web stats

ข่าว

 


Viewfinder - บทที่ 14 Dream Catcher

โพสต์โดย: anhann วันที่: 24 กันยายน 2019 เวลา 09:51:49 อ่าน: 589



บทที่ 14 Dream Catcher





แอนน์ไม่คิดจะมาเข้าร้านแบบนี้เลยถ้าไม่จำเป็น  เธอไม่อยากเข้าไปในที่สุ่มเสี่ยงต่อการประคองตัวของเธอ  แต่มันก็เป็นบาร์ในโรงแรมเท่านั้น  ไม่น่าจะมีอะไรน่ากลัว  หากเธอไม่ทำตัวเอง

เธอเช็กจีพีเอสโทรศัพท์มือถือเคลลี่จึงรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่นี่  เราจะต้องรู้ที่อยู่ของกันและกันเสมอ  เผื่อหลงทางกันเวลาไปในที่ต่างๆ  เธอจึงให้เคลลี่โหลดแอปพลิเคชั่นบอกตำแหน่งตัวเองเอาไว้  โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ปิดมันทิ้ง

แต่ทำไมเธอจะต้องเป็นฝ่ายมาตามหาเจ้าคนขี้งอนนั่นด้วยนะ  เธอไม่ได้ผิดสักหน่อย  แค่ถามอะไรนิดเดียวเอง  หรือมันไปสะกิดอะไรบางอย่าง

แอนน์เจอเคลลี่นั่งดื่มอยู่คนเดียวตรงเคาน์เตอร์หน้าบาร์เทนเดอร์  ที่จริงก็มีคนอื่นๆ นั่งอยู่ด้วย  แต่พวกเขานั่งห่างจากเคลลี่เหมือนกลัวจะโดนน้องมันกัดหรือแพร่เชื้อบ้าใส่  หากเมื่อเธอนั่งลงบนสตูลข้างๆ  น้ำสีฟ้าก็ถูกวางลงตรงหน้า  บาร์เทนเดอร์ใช้สายตาชี้บอกว่าเคลลี่เป็นคนสั่งให้

เจ้าบ้านี่รู้ว่าเธอมาสินะ

"บลูชู  ไม่มีแอลกอฮอล์"  เคลลี่พูด  ยกแก้วเครื่องดื่มสีชาขึ้นมา 

แอนน์เห็นท่าทางนี้ก็เข้าใจว่าเธอจะต้องยกเจ้าแก้วสีฟ้าขึ้นมาด้วย  และชนกับแก้วสีชานั่น  เธอสังเกตว่านอกจากน้ำแข็งก้อนใหญ่แล้วมันยังมีอะไรอยู่ในแก้วของเคลลี่ด้วย

"เหล้าบ๊วย  ของดังของญี่ปุ่น"

"ชิมบ้าง"

เคลลี่ยกแก้วหนี  ไม่ให้แอนน์เอาเหล้าบ๊วยของเธอไปดื่ม  "เดี๋ยวเมา  มันมีแอลกอฮอล์"

"ฉันอายุเกินแล้วเหอะ"

"รู้  แต่ไม่ให้กิน  ขี้เกียจแบกขึ้นห้อง"

แอนน์เม้มปากหงุดหงิด  ค้อนเคลลี่ตาประหลับประเหลือก  แม้จะไม่ได้อยากดื่มอะไรมากมาย  ดีแล้วด้วยที่เคลลี่ไม่บังคับให้เธอดื่ม  เธอจะได้ไม่ต้องเสี่ยงมากไปกว่านี้

"ไหนบอกจะไปสูบบุหรี่"  เธอเปิดประเด็น  เคลลี่ทำหน้าตาไม่สนใจ  แอนน์กัดปากตัวเอง  ชำเลืองมองคนอื่นๆ  ไม่มีใครสนใจพวกเรา  พวกเขาสนใจกันเอง  บาร์เทนเดอร์ก็ทำเหมือนคิดอะไรอยู่ลำพัง  เธอจึงตัดสินใจ

แอนน์เอนตัวเข้าไปใกล้เคลลี่  คล้ายจะกระซิบข้างหู  แต่ดูเหมือนเราจะจูบกันมากกว่า  จากที่ไม่สนใจ  บาร์เทนเดอร์ก็เริ่มหันมามองเรา  ทว่าเขายังมีมารยาทพอจะไม่จ้อง  จริงๆ เธอก็ไม่ได้จะจูบเคลลี่สักหน่อย

แค่...

