web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 11 Merry Go Round

โพสต์โดย: anhann วันที่: 21 พฤศจิกายน 2019 เวลา 12:41:11 อ่าน: 546



บทที่ 11 Merry Go Round





นั่งมองหัวสีทองอร่ามตรงหน้าด้วยสายตาเนือยๆ จนกระทั่งเจ้าของหัวนั่นเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอนั่นแหละ  เธอจึงเริ่มสนใจขึ้นมา

"อย่าทำสายตาแบบนี้กับฉัน  เลตัน"  แองจีพูด  กลับไปลูบยานวดบรรเทาการอักเสบเส้นเอ็นข้อเท้าให้เพื่อน  แฟน  คู่หมั้น  อะไรก็แล้วแต่ตามจะเรียก  ปกติเธอก็ไม่ทำแบบนี้ให้ใครหรอก  แค่เลตันคนเดียวเท่านั้น  แต่ยายตัวดีนี่ไม่เคยรู้เลย 

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเม็กด้วย  อย่ามากล่าวหา"

"ทำไม  เพราะเขาไม่ให้  หรือเธอไม่เอา"  เลตันย้อน  มองมือสวยๆ ที่คล่องแคล่วพันผ้ายึดข้อเท้าให้เธอ  ผ้าอันเก่ามันสกปรกแล้ว  แองจีเลยลากเธอมาเปลี่ยนให้เอง  ไม่ต้องไปห้องพยาบาลของสปอร์ตคลับ

"ไม่รู้สิ  อาจจะทั้งสองอย่าง"  แองจีตอบ  ก้มหน้าอยู่กับเท้าเลตันที่วางบนตักตัวเอง  สองมือพยายามพันผ้าให้คนเจ็บอย่างดี  ถ้าเพียงแต่เลตันจะรู้ว่าเธอไม่เคยตั้งใจทำอะไรให้ใครขนาดนี้  ไม่เคยคิดอยากจะดูแลใคร  และเพราะเธอรัก  เธอถึงไม่อยากให้เลตันต้องมาทนอยู่กับคนแบบเธอ

"ฉันต้องเชื่อไหม"  เลตันพึมพำ  เอนหลังลงนอน  เริ่มเคลิ้มเมื่อมีคนนวดขาให้  ไม่รู้สึกเกรงใจนักเวลาแองจีมาดูแล  มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว  แองจีบกพร่องหน้าที่คู่หมั้นตั้งหลายอย่าง  ทำแค่นี้ไม่ตายหรอก

"ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ"  แองจีว่า  พ่นยาคลายกล้ามเนื้อบนขาอีกข้างของเลตัน  อดไม่ได้ที่จะมองไล่ไปตามเรียวขายาวๆ และมองเลยลึกเข้าไปในขากางเกงขาสั้น  พอนึกไปว่าถ้าเลตันมีคนอื่นจริงๆ  เธอก็จะทำแบบนี้ไม่ได้แล้ว  มันก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา  ที่จริงเธอหวงเลตัน  ถึงไม่อยากให้ใครมายุ่ง 

เหมือนหมาหวงก้างเลยแฮะ

"แล้วลูกค้าที่นัดกันตอนเที่ยงล่ะ  ไปถึงไหนแล้ว"  เลตันถาม  หลับไม่ลง  ถ้าแองจีจะลูบต้นขาด้านในเธอแบบนี้ 

"ไม่ถึงไหน"  แองจีตอบ  "ง้องแง้งไปหน่อย  น่ารำคาญ"

"ก็ยังเด็กอยู่ไม่ใช่เหรอ  เท่าไหร่นะ  ยี่สิบ  หรือสิบเก้า  ระวังโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ"

"ยี่สิบเอ็ดแล้วย่ะ  เข้าคลับ  กินเหล้าได้แล้ว"

"เรากินกันตั้งแต่สิบหก"

"อือ  กินแล้วก็มีเซ็กซ์"  แองจีพูดเสียงเบา  สบตาเลตันที่ลูบศีรษะเธออยู่  แววตานั้นสื่อความหมายมาอย่างที่เราเข้าใจกัน  ต่อมาเธอจึงมานั่งคร่อมอยู่บนตัวเลตัน  มีนิ้วของอีกฝ่ายฝังอยู่ข้างใน  โยกสะโพกเข้าหามันแรงๆ  ครางพึงพอใจอยู่ข้างหูคนที่รู้ใจเธอที่สุด  จากนั้นก็ตอบแทนเลตันด้วยปลายลิ้นกับริมฝีปาก  ให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยความอึดอัดมากับเธอ

เลตันจับเธอขึ้นไปจูบขอบคุณพร้อมกับนวดคลึงหน้าอก  และเธอก็พบตัวเองถึงสวรรค์อีกรอบเมื่อตรงนั้นของเราสัมผัสกันแนบแน่นและยักย้ายไปตามจังหวะหฤหรรษ์  ราวกับเรากำลังเต้นรำด้วยกัน

