับอกหนา  พักพิงรอฟื้นกำลัง  ไม่ได้ยินเสียงคำตอบ  เธอจึงขยับขึ้นมามอง

มองแล้วก็สะท้อนในอก... 

"ไม่ต้องกลัวหรอก  ข้าเป็นแม่ใครไม่ได้  ร่างกายของข้าเปลี่ยนอะไรๆ ที่เจ้าฉีดใส่ข้า  ให้กลายเป็นพลังงานไปหมด  ข้ามีลูกไม่ได้  ไม่ต้องกลัวว่า  เจ้าจะต้องมีลูกกับคนที่เจ้าไม่ได้รัก  ไม่ต้องกลัวว่า  ข้าจะเป็นแม่ของลูกเจ้า  ข้าเป็นได้แค่..ฆาตกร  กับปีศาจ"

ซีโรเอะตาค้างกับความจริงที่ได้ยิน  กว่าจะตั้งสติได้ก็ต่อเมื่อหญิงสาวที่นอนทับทาบกันอยู่เมื่อครู่หายตัวไปแล้ว  หายไปเหลือทิ้งไว้แต่เสื้อผ้าไว้ดูต่างใบหน้าน่ารัก  รูปร่างน่าทนุถนอมของนาง

"คานาเอะ"  ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นนั่ง  กวาดมือกำจัดม่านต้นไม้ให้หายไปในพริบตา  ดวงตาสีฟ้ากวาดมองหาสาวเจ้าของเรือนที่ทิ้งไว้แค่กรุ่นกลิ่นกายนางกับกิโมโน  เธอคงทำให้นางโกรธอีกแล้ว

"คานาเอะ  นางผู้หญิงบ้า"  ซีโรเอะตะโกนอย่างโมโห  ลุกขึ้นยืนพร้อมดึงกางเกงขึ้นบดบังสัญลักษณ์ของเพศที่เป็นอยู่  จังหวะดีกับที่มีบางคนปรากฏตัวขึ้นมา  แต่ไม่ใช่คนที่เธอต้องการเจอตัว

"คุโระโกะ?"

"คานาเอะซามะอนุญาตให้เจ้ากลับบ้านได้  จงไปเสีย" สาวผมดำพูดเสียงราบเรียบ  แววตาดูแคลนอย่างชัดเจน  เธอรีบดึงเสื้อขึ้นปิดร่างท่อนบน  ไม่ต้องการถูกมองด้วยสายตาของผู้อื่น  ถึงแผงอกหนาๆ จะเหมาะแก่การโชว์

"ให้ข้ากลับได้?  หมายความว่ายังไง  มีใครมาแทนข้าหรือ"

"ไม่มี" คุโระโกะตอบเสียงเย็นเยียบ "คานาเอะซามะอาจจะเบื่อเจ้าแล้วก็ได้  อาหารที่กินบ่อยๆ กินซ้ำๆ รสชาติมันก็ต้องกร่อยลงเป็นธรรมดา"

ซีโรเอะโมโห  หากพยายามข่มใจเพราะรู้ว่า  อีกฝ่ายตั้งใจยั่วให้โกรธ  คุโระโกะเกลียดชังเธออย่างกับอะไรดี  "นายหญิงของเจ้าไม่เคยพูดแบบนั้น  ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกจิ้งจอกดำ"

"ก็เรื่องของเจ้า  ข้ามีหน้าที่มาบอกเท่านี้"  สาวผมดำพูดเรียบง่าย  และจากไปว่องไวเหมือนกับตอนมา  ตาสีฟ้ามองความว่างเปล่าตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ  เธอรู้สึกคล้ายถูกทิ้งให้เคว้งคว้างอีกครั้ง

ทั้งที่คานาเอะบอกให้เธอกลับบ้านได้  นางให้อิสระเธอแล้ว

แต่ทำไม...

"สุดท้ายเจ้าก็ทิ้งข้าเหมือนคนอื่น" ร่างสูงพึมพำอย่างอ่อนล้า  ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาของความน้อยใจ  ตาสีฟ้ามองเสื้อผ้าที่กองอยู่ที่ปลายเท้า  ก้มลงหยิบมันขึ้นมาอย่างเบามือราวกลัวว่า  มันจะฉีกขาดไปหากจับแรงไปสักหน่อย

"นางจิ้งจอกบ้า  ข้าเกลียดเจ้าที่สุด!"  ซีโรเอะตะโกนลั่น  และหายไปจากสวนนั้นพร้อมกิโมโนที่กอดไว้แนบหัวใจ

.................................................

อิจิโอะรู้สึกคล้ายร่างของเธอกระตุกด้วยแรงอะไรบางอย่าง  สาวน้อยข้างกายเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัยราวเห็นความไม่ปกตินั้น

"เกิดอะไรขึ้นอิจิโอะ"  มือที่ทาบอยู่บนอก  กำแน่นและค่อยๆ ผ่อนคลายลง  ด้วยมืออีกข้างถูกดึงไปจับไว้  อิจิโอะพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณว่า เริ่มดีขึ้นแล้ว  เหลือบตามองเด็กน้อยที่เดินนำหน้าอยู่  กลัวลูกจะรู้ว่า  ตนรู้สึกไม่ค่อยสบาย  เดี๋ยวเขาจะพลอยเป็นห่วงไปด้วยอีกคน  และจะหมดสนุก

"ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าหญิง  ขอบคุณที่เป็นห่วง"

สึกิดูลังเลที่จะเชื่อ  หากเมื่อเธอยิ้มให้อีกครั้ง  เด็กสาวก็ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้  และเดินนำไปหาเจ้าตัวน้อยที่กำลังดีอกดีใจน่าดูเพราะรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวสวนสนุก  เจ้าหญิงหิมะชักชวนให้พวกเธอพ่อลูกไปเที่ยวด้วยกันหลังจากที่พาไปเยี่ยมบ้านที่ไม่มีใครอยู่ตามเคย  เธอจะปฏิเสธก็เกรงใจลูกสาว  จิฮารุอยากไปสนุกเหมือนเด็กๆ ทั่วไป  แม้เขาจะไม่ใช่เด็กทั่วไปอย่างคนอื่น  และถึงเธอจะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น  เธอก็ไม่อยากขัดใจลูก  อีกอย่างเธอก็เชื่อในคำสัญญาจากปากของคานาเอะ

อย่างน้อยเราก็เคยรักกัน...

แต่ความรู้สึกเมื่อสักครู่  มันไม่น่าจะเกิดขึ้นมาได้เลย  ถ้าน้องฝาแฝดของเธอยังอยู่ดี  ซีโรเอะเป็นอะไรหรือไม่  เธอชักจะเป็นห่วงเขา  แต่หากว่าเขาเป็นอะไรไปจริงๆ  เธอคงจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้เช่นกัน

"เกิดอะไรขึ้นกับซีโร่"  ถามขึ้นเหมือนถามกับลมกับแล้ง  แต่ร่างหนึ่งก็แวบเข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างที่มีเธอคนเดียวที่เห็นหล่อนได้

"เจ้ารู้อะไรมาจิเอะ"

"คานาเอะปล่อยตัวน้องฝาแฝดของท่านโดยไม่มีเงื่อนไขแล้วค่ะ"

อิจิโอะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ  ใจคอไม่ดีขึ้นมากะทันหัน  กลัวใจนางจิ้งจอกเก้าหางว่าจะทำอะไรพิลึกพิลั่นอีกหรือไม่  ภรรยาเก่าของเธอเหมือนคนอื่นที่ไหนกัน

"แล้วตอนนี้ซีโร่อยู่ที่ไหน  กลับมาหรือยัง"

"ไม่ทราบจริงๆ ค่ะนายท่าน  ข้ารู้แต่เพียงว่า  นายน้อยเสียใจมาก  ก่อนที่จะหายไป"

เอาแล้วไหมล่ะ!

อิจิโอะกุมขมับ  สั่นศีรษะอย่างสุดจะบรรยายได้ว่า  รู้สึกอย่างไร  น้องฝาแฝดของเธอกลายเป็นโรคติดคนลักพาตัวไปเสียแล้ว  แต่มันก็ไม่ได้เกินกว่าที่คาดการณ์เอาไว้เท่าไหร่  คานาเอะมีความสามารถในการโปรยเสน่ห์ให้ใครๆ หลงรักนางได้อย่างไม่ยาก  ก็นางเป็นถึงนางจิ้งจอกเก้าหาง

แค่มีหางเดียวอย่างชิซุคุกับชิโรอิ  ทั้งชายทั้งหญิงยังยอมสยบแทบเท้า  แล้วคนอารมณ์อ่อนไหวอย่างซีโร่  จะไปเหลืออะไร

"เจ้าเล่ห์นักนะคานาเอะ"  หมาป่าหิมะพึมพำอย่างโกรธเคือง  เชื่อว่า เรื่องนี้ต้องไม่พ้นว่า  คานาเอะต้องการจะแก้แค้นกันให้สาแก่ใจ  ทำกับเธอไม่ได้  ก็ระรานคนที่เธอรักไปทั่ว  ทำเป็นยอมปล่อยตัวน้องเธอกลับมา

แต่นางขังหัวใจเขาเอาไว้แทน!

"ตามหาซีโร่ให้เจอ  แล้วรีบมาบอกข้า"

"รับทราบค่ะ"

อิจิโอะขบฟันกรอด  พยายามสะกดอารมณ์ความโกรธขึงเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย  เธอจะเปลี่ยนเป็นปีศาจร้ายไม่ได้  อย่างน้อยก็ตอนที่อยู่ท่ามกลางมนุษย์มากมายในสวนสนุกแห่งนี้ 




.....................................


ตามคำเรียกร้องค่ะ  สายดาร์กปีศาจ  ของคานาเอะกับซีโร่  โผล่มาก่อนเลย

สองคนนี้น่ารักนะคะ  คนเขียนเองก็ชอบ  ไม่น้อยกว่า คู่ Incest ของชิโรอิ กับ ชิซุคุ  เลยล่ะ   แต่ครั้นจะให้รักกันเลย  ก็ดูจะง่ายไป  ยังไงซะ  คานาเอะก็เป็นนางมารที่มีประวัติไม่ค่อยดีนัก  นางก็คงต้องฟอกประวัติให้ขาวสะอาดก่อนล่ะค่ะ  กว่าจะได้มา  ครองรักกับใครสักคนจริงจังสักที  :02:

พี่อิจิ เขาก็ไม่ได้เหี่ยวเฉาอะไร  ที่โดนเมียทั้งสองทั้งขว้างไปกินกันเองนะคะ  พี่เขาก็ยังมีลูกสาวตัวน้อยๆ เป็นกำลังใจ  ไหนจะเจ้าหญิงหิมะผู้น่ารักอีก  ยังไงก็ยังกระชุ่มกระชวยได้อยู่  แต่รู้สึกว่า  ที่ปวดหัวเนี่ย  จะมาจากเมียเก่าทั้งนั้นเลยนะคะ  :20:

คานาเอะใจร้าย  เจ้าเล่ห์  หลอกลวงซีโร่  จริงๆ หรือไม่ 

ดูกันต่อไปค่ะ  (หรือจะวิเคราะห์เอาเองก็ได้นะคะ ฮา)

แล้วเจอกันค่ะ  ขอบคุณมากๆ  :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น