web stats

ข่าว

 


Sparkle_s3 (แฟนฟิค) - บทที่ 5 Love Of My Life

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 ธันวาคม 2017 เวลา 11:51:10 อ่าน: 315




บทที่ 5 Love Of My Life







ร่างเล็กๆ อุ่นๆ ซบอยู่บนบ่าของเธอ  กว่าเขาจะยอมสงบลงได้  เธอก็แทบจะแย่  ไม่เคยรู้ว่าการเลี้ยงลูกเองจะเหนื่อยมากขนาดนี้  เธออาจเคยช่วยคริสตัลเลี้ยงหลานๆ มาทั้งสองคน  แต่มักจะโยนให้น้องหรือใครสักคนที่อยู่ใกล้แถวนั้นช่วยเสมอเวลาเจอเด็กๆ พยศใส่  พอมาถึงลูกตัวเอง  จะไปโยนให้ใครได้  แทยอนที่พอจะช่วยเลี้ยงได้ก็มาเจ็บป่วยไปเสียอีก  ส่วนแม่ของเขา...

เธอจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ของเจย์เดนได้ไหมนะ  ในเมื่อหล่อนยกเลือดเนื้อที่ประกอบกันเป็นเด็กคนนี้มาให้เธอแลกกับเงิน...ค่อนข้างมากด้วย

ยิ่งใกล้เวลาพ่อกับแม่ของเธอจะมารับเขาไปแอฟริกามากขึ้นแค่ไหน  ใจเธอก็ยิ่งรู้สึกเบาหวิวแปลกๆ  เธอคงผิดเองที่ปล่อยให้ความผูกพันที่ไม่ควรมีแบบนี้เกิดขึ้น  ในเมื่อตัดสินใจจะปล่อยเขาไปแล้ว  ก็ไม่น่าจะทำร้ายตัวเองอีก

"คุณ  ไม่เป็นไรแล้วมั้งคะ  พาเขามานอนเถอะ"

นี่ก็ด้วยเหมือนกัน...เสียงของผู้หญิงคนนี้  สมองกับหัวใจเธอเริ่มจะจดจำมัน  เริ่มคุ้นชิน  เริ่มจะนึกถึงเวลาไม่ได้ยิน  หรือเห็นหน้า  เธอไม่เคยชอบการสร้างสายใยกับใคร  ไม่ชอบให้ใครๆ มามีอิทธิพลกับหัวใจ  เธอกลัว...

ตั้งแต่ทิฟฟานี่มาแล้ว  แต่กับทิฟฟานี่มันง่ายกว่า  เพราะเธออ่านใจอีกฝ่ายออก  ทิฟฟานี่ไม่ได้สนใจแค่เธอ  หัวใจของจ่าฝูงแลนดอนสับสนด้วยความรู้สึกมากมาย  ซับซ้อนจนเธอยากจะเข้าใจ  จะพูดง่ายๆ  ก็คือ...

ทิฟฟานี่ไม่ได้มีแค่เธอ...และเจ็บป่วยมากเกินกว่าเธอจะรักษาได้

คล้ายมีหลุมขนาดใหญ่อยู่ในหัวใจของทิฟฟานี่  หลุมที่รอใครสักคนไปเติมมันให้เต็ม  ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร  แต่ดูเหมือนเธอจะทำไม่ได้  หรือไม่ได้ใส่ใจจะทำก็อาจเป็นไปได้  เพราะหัวใจเธอก็รอให้ใครสักคนมารักษาอยู่เหมือนกัน

เราต่างคนต่างมีบาดแผล  เจ็บป่วย  ต้องการหมอ  แต่หมอยุนอาคงหมดสิทธิ์จะรักษาเธอได้แล้ว  ตอนนี้ยุนอาอยู่ห่างออกไปไกลกว่าเดิมมาก  ห่างไกลกว่าตอนเราตกลงใจไม่ยุ่งเกี่ยวกันแบบนั้นเสียอีก  ยุนอาเคยเป็นแผลแบบเธอ  หากได้รับการรักษาอย่างถูกต้องเรียบร้อยแล้ว  คริสตัลกับแทยอน  เด็กฝาแฝด  และเจ้าตัวน้อยในท้องของแทยอนเป็นสุดยอดคุณหมอ

ทิฟฟานี่ก็มีหมอส่วนตัวอยู่ที่บ้าน  รอรับตัวกลับไปรักษา  แต่เธอ...

"คุณไม่ได้นอนเลยใช่ไหม  เจ" 

เสียงตกอกตกใจเรียกให้เธอเงยหน้าขึ้นหาเจ้าของเสียง  สายตาของผู้หญิงคนนี้ยังมองเธอเหมือนเด็กแบบวันแรก  ทั้งเอ็นดูและระอาใจ  คล้ายเธอทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง  ไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตาแบบนี้นอกจากยุนอา  ส่วนทิฟฟานี่...มันคือความระแวงสงสัย  ไม่ไว้ใจ 

บางทีคนที่เป็นโรคกลัวการตกหลุมรักคงเป็นเธอทั้งคู่  เธอกับทิฟฟานี่   เราสองคนเป็นคนป่วย  ป่วยทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว

"ส่งเขามาให้ฉัน  แล้วคุณไปนอน"