"เธอชอบมีเซ็กซ์กับฉันเหรอ"  แองจีแกล้งถาม  ลูบเส้นผมสีเข้มออกจากใบหน้าคนด้านล่างให้และจูบหน้าผากชื้นเหงื่อ  เลตันประคองเอวเธอและลูบก้นเปลือยเปล่าเบาๆ  กระซิบตอบพร้อมดวงตาหวานเยิ้ม

"ฉันมีเซ็กซ์กับเธอคนเดียว"

คำตอบนี้สะเทือนใจคนฟังอย่างมาก  เธอเองก็ใช่จะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครเรี่ยราดอย่างที่คนอื่นคิด (เลตันก็คิด)  ที่จริงเธอก็แค่คุยไปเรื่อยๆ  ถ้าไม่ชอบก็เลิกคุย  เลิกเจอ  น้อยคนที่จะได้ไปต่อจนถึงขั้นนั้น  ส่วนใหญ่ก็ลองแค่ครั้งเดียว  ซ้ำที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครให้เธอได้อย่างเลตัน  เธอถึงยังวนเวียนกลับมาหาน้ำพริกถ้วยเดิมอยู่เป็นประจำ

"แล้วกับเม็กล่ะ  ไม่อยากได้เหรอ"  แกล้งเฉไฉถามถึงคนอื่น  เกลื่อนความผิดของตัวเอง

"ฉันชอบเขา  แต่เขาไม่ได้มองฉันแบบนั้น  เขาชอบเธอมากกว่า"

"ฉันคิดว่าเขาแค่ไม่รู้ตัว" 

เลตันเลิกคิ้วมองคนพูดที่นอนทับตัวเธออยู่ด้วยท่าทางสบายมาก  มือเธอลูบแผ่นหลังขาวซีดอย่างเคยชิน  เธอกับแองจีรู้จักกันมาตั้งแต่ห้าหรือหกขวบ  เป็นทั้งเพื่อนและอะไรหลายๆ อย่าง  ผูกพันซับซ้อนจนเหมือนปมเงื่อนตาย  แก้ไม่ออก  เรามีอะไรกันครั้งแรกเพราะเมา  อยากลอง  แล้วก็ทำแบบนั้นกันเรื่อยมาจนถึงวันนี้  พ่อแม่แองจีรู้เรื่องของเรา  แต่ไม่รู้ลึกอะไรนัก  แค่รู้ว่าเรารักกัน (รักแบบไหนก็ไม่รู้)  และด้วยความที่พ่อแองจีเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อเธอ  ก่อนตายพ่อเธอเลยฝากเธอไว้กับเขา  แล้วก็จับเธอกับแองจีมาหมั้นกันเสียเลย  ตอนนั้นเธอก็ยังไงก็ได้  ในหัวเธอว่างเปล่า  คิดอะไรไม่ออก  ผู้ใหญ่ว่าอะไรก็ว่าตามนั้น  แองจีเองก็ไม่ได้ว่าอะไร  แต่มาขอตกลงกับเธอลับหลังพ่อว่า  เราจะหมั้นกันแค่ในนามเท่านั้น  เธอจะไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของแองจี  แองจีก็จะไม่ยุ่งกับเธอเหมือนกัน  แต่เวลาที่อยากนอนกันก็จะมาหากันแบบนี้แหละ  จนกว่าใครสักคนจะมีแฟนจริงๆ  เธอไม่แน่ใจว่าอยากให้มันถึงวันนั้นหรือเปล่า

"ว่าจริงๆ แล้ว  เขาน่ะขาดเธอไม่ได้  เหมือนฉัน..."  แองจีพูดต่อ  จับหน้าเลตันมาใกล้และแนบริมฝีปากลงไปบนเรียวปากสวยที่จูบตอบเธอ

กลิ่นยานวดเปื้อนไปทั่วตัวเรา  หากดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจ  ตราบใดที่เราได้เบียดกายเข้าหากัน  เคลิบเคลิ้มและมีความสุข 

"เธอแค่รักเซ็กซ์กับฉัน  ไม่ได้รักฉัน  แองจี"

"อาจจะ..."  แองจีกระซิบ  จิกแผ่นหลังคนที่พลิกตัวไปอยู่ด้านบน  พลางกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด  กลั้นเสียงร้องที่อาจดังออกไปให้ใครข้างนอกได้ยิน  สะโพกเธอเคลื่อนตามแรงกระแทกเข้าออกที่อีกฝ่ายกระทำ  เซ็กซ์มันดีเสมอเวลาทำกับคนรู้ใจ

"เธอก็ไม่ได้รักฉัน  เล  อาห์! --"  เสียงพูดขาดหายกลายเป็นเสียงร้องเมื่อถึงจุดสุดยอด  เธอกอดเลตันแน่นเหมือนกลัวตาย  หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาทางปาก  กว่าจะสงบลงได้ก็เกือบห้านาที

"ใส่ถุงยางด้วยก็ดีนะ  บอกคู่ขาเธอด้วย  ถึงจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็แพร่โรคได้"

"เธอจะให้ฉันซื้อคอนดอมมาใส่ไอ้นั่นเหรอ  เลตัน"

