web stats

ข่าว

 


Gemini_SNSD Fan-Fiction SS2 - บทที่ 6 Filthy

โพสต์โดย: anhann วันที่: 03 พฤศจิกายน 2019 เวลา 22:26:33 อ่าน: 594



บทที่ 6 Filthy





แทยอนขมวดคิ้วขณะอ่านเอกสารในมือ  เธอช้อนตาขึ้นมองคนที่นำมันมาให้  ซอฮยอนพยักหน้าย้ำว่ามันเป็นความจริง

"แปลว่า  หล่อนไม่รู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้โกหก" 

"ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ทั้งนั้น  นอกจากพวกเรา"  ซอฮยอนตอบ  บุ้ยใบ้ไปทางหญิงสาวในชุดกาวน์สีขาว 

"เธอถึงได้สวมรอยคุณได้อย่างแนบเนียน"  เจสสิก้าพูดหน้าตาเฉย  "ถ้ามีคนหัวหมอเอาเส้นผมหรือแค่เศษเนื้อเยื่อนิดหน่อยของเธอไปตรวจ  พวกเขาก็คงจะโดนหลอกง่ายๆ เหมือนกัน"

"ต้องขอบคุณพ่อจอมเจ้าชู้ของตัวเองหรือเปล่าเนี่ย"  แทยอนพูดเสียงขม  "ฉันนึกว่าเขาจะรักแม่ฉันมากกว่านี้เสียอีก"

"อย่าพูดเหมือนคุณเป็นเหยื่อคนเดียวสิ"  เจสสิก้าติงตามประสาคนรักความยุติธรรม  เธอเมินสายตาไม่พอใจของแทยอน  "ฉันไม่ได้ชอบที่น้องตัวเองเป็นคนแบบนั้น  แต่คุณคบเขา  คุณน่าจะรู้จักเขาดี"

"แล้วคุณไม่คิดจะสั่งสอนเขาบ้างหรือไง"

"คุณคะ  เขาโตจนไม่จำเป็นต้องให้ฉันเช็ดก้นให้แล้วนะ"

"แต่ยังไงคุณก็เป็นพี่สาว --"

"ขอโทษนะคะ  เรื่องในบ้านไว้คุยที่บ้านได้ไหม"  ซอฮยอนเตือน

แทยอนหงุดหงิด  แต่จะมีประโยชน์อะไร  ในเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้  เธอทำได้แค่ต้องยอมรับความจริงว่า  มีน้องสาวเพิ่มมาอีกคน  และน้องสาวก็ดันเป็นกิ๊กกับแฟนตัวเองเสียอีก

"นี่  อย่าว่าอย่างนี้อย่างนั้นเลยนะ  พวกคุณไปคุยกันต่อที่อื่นได้ไหม  ที่นี่โรงพยาบาลค่ะ"  เจสสิก้าเอ่ยไล่อย่างมีมารยาท  และพูดเสริม  "ฉันเช็กมันให้พวกคุณแล้ว  ทั้งที่ตำรวจน่าจะทำเรื่องนี้ได้"

"ฟังดูมีบุญคุณ"  แทยอนไม่เลิกแขวะ  แน่นอนเธอโทษเจสสิก้าด้วยที่สั่งสอนน้องไม่ดี  แม้ว่านิสัยเจ้าชู้มันจะห้ามได้ยาก  แต่มันก็อบรมกันได้

"คุณรู้ไหมว่า  ความเจ้าชู้มันสืบทอดทางดีเอ็นเอด้วย"  นักร้องสาวพูดขึ้น  จงใจกระทบกระเทียบให้ซอฮยอนรู้สึก  แต่ก็โดนสวนกลับอีกจนได้

"นั่นทำให้เราไม่ต่างกันเลยค่ะ  จริงไหม"  เจสสิก้ายิ้มเยาะแทยอนที่หันมาทำหน้าตึง  เธอเดินไปเปิดประตูห้องทำงานค้างไว้  "เชิญค่ะ"

ซอฮยอนยิ้มแหยๆ ขณะโบกมือลาคุณหมอ  แต่เจสสิก้าก็ปิดประตูใส่หน้าเธอ  แทยอนหัวเราะคิก