"เธอดุฉันยิ่งกว่าแม่อีกนะ"  เจสสิก้าว่าเคืองๆ  หากมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กๆ  เม็บสั่นศีรษะ  ขมวดคิ้วนิดหน่อยและมารับตัวเจย์เดนไปค่อยๆ วางลงบนเปลของเขา  ไกวเบาๆ  ไม่ได้ห่มผ้าให้เพราะลูกขี้ร้อน  แต่จะให้เขาใส่แต่แพมเพิร์สอย่างเดียวก็คงดูไม่ดี  เราจึงต้องเปิดแอร์ให้ทั้งที่เธอหนาวจะตาย

"ไปนอนได้แล้วค่ะ  ฉันจะดูเขาให้"

"ไม่ต้องดูก็ได้  เรามีกล้อง  มันส่งเสียงเตือน  ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันอยากอยู่"  เม็บพูด  เสียงซึมไปจนผิดสังเกต

"มานี่ดีกว่า  เขาไม่เป็นไรหรอก"  เจสสิก้าบอก  คว้าแขนอีกคนให้เดินมาด้วยกันอย่างไม่ฟังคำทัดทาน  เพราะเม็บก็เหนื่อยไม่แพ้กันกับเธอ  ขอบตาแดงช้ำ  สีหน้าเหนื่อยล้ากว่าตอนแพ้ท้องเสียอีก  หรือตอนนี้อาจกำลังเศร้า

"ชาหรือกาแฟดี"  เธอเอ่ยถามขณะง่วนอยู่ในมินิบาร์ภายในห้องนอนซึ่งต้องทำเพิ่มทีหลังพร้อมกับกั้นแบ่งเป็นห้องเล็กๆ อีกห้องเมื่อมีลูกมาอยู่ด้วย  หลังจากเขาคลอดและเม็บหนีหายไป  เธอก็ให้เขาอยู่ที่นี่มาตลอด  ยกเว้นวันที่แทยอนเอาไปเลี้ยงให้ 

"นมอุ่นๆ ดีกว่าค่ะ"

นัยน์ตาสีเทาฉายแววระลึกได้ขึ้นมาทันทีว่า  อีกฝ่ายกำลังทำหน้าที่เป็นฟาร์มนมให้ลูกชายของเธออยู่  จึงเปลี่ยนจากชงชาเป็นรินนมใส่แก้วไปอุ่นในไมโครเวฟมาส่งให้  แต่ก็เปลี่ยนเป็นค่อยๆ วางแก้วไว้บนโต๊ะกาแฟให้แทน  เพราะรู้สึกว่ามันร้อนเกินไป

"เป่าก่อนสิ  ฉันเผลออุ่นนานไปหน่อย" 

"นึกว่าจะเป่าให้"  เม็บพูดทีเล่นทีจริง  ยิ้มขำกับหน้าเหวอๆ ของคนเด็กกว่า  พอเจสสิก้าจะเอื้อมมือมาหยิบแก้วนมกลับคืนไปก็ตีหลังมือเบาๆ  ให้ฝ่ายนั้นทำหน้ามู่ทู่กลับมา

"คุณไปนอนเถอะ  ฉันอยู่ได้  จริงๆ"

"ฉันคงคิดถึงเขา  ถ้าเขาไม่อยู่แล้ว"  เธอเผลอพูดอย่างลืมตัว  ลืมไปว่าอาจทำให้คนฟังใจหายไปตามๆ กัน  เงยหน้าขึ้นอีกที  เม็บก็นั่งซึม  ปาดแก้มเช็ดคราบน้ำตาด้วยปลายนิ้วไปเสียแล้ว  แล้วจะให้เธอทำยังไงล่ะทีนี้

"คุณไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านั้นหรือคะ" 

เสียงของหญิงสาวสั่น  ใจเธอก็สั่นไหวตามไปด้วย  ความคิดที่จะเลี้ยงเจย์เดนด้วยตัวเองของเธอไม่เคยมีอยู่ในหัวมาก่อนเลย  ก่อนที่เธอจะได้เห็นหน้าเขา  ไม่สิ  มันก็มีอยู่บ้างเวลาเม็บให้เธอสัมผัสกับท้อง  ฟังลูกเตะท้องแม่

"ทางไหนล่ะ  เก็บเขาไว้แล้วจ้างพี่เลี้ยง  หรือยกให้คริสตัล"

"ยังไงก็ได้  แค่ไม่ต้องส่งเขาไปไกลถึงแอฟริกา"

"แล้วเธอจะมาเยี่ยมเขาหรือเปล่าล่ะ"  เจสสิก้าถาม  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะถามแบบนี้ไปทำไม

"จะพยายามค่ะ  ถ้าฉันไม่ติดธุระที่ไหน"  เม็บตอบ  สีหน้าไม่สู้ดี  "ฉันต้องกลับบ้านค่ะ  อยู่นานเกินไปแล้ว"

"นั่นสินะ"  เธอพึมพำ  หลุบตาลงมองแก้วนมตรงหน้าที่แทบจะไม่พร่องลงเลย  ที่จริงเธอก็สังเกตอยู่บ้างว่าเม็บผอมลงเร็วมาก  จากที่มีน้ำมีนวลนิดหน่อยตอนท้องเจย์เดน  ตอนนี้ผอมจนคอยาว  กระดูกไหปลาร้าชัด  โชคดีที่ตัวใหญ่กว่าแทยอน  ไม่อย่างนั้นอาจจะสภาพไม่ต่างกันก็ได้