"ใช่  ถ้าเธอใช้มันนะ  อะไรที่มันเข้าไปในตัวเธอก็น่ากลัวทั้งนั้นละ  อย่าสนุกจนลืมความปลอดภัย  ตอนออรัลก็เหมือนกัน  มันมีถุงยางสำหรับเวลาแบบนั้นด้วย  ซื้อให้เอาไหม"

"ไม่ต้อง  ไอ้บ้า"  แองจีตวาด  หากกอดอีกคนไว้ไม่ยอมปล่อย  "ฉันจะบอกอะไรให้ฟัง  ถ้าไม่เชื่อก็ตามใจ"

"อะไร  จะบอกว่าเธอไม่เคยนอนกับผู้หญิงพวกนั้นเหรอ"

"เปล่า"

"นั่นไง  แล้วจะให้ไม่เชื่อหรือเชื่ออะไร..."  เลตันสะดุ้ง  มือแองจีตีไหล่เธอจนแดง  แก้มของคนขี้โมโหก็แดงด้วย  แต่ไม่รู้ทำไม  น่ารักดี

"เอ้า  ก็พูดมาสิ  ลีลาอยู่ได้  เดี๋ยวจะได้เวลาเม็กสอนเสร็จแล้วนะ"

"ฉันไม่เคยให้คนอื่นเอา  มีแค่เธอ"  แองจีพูด  เลตันทำหน้าอึ้ง

"หมายถึง  ไม่มีอะไรสอดใส่เข้าไปในตัวฉันทั้งนั้น  นอกจากเธอทำ  และเวลาที่หมอสูติฯ ตรวจภายในประจำปี  เข้าใจไหมยะ"

เลตันอ้าปากจะถามว่าทำไม  แต่แองจีเอานิ้วชี้ดันหน้าผากเธอออกห่างและลุกขึ้นนั่ง  ทำให้เธอต้องลุกด้วย  เธอนั่งงง  มองแองจีแต่งตัวจนลืมใส่เสื้อผ้าตัวเอง  แล้วมันก็ถูกโยนมาใส่ตักด้วยมือของคนที่นั่งทาลิปสติกอยู่

"ทำไม"

ตาสีฟ้าเหลือบมามองเธอขณะปากกัดทิชชู  ซับลิปสติกออก  เลตันมองคู่หมั้นแต่ในนามด้วยสายตากดดัน  อยากได้คำตอบชัดๆ  ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้ว่าแองจีทำแบบนี้  แต่ต่อให้รู้เหตุผล  แล้วจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงล่ะ

"ไม่รู้เหมือนกัน"  แองจีตอบ  ยักไหล่  หันมาทาปากให้เลตันด้วยคน  แต่ใช้ลิปสติกคนละสีกัน  รู้ว่าเลตันจ้องอยู่เลยต้องพูดต่อ  "ไม่ไว้ใจมั้ง  นี่ฉันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ  ฉันไม่ได้สำส่อนนะ  บอกไว้ก่อน"

"ถ้างั้นมันจะเรียกว่าอะไร  ทดลองผลิตภัณฑ์ใหม่งั้นเหรอ"

"เออมั้ง" 

เลตันยิ้มชอบใจ  แล้วสะดุ้งเพราะมือไวไวมาบิดเนื้อหน้าอก 

"บางอย่างมันก็ไม่ต้องไปหาคำตอบหรอก  เพราะมันไม่มี  บางทีมันก็แค่ความรู้สึกที่... อธิบายได้ยาก"

"เธอแค่อยากชิมไวน์รสดีๆ ไปเรื่อยๆ  แต่ไม่อยากเป็นไวน์ซะเอง"

"โอ้โห  คู่หมั้นฉันเก่งอะ  ขอหอมอีกทีนะ"  แองจีพูดเสียงทะเล้น  หอมแก้มเลตันไปฟอดใหญ่ๆ  พลางติดกระดุมเสื้อคอจีนให้และยกสองแขนขึ้นกอดคอ  เลตันวางคางไว้บนบ่าเธอ  กอดเอวเธอหลวมๆ เหมือนเกรงใจ

"ถ้าวันนึงที่เธอต้องเลือก  เลือกคนที่เธอรัก  อย่าเลือกฉัน  รู้ไหม  เล  เราไม่ใช่เด็กๆ แล้ว  เธอต้องเดินหน้าต่อไป  ไม่มีอัศวินกับเจ้าหญิงอีกแล้ว"

เลตันส่ายหน้า  "ไม่  ฉันไม่เลือก  เพราะเธอไม่ได้อยู่ในตัวเลือก"

"โอ้"

"เธออยู่เหนือตัวเลือกพวกนั้นทั้งหมด"

แองจีหมดคำพูด  เหลือแค่ความตกใจและตื้นตัน  เลตันจูบแก้มเธอ  แล้วลุกขึ้นยืน  ส่งมือให้เธอจับ  เธอรับมัน  ยอมให้ถูกดึงขึ้นยืนอย่างเต็มใจ  แต่พอจะออกเดิน  เธอก็นึกขึ้นได้และจับแขนเลตันมาพาดบ่าตัวเอง  ช่วยพยุงเดินออกจากห้อง  ไม่อยากให้เลตันใช้ขาที่เจ็บมากเกินไป

