web stats

ข่าว

 


AGENT K.(Trick or Treat) Vol.2 - บทที่ 5 Lost In The Fire (1)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 07 มีนาคม 2019 เวลา 22:14:30 อ่าน: 104





บทที่ 5 Lost In The Fire (1)





"ต่อยมวยเหรอ"  คาโรลีนถาม  ตกใจ  เคย์ลดแก้วกาแฟร้อนลง  อมยิ้ม  พยักหน้าหงึกๆ  "คุณคะ  หน้าฉันจะเยินก่อนหรือเปล่า"

"ไม่หรอกค่ะ  ฉันสอนให้"  เคย์ตอบ  ยิ้มเอาใจแฟนสาว  คาโรลีนย้ายมาอยู่กับเธอแล้ว  ไม่ใช่เพราะถูกคุณพ่อคนใหญ่คนโตของเด็กสาวสั่ง  เป็นเธอเองก็อยากจะดูแลคาโรลีน  เธอได้กลิ่นไม่ค่อยดีบางอย่างเกี่ยวกับแก๊งคนจีนนั้นที่เพิ่งส่งเข้าคุกไปหยกๆ

ขอให้เป็นแค่โจรกระจอกในนิวยอร์กก็แล้วกัน

"คุณมีเวลาเหรอ" 

"ก็พอมี"

คาโรลีนยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก  เคย์จึงรู้สึกได้ว่าเธอตอบได้ไม่ดีพอ  การมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมันยากจริงๆ  โดยเฉพาะแฟนที่ไม่ใช่การแสดง  เธอเคยเล่นตามบทที่ถูกวางเอาไว้  ไม่เคยมีแฟนจริงๆ สักที  เธอไม่รู้ว่าควรต้องทำตัวยังไงกับแฟน  ทำแบบที่ไม่ต้องขัดใจตัวเอง  ทำแล้วเธอมีความสุขด้วย

"ไม่เป็นไรค่ะ  คุณแค่พาฉันไปสมัครก็ได้  ฉันไปเรียนเอง  จริงๆ ฉันก็ไม่อยากทำตัวว่างเกินไปเหมือนกัน"  คาโรลีนพูด  ลูบแก้มเคย์อย่างรักใคร่  เธอจูบตอบเมื่อเคย์แนบริมฝีปากลงมา  ครางรับฝ่ามือที่ขยำหน้าอก  ดีใจที่เรายังอยู่บ้านกัน  ไม่อย่างนั้นเธอต้องอายคนแน่ๆ 

"คุณว่าฉันตัวนิ่มไปเหรอ" 

เคย์คำรามปฏิเสธคำถาม  พลางขบเม้มลำคอขาวสว่างรับกับแสงยามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าตาเพนต์เฮ้าส์ของเธอ  การตื่นมาแล้วเจอคนที่อยากเจอแต่เช้ามันเป็นอะไรที่วิเศษมาก  เธอหวังให้ตัวเองไม่เบื่อมัน  หรือเบื่อหน้าคาโรลีนเสียก่อน

"แล้วเบื่อฉันหรือยัง"

"ถ้าเบื่อจะแก้ผ้าให้คุณแบบนี้เหรอ"  คาโรลีนย้อน  แอ่นอกพลางกัดปากตัวเองมองเคย์กินนมจากเต้าตน  มือเล็กทั้งลูบทั้งขยุ้มเส้นผมสีน้ำตาลอมแดงของอีกฝ่ายอย่างมีอารมณ์  กางเกงในเธอชุ่มไปหมดแล้ว  มันเสียวลึกเข้าไปข้างใน  เธอต้องการให้มีอะไรไปเติมเต็มมัน

"เคย์  ฉันโอเคนะ  ถ้าคุณจะแค่ชอบมีเซ็กซ์กับฉัน"

"ทำตัวให้มีค่าหน่อย  แคล"  เคย์ดุ  ยกเอวคนตัวเล็กขึ้นมาบนตักตัวเอง  จ้องตาสีช็อคโกแลตพร้อมกับสอดมือเข้าไปในกางเกงนอนขาสั้นบนตัวคาโรลีน  เด็กสาวหุบขาอัตโนมัติ  หนีบมือเธอไว้ไม่ให้เข้าไป 