"แล้วเธอจะไปทำอะไร  ถ้ากลับไปที่นั่น  เป็นบาร์เทนเดอร์อีกเหรอ"

"ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ  ป่านนี้เขาคงจ้างคนอื่นแทนแล้วละ  ฉันหายมาเป็นปี  รวมเวลาที่อยู่ในห้องแล็ปด้วยและตอนนี้อีก  ก็คงต้องหาไปเรื่อยๆ ก่อน  หักจากค่ารักษาพยาบาลแม่กับค่าเทอมน้องแล้ว  ฉันก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง  คงพอใช้ระหว่างรองาน  ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ฉันชินแล้วละ"  เม็บบอก  ยิ้มอย่างคนเคยชินกับความลำบาก  ทำเอาคนไม่เคยขัดสนเรื่องเงินทองมาทั้งชีวิตคิดมาก  เกรงว่าตนจะไปฉวยโอกาสจากความลำบากนั้นมาเป็นผลประโยชน์

"เธอมาทำงานกับฉันไหม"  เจสสิก้าพูด  ยิ้มเจื่อนๆ ให้สายตาไม่พึงใจของอีกฝ่าย  "ฉันไม่ได้จ้างเธอมาทำงานไม่ดีนะ  ฉันหมายถึงงานที่บริษัทฉัน  เธอพอจะทำอะไรเป็นบ้างหรือเปล่า  นอกจากชงเหล้า  --  เอ่อ  ฉันไม่ได้ดูถูกเธอนะ  แต่ยุนอาบอกว่า..."

"ฉันคงไม่เหมาะกับงานออฟฟิศแบบนั้นหรอกค่ะ  ถ้าจะให้ไปทำก็คงทำได้แต่งานแม่บ้าน  กวาดๆ ถูๆ  ทิ้งขยะ"

"ไม่ได้  ทำแบบนั้นไม่ได้  อยู่บ้านเฉยๆ  เลี้ยงเจย์เดนละกัน"

"ในฐานะอะไรคะ"

เหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าแสกหน้าเมื่อโดนคำถามนี้ 

"เอ่อก็..."

"ฉันทราบมาว่า  คริสมีไนต์คลับอยู่  ฉันไปทำงานที่นั่นก็ได้ค่ะ  วันละสองชั่วโมงหรือสี่ก็ได้  เด็กเสิร์ฟหรือคนชงเหล้า  ได้ทั้งนั้น  ล้างห้องน้ำก็ได้นะ  ฉันไม่เกี่ยงงานหรอก  ยกเว้นเด็กนั่งดริ๊งค์

"แต่นั่นมันทำให้เธอได้เงินเยอะนะ"  เจสสิก้าหยั่งเชิง  เธอเห็นนัยน์ตาสีทองขุ่นเคืองขึ้นมาทันที  "อ้าว  ก็เธอต้องใช้เงินเยอะนี่  งานที่เธอพูดมันจะได้เงินสักเท่าไหร่กันล่ะ  เด็กนั่งดริ๊งค์ยังได้ทิปเยอะ  คืนนึงคงมากกว่าเงินทั้งเดือนของเด็กเสิร์ฟอีกมั้ง  คริสมันเคยเล่าให้ฉันฟัง  เธอก็ไม่ต้องไปกับแขกสิ  แค่นั่งอยู่ในร้านก็พอ"

"คุณอนุญาตให้ฉันทำแบบนั้นได้"  เม็บย้อน  มองจ้องอย่างต้องการคำตอบ  เจสสิก้าทำหน้าบึ้ง  "ทำไมล่ะ  ก็คุณพูดเองนะว่ามันได้เงินเยอะกว่า"

"พอละ  เธอกลับห้องไปเลย  แล้วค่อยพูดกันวันอื่น"

"คุณนี่ชอบไล่ฉันจริงๆ" 

เจสสิก้าไม่ตอบโต้  ได้แต่ทำหน้าตาแบบคนขี้โมโหมองอีกฝ่ายยิ้มและลุกขึ้นเตรียมจะจากไป  หากสุดท้ายเธอก็พูดออกมาขณะที่เม็บจะเดินไปถึงประตูอยู่แล้ว  "ฉันจะให้ทุนเธอไปทำร้านกาแฟ  ให้กู้ก็ได้  ถ้าเธอคิดมาก  แลกกับการมาหาเจย์เดนทุกวัน  และให้เธอเรียกเขาว่า 'ลูก' ได้"

เม็บมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ  ดูดีใจด้วย  เธอก็พลอยรู้สึกดีตามไป  เธออาจไม่ค่อยได้ช่วยใครจริงๆ จังๆ แบบนี้ก็ได้

"ว่าไงล่ะ  ตกลงหรือเปล่า  ฉันจะไม่ถามซ้ำแล้วนะ"

"สัญญาก่อนว่าจะไม่ส่งเขาไปแอฟริกา"

"ถ้าจะส่งไป  จะให้เธอมาหาเขาทำไมล่ะ  พูดอะไรแปลกๆ" 

"คุณไม่น่ารักเหมือนตอนแรกเลย  เจสซี่"

"นั่นมันฉันตัวปลอมมั้ง"  เจสสิก้าพึมพำ  หน้าตาหงิกงอ  กะพริบตาตกใจเมื่อรู้สึกว่าถูกขโมยหอมที่แก้ม  รอยยิ้มขบขันของเม็บทำให้รู้ว่าหน้าเธอแดงไปหมดแล้ว

"ทำไมเธอชอบแกล้งฉันนักนะ"

"เพราะคุณน่ารักดีมั้ง  เหมือนเด็ก"  เม็บตอบ  ยิ้มสดใสกว่าหลายๆ วันที่ผ่านมา 

เจสสิก้าสั่นศีรษะไปมาให้กับปลายเส้นผมสีทองที่สะบัดพลิ้วตามหลังเจ้าของมันไป  เธอรู้สึกอะไรอยู่ก็ยากจะบอกได้  แต่เธอคงยิ้ม...

