Twenty and Forty Secret Love ตอนที่ ๑๐ goodnight kiss
โพสต์โดย:
ใจรัก
วันที่: 20 เมษายน 2015 เวลา 09:53:15
อ่าน: 597
|
เฌอพัชญ์ไม่ได้เจอวาดจันทร์ตลอดทั้งอาทิตย์ และวาดจันทร์ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหลังจากที่วาดจันทร์สารภาพความในใจวันนั้น ตัวเฌอพัชญ์เองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเป็นฝ่ายติดต่อไปก่อนหรือจะต้องรอให้วาดจันทร์ติดต่อมาเอง เธอจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆเหมือนเดิม อนาคตของเธอกับวาดจันทร์จะเป็นยังไงต่อไปนะ เฌอพัชญ์คิด แต่ก่อนที่จะคิดต่อเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เฌอพัชญ์รีบวิ่งไปค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าทันที ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้เฌอพัชญ์รีบกดรับ แม่ทูนหัว "สวัสดีค่ะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "ทำอะไรอยู่หรอ" ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ไม่ได้ทำอะไรค่ะ" เฌอพัชญ์ตอบตามตรง "ฉันให้เวลา 10 นาที สำหรับเก็บเสื้อผ้าไปค้างที่อื่นสองวันหนึ่งคืน ฉันจะไปถึงที่พักเธอภายใน 10 นาที" เฌอพัชญ์อึ้ง ค้างคืน นี่เธอกำลังจะได้ไปเที่ยวกับวาดจันทร์งั้นเหรอ เฌอพัชญ์รีบวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าทันที
"สวัสดีค่ะ" เฌอพัชญ์ยกมือไหว้วาดจันทร์ที่นั่งอยู่เบาะหลัง กิตติพงศ์เดินไปเปิดท้ายรถเพื่อเก็บกระเป๋าของเฌอพัชญ์ รถของวาดจันทร์เปลี่ยนเป็นรถ BMW แล้ว เฌอพัชญ์เดินไปจะเปิดประตูด้านหน้าแต่วาดจันทร์กลับเรียกไว้ "มานั่งกับฉันข้างหลังสิ" เฌอพัญช์พยักหน้าหงึกหงักและขึ้นไปนั่งกับวาดจันทร์ข้างหลัง กิตติพงศ์ไม่สงสัยอะไรเพราะปกติเจ้านายของเขาจะให้เลขานั่งข้างหลังด้วยอยู่แล้ว แต่ว่าทำไมวันนี้เจ้านายถึงมารับเด็กคนนี้ไปด้วยนะ "เลขาของคุณจะไปด้วยมั้ยครับ" กิตติพงศ์ถามขึ้นเมื่อขับรถมาถึงทางแยก "ไปสิ ไปรับบุษบาที่บ้านด้วย ไปรถคันเดียวกันจะได้ประหยัดและไม่ต้องเสียเวลา" เฌอพัชญ์หันไปมองหน้าวาดจันทร์ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งคิดถึงและทั้งแปลกใจ วาดจันทร์หันไปมองหน้าเฌอพัชญ์แวบนึงและหันหน้ากลับตามเดิม "เราจะไปอัมพวา ฉันจะไปดูที่ที่จะสร้างโรงแรม ฉันก็เลยถือโอกาสพาเธอไปด้วย โทรลางานรึยัง" "ยังค่ะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้น "โทรสิ" "แล้วจะบอกคุณมัทนาว่ายังไงคะ" เฌอพัชญ์ถามต่อ "เฮ้อ บอกว่ามีธุระที่ต่างจังหวัด ขอลาสามวัน หรือไม่ก็เยี่ยมญาติที่ป่วย ประมาณนี้" "แต่พัชญ์ไม่มีญาติ?" เฌอพัชญ์ทำเสียงเศร้า "งั้นลาออกมาทำงานกับฉันมั้ย" วาดจันทร์เสนอความคิด "พัชญ์ไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกค่ะ" เฌอพัชญ์ตอบพึมพำ วาดจันทร์หันไปมองหน้าเฌอพัชญ์นิ่งนาน ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่ามีกิตติพงศ์อยู่เธอคงจะจับเด็กสาวมาลงโทษซะให้เข็ด "งั้นเหรอ รู้อะไรรึเปล่า การที่เราไม่มั่นใจในความสามารถของตนเองจะทำให้เราไม่ประสบความสำเร็จนะ และการที่เราจะประสบความสำเร็จได้มันอยู่ที่ตัวเรา อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถอะไร ฉันเชื่อว่าเธอมีความสามารถมากพอ" วาดจันทร์พูดยาวเหยียด กิตติพงศ์พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเฌอพัชญ์ เจ้านายของเธอคงจะเอ็นดูเด็กคนนี้อยู่มาก กิตติพงศ์คิดในใจ "แล้วจะให้พัชญ์ทำตำแหน่งไหนคะ" เฌอพัชญ์หันไปสบตากับวาดจันทร์ ไม่ต้องทำอะไร อยู่ข้างๆพี่ก็พอ พี่คิดถึงพัชญ์ อยากให้พัชญ์อยู่ใกล้ๆ วาดจันทร์สื่อสารกับเฌอพัชญ์ทางสายตา "ตกลงเธอจะลาออกจากงานเดิมใช่มั้ย" วาดจันทร์พูดขึ้น เฌอพัชญ์เมื่ออ่านจากสายตาของวาดจันทร์แล้ว เธอพอจะรู้ว่าวาดจันทร์คิดถึงเธอ "คงไม่หรอกค่ะ เนตรชนกจะออกแล้วพัชญ์คงอยู่ได้อย่างสงบ" เฌอพัชญ์พูดขึ้น "ทำไม" ก่อนที่เฌอพัชญ์จะตอบคำถามของวาดจันทร์เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น "สวัสดีค่ะคุณวาด" ผู้หญิงที่น่าจะอายุน้อยกว่าพูดขึ้น เฌอพัชญ์หลบสายตาเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นจ้องมาทางเธอ "หลานคุณวาดเหรอคะ" กิตติพงศ์แทบหัวเราะพรืดออกมา เฌอพัชญ์คลี่ยิ้มเล็กน้อย ส่วนวาดจันทร์นะเหรอ ตอนนี้หน้าเธอเหวอไปเลยทีเดียว "เปล่าหรอก ขึ้นรถสิ" วาดจันทร์ตอบปัด "ค่ะ" บุษบารับคำเบาๆ เฌอพัชญ์หันหน้าไปมองวาดจันทร์ที่หลับตาและเอนตัวสบายอยู่ข้างๆ เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เฌอพัชญ์ก็เห็นว่าวาดจันทร์หลับไปเสียแล้ว และก็คงนอนไม่สบายแน่ๆ มีหวังตื่นขึ้นมาคออาจจะเคล็ดได้ เฌอพัชญ์เริ่มขยับไปทีละนิดอย่างไม่ให้ผิดสังเกต กิตติพงศ์มองผ่านกระจกมองหลังเป็นระยะ เขาสังเกตตั้งแต่เจ้านายหลับแล้ว หลายวันที่ผ่านมาเจ้านายของเขายังทำงานหนักเหมือนเดิม คงจะเหนื่อยน่าดู กิตติพงศ์คิดในใจ เมื่อเขามองไปยังเด็กสาวที่นั่งข้างๆเจ้านายเขากลับเห็นว่าเด็กสาวทำท่าตลกๆ และขยับมาหาเจ้านายของเขาทีละน้อย เขาเหลือบมองอย่างไม่ให้คนข้างหลังรู้ตัว เฌอพัชญ์ขยับพอได้ระยะที่ไม่ติดกับวาดจันทร์เกินไป เฌอพัชญ์ค่อยๆจับศีรษะของวาดจันทร์ที่เอียงไปอีกทางมาซบลงที่ไหล่ของตน เฌอพัชญ์พยายามทำอย่างเบามือที่สุด "อืมม์" วาดจันทร์ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เฌอพัชญ์เลยหยุดทุกอย่าง วาดจันทร์รู้สึกถึงมือทั้งสองข้างที่จับอยู่บริเวณศีรษะของเธอ เฌอพัชญ์รีบปล่อยมือทันที และเบือนหน้าไปอีกทาง วาดจันทร์ไม่พูดอะไร เธอเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของเฌอพัชญ์และหลับตาลง เฌอพัชญ์นั่งนิ่ง เธอรู้สึกดีเหลือเกิน อยากให้การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลานานๆ กิตติพงศ์ยิ้มออกมา ถ้าเด็กสาวเป็นเด็กผู้ชายเขาก็คงคิดว่าสองคนนี้รักกันแน่ๆ เฌอพัชญ์มองออกไปนอกรถ ถ้ามีความสุขแบบนี้ เธอขอเลือกที่จะอยู่ในฐานะแบบนี้กับวาดจันทร์ตลอดไป
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถ BMW ก็มาจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง เฌอพัชญ์หันไปมองคนข้างๆที่ยังหลับอยู่ "คุณวาดจันทร์คะ ถึงแล้วค่ะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นเบาๆ คนที่หลับอยู่ค่อยๆขยับตัวและนั่งตัวตรงเหมือนเดิม กิตติพงศ์เปิดประตูรถให้วาดจันทร์ส่วนเฌอพัชญ์ก็เปิดเองตามปกติ
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อบุษบา จองห้องไว้แล้วค่ะ" บุษบาเดินไปจัดการที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรม ซักพักบุษบาก็เดินกลับมาที่วาดจันทร์และเฌอพัชญ์ยืนรออยู่ "เอ่อ?คือบุษจองห้องไว้สามห้องอ่ะค่ะ" บุษบาพูดขึ้น "ก็ถูกแล้วไง" วาดจันทร์พูดขึ้น "คะ" บุษบาถามขึ้นอย่างงงๆ อย่าบอกนะว่าเธอต้องนอนร่วมห้องกับเด็กผู้หญิงคนนั้น "ไปพักได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่ล็อบบี้ 6 โมงเช้าถ้างานเสร็จจะได้ไปเที่ยวต่อ อ้อ ฝากบอกพงศ์ด้วยนะ แล้วเอากุญแจห้องให้พงศ์ด้วยหล่ะ" วาดจันทร์พูดขึ้นพลางเดินออกไป เฌอพัชญ์ยืนงง แล้วเธอจะต้องนอนห้องไหนถึงจะเหมาะสมเนี่ย เฌอพัชญ์คิดในใจ วาดจันทร์หันกลับไปเมื่อไม่เห็นเด็กสาวเดินตามมา "จะนอนกับเลขาฉันเหรอ" วาดจันทร์ถามขึ้น แต่เธอก็อดขำไม่ได้ที่เฌอพัชญ์ทำตัวไม่ถูก เฌอพัชญ์รีบวิ่งตามวาดจันทร์ไปทันที โดยมีคนลากกระเป๋าเดินตาม บุษบามองเจ้านายที่เดินไปอย่างงงๆ ไม่ใช่หลานแล้วทำไมถึงยอมให้นอนร่วมห้องนะ ปกติเจ้านายของเธอชอบความเป็นส่วนตัวนี่นา เวลาไปพักที่ไหนถ้ามีเธอไปด้วยก็จะสั่งจองสามห้อง ถึงแม้ห้องของเจ้านายจะเป็นห้องที่แพงที่สุดแต่เจ้านายของเธอก็ไม่เคยให้ลูกน้องต้องนอนห้องราคาถูกๆ เจ้านายของเธอถือว่าชอบความเป็นส่วนตัวมากๆ แล้วทำไมเด็กนั่นถึงได้นอนร่วมห้องกับเจ้านายของเธอนะ "คิดอะไรอยู่เหรอครับคุณบุษบา" กิตติพงศ์ถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง "คุณว่าเจ้านายของเราแปลกๆมั้ย" บุษบาถามขึ้น "ไม่นะครับ" กิตติพงศ์ตอบ อันที่จริงการที่เจ้านายของเขาเปลี่ยนไปนั้นก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนและมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาด้วย