"คบกับคนบ้านจองต้องทำใจค่ะ"  สาวตัวเล็กพูด  ยักไหล่เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้อง  "โดยเฉพาะทำใจไม่ให้เชือดคอเขา"

"อย่าหาเรื่องติดคุกดีกว่าค่ะ  มันไม่สนุกหรอก"  ซอฮยอนว่า  คว้าข้อมือแทยอนให้รีบเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน  "ใส่หมวกกับแว่นดำด้วยก็ดีนะ"

แทยอนคำรามในลำคอ  ไม่อยากทำตามหรอก  แต่เธอขี้เกียจให้ใครมาตามถ่ายรูปหรือมองเธอเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างในสวนสัตว์

...........................................

คริสตัลมองกระดาษในมือราวกับมันเป็นสัตว์ประหลาด  แต่ไม่อาจโยนมันทิ้งไปได้  มันเหนียวหนึบเหมือนมีติดใยแมงมุมอย่างไรอย่างนั้นเลย  เธอมองคนที่นำมันมาให้  และมองเลยไปยังชายชราที่นั่งอยู่บนวีลแชร์  แทบไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง

นี่มันเรื่องตลกบัดซบอะไรกัน!

"ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร  นักสืบจอง  แต่ขอร้องให้เก็บมันไว้เถอะ  ตอนนี้มันไม่สำคัญอีกแล้ว" 

"ถ้างั้นอะไรที่คุณคิดว่าสำคัญ" 

"ผมอยากให้คุณเกลี้ยกล่อมเธอทั้งสองคนให้ออกจากแคนาดา"

คริสตัลหัวเราะหยัน  มองชายชราอย่างรังเกียจ  แต่พับกระดาษใส่กระเป๋าเสื้อ  "ถ้าคุณลืมไป  ฉันเป็นตำรวจ"

"นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเลือกคุณ"  เขาพูดนิ่มๆ

"พูดจาเห็นแก่ตัวดีจัง"  คริสตัลประชด  ชายบนรถเข็นหาได้ใส่ใจคำพูดเธอ  เขาพูดต่อด้วยท่าทางเหนือกว่า

"เท่าที่รู้  คุณมีความสัมพันธ์กับพวกเธอทั้งคู่"

คริสตัลทำหน้าเหมือนโดนชกเข้าที่ท้อง  เรื่องแทยอนยังพอเข้าใจว่า  มิสเตอร์ฉางรู้อยู่แล้ว  แต่เรื่องไอรีน...

"ถึงจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน  คุณก็ควรจะรู้สึกอะไรบ้างใช่ไหม  หรือผมเข้าใจผิด"  เขาว่าต่อด้วยรอยยิ้มมุมปาก  "สำหรับคนเป็นพ่อแล้ว  เรื่องนี้เป็นเรื่องยอมไม่ได้นะครับ  คุณนักสืบ"

"แล้วพวกเธอรู้ไหม  คุณบอกใครบ้างแล้ว  แทยอน..."

"คิดว่าป่านนี้คุณหมอจองคงจัดการแล้ว"

คริสตัลอ้าปากค้าง  แม้แต่พี่สาวตนก็ยังรู้เรื่องนี้ด้วย  ซวยแล้วไง!

"ไอรีนยังไม่รู้"  เขาพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด  มองหน้าคริสตัลอย่างขอความเห็นใจ  "ที่จริง  ผมก็เพิ่งรู้เร็วๆ นี้เหมือนกัน  ฌอนสงสัยขึ้นมา"

"อย่ามองผมอย่างนั้น  นักสืบจอง"  ฌอนดักคอเมื่อเห็นสายตาจ้องเขม็งของคริสตัล  "ผมไม่เคยทำอะไรเธออย่างที่คุณคิดนะ  สาบานได้"

"น่าเชื่อมาก"

"เธอบอกคุณหรือว่าผมทำแบบนั้น"

"เปล่า"  คริสตัลยอมรับ  นึกถึงไอรีนแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา  เธอไม่น่าทำใจร้ายกับเจ้าหล่อนอย่างนั้นเลย 