"ไม่มีกลิ่น"  เธอกระซิบ  เจ้าของใบหน้าคมคายกลอกตากลับมา  แต่รอยยิ้มมุมปากกวนใจเธอให้ต้องหยิกเอวกัน  "โกหกเก่งนะ  เดี๋ยวนี้"

"เปล่า  แค่นึกได้ว่า  ถ้าสูบจะไม่ได้จูบ"  เคลลี่พูด  ขยับหน้ามาใกล้คนตัวเล็กที่ตัวหอมมาก  แอนน์คงจะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนจะลงมาหาเธอ  แต่งตัวน่ารักมากด้วย  ทั้งที่ก็แค่สเวตเตอร์หลวมๆ กับกางเกงยีน

คนมันน่ารัก  ใส่อะไรก็น่ารัก

แอนน์ยกมือขึ้น  จิ้มหน้าผากเคลลี่ด้วยนิ้วชี้  ไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้เธอมากกว่านี้  ใจคอมันไม่ค่อยดี  ยิ่งเห็นเจ้าเด็กบ้ามันยิ้มแบบนี้ด้วยนะ

หลงเด็กไปแล้วใช่ไหมเรา...

"ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันไหม"  เคลลี่ชวน 

"เมาหรือเปล่า  เดี๋ยวก็อ้วกตอนขึ้นไปที่สูงๆ"

"แค่สองแก้วเนี่ยนะ" 

แอนน์ยักคิ้ว  อมยิ้มเมื่อเคลลี่ทำจมูกย่น  ดื่มเหล้าบ๊วยจนหมดและบอกบาร์เทนเดอร์เก็บเงิน  เธอสังเกตบัตรเครดิตที่เคลลี่ส่งให้เขา  มันเหมือนบัตรที่วิคโตเรียให้เธอไว้ใช้ (เธอเลิกใช้มานานแล้ว) อเมริกัน  เอ็กซ์เพลสสีดำ

ไอ้คนขี้โกหก  ถ้าไม่รวยจริงจะเอาบัตรนี้มาใช้ได้ยังไง  หือ!!!

"จอร์แดนให้ฉันไว้ใช้"  เคลลี่บอก  มองตาสีช็อกโกแลตที่สบตากัน  ในเมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว  ก็ไม่มีประโยชน์อะไรจะต้องปิดบัง  "เขารับดูแลฉันตั้งแต่ป้าฉันตาย  ฉันอยู่กับป้าที่เป็นพี่สาวแม่สองคนมาตลอดหลังจากพ่อแม่กับน้องชายหายไปในคองโก"

แอนน์สะเทือนใจเมื่อได้ยินแบบนี้ 

"ป้าไม่ได้แต่งงาน  ไม่มีลูก  ก็เลยรักฉันเหมือนลูก  ฉันก็คิดว่าป้าเป็นแม่คนที่สองของฉัน  แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว  ป้าก็ไม่กลับมาจากทำงาน  ป้าเป็นนางพยาบาลอยู่โรงพยาบาลเอกชนในแมนแฮตตัน  บ้านป้าอยู่ควีน"  เคลลี่เล่า  ยิ้มทั้งตาแดงๆ  "มัวแต่ดูแลคนอื่นจนลืมดูแลตัวเอง"

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"  แอนน์ถาม  คว้ามือเคลลี่มาจับไว้  อีกฝ่ายสูดหายใจเข้าลึกๆ  และชวนเธอเดินออกจากบาร์ 

เราเดินออกจากโรงแรมกันมา  ข้างนอกก็มืดหมดแล้ว  แอนน์เห็นชิงช้าสวรรค์สีแดงโดดเด่นอยู่แต่ไกล  มันสูงมาก  จากที่เธออ่านมาถ้าขึ้นไปบนนั้นคงจะเห็นทั่วทั้งเมืองอูเมดะเลยละ  กลางคืนอากาศเย็นนิดๆ เธอจึงเผลอเดินเบียดเคลลี่  อีกฝ่ายก็ไม่ว่าอะไร  วาดแขนขึ้นมากอดคอเธอด้วยซ้ำ  แอนน์กลั้นยิ้ม  แบบนี้มันเหมือนเรามาเดตกันเลย  ไม่ต้องคอยถ่ายงานด้วย

"เล่าต่อสิ"  แอนน์ท้วง  ไม่ลืมที่เคลลี่ยังเล่าไม่จบ  คนตัวสูงแกล้งทำท่านึก  เธอจึงเอาศอกถองท้องไปหนึ่งที  ไม่แรงนัก  เคลลี่ก็เอาคางมาเกยหัวเธอ  ทำเหมือนสูงกว่าเธอมากนักอย่างนั้นละ  แต่ก็สูงกว่าเยอะจริงๆ 

"ระหว่างทางกลับบ้าน  ป้าจะเดินไปขึ้นรถไฟใต้ดินเหมือนทุกวัน  แต่วันนั้นตอนข้ามถนนมีรถยนต์พุ่งข้ามไฟแดงมาและชนเข้าอย่างแรงจนป้าปลิวไปไกล  ตำรวจสันนิษฐานว่าคงจะตายตรงนั้นเลย  บาดเจ็บสาหัสมาก  คงทนพิษบาดแผลไม่ไหว  ต่อให้ไม่ตายก็คงพิการหรือเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