........................................................

ทิฟฟานี่ทิ้งปากกาเซ็นงานลงบนเอกสารทั้งที่ยังทำไม่เสร็จ  หางตาเห็นซอฮยอนเหลือบตาขึ้นจากจอแล็ปท็อปมามองหน้าเธอก็ยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้น  เธอรู้สึกคล้ายถูกจับผิดอยู่ตลอดเวลา  หนักกว่าเวลาแทยอนมานั่งทำงานด้วยในห้องนี้เสียอีก  หรือเธอคิดถึงคนที่เคยนั่งอยู่ที่นี่ด้วยกัน

"ฉันว่า  พี่กลับบ้านไปเถอะค่ะ  หรือจะไปง้อพี่แทต่อก็ได้  อย่ามานั่งทำหน้าตาแบบนี้อยู่เลย"  ซอฮยอนพูดทั้งที่ก้มลงทำงานต่อแล้ว

"พี่จะไปบ้านนั้นได้ยังไงล่ะ  ไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้าของบ้านแล้วนะคะ"

"พี่มีพี่สาวอยู่ที่นั่นไง"

"พี่สาวนั่นน่ะเหรอ" 

"ค่ะ  จะใครเสียอีกล่ะ  ก็แฝดของพี่อยู่ที่นี่ด้วยนี่นา  ไม่ได้อยู่นั่น"

"วันนี้สเตฟมาทำงานเหรอ"  ทิฟฟานี่หันมาสนใจพี่สาวฝาแฝดแทน  ด้วยไม่ได้เห็นหน้าสเตฟานี่มาหลายวันแล้วนับตั้งแต่พากันคอตก  ใจเหี่ยวมาจากบ้านสมิธ

"ค่ะ  เรียกฉันไปถามนู่นนี่ตั้งแต่เช้าแล้ว  จู้จี้จุกจิกมาก"

"อะไรนะ  ยังมีคนจุกจิกกว่าเธออีกเหรอ  ซอฮยอน"

"ค่ะ  เขาถามเยอะน่ะ  แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องงาน"

"ไม่ใช่เรื่องงานคือ..."

"เขาว่าฉันไม่มีแฟน  เพราะชอบทำตัวเป็นแม่ค่ะ"  ซอฮยอนตอบตรงๆ  ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด  มานั่งอยู่ตรงนี้  หน้าตาของทิฟฟานี่ก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นไปอีก  ฝาแฝดนี่มันแย่ชะมัด

"ทำไมเขาถึงว่าเธอแบบนั้นล่ะ  เธอไปทำอะไรเขา"

"ไม่ได้ทำค่ะ  แค่ยืนเฉยๆ"

"ยืนเฉยๆ เนี่ยนะ"  ทิฟฟานี่ทำสุ้มเสียงไม่เชื่อ  เธออยากรู้ต่อ  เพราะเรื่องของซอฮยอนเริ่มจะทำให้ห้องทำงานห้องนี้มีชีวิตชีวามากขึ้นไม่อึมครึมแบบเดิมอีกแล้ว  หรือเธอควรหาเพลงมาเปิดฟังเบาๆ บ้าง  แต่เพลงอะไรดีล่ะ  ไม่รู้จักสักเพลง

"เขาบอกว่า  แค่ยืนเฉยๆ ก็เหมือนด่าเขาแล้วค่ะ  ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ  จริงๆ นะ  พี่ฟานี่"  ซอฮยอนฟ้อง  หน้างอเป็นเด็กๆ 

ทิฟฟานี่กำมือขึ้นมาบังริมฝีปากขณะพยายามกลั้นขำอยู่  ถึงอย่างนั้น  ซอฮยอนก็ยังหยิบไม้บรรทัดเหล็กมาตีไหล่เธออีกจนได้  ทำให้เธอนึกถึงใครที่ชอบทำแบบนี้ขึ้นมาอีกแล้ว

"เธอไปหาแทหน่อยได้ไหม  ซอ"

ซอฮยอนเลิกคิ้ว  เหลือบตาขึ้นจากแล็ปท็อปมองกลับมาด้วยแววตาต้องการคำขยายความ  ทิฟฟานี่ถอนหายใจเฮือก  หยิบปากกาขึ้นมาเคาะบนเอกสารรัวๆ  ราวกับว่ามันจะช่วยลดอาการงุ่นง่านของเธอลงได้

"ฉันจะเอาเหตุผลอะไรไปคะ  ไปเยี่ยมไข้  เยี่ยมฝาแฝด  หรือน้องใหม่ในท้องพี่แท"

"อะไรก็ได้เท่าที่เธอคิดได้น่ะ  ซอ  เธอฉลาด  เธอสมาร์ท  เธอทำได้"

