web stats

ข่าว

 


Runaway Bride vol.1 Chapter 2 : ความเข้าใจที่สวนทางกัน

โพสต์โดย: anhann วันที่: 06 เมษายน 2015 เวลา 10:51:38 อ่าน: 343

Chapter 2 : ความเข้าใจที่สวนทางกัน

   เวลาหลับตาแบบนี้..  น่ารักจังเลยนะ..ดาเรน.. 

   เป็นครั้งแรกที่ตื่นก่อนคนร่วมเตียงกัน  เลยถือโอกาสมองหน้าหล่อนอย่างสำราญใจ  แต่มองไปมองมาก็เกิดอารมณ์อ่อนไหวกับใบหน้าแบบนี้เข้าให้เสียแล้ว 

   นิโคลขยับตัวขึ้นมาจากท่านอนตะแคงข้าง  เพื่อเข้าหาอีกคนกับเรียวปากสวยๆนี้  หากแต่กลับถูกสะกัดดาวรุ่งให้ต้องชะงักงัน 

   "มอร์นิ่งคิส  เค้าใช้กับคนเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอคะ"   

   ดวงตาสองสีมองสบกันจนได้เมื่อคนหลับตื่นขึ้นมาแล้ว  ดาเรนมองหน้าเธออย่างท้าทายเหมือนลืมไปว่าเล่นกับใครอยู่ 

   "ก็ถ้าฉันจะทำ  ใครจะทำไม"  นิโคลไม่พูดเปล่า  พาริมฝีปากตัวเองประกบลงกับของอีกคนทันที  ไม่ให้เวลาใครได้เอ่ยแย้ง  แสดงความเป็นเจ้าของออกมาเต็มที่  ไม่กลัวคนถูกจูบจะว่าอะไร  แต่คงไม่  เมื่อดาเรนจูบตอบกลับมาเหมือนกัน 

   ทุกๆอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างที่มันเคยเป็นมา  กอดกัน  จูบกัน  มีเซ็กส์กัน  ก็เป็นคู่ขากันนี่...

   ไม่ใช่.. ฉันอยากให้เราเป็นมากกว่านั้น..   ฉันรักเธอนะ..ดาเรน..

   นิโคลกระตุกตัวขึ้นมากอดคนบนตัวอีกคนแน่น  เมื่อหล่อนพาเธอไปถึงสวรรค์ทั้งๆที่เพิ่งตื่นนอนมา เวลาที่เธอสองคนอยู่ด้วยกันเรื่องแบบนี้มันไม่เคยมีเวลา  มันเหมือนต้องการกันและกันอย่างไม่มีจบสิ้น  เพราะอะไรกันนะ รักหรือใคร่..

   "นิกกี้คะ  ลุกขึ้นหน่อยค่ะ  ฉันต้องไปแล้ว"  ดาเรนบอกกับคนที่นอนทับตัวเองอยู่  ท่าทางนิโคลดูเหนื่อยๆ คงเพราะอะไรที่ทำไปด้วยกันเมื่อกี้  แต่ยังไงก็ต้องเรียกหล่อนให้ลุกขึ้นให้ได้ก่อนอันดับแรก  เพราะหากหล่อนฟื้นจากอาการแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่  ก็อาจจะทำเรื่องน่าหวาดเสียวได้อีก  ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัดเลย
 
   ดาเรนว่าหล่อนไป  แต่ไม่เคยจะรู้ตัวเอง  ตัวเธอเองก็ใช่ย่อยเหมือนกัน  จุดปุ๊บติดปั๊บยิ่งกว่าไฟแช็คเสียอีก

   "นอนต่อไม่ได้เหรอ..  ยังไม่หายเหนื่อยเลยนะคะ"  นิโคลอ้อนออกมาขณะซุกหน้าอยู่กับซอกคอของอีกคน  หอมจัง..  ไม่อยากปล่อยไปไหนเลย..  ให้ตายสิ..

