web stats

ข่าว

 


แค่เธอเท่านั้น ที่ใจฉันยอม บทที่ ๑๕

โพสต์โดย: หมาน้อยพิทักษ์ดวงดาว วันที่: 13 มีนาคม 2015 เวลา 13:39:34 อ่าน: 2923

แค่เธอเท่านั้นที่ใจฉันยอม
Your Hands so Warm


บทที่ ๑๕

เธอดึงสติกลับมาจากความรู้สึกวาบหวามได้ทันก่อนที่มือเย็นจะได้รุกเข้าไปใต้ชั้นในตัวน้อย "ไม่เอา...คุณพุด
หยุดก่อน"

พุดพิชญาไม่เชื่อในทันที เธอยังพยายามลูบผิวกายนุ่มนิ่มนั้นทั้งที่กรองแก้วเริ่มดิ้นหนี

"หยุดก่อนค่ะ" กรองแก้วผลักอีกคนออกไปจนได้ เธอใช้เท้ายันพุดพิชญาไว้ตอนที่เห็นคนตัวใหญ่กว่ากำลังจะจู่โจม
อีกครั้ง

พุดพิชญาจับข้อเท้าทั้งสองข้างของเด็กสาวไว้แน่นแล้วแยกมันออกจากกัน ความปรารถนาของเธอรุนแรงจนห้ามใจ
ไม่อยู่แล้ว

"คุณพุด อย่านะคะ" กรองแก้วดิ้นหนี ไม่อยากเชื่อเลยว่าพุดพิชญาจะหน้ามืด ทำตัวร้ายกาจกับเธออีกแล้ว
"ถ้าไม่หยุด แก้วจะ..."

คนข้างบนปิดปากกรองแก้วไว้ได้ทันก่อนที่เสียงร้องจะลอดออกมา "หยุดแล้วๆ" พุดพิชญาว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอน
อย่างเซ็งในอารมณ์... แต่ก็ ดีแล้วล่ะ เธอคิด คงไม่ดีแน่ถ้าเธอทำบ้าๆ กับกรองแก้ว แล้วเด็กสาวต้องเสียน้ำตา
เพราะเธออีกครั้ง

กรองแก้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอตกใจกลัวจนเกือบจะเตะก้านคอพุดพิชญาไปแล้วถ้าหญิงสาวไม่หยุดเสียก่อน

เธอลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองคนข้างตัวที่ยกแขนพาดหน้าผากนิ่งอยู่

"ขอโทษนะ ฉันลืมตัวไปหน่อย" พุดพิชญาบอก

กรองแก้วจับมือข้างนั้นไว้อย่างรักใคร่ "ขอเวลาแก้วอีกนิดนะคะ แก้วยังไม่พร้อมจริงๆ"

หญิงสาวยิ้มใจดีแล้วดึงกรองแก้วมานอนกอด "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ"

"ขอบคุณนะคะ" กรองแก้วจุ๊บแก้มนิ่มนั้นไปอย่างขอบคุณ

"รู้อะไรมั้ย ที่เธอจุ๊บฉันเมื่อกี้นี้ มันเหมือนจะยั่วฉันเลยนะ เดี๋ยวก็ปล้ำเธอจนได้" พุดพิชญาจุ๊บหน้าผากอีกฝ่ายคืน

เด็กสาวหัวเราะคิก "คุณพุดไม่ทำหรอก ใช่มั้ยคะ"

"ก็ไม่แน่..." พุดพิชญายิ้มขำ "โดนจูบครั้งแรกรู้สึกไงบ้าง?"