คนถูกชมไม่ได้มีท่าทีดีใจเลยสักนิด  ซอฮยอนทำหน้าเซ็งๆ ด้วยซ้ำ  ทิฟฟานี่เปลี่ยนจากเคาะปากกากับสมุดเอกสารมากัดปลายด้ามของมันแทน  จนคนมารยาทงาม  และแคร์เรื่องบุคลิกภาพต้องยื่นมือมาดึงมันออกไป

"ฉันไปก็ได้ค่ะ  แต่พี่ก็ควรจะไปด้วยนะ  ไม่อย่างนั้น --"

"ไม่  ให้สเตฟไปกับเธอ"  ทิฟฟานี่แทรกกะทันหัน  เห็นสเตฟานี่โผล่เข้ามาในห้อง (โดยไม่เคาะประตู) พอดี  แฝดพี่ทำหน้าแปลกใจเพราะถูกมองพร้อมกัน  แถมบรรยากาศในห้องก็แปลกๆ ด้วย

"พวกเธอคงไม่ได้กำลังทำอะไรกันอยู่นะ  ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า  แต่เธอควรจะล็อกห้องนะ  ถ้าไม่อยากให้ใครมาเจอแจ็กพ็อตตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม  หรือชอบโชว์กันก็ตามสะดวก  ฉันก็ชอบดูอยู่เหมือนกัน"

"คุณ!  พูดถึงอะไรอยู่น่ะ"  ซอฮยอนถามเสียงดัง 

สเตฟานี่ยักไหล่ไม่แคร์  ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อสูท  หยิบของมาโปรยลงตรงหน้าทิฟฟานี่  ให้ทั้งน้องแฝดและผู้ช่วยตกตะลึงไปตามๆ กัน

"อะไรกัน  ไม่เคยเห็นเหรอ  ถุงยางอนามัย  หัดใช้ไว้นะ  ฟานี่  ถ้าเกิดพลาดมาแบบตอนแครีนอีก  จะได้ไม่ต้องมีโดโด้คนที่สอง  ไปละ"

"เดี๋ยวค่ะ"  ซอฮยอนเอ่ย  พร้อมกับลุกขึ้นยืน 

สเตฟานี่หยุดและหันมาตั้งใจจะรอฟัง  แต่ไม่ทันจะตั้งตัว  ผู้หญิงสวยตัวสูงก็เดินดุ่มเข้ามาจับหน้าเธอให้หันไปหา  บีบคางและยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากของเธออย่างรวดเร็ว  จากนั้นก็ออกไปจากห้องทันทีพร้อมสัมภาระ  ประตูห้องทำงานกระแทกกลับมาหลังร่างสูงระหงออกไปส่งเสียงดังสนั่น

ทิฟฟานี่นั่งอึ้งมองตาโต  ก่อนหลุดหัวเราะดังลั่นแทบจะพร้อมกันกับที่สเตฟานี่คายของนั้นออกจากปาก  และหันมามองเธอตาวาว

"หัวเราะอะไร  ฟานี่  ไม่เคยโดนผู้หญิงเอาถุงยางยัดปากเหรอ"

"ไม่เคยอะ"  แฝดน้องตอบ  หัวเราะอีกพรืดก่อนโดนตบหัวหน้าทิ่ม

"คอยดูนะ  ฉันจะทำให้ยายบ้านั่น  เลิกพยศให้ได้เลย!"

"ขอให้โชคดี  สเตฟ" 

สเตฟานี่หันกลับมาแยกเขี้ยวใส่น้องตรงหน้าประตู  ทำท่าปาดคอให้ทิฟฟานี่ดูและผลักประตูออกไป  ส่วนคนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็หยิบปากกาขึ้นมาทำงานต่อ  ทว่าก็มีอันต้องหยุดอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตู

"ฉันต้องหาเลขาเพิ่มอีกสักคน"  ทิฟฟานี่พึมพำหงุดหงิด  ก่อนเอ่ยบอกอนุญาตให้คนเคาะเข้ามาได้  และตอนนี้เธอคิดว่าคงจะต้องหาเลขามานั่งหน้าห้องจริงๆ เสียแล้ว

"ฟานี่  อะไรเต็มโต๊ะเธอเลยน่ะ  นั่นมันถุงยางอนามัยไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ใช่ของฉัน"  เธอปฏิเสธพัลวัน  รีบกวาดของนั่นที่ลืมมันเสียสนิทว่า  สเตฟานี่โปรยมันลงมาอย่างกับฝนบนโต๊ะเธอ  ลงใส่ถังขยะ  ถึงอย่างนั้น  คนที่เพิ่งมาใหม่ก็ยังหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก

"หุบปากไปเลยนะ  แครีน  ถ้าเธอจะพูดอะไร"

"ฉันไม่ได้จะพูดอะไรสักหน่อย  ร้อนตัว"  แครีนว่า  หัวเราะคิก  และเบี่ยงตัวหลบปากกาที่ปามาหมายจะให้ถูกหัว

..............................................