"วันนี้จะไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม"  เลตันถามขึ้นระหว่างทาง  "ถ้ามีนัดกับคนอื่น  ก็ตามสบายนะ"

"ถามเม็กก่อนละกัน  เผื่อเขาจะรำคาญคนเยอะ"  แองจีพูด  อึดอัดแปลกๆ  "หรือเธออยากจะกินอะไรพิเศษ  จะได้ไปซื้อให้"

"ไม่อะ  อิ่มแล้ว"  เลตันตอบยิ้มๆ  "กินเธออิ่ม"

"นี่แน่ะ  ทะลึ่ง  พูดด้วยดีๆ นะ"  แองจีชกท้องเลตัน  แบบไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ็บ  แต่คนที่เดินมาเห็นพอดีอาจจะเข้าใจผิดได้

"เฮ้  เม็ก"  เลตันทักคนตัวเล็กที่ยืนแข็งทื่อในทางเดินตรงหน้า  เม็กกะพริบตา  มองเธอสลับกับแองจีที่ยังให้เธอเกาะบ่า  พยุงตัวอยู่

"โอ้  หวัดดี  เม็ก"  แองจียกมือทักเม็กบ้าง  หากรีบหดมือลง  เพราะรู้สึกถึงอาการไม่เป็นมิตรบางอย่างจากคนตัวเล็ก  เธอจึงยกแขนเลตันออกจากบ่าตัวเอง 

"เล  เจอเม็กแล้ว  งั้นฉันไปก่อนนะ  ฝากเลตันด้วยนะเม็ก"

"แองจี  เดี๋ยว  แล้วข้าวเย็นล่ะ"  เลตันท้วง  แองจีหันกลับมาแต่มองไปทางเม็กแทนเธอ 

"ฉันจะกลับไปกินกับพ่อแม่  และคงค้างบ้านนั้นเลย  เพิ่งนึกได้ว่า  แม่อยากให้ไป  ไว้เจอกันพรุ่งนี้  ถ้าเธอมาทำงาน  แต่ถ้ายังเจ็บขาอยู่ก็ลาไปก็ได้  ตกลงนะ"  แองจีพูดเร็วๆ แล้วรีบเดินจากไปคล้ายไม่อยากอยู่นาน

"เฮ้  อย่าลืมเรื่องนั้นนะ  แอง"  เลตันพูดไล่หลัง  แองจีหันกลับมา  ยกกำปั้นให้แล้วสะบัดหน้าจากไป  คราวนี้เหมือนจะวิ่งหนีไปเลย

"จะกลับเลยไหม"  เม็กถาม  เดินมาใกล้เลตัน  "ถ้ามีธุระอื่น  ฉันรอได้นะ  ฉันหมดสอนแล้ว"

"ไม่มีเหมือนกัน"  เลตันตอบ  เดินกะเผลกจะไปลงลิฟต์  แต่อยู่ดีๆ เม็กก็มาดึงแขนเธอให้ไปพาดบ่าตัวเอง  เป็นไม้เท้าให้แทนแองจี  เลตันงง  แต่ก็ดีใจ  ปกติเม็กไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้เธอเท่าไหร่

"ฉันควรจะเชื่อแองจี  เอาไม้เท้ามาใช้  แต่ฉันไม่อยากดูเหมือนคนพิการ"  เธอพูด  เม็กหันมามอง  ท่าทางสนใจ  หรือเพราะชื่อแองจี

เม็กจ้องหน้าเธออยู่นานในลิฟต์  ไม่พูดอะไร  แต่พอพูดออกมาก็หันไปทางอื่น  เหมือนอายอะไรสักอย่าง

"ทำไมพวกเธอชอบทำสัญลักษณ์  ไม่อายบ้างเหรอ"

เลตันยกมือขึ้นแตะคอตัวเอง  เข้าใจทันทีว่าเม็กพูดถึงอะไร  แองจีชอบกัดคอเธอเวลามีเซ็กซ์ด้วยกัน  บางทีหลังเธอก็แสบไปหมด  ยิ่งเจ็บแสบเวลาโดนน้ำ  แต่เธอก็ไม่เคยห้ามกัน  รู้ว่าอารมณ์แบบนั้นแองจีก็คงอยากจะข่วนหรือกัดใครสักคน  หรืออาจจะอยากแก้แค้นเธอที่ทำให้เจ็บ

"ทำไมพวกเธอถึงยังมีเซ็กซ์ด้วยกัน  ทั้งที่..."