"แล้วตอนนั้นเธออยู่ไหน"

"อยู่มหาลัย  พักบ้านจอร์แดน"  เคลลี่ตอบ  "เขาเป็นคนมาบอกฉัน  พาฉันกลับมาหาป้า  เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอด  กลัวฉันจะฆ่าตัวตาย  เป็นคนจัดงานศพป้าให้  เขาคอยดูแลฉัน  รักฉันเหมือนน้องแท้ๆ  อย่างน้อยก็ที่ฉันรู้สึก  นั่นแหละจอร์แดนที่ฉันรู้จัก"

แอนน์จ้องหน้าเคลลี่ด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ไม่สามารถอธิบายมาเป็นคำพูดได้  รู้แค่เธออยากจะกอดอีกฝ่ายมาก  เธอเข้าใจสิ่งที่เคลลี่รู้สึกยามสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป  หากไม่มีใครสักคนเป็นหลักให้ยึดเหนี่ยวไว้ก็อาจล้มครืนเหมือนกับที่เธอเคยเป็น  แปลว่าเธอควรต้องขอบคุณจอร์แดน  มากกว่าจะไปคิดเคือง  แต่มันคนละเรื่องกันหรือเปล่า

"ส่วนเรื่องของพี่กับวิคโตเรีย  ฉันเพิ่งมาแน่ใจตอนเห็นเธอที่เวกัส"

"ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ"

เคลลี่ส่ายหน้า  "เราไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน  และแดนก็ไม่ค่อยอยู่ในประเทศเท่าไหร่  เขาเดินทางบ่อย  ก็เลยให้บัตรนั่นฉันมาไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน  หรือเอาไว้เลี้ยงสาว"

"ไหนสาว"  แอนน์ย้อน  พอเคลลี่ทำตาหยี  บุ้ยปากมาทางเธอ  เธอก็หยิกแขนจนน้องมันร้องโอดโอย  น่ามันเขี้ยวที่สุด  แต่ไม่รู้ทำไม  เธอชอบ

"แล้วพี่ไม่เคยเจอเขาเหรอ"  เคลลี่ถามบ้าง  แอนน์สั่นหัว  ทำหน้าเหมือนอยากให้เธอเล่าสิ่งที่รู้มาให้ฟังอีก  "เท่าที่ฉันรู้  เขารักวิคโตเรียมานานแล้วนะ  ตั้งแต่เด็กๆ  พวกเขาเคยรู้จักกันน่ะ  พ่อแม่พวกเขารู้จักกัน  แต่พอโตขึ้นก็ห่างๆ กันไป  มาเจอกันอีกทีตอนที่ผู้ใหญ่ให้หมั้นกัน"

"วิคโตเรียก็บอกฉันแบบนั้น  เขาไม่ได้อยากหมั้น  แต่จำเป็น"

"เรื่องธุรกิจน่ะ  สายการบินไม่ได้ได้กำไรเยอะอะไรมากนะ  มันต้องมีอย่างอื่นช่วยเสริม"

"เธอก็รู้เยอะเหมือนกันนี่"

"แค่ผิวเผินเท่านั้นแหละ"

แอนน์ไม่อยากเชื่อ  แต่ก็ไม่อยากซักไซ้ให้เคลลี่หงุดหงิดขึ้นมาอีก  เธออยากอยู่กับเคลลี่แบบนี้ให้นานๆ  ที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้จักจอร์แดนอะไรนักหรอก  ดีเสียอีก  ถ้าจอร์แดนรั้งวิคโตเรียไว้ได้  เธอจะได้เป็นอิสระจริงๆ เสียที  เธออยากหลุดพ้นจากโซ่พันธนาการอันนี้เต็มทีแล้ว

"ต้องขึ้นตึกไปอีกเจ็ดชั้น"  เคลลี่บอกแอนน์เมื่อชิงช้าสวรรค์สีแดงอยู่เบื้องหน้า  "กลัวความสูงหรือเปล่า"

"ก็  นิดหน่อย"  แอนน์อ้ำอึ้ง  ตีแก้มเคลลี่เบาๆ เพราะอีกฝ่ายยิ้มล้อ 

"งั้นไม่ต้องขึ้นก็ได้  เดินเล่นกันข้างล่างละกัน"

"แล้วเธอไม่อยากขึ้นเหรอ"

