web stats

ข่าว

 


My Wife Is The Boss- Chapter 8 : Love Me Like You Do (2)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 22 กรกฎาคม 2015 เวลา 16:34:34 อ่าน: 542






Chapter 8 :  Love Me Like You Do (2)



ปากกาหมึกดำยี่ห้อดีที่ใช้เซ็นงานอยู่ประจำหมุนไปหมุนมาอยู่ระหว่างนิ้วโป้ง ชี้และกลาง  ดวงตาสีเข้มมองไล่ไปตามตัวอักษรบนกระดาษตรงหน้า  เธอต้องอ่านมันให้ละเอียดก่อนจะตัดสินใจลงลายเซ็นไป  และต้องการสมาธิในการอ่านเพื่อให้ได้รับข้อมูลโดยไม่ผิดพลาดด้วย  ปกติห้องทำงานเธอมันก็เงียบสงบพอที่จะปล่อยให้เธอจมดิ่งไปกับเนื้อหาในบทความต่างๆ ได้อยู่  แต่วันนี้มันไม่ใช่วันปกติ

เพราะมันมีไอ้เด็กบ้าคนหนึ่งมานั่งเล่นเกมอยู่ตรงโซฟารับแขก!

"เทย์.." เจย์เรียกน้องด้วยเสียงอันปกติในทีแรก  แต่พอเจ้าตัวแสบแค่ส่งเสียงฮัมกลับมาโดยที่ตายังติดอยู่กับของเล่นในมือเขา  เธอก็ชักเริ่มฉุน

"เทย์เลอร์.." เสียงเธอเริ่มแข็งมาอีกหน่อย  หากเหมือนมันจะไม่พอให้น้องรู้สึกสะเทือนได้  ดวงตาสีเข้มมองปากกาในมือนิดนึง  คิดจะใช้มันปาใส่หัวตัวป่วนก็นึกเสียดาย  มันเป็นปากกาคู่ใจเธอก็ว่าได้  ครั้นจะเอาที่ทับกระดาษใกล้มือก็จะแข็งเกินไปอีก  เกิดน้องหัวแตกไปหรือดั้งหัก  เธอจะต้องโดนแม่สวดยับแน่  ช่วงนี้แม่ยิ่งให้ท้ายลูกคนเล็กอยู่ด้วย  แม่ต้องหลงกลจนคนขี้อ้อน ปากหวานอย่างไอ้ตัวแสบนี่แน่ๆ

ถ้าอย่างนั้นก็ดินสอก็ได้..  มือบางคว้าดินสอขึ้นมาจากกระบอกเก็บบนโต๊ะใกล้มือ  จากนั้นมันก็ลอยหวือไปหาหัวของเจ้าคนที่ชอบทำตัวว่างงานทั้งที่บริษัทมันอาการร่อแร่เต็มทน  และโปรเจ็คแฟชั่นโชว์ที่เธอคิดทำขึ้นมาก็เพื่อช่วยพยุงบริษัทมันนั่นแหละ  แต่ดูเหมือนเทย์เลอร์จะยังไม่สำนึก 

สมองทึบต้องหาอะไรปา  ดูซิว่า  จะรู้จักเจ็บไหม...

"เจย์!" เทย์เลอร์ร้อง  ตามองดินสอที่กระเด็นไปอยู่ที่พื้นสลับกับใบหน้าเจ้าของมันที่นั่งลอยหน้าลอยตาสะใจอยู่ "เจย์เล่นอะไร"

"เธอนั่นแหละ  เล่นอะไร  มันใช่เรื่องไหมที่มานั่งเล่นเกมในเวลาที่ควรจะไปทำงาน" เจย์ดุ "และตอนนี้ฉันทำงานอยู่  เธอเห็นไหม"

"เห็น" 

พี่สาวเลิกคิ้ว  ลองให้เวลาน้องได้คิดทบทวนคำพูดของเขาใหม่  แต่เทย์เลอร์ก็เหมือนจะไม่ใส่ใจจะแก้คำ  น้องโยกตัวไปเก็บดินสอขึ้นมาวางบนโต๊ะและกลับไปกดเกมมือถือต่อเมินสายตาไม่พอใจของเธอราวกับมันเป็นแค่อากาศธาตุ

"เทย์เลอร์  คาร์เตอร์"

"ฉันปิดเสียงเกมแล้วไง"

เจย์ย่นคิ้ว  ไม่เข้าใจท่าทางน้องเลยจริงๆ พักนี้ดูเหมือนเทย์เลอร์จะติดเธอมากเกินกว่าปกติ  จากที่เธอต้องคอยโทรตามให้มาหา  มากินข้าวด้วยหรือมาประชุมที่บริษัท  กลับกลายเป็นตอนนี้จะต้องไล่ให้ไปไหนก็ไป

ไม่ใช่มีปัญหาอะไรที่บ้านนะ..

ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ในที่สุด  เธอเดินมานั่งข้างๆ น้องที่ยังก้มหน้าก้มตาเล่นเกม  แอบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาแล้วก็ขมวดคิ้ว 

The Sims

เกมจำลองชีวิตเนี่ยนะ!

เจย์นั่งทึ่งหลังจากมองโลกเสมือนจริงที่น้องสร้างในเกมของเขามาได้สักพัก  มันสุดยอดมากสิ่งที่อยู่ในนั้น  เทย์เลอร์สร้างโลกของเขาได้เพอร์เฟ็ค  แต่เธอว่า  มันจะดีกว่าถ้าเขาจะสร้างโลกในความเป็นจริงได้ดีเท่านั้นหรือสักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

"รู้ไหม..  ถ้าเธอทำแบบที่ทำในเกมได้  ฉันจะรักเธอมากกว่านี้อีก"

เทย์เลอร์เหลือบตาขึ้นมองหน้าพี่สาว  เจย์ยิ้มราวจะยืนยันคำที่พูดไป  คนเป็นน้องยิ้มตอบแต่มันออกมาแบบฝืนๆ จนคนที่รู้จักกันดีเอียงคอมองอย่างฉงนใจ

"อะไร..  ทำหน้าอย่างกับเมียไล่ออกจากห้องนอน" ตั้งใจจะล้อเลียนน้องอย่างที่เคย  หากสีหน้าของเขาก็บอกออกมาว่า สิ่งที่เธอล้อเป็นเรื่องจริง

"นี่อย่าบอกนะว่า..."

"แซมโกรธฉัน  ก็เหมือนเดิมแหละ" เทย์เลอร์พึมพำเบื่อหน่ายและหวนกลับไปสร้างโลกในมือต่อแต่ก็พบว่า  มันหายไปอยู่ในมือพี่สาวแทน

"เจย์?"

"เอาเวลาที่มาเล่นเกมบ้าบอนี่  ไปหาวิธีง้อเมียดีกว่าไหม"

"มันไม่ได้ง่ายเหมือนในเกมนะ" เทย์เลอร์พยายามอธิบาย  หากพี่สาวผู้ชาญฉลาดและค่อนข้างจะทระนงตัวกลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย 

น้องตัวโตระบายลมหายใจยาวยืด  ไม่มีทางที่ตนจะได้ของคืนมาจากมือเล็กๆ อันเหนียวแน่นนั้น  "เจย์..  แซมไม่ใช่แดนของเจย์นะ  จะได้ตามใจฉันทุกอย่าง  ฉันนี่สิต้องเป็นฝ่ายง้อเค้า  และเจย์ต้องรู้สิว่า  ฉันก็ไม่ใช่แดน"

เจย์ก็พอจะเข้าใจเรื่องที่น้องบอก  หากเธอก็ไม่วายคิดว่าน้องไม่มีความพยายามมากพออยู่ดี  เทย์เลอร์อยู่กับเธอมานาน  แม้ความจริงเขาจะเป็นลูกคนกลางจากที่บ้านหลังเก่า  แต่พอพ่อแม่รับเขามาเป็นลูกมาอยู่กับเธอ  เขาก็กลายเป็นน้องเล็ก  มีพฤติกรรมไม่ต่างจากลูกคนเล็กเพราะคุณแม่ตามใจเขามาก  พ่อเองก็ด้วย  ด้วยข้ออ้างที่ว่า  สงสาร...

แม่กับพ่อคงไม่รู้หรอกว่า  ความสงสารนั่นเป็นเครื่องมือรังแกน้องอย่างหนึ่ง  เทย์เลอร์เป็นเด็กเอาแต่ใจ  โมโหร้าย  ดื้อรั้น  แต่พฤติกรรมเหล่านั้น  มักจะเกิดขึ้นกับคนอื่นไม่ใช่คนในบ้าน  อธิบายได้ว่า  น้องจะยอมอ่อนลงให้ก็เฉพาะกับคนที่เขารักเท่านั้น  และนิสัยขี้อ้อนของเขาก็ทำให้เขารอดพ้นการถูกตำหนิจากแม่หรือพ่อไปได้โดยง่ายเวลาที่เขาเผลอทำผิดอะไรหรือมีใครมาฟ้องจะเอาเรื่อง  เธอก็เคยเคืองพ่อแม่เรื่องนี้  แต่สุดท้ายเธอเองก็ไม่เคยพ้นลูกอ้อนของเจ้าแสบนี่เหมือนกัน  และอันที่จริงเทย์เลอร์ก็ยอมให้เธอมากพอๆ กัน

