web stats

ข่าว

 


อุบายรักจับใจ yuri ตอนที่ 7 เปิดจองแล้ววันนี้ - 20 พ.ย 2562

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 18 ตุลาคม 2019 เวลา 13:58:43 อ่าน: 534

               เช้านี้ควรจะเป็นเช้าที่สดใสมากกว่านี้หากเพลงพิณไม่พึงระลึกได้ว่ามีส่วนเกินอาศัยในห้องนี้ด้วย
   ความรู้สึกหงุดหงิดผุดขึ้นมาให้รอยยิ้มที่มีอยู่น้อยนิดค่อยๆ หุบลงพร้อมกับการผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อทำสมาธิดับอารมณ์ไม่ปกติของตัวเอง
   แต่! เดี๋ยวก่อนนะ?     
   เมื่อละจากความรู้สึกเดิมเพลงพิณก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ     
   ร่างกายของเธอมีอวัยวะเพิ่มขึ้นและคงไม่ต้องคิดอะไรต่ออีกแล้วหญิงสาวสะบัดผ้าห่มออกจากตัวก็พบเข้ากับใครอีกคนที่ไม่สมควรมานอนอยู่ตรงนี้!!!
    เสียงของหล่นกระแทกอย่างแรงเกิดขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของห้องจัดส่งคนที่ไม่สมควรอยู่ให้ลงไปนอนกองที่พื้นตามมาด้วยเสียงโวยวายและโอดครวญที่ฟังแล้วไม่ทำให้รู้สึกสงสารเลยสักนิด
   "มันเจ็บนะคุณเล่นอะไรแต่เช้าเลยคะ"
   ธณิกาเอ่ยขึ้นพร้อมกับช้อนตามองคนบนเตียงตาหวานหากแต่กลับถูกมองแรงกลับมาให้เจ้าตัวต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่นแต่ก็ไม่วายจะเอ่ยทะเล้นออกมาอีกจนได้
   "ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก"
   ประโยคชวนโมโหดังขึ้นแม้เจ้าของมันจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ภายในห้องนอนที่เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจมีหรือที่เจ้าของห้องจะไม่ได้ยิน
   มันชัดเจนเสียจนอยากที่จะย้อนเวลากลับไปเพื่อไล่ตะเพิดคนน่ารำคาญออกจากบ้าน
   เธอไม่น่าจะใจอ่อนเลยให้ตายสิ
   แต่?เดี๋ยวก่อนนะ!!!
   เพลงพิณนึกโมโหตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังหลงประเด็นในเวลานี้เธอควรมุ่งเป้าไปที่เรื่องสำคัญนั่นคือบนเตียงนอนที่ควรมีเพียงตัวเองกลับปรากฏร่างของใครอีกคนนี้ต่างหาก
   เรื่องนี้ต่างหากที่สำคัญและก่อนที่คนไม่รู้ตัวจะก้าวขึ้นมานั่งบนเตียงเธอควรทำอะไรสักอย่างให้เขารู้ตัวว่าได้ทำบางอย่างที่สร้างความไม่พอใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก
   "หยุดอยู่ตรงนั้น"
