web stats

ข่าว

 


Runaway Bride vol.1 Chapter 3 : ดูแลหัวใจฉันที

โพสต์โดย: anhann วันที่: 08 เมษายน 2015 เวลา 00:16:43 อ่าน: 351

Chapter 3 : ดูแลหัวใจฉันที

   "นี่..นิกกี้   แน่ใจนะคะว่า..จะอยู่เรียนที่นี่จริงๆ ไม่คิดเหรอคะว่า  ถ้าเจอใครสักคนมาขอเป็นแฟนแล้วจะต้องหยุดเรียนไปแต่งงานน่ะ  แต่อืม..ถึงจะแต่งแล้ว  ก็ยังเรียนได้นี่นะ  งั้นก็ช่างมันเถอะค่ะ"  ดาเรนยืนบ่นอยู่คนเดียวในครัวหันหลังให้คนที่ตัวเองพูดด้วย  เลยไม่รู้ว่าหล่อนกำลังทำหน้าอย่างไรอยู่  เธอไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่พูด  มันทำให้อีกคนเสียใจ 

   ใช่..เธอไม่รู้หรอกว่านิโคลคิดอะไรอยู่  เพราะอะไรที่พูดออกมา  ตัวเองก็เสียใจกับมันอยู่แล้ว 

   มีที่ไหนกันล่ะ  ใครจะอยากให้คนที่ตัวเองรักไปมีคนอื่น  แต่เธอก็ฝืนทำมันลงไป  เพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่หล่อนต้องการ  หารู้ไม่ว่าความต้องการของพวกเธอสองคนมันตรงกันตั้งนานแล้ว  แต่ความเข้าใจกลับสวนทางกัน  ผิดที่ใครกันล่ะที่ไม่คุยกันเรื่องนี้   เธอหรือนิโคล.. 
 
   คนฟังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับเคาท์เตอร์ที่กั้นพื้นที่ครัวไว้กับห้องรับแขก  มองแผ่นหลังของคนพูดด้วยสายตาเจ็บปวด  จนป่านนี้แล้ว  ดาเรนก็ยังคงไม่เข้าใจเธอ  ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้หนีการแต่งงานกลับมาหาหล่อนได้ทุกครั้ง  ถ้าไม่รักไม่คิดถึงจะกลับมาทำไม  แต่งงานไปตั้งแต่ครั้งแรกนั่นแล้ว  แล้วถามว่า  ถ้าเธอรักหล่อน  แล้วไปแต่งงานทำไม   ก็เพราะอยากจะเรียกร้องความสนใจอย่างไรเล่า  แต่มันคงไม่สำเร็จ  ดาเรนไม่เคยห้ามเธอสักครั้งไม่ให้ไป  ไม่เคยถามด้วยว่า  เธอจะไปแต่งกับใคร  ไม่เคยขอไปงานแต่งด้วย  กระทั่งเวลาที่เธอมีแฟน  หล่อนก็ไม่เคยจะรู้ว่าเขาเป็นใคร มีอะไรกันไปถึงไหนแล้ว 

   นี่ถ้าเธอท้องไม่มีพ่อ  หล่อนก็คงจะไม่สนใจอยู่ดีใช่ไหมนี่  คิดแบบนี้แล้ว  น้ำตาก็หล่นลงมาทันใด  เคยสนใจกันบ้างหรือเปล่า.. 

   จริงๆแล้วเธอไม่ได้รักฉัน  เหมือนที่ฉันรักเธอใช่ไหม..ดาเรน..

   ความเงียบที่นานเกินไปทำให้คนในครัวต้องหันกลับมา  แปลกใจเพราะปกตินิโคลจะคุยจ้อเสมอ  มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนแน่ๆ  และมันก็ใช่จริงๆ  ดาเรนกระพริบตาเมื่อเห็นหน้าซึมๆของหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่

   "นิกกี้คะ?" เธอเรียกหล่อนด้วยความประหลาดใจ แต่กลับต้องประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้น  และตอนนี้ก็ตกใจมากด้วย  เมื่อเห็น..น้ำตา   

   นิโคลร้องไห้เหรอ..  ทำไม..?