"เป็นผู้หญิงเหมือนกัน  ไม่น่าดูถูกกันเลยนะ"  ชายหนุ่มแขวะ  "แต่แปลกดีจริงๆ  ที่น้องสาวสองคนของผม  ชอบคุณเหมือนกัน  มีอะไรดีนะ"

"อย่าแม้แต่จะคิด"  คริสตัลคำราม  มือเลื่อนขึ้นมาตรงเอวที่มีปืนเหน็บอยู่อย่างอัตโนมัติ  ฌอนยกสองมือยอมแพ้  แต่เธอรู้ว่าเขาแกล้งทำไปอย่างนั้นเอง  ตอนนี้เธออยู่ในถิ่นของพวกเขา  เป็นความกล้าที่ไร้สาระมาก

"ฌอน"  มิสเตอร์ฉางเรียกลูกชาย  นายฌอนจึงถอยไปอยู่ด้านหลังผู้เป็นพ่อ  และสงบปากสงบคำ  คริสตัลยังไม่ย้ายมือออกจากปืน  ถึงจะรู้ว่าต่อให้ยิงสองพ่อลูกนี้ได้  เธอก็รอดออกไปจากที่นี่ได้ยาก

"ถ้าคุณไม่อยากไปจากแคนาดา  ไปอยู่มอนทรีออลดีไหม"

"ฉันขอทราบเหตุผล  ว่าทำไมฉันจะต้องไป"  คริสตัลถาม  "พี่สาวสองคนของฉัน  บ้านฉัน  งานของฉัน"

"อยู่มอนทรีออลก็เป็นตำรวจได้เหมือนกัน  อีกอย่าง  คุณน่าจะดีใจที่ไม่ต้องอยู่ในสถานที่ที่คุณเกลียดแบบนี้อีกต่อไป"

"ฉันไม่ได้เกลียดงานหรือเมืองนี้  ฉันเกลียดคนอย่างพวกคุณ"

"ดังนั้นคุณยิ่งต้องไป  เพราะคนอย่างพวกผมไม่มีวันหมดง่ายๆ"

คริสตัลรู้ว่าเขาพูดถูก  แต่เธอไม่อยากยอมรับ  คนพวกนี้สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเป็นว่าเล่น  เพิกเฉยต่อกฎบ้านเมือง  ไม่แคร์กฎหมาย  ซ่องสุมกำลังคน  แบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่า  ตั้งตนเป็นใหญ่  แจกเงินให้คนโลภทำตามที่ตัวเองต้องการ  ที่น่าเจ็บใจกว่านั้น  ตำรวจบางคนก็ขายวิญญาณให้ปีศาจเสียด้วย  เงินมันหอมหวานนัก

"ถ้าจัดการเรื่องลูกๆ ได้แล้ว  ผมจะไปจากที่นี่"  เขาพูด  นัยน์ตามีแววแน่วแน่  "พวกเด็กผู้ชาย  ผมไม่ห่วงเท่าไหร่  พวกเขาอยู่กับเรื่องแบบนี้มานานแล้ว  ทั้งชีวิต  แต่สองสาวไม่ใช่"

"น่าเห็นใจที่พวกเธอเกิดมาเป็นลูกคุณ"  คริสตัลยิ้มเยาะ  แต่เขาเมินการยั่วโมโหของเธอ 

"คุณรู้ไหม  คุณนักสืบว่าคนเป็นพ่ออย่างผมทำใจยากแค่ไหนที่รู้ว่าลูกสาวสองคนชอบคนคนเดียวกัน  แถมยังเป็นผู้หญิงด้วย  คุณคงไม่อยากรู้หรอกว่า  ตอนแรกผมคิดจะทำยังไงกับคุณ"

"แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจซะล่ะ"

"อย่าสามหาว!"