แทยอนลดหนังสือลงจากระดับสายตา  ดวงตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน  คริสตัลนอนหลับอยู่บนเตียงเพราะเมื่อคืนเขาเลี้ยงลูกๆ แทนเธอระหว่างที่ยุนอาไปทำงานข้างนอก  กว่ายุนอาจะกลับมาก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว  แถมยังเหนื่อยกลับมาด้วย  คริสตัลเลยต้องนั่งอยู่กับแคลร์ (ที่ไม่ยอมนอนกลางคืน) ต่อ  ปล่อยให้ยุนอาได้นอนพักจนเธอตื่นมาเปลี่ยนเวรให้  หลังจากนั้นเขาก็นอนสลบไสลอยู่แบบนี้ 

เด็กๆ ออกไปข้างนอกกับยุนอา  เพราะคุณหมอยังอยากให้เธอได้พักอีกสักหน่อย  แม้ว่าเธอจะตื่นแล้วและพอมีแรงเลี้ยงลูกเองได้  แค่ยังให้นมไม่ได้เท่านั้น  แต่ยุนอาก็ไม่ฟังเธอ  ยืนกรานว่าเธอควรต้องนอนให้มากๆ  ตอนนี้เธอชักเริ่มไม่ชอบการดูแลแบบนี้แล้ว  รู้สึกว่ามันมากเกินไป

แทยอนดึงสายตากลับเข้ามาในห้อง  มองรอยสักบนท่อนแขนและบ่าของเด็กหนุ่มที่นอนคว่ำหน้าเปลือยท่อนบนอยู่บนที่นอน  เขายังหลับสนิทอย่างไม่สนใจโลกอยู่เหมือนเดิม  คงจะเหนื่อยมากจริงๆ นั่นแหละ 

มองแบบนี้เขายิ่งดูตัวใหญ่มาก  หากก็เป็นปกติของผู้ชายที่มีเชื้อสายจากตะวันตก  เขายังเติบโตอยู่  แต่ก็เริ่มชะลอความเร็วลงมากแล้ว  เขาไม่ได้ปวดเนื้อปวดตัว  ปวดกระดูกแล้ว  ไม่นอนครางเหมือนลูกสุนัข  และไม่ต้องลงไปนอนพื้นแข็งๆ เพื่อให้บรรเทาปวดหรือฉีดยาสองสามไซริงค์อีกต่อไป  เขาอยู่บนเตียงกับเธอได้ทั้งคืน  ไม่สิ  กับยุนอาด้วย  ถึงคุณที่ปรึกษาจะไม่ค่อยได้นอนสักเท่าไหร่  ไม่ทำงานก็เลี้ยงลูก  ยุนอาเป็นตัวอะไรกันแน่  หุ่นยนต์หรือเปล่า...

คงมีแค่เธอสินะ  ที่ว่างงาน  ดูไร้ค่าจังเลย

มือเล็กบางละจากหนังสือมาทาบบนหน้าท้องของตัวเอง  เธอคิดผิดไปหรือเปล่ากับการตั้งครรภ์ครั้งนี้  ตอนนี้ลูกต้องมารับภาระความเครียดจากตัวเธออย่างไม่เต็มใจ  เธอรู้ว่ามันไม่ดี  หากก็ห้ามความคิด  หยุดมันไม่ได้สักที  ต่อให้ใครๆ คอยปลอบโยน  ปลอบใจ  เธอก็ยังคงรู้สึกแย่

"คุณแท"

แทยอนกะพริบตาเพราะเสียงเรียกชื่อ  เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ  น่าฟังเวลาที่เขาบอกรักเธอ  หรือจะแค่เรียกชื่อแบบนี้  เธอคงหลงสามีมากจริงๆ อย่างที่ยูริทั้งบอกทั้งบ่น  ทั้งเตือนสารพัด 

เขาไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวนะ  เผื่อใจไว้ซะบ้าง  แทยอน...

"Come here, sweetie."  คริสตัลกระซิบ  นัยน์ตาสองสีเปิดขึ้นได้แค่ครึ่งเดียวด้วยยังมึนศีรษะอยู่นิดหน่อย  เลี้ยงลูกฝาแฝดแทนแม่เขามันเหนื่อยมากๆ  แล้วเมื่อก่อนแทยอนทำยังไงนะ  เลี้ยงอยู่คนเดียว  อุ้มก็ไม่ค่อยจะไหว

"อะไร  นอนไปสิ  เด็กๆ ไม่อยู่ก็รีบนอนเก็บแรงไว้"

"ฉันมีเรียนตอนบ่าย  คุณจะอยู่ได้ไหม"

แทยอนนิ่งไปเล็กน้อย  ลืมเรื่องนี้ไปสนิท  คริสตัลต้องไปเรียนหนังสือ  เขาขาดเรียนมาหลายวันแล้ว  ขาดอีกก็คงจะเรียนไม่ทัน  แล้วยุนอาก็คงต้องออกไปทำงาน  เหลือแค่เธออยู่บ้านกับลูกๆ และซันนี่  --  อืม  เม็บอีกคนสินะ

"ฉันหายแล้ว  ไม่เป็นไรหรอก  แค่มึนยา"  เธอว่า  ยกหนังสือออกจากตักไปวางไว้บนโต๊ะเล็กๆ ใกล้มือ  ค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างระวัง  ไม่อยากให้คริสตัลต้องลุกขึ้นมาอุ้มเธอเป็นคนพิการอีกแล้ว

จริงอย่างยูริพูด...เธอเคยฝึกการเป็นทหารมา  ฝึกต่อสู้อย่างหนักมา  ฝึกการปกครอง  สารพัดจะฝึกฝน  ทำไมจะต้องมาอยู่บ้านเลี้ยงลูก  มีสภาพเป็นแม่บ้านแบบนี้ด้วย  --  เพราะเธอแค่อยากจะมีครอบครัว