กรองแก้วพลิกตัวเป็นนอนคว่ำแล้วค้ำตัวเอาไว้ "เฉยๆ ค่ะ ธรรมดามาก นึกว่าจะดีกว่านี้ซะอีก"

"ยายตัวแสบ" หญิงสาวยิ้มขำแล้วค้ำหัวตัวเองขึ้นบ้าง "ถ้าเจอแบบจัดเต็มแล้วจะเคลิ้ม"

เด็กสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"นี่เธอคิดจริงๆ เหรอว่าไอ้ที่เอาปากชนกันแบบเด็กๆ เมื่อกี้ เรียกว่าจูบ"

กรองแก้วพยักหน้าหงึกหงัก "แล้วมันไม่ใช่จูบเหรอคะ แก้วเคยเห็นในละคร เขาก็ทำแบบนี้"

"ใช่มันก็เรียกว่าจูบนั่นแหละ แต่มันมีมากกว่านี้อีกนะ" พุดพิชญาใช้นิ้วไล้แก้มใส "อยากลองหน่อยมั้ยล่ะ แค่เธอไม่
มัวแต่เกร็งแล้วเปิดปากขึ้นอีกสักนิด..." เธอโน้มตัวไปจูบริมฝีปากสีระเรื่อนั้นอย่างมีความหวัง

แต่กรองแก้วถอยหนี "ไม่เอาค่ะ เกิดคุณพุดบ้าขึ้นมาแบบเมื่อกี้อีก แก้วก็แย่สิ"

พุดพิชญาหัวเราะเสียงดัง "โอเคๆ ไว้วันหลังก็ได้"

กรองแก้วยิ้มรับ เธอรีบจัดหมอนและดึงผ้าห่มขึ้นมา "งั้นนอนกันเถอะค่ะ ง่วงแล้วจริงๆ"

เจ้าของห้องยอมทำตามใจเด็กสาว ทั้งที่ยังอดเสียดายโอกาสดีๆ ไม่ได้ "ฝันดี" เธอจูบขมับคนที่นอนหันหลังให้เธอ
แล้วปิดโคมไฟหัวเตียง

กรองแก้วอมยิ้มเพราะอีกคนสวมกอดมาจากข้างหลัง "ฝันดีนะคะ"


พุดพิชญารู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงเวลาปกติเหมือนอย่างทุกเช้า เธอพลิกตัวและเพิ่งรู้ว่ากรองแก้วไม่อยู่ข้างๆ เธอแล้ว

เด็กสาวตัวเล็กกำลังคุยพลางหัวเราะพลางอยู่กับรินที่หน้าเตาตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องนอน วีเห็นเธอก่อน แต่
หญิงสาวก็ไม่ทำอะไรไปมากกว่ายิ้มต้อนรับเธอเหมือนทุกที

"อรุณสวัสดิ์" พุดพิชญาสวมกอดเอวบางไม่ให้กรองแก้วทันรู้ตัวแล้วหอมแก้มใสจนชื่นใจ กรองแก้วอาบน้ำแล้ว และ
กลิ่นหอมจากซอกคอขาวก็ยั่วใจเธอไม่น้อย

"คุณพุด!" กรองแก้วรีบผลักอีกคนออกจากตัวเอง "อายคุณรินกับคุณวีบ้างสิคะ"

"ไม่ต้องอายหรอก สองคนนี้ชินแล้ว"

รินกระแอมเบา "ใครว่าล่ะคะ เราสองคนไม่ชินสักนิด เพราะคุณพุดไม่เคยทำแบบนี้กับสาวคนอื่นเลย"

กรองแก้วเห็นวีพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่รินพูด และยิ่งขำเมื่อพุดพิชญาก็ดูจะเขินไปด้วย "แก้วทำแกงจืดเต้าหู้หมูสับให้ค่ะ"

พุดพิชญายิ้มกับแกงจืดหอมๆ บนเตา "น่ารักมาก" เธอจุ๊บแก้มกรองแก้วอีกครั้ง ให้เด็กสาวตีเธอกลับด้วยความอาย
"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

"ค่ะ"


กว่าพุดพิชญาจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ กรองแก้วก็จัดการมื้อเช้าของตัวเองเสร็จแล้ว

"ก็คุณพุดมัวแต่ช้าอยู่นี่นา แก้วต้องไปเรียนนะคะ" กรองแก้วเตรียมตัวจะออกไปแล้วตอนที่พุดพิชญามาที่โต๊ะอาหาร

"จะรีบไปไหนเนี่ย ยังไม่ถึงเวลาเรียนเลยนะ"

"แก้วจะแวะไปเก็บของที่หอก่อนค่ะ"