"ฉันเสียว"  คาโรลีนพูดหน้าแดง  เคย์อมยิ้ม  จูบริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างเอ็นดูจนกระทั่งคาโรลีนไว้ใจยอมแยกขาออกให้เธอสัมผัสความสะพรั่งของกายสาว  เสียงครางกับเสียงลมหายใจติดขัดดังขึ้นตามการเคลื่อนไหวของมือเธอ  สะโพกคาโรลีนโยกตาม  ต่อมาก็ควบนิ้วเธอราวกับม้าตัวโปรด  กลิ่นเด็กสาวหอมฟุ้งเข้าจมูกเธอให้สูดดมจนชุ่มปอด  เสียงร้องขอให้เอาอกเอาใจดังอยู่ข้างหูเธอ  มันเป็นยามเช้าที่น่าสนใจมาก  ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอดคิดถึงใครอีกคนไม่ได้ 

ถ้าเป็นวาเลนเซียมันจะเป็นยังไงนะ  ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้คงดี

"เคย์  รักฉันบ้างได้ไหม  รักฉันสักนิดเถอะ" 

สุ้มเสียงตัดพ้อเรียกให้เคย์เงยหน้าขึ้นสบตาแฟนเด็กแล้วยิ้ม

"คุณน่ะ  ขำฉันเหรอ" 

"เปล่าค่ะ  ต่อไหม  หรือพอแล้ว" 

คาโรลีนไม่ตอบ  หลบสายตาขี้เล่นด้วยการโถมตัวเข้ากอดเคย์กับควบนิ้วที่ยังคาอยู่ในตัวเองต่อไป  เธอจิกหลังไหล่เคย์เมื่อความเสียวสุดๆ พุ่งเข้ามาปะทะ  รู้สึกว่าข้างในปั่นป่วนไปหมด  มันเต้นตุ้บตั้บบีบรัดสองนิ้วนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย  พอถึงจุดหมายแล้วเธอก็ได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นเบาๆ  แล้วยิ้มออกมาเพราะเคย์จูบขมับปลอบขวัญ

"รู้ไหม  ฉันสามารถทำแบบนี้ได้ทั้งวันทั้งคืนเลย  ถ้าเธอต้องการ"  เคย์กระซิบ  ลูบแผ่นหลังบางของเด็กสาวบนตัก  ร่างกายคาโรลีนอบอุ่นจนเธออุ่นไปด้วย 

"คนหื่น"  คาโรลีนว่า  หากยังซบบ่าเคย์แบบเด็กขี้อ้อน  เธอหัวเราะคิกคักและดิ้นหนีเพราะเคย์จั๊กจี้เอว  "เคย์  อย่าแกล้งสิ"

"ไม่ชอบเหรอ"

"ชอบค่ะ  รักด้วย"

"ฉันก็ชอบ"  เคย์ตอบ  คลอเคลียคาโรลีนเหมือนแมวอ้อนทาสรักของตัวเอง  "เธอทำให้ฉันขี้เกียจไปทำงาน  จะลงโทษยังไงดีล่ะ"

"ไม่ต้องมาอ้างฉันเลย  คุณเกเรเอง" 

"ฉันตื่นเต้น  เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันมีแฟนแบบนี้"

"ไม่จริงหรอก  คุณน่ะเหรอ"  โคโรลีนทำหน้าไม่เชื่อ  ดึงแก้มเคย์สองข้างจนยืด  แล้วหัวเราะเพราะหน้างอนๆ ของหญิงสาว  "โอเค  เชื่อก็เชื่อ  ไม่งอนนะคะ"

เคย์ยิ้ม  โล่งใจขึ้นนิดหนึ่ง  นิ้วยาวเกี่ยวเส้นผมสีดำสนิทไปทัดหูให้เด็กสาวที่มองเธอตาแป๋ว  น่ารักน่าฟัดเสียเหลือเกิน  "เธอต้องช่วยฉันด้วยนะแคล  สอนฉันให้รู้จักความรักในแบบเธอ  ที่ไม่ได้มีแค่เซ็กซ์อย่างเดียว"

"ค่ะ"  คาโรลีนตอบ  ดึงมือเคย์ออกจากกางเกงตัวเองและชูมันต่อหน้าเจ้าของ  "นี่อันดับแรกเลย  คุณต้องเลิกซุกฉันก่อน"

"ก็เธออุ่นดีนี่นา"

"ตรงอื่นก็อุ่นไหมคะ  ไม่ใช่แค่ตรงนั้นที่เดียว"