   ดาเรนรีบเดินออกมาหาหล่อนทันใด  คว้าตัวหญิงสาวมากอดเอาไว้แนบอกตัวเอง  มือเรียวลูบเบาๆที่ศีรษะที่พักพิงอยู่บนบ่าของเธอ  "เป็นอะไรไปคะ..นิกกี้   คิดถึงบ้านหรือเปล่า  ไม่เป็นไรนะคะ  ฉันจะดูแลเธอเอง  อย่าร้องไห้นะคะ..คนดี"  เธอถามหล่อนหวังจะปลอบใจ  แม้ไม่เข้าใจว่าอีกคนเป็นอะไรก็ตาม  ไม่รู้เลยว่า คนถูกปลอบดีใจกับสิ่งที่เธอพูดออกมาขนาดไหน

   แม้จะไม่ใช่คำบอกรัก  แค่เพียงสัมผัสที่อบอุ่นแบบนี้  น้ำตาก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้  นิโคลสวมกอดอีกคนจนแน่น  เธอไม่ต้องการจะจากไปไหนอีกต่อไปแล้ว   

   รักที่สุด..ดาเรน..

   "จะดูแลกันไปถึงเมื่อไหร่คะ"  สาวผมบลอนด์เอ่ยขึ้นเบาๆอย่างมีความหวัง ก่อนถูกดึงให้มามองหน้ากัน  ดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้าบอกได้มากกว่าคำพูดจริงๆ 

   บอกหน่อยสิว่า..รักฉัน..ดาเรน  บอกสิว่า..จะดูแลกันตลอดไป  นิโคลอธิษฐานในใจ  หากแต่สิ่งที่ได้ยินกลับมา  ก็ทำให้ผิดหวังจนได้

   "ก็จนกว่านิกกี้จะมีคนดูแล  และฉันจะส่งหน้าที่นี้ให้เขา"  ดาเรนไม่เคยเข้าใจหัวใจของอีกคนเลยแม้แต่น้อย  ถึงได้พูดแบบนี้ออกไป  นิโคลมองหน้าเธอเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง  หากแต่หล่อนก็ทำเพียงพยักหน้ารับและขยับตัวออกไปจากเธอ  หากแต่คำที่หล่อนเอ่ยออกมา  ก่อนจะหายไปหลังประตูห้องนอนมันทำให้แปลกใจ  แต่ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

   "งั้นดาเรนก็ต้องดูแลฉันตลอดไปแล้วล่ะค่ะ  เพราะมันจะไม่มีใครคนนั้นหรอก"

   ดวงตาน้ำตาลกระพริบตา  ดาเรนขยับมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองอย่างงงๆ เพราะคิดเท่าไหร่  เธอก็ไม่เข้าใจสิ่งที่นิโคลบอกออกมา  อะไรจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้นะ

...............................................................

   ความวุ่นวายของร้านในยามเช้าหมดไปแล้ว  หากแต่โซเฟียยังคงยืนรอให้บริการลูกค้าอยู่เหมือนเดิม  ถึงจะเริ่มเบื่อๆแล้วกับความเงียบเหงาของร้านในยามสายแบบนี้ก็ตาม  ดวงตากลมโตมองไปเรื่อยๆภายในร้าน  เธอไม่ต้องการจะมองคนที่นั่งอยู่เกาะอยู่กับเคาท์เตอร์ตรงนี้เท่าไหร่  เพนนี ครอสยังคงมาที่นี่เหมือนทุกวัน  ถึงหล่อนจะผิดหวังไปแล้วกับเจ้าหญิงคนนั้นก็ตาม  มันคงเป็นความเคยชิน

   และแล้วความน่าเบื่อของร้านยามสายก็หมดไป  เมื่อประตูร้านถูกเปิดออกและคนที่เปิดมันปรากฏตัว  โซเฟียตาลุกวาวด้วยความยินดีอย่างน่าประหลาดทันใด  มีเรื่องน่าสนุกอีกแล้วสินะ  เธอคิด     

   "เฮ้..เพนนี..  ดูนู่นสิ ใครมา" เธอกระซิบบอกกับสาวหน้าใสตรงเคาท์เตอร์ 

   เพนนีถึงจะดูรำคาญ  แต่หล่อนก็มองตามเธอไปทันที  และสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นจนได้  มันเหนือความคาดหมายของเธอไป  เมื่อร่างบางของเพื่อนรักลุกขึ้น  แล้วหล่อนก็ประกาศออกมากับหญิงสาวผู้มาใหม่นั่นทันทีเมื่อหล่อนเดินมาถึงเธอที่เคาท์เตอร์สั่งอาหาร

   "นี่เธอ..กล้าดียังไงถึงมาที่นี่คนเดียวน่ะ   ไม่รู้หรอกรึว่า..ที่นี่ใครคุม.."

   โอ้..จะเกิดสงครามที่นี่ใช่ไหม..  ฉันควรจะหนีภัยก่อนดีไหม  โซเฟียถามตัวเองในใจอย่างร้อนรน  แต่มันคงจะน่าสนุกดี...