"เพราะแองจีเป็นคู่หมั้นของฉัน  การร่วมเพศกับคนที่เป็นคู่หมั้นที่เต็มใจ  ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ  คนอื่นต่างหากที่ผิด" 

เม็กตาโตใส่เธอจนเลตันระลึกได้ว่าอาจจะพูดแรงเกินไปหน่อย  แต่เธอก็แค่พูดเรื่องจริง  เธอไม่ได้นอกใจใคร  แค่มีอะไรกับคู่หมั้นตัวเอง

"โทษที  ฉันแค่อธิบาย  แต่ถ้าเธอไม่ชอบ  ฉันก็..."

"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ"  เม็กพูดแทรก  ส่ายหน้าให้เลตันที่ทำท่าเหมือนอยากจะชี้แจงต่อ  "จริงของเธอ  เธอไม่ได้ผิด  ฉันสิผิด  ฉันยุ่งกับเขา"

"เม็ก  ไม่ใช่ --"

"เธอกลับบ้านคนเดียวนะ  ฉันจะไปเดินเล่นสักหน่อย  ของใช้หมด" 

เลตันจะคว้าแขนเม็กไว้ก่อนที่คนตัวเล็กจะพ้นจากประตูลิฟต์ที่เปิดออกได้ทันเวลา  หากขาเธอก็ไม่เอื้ออำนวย  มันขยับลำบาก  และถึงเม็กจะขาสั้นกว่า  แต่เดินไวมาก  เธอคงกะเผลกตามไม่ทันแน่

"เพจ  จับไว้!" 

เม็กตกใจเมื่อได้ยินเสียงเลตันตะโกน  เธอหันไปมองคนที่ไล่ตามมา  พอหันไปข้างหน้าจะเดินต่อ  เพจก็ยืนขวางทางอยู่  เธอสั่นหัว  ขอร้องไม่ให้เพจทำตามเลตันสั่ง  แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล  เพจแค่ยิ้มเหมือนตัวโจ๊กเกอร์

"เพจ  ถอยไป" 

"เสียใจด้วย  เม็ก  เลตันเป็นเจ้านาย"  เพจตอบ  ทำหน้าตาเหมือนเสียใจมากจริงๆ  "ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณมีเรื่องอะไรกัน  แต่พูดกันดีๆ เถอะ"

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ  แค่..."

"เม็ก  รอก่อน"  เลตันตะโกนแทรกมา  เม็กหันรีหันขวาง  สั่นหัวให้เพจที่ยังยืนขวางทางเธออยู่  ขณะที่เลตันใกล้เข้ามาทุกที   

"โทษทีนะ  เพจ"  เม็กพูด  เสียงอ่อย  เพจทำท่าเหมือนจะพูดอะไร  แต่สายไปเสียแล้ว  มีแต่เสียงร้องโอ๊ยดังลั่นก่อนที่ร่างบางแทบจะปลิวลมได้ของเม็กจะปลิวหายไปกับตา

"เพจ  ทำไมไม่จับเม็กเอาไว้!"  เลตันตะโกนลั่น  ไม่สนใจว่าใครจะมอง  หรือตกใจ

"โทษที  บอส  เขากระทืบเท้าฉัน"  เพจตอบ  เท้ายังชาจากการโดนเม็กกระแทกส้นเท้าใส่เต็มแรง  "แล้วจะตามเม็กทำไมล่ะ  มีอะไรกัน"

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้"  เลตันตอบ  "แค่ไปตามเขากลับมา"

"แต่ฉันมีงานต้องทำนะ"

"ฉันสั่ง"

เพจอ้าปากหวอ  มองเลตันอย่างไม่อยากเชื่อ  "แต่เธอไม่เคยสั่งฉันแบบนี้เลยนะ  เลตัน  เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"

"ใช่  แต่ตอนนี้ฉันขอสั่งในฐานะที่ไม่ใช่เพื่อนเธอ  ไปตามเม็กมา"

"ทำไม"

"ไม่ต้องถาม  แค่ไปตามมา  ไม่งั้นฉันจะกระทืบเท้าเธออีกข้าง  หรือจะหักแขนผอมกระหร่องของเธอซะ"

"ใช้อำนาจในทางที่ผิด"

"ไว้เธอพูดแบบนี้กับแองจีบ้างนะ"  เลตันขู่  เพจหุบปากทันที  "ไปสิ  ป่านนี้ขึ้นแท็กซี่ไปแล้วมั้ง  หรืออาจจะมีใครจับตัวไปก็ได้"

"จริงด้วย"  เพจอุทานอย่างนึกขึ้นได้  แล้วรีบวิ่งออกไปจากตึกทันที 

เลตันมองตาม  ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ  กำลังจะกะเผลกตามไป  แต่ใครบางคนเดินสวนมา  และพูดกรอกใส่หูพร้อมกับยิ้มเยาะ

"แอบไปร้องไห้อยู่ที่ไหนแล้วมั้ง  เป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายดายจริงๆ  น่าสงสาร"  พูดจบก็หัวเราะชอบใจ  หากตอนจะเดินจากไป  แขนกลับถูกดึงเอาไว้และนิ้วแข็งๆ ก็บีบมันจนเป็นรอยแดง

"เม็กอยู่ที่ไหน  ซาซ่า  เธอเห็นเขาใช่ไหม"