   ความจริงดาเรนก็อยากจะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ให้นานกว่านี้  อยากมีเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกัน  เพราะหากออกจากห้องไปเธอสองคนจะทำอะไรที่ดูใกล้ชิดแบบนี้กันไม่ได้   กลัวว่าจะไม่มีใครกล้ามาจีบหล่อน  หากรู้ว่าเธอกับหล่อนเป็นอะไรกัน 

   ดาเรนยังคงห่วงอยู่เสมอว่า นิโคลจะหาแฟนใหม่ไม่ได้  หาคนมาแต่งงานด้วยไม่ได้อย่างที่ตั้งใจไว้   ก็หล่อนบอกเธอเองว่า..อยากแต่งงาน  เพราะงั้น..ก็ต้องหาผู้ชายดีๆสักคนมาตกหลุมหล่อน  และขอหล่อนแต่งงานน่ะสิ  หล่อนถึงจะได้สมหวัง

   แต่ดาเรนจ๊ะ  ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่า  ที่แล้วๆมาเวลาที่หล่อนบอกว่าจะไปแต่งงาน  ตัวเองเจ็บแค่ไหน  นอนร้องไห้กี่คืน.. 

   จะกี่คืนก็ช่างมันประไร..   แค่นิกกี้มีความสุขก็พอแล้ว..  เธอขอแค่นั้น..

   "งั้นนิกกี้ก็นอนต่อสิคะ  ฉันไปคนเดียวก็ได้"  เธอตัดสินใจและพยายามลุกขึ้นจากเตียง   หากแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้อีกจากคนที่ดึงแขน  ดวงหน้าคมหันมองหน้าเจ้าของมือทันที
   "นิกกี้--"

   "ไปด้วยคนค่ะ  ฉันจะไปสมัครเรียน"

   ดาเรนกระพริบตาปริบๆเหมือนไม่เชื่อหูว่าได้ยินอะไรมา  แต่ดวงตาสีฟ้าของผู้หญิงตรงหน้าดูจริงจังเกินกว่าที่จะบอกได้ว่าล้อเล่นกัน  และในที่สุดก็พบว่า  หล่อนลุกขึ้นจากที่นอนและพาเธอเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยกัน 

   "นิกกี้คะ  อาบก่อนสิ  ฉันจะรอข้างนอก"  เธอร้องบอกหล่อนและดึงตัวเองไว้อยู่หน้าห้องน้ำ  มือข้างที่ว่างจับผ้าห่มที่ห่มร่างเปลือยๆของตัวเองเอาไว้แน่น  แต่ดาเรนก็ทำอะไรไม่ได้อีกครั้ง  เมื่อถูกอ้อนออกมาแบบนี้

   "ดาเรนขา..  อาบน้ำให้น้องหน่อยสิคะ  อย่าใจร้ายนักเลย"

   เอาเถอะ  ก็แค่อาบน้ำด้วยกัน  มันคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วนะ  มันหลายครั้งแล้วนี่  น่าจะพอแล้ว..  ดาเรนปลอบใจตัวเอง

   "ได้ค่ะได้..  แต่อาบไวไวนะคะ  ฉันจะไม่ทันเข้าเรียนแล้ว"

   น่ารักแบบนี้สิ..ดาเรน..  รักที่สุดเลย..  นิโคลที่แอบอมยิ้มอยู่พูดขึ้นในใจ

..........................................................

   "ไฮ..ดาเรน..  วันนี้มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ  แผนกเธอไม่ได้อยู่ที่ตึกนี้นะ  นี่มันแผนกอินทีเรียไม่ใช่เหรอ   มาทำอะไรจ๊ะ  หรือว่า..มารอฉัน" 