พุดพิชญาเห็นวีขนกระเป๋าเสื้อผ้าของเด็กสาวออกมาจากห้องนอนแล้ว "ก็ได้ๆ งั้นคืนนี้ฉันจะไปหาเธอที่เลดี้คอเนอร์นะ"

"ค่ะ" กรองแก้วรับคำ "เอ่อ งั้นแก้วไปนะคะ" เธอลังเลเล็กน้อยว่าควรจะเข้าไปหอมแก้มหญิงสาวดีหรือไม่ แต่ยังไม่
ทันจะได้ตัดสินใจ พุดพิชญาก็ลุกขึ้นมาหอมแก้มเธอก่อนแล้ว

พุดพิชญาลูบหัวคนตัวเล็กกว่าแล้วเดินไปส่งถึงหน้าประตู พลางกำชับวีให้ดูแลกรองแก้วอย่างดีไปด้วย


รินชงกาแฟดำให้เจ้านายและนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "ฉันไปจัดการตักเตือนเสี่ยกับลูกน้องของเขาแล้วค่ะ เขายกเลิก
หนี้สินของป้าของคุณแก้ว แต่ถ้าป้าของคุณแก้วไปเล่นไพ่และติดเงินเขาอีก เขาก็ไม่อาจรับปากได้ว่าจะไม่ทวงหนี้..."

พุดพิชญาซดน้ำแกงจืดจนหมดถ้วย แล้วดื่มน้ำตาม "ถ้าไม่เกี่ยวกับแก้ว เราก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคนพรรค์นั้น"

"คุณแก้วทำกับข้าวอร่อยดีนะคะ" รินเก็บจานชาม

พุดพิชญาพยักหน้ายิ้มๆ "ยังไงก็ดีกว่าฝีมือเธอล่ะกัน"

รินหัวเราะขำแล้วยกจานไปเก็บ "เมื่อวาน คุณหนูใหญ่โทรมาตามคุณพุดกลับบ้านนะคะ"

"อย่าไปสนใจ ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่ไม่มีใครให้คุยด้วยเท่านั้นแหละ"

"คุณพุดจะกลับบ้านวันไหนดีคะ?" รินล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

พุดพิชญายกแก้วกาแฟพาเดินไปนั่งที่โซฟา "ฉันอยากพาแก้วไปเจอแม่หน่อย"

สาวใช้คนสนิทถึงกับแปลกใจในความคิดนั้น "ตามใจคุณพุดเลยค่ะ"

"เรื่องที่ควรห้าม กลับไม่ห้ามนะ ให้ตายเหอะ..." เจ้านายสาวส่ายหน้าขำๆ "เธอคิดว่าแม่กับพี่ฉันจะซักฟอกแก้ว
มากขนาดไหน"

รินหัวเราะเบาก่อนตอบ "ก็คงจะซักจนขาวเลยล่ะมังคะ"

"นั่นสิ...เออ แล้วเรื่องประวัติแก้วล่ะ ว่าไง?" พุดพิชญาจิบกาแฟรสเข้มพลางทอดสายตามองบรรยากาศยามเช้า
ขมุกขมัวที่ด้านนอกผนังกระจก

"เป็นอย่างที่คุณพุดคิดไว้ค่ะ คุณแก้วไม่ใช่หลานแท้ๆ ของผู้หญิงคนนั้น..." รินชงชาร้อนให้ตัวเอง "พ่อของคุณแก้ว
เป็นเพื่อนรักกับสามีของป้าคุณแก้ว ส่วนแม่คุณแก้ว เห็นว่าเป็นคุณหนูตระกูลไหนสักตระกูล ทั้งสองคนหนีตามกันค่ะ
ดังนั้นตอนที่ทั้งสองคนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทางฝ่ายแม่จึงไม่รับคุณแก้วไปเลี้ยง สามีป้าของคุณแก้วจึงรับเลี้ยง
ลูกสาวของเพื่อนรักแทน...แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะเงินประกันชีวิตของทั้งสองคนที่มีชื่อผู้รับเป็นชื่อของคุณแก้วก็ได้"