.........................................................................

   "โอย..ดาเรน   ทำเบาๆหน่อยได้ไหมคะ  ฉันเจ็บนะ  ดูสิ ระบมไปหมดแล้ว   แล้วฉันจะทานอะไรได้ยังไงล่ะคะ  เด็กบ้านั่นมือหนักเป็นบ้าเลย จะเสียโฉมหรือเปล่าเนี่ย  ดูให้หน่อยสิ"  นิโคลบ่นเสียงอ้อนให้คนทำแผลให้ใจเต้นแปลกๆ  แต่มันก็เป็นแผนหนึ่งของเธออยู่แล้วนี่  เข้าทาง...

   ดาเรนมองสาวตรงหน้าอย่างอ่อนใจขณะที่มือเธอยังคงประคบประหงมบาดแผลที่ริมฝีปากอิ่มนั้นให้อยู่  มองหล่อนแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา 

   ในใจคิดไปว่า  นี่ขนาดหล่อนปากแตกยังสามารถพูดจาออดอ้อนได้ขนาดนี้  มีความสามารถจริงๆ  นิโคลเป็นสาวจ้าวเสน่ห์ไม่เคยเปลี่ยนไปตั้งแต่รู้จักกันมาจนกระทั่งวันนี้  แต่หล่อนก็น่าตีเหลือเกิน  ทั้งเอาแต่ใจ  และไม่เคยฟังใคร  แถมยังชอบหาเรื่องใส่ตัวอีกด้วย  เป็นผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้   และนี่ก็คงจะไปเจออะไรไม่ถูกใจมาแน่ๆ  ถึงได้ไปมีเรื่องจนได้แผลมาแบบนี้   มาอยู่กับเธอได้ไม่กี่วัน  ก็ก่อเรื่องทะเลาะกับคนเสียแล้ว  แล้วดูสิ  ไปทะเลาะกันอีท่าไหน  ถึงได้ปล่อยให้อีกฝ่ายทำร้ายเสียจนเจ็บมาขนาดนี้

   "ดาเรน..เจ็บ.."

   "ก็สมควรแล้วนี่คะ ไปมีเรื่องกับเค้าทำไม  ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ก็ดีแล้วนะ"  คนอายุมากกว่าบ่นเข้าให้ขณะกดสำลีไปไม่ยั้งมือด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ  จนคนโดนบ่นแถมยังเจ็บตัวหันหนีไปหลังค้อนให้หนึ่งวง  เห็นท่าทางแบบนั้น  ดาเรนก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม  สาวขี้งอนก็น่ารักดีเหมือนกัน

   "ใจร้าย"  คนอมยิ้มอยู่เลิกคิ้วน้อยๆมองหน้าคนที่หันกลับมาว่า  เห็นหน้าใสๆของคนขี้งอนและขี้น้อยใจแบบนี้  ดาเรนก็ใจอ่อนอีกครั้ง  ไม่เคยเลยจะห้ามใจตัวเองได้สักที  ก็รักมากนี่นา

   "ขอโทษค่ะ  ไม่ว่าแล้ว  ดีกันนะ"  เธอชูนิ้วก้อยให้กับสาวใจน้อย  หล่อนยังคงความหน้าบึ้งแก้มป่องๆอยู่  แต่ก็ทำให้เธอยิ้มได้ด้วยการเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน  น่ารักแบบนี้ไง  ถึงตัดใจไม่ได้สักที 

   ในขณะที่ดาเรนใจตุ้มๆต่อมๆอยู่นั้น  นิโคลเองก็เป็นเหมือนกัน  รู้สึกเหมือนหลงรักผู้หญิงคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  จนใกล้จะบ้าตาย  ทนไม่ได้แน่ถ้าต้องเสียดาเรนไป

   สองสาวมองจ้องหน้ากันไปมา  อยู่ๆก็ขยับเข้าหากันเฉยๆ ไม่ต้องเอ่ยบอกอะไรกัน  มันก็เข้าใจ  ลิ้นอุ่นเล็มไล้ริมฝีปากอิ่มที่เป็นแผล  ทำคล้ายจะสมานแผลให้หล่อนด้วยวิธีนี้  หากแต่มันคงจะไม่วิธีที่ดีนัก  เมื่อเจ้าของมันครางออกมารับกับสิ่งที่เธอทำลงไป  ดาเรนกระพริบตา  รู้แล้วว่าตัวเองทำผิด  แต่มารู้ตอนนี้ก็สาย  ถอนตัวคงไม่ทันแล้ว  นิโคลไม่ยอมปล่อยเธอ  หล่อนจูบกลับมา  เหมือนลืมไปเลยว่า  กำลังเจ็บอยู่