"ไม่เป็นไร  ฌอน"  มิสเตอร์ฉางหันไปเตือนลูกชาย  และหันกลับมาหาคริสตัลที่ยังปั้นหน้าไม่สะทกสะท้านทั้งที่ได้ยินเสียงใครบางคนดึงปืนออกจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้ว  ไม่ใช่กระบอกเดียวด้วย

ถ้าเธอตายที่นี่ก็ดีเหมือนกัน  แต่ขอให้ตายเลยนะ  ไม่อย่างนั้นเธอจะกลับมาฆ่าเจ้าพวกนี้ทุกคน  แบบ  Kill Bill เลยละ

"มันไม่ใช่แค่คุณคนเดียวหรอกนะ  พี่สาวคุณ  ลูกสาวผมสองคน  และยังหัวหน้าคุณด้วย  คนที่สวยๆ คนนั้นน่ะ  ใช่ไหม"

"อย่ายุ่งกับเธอ"  คริสตัลแค่นเสียง  อยากยิงหัวตาแก่นี่เหลือเกิน

"งั้นเลือกมา"

"ขอคิดก่อนได้ไหม"

"ทำตัวน่ารักๆ ก่อนสิ"  ฌอนสอดขึ้นมา  คริสตัลหันไปถลึงตาใส่เขา  ขณะที่มิสเตอร์ฉางผู้พ่อกระแอมปรามเสียงดัง

"หนึ่งสัปดาห์  แล้วผมจะให้คนไปเอาคำตอบ  อย่าลืมว่าไม่มีใครได้ทุกอย่าง  คุณต้องเลือก  รวมถึงเรื่องแทยอนกับไอรีนด้วย"

คริสตัลเถียงไม่ออก  โดยเฉพาะเรื่องสุดท้าย 

"ฌอน  ไปส่งเธอหน่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันกลับเอง"

"อวดดีให้ถูกที่หน่อย  คริสตัล"  มิสเตอร์ฉางพูด  ไม่ได้ฟังดูเหมือนต่อว่าหรือข่ม  แต่เหมือนพ่อกำลังสั่งสอนลูก  เธอจึงยอมอ่อนให้

อีกอย่าง  การเดินออกไปจากที่นี่โดยมีคุณชายสี่ไปด้วย  ก็น่ากลัวน้อยกว่าออกไปคนเดียวอยู่แล้วแหละ

"สรุปใครเจ๋งกว่ากัน"  ฌอนเกาะรถถามคริสตัลที่กำลังสตาร์ตเครื่องยนต์  เธอมองเขาอย่างรังเกียจ  "เถอะน่า  บอกมาหน่อย  ผมไม่บอกใครหรอก  มีเรื่องดีๆ ก็ต้องอวดกันหน่อยสิ"

"ไปลงนรกซะ  ไอ้ห่วย!"  คริสตัลพูดนิ่มๆ  แต่กระชากรถออกไปจนเกือบจะลากคุณชายสี่ไปด้วย  หากเขาไม่กระโดดหลบทัน

"โว้ย  นี่มันสมกับเป็นน้องเขยฉันชะมัด!"  ฌอนตะโกน  ควักปืนมายิงนกบนกิ่งไม้ตรงหน้าเล่น  แต่ไม่โดน

.........................................

ไอรีนไม่คิดว่าจะได้เจอคริสตัลอีกแล้ว  เพราะอีกฝ่ายพูดเอาไว้ชัดเมื่อคราวก่อน  เท่าที่ดูคงมีอะไรสักอย่างบีบให้คริสตัลเปลี่ยนใจ

"พ่อแม่เธอเป็นใคร"  คริสตัลพูดขึ้นในที่สุดหลังจากนั่งเงียบมานาน  ตาคมละจากเด็กวิ่งเล่นกันในสวนสาธารณะเบื้องหน้ามามองคนในเบาะผู้โดยสาร  ไอรีนเลิกคิ้ว  ท่าทางสับสน

"อย่าบอกว่าเธอไม่รู้จักพวกเขา"

ไอรีนพยักหน้า  คริสตัลแทบไม่เชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง  สิ่งที่แม่นางนกต่อพูดออกมาคราวนี้

"ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกคนไม่ดีไปขอมาเลี้ยง  และสอนให้เป็นโจร  คุณเชื่อไหม  หรือคุณคิดว่าฉันเลวตั้งแต่เกิดกันล่ะ"