"เงินประกันชีวิต?" พุดพิชญาถามขึ้นหลังจากนิ่งฟังอยู่นาน

"ฉันไปสืบต่อแล้วได้คำตอบว่า สามีของป้าคุณแก้วยื่นเรื่องขอเป็นผู้ปกครอง และเอาเงินจำนวนนั้นไปใช้กับการพนัน
อีกส่วนที่เอาไปลงทุนก็ถูกโกงไป ดังนั้นเงินที่ควรเป็นของคุณแก้วจึงไม่มีเหลือแล้วค่ะ"

"แสดงว่า...แก้วไม่มีญาติเหลือแล้ว อย่างนั้นสิ"

"ถ้าจะให้พูดตามความเป็นจริง คุณแก้วยังมีญาติฝ่ายแม่นะคะ ถ้าเราจะตามหาก็คงไม่ยากนัก"

พุดพิชญาหัวเราะขำ "ไม่ต้องตามหาหรอก นี่ไม่ใช่ละครน้ำเน่าที่นางเอกจะกลับไปทวงคืนสิทธิ์ความเป็นหลานกับ
หม่อมยายนะ" เธอดื่มกาแฟอึกสุดท้าย "ฉันก็แค่คิดว่า ในเมื่อแก้วไม่มีใครอีกแล้ว ฉันก็อยากจะรับดูแลเธอเอง"

รินยิ้มกับตัวเอง "แค่คุณพุดไม่ใจร้ายกับคุณแก้ว เท่านี้ก็เรียกว่าดูแลอย่างดีได้แล้วล่ะค่ะ"

"พูดมากเกินไปแล้วนะ" คนพูดแอบเขิน "เตรียมตัวไปได้แล้ว"

"ค่ะ" รินยิ้มร่า เห็นสีหน้าอิ่มเอิบของเจ้านายสาวแล้วก็พลอยรู้สึกยินดีไปด้วย


นรีนาถยังคงเฉยชากับกรองแก้ว แม้ว่าในตอนนี้ที่ทั้งสองคนต้องมานั่งใกล้กันหน้าโต๊ะเครื่องแป้งยาวในห้องแต่งตัว
ด้วยกัน

กรองแก้วทำตัวไม่ถูก เพราะเมื่อกลางวันนรีนาถก็ดูจะใจร้ายกับเธอมากยิ่งขึ้น ทั้งที่ในใจเธอเพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่า
เพื่อนรักเปลี่ยนไปเพราะเหตุผลใด จริงๆ แล้ว ถ้าหากนรีนาถยอมบอกสาเหตุ เธอก็จะรีบแก้ไขทันทีอย่างไม่ลังเล

เธออยากจะถามออกไปตรงๆ ให้หายกลุ้มใจ แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากกับคนที่เมินเธอขนาดนี้

"ยังไม่แต่งหน้าอีกเหรอจ้ะหนูแก้ว" เชอร์รี่ส่งเสียงหวานมาแต่ไกล "หนูนิตตี้ไม่ช่วยเพื่อนเลยนะ" เธอแซวเด็กสาว
อีกคนที่นั่งนิ่งอยู่ใกล้กัน แต่นรีนาถไม่ตอบและรีบลุกขึ้นเดินหนีไป

เชอร์รี่มองตามหลังนรีนาถด้วยความงุนงง "ทะเลาะกันรึเปล่า?"

"เปล่าค่ะ" กรองแก้วรีบปฏิเสธ

"ดีแล้วจ้ะ งั้นฉันแต่งหน้าให้นะ"

"ขอบคุณค่ะพี่เชอร์รี่" กรองแก้วหันไปหาหญิงสาวร่างสูงแสนสวยที่ดึงเก้าอี้กลมมานั่งข้างกัน

"คุณพุดจีบหนูแก้วไปถึงไหนแล้วจ้ะ" เชอร์รี่เขียนคิ้วให้อย่างตั้งใจ

กรองแก้วขยับตัวด้วยความอาย "คุณพุดไม่ได้จีบแก้วนะคะ"

"ไม่ต้องมาปิดกันหรอกจ้ะ วีบอกฉันหมดแล้ว"

"เอ๋?" เด็กสาวขยับตัวกะทันหัน ดินสอเขียนคิ้วจึงเลื่อนไปจากคิ้วเลอะเป็นเส้นยาว "พี่เชอร์รี่กับคุณวี..."

