My Wife Is The Boss- Chapter 8 : Love Me Like You Do (2)
โพสต์โดย:
anhann
วันที่: 22 กรกฎาคม 2015 เวลา 16:34:34
อ่าน: 542
|
Chapter 8 : Love Me Like You Do (2)
ปากกาหมึกดำยี่ห้อดีที่ใช้เซ็นงานอยู่ประจำหมุนไปหมุนมาอยู่ระหว่างนิ้วโป้ง ชี้และกลาง ดวงตาสีเข้มมองไล่ไปตามตัวอักษรบนกระดาษตรงหน้า เธอต้องอ่านมันให้ละเอียดก่อนจะตัดสินใจลงลายเซ็นไป และต้องการสมาธิในการอ่านเพื่อให้ได้รับข้อมูลโดยไม่ผิดพลาดด้วย ปกติห้องทำงานเธอมันก็เงียบสงบพอที่จะปล่อยให้เธอจมดิ่งไปกับเนื้อหาในบทความต่างๆ ได้อยู่ แต่วันนี้มันไม่ใช่วันปกติ
เพราะมันมีไอ้เด็กบ้าคนหนึ่งมานั่งเล่นเกมอยู่ตรงโซฟารับแขก!
"เทย์.." เจย์เรียกน้องด้วยเสียงอันปกติในทีแรก แต่พอเจ้าตัวแสบแค่ส่งเสียงฮัมกลับมาโดยที่ตายังติดอยู่กับของเล่นในมือเขา เธอก็ชักเริ่มฉุน
"เทย์เลอร์.." เสียงเธอเริ่มแข็งมาอีกหน่อย หากเหมือนมันจะไม่พอให้น้องรู้สึกสะเทือนได้ ดวงตาสีเข้มมองปากกาในมือนิดนึง คิดจะใช้มันปาใส่หัวตัวป่วนก็นึกเสียดาย มันเป็นปากกาคู่ใจเธอก็ว่าได้ ครั้นจะเอาที่ทับกระดาษใกล้มือก็จะแข็งเกินไปอีก เกิดน้องหัวแตกไปหรือดั้งหัก เธอจะต้องโดนแม่สวดยับแน่ ช่วงนี้แม่ยิ่งให้ท้ายลูกคนเล็กอยู่ด้วย แม่ต้องหลงกลจนคนขี้อ้อน ปากหวานอย่างไอ้ตัวแสบนี่แน่ๆ
ถ้าอย่างนั้นก็ดินสอก็ได้.. มือบางคว้าดินสอขึ้นมาจากกระบอกเก็บบนโต๊ะใกล้มือ จากนั้นมันก็ลอยหวือไปหาหัวของเจ้าคนที่ชอบทำตัวว่างงานทั้งที่บริษัทมันอาการร่อแร่เต็มทน และโปรเจ็คแฟชั่นโชว์ที่เธอคิดทำขึ้นมาก็เพื่อช่วยพยุงบริษัทมันนั่นแหละ แต่ดูเหมือนเทย์เลอร์จะยังไม่สำนึก
สมองทึบต้องหาอะไรปา ดูซิว่า จะรู้จักเจ็บไหม...
"เจย์!" เทย์เลอร์ร้อง ตามองดินสอที่กระเด็นไปอยู่ที่พื้นสลับกับใบหน้าเจ้าของมันที่นั่งลอยหน้าลอยตาสะใจอยู่ "เจย์เล่นอะไร"
"เธอนั่นแหละ เล่นอะไร มันใช่เรื่องไหมที่มานั่งเล่นเกมในเวลาที่ควรจะไปทำงาน" เจย์ดุ "และตอนนี้ฉันทำงานอยู่ เธอเห็นไหม"
"เห็น"
พี่สาวเลิกคิ้ว ลองให้เวลาน้องได้คิดทบทวนคำพูดของเขาใหม่ แต่เทย์เลอร์ก็เหมือนจะไม่ใส่ใจจะแก้คำ น้องโยกตัวไปเก็บดินสอขึ้นมาวางบนโต๊ะและกลับไปกดเกมมือถือต่อเมินสายตาไม่พอใจของเธอราวกับมันเป็นแค่อากาศธาตุ
"เทย์เลอร์ คาร์เตอร์"
"ฉันปิดเสียงเกมแล้วไง"
เจย์ย่นคิ้ว ไม่เข้าใจท่าทางน้องเลยจริงๆ พักนี้ดูเหมือนเทย์เลอร์จะติดเธอมากเกินกว่าปกติ จากที่เธอต้องคอยโทรตามให้มาหา มากินข้าวด้วยหรือมาประชุมที่บริษัท กลับกลายเป็นตอนนี้จะต้องไล่ให้ไปไหนก็ไป
ไม่ใช่มีปัญหาอะไรที่บ้านนะ..
ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ในที่สุด เธอเดินมานั่งข้างๆ น้องที่ยังก้มหน้าก้มตาเล่นเกม แอบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาแล้วก็ขมวดคิ้ว
The Sims
เกมจำลองชีวิตเนี่ยนะ!
เจย์นั่งทึ่งหลังจากมองโลกเสมือนจริงที่น้องสร้างในเกมของเขามาได้สักพัก มันสุดยอดมากสิ่งที่อยู่ในนั้น เทย์เลอร์สร้างโลกของเขาได้เพอร์เฟ็ค แต่เธอว่า มันจะดีกว่าถ้าเขาจะสร้างโลกในความเป็นจริงได้ดีเท่านั้นหรือสักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
"รู้ไหม.. ถ้าเธอทำแบบที่ทำในเกมได้ ฉันจะรักเธอมากกว่านี้อีก"
เทย์เลอร์เหลือบตาขึ้นมองหน้าพี่สาว เจย์ยิ้มราวจะยืนยันคำที่พูดไป คนเป็นน้องยิ้มตอบแต่มันออกมาแบบฝืนๆ จนคนที่รู้จักกันดีเอียงคอมองอย่างฉงนใจ
"อะไร.. ทำหน้าอย่างกับเมียไล่ออกจากห้องนอน" ตั้งใจจะล้อเลียนน้องอย่างที่เคย หากสีหน้าของเขาก็บอกออกมาว่า สิ่งที่เธอล้อเป็นเรื่องจริง
"นี่อย่าบอกนะว่า..."
"แซมโกรธฉัน ก็เหมือนเดิมแหละ" เทย์เลอร์พึมพำเบื่อหน่ายและหวนกลับไปสร้างโลกในมือต่อแต่ก็พบว่า มันหายไปอยู่ในมือพี่สาวแทน
"เจย์?"
"เอาเวลาที่มาเล่นเกมบ้าบอนี่ ไปหาวิธีง้อเมียดีกว่าไหม"
"มันไม่ได้ง่ายเหมือนในเกมนะ" เทย์เลอร์พยายามอธิบาย หากพี่สาวผู้ชาญฉลาดและค่อนข้างจะทระนงตัวกลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย
น้องตัวโตระบายลมหายใจยาวยืด ไม่มีทางที่ตนจะได้ของคืนมาจากมือเล็กๆ อันเหนียวแน่นนั้น "เจย์.. แซมไม่ใช่แดนของเจย์นะ จะได้ตามใจฉันทุกอย่าง ฉันนี่สิต้องเป็นฝ่ายง้อเค้า และเจย์ต้องรู้สิว่า ฉันก็ไม่ใช่แดน"
เจย์ก็พอจะเข้าใจเรื่องที่น้องบอก หากเธอก็ไม่วายคิดว่าน้องไม่มีความพยายามมากพออยู่ดี เทย์เลอร์อยู่กับเธอมานาน แม้ความจริงเขาจะเป็นลูกคนกลางจากที่บ้านหลังเก่า แต่พอพ่อแม่รับเขามาเป็นลูกมาอยู่กับเธอ เขาก็กลายเป็นน้องเล็ก มีพฤติกรรมไม่ต่างจากลูกคนเล็กเพราะคุณแม่ตามใจเขามาก พ่อเองก็ด้วย ด้วยข้ออ้างที่ว่า สงสาร...