   บอกฉันหน่อยสิว่า..รัก   บอกหน่อย..ดาเรน..  นิโคลภาวนาในใจขณะปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงสู่ความอ่อนหวานในรสสัมผัสที่เธอสองคนแลกเปลี่ยนกัน

   นิโคลไม่เคยรู้หรอกว่า  การที่ดาเรนไม่เคยปฏิเสธการมีเซ็กส์กับเธอสักครั้งที่เธอร้องขอเพราะอะไร  เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่หล่อนสามารถใช้เพื่อบอกว่ารักเธอมากแค่ไหน  แต่เธอก็ไม่เข้าใจมัน  ไม่เคยเข้าใจคนปากแข็งและขี้เกรงใจคนนี้สักที  แต่ตัวเธอเองก็พอกัน  ถ้ารักแล้ว  ทำไมเธอไม่บอกหล่อนไปเองบ้างล่ะ  มัวรออะไรอยู่  รอให้หล่อนรู้มันเองหรือ  ไม่มีทาง  ซื่อบื้อจะตายไป  ไม่รู้หรือไง.. 

   แต่ก็ใช่..  นิโคลกำลังรออยู่ว่า  เมื่อไหร่ดาเรนจะเลิกปากแข็งและบอกรักเธอเสียที  เลยต้องทนอยู่แบบนี้ทั้งที่ก็แทบจะอกแตกตายทุกวัน  อยากบอกใจจะขาด  และความจริงเธอก็กลัว  กลัวว่าตัวเองจะเข้าใจผิด  บางทีที่ดาเรนยอมมีอะไรด้วย  มันอาจจะเป็นแค่ความต้องการทางร่างกายของหล่อนก็ได้  ใครจะไปรู้เรื่องนี้ได้  นอกจากหล่อนคนเดียว

   "ยังเจ็บอยู่ไหมคะ  ขอโทษนะ   คือ----" 

   "ไม่เป็นไรค่ะ  หายแล้ว"  นิโคลชิงตอบคำถามให้คนที่ยอมเป็นหมอนให้เธออยู่บนเตียง  เรียบร้อยไปอีกแล้วกับกิจกรรมประจำของพวกเธอ  มันเกิดขึ้นบ่อยๆจนเป็นกิจวัตร  ไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป

   "งั้นก็ดีแล้วค่ะ  นึกว่า..."  ดาเรนไม่กล้าถามอะไรที่อยากถาม  เธออายที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนชั่วโมงปฐมพยาบาลให้กลายเป็นอย่างอื่น  ก็มันฝืนใจไม่ได้นี่นา  ปากนิโคลมันน่า.......

   นิโคลรู้ว่า  ดาเรนจะพูดถามอะไร  จึงส่ายหน้าให้ยิ้มๆ "ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ  แผลแค่นี้เล็กน้อย"  เธอบอกเบาๆและยืนยันมันด้วยจูบหวานๆที่เรียวปากสวยของอีกคนอีกครั้ง  แล้วก็กลับมาซุกหน้ากับบ่าเปลือยๆของหล่อน  อยากนอนเสียแล้ว  รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน

    ใช่สิ  ก็ไปมีเรื่องกับคนอื่นมาจนถึงขั้นเลือดตกยางออก  แล้วก็มาทำเรื่องแบบนี้อีก  จะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไร  ไม่งั้นก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ 

   เธอสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก  เหมือนต่างคนก็ต่างต้องการจะพักผ่อน   แต่นอนไปได้ไม่เท่าไหร่  นิโคลก็รู้สึกว่าหน้าผากถูกจูบเบาๆ เธอลืมตาขึ้นมา  หวังจะพูดอะไรกับเจ้าของจูบ  ก็ทำได้แต่ยิ้มอยู่ตามลำพัง  ดาเรนหลับไปแล้ว  หลับง่ายจัง  คนอะไร  เหมือนเด็ก.. 

   "ฝันดีค่ะ..ดาเรน"  นิโคลพูดเบาๆกับคนหลับ  และหลับตาตามหล่อนไป  ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนอุ่นๆนี้ไปอีกคืนด้วยความสบายใจ

   ฉันจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนอีกแล้ว จะอยู่ดูแลรักษาหัวใจของฉันอยู่แบบนี้  เธอปฏิญาณกับตัวเอง

...................................................................................