กิตติพงศ์คิดในใจ "แล้วเด็กนั่นเป็นใคร นายรู้มั้ย" บุษบาถามต่อ "ไม่รู้ครับ จะให้กุญแจห้องผมได้รึยัง ผมอยากพักผ่อน" กิตติพงศ์พูดขึ้นพลางแบมือ "ทำไมจะไม่รู้ก็ในเมื่อคุณวาดจันทร์มากับเด็กคนนั้นและนายก็เป็นคนขับรถให้คุณวาดจันทร์" บุษบาพูดขึ้นพลางยื่นกุญแจห้องให้กิตติพงศ์ "ไม่รู้สิครับเพราะผมเป็นลูกน้องที่ดีไม่ยุ่งเรื่องของเจ้านาย" กิตติพงศ์พูดขึ้นและเดินออกไปทิ้งให้บุษบาอ้าปากพะงาบๆอยู่ตรงนั้น "นี่นายด่าฉันเหรอ" บุษบาถามตามหลัง แต่คนที่เดินออกไปไม่ได้ยินเสียแล้ว
เฌอพัชญ์ยืนมองห้องที่กว้างใหญ่และตกแต่งสวยงามอย่างทึ่งๆ ห้องนี้คงจะแพงมากแน่ๆ เฌอพัชญ์คิดในใจ วาดจันทร์ให้ทิปพนักงานยกกระเป๋าและปิดประตูห้อง "ห้องอื่นจะเป็นแบบไทยๆ แต่ห้องพิเศษจะเป็นแบบผสมผสานระหว่างไทยกับตะวันตก พี่ชอบห้องแบบนี้มากกว่า" วาดจันทร์เปลี่ยนสรรพนามการเรียกทันทีเมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง "สวยมากเลยนะคะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นพลางหันกลับมามองที่วาดจันทร์ "พี่หรือห้องคะ" วาดจันทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นเฌอพัชญ์จ้องเธอตาไม่กระพริบ "ทั้งสองค่ะ" เฌอพัชญ์เดินเข้ามาชิดวาดจันทร์ทันที "งั้นถ้าให้เลือกห้องสวยๆกับพี่ พัชญ์จะเลือกแบบไหนคะ" วาดจันทร์สบตากับเฌอพัชญ์อย่างยั่วยวน "ก็ต้องเลือกพี่สิคะ" เฌอพัชญ์โอบเอววาดจันทร์ไว้หลวมๆและก้มลงหมายจะจูบคนรักให้หายคิดถึงแต่วาดจันทร์กลับเบี่ยงตัวหลบ "วันนี้พี่ทำงานมาทั้งวันแล้วคงเหม็นแย่" วาดจันทร์พูดขึ้น "ไม่เหม็นหรอกค่ะ พัชญ์คิดถึงพี่นี่คะ หรือพี่ไม่คิดถึงพัชญ์คะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นอย่างน้อยใจ "พี่ขออาบน้ำห้านาทีนะคะ" วาดจันทร์ต่อรอง "ก็ได้ค่ะ" เฌอพัชญ์ยอมปล่อยวาดจันทร์แต่โดยดี วาดจันทร์หายตัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมเข้าไปด้วย เฌอพัชญ์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหามัทนาโดยอ้างว่าเธอขอลางานสองวันเพื่อพักผ่อนและขอร้องไม่ให้บอกใคร มัทนารับคำ เฌอพัชญ์จึงขอบใจมัทนาและวางสายไป เฌอพัชญ์นั่งรอวาดจันทร์อยู่นานกว่าสิบนาทีเธอก็ยังไม่เห็นว่าวาดจันทร์จะออกมา เฌอพัชญ์จึงเดินไปหาอย่างเป็นห่วง เฌอพัชญ์พบว่าประตูห้องน้ำไม่ได้ล็อกเธอจึงเดินเข้าไป ภาพที่เฌอพัชญ์เห็นทำให้เฌอพัชญ์แทบจะกระโจนเข้าใส่วาดจันทร์ "ห้านาทีแล้วหรอคะ" วาดจันทร์ถามขึ้นโดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างน้ำ "เลยแล้วค่ะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นและเริ่มหายใจติดขัด "พัชญ์อาบน้ำรึยัง" วาดจันทร์ถามเสียงแผ่ว "อาบแล้วค่ะ" เฌอพัชญ์อยากจะกัดลิ้นตัวเอง ถ้าเธอตอบว่าไม่ได้อาบจะเป็นยังไงนะ "น่าเสียดายจัง อาบอีกรอบนะคะ" วาดจันทร์พูดยิ้มๆ "คะ" เฌอพัชญ์ "พี่อยากเห็นพัชญ์เปลื้องผ้าต่อหน้าพี่" "พัชญ์?" "ลงโทษที่พัชญ์ทำอย่างนั้นกับพี่บนรถไงคะ" วาดจันทร์พูดขึ้น "ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่วาดต้องการ" เฌอพัชญ์ก้มลงไปถอดกางเกง วาดจันทร์หันหน้าไปมองทางอื่นพลางหัวเราะกับความใสซื่อของเฌอพัชญ์ เมื่อหายจากอาการขำแล้ววาดจันทร์จึงหันมาทำหน้าจริงจังต่อ ตอนนี้เฌอพัชญ์เปลือยหมดแล้วแต่เฌอพัชญ์ยังคงใช้มือทั้งสองข้างปิดบังหน้าอกและส่วนสงวนอยู่ "มาหาพี่สิคะ" วาดจันทร์พูดเสียงแหบพร่า เฌอพัชญ์ก้าวขาลงอ่างช้าๆ เมื่อเฌอพัชญ์ลงมาอยู่ในอ่างแล้ววาดจันทร์ก็บอกให้เฌอพัชญ์หันหลังไปและทั้งสองก็อยู่ในท่านั่งซ้อนกัน วาดจันทร์ลูบไล้ไปทั่วหน้าอกอิ่มของเฌอพัชญ์พลางขบเม้นที่ใบหู "อืมม์" เฌอพัชญ์ครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ "คิดถึงนะคะ" วาดจันทร์พูดขึ้นงึมงำ "คิดถึง อือ ทำไมไม่โทรหาหล่ะคะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้นเสียงแผ่ว "พี่ทำงาน ไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ ถึงอยากให้พัชญ์มาทำงานด้วยกันไงคะ" วาดจันทร์เลื่อนริมฝีปากลงไปพรมจูบซอกคอของเฌอพัชญ์ "พัชญ์วางตัวไม่ถูกหรอกค่ะ" "พี่ก็ว่าอย่างนั้น" วาดจันทร์เลื่อนมือลงไปกอบกุมส่วนล่างของเฌอพัชญ์ แต่เฌอพัชญ์กลับจับมือวาดจันทร์ไว้ เฌอพัชญ์หันกลับมาเผชิญหน้ากับวาดจันทร์และก้มลงไปฉกริมฝีปากอมชมพูที่ไร้ลิปสติกด้วยความกระหาย บทรักที่เร่าร้อนเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะความต้องการของทั้งสองคนและไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่ "อา?พัชญ์จ๋า พรุ่งนี้ตื่นเช้า อะ อ๊ะ อ่าห์" วาดจันทร์ครางออกมาอย่างเป็นสุขบนเตียงใหญ่กลางห้อง เฌอพัชญ์ยังคงดูดกลืนน้ำหวานของวาดจันทร์ที่ยังไม่หมดไป เมื่อดูดกลืนหมดแล้ว เฌอพัชญ์ก็เลื่อนตัวขึ้นมาแล้วจูบที่ปากของวาดจันทร์เร็วๆหนึ่งที "Goodnight Kiss ฝันดีนะคะ" เฌอพัชญ์พูดขึ้น พลางตะเคงข้างมองวาดจันทร์ที่นอนหายใจหอบอยู่ "ฝันดีเช่นกันนะคะ" วาดจันทร์พลิกตัวนอนตะเคงเพื่อประจันหน้ากับเฌอพัชญ์ วาดจันทร์ขยับเข้าไปหาเฌอพัชญ์และกอดเฌอพัชญ์ไว้พลางซบหน้าลงกับไหล่ของเฌอพัชญ์ เฌอพัชญ์คลี่ยิ้มเมื่อวาดจันทร์ทำแบบนี้ เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายที่เปล่าเปลือยของตนและของวาดจันทร์ เสร็จแล้วก็กอดเอววาดจันทร์ไว้หลวมๆและหลับไปด้วยรอยยิ้ม
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|