แม่กับพ่อคงไม่รู้หรอกว่า ความสงสารนั่นเป็นเครื่องมือรังแกน้องอย่างหนึ่ง เทย์เลอร์เป็นเด็กเอาแต่ใจ โมโหร้าย ดื้อรั้น แต่พฤติกรรมเหล่านั้น มักจะเกิดขึ้นกับคนอื่นไม่ใช่คนในบ้าน อธิบายได้ว่า น้องจะยอมอ่อนลงให้ก็เฉพาะกับคนที่เขารักเท่านั้น และนิสัยขี้อ้อนของเขาก็ทำให้เขารอดพ้นการถูกตำหนิจากแม่หรือพ่อไปได้โดยง่ายเวลาที่เขาเผลอทำผิดอะไรหรือมีใครมาฟ้องจะเอาเรื่อง เธอก็เคยเคืองพ่อแม่เรื่องนี้ แต่สุดท้ายเธอเองก็ไม่เคยพ้นลูกอ้อนของเจ้าแสบนี่เหมือนกัน และอันที่จริงเทย์เลอร์ก็ยอมให้เธอมากพอๆ กัน
"เธอไปทำอะไรให้เค้าโกรธ" เจย์ถามอย่างไม่ยอมเสียเวลาเดินอ้อมภูเขาทั้งลูก เทย์เลอร์ดูลุกลน ท่าทางไม่อยากตอบคำถามเธอ "เธอไม่รักเค้าแล้วหรือไง เบื่อแล้วงั้นสิ นี่ฉันผิดหวังในตัวเธอมากเลยนะ ขอบอก"
"เฮ้.. อย่าคิดอะไรไปเองสิเจย์" เทย์เลอร์รีบยกมือห้าม
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น หรือตัวเลขในบิลบัตรเครดิตเธอมันป่วนชีวิตรักพวกเธอ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เพลาๆ เรื่องช้อปปิ้งของเธอบ้าง ห้องเก็บเสื้อผ้าจะล้นแล้วสิ บอกสิว่ามันไม่จริงอย่างที่ฉันพูด"
"มันก็ถูก.. แต่เจย์.. ฉันโละเสื้อผ้าเก่าไปบริจาคกับแบ่งไปขายเป็นของมือสองตามโปรเจ็คแดนแล้วนะ และจริงๆ ปัญหาของเรา หมายถึงฉันกับแซมคราวนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ด้วย"
"ถ้างั้นเรื่องอะไร หรือเธอมีกิ๊ก"
น้ำเสียงจับผิดของพี่สาวเร่งเร้าให้คนเป็นน้องรีบส่ายหัวรัวๆ "บ้าสิเจย์ ขืนฉันทำงั้น ฉันก็จะได้กินใบหย่าแทนอาหารเช้าแน่"
"มันก็สมควร" เจย์ว่า กลั้นยิ้มแม้จะถูกน้องค้อนขวับ "แล้วตกลงมีเรื่องอะไรกัน บอกฉันได้นะ หรือไม่ไว้ใจพี่คนนี้แล้ว"
"โธ่เจย์" เทย์เลอร์โอดครวญ ขยับตัวมาเอาหัวพิงไหล่พี่สาวร่างเล็ก "มันเป็นเรื่องงี่เง่าน่ะ แค่ฉันลืมวันครบรอบแต่งงานเองนะ ทำไมเค้าต้องทำเป็นเรื่องคอขาดบาดตายด้วย"
"เรื่องงี่เง่าเหรอเทย์เลอร์" พี่สาวย้อนคำพูดน้องอย่างตกใจ เทย์เลอร์งัดหัวขึ้นมามองหน้าเจย์ที่มองตนด้วยสายตาราวกับเธอไปฆ่าใครมา
"ลืมวันครบรอบแต่งงานเหรอ.. เธอรู้ไหม.. ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะไม่แค่ไล่เธอออกจากห้องนอน แต่จะตบกะโหลกเธอด้วย เผื่อขยะรกๆ จะออกหลุดไปได้บ้าง จะได้มีพื้นที่ให้อย่างอื่นที่สำคัญกว่า"
"เจย์อ่ะ ฉันมีเรื่องต้องจำตั้งเยอะ ของแบบนั้นมีปีละครั้งจะจำได้ไง"
"เพราะมีปีละครั้งไงเล่า เธอถึงต้องจำให้ได้ มือถือน่ะมีไว้ทำไม" เจย์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จับมือถือน้องมาใช้นิ้วสไลด์ ดึงคอเขาลงมาดูมันด้วย
"เห็นไอคอนนี้ไหม จำใส่สมองขี้เลื่อยเธอไว้ซะว่า มันมีไว้บันทึกและคอยเตือนไม่ให้เธอลืมอะไรๆ สำคัญ หัดใช้มัน เพราะฉันเชื่อว่า สตีฟ จ๊อบส์ ต้องมีเหตุผลที่ทำมันขึ้นมามากกว่าให้เธอเอามันมาเล่นเกมเดอะซิมส์งี่เง่านี่"
"นี่เจย์กำลังว่าเกมที่คนนับล้านคนในโลกนี้บูชามันนะ"