"เธอไปทำอะไรให้เค้าโกรธ" เจย์ถามอย่างไม่ยอมเสียเวลาเดินอ้อมภูเขาทั้งลูก  เทย์เลอร์ดูลุกลน  ท่าทางไม่อยากตอบคำถามเธอ "เธอไม่รักเค้าแล้วหรือไง  เบื่อแล้วงั้นสิ  นี่ฉันผิดหวังในตัวเธอมากเลยนะ  ขอบอก"

"เฮ้.. อย่าคิดอะไรไปเองสิเจย์" เทย์เลอร์รีบยกมือห้าม

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น  หรือตัวเลขในบิลบัตรเครดิตเธอมันป่วนชีวิตรักพวกเธอ  ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เพลาๆ เรื่องช้อปปิ้งของเธอบ้าง  ห้องเก็บเสื้อผ้าจะล้นแล้วสิ  บอกสิว่ามันไม่จริงอย่างที่ฉันพูด"

"มันก็ถูก..  แต่เจย์.. ฉันโละเสื้อผ้าเก่าไปบริจาคกับแบ่งไปขายเป็นของมือสองตามโปรเจ็คแดนแล้วนะ  และจริงๆ ปัญหาของเรา  หมายถึงฉันกับแซมคราวนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ด้วย"

"ถ้างั้นเรื่องอะไร  หรือเธอมีกิ๊ก"

น้ำเสียงจับผิดของพี่สาวเร่งเร้าให้คนเป็นน้องรีบส่ายหัวรัวๆ "บ้าสิเจย์  ขืนฉันทำงั้น  ฉันก็จะได้กินใบหย่าแทนอาหารเช้าแน่"

"มันก็สมควร" เจย์ว่า  กลั้นยิ้มแม้จะถูกน้องค้อนขวับ "แล้วตกลงมีเรื่องอะไรกัน  บอกฉันได้นะ  หรือไม่ไว้ใจพี่คนนี้แล้ว"

"โธ่เจย์" เทย์เลอร์โอดครวญ  ขยับตัวมาเอาหัวพิงไหล่พี่สาวร่างเล็ก  "มันเป็นเรื่องงี่เง่าน่ะ  แค่ฉันลืมวันครบรอบแต่งงานเองนะ  ทำไมเค้าต้องทำเป็นเรื่องคอขาดบาดตายด้วย"

"เรื่องงี่เง่าเหรอเทย์เลอร์"  พี่สาวย้อนคำพูดน้องอย่างตกใจ  เทย์เลอร์งัดหัวขึ้นมามองหน้าเจย์ที่มองตนด้วยสายตาราวกับเธอไปฆ่าใครมา

"ลืมวันครบรอบแต่งงานเหรอ..  เธอรู้ไหม.. ถ้าเป็นฉันนะ  ฉันจะไม่แค่ไล่เธอออกจากห้องนอน  แต่จะตบกะโหลกเธอด้วย  เผื่อขยะรกๆ จะออกหลุดไปได้บ้าง  จะได้มีพื้นที่ให้อย่างอื่นที่สำคัญกว่า"

"เจย์อ่ะ  ฉันมีเรื่องต้องจำตั้งเยอะ ของแบบนั้นมีปีละครั้งจะจำได้ไง"

"เพราะมีปีละครั้งไงเล่า  เธอถึงต้องจำให้ได้  มือถือน่ะมีไว้ทำไม"  เจย์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  จับมือถือน้องมาใช้นิ้วสไลด์ ดึงคอเขาลงมาดูมันด้วย

"เห็นไอคอนนี้ไหม  จำใส่สมองขี้เลื่อยเธอไว้ซะว่า  มันมีไว้บันทึกและคอยเตือนไม่ให้เธอลืมอะไรๆ สำคัญ  หัดใช้มัน  เพราะฉันเชื่อว่า สตีฟ จ๊อบส์  ต้องมีเหตุผลที่ทำมันขึ้นมามากกว่าให้เธอเอามันมาเล่นเกมเดอะซิมส์งี่เง่านี่"

"นี่เจย์กำลังว่าเกมที่คนนับล้านคนในโลกนี้บูชามันนะ"

"เออ.. แล้วจะทำไม  เพราะฉันสนใจจะสร้างโลกที่ฉันอยากได้อยากมีให้เป็นจริง  ไม่ใช่มัวมาเพ้อฝันหลอกตัวเองอยู่กับเกม  และเธอควรจะเห็นด้วยกับฉัน"  เจย์สั่งอย่างถืออำนาจ  "ไปขอโทษเมียแกซะ"