"ฉันจะเห็นได้ยังไงล่ะ  และฉันพูดถึงเม็กตอนไหน  เอ่ยชื่อหรือยัง"  ซาซ่าย้อน  บิดแขนตัวเองให้เลตันปล่อย  "เลตัน  ฉันเจ็บ  อย่าคิดว่ามีแองจีให้ท้ายแล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้นะ  ต่อให้เธอเป็นเจ้าของที่นี่ด้วยก็เถอะ"

เลตันสะบัดแขนซาซ่าออกด้วยท่าทางเหมือนรังเกียจมาก  แล้วเขย่งเท้าเดินต่อ  พยายามให้เร็วขึ้น  แต่ก็ยังไม่เร็วพอให้ไม่ได้ยินเสียงกวนๆ ที่ไล่ตามหลังมาอย่างเยาะเย้ย

"หล่อนคงฉลาดขึ้นแล้วมั้ง  โถๆ  แม่กระต่ายตัวน้อย" 

ซาซ่าจากไปพร้อมเสียงหัวเราะชอบใจ  ที่ทำให้เลตันอยากจะขาดีๆ และวิ่งกลับไปกระโดดถีบให้หน้าทิ่มไปเลย

แต่เก็บแรงไว้ตามหาเม็กดีกว่า

.................................

เม็กนั่งอยู่ในสวนสาธารณะที่เคยมาวิ่งกับเลตัน  ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำไม  เธอควรจะไปอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือห้างสรรพสินค้าสักที่อย่างที่ได้บอกกับเลตันไว้  แต่เธอไม่มีอารมณ์จะไปชอปปิ้งหรือเดินเลือกซื้อของ  แค่อยากจะนั่งเฉยๆ แบบนี้

แต่มันก็หนาวเหมือนกันนะ

"ที่นั่งตรงนั้นว่างไหมครับ"  ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาถามเม็ก  เขาดูท่าทางมีมารยาท  แต่เม็กก็ไม่คิดจะไว้ใจคนแปลกหน้า  โดยเฉพาะตอนที่แทบไม่มีคนอื่นแถวนี้เลย  แถมมันยังเริ่มมืดแล้วด้วย

"เชิญเลยค่ะ  ฉันกำลังจะไปพอดี"

"ทะเลาะกับแฟนเหรอครับ"

เม็กชะงักตอนกำลังจะลุกไป  คำถามเขามันโดนใจเธอเสียอย่างนั้น  ทั้งที่เธอไม่ได้มีแฟนสักหน่อย  อันที่จริงเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไม่พอใจเลตันเรื่องอะไร  เลตันก็พูดถูกแล้ว  การมีอะไรกับคู่หมั้นตัวเองไม่ได้ผิด  คนอื่นที่ไปทำอะไรคู่หมั้นเขาต่างหากที่ผิด

หรือว่า...

เธอจะละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าเลตัน

"ถ้าคุณอยากพูดแต่ไม่มีใครฟัง  เล่าให้ผมฟังได้นะ  ผมเป็นคนนอก  ผมไม่ตัดสินคุณหรอก  มันไม่ใช่เรื่องของผม"

"จริงค่ะ  และฉันก็ไม่นิยมเล่าเรื่องตัวเองให้ใครก็ไม่รู้ฟังด้วย"

"ผมชื่อเฮกเตอร์  เรียกผมว่าเฮกก็ได้  ตอนนี้เรารู้จักกันแล้วนะ"

"ไม่ค่ะ  ฉันไม่ใช้จอจี้  ฉันไม่เชื่อตัวตลกในท่อน้ำ  และคุณก็ยังไม่รู้จักชื่อฉัน  เพราะฉันจะไม่บอก"  เม็กตอบแล้วเดินหนีเขา  ทว่าเขาก็ลุกเดินตามเธอมาด้วย  ถึงท่าทางเขาจะไม่น่ากลัว  และแต่งตัวดี  เธอก็ต้องกลัวเอาไว้ก่อน  พ่อเธอกำชับนักหนาว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า  ต่อให้เธอไม่ใช่เด็กสองขวบเหมือนก่อนแล้วก็ตาม

"คุณดู 'อิท' เหมือนกันเหรอ  หรืออ่านหนังสือ  คุณเป็นแฟนสตีเวน  คิง  ใช่ไหม  ผมชอบเขามากเลย  เขาเป็นนักเขียนคนโปรดของผม  ผมมีหนังสือของเขาอยู่หลายเล่ม  แต่ยังสะสมไม่หมดเลย  คุณมีเรื่องอะไรบ้าง  เล่าให้ผมฟังบ้างสิ"  เฮกเตอร์พูดรัวๆ จนเม็กเกือบจะฟังไม่ทัน  "นี่ผมไม่ใช่คนร้ายหรอกนะ  หน้าตาผมเหมือนคนร้ายหรือไง"

เม็กส่ายหน้า  มองชายหนุ่มเชื้อสายตะวันตก  ตาสีฟ้า  ผมของเขาสีดาร์กบลอนด์  ด้วยอะไรไม่ทราบ  เขาทำให้เธอนึกถึงแองจี  คงเพราะสีตา  แต่เธอว่าแองจีตาสวยกว่านี้เยอะ 

สวยและเย็นชา  ใจร้าย  ใจดำ...