"ก็มันเสียวดีไม่ใช่เหรอ  ไม่ชอบเหรอ"

"ก็ชอบ  แต่ว่า..."  เด็กสาวเผลอตัวตอบ  แล้วตีไหล่คนขี้แกล้งไปแรงๆ อย่างมันเขี้ยว  "คุณน่ะ  ไม่เอาแบบนี้สิ  เคย์  ไหนคุณบอกว่าเราจะทำอย่างอื่นกันบ้าง  นอกจากมีเซ็กซ์ไง"

"แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ  ไปเที่ยวสวนสนุกอีกเหรอ"

"ไม่เอาแล้ว  ไปให้เจอฆาตกรโรคจิตอีกหรือไง" 

เคย์ยิ้มแห้งๆ อย่างนึกขึ้นได้  เธอดึงคาโรลีนมากอดอย่างหวงแหน  ถ้าวันนั้นคาโรลีนเป็นอะไรขึ้นมา  เธอจะทำยังไง  เธอไม่น่าบ้าจี้เอาแฟนไปใกล้ฆาตกรแบบนั้นเลย  เธอรู้สึกขอบคุณทิซิเฟอนีที่ช่วยปลิดชีพหมอนั่นให้ก่อนที่มันจะไปทำร้ายใครได้อีก

"แคล  เชื่อฉันบ้างนะ  เวลาฉันพูดอะไร  อย่าดื้อ  นะคะ"

คาโรลีนทำปากยื่นน้อยๆ  งอนแต่เข้าใจ  "ฉันแค่อยากช่วยคุณ"

"เวลาที่รู้ว่าเธออยู่บ้านและปลอดภัยนั่นแหละ  ช่วยฉันได้เยอะแล้ว  ฉันไม่ต้องการฮีโร่  ไม่ต้องการผู้วิเศษที่ไหน  แค่ผู้หญิงธรรมดาที่อยู่ข้างๆ ฉัน  กอดฉันและบอกกับฉันว่า 'ไม่เป็นไรนะ'  แค่นั้นก็พอ"  เคย์พูด  จูบหว่างอกคาโรลีน  ซุกจมูกไว้ตรงนั้น  สูดดมกลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกสงบอย่างน่าแปลกใจ  มือเล็กอบอุ่นของคาโรลีนลูบศีรษะเธอเหมือนปลอบเด็กเล็กๆ  เคย์น้ำตาซึม  รู้สึกคิดถึงแม่ขึ้นมาอีกแล้ว 

"ก็ได้ค่ะ  ฉันจะไม่ดื้อกับคุณแล้ว  ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจ"

"ฉันเป็นห่วงเธอนะ  ไม่ได้อยากจะบังคับ" 

"รู้แล้วค่ะ"  คาโรลีนตอบเสียงใส  ประคองหน้าเคย์มาจูบปากเน้นๆ อีกทีแล้วผละออก  ลุกขึ้นพร้อมกับดึงเคย์ขึ้นมาด้วย  เธอหัวเราะหน้าแดงเพราะกางเกงนอนเกือบจะร่วงลงจากสะโพก  เคย์แกล้งดึงมันลงแต่เธอจับเอาไว้ทันก่อนจะได้โชว์น้องสาวขาวๆ ที่ดูแลมาอย่างดีจนขนสักเส้นก็ไม่มี  แต่เธอกลับชอบบิกินี่แว็กซ์ของเคย์มากกว่า  มันเซ็กซี่ดี

"ลุกขึ้นเถอะ  ไปอาบน้ำกัน"

"อาบด้วยกันเหรอ"

"ค่ะ  อาบอย่างเดียวนะ" 

เคย์พยักหน้าหงึกๆ เหมือนเด็กดี  แต่ตาเป็นประกายไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดเดียว  คาโรลีนเห็นมัน  หากก็ทำเป็นไม่เห็นและช่วยเคย์เก็บแก้วกาแฟกับจานอาหารเช้าที่เกือบจะกินไม่หมดของเราไปล้าง  เธอพอใจกับการถูกเคย์จ้องหน้าอก  สะโพก  ก้น  ระหว่างช่วยกันทำความสะอาดครัว  ชอบใจที่เคย์แทบจะอุ้มเธอไปห้องน้ำด้วยกัน  และหวังว่าทุกอย่างพวกนี้คงจะไม่จบเร็วเกินไปนัก 

.....................................................