"เราเป็นเพื่อนกันจ้ะ" หญิงสาวในชุดราตรีเปิดไหล่ข้างเดียวสีเงินบอกขำๆ "ถึงฉันจะรักวีก็เถอะ แต่ ก็นะ หนูแก้วก็รู้
นี่ว่าวี...นะ" เธอยักไหล่

กรองแก้วยิ้มขำ เธอเข้าใจดีว่าเชอร์รี่รู้สึกอย่างไร ขนาดเธอที่เพิ่งรู้จักกับวีได้ไม่นานยังรับรู้ได้เลยว่าหญิงสาว
ร่างหนาคนนั้นเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

"อย่ามัวคุยเรื่องฉันอยู่เลย" เชอร์รี่ปัดแก้มให้เด็กสาวเสร็จแล้ว "เดี๋ยวคุณพุดก็จะมาแล้ว หนูแก้วต้องสวยพร้อมรับ
ที่รักนะ"

"พี่เชอร์รี่!" กรองแก้วเขินจนไม่รู้จะเขินอย่างไรดีแล้ว

"เอาล่ะเสร็จแล้ว" หญิงสาวบอกใจดี "ออกไปกันเถอะจ้ะ"

กรองแก้วดูตัวเองในกระจกยิ้มๆ เธอรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่เห็นเงาสะท้อน แต่ในความเปลี่ยน
แปลงนั้นเธอกลับยินดีกับมันไม่น้อย คงเป็นอย่างที่เชอร์รี่พูด เธออยากจะสวยเพื่อคนที่เธอรัก สักนิดก็ยังดี


พุดพิชญาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวสีม่วงในมุมประจำของเธออย่างเคยชิน สาวๆ หลายคนหันมามองเธออย่าง
สนใจเป็นปกติ แต่น้อยคนนักที่จะกล้าเข้ามาคุยกับเธอ

เธอปล่อยให้รินสั่งอาหารกับบริกรสาว ส่วนตัวเธอเองมองไปรอบๆ โถงกว้างขวางใต้แสงสลัวและเสียงเพลงขับกล่อม
ในจังหวะช้า เธอเห็นคนที่ตามหาแล้ว

เด็กสาวคนนั้นเดินเอียงไปเอียงมาบนรองเท้าส้นสูงตามหลังเชอร์รี่ที่ดูดีกลบรัศมีคนอื่นๆ ไปจนหมด แต่เธอไม่สน
สาวสวยหุ่นดีในชุดราตรียาวนั่นหรอก เพราะในสายตาของเธอมีแต่คนตัวเตี้ยที่ใส่ชุดกระโปรงตัวบางวาบหวิวนั่น
ต่างหาก

เวลาที่ยายตัวแสบของเธอแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้ก็สวยไม่หยอกนะเนี่ย เพราะอย่างนี้ไงเมื่อคืนวันนั้นเธอถึงได้อยาก
จะฟัดร่างบางนั้นใจแทบขาด

"สวัสดีค่ะคุณพุด"

พุดพิชญาถอนสายตาจากเด็กสาวมามองดูคนที่ก้าวเข้ามาในมุมของเธอ

นรีนาถยิ้มหวานแล้วถือวิสาสะนั่งลงข้างลูกค้าสาวที่เคยมาขโมยหัวใจของเธอไป "ฉันรินให้นะคะ" เธอเทไวน์ลงใน
แก้วทรงสูงอย่างออดอ้อน

พุดพิชญาไม่ขัดความตั้งใจของเด็กสาว เธอยกแก้วขึ้นแล้วชนแก้วกับรินที่เอาแต่มองคนแปลกหน้าอย่างระวัง

"คุณพุดหายไปหลายวัน นิดคิดถึงจังคะ" นรีนาถขยับเข้าไปกอดแขนหญิงสาวที่แทบไม่สนใจเธอเลย

"นิด?" พุดพิชญาคลับคล้ายคลับคราว่าเธอเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน "เพื่อนของยายตัวแสบ ใช่มั้ย?"