คริสตัลหน้าเจื่อนเหมือนโดนตบหน้าทั้งที่ไอรีนยังไม่ได้ขยับสักนิด  ประโยคนั้นของนายฌอนกระทบจิตใจเธออย่างรุนแรง  เธอดูถูกผู้หญิงด้วยกัน  ไม่ต่างจากผู้ชายหน้าตัวเมียเลย

"คุณถามทำไม  จะไปขอฉันงั้นเหรอ"  ไอรีนเล่นมุก  แปลกใจว่าทำไมคริสตัลดูเคร่งเครียดกว่าปกติ  "ขอโทษ  ไม่แกล้งก็ได้"

"ถ้าอยู่ๆ มีคนมาบอกเธอว่าเป็นพ่อเธอ  เธอจะทำยังไง"

"ขึ้นอยู่กับว่า  เขารวยหรือเปล่า"

คริสตัลหน้าตึงทันที  เข้าทางไอรีนที่หัวเราะคิกคัก  โบกมือไปมา

"อยู่ที่สถานการณ์ค่ะ  พูดตอนนี้ไม่ได้หรอก  บางอย่างมันก็เกิดขึ้นของมันเอง  เหมือน...เรื่องนั้น"  ไอรีนเน้นคำสุดท้าย  รอยเศร้าจางๆ ปรากฏในดวงตากลมๆ เหมือนเด็กของหญิงสาว

คริสตัลพยักหน้า  ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป  มิสเตอร์ฉางยกหน้าที่ให้เธอจัดการกับไอรีน  เล่นโยนภาระให้แบบนี้เลย  เขาต้องการให้เธอช่วยดึงลูกสาวคนเล็กออกไปจากเรื่องวุ่นๆ ในแก๊งให้  รวมทั้งแทยอนด้วย  เขาทำเหมือนมันง่ายมากอย่างนั้น  แต่เธอผิดเองไม่ใช่หรือไง

"มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ  คริส  ถ้าไม่มีฉันจะไปทำงานแล้ว"

"ถ้าฉันจะบอกว่า  พ่อเธอส่งฉันมาขอร้องให้เธอเลิกทำงานนี้ล่ะ"

ไอรีนทำสีหน้าแบบที่คริสตัลคาดเอาไว้แล้ว  หล่อนหัวเราะและทำเหมือนมันเป็นเรื่องตลก  คิดว่าเธออำขำๆ

"เล่นสนุกกันพอแล้วค่ะ  ถ้าจะกรุณาช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหม"

"เธอมาทำงานกับทิฟฟานี่ได้ยังไง"

"นี่ฉันกำลังถูกสอบสวนหรือคะ  คุณนักสืบ" 

คริสตัลกัดกระพุ้งแก้ม  รีบกดล็อกประตูรถเมื่อเห็นไอรีนจะเปิดมัน  อีกฝ่ายหันมาทำหน้าเหนื่อยใจใส่เธอ

"การที่เรามีเซ็กซ์กันแค่ครั้งเดียว  ไม่ได้ทำให้คุณเป็นเจ้าชีวิตฉันนะ  คริสตัล  เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ"

นักสืบสาวกัดลิ้นตัวเองไม่ให้พ่นคำร้ายๆ ออกไป  ถ้าไอรีนไม่ยอมมาเจอเธออีกก็จบกัน  ลำพังตัวเธอไม่เท่าไหร่  แต่พี่สาวสองคนและซอฮยอนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร  ไม่ควรต้องมาเดือดร้อนไปด้วย

"โอ้  หน้าคุณมีรอยข่วนนี่  แทยอนทำหรือคะ"  ไอรีนถาม  เอื้อมมือมาแตะแก้มคริสตัลที่มีรอยเหมือนโดนแมวข่วนเป็นทางยาว  พอนักสืบสาวเบนหน้าหลบ  เธอก็ยิ้มเจื่อนๆ อย่างรู้ฐานะตัวเอง

"ปล่อยฉันลงตรงนี้ค่ะ  คริส"

"ฉันจะไม่พูดว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ  เพราะฉันตั้งใจ"  คริสตัลโพล่ง  คนที่กำลังพยายามจะลงจากรถ  หันขวับกลับมามองเธออย่างตกใจ  นักสืบสาวกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ  คว้ามือไอรีนมาจับพร้อมใจเต้นแรง  มันแทบจะไม่ต่างกับตอนอยู่กับแทยอนเลย  เพราะความเป็นพี่น้องกันหรือเปล่า