   คนถูกทักและถามเสียยืดยาวกระพริบตาปริบๆ  ดาเรนหันมองมายังทิศทางของเสียงทันที  เห็นผู้หญิงคนนี้แล้วก็ขนลุกเล็กน้อย  เพราะหล่อนแม้จะเป็นเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่เด็ก  แต่มากาเร็ตก็มีนิสัยช่างถามและขี้สงสัย  อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้  เรียกได้ว่า  ถ้าไม่รู้  ก็ไม่ยอมเลิกถามแน่  มันก็แย่น่ะสิ  เพราะเธอมาที่นี่  ไม่ได้อยากจะมาให้ใครถาม   ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอมารอใคร  ทำไมถึงไม่อยากให้รู้น่ะหรือ  ก็เพราะเป็น "นิโคล คลากส์"  ไงล่ะ  หล่อนเหมือนเพื่อนคนอื่นของเธอที่ไหนกัน  อย่าให้ได้เจอกับมากาเร็ตเลยนะ  ขอร้องล่ะ  เข็ดแล้วกับการถูกจูบต่อหน้าสาธารณชนแบบนั้น  และอีกอย่าง  คนอย่างเพื่อนสมัยเด็กของเธอคนนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันเสียด้วยสิ  ปิดอะไรหล่อนได้ที่ไหนกันเล่า       

   "เอ่อคือ..." ดาเรนเริ่มต้นอย่างกระท่อนกระแท่น  และก็โดนพูดแทรกขึ้นมาจนได้

   "เธอไม่ได้มาหาฉันแน่ๆ..ดาเรน  โอ้หรือว่า..   มารอแฟน..  ไหนๆ..คนไหน..  ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะ..  มีแฟนทั้งทีไม่คิดจะบอกเพื่อนเหรอ..  ใจร้ายนะยะ"

   เจอแบบนี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี  โชคร้ายใช่ไหมนี่ที่มาเจอหล่อน  แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง  จะให้บอกหรือว่า มารอแฟน  ก็นั่นไม่ใช่แฟนนี่นา  นิโคลแค่เป็นรูมเมทและคู่ขาของเธอเท่านั้น  และอีกหน่อยหล่อนก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว  เธอจะไปโมเมไปเองแบบนั้นได้ยังไง   

   นี่ต้องโทษนิโคลใช่ไหม  ที่ทำให้เธอต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้   เพราะหล่อนมาสมัครเรียนต่อที่นี่  ในมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอจริงๆอย่างที่หล่อนบอกเอาไว้ก่อนขอตามเธอมาด้วยกัน  แต่สาวสวยผมบลอนด์นั่นมาต่อในสาขาเดียวกันกับเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้  แผนกอินทีเรีย..   อะไรจะบังเอิญขนาดนี้กันนะ  น่าดีใจหรือเปล่า..

   "ปละ..เปล่า..  เปล่านะ..มากาเร็ต   แฟนที่ไหนมีล่ะ   ฉันมารอน้องสาวต่างหาก   เค้าเพิ่งตัดสินใจมาต่อโท.ที่นี่..   เค้าเพิ่งมาจากอังกฤษ   เลยไม่ค่อยรู้อะไร   ก็เลยให้ฉันมาเป็นเพื่อนน่ะจ้ะ  และพอดีฉันก็ว่างอยู่ด้วย---"   

   "สวยหรือเปล่า.."

   ดาเรนกระพริบตา  ไม่อยากเชื่อเลยว่าได้ยินอะไร  นี่เพื่อนเธอเป็นอะไรไปนี่  เดี๋ยวนี้รสนิยมเปลี่ยนไปแล้วหรือ..  มีถามด้วยว่า "สวยหรือเปล่า" อะไรกัน...

   "ว่ายังไงล่ะ..ดาเรน"

   "สะ..สวย  สวยสิ"  เพราะโดนถามอย่างประชิดตัวแบบนี้เลยต้องพูดออกไป  และก็ต้องเห็นท่าทางประหลาดไปของคนถาม  ดวงตาของมากาเร็ตเป็นประกายแปลกๆ

   "นี่..  มากา---"

   "ขอจีบได้ไหม"

   ดาเรนทำตาโตขึ้นมาทันทีกับประโยคนี้ของเพื่อน  แต่ก็เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งกันได้ตลอดเวลา  หล่อนหัวเราะออกมาเหมือนถูกใจอะไรอย่างนั้น  มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