"ค่ะ" เด็กสาวเสียงแข็งอย่างตั้งใจ "นอกจากจะเป็นเพื่อนของแก้ว นิดยังเป็นคนที่คุณพุด..." เธอกระซิบข้างหูหญิงสาว
หวังเต็มเปี่ยมว่าเรื่องนี้จะทำให้พุดพิชญาหันมามองเธอ

พุดพิชญายิ้มขำเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กคนนี้เคยมายั่วเธอถึงที่ แล้วยังใจกล้าขนาดให้เธอรุกล้ำเข้าไปกลางที่รโหฐาน
อย่างไม่อาย

"คุณพุดทำแบบนั้นกับนิดแล้ว ต้องรับผิดชอบด้วยนะคะ" นรีนาถบอกเสียงกระซิบ มือลูบแขนของอีกคนด้วยความใคร่

"ตลกน่า" พุดพิชญาดึงแขนตัวเองคืน "เธอคิดจริงๆ เหรอว่า ฉันที่มีฐานะเป็นลูกค้าจะต้องรับผิดชอบเรื่องที่ทำกับเธอ
ซึ่งอยู่ในฐานะผู้ให้บริการ...เธอรู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร เพราะเธอยินยอมจะทำแบบ
นั้นเอง"

รินกับวีสบตากันอย่างกังวล

"แต่ว่า นิดรักคุณนะคะ" นรีนาถยังไม่ยอมแพ้

พุดพิชญาวางแก้วลงกับโต๊ะ พลางถอนหายใจ "ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ"

"แต่ว่า"

"ถอยไปก่อนเถอะค่ะ" รินออกตัวห้ามนรีนาถที่กำลังจะเข้าไปกอดพุดพิชญาไว้ก่อน

"บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่มีวันสนใจคนอย่างเธอ ทีหลังอย่ามายุ่งกับฉันอีก" พุดพิชญาเทไวน์ใส่แก้วตัวเองจนเต็ม

ก่อนที่นรีนาถจะได้พูดอะไรต่อ เชอร์รี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับกรองแก้วแล้ว "สวัสดีค่ะคุณพุด" เธอส่งกรองแก้วไป
นั่งข้างพุดพิชญา ส่วนตัวเองนั่งบนเท้าแขนเก้าอี้โซฟา ตัวที่วีนั่งอยู่

กรองแก้วไม่กล้ามองเพื่อนตรงๆ ยิ่งเห็นนรีนาถทำหน้าดุเธอยิ่งกลัว

พุดพิชญาโอบไหล่เด็กสาวที่นั่งตัวแข็งทื่อ แล้วจูบขมับกรองแก้ว

"ขอตัวค่ะ" นรีนาถโพล่งออกมาแล้วเดินออกไป

"มีอะไรกันรึเปล่าคะ?" เชอร์รี่ชักสงสัยในท่าทางของเด็กในสังกัดทั้งสองคน "หนูแก้วทะเลาะกับหนูนิตตี้รึเปล่า?"

"นี่เธอทะเลาะกับเด็กนั่นเหรอ?" พุดพิชญาช่วยเค้นคำตอบอีกคน

แต่กรองแก้วรีบส่ายหน้า "เปล่า..." เธอเงยหน้าขึ้นและบังเอิญได้สบตากับนรีนาถซึ่งยืนมองมาจากมุมหนึ่งที่อีกด้าน
ของห้อง "...ไม่มีอะไรค่ะ"

...

Rating: ***** โดย 3 สมาชิก
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

14 กันยายน 2017 เวลา 13:03:30
รออยู่นะคะ :07: :07:

20 เมษายน 2015 เวลา 18:24:14
คิดถึงจังค่ะ
เมื่อไหร่จะมานะ
มีคนรออ่านอยู่นะคะ
 :11:

21 มีนาคม 2015 เวลา 21:03:18
ลุ้นๆ นู๋แก้วเมื่อไหร่จะเสร็จคุณพุด อิอิ :57:
แสดงความคิดเห็น