"ฟังฉันก่อนได้ไหม  เชื่อฉันสักครั้ง"  ยิ่งพูดแบบนี้  ไอรีนก็ยิ่งสงสัย

"วันนี้ฉันเจอกับพ่อเธอมา  เขาขอร้องให้ฉันมาพูดกับเธอ"

"เขาเป็นใคร"  ไอรีนจี้  สีหน้าเอาเรื่อง  "คุณรู้ไหมว่า  ถ้าคุณโกหกเรื่องนี้  มันโหดร้ายมากเลยนะคริส  ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไรกับฉัน  ก็แค่ปล่อยให้ฉันไปทำเรื่องของฉัน  แค่นั้นก็พอแล้ว  อย่ารังแกกันอีกเลย  ฉันขอร้อง"

"ทำไมฉันจะต้องโกหกเธอด้วยล่ะ"  คริสตัลพูดเสียงอ่อน  ประคองอีกมือของไอรีนขึ้นมากุมไว้ด้วยกัน  "ฉันบอกไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร  ตอนนี้ยัง"

"แล้วเมื่อไหร่"  ไอรีนย้อน  เห็นสีหน้าลำบากใจของคริสตัลก็เปลี่ยนคำถาม  "แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไร  ถ้าฉันไม่ทำงาน  คนที่จ้างฉันมาก็ต้องมาเอาเรื่องแน่"

"ฉันเคลียร์เอง"  คริสตัลพูดอย่างมั่นใจ  เพราะคนที่จ้างไอรีนให้เป็นสายหรือนางนกต่อให้ก็เป็นพวกตำรวจ  เธอสามารถพูดกับซอฮยอนได้  แต่ต้องเป็นหลังจากที่แน่ใจว่าซอฮยอนรู้เห็นเรื่องความสัมพันธ์ของไอรีนกับคนบ้านฉาง...มิสเตอร์ฉาง

"ก็ได้"  ไอรีนพูดเมื่อคิดทบทวนแล้ว  เธอเองก็เหนื่อยกับงานเสี่ยงๆ แบบนี้แล้วเหมือนกัน  "แต่ถ้าฉันเลิกทำ  ฉันก็ต้องย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์ของพี่ฟานี่ด้วย  เพราะเขาจะต้องจี้ถามว่าทำไมอยู่ดีๆ ฉันถึงเลิก"

"ฉันจะหาที่อยู่ใหม่ให้เธอเอง"  คริสตัลตอบได้ทันที  พ่อของไอรีนกับแทยอนเตรียมเรื่องนี้ไว้ให้แล้ว  เขาวางแผนมาหมดแล้วด้วยซ้ำ  เธอแค่ทำตามที่เขาบอกเท่านั้น  ไม่เคยรู้สึกจนตรอกเท่านี้มาก่อนเลย

ไอรีนจ้องหน้านักสืบ  รู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่คริสตัลโทรมาขอนัดเจอกันแล้ว  เธอก็ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสา  และแม้คริสตัลจะเก่ง  ก็โกหกไม่เก่งเท่าเธอที่อยู่ในอาชีพนักโกหกมาเกือบทั้งชีวิตหรอก 

"ไปเก็บของกันเลยเถอะ  ตอนนี้ทิฟฟานี่อยู่หรือเปล่า"

"รีบขนาดนี้เลยเหรอ"

"ใช่"

"ทำเหมือนจะหนีไปอยู่ด้วยกันเลยนะ" 

สีหน้าคริสตัลคราวนี้บอกชัดเจน  ความลับที่ตอนนี้ยังบอกเธอไม่ได้  คงเป็นเรื่องสำคัญมาก  ไอรีนชักไม่แน่ใจว่าเธออยากรู้หรือเปล่า 

หลายๆ ครั้งความจริงก็น่ากลัวมาก

"ขอร้องเถอะ  ทำตามที่ฉันบอก"  คริสตัลอ้อนวอน  เพราะชีวิตของหลายๆ คนขึ้นอยู่กับเธอ  รวมถึงชีวิตของไอรีน