"เออ.. แล้วจะทำไม เพราะฉันสนใจจะสร้างโลกที่ฉันอยากได้อยากมีให้เป็นจริง ไม่ใช่มัวมาเพ้อฝันหลอกตัวเองอยู่กับเกม และเธอควรจะเห็นด้วยกับฉัน" เจย์สั่งอย่างถืออำนาจ "ไปขอโทษเมียแกซะ"
มือเล็กๆ แต่แรงไม่ใช่น้อยผลักหัวน้องไปให้ห่าง เอามือถือโยนคืนใส่ตักเขาและลุกขึ้นเดินกลับไปนั่งที่เก่า แต่ก่อนจะจับปากกาขึ้นมาทำงานต่อ ดวงตาสีเข้มยังมองกลับไปที่น้องสาว เทย์เลอร์นั่งหน้าบูดไม่ยอมขยับเขยื้อน ว่ายากว่าเย็นเหมือนเดิม
"ทำผิดก็ยอมรับสิว่า ผิด ไม่ใช่เด็กแล้ว ที่สำคัญ..อย่าลืมว่า วันแรกเธอเคยรักเค้ามากแค่ไหน"
เทย์เลอร์ปรายตามองพี่สาว รอยยิ้มให้กำลังใจที่ส่งมาให้ ดึงรอยยิ้มของเธอกลับคืนมา พยักหน้ารับคำและยืดตัวยืนขึ้น เดินไปเกาะพนักเก้าอี้ของพี่และโน้มตัวลงหอมแก้มเขาด้วยความรัก เจย์หอมเธอกลับ แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเช่นกัน
"ฉันรักเจย์ ฉันจะเชื่อเจย์ทุกอย่าง"
มือเล็กๆ ของพี่สาวลูบหัวเธอเหมือนตอนยังเด็ก เทย์เลอร์ไม่เคยรู้สึกได้รับความรัก การเอาใจใส่อย่างไม่มีเงื่อนไขเช่นนี้มาก่อนจากครอบครัวเก่าก่อนจะได้เจอเจย์และได้มาอยู่ในบ้านเดียวกัน
"ฉันเชื่อว่า แซมต้องยกโทษให้เธอ แค่เธอแสดงความจริงใจกับเค้า ไม่ใช่สักแต่ว่า ขอโทษส่งๆ เหมือนทุกที"
"เจย์นี่จะรู้ดีมากเกินไปแล้วนะ" เทย์เลอร์แกล้งประชดพี่ "โอเค.. งั้นฉันไปก่อนละกัน อาจไม่ได้ไปกินมื้อเที่ยงด้วยนะ อย่าน้อยใจนะพี่สาว"
"ย่ะ จะไปไหนก็ไปเลย แต่อย่าลืมเอาพนักงานฉันมาคืนให้ทันเวลางานด้วยล่ะ" เจย์ยิ้มเมื่อน้องแกล้งทำเป็นถอนสายบัวให้และออกไปพร้อมเสียงหัวเราะร่าเริงเบาๆ
บอสสาวกำลังจะหวนกลับมาทำงานต่อ ถ้าไม่ชะงักเพราะเสียงแจ้งเตือนว่า มีข้อความเข้าจากมือถือเครื่องบางบนโต๊ะ มองมันอย่างชั่งใจหนึ่งวิ และหยิบมันขึ้นมาเช็กดูว่า ใครที่ช่างกล้าส่งข้อความมากวนเธอเวลางาน
"ที่รัก.. ฉันรู้ว่า คุณกำลังยุ่งอยู่ แต่ถ้าคุณยอมเสียเวลาสักนิดมาอ่านข้อความของฉัน คุณจะรู้ว่า ฉันจองโต๊ะสำหรับมื้อกลางวันของเราไว้ที่ร้านประจำของคุณ รออยู่หน้าห้องนะคะ อย่าปล่อยให้ฉันคอยจนขาแข็งล่ะ"
เจย์อ่านข้อความไปยิ้มไปเบะปากอย่างหมั่นไส้ไปด้วย ปรายตามองเอกสารตรงหน้าอีกครั้งอย่างชั่งใจ และตัดสินใจเก็บพับมันเอาไว้ก่อน มันยังรอเธอได้ แต่คนที่หน้าห้องสิ อาจจะงอนได้ถ้าเธอไม่ใส่ใจ
......................................
มาต่ออีกครึ่งแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกเสียงของความคิดถึงบอสนะคะ
วันนี้คนเขียนสบายดีแล้ว จริงๆ เมื่อวานก็สบายดี แต่เขียนไม่เสร็จ เลยมาวันนี้แทนค่ะ คงไม่ว่ากันนะ
ครึ่งนี้อาจไม่มีแดนโผล่ตัวมา แต่ก็ยังแอบส่งข้อความน่าหมั่นไส้มาอยู่นะคะ อิอิ
ไว้เจอตัวคราวหน้าแล้วกันนะคะ อ้อ.. ถือโอกาสเปลี่ยนปกสักหน่อย เปลี่ยนรูปยกเว้นบอส เพราะน่ารักดีอยู่แล้ว (เข้าข้าง อิอิ)
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|