   ในขณะที่นิโคล กับ ดาเรน  หลับไปแล้ว  ในอพาร์ทเม้นท์หนึ่งยังคงมีความวุ่นวายอยู่  คู่กรณีของนิโคลยังหลับไม่ได้  หล่อนกำลังร้องโวยวายอยู่ในห้องตอนถูกทำแผล  เพนนีถึงจะไม่ได้ปากแตกเหมือนสาวผมบลอนด์ที่ตัวเองปล่อยหมัดหนักๆใส่ริมฝีปากสวยๆนั่นไป  แต่ก็เจ็บไม่ต่างกัน  แถมยังถูกเพื่อนรักสมน้ำหน้าให้อีกด้วย  อยู่ดีไม่ว่าดี..

   "โอ้ย.. ฉันเป็นคนนะ  ทำอะไรเบาๆหน่อยได้ไหม  มือหรือเท้าน่ะที่ใช้อยู่"

   "ไม่ต้องมาพูดมากเลยนะ  ใครใช้ให้เธอไปหาเรื่องเค้าล่ะ  เค้าไม่ตบหน้าเธอจนเยินก็ดีเท่าไหร่แล้ว" โซเฟียตอกกลับไปและเพิ่มแรงกดผ้าชุบน้ำอุ่นลงกับก้นขาวเนียนแต่แดงเห่อของคนโวยวาย

    ใช่แล้ว..เพนนีถูกทำร้ายมาให้ทั้งเจ็บและอาย  ใครทำน่ะหรือ  ก็จะใครเสียอีกล่ะ  ถ้าไม่ใช่  "นิโคล คลากส์"  หล่อนถูกลากไปในห้องน้ำของร้านอาหารที่เธอทำอยู่  และก็ถูกจัดการที่นั่น  มันเป็นเรื่องโชคดีของเพนนีและตัวเธอเองด้วยที่สาวสวยผมบลอนด์ยังพอมีความปราณีอยู่บ้าง  จึงพยายามไม่ก่อเรื่องภายในพื้นที่ส่วนขายของร้าน  ไม่เช่นนั้น  คนที่จะซวยที่สุดในวันนี้คงจะเป็นเธอ  เพราะเธอเป็นเพื่อนของเพนนี  ก็เท่ากับว่า  มีส่วนร่วมในเรื่องนี้เหมือนกัน

   "แต่ฉันว่า..  ให้ตบหน้ายังดีเสียกว่านะนี่" สาวร้านอาหารพึมพำเบาๆ โซเฟียหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกับภาพที่ผุดขึ้นมาในสมอง  เหตุการณ์ที่เพนนีถูกนิโคลจับไปทำโทษในห้องน้ำ  มันยังติดตากรรมการห้ามมวยอย่างเธออยู่ 

   สาวตัวสูงผมบลอนด์จับเพนนีถลกกางเกงและตีก้นเหมือนเด็ก  ดีนะที่ไม่มีใครอยู่ในนั้น  เลยไม่มีใครเห็นวีรกรรมนั้นนอกจากเธอและคู่กรณีทั้งสองคน  จำได้ว่า  เธอได้แต่ยืนตาค้างระหว่างที่เพื่อนรักถูกทำแบบนั้น  ก็ตอนนั้น นิโคลน่ากลัวมากนี่  ใครจะไปกล้าหือกับหล่อนล่ะ  เดี๋ยวก็โดนไปด้วยจะทำยังไง  ต้องอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ  แค่คิดก็ขนลุกไปหมดแล้ว...

   "อย่าพูดแบบนี้นะ..โซเฟีย" เพนนีแหวออกมา  และเบ้หน้าทันทีที่เพื่อนกดแรงลงไปกับผ้าที่ประคบก้นตัวเองอยู่  หล่อนต้องหมั่นไส้เธอแน่  ถึงได้แกล้งกัน

   "ก็เธอผิดนี่..เพนนี่   เค้ามาดีแท้ๆ"

   "เธอไม่รู้หรอกว่า  แม่นั่นน่ะร้ายแค่ไหน   ฉันไม่ยอมให้ดาเรนต้องทนอยู่กับหล่อนหรอก  นิสัยไม่ดี"

   โซเฟียกระพริบตาเหมือนไม่เชื่อว่าหูตัวเองได้ยินอะไร  แต่เธอก็แน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิดแล้ว  เมื่อเพื่อนรักเอ่ยยืนยันมันด้วยท่าทางหนักแน่นเหลือเกิน

   "ฉันปกป้องเจ้าหญิงจากยัยแม่มดตัวร้ายนั่นให้ได้  คอยดู"

   บ้าไปแล้ว..เพื่อนฉัน  โซเฟียบ่นในใจ


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น