ชายคนนั้นทำเหมือนรู้ทุกอย่าง  บางทีเขาอาจจะรู้จริงๆ ก็ได้

"น่าดีใจจัง"

"ว่าไงนะ"  เธอไม่เข้าใจปฏิกิริยาที่เปลี่ยนปุบปับมาเป็นรื่นเริงของนางนกต่อ  เมื่อกี้ไอรีนยังหน้างอและดูโศกเศร้าอยู่เลย  จะว่าไปแทยอนก็เป็นคล้ายๆ กันนี้  อย่าเอาไปเปรียบเทียบสิวะ!

"ถึงจะทำตามหน้าที่  แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าคุณใส่ใจจริงๆ  เพราะงั้นฉันเลยดีใจ"  ไอรีนตอบ  เลื่อนใบหน้ามาใกล้คริสตัล  ส่งสายตาขออนุญาตก่อน  เมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้าอ่อนลง  ริมฝีปากเราก็สัมผัสกัน  มือเล็กบางลูบไล้ใบหน้าเนียนของอีกฝ่ายอย่างคิดถึง

"เธอทำคุณเจ็บ  เพราะฉัน" 

คริสตัลสั่นหัว  บีบปลายคางไอรีนให้เผยอปากออกและสอดลิ้นเข้าไปสำรวจข้างใน  หญิงสาวดูดลิ้นเธออย่างมีอารมณ์  มันคงเป็นแรงตัณหา  หรือความชั่วร้ายในใจเธอเอง 

หน้าผากเราชนกันหลังจากแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกายกันแล้ว  ปลายนิ้วเล็กๆ ของไอรีนยังลูบรอยข่วนบนแก้มเธออย่างทะนุถนอม

"ฉันขอโทษ"  คริสตัลกระซิบ  รู้สึกผิดที่เคยต่อว่าไอรีนหลายอย่าง  ไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดของหนุ่มเพลย์บอยคนนั้นจะกระตุ้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอได้  หรือเพราะเขาเป็นพี่ชายของไอรีนด้วยเหมือนกัน

"ที่ฉันพูดจาไม่ดีกับเธอ..."

ไอรีนส่ายหน้า  ยิ้มอ่อนโยนและจูบปากคริสตัลเบาๆ 

"ใครๆ ก็คิดแบบนั้นกับฉันอยู่แล้ว  คุณจะคิดอีกคนก็ไม่แปลกหรอก  งานของฉันมันส่อจะตาย  จริงไหม"

"เธอไม่ได้ตอบฉันตรงๆ  เรื่องฌอน"  คริสตัลพูดออกไปก่อนจะทันได้ปิดปากตัวเอง  เธอเกลียดเวลาสมองสั่งงานไวเกินไปแบบนี้จริงๆ

"เพราะคุณมีจินตนาการมากเกินไป"  ไอรีนย้อน  ยิ้มเอ็นดูเหมือนเห็นคริสตัลเป็นเด็กสองขวบ  "ตกลงคุณจะต่อ... หรือว่าไปช่วยฉันเก็บของที่อพาร์ตเมนต์คะ  คุณนักสืบ"

คริสตัลยิ้มเจื่อนๆ  ผละออกจากไอรีนไปสตาร์ตเครื่องยนต์  คนในเบาะผู้โดยสารก็เสียบสายเข็มขัดนิรภัยเข้าที่  ยิ้มให้เจ้าของรถนิดๆ ก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่าง

เงียบกันไปนาน  เสียงหายใจก็แทบไม่ได้ยินก่อนไอรีนจะพูดขึ้น 

"พ่อฉันเป็นคนยังไงเหรอ  คุณพอจะบอกได้ไหม"  ถามแต่ไม่ได้มองหน้าคนที่ตนถามราวกับกลัวว่าจะเห็นความจริงอะไรที่ไม่อยากรู้

"ฉันไม่แน่ใจ  แต่คิดว่าเขาคงจะรักเธอ"

"อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น  แค่เพราะเขาขอให้คุณมาทำแบบนี้น่ะเหรอ  ไม่ใช่เพราะเขากลัวจะเสียหน้าหรือไง"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  ฉันแค่ดีใจที่เธอยอมทำตาม"

"เพราะฉันไม่อยากให้คุณเดือดร้อนต่างหากล่ะ"

คริสตัลอ้าปากจะพูดแล้วหุบลง  หันไปขับรถต่อ  ความรู้สึกผิดโถมเข้าใส่ราวกับพายุหิมะ

................................................