มือเล็กๆ แต่แรงไม่ใช่น้อยผลักหัวน้องไปให้ห่าง  เอามือถือโยนคืนใส่ตักเขาและลุกขึ้นเดินกลับไปนั่งที่เก่า  แต่ก่อนจะจับปากกาขึ้นมาทำงานต่อ  ดวงตาสีเข้มยังมองกลับไปที่น้องสาว  เทย์เลอร์นั่งหน้าบูดไม่ยอมขยับเขยื้อน  ว่ายากว่าเย็นเหมือนเดิม

"ทำผิดก็ยอมรับสิว่า  ผิด  ไม่ใช่เด็กแล้ว  ที่สำคัญ..อย่าลืมว่า  วันแรกเธอเคยรักเค้ามากแค่ไหน"

เทย์เลอร์ปรายตามองพี่สาว  รอยยิ้มให้กำลังใจที่ส่งมาให้  ดึงรอยยิ้มของเธอกลับคืนมา  พยักหน้ารับคำและยืดตัวยืนขึ้น  เดินไปเกาะพนักเก้าอี้ของพี่และโน้มตัวลงหอมแก้มเขาด้วยความรัก  เจย์หอมเธอกลับ  แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเช่นกัน

"ฉันรักเจย์  ฉันจะเชื่อเจย์ทุกอย่าง" 

มือเล็กๆ ของพี่สาวลูบหัวเธอเหมือนตอนยังเด็ก  เทย์เลอร์ไม่เคยรู้สึกได้รับความรัก  การเอาใจใส่อย่างไม่มีเงื่อนไขเช่นนี้มาก่อนจากครอบครัวเก่าก่อนจะได้เจอเจย์และได้มาอยู่ในบ้านเดียวกัน

"ฉันเชื่อว่า  แซมต้องยกโทษให้เธอ  แค่เธอแสดงความจริงใจกับเค้า  ไม่ใช่สักแต่ว่า  ขอโทษส่งๆ เหมือนทุกที"

"เจย์นี่จะรู้ดีมากเกินไปแล้วนะ"  เทย์เลอร์แกล้งประชดพี่  "โอเค.. งั้นฉันไปก่อนละกัน  อาจไม่ได้ไปกินมื้อเที่ยงด้วยนะ  อย่าน้อยใจนะพี่สาว"

"ย่ะ  จะไปไหนก็ไปเลย  แต่อย่าลืมเอาพนักงานฉันมาคืนให้ทันเวลางานด้วยล่ะ"  เจย์ยิ้มเมื่อน้องแกล้งทำเป็นถอนสายบัวให้และออกไปพร้อมเสียงหัวเราะร่าเริงเบาๆ

บอสสาวกำลังจะหวนกลับมาทำงานต่อ  ถ้าไม่ชะงักเพราะเสียงแจ้งเตือนว่า  มีข้อความเข้าจากมือถือเครื่องบางบนโต๊ะ  มองมันอย่างชั่งใจหนึ่งวิ และหยิบมันขึ้นมาเช็กดูว่า  ใครที่ช่างกล้าส่งข้อความมากวนเธอเวลางาน

"ที่รัก..  ฉันรู้ว่า  คุณกำลังยุ่งอยู่  แต่ถ้าคุณยอมเสียเวลาสักนิดมาอ่านข้อความของฉัน  คุณจะรู้ว่า  ฉันจองโต๊ะสำหรับมื้อกลางวันของเราไว้ที่ร้านประจำของคุณ  รออยู่หน้าห้องนะคะ  อย่าปล่อยให้ฉันคอยจนขาแข็งล่ะ"

เจย์อ่านข้อความไปยิ้มไปเบะปากอย่างหมั่นไส้ไปด้วย  ปรายตามองเอกสารตรงหน้าอีกครั้งอย่างชั่งใจ  และตัดสินใจเก็บพับมันเอาไว้ก่อน  มันยังรอเธอได้  แต่คนที่หน้าห้องสิ  อาจจะงอนได้ถ้าเธอไม่ใส่ใจ   


......................................

มาต่ออีกครึ่งแล้วค่ะ 

ขอบคุณทุกเสียงของความคิดถึงบอสนะคะ 

วันนี้คนเขียนสบายดีแล้ว  จริงๆ เมื่อวานก็สบายดี  แต่เขียนไม่เสร็จ เลยมาวันนี้แทนค่ะ  คงไม่ว่ากันนะ   :42:

ครึ่งนี้อาจไม่มีแดนโผล่ตัวมา  แต่ก็ยังแอบส่งข้อความน่าหมั่นไส้มาอยู่นะคะ  อิอิ    :57:

ไว้เจอตัวคราวหน้าแล้วกันนะคะ  อ้อ.. ถือโอกาสเปลี่ยนปกสักหน่อย  เปลี่ยนรูปยกเว้นบอส  เพราะน่ารักดีอยู่แล้ว (เข้าข้าง  อิอิ)  :02:

แล้วเจอกันใหม่ค่ะ  ขอบคุณนะคะ  :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น