เคลลี่ส่ายหน้า  ยิ้มบางๆ ให้คนตัวเล็ก  มือข้างเดียวกับที่กอดคอแอนน์อยู่  ลูบเส้นผมสีดำนุ่มมือเล่น  แขนเล็กๆ ของแอนน์ก็กอดเอวเธอ  มันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมาก  แอนน์อุตส่าห์ตามลงมาหาเธอถึงบาร์  ที่จริงเธอก็กำลังจะกลับขึ้นไปแล้ว  แต่ดันติดใจเหล้าบ๊วยเสียก่อน  เธอดื่มไปแล้วสองแก้วก่อนแอนน์จะมา  ตอนแรกบาร์เทนเดอร์แนะนำให้ลองชิมดู  เขาว่าเป็นของดังในญี่ปุ่น  ถ้ามาถึงแล้วต้องลองสักนิด  จากนั้นก็เพลินเลยน่ะสิ

ถ้าแอนน์ไม่มา  เธออาจจะเมาแล้วก็ได้  แล้วอาจจะทำอะไรที่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต  อย่างเช่น  กลับห้องมาแล้ว  ทำอะไรแรงๆ กับแอนน์

"เดินสักพักแล้วกลับนะ  ปวดขาหายหรือยัง"

"หายนานละ  แต่ตอนนี้หิวอะ"  แอนน์พูดพลางลูบท้องตัวเอง

"อะไรกัน  ตัวเล็กแค่นี้กินเก่งจริงๆ"

"ว่าเหรอ"

"ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ  น่ารัก"  เคลลี่พูด  งงตัวเองนิดหน่อยที่พูดตรงไปหรือเปล่า  น่าจะเพราะเหล้าบ๊วยสามแก้วนั่นแน่ๆ  หวังว่าแอนน์คงไม่สังเกต

ฝันไปเถอะ!

"เมาใช่ไหมเนี่ย"  แอนน์พูด  จับแก้มเคลลี่และรู้สึกว่าร้อนหน่อยๆ  "กลับห้องดีกว่า  สั่งรูมเซอร์วิสขึ้นมากินก็ได้"

"ชั้นใต้ดินที่อูเมดะสกายมีร้านอาหาร  ไปกินกัน"  เคลลี่ชวน  "เมาๆ ต้องหาอะไรกิน  จะได้สร่าง"

"ใครสอน"

"ก็มีคนบอกมานิดหน่อย"

"เป็นคนขี้เมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย"  แอนน์พูด  สายตาจับผิดจนเคลลี่ต้องรีบพาเธอเดินต่อไปเร็วๆ  เบี่ยงเบนความสนใจ

ชั้นใต้ดินของตึกอูเมดะสกายมีร้านอาหารอยู่จริงๆ  เคลลี่จับมือเธอพาเข้าร้านหนึ่งซึ่งทำให้เธอนึกอยากจะไลฟ์สดให้แฟนๆ ได้ดู  เคลลี่คงรู้จึงพยักพเยิดให้เธอเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา  แล้วถามพนักงานให้ว่าสามารถถ่ายรูปหรือวิดีโอในร้านได้หรือไม่  พนักงานบอกว่าเชิญตามสบาย  ทั้งจัดหาโต๊ะให้เราอย่างดี  แต่แจ้งให้เราทราบว่าร้านปิดสามทุ่มครึ่ง  จากนั้นก็ให้ส่งเมนูให้เราดู  บอกว่าจะมารับออเดอร์ภายหลัง

"ร้านนี้มีอะไรดัง"  แอนน์กระซิบถามเคลลี่  แอบมองโต๊ะข้างๆ

"โอโคโนะมิยากิ"

"หือ"

เคลลี่ยิ้มกับใบหน้างงๆ ของคนข้างๆ  "พิซซ่าญี่ปุ่น"

"อ๋อ  รู้แล้วแหละ  ก็แกล้งไปงั้นเอง"  แอนน์ลอยหน้าลอยตาพูด  ยังไม่ได้เริ่มไลฟ์สด  ตอนนี้จึงทำอะไรก็ได้ตามใจ  รวมถึงจูบตอบเคลลี่ที่ยกเมนูขึ้นมาบังเราสองคนที่นั่งอยู่ม้านั่งเดียวกัน  ตรงมุมที่ไม่มีใคร 

เธอลูบแก้มอีกฝ่ายขณะตอบรับจูบนุ่มลึก  รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที  จูบของเคลลี่เหมือนยาเสพติด  ทำให้ล่องลอยและมีความสุข  เธอไม่เคยจูบกับใครแล้วรู้สึกแบบนี้เลย  ไม่ว่าจะกับแฟนหนุ่มตอนเรียนมหาวิทยาลัย  หรือกับวิคโตเรีย  มันอาจจะเกี่ยวกับหัวใจ...

เธอคงจะรักน้องมันเข้าแล้วจริงๆ  มันจะดีเหรอ...