   ประโยคคำสั่งดังขึ้นให้ธณิกาที่กำลังจะทิ้งตัวลงเตียงต้องรีบเกร็งร่างกายเอาไว้เพราะฟังจากน้ำเสียงที่เฉียบขาดแล้วมันคือคำสั่งไม่ใช่คำขอร้องอย่างแน่นอน   
   แต่ทำไมกันล่ะเธอยังไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเพิ่มเลยนะ?
   "คุณเพลงพิณมีอะไรหรือเปล่าคะ"
   "ตอนนี้คนที่ควรถามน่าจะเป็นฉันมากกว่านะ"
   "คะ?"
   เครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของธณิกาทำให้เจ้าของห้องยิ่งเกิดความโมโหนี่เขาไม่ฉุกใจคิดถึงเรื่องที่ไม่สมควรทำในสถานที่ของคนอื่นเลยงั้นเหรอ
   ดูท่าจะเป็นคนประเภทนี้อยู่แล้ว กะล่อนจนเคยตัวเลยสิท่า
   "เมื่อคืนฉันให้คุณนอนที่โซฟา"
   เพลงพิณเท้าความถึงเรื่องบางอย่างที่เป็นความจริงซึ่งคนฟังก็พยักหน้ารับไม่ค้านแต่อย่างใด
   ก็ถูกแล้วนอนโซฟาแล้ว??
   "คุณยอมรับว่าได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย"
   "ค่ะรักได้ยิน"
   "แล้วทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้ได้"
   "ก็คุณถีบ?"
   "ฉันไม่ได้หมายถึงข้างล่างแต่หมายถึงบนเตียง"
   น่าจะเป็นเพราะสมองเบลอในช่วงเช้าจึงทำให้การประมวลผลช้ากว่าปกติและการอธิบายที่เน้นทั้งน้ำเสียงและขึงขังทั้งสายตาก็ทำให้ธณิกาบรรลุเข้าใจในเรื่องทุกอย่าง
   การที่เธอย้ายตัวมานอนที่เตียงนั้นทำให้อีกคนโมโหจนถีบกันได้ลงคอเชียวหรือ
   โหดร้ายชะมัด
   "คือรักไม่ชินกับสถานที่น่ะค่ะ"
   "ฉันไม่ได้ขอให้คุณนอนที่นี่"
   "ก็รักรถเสีย"
   "แล้วมันเกี่ยวยังไงกับการย้ายมานอนบนเตียงฉัน"
   "ก็ ก็ ก็รักไม่ชินสถานที่?"
   "ไม่ชินแล้วยังไง"
   "อันที่จริงโซฟามันก็ออกจะแข็งหน่อยๆ"
   "โซฟาแข็งแล้วยังไง"
   "รักอาจจะปวดหลัง"
   "ปวดหลังก็เรื่องของคุณ"
   "ใจร้าย"
   "ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองใจดี"
   "ใจดีสิคะไม่งั้นคุณเพลงพิณคงไม่ยอมให้รักค้างที่นี่"
   "ฉันรำคาญ ง่วงนอน"
   "ตะ แต่?"
   "แล้วก็เบื่อที่จะเถียงกับคุณ"
   "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
   "ยิ่งกว่าแต่ไม่อยากจะพูด"
   "มีอีกเหรอคะ"
   "เยอะแยะ"
   "คุณเพลงพิณมองผิดหรือเปล่าคะ ใครๆ ก็บอกว่ารักน่ารัก"
   ยิ่งพูดก็ยิ่งออกนอกประเด็นให้เพลงพิณได้ถอดถอนหายใจเธอควรจะได้จัดการคนไม่รู้จักกาลเทศะภายในประโยคเดียวสิแต่ทำไมมากลายเป็นโต้เถียงกันให้คนอายุน้อยกว่ามีสีหน้าระรื่นอยู่แบบนี้ได้นะ