   "ล้อเล่นหรอกน่า  ไม่ต้องทำท่าแบบนั้นก็ได้  รู้หรอกว่า  ของของเพื่อน  ไม่แย่งหรอก"  หล่อนบอกและตบบ่าเธอแรงๆจนเจ็บ  มากาเร็ตกำลังจะเดินจากไปอย่างหน้าตาเฉยทั้งที่ทำแบบนี้กับเธอ

   "เดี๋ยวสิ  เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"  ร่างสูงก้าวเข้ามายืนขวางเพื่อนเอาไว้  อยากถามอะไรที่หล่อนพูดเมื่อกี้  และดาเรนก็สะอึกจนได้เมื่อได้ฟังอีกครั้ง

   "มีแฟนเป็นคนสวยเหมือนกันก็ไม่เป็นไรหรอกน่า  ฉันรับได้  ไม่มีปัญหา  เราเพื่อนกันอยู่แล้ว"  มากาเร็ตบอกออกมาหน้าตาเฉย  และทำท่าจะเดินจากไป  หากแต่เป็นเธอที่ทักท้วงหล่อนเอาไว้ก่อน  ตอนนี้เลิกสนใจแล้วว่า  เพื่อนจะรู้ถึงความลับในเรื่องรสนิยมของตัวเอง  ก็มันสายไปแล้วที่จะกลัว..

   "มากาเร็ต..  เดี๋ยว!"

   "อะไรเหรอ  มีอะไรอีก..ดาเรน"

   "คือแบบนี้นะ  เธออย่าไปบอกใครนะ..  เรื่องฉันกับเค้าน่ะ..   ขอร้องนะ..อย่าบอกใคร.." ดาเรนพูดอึกอักให้คนฟังขมวดคิ้วมอง  หล่อนย้อนถามกลับมาทันที

   "ทำไม..?"

   คนถูกซักกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรจริงๆ  แต่ก็ต้องพูดทั้งๆที่หน้าร้อนไปหมดแบบนี้แหละ

   "ก็เพราะ..   เพราะฉันน่ะ..   ชอบเค้าแค่ข้างเดียวเท่านั้น   เค้าไม่ได้คิดอะไรกับฉันสักหน่อยเลย  ก็เลยไม่อยากให้เค้าเสียหาย  เดี๋ยวเค้าหาแฟนจริงๆไม่ได้จะแย่"   

   และแล้วทุกอย่างที่คิดไว้มันก็กลับตาลปัตรไปหมด  ทั้งที่คิดว่าอีกคนจะหัวเราะเยาะเธอกลับมา  แต่มากาเร็ตแค่ตบบ่าเธอเบาๆ และพูดปลอบใจ

   "ไม่บอกก็ไม่บอก..  ตามใจเธอ  แต่ฉันจะบอกเธอเอาไว้อย่างนะ..ดาเรน  ถ้าเด็กคนนั้นเค้าไม่ได้คิดแบบเธอ  ป่านนี้เค้าคงไม่อยู่กับเธอแล้วล่ะ"

   "แต่..."

   "แล้วคอยดูแล้วกัน  เธอเชื่อฉันสิ"

   มากาเร็ตเดินจากไปทิ้งเธอไว้กับความงงงันตามลำพัง  พูดอะไรของเธอกันเล่ายัยบ้ามากาเร็ต  ใครจะไปรู้จักเด็กนั่นเท่าฉัน..

   แน่ใจนะว่า...เธอรู้จักหล่อนดีแล้วจริงๆ..ดาเรน..

..................................................................