"โอ้  ท่าทางคุณจะมีปัญหาหนักแฮะ  ไปหาที่นั่งก่อนไหม" 

เม็กผงะถอยเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะมาจับตัวเธอ  มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติเวลาเธอไม่ไว้ใจใคร  หลายครั้งมันทำให้คนอื่นคิดว่าเธอรังเกียจ  ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

"เอ่อ  ผมแค่...อยากช่วย  คุณหน้าซีดมาก  เหมือนจะเป็นลม"

"ฉันไม่เป็นไร  ขอบคุณ  คุณไปเถอะ  ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

"งั้นผมเรียกแท็กซี่ให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ"  เม็กยืนยัน  แต่เฮกเตอร์ยังคงพยายามจะช่วยเหลือ

"คุณแน่ใจนะ"

"ขอบคุณ  แต่ฉันจัดการเองดีกว่า"  เสียงคุ้นหู  เม็กหันไปมองตกใจ

"เธอเป็นน้องสาวของฉัน"  เลตันพูดเสริม  เฮกเตอร์มองเธอกับเม็กสลับกันเหมือนไม่เชื่อ  "ไม่เชื่อก็ถามเธอสิ  เม็ก  กลับบ้านกันเถอะ  ฉันหิว  และฉันปวดขามากด้วย"

เม็กกะพริบตา  มองลงตรงขาเลตัน  จึงเห็นว่าอีกฝ่ายถือไม้เท้าอยู่  ไม่รู้ว่าเดินตามหาเธอมาตั้งแต่ตอนไหนแล้ว  เห็นแบบนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด

"โอ้  คุณชื่อเม็กเหรอ..."

"เม็ก  กลับบ้าน  อยากให้ฉันแข็งตายอยู่ตรงนี้ใช่ไหม" 

เม็กกัดกระพุ้งแก้ม  มองเลตันอย่างเคืองๆ  เพราะอีกคนดันใส่ไม่ใส่เสื้อกันหนาวหนาๆ มา  แถมยังใส่กางเกงขาสั้นตัวเดิมอีกด้วย  เธอจึงต้องถอดผ้าพันคอตัวเองออกไปพันให้

"นิสัยไม่ดี"  เม็กกระซิบเบาๆ  ไม่ให้เฮกเตอร์ได้ยิน  เลตันยิ้มกว้าง  เหมือนไม่ได้รู้สึกเลยว่าทำให้ใครเดือดร้อนหรือโกรธ 

"แล้วพวกคุณจะกลับกันยังไง  ขาคุณ..."  เฮกเตอร์มองไม้เท้าเลตัน  และมองหน้าเม็ก  เขายังสนใจเธออยู่ 

"ขอบคุณที่ห่วง  แต่ฉันมีรถมา  อยู่ตรงนั้น"  เลตันพยักพเยิดไปทางรถสีดำที่จอดอยู่ชิดทางเท้าของสวนสาธารณะ  เม็กมองตามไปแล้วแทบจะวิ่งหนีไปเลย  ถ้าเลตันไม่จับแขนเอาไว้แน่น  เธอคงจะกัดเลตันแล้ววิ่งหายไปในความมืดถ้าเฮกเตอร์ไม่ได้อยู่ตรงนี้

นั่นมัน...มาเซราติ

"เฮกเตอร์ใช่ไหม  ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยดูแลน้องสาวของฉัน" เลตันพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพและรอยยิ้มที่ใครๆ ก็ต้องหลงเสน่ห์  ไม่ใช่แค่เฮกเตอร์  เม็กเองก็รู้สึกมันด้วย

"เอ่อ  ไม่...ไม่เป็นไรครับ  ช...โชคดีนะ"  ชายหนุ่มพูดติดอ่าง  ยกมือขึ้นโบกลาสองสาวที่ไม่ได้หันไปมองเขาสักนิดเดียว  เพราะมัวแต่จ้องกันเอง 

"ฉันไม่ใช่น้องสาวเธอ"  เม็กพูดลอดไรฟัน  พยายามดึงแขนตัวเองกลับมา  แต่เลตันมือแข็งมากเกินกำลังเธอ  "ฉันกำลังจะกลับอยู่แล้ว"

"เพิ่งรู้ว่าชอบคุยกับผู้ชายแปลกหน้า  ท่าทางจะคุยกันถูกคอนะ"

"ฉันไม่ได้..."  เม็กจะปฏิเสธ  แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ  "ใช่  ฉันชอบคุยกับเขา  สนุกดี  กำลังคิดจะไปเที่ยวกันต่ออยู่พอดี  แต่เธอมาเสียก่อน"

"โอ้  งั้นเหรอ  ฉันไม่ควรมาเลยใช่ไหม"

"ใช่" 

"อาห์  อย่างนั้นเอง"  เลตันพึมพำ  เผลอบีบแขนเม็กแน่นขึ้น

"นี่  ฉัน --"