"เมาจริงๆ ด้วย"  แอนน์ว่า  หลังจากตัดใจผละออกจากเคลลี่สำเร็จ  พนักงานก็กำลังจะมารับออเดอร์พอดี  "ลมหายใจมีกลิ่นแอลกอฮอล์"

"ก็เหล้านี่คะ  ไม่ใช่น้ำเปล่า"  เคลลี่พูดยิ้มๆ  หมุนแก้วน้ำเปล่าเล่นแล้วยกขึ้นดื่ม  ร้านอาหารญี่ปุ่นมักจะเสิร์ฟน้ำเปล่าและวางตะเกียบไว้ให้เราตั้งแต่นั่งลงบนโต๊ะเลย

"ปากดี  สั่งอาหารเลยนะ"

"ทำไมเหรอ  จะได้อวดว่าแฟนสั่งให้หรือไง"

แอนน์พยักหน้า  ยักคิ้วให้เคลลี่ที่ทำหน้าเหวอ  และดูจะไม่เชื่อเธอ  แต่หลังจากเคลลี่สั่งอาหารเสร็จและมันถูกยกมาวางตรงหน้าเราแล้ว  แอนน์ก็ทำให้รู้ว่าเธอพูดจริง  เกริ่นนำเรื่องเสร็จเธอก็พูดออกมาทันที

"มื้อนี้แฟนแอนน์เลี้ยงค่ะ  เขาเป็นคนสั่งให้ด้วย  แต่เขาไม่ยอมให้ถ่ายหน้าออกสื่อ  ดูจากมือไปละกันนะคะ  แล้วลองเดากันค่ะ"

เคลลี่ชักมือหลบไม่ทัน  เธอกำลังจะคีบยากิโซบะกิน

"เดาไม่ยากค่ะ  เขาอยู่กับแอนน์ตลอดแหละ"  แอนน์พูดพลางขู่คนข้างๆ ด้วยสายตา  เคลลี่หน้าจ๋อย  ต้องยอมให้ถ่ายมืออยู่แบบนั้น  ไถ่โทษที่ทำให้แอนน์ต้องลงมาตามหา 

"อ๋อ เคลลี่เหรอคะ  ก็อยู่แถวๆ นี้แหละ"  วล็อกเกอร์สาวตอบคำถามแฟนเพจที่คอมเมนต์มาถามมากมายว่า 

"ช่างภาพคนเท่ของเธอไปไหนแล้ว"  "เธอทิ้งเคลลี่แล้วหนีมากับแฟนสองคนงั้นหรือ"  แต่ที่เด็ดสุด  และดูจะเป็นแฟนตัวยงที่ช่างสังเกตมาก  ทิ้งคอมเมนต์ไว้ว่า  "นั่นมือเคลลี่ไม่ใช่หรือไง  เราโดนแอนน์ต้มแล้วใช่ไหม"

"โอเคค่ะ  เพื่อความสบายใจของทุกคนนะคะ  นั่นคือมือเคลลี่จริงๆ  เขาไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ  เพราะแอนน์ไม่ให้เขาไป"

สายตาเราสองคนประสานกันขณะแอนน์พูดคำนี้  แต่แอนน์หันมามองกล้องต่อก่อนจะทันได้เห็นว่าเคลลี่ยิ้มเขินและหน้าแดงเรื่อกว่าตอนดื่มเหล้าบ๊วยเสียอีก

"แต่มื้อนี้เคลลี่เลี้ยงแอนน์จริงๆ ค่ะ  เขาเป็นไกด์นำเที่ยวที่สุดยอดไปเลย  ใครอยากใช้บริการ  ติดต่อกับแอนน์ได้เลยนะคะ  แต่ไม่รับรองว่าเขาจะรับงานนะ  โอเคค่ะ  เม้าท์เรื่องเคลลี่พอแล้วเนอะ  เม้าท์เขามากๆ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอา  แอนน์จะลำบาก  เรามาดูกันดีกว่าว่าเคสั่งอะไรมาให้แอนน์บ้างเนี่ย  อันนี้ชื่ออะไรนะเค  เคขา..."

"เทปปันยากิ  เอ็นหมูผัด"  เคลลี่ตอบ  กล้องแพนไปทางมือเคลลี่ที่ยกจานขึ้นให้ดู  และเลื่อนไปอีกจาน  "โอโคโนะมิยากิหมึกยักษ์"

แอนน์หันกล้องกลับมาที่ตัวเอง  โดยไม่ให้คนดูเห็นหน้าเคลลี่สักนิด  แต่เท่านั้นก็มีคนกดให้หัวใจมารัวๆ  และคอมเมนต์ที่ว่า "อยากได้ยินเสียงเคลลี่อีก"  และ "อยากเห็นหน้าเคลลี่มากๆ  เมื่อไหร่แอนน์จะเปิดตัวช่างภาพคนเท่สักที"  สรุปคือการไลฟ์สดครั้งนี้  เคลลี่เอาคะแนนจากคนดูไปหมด

แต่อะไรก็ไม่เท่ากับคอมเมนต์ที่ว่า... 