แทยอนทำตัวเป็นปกติระหว่างมื้ออาหารเย็น  แม้ว่าคริสตัลจะกลับบ้านช้ามาก  และมีกลิ่นที่ไม่ใช่ของเธอหรือของเจ้าตัวติดมาด้วย  เธอทำใจไม่อาละวาดใส่เจ้าคนนิสัยไม่ดี  พยายามคิดว่าคริสตัลทำเรื่องแบบนั้นลงไปโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องนั้นมาก่อน

แต่ถึงจะรู้หรือไม่รู้  ก็ไม่ควรไปทำไม่ใช่หรือไง

เธอเกลียดไอ้บ้านี่จัง

นักร้องสาวอาสาล้างจาน  เพราะเจสสิก้าทำอาหารไปแล้ว  ตอนนี้ก็ขอตัวเข้าห้องไปแล้วด้วย  คงขี้เกียจอยู่ในสนามรบถ้าเธอกับคริสตัลมีเรื่องกันอีก  ยุนอาไปฝรั่งเศส  งานอะไรสักอย่าง  อีกสามวันจึงจะกลับ  ในครัวจึงเหลือแค่เธอกับแฟนตัวแสบ

แทยอนถูฟองน้ำกับจาน  พลางครุ่นคิดว่าคริสตัลรู้เรื่องนั้นหรือยัง  ซอฮยอนได้บอกหรือเปล่า  หรือจะมีคนอื่นบอกแล้ว  และถ้าเธอไม่ถามจะรู้ได้ยังไงว่า  คริสตัลรู้เรื่องหรือไม่รู้  เล่นเกมเดาใจมันไม่สนุกหรอก

"เคยไปมอนทรีออลไหม  ควิเบก" 

เธอเงยหน้ามองคนที่รับจานจากมือไปช่วยล้างฟองออกให้และใส่เครื่องล้างอีกที  สีหน้าคริสตัลเรียบเฉย  แต่ดวงตาคมแฝงแววไม่สบายใจ 

ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ  ถ้าเป็นผู้ชายนะ  เธอคงคิดว่าคริสตัลไปทำใครท้องเข้าแล้ว  ท่าทางไม่ค่อยรับผิดชอบแบบนี้คงไม่คิดจะป้องกันแน่

"คนที่นั่นพูดฝรั่งเศสกัน"

"พวกเขาพูดสองภาษา  อังกฤษกับฝรั่งเศส"  คริสตัลแก้ 

"แล้ว?"  แทยอนถาม  ต้องการคำอธิบายมากกว่านี้  แต่คริสตัลกลับสั่นหัว  เอาจานที่เธอล้างไปใส่เครื่องและสั่งให้มันทำงาน

"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

"เธอมีอะไรจะพูดกันแน่  คริส"

คริสตัลชะงักขณะยืนหันหลังให้  แทยอนจ้องแผ่นหลังนั้น  ใจขุ่นมัว  เธอควรจะยอมรับหรือไง  ที่น้องสาวกับตัวเองใช้แฟนคนเดียวกัน

"เปล่า  ไม่มีอะไร  ยังไม่ใช่ตอนนี้"

แทยอนขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังคำตอบ  และไม่รู้ทำไม  เธอจึงปล่อยให้คริสตัลเดินลอยนวลขึ้นบันไดบ้านไปแบบนั้น         



................................


ลืมไปแล้ว  ก็ไปอ่านทบทวนใหม่นะจ๊ะ   :61: :42: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

04 พฤศจิกายน 2019 เวลา 14:07:48
ให้คริสมันได้รับผลของการกระทำดูบ้างก็ดี อวดดี จองหอง ให้ถึงที่สุดเถอะไอ้ห่วย
แสดงความคิดเห็น