บีเอ็มดับเบิลยูสีดำแล่นเข้ามาจอดต่อท้ายรถอีกคันที่เธอรู้ว่าเป็นของใคร  เดน่าส์คงโดนเรียกมาก่อนเธอ  หรือเธอมาช้ากว่าเพราะติดไปส่งคาโรลีนที่มหาวิทยาลัยมา  คาโรลีนไม่ได้ขอให้ไปส่งหรอก  เธออยากไปเอง  พอไปส่งเสร็จแล้วเธอก็แจ้งกับทางคนของมิสเตอร์เบให้ดูแลคาโรลีนต่อ

เคย์โชว์บัตรประจำตัวทันทีที่โดนเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นกั้นไม่ให้เข้าไป  เขาจ้องหน้าเธอสลับกับรูปในบัตรอย่างไม่เชื่อถือจนกระทั่งเจ้าหน้าที่อีกคนที่ดูอาวุโสกว่ามากระซิบข้างหู  เขาจึงยกเทปกั้นสีเหลืองขึ้นให้เธอก้าวเข้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก  หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงหงุดหงิดนิดหน่อย  แต่ตอนนี้เธอเฉยๆ เสียแล้วถ้าใครจะไม่คิดว่าเธอเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ  วันนี้เธออารมณ์ดีด้วย

"อย่าถือสาเลยนะครับ  เขาคงไม่คิดว่าเอฟบีไอจะมายุ่งกับคดีเล็กๆ แบบนี้"  ตำรวจท่าทางอาวุโสคนเดิมเอ่ยระหว่างเดินนำทางเคย์เข้าไปในจุดเกิดเหตุ  เธอแค่พยักหน้าเฉยๆ  ไม่ได้ออกความเห็นและไม่ได้ถามชื่อเขา  แต่เดาจากสายตาเขาที่มองเธอแล้ว  เขาเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกันว่าเธอเป็นเอฟบีไอจริงๆ  เธอดูเด็กเกินไปและหน้าตาดีเกินไป  อย่างหลังนี้วิกเตอร์เคยพูดไว้  แล้วเธอบอกว่าไม่เกี่ยวเลยเว้ย  หน้าตาเธอมีไว้เพื่องานสายลับ  ไม่ใช่ไว้มาเดินในเขตอาชญากรรมแบบนี้

"แล้วทำไมถึง --"

"โทษนะคะ  ฉันไม่ได้มาเพื่อตอบคำถาม"  เคย์แทรก  ผงกหัวขอตัวกับเขาเมื่อเห็นเดน่าส์นั่งยองๆ อยู่กับชายท่าทางเหมือนหมออีกคน  เธอตรงไปหาเดน่าส์และยิ้มทักทายคุณหมอสาวที่เงยหน้าขึ้นพอดี

"คราวนี้อะไรอีกคะ  ขอแบบสวยๆ ให้ฉันได้บ้างไหม"

"ฉันคิดว่าครั้งหนึ่งเธอเคยสวยค่ะ"  เดน่าส์พูด  เคย์เลิกคิ้วแปลกใจกับแววขุ่นมัวในดวงตาสีฟ้าอมเทา  แต่เดน่าส์กลับแนะนำให้เธอรู้จักกับหมอนิติเวชชายที่เป็นหมอประจำท้องที่นี้เสียก่อน  เขาชื่อวิลเลียม  รอยด์

"ช่วยบอกฉันทีว่าไม่มีการข่มขืน"  เคย์พูดก่อนที่นายแพทย์รอยด์จะได้เล่ารายละเอียดให้เธอฟัง  พอเขาส่ายหน้าและยิ้มเหมือนจะขำเธอนิดๆ เธอก็พอจะโล่งใจได้บ้าง  ถึงเธอจะไม่คิดว่าการเป็นห่วงคนที่ตายไปแล้วจะเป็นเรื่องตลก  อย่างน้อยเธอคนนี้ก็ยังเหลือศักดิ์ศรีของผู้หญิงก่อนตาย

"เธอโดนรัดคอด้วยคนที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลจนกระดูกคอแตก  และมีบาดแผลถูกช็อตด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้าหลายจุด  แต่แน่นอนว่าเธอเสียชีวิตด้วยการขาดอากาศหายใจ  หรือถ้าคุณอยากได้รายละเอียดมากกว่านี้  ผมต้องขอเชิญไปที่แล็บ"