"เป็นมือที่อยากให้ลูบไล้มากที่สุด"

แอนน์แอบหน้าแดง  เธอก็คิดแบบนี้เหมือนกันเลย  ตอนนี้เธอแทบจะอยากชวนเคลลี่กลับห้องและไปลูบไล้กันให้หนำใจ

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ  แอนน์ขอตัวกินก่อน  แล้วเจอกันในคลิปพรุ่งนี้ค่ะ  บาย"  เธอลาแฟนๆ และปิดการไลฟ์  ถอนหายใจเฮือก  มองหน้าเคลลี่นิ่งๆ  อีกฝ่ายก็นิ่งด้วย  จากนั้นเราก็หัวเราะด้วยกัน

"ไม่ต้องเลย  เธอดังกว่าฉันแล้ว  แค่มือเองนะ"  แอนน์โวยวาย  แต่หยุดเมื่อเคลลี่คีบหมึกยักษ์มาจ่อปาก  เธออ้าปากรับมันและเคี้ยวพร้อมกับตาโตๆ เป็นประกายความสุข

"อร่อยอะ  อร่อยจริง"

"อร่อยก็กินเยอะๆ  เอานี่ไปอีก"  เคลลี่คีบเนื้อวัวเทปปันยากิที่ไม่ได้ถ่ายให้แฟนๆ ดู  ป้อนให้แอนน์ที่ไม่เคยปฏิเสธของอร่อย  แต่ชี้โบ้ชี้เบ้ให้เธอกินบ้าง  คีบมาป้อนให้เองก็มี

"โอ๊ย  อิ่มมาก!"  แอนน์ยื่นท้องให้เคลลี่ดูว่าพุงเธอป่องเพราะอาหารในร้านข้างหลัง  "น้ำหนักฉันต้องขึ้นแน่ๆ เลยอะ  ทำไงดี"

"เดี๋ยวพี่พาเบิร์น"  เคลลี่พูดล้อๆ  จับมือแอนน์ที่จะต่อยท้องเธอไว้ได้ทันเวลา  และพาจูงกลับห้องพัก 

อากาศเย็นกำลังดีตอนเราขึ้นมาจากชั้นใต้ดิน  เคลลี่เอากล้องที่พกมาด้วย  ถ่ายภาพวิวน่าสนใจระหว่างทาง  และนางแบบประจำใจของเธอ

เรามาถึงโรงแรมกันก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว  มัวแต่เดินเล่นกันเพลิน  เคลลี่ฟังเสียงรื่นหูของแอนน์คุยเรื่องนู่นนี่ที่เราไปเจอกันมา  จนกระทั่งถึงลิฟต์ที่จะพาไปห้องพักของเราที่เป็นห้องดีลักซ์วิวเมือง  มีชายหญิงสามคนอยู่ในลิฟต์  พวกเขาเดินสวนออกมา  ผู้หญิงหนึ่งในสามคนสบตาเธอนิดหนึ่งก็เดินเบียดเธอขณะออกมาจากลิฟต์  หล่อนจากไปโดยไม่ได้มองเธออีก  แต่ในมือเคลลี่มีบางอย่างอยู่แล้ว  เธอสอดมันเข้ากระเป๋าแจ็กเกตก่อนเดินเข้าลิฟต์

"วันนี้โรงแรมคนเยอะนะ"  แอนน์เอ่ย  มองตามหลังสามคนนั้นไป

"ก็ไม่ใช่โรงแรมร้างนี่นา"  เคลลี่ตอบ  อมยิ้มเมื่อแอนน์ค้อนเธอก่อนจะดึงสาบเสื้อเธอให้เข้าไปหา  มือนุ่มจับแก้มเธอ  ดวงตาสีช็อกโกแลตมองจ้องอย่างมีความหมาย

"ผู้หญิงคนเมื่อกี้สวยหรือเปล่า"  แอนน์ถาม  ท่าทางมีลับลมคมใน

เคลลี่ส่ายหน้า  "สำหรับฉัน  คนนี้สวยที่สุด" 

"เมาแบบนี้บ่อยๆ นะ"  แอนน์พูดกึ่งหัวเราะ  รู้ว่าเคลลี่สร่างเมานานแล้ว  บางทีอาจจะไม่เมาเลยก็ได้  มันก็แค่ข้ออ้างที่เธอมีให้ตัวเอง

เธอรู้สึกว่าเคลลี่จะจูบเธอ  แต่สัญญาณบอกชั้นลิฟต์ดังขึ้นเสียก่อน  คนตัวสูงจูงมือเธอกลับห้อง  เปิดประตูอย่างรวดเร็ว  ร่างของเธอถูกยกขึ้นชิดผนังข้างประตู  ขาเธอตวัดเกี่ยวเอวคนตัวโตกว่าเอาไว้ขณะที่เคลลี่จูบเธออย่างเร่าร้อน  และเธอก็พยายามถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายออก

"เตียงเถอะ"  แอนน์กระซิบ  กลัวเคลลี่จะหนัก  แต่เธอก็หัวเราะคิกเมื่อถูกอุ้มมาหย่อนลงเตียง  นิ้วเล็กๆ ลูบไล้ไหปลาร้าคนที่เหลือแค่บราเซียร์สีดำตัวเดียว  เคลลี่มองตาเธอเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง

และเธอก็รั้งคอน้องมันลงมาจูบ  จากนั้นเราก็แข่งกันถอดเสื้อผ้าให้กันและกัน  แอนน์อายที่เคลลี่ได้เห็นร่างกายเธอจนหมดเป็นครั้งแรก  แต่เธอก็ไม่มีเวลาอายมากนัก  เมื่อเคลลี่ลูบไล้เธอด้วยมือที่แฟนเพจคนหนึ่งอยากให้ไปลูบไล้บ้าง 

"เค  ไม่เอา  แค่นี้ก่อนนะ"  แอนน์ขอ  ดึงเคลลี่ไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะร่นตัวลงไปข้างใต้  ไปหากลีบดอกไม้ของเธอที่ชุ่มฉ่ำไปหมดแล้ว  เธอยังอายที่จะให้เคลลี่เห็นมัน  เธอยังกลัวว่ามันจะไม่สวยงามอย่างที่เคลลี่คิด

"โอเค"  เคลลี่ตอบ  กลับมาจูบแอนน์ต่อ  มือเลื่อนลงไปดันขาแอนน์ให้แยกจากกัน  สัมผัสความเร่าร้อนของหญิงสาว  แอนน์เผลอกัดปากเธอตอนนิ้วเธอถลำเข้าไปข้างใน  เธอรู้สึกได้ว่าแอนน์ต้องการมันมาก  จึงสนองให้อย่างเต็มที่  กว่าพายุอารมณ์ของเราจะสงบก็เล่นเอาเธอหอบ 

แต่ขณะกำลังเคลิบเคลิ้มกับกลิ่นเซ็กซ์  แอนน์ก็เรอออกมาเสียงดัง  เจ้าตัวปิดปากตัวเอง  หน้าแดงก่ำ  อายมากจนต้องเอาหมอนมาบังหน้าเธอไม่ให้เห็นหน้ากัน

"อย่ามองสิ"

"ทำไมล่ะ  น่ารักดีจะตาย"  เคลลี่ปลอบ  แต่เสียงหัวเราะของเธอคงไม่ทำให้แอนน์เชื่อได้  เลยโดนมือเล็กๆ ตีแก้มเข้าให้ 

"ก็บอกว่าอิ่มมาก  แล้วมาทำแบบนี้  มันก็ยั้งไม่อยู่สิ"

"ค่า  ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่นา  มานี่มา  ฉันไม่ล้อหรอก"

"เธอนั่นแหละตัวดีเลย  ชอบป้อนฉัน  ให้ฉันกินคนเดียว  จะได้อ้วนคนเดียวใช่ไหมล่ะ  แหงสิ  ตัวเองหุ่นดีแบบนี้นี่นา"  แอนน์บ่นงึมงำ  แต่แอบมองคนชอบโชว์ที่มีดีให้โชว์  มิน่าล่ะ  อยากแก้ผ้าให้เธอดูซะเหลือเกิน

"พี่น่ารักที่สุดอยู่แล้วละ"  เคลลี่บอก  จับมือแอนน์มาจูบ  สบตาสีช็อกโกแลตอย่างจริงจัง  "แป๊บนึงนะ  ฉันมีอะไรจะให้"

"อะไรอะ"  แอนน์ยังไม่ทันจะหายงง  เธอก็ตาโตกับเรื่องใหม่อีกแล้ว

เคลลี่เดินถืออะไรบางอย่างกลับมาจากกองเสื้อผ้าบนพื้น  แอนน์จ้องกล่องสีแดงนั้นด้วยใจระทึก  เธอไม่กล้ายื่นมือไปรับมันตอนที่เคลลี่ส่งให้  ครั้งหนึ่งวิคโตเรียก็เคยให้ของขวัญเธอคล้ายๆ กันอย่างนี้  แต่คนละแบรนด์

คนรวยชอบทำแบบนี้เหมือนกันหมดสินะ

"ไม่ใช่แบบนั้น  ฉันให้เพราะฉันรักพี่" 

แอนน์เหลือบตาขึ้นจากกล่อง  สบตาเคลลี่แทนเมื่ออีกฝ่ายชี้แจง

"อมูเล็ต  มันมีความหมายดีๆ นะ  รับไปเถอะ  นะคะ"