"งั้นก็ตามสบายนะ  ถ้าจะไม่กลับก็ช่วยบอกหน่อยละ  จะได้ไม่ต้องเปิดบ้านไว้รอ" 

เม็กหน้าเหวอ  เพราะเลตันปล่อยเธอไว้ตรงนั้น  แล้วเดินไปขึ้นรถคนเดียว  เธอเหลียวซ้ายแลขวา  ไม่มีใครเลยแถวนี้  เฮกเตอร์คงกลับไปแล้ว 

แหงละ  ใครจะมามัวรออยู่

หญิงสาวเริ่มกลัว  เธอรีบเดินจ้ำออกจากสวนสาธารณะ  ไม่เห็นรถมาเซราติสีดำเงาวับนั่นแล้ว  เลตันคงบอกให้แองจีพาไปส่งบ้านแล้วแน่ๆ

"กลับเองก็ได้  ว๊าย!"  เม็กร้องกรี๊ดตกใจ  เธอเกือบโดนรถชน  อยู่ๆ รถสีดำก็มาปาดจอดตรงหน้า  ยังไม่ทันจะหายใจสั่น  กระจกรถก็ลดลง  เผยให้เห็นหน้าคนขับกับตาสีฟ้าเยือกเย็น

"ขึ้นรถ  อย่าริทำตัวเป็นเด็กไม่ดี  เม็ก"  แองจีพูดเสียงเย็น  เม็กยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี  กระจกอีกบานที่เบาะหลังก็ลดลงพร้อมเสียงพูด

"ไม่มีคนไปกินข้าวด้วยแล้วสิ  ไปกินด้วยกันไหม  มาเถอะน่า"

เม็กอยากจะดื้อต่อ  แต่เสียงบีบแตรไล่จากรถคันหลังก็ทำให้ตกใจ  แถมแองจีก็ไม่คิดจะออกรถด้วย  เธอจึงต้องเดินอ้อมมาขึ้นรถจนได้

แล้วมาเซราติก็แล่นออกไปอย่างนิ่มนวล  ไม่เหมือนเม็กที่จิตใจปั่นป่วนจนไม่อยากจะพูดอะไรกับใคร

"ถ้าคุณไม่อยากเจอฉันอีก  ฉันก็จะไม่ยุ่ง  และเราจะคุยกันแค่เรื่องงาน  ตกลงไหม"  แองจีพูดขึ้นระหว่างทาง  ตามองตรงไปข้างหน้า  ไม่ได้มองหน้าคนข้างๆ ที่ทำตาโต 

"เลตัน  เอาขาลง  ฉันมองไม่เห็นข้างหลัง"

เม็กหันไปมองคนที่เบาะหลังที่ยกขาข้างที่เจ็บขึ้นวางบนพาดบนพนักเบาะ  ขณะนอนเหยียดยาวตรงเบาะนั้น

"ฉันว่ามันบวมแหละ"  เลตันบอก  ดึงขาลงมาจับๆ สำรวจดู

"เพราะเธอเดินมากไง  ฉันบอกให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ  พรุ่งนี้นอนอยู่บ้านให้เบื่อไปเลยนะ"  แองจีบ่นยาว  เม็กแอบมอง  จึงเห็นเลตันทำปากขมุบขมิบล้อเลียน  แต่พอเห็นว่าเธอเห็นก็ยิ้มเขินๆ กลับมา  แล้วเม็กก็หันหลังกลับมามองด้านหน้า  พยายามไม่มองใบหน้าทะเล้นๆ นั้น

แต่สักพักก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆ  จากคนข้างตัว

"เขาเดินตามหาคุณมาเป็นชั่วโมง  ถ้าไม่ลำบากเกินไปก็ช่วยดูแลเขาหน่อยละกันนะเม็ก  ฉันคงไม่ต้องขอร้องใช่ไหม"

เม็กส่ายหน้าให้ดวงตาสีฟ้าที่เหลือบมามองจะเอาคำตอบ  เธอหันมองไปด้านหลัง  เห็นเลตันนอนหลับตาก่ายหน้าผากไปแล้ว  เสื้อผ้าก็บาง  ขาก็เจ็บ  แล้วออกไปตามหาเธอทำไม  เธอไม่ได้ไปไหนสักหน่อย

"นอกจากฉันแล้ว  เลตันก็มีแค่คุณ  เม็ก"  แองจีย้ำอีก  คราวนี้เม็กจึงยกมือขึ้นปิดปากคนพูดมาก  และพบว่าริมฝีปากนั้นยิ้มอยู่ใต้ฝ่ามือเธอ

ให้ตายเถอะ  ฉันกำลังเจอกับอะไรอยู่นะ  เม็กคิด  ปวดหัวตึ้บ



.............................................


เราสองสามคน   :02: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

22 พฤศจิกายน 2019 เวลา 06:19:37
ช่างใจกว้างเสียจริง จะยกแฟนให้ใครนี่มันต้องเข้มแข็งขนาดไหนกัน
แสดงความคิดเห็น