"มึนยา  เพราะยาอยากให้คุณนอนพักผ่อนค่ะ  ที่รัก"  คริสตัลบอก  ดึงแขนแทยอนเบาๆ  แต่คนตัวน้อยที่ยังแรงไม่ค่อยมีก็ร่วงลงมาทับบนตัวเขาแล้ว  และกลิ่นหอมๆ ตามประสาผู้หญิงก็เรียกให้เขาสนใจ  สูดดมซอกคอเธออย่างเผลอตัว  ยิ่งแทยอนขยับตัวหลบ  เขายิ่งต้องห้ามตัวเองไม่ให้จับเธอลงมากดไว้กับที่นอน  และทำอะไรที่ยังไม่สมควรทำตอนนี้

"คริส  อย่าสิ  จั๊กจี้  เธอยังไม่โกนหนวดเลย  มันทิ่มฉัน"

"เดี๋ยวก็ชินค่ะ  ฝึกไว้นะ  เผื่อต่อไปฉันจะไม่โกน"

"ทำไม  อยากดูแมนเหรอ"  แทยอนล้อ  บีบจมูกโด่งๆ ของคนตัวโตที่หลบเธอแล้วหัวเราะจนอกสะเทือน  "หน้าเธอสวยอย่างกับผู้หญิง  มีหนวดคงตลกน่าดู  โกนเถอะ  เป็นพริตตี้บอยแบบเดิมน่ะดีแล้ว"

"ไม่ได้อยากดูแมนค่ะ  แต่เพราะมีลูกสาว"

"เกี่ยวอะไรล่ะ"

"เผื่อหนุ่มๆ มายุ่งกับลูกเราไงคะ  เอาไว้ขู่"  คริสตัลตอบ  ยิ้มขำขัน

"เอาไว้คลอดก่อนก็ยังทันย่ะ"  แทยอนว่า  ดึงหูอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว  นึกสงสัยว่าทำไมเขาเอาแต่หัวเราะเฉยๆ  ไม่ทำกับเธอเหมือนเมื่อก่อน  ปกติแล้ว  อยู่บนเตียงแบบนี้  ตอนนี้เธอคงถูกจับแก้ผ้าจนหมดและรองรับน้ำหนักตัวเขาที่ขย่มลงมาหา  อึดอัดกับการถูกส่วนหนึ่งของเขาสอดใส่เข้ามาในตัว  อดทนกับแรงเสียดสีที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเราในขณะนั้น  บางทีมันก็เจ็บจนต้องขอให้เขาผ่อนแรงลง  แต่ทั้งหมดที่กล่าวมานั่นก็ใช่ว่าเธอจะรังเกียจอะไรมัน

นาทีนี้เธออยากถูกเขาทำแบบนั้น  อยากถูกทรมานด้วยความสุขแบบนั้นอีก  แต่เขาไม่ทำ  คงเกรงกลัวความเปราะบางของเธอ

"คริส  ฉันอยากทำงาน  ไม่อยากอยู่เฉยๆ"  เธอพูดอู้อี้อยู่กับแผงอกเปลือยเปล่าของเขา  คริสตัลดูเหมือนจะหลับไปอีกแล้ว  เขาทำตาปรือๆ ตอนเธอตบแก้มเบาๆ เรียกร้องความสนใจ

"อะไรคะ  ทำงานอะไรล่ะ  คุณท้องอยู่นะ  แทยอน"

"คนท้องไม่ใช่คนป่วยนะ  ขนาดคนพิการยังทำงานได้เลย  ให้ฉันอยู่เฉยๆ  เดี๋ยวก็เป็นง่อยพอดีหรอก"

"งานของคุณก็เลี้ยงลูกไง  ที่รัก"  คริสตัลพูด  พลิกตัวหนีเธอไปแล้ว  แทยอนยกมือจะทุบแผ่นหลังหนาๆ ของเขา  และประกาศออกไปว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น  ผู้หญิงแบบที่ต้องแบมือขอเงินสามี  และมีหน้าที่แค่เลี้ยงลูกอย่างไม่มีปากเสียงอยู่บ้านอย่างเดียว

"คริส  ลุกขึ้นมาฟังฉันก่อน  ห้ามหลับหนีฉันนะ  คริสตัล!"

"งั้นเธอมาทำงานกับฉัน"

แทยอนชะงักขณะนั่งทับอยู่บนหลังของคริสตัล  มือเธอกำลังขยุ้มอยู่บนเส้นผมสีดำสั้นประบ่าบนศีรษะของเขา  เตรียมจะกระชากเรียกร้องความสนใจ  ยุนอามองมัน  ขมวดคิ้วเล็กน้อย  ดูจากทีท่าแล้วคงไม่ชอบเท่าไหร่  แต่เธอก็จะยังไม่ปล่อยเขาตอนนี้หรอก  การเรียกร้องความสนใจจะไม่สำเร็จ

"แทยอน  เดี๋ยวลูกๆ ทำตามนะคะ"  ยุนอาเตือน  แทยอนดูเหมือนจะไม่ยอมสนใจ  จนกระทั่งฝาแฝดทำท่าจะวิ่งไปกระโดดใส่เตียงแต่ถูกเธอจับตัวเอาไว้ก่อน  คนท้องจอมดื้อจึงยอมลงมาจากหมาป่าตัวโตในร่างมนุษย์เสียที  เมื่อเห็นว่าน่าจะปลอดภัยแล้ว  เธอจึงปล่อยเด็กๆ ให้กรูกันมาหาปะป๊าเขาได้  แล้วคริสตัลก็ถูกลูกๆ รุมสะกำตามระเบียบพร้อมกับเสียงหัวเราะ  ขณะที่แม่แทถูกเธอดึงแขนเบาๆ ให้ห่างออกมาจากเตียง

"ไหน  บอกหน่อย  ทำไมถึงอยากทำงานนักหนา  ใครว่าอะไรเธอ --"

"ฉันนี่แหละ  ว่าตัวฉันเอง"  แทยอนตอบ  พอมีแรงเข้าหน่อยก็เริ่มดื้อ  ยุนอาคงอยากจะว่าเธอแบบนี้  แต่ยังเกรงใจกัน  ถึงอย่างนั้นตาสีฟ้าที่จ้องเธออยู่ตอนนี้ก็บอกมาหมดแล้ว

"ฉันเคยทำงาน  คุณ  ฉันรู้สึกไม่ดี  มันหดหู่  คุณเข้าใจไหม"

ยุนอาพยักหน้าหงึกหงัก  พลางหันไปตบพนักเก้าอี้เรียกให้เธอไปนั่ง  เธอต้องยอมทำตามเพราะไม่อยากถูกดุเป็นเด็กๆ

"ยุนอา  คุณไม่เข้าใจ --"

"งั้นช่วยฉันทำรีเสิร์ท"   

"เรื่อง?"  เธอถาม  หลังจากตั้งสติได้ว่าได้ยินอะไรมา  ยุนอาไม่ได้ยิ้ม  ไม่มีท่าทีล้อเลียน  นัยน์ตาสีฟ้าจริงจังจนเธอเริ่มจะกลัวเสียเอง  "คงไม่ใช่งานอะไรร้ายๆ หรอกนะ"

"ไม่ใช่ค่ะ  เป็นงานที่เธอทำที่บ้านได้  แค่ต้องอ่านหนังสือเยอะหน่อย  กับใช้อินเทอร์เนตหาข้อมูล"

"คุณจะทำธีสิสปริญญาเอกเหรอ  หมอยุน"

"ฉันเรียนจบหมดแล้วค่ะ"  ยุนอาตอบ  ไม่ได้โอ้อวดแต่พูดจริง  "ฉันอยากให้เธอหาข้อมูลของลัทธิปราบซาตานลัทธิหนึ่งน่ะ  ได้ไหม"

"อะไรนะ  มันมีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ"

"มีสิ  แต่ตอนนี้ยังไม่ต้องทำ  ไปตรวจร่างกายกันดีกว่า"

"ม...ไม่เอา  ไม่ได้ขึ้นขาหยั่งนะ  ไม่เอาปากเป็ดด้วย  มันเจ็บ"

"เจ็บงั้นเหรอ  ของแบบนั้นยังเทียบกับอะไรที่เธอทำกับคริสไม่ได้เลยนะคะ  นั่นมันเด็กๆ ไปเลยแหละ"

"อย่ามาพูดบ้าๆ นะ  มันเหมือนกันซะที่ไหน"

"โอ้  ใช่สิ  นั่นมันสนุกกว่านี่เนอะ  แต่ไม่เป็นไรหรอก  แป๊บเดียวเอง"

แทยอนเบะปาก  อยากจะร้องไห้งอแงให้รู้แล้วรู้รอดไป  หากรอยยิ้มขบขันกับอาการขยิบตาให้กันของยุนอากับคริสตัลก็ทำให้รู้ว่าเธอถูกแกล้งแล้ว

"นี่แน่ะ  เห็นฉันเป็นตัวตลกใช่ไหม  สักวันนะ  ฉันจะหายไป  ไม่ให้พวกคุณตามเจอเลย"  เธอว่าอย่างหงุดหงิด  ตบบ้องหูยุนอาไปหนึ่งที  หากเมื่อจะเดินหนีไปก็กลับถูกรั้งไว้จากด้านหลัง  ยุนอากอดเธอพลางส่งเสียงกระซิบ

"เธอจะทำอะไรก็ได้  แต่ห้ามทิ้งพวกฉันกับเด็กๆ ไปนะ  แทยอน"

แทยอนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนเหลือบมองคริสตัลกับเด็กๆ  ที่มองเธออยู่ด้วย  พวกเขาเหมือนจะพูดออกมาแบบเดียวกันกับยุนอา  เธอได้ยินเสียงพวกเขาอยู่ในหัวตัวเองและไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ

"คุณก็รู้ดีอยู่แล้ว  ว่าฉันไม่มีทางไปไหน  ไม่ต้องแกล้งกลัวเลย  ยุนอา"

เจ้าของชื่อยิ้มกวนๆ กลับมาให้  ขัดกับอ้อมแขนที่กอดเธอแน่นขึ้น

?


....................................


ใครจะคู่ใคร  ทำไมต้องแคร์ด้วยล่า  ในเมื่อยังไงคุณก็ได้เจอพวกเขาอยู่ดีแหละ  อิอิ   :61: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

10 ธันวาคม 2017 เวลา 19:38:00
 :51: เฮ้ยสเตฟจะกินน้องเล็กในบ้านเหรอก็ดีนะถ้าน้องมันเอา :51:
แสดงความคิดเห็น