   นี่เธอกำลังโมโหนะ โกรธมากด้วยทำไมถึงได้ไม่คิดจะกลัวกันเลย
   "กลับบ้านคุณไปได้แล้ว"
   หากไม่ทำอะไรสักอย่างการสนทนานี้คงได้ยืดเยื้อไม่มีวันจบเป็นแน่และหากอยากให้การพูดคุยนี้จบลงคงต้องเป็นเธอเองนี่แหละที่ต้องเปลี่ยนประเด็น
   "คุณกลับบ้านไปได้แล้ว"
   "คะ?"
   "ฉันบอกให้คุณกลับบ้านไปได้แล้ว"
   "เราจะไม่คุยเรื่องบนเตียงแล้วเหรอคะ"
   มันคงไม่มีอะไรหากคำพูดเมื่อสักครู่เป็นของคนอื่นไม่ใช่บุคคลที่ไม่มีความน่าไว้ใจอย่างธณิกาแล้วไหนจะรอยยิ้มทะลึ่ง ทะเล้นนั่นอีกมันทำให้คนที่ไม่คิดอะไรเอะใจจนต้องฟาดสายตาดุเป็นคำเตือนแต่ดูเหมือนเช้านี้ความน่ากลัวเกรงของเธอจะยังไม่ทำงานใครอีกคนถึงได้ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวกันแม้แต่น้อย
   คิดผิดจริงๆ ที่ให้เข้าบ้านเธอน่าจะปล่อยให้นอนในรถให้หนาวตายไปเลย!
   "เงียบเลย"
   "ฉันจะไม่พูดซ้ำอีก"
   "คะ?"
   "กลับบ้านคุณไปได้แล้ว"
   "แต่บนเตียง?"
   "กลับไป?"
   น้ำเสียงเย็นยะเยือกส่งผ่านมาพร้อมดวงตาคู่เอาเรื่องส่งผลให้ธณิกาที่ใจฝ่อมาตั้งนานเริ่มออกอาการหวาดหวั่นขึ้นมาบ้าง
   ความจริงเธออยากจะวิ่งออกจากห้องตั้งแต่โดนถีบแล้วแต่เพราะกล้ามเนื้อขาเกิดอาการอ่อนแรงมันจึงส่งผลให้ไม่สามารถทำอย่างที่ใจหวังได้
   เช้ามาก็ต้องมาผจญกับอะไรน่ากลัวแบบนี้แล้ว วันนี้ทั้งวันคงต้องเป็นวันที่โชคร้ายของเธอแน่ๆ
   "รัก?"
   "????.."
   ก็จะไปแล้วนั่นแหละแต่เธอก็แค่อยากไปลามาไหว้เพราะอีกคนอายุมากกว่าแต่ดูเหมือนมันจะเป็นการกระทำที่ไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ถึงได้ถูกมองแรงขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้
   สถานการณ์เช่นนี้การเดินออกไปเงียบๆ น่าจะเหมาะที่สุด
   บรื๊ออออออออ น่ากลัวและขนลุก ขนพองสยองเกล้าพอๆ กับสิ่งลี้ลับที่ทำให้เธอเกิดความรู้สึกกลัวเมื่อคืนเลย
   แต่เดี๋ยวก่อนนะ?
   ธณิกาแอบหันมามองคนในห้องหากแต่ก็ต้องรีบจ้ำอ้าวออกไปจากห้องเมื่อพบว่าสายตาคู่ดุยังคงมองมาที่ตัวเอง
   จากเมื่อสักครู่เธอก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วละสิว่าระหว่างสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็นกับคนที่อยู่บนเตียงอย่างไหนจะดูน่ากลัวมากกว่ากัน
   ผี เพลงพิณ!
   ผี เพลงพิณ!!
   ผี เพลงพิณ!!!
   ?เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ?

   นึกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติแล้วเสียอีก!
   เพลงพิณทอดถอนลมหายใจพร้อมๆ กับตวัดสายตาไปมองคนที่ไม่ควรจะอยู่ในบ้านหลังนี้และเหตุผลเดียวที่เขาอยู่ได้ก็เพราะความใจอ่อนของเธอเอง
   ไม่น่าตัดสินใจผิดเลยจริงๆ
   "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
   รอยยิ้มกว้างของคนพูดทักทายค่อยๆ เจื่อนลงเมื่อมองเห็นความไม่เป็นมิตรที่ใครอีกคนมอบให้และเพราะรู้ถึงสาเหตุของอาการนี่แหละธณิกาจึงยังต้องทนทำหน้าด้านอยู่แบบนี้
   "ไม่คิดว่าออกมาแล้วจะเจอคุณอีก"
   ไม่มีคำทักทายกลับหากแต่เจ้าของบ้านเลือกที่จะเอ่ยในเรื่องจริงที่ควรจะเกิดขึ้นได้แล้ว
   เธอกับธณิกาเจอหน้ากันนานมากจนเธอเริ่มจะเอียนขี้หน้าคนๆ นี้เต็มทน
   เขาควรกลับไปได้แล้ว!
   "เช้านี้ดูเหมือนคุณเพลงพิณจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะคะ"
   ยังกล้าจะพูดประโยคแบบนี้ออกมาอีกนะ! เพลงพิณอยากจะตะโกนใส่หน้าคนพูดเสียจริงๆ แต่เมื่อมาคิดได้ว่านี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้พบกันก็ทำให้อารมณ์ของหญิงสาวสงบลงมาได้บ้าง
   "รักว่ารักกลับก่อนดีกว่า"
   ในที่สุดสิ่งที่หวังก็จะเป็นจริงเสียทีเพลงพิณปรายตามองคนพูดเล็กน้อยก่อนจะเมินไปทางอื่นเพราะเธอมองออกว่าดวงตาของคนพูดกำลังเว้าวอนต้องการอะไรซึ่งหากธนิกาไม่โง่จนเกินไปก็น่าจะมองออกว่าในตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการให้อีกฝ่ายทำมากที่สุดคืออะไร
   "กลับจริงๆ แล้วนะคะ"
   แนะ! ยัง ยังจะกวนอารมณ์เธอที่ใกล้สงบให้ขุ่นได้อีกแล้วไหนจะสายตารอคอยในคำตอบที่ไม่มีทางเป็นไปได้นั่นอีก
   อย่าหวังเลยว่ามันจะเป็นไปได้ ไม่มีทาง!!!
   เสียงฝีเท้าห่างออกไปให้เพลงพิณได้นึกโล่งใจแต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นใบหน้าสวยก็กลับมาบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นคนก่อกวนโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างด้วยรอยยิ้มที่ทำราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันเกิดขึ้น
   "รักไปจริงๆ แล้วนะคะ"
   "?????.."
   "แล้วพรุ่งนี้จะมาหาใหม่นะคะ"
   ธณิกาฉีกริมฝีปากให้กว้างขึ้นเมื่อมองเห็นใบหน้าที่แสดงออกถึงความไม่เป็นมิตรของคู่สนทนา
   ใช่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สากับรังสีความน่ากลัวของเจ้าของไร่คนสวยแต่เพราะความรู้สึกผิดที่ยังติดค้างในใจจึงทำให้ล่าถอยในตอนนี้ไม่ได้
   "ไปแล้วนะคะ"
   "นี่!..."
   ความอดทนหมดลงแล้วพร้อมกับการสาวเท้าไปยังตัวต้นเหตุและเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันถึงได้วิ่งแจ้นไปยังรถให้เพลงพิณได้มองตามตาเขียว
   คอยดูนะถ้าเจอกันครั้งหน้าเธอจะจัดการให้เด็ดขาดและจะไม่มีวันใจอ่อนเหมือนครั้งนี้อีกเป็นแน่
   ครั้งเดียวก็เข็ดขยายกับคนดื้อด้านคนนี้แล้ว
   ครั้งเดียวก็เกินพอ เกินพอจริงๆ


เปิดจองหนังสือวันนี้ - 20 พ.ย 2562

ราคาเล่มละ 350 บาท

ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท (EMS 50)

รวมที่ต้องโอน 380 บาท

สำหรับการสั่งซื้อแบบ pdf ราคาเรื่องละ 250 บาท

โอนเงินมาได้ที่

ธนาคารกสิกรไทย

สาขาเซ็นทรัลแอร์พอร์ตเชียงใหม่

457-211-232-8

ชื่อบัญชี สมทรัพย์


โอนเสร็จแจ้งวันเวลาการโอนมาได้ที่

Mail mydestiny_k@hotmail.com

Tel 087-0591110

Line samakae

ขอบคุณที่ติดตามและสนับสนุนกันมาตลอดนะคะ


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น