"ขอบคุณค่ะ  รอยด์"  เดน่าส์ตัดบท  พยักหน้าให้เคย์พร้อมลุกขึ้น

เคย์เดินตามคุณหมอมายังมุมหนึ่งของเขตอาชญากรรมที่หลุดจากสายตาซอกแซกของคนอื่นๆ  แต่กลิ่นความไม่ชอบใจของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นก็ยังลอยมาเตะจมูกเธออยู่ดี  เธออยากมามากเลยสินะ

"ผู้กองบลูมไม่มาเหรอคะ"  เคย์อดถามไม่ได้  เดน่าส์ยิ้ม  ส่ายหน้าเป็นคำตอบ  เคย์แปลกใจแต่โล่งใจด้วย  "เธอเป็นคนส่งข้อความเรียกฉัน"

"เธอก็เรียกฉันมาค่ะ  แต่คนดูแลที่นี่..."  เดน่าส์พูดและใช้สายตาชี้ไปทางหญิงสาวอายุราวๆ สามสิบต้นๆ ท่าทางทะมัดทะแมงที่เดินตรงมาทางเราแต่หยุดทักทายนายแพทย์รอยด์ก่อน  เดน่าส์ลดเสียงลงขณะพูดต่อ

"ทีน่า  แกรมห์  นักสืบประจำเขตนี้  เธอดูแลที่นี่  ฉันคิดเอาเองนะว่าเธอคงไม่ค่อยกินเส้นกับผู้กองของเรานัก"

เคย์ฮัมอย่างเข้าใจแล้วก้มลงเมื่อเดน่าส์กระดิกนิ้วเรียก  เสียงเล็กๆ ที่กระซิบข้างหูเธอทำให้จั๊กจี้หน่อยๆ  แต่เธอแอบดีใจที่ตัวเองไม่ได้คิดลามกอะไรกับคุณหมอแล้ว  ต้องขอบคุณคาโรลีนหรือเปล่า

"ผู้ตายไม่ใช่ฆาตกรค่ะ  แต่เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น"

"คนพวกนั้น?"

เดน่าส์พยักหน้า  สีหน้าตึงเครียดแบบที่เคย์พอจะเดาได้ว่าทำไมเธอกับคุณหมอถึงถูกเรียกมาที่นี่  ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยสวยเป็นหนึ่งในกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า  "เทพีแห่งการล้างแค้น"

"ถูกเก็บง่ายไปนะคะ  ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่าจริง"

"ฉันคิดว่า  เกลือคงเป็นหนอนเหมือนกันค่ะ" 

"สกปรกจังเลย"

"ในโลกนี้มีอะไรที่สะอาดจริงๆ ด้วยเหรอคะ"

เคย์ยิ้มแหยๆ  "หยุดนะคะหมอ  ได้โปรดอย่าเลคเชอร์ฉันด้วยการอธิบายว่าตอนนี้มือฉันจะมีเชื้อโรคอะไรติดอยู่บ้างเลยนะ"

"แหม  รู้ทัน"  เดน่าส์พูด  หัวเราะคิกก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าฉับพลันพร้อมกับการปรากฏตัวของใครอีกคน

"คุณคงจะเป็นแพทย์หญิงมาวิส  กับคุณเจ้าหน้าที่พิเศษ..."

"เค (K) ค่ะ  แค่เคเฉยๆ"  เคย์ตอบด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรเกินเหตุซึ่งทำให้ได้รับรอยยิ้มกึ่งตำหนิมาจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นผู้มีอาวุโสมากกว่าเธอ  อาจเพราะเธอเลี่ยงไม่ยอมตอบชื่อจริงกับหล่อน  ให้แค่ชื่อรหัสไปเท่านั้น

"ฉันเข้าใจ  คุณเป็นคนพิเศษของเอฟบีไอ"

"แค่ลูกจ้างพิเศษเฉยๆ ค่ะ"  เคย์แก้และถูกศอกเดน่าส์กระทุ้งสีข้าง  คุณหมอเขม่นตาใส่เธอราวกับจะบอกให้หุบปากซะบ้าง 

"คิดว่าฉันคงไม่ต้องแนะนำตัวแล้วมั้ง"  ทีน่าพูด  วางท่าใหญ่โตเกินขนาดตัวที่สูงกว่าเดน่าส์ไม่มากนัก  และถือว่าเตี้ยกว่าเคย์อยู่หลายนิ้ว  เคย์คิดว