"ตัวดีไซน์มีแรงบันดาลใจมาจากดรีมแคชเชอร์ของเผ่าอินเดียแดง"

"ค่ะ"  เคลลี่พยักหน้า  "รัศมีที่ขาดหายไปสื่อถึงการเว้นพื้นที่ไว้รอความหวังและความฝันเข้ามาเติมเต็ม  ฉันเห็นว่ามันเหมาะกับพี่ดี"

แอนน์ส่ายหน้ากึ่งยิ้ม  จากนั้นจึงยอมให้เคลลี่สวมสร้อยให้  และจูบขอบคุณอย่างเคอะเขิน  เคลลี่เองก็ดูเขินเหมือนกัน

"มันสวยกว่าตอนอยู่กับหุ่นโชว์อีก" 

"ไม่ต้องมาชม  คนรวยก็แบบนี้แหละ  ชอบให้ของแพงๆ ผู้หญิง"

"เพราะผู้หญิงแบบพี่คู่ควรกับมัน"  เคลลี่พูด  จูบหน้าผากแอนน์ที่ยกแขนขึ้นกอดรอบคอเธอและซบหน้ากับบ่า  "ฉันอยากให้พี่รู้ว่าพี่มีค่าพอให้ใครๆ มารัก  พี่ไม่ได้น่ารังเกียจสักนิด  คนเรามีผิดพลาดกันได้  พี่แค่ต้องรู้จักให้อภัยตัวเอง  ที่จริงพี่เป็นคนเข้มแข็งมากนะ  รู้ตัวไหม"

"ไม่  ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้  ฉัน..."

"เท่านี้ก็เก่งมากพอแล้ว  ถ้าเป็นฉัน  ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงเหมือนกัน"

แอนน์พยักหน้าเบาๆ  ไม่อยากโต้เถียงกับเคลลี่แล้ว  เธอเหนื่อย

"ไปล้างตัวกันไหม  จะได้มานอน"

"แค่ล้างตัวนะ"

"ก็... ถ้าพี่อยากทำแค่นั้น"  เคลลี่พูด  แววตาเจ้าเล่ห์น่ามันเขี้ยว 

แอนน์บีบจมูกโด่งๆ ก่อนจะยอมให้เคลลี่จูบเธอ  หัวใจเธออบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  เธอภาวนาขอให้มันเป็นแบบนี้ไปนานๆ  หรือหากเป็นเพียงความฝัน  เธอก็ไม่ต้องการจะตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

"เป็นแฟนฉันนะ"  เคลลี่พูดขึ้น  แอนน์มองหน้าเธออย่างชั่งใจ  แต่ก่อนที่จะได้สรรหาคำพูดมาพรรณนาเชิญชวนกันอีก  แอนน์ก็จูบเธอและกระซิบกลับมาแผ่วเบาแต่ชัดเจนเต็มสองหู

"รู้งี้ขอแต่งงานเลยดีกว่า"

"ไหนแหวนล่ะ"  แอนน์แกล้งพูด  เคลลี่ทำตาโต

"โทรไปสั่งให้เค้ามาส่งตอนนี้เลยละกัน"

"ไม่เอา  ไอ้บ้า  คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง"

เคลลี่ส่ายหัว  ยิ้มเจื่อน  "ต่อให้รวยแค่ไหนก็ซื้อหัวใจคนไม่ได้หรอก  โดยเฉพาะหัวใจคนแถวนี้  จริงไหม"

"ก็ไม่ได้มีไว้ขาย"  แอนน์ตอบ  ยักไหล่  ดันเคลลี่ออก  ดึงผ้าห่มมาพันตัวและลุกขึ้นไปยังห้องน้ำ  มือจับจี้อมูเล็ตบนลำคอตัวเองเหมือนจะให้แน่ใจว่ามันอยู่ตรงนี้จริงๆ  พอเคลลี่เดินตามมากอดคอเธอก็ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ

บางทีเสี้ยวที่หายไปในอมูเล็ตชิ้นนี้อาจจะอยู่ตรงนี้...

ข้างๆ เธอนี่เอง


.................................................


ตอนนี้ยกให้เขาจีบกันไปก่อนนะคะ


นี่อมูเล็ตของคาร์เทียร์  ที่เคลลี่ให้แอนน์ค่ะ




:58: :44:

Viewfinder เปิดจองวันนี้ - 5 ตุลาคม 2562

สั่งจอง >>> http://bit.ly/2kxIxn3  หรือ ไลน์ anhann นะคะ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

24 กันยายน 2019 เวลา 12:04:01
เหล้าบ๊วยของเค้าอร่อยจริง อันนี้ยืนยัน มันช่วยให้หลับสบาย ถ้าไม่เมาซะก่อน
แสดงความคิดเห็น