   นิโคลรู้สึกว่ามีคนเดินตามเธอมาเป็นเวลานานแล้ว  ตอนแรกก็คิดว่า มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่จะมีคนเดินมาทางเดียวกันกับเธอด้วย  เพราะคนในมหาวิทยาลัยนี้ก็มีมากมาย  เดินกันเกลื่อนไปหมด ทั้งหญิงชาย  หากแต่เมื่อเธอเดินไปทางใด  ก็ยังรู้สึกว่ามีใครมองตามหลังมาอยู่ตลอดเวลา  ในที่สุดก็ตัดสินใจหันกลับไปมอง  และก็ได้เห็นหล่อนจริงๆด้วย  ถึงไม่รู้ว่าเป็นใครก็เถอะ

   "เธอตามฉันมาทำไมไม่ทราบ" เพราะเห็นว่าหล่อนท่าทางน่าจะอายุน้อยกว่า  ก็เลยถามอย่างไม่เกรงใจออกไป  นิสัยของเธอไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วยอยู่แล้ว  ชอบแต่จะไปวุ่นวายกับคนอื่นเท่านั้น  แต่ตอนนี้ฉันขอวุ่นวายอยู่กับคนคนเดียวเท่านั้นแหละ  ..ดาเรน แมคคอลลี่..

   "ก็แค่อยากจะถามชื่อเธอ"  หล่อนบอกออกมาให้คนถามขมวดคิ้วมอง 

   เพนนีมองจ้องหญิงสาวร่างสูงกว่าตรงหน้าอย่างพิจารณา  สวยจริงๆเสียด้วยสิ  เธอคิด  แต่ยังไงก็ไม่เท่าดาเรนหรอก  เพนนีเถียงตัวเองอีกครั้ง

   "อยากรู้ไปทำไม  เราไม่ได้รู้จักกัน  และฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักเธอด้วย"  นิโคลตัดสัมพันธ์ที่จะยังไม่ทันได้ก่ออย่างไม่เหลือเยื่อใย  ร่างสูงหันหลังให้อีกคนทันที  หากแต่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล  เสียงหล่อนก็ดังตามหลังมาให้ชะงัก

   "แต่ฉันอยากรู้จักเธอ  อยากรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับดาเรน  ทำไมถึงไปจูบเค้าแบบนั้น"

   ร่างสูงโปร่งหันหลังกลับในทันใด  จำได้แล้วว่าเธอเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหน 

ใช่แล้ว..หล่อนเป็นหนึ่งในสองคนของผู้หญิงที่แอบมองของของเธอ  เอ่อ..ดาเรนน่ะ..

   สาวผมบลอนด์เชิดหน้าและปรายตาลงมามองคนสูงน้อยกว่าเหมือนตั้งใจให้หล่อนดูต่ำเตี้ยลงไปอีก  ท่าทางแบบนี้ใช้กับคนที่ตนจะเย้ยหยันแบบนี้อย่างไรล่ะ

   "ฉันจะเป็นอะไรกับเค้าได้ล่ะ..   ถ้าไม่ใช่คนรักของเค้า  เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันจูบเค้า ยังจะถามทำไมอีก  เพื่อนกันเค้าไม่จูบกันแบบนั้นหรอกนะ  เธอไม่รู้หรือไง  หมดคำถามแล้วนะ  ฉันไปก่อนล่ะ  ดาเรนรออยู่"  พูดจบนิโคลก็เชิดหน้าหันหลังให้ทันทีทำท่าจะเดินจากไป  แต่ก็คิดอะไรบางอย่างได้  เลยหันกลับมา  แอบหัวเราะในใจที่เห็นสาวตรงหน้ายังตาค้างอยู่
 
   "อ้อ..  ฉันลืมตอบคำถามแรกของเธอน่ะ  ฉันชื่อ นิโคล  คลากส์  เป็นแฟนตัวจริงเสียงจริงของดาเรน  แมคคอลลี่  ทีนี้ก็รู้ชัดแล้วนะ  ลาก่อน"

   สาวผมบลอนด์เดินจากไป  ทิ้งคนฟังให้ยืนตาโตนิ่งเป็นหุ่นอยู่ที่เดิม 

   โห..  ผู้หญิงอะไร  ร้ายกาจขนาดนี้..  เพนนีครางออกมา  รู้แล้วว่า  เธอไม่สามารถต่อกรกับหล่อนได้แน่ๆ  กระดูกคนละเบอร์กัน..

--------------
 :29: :29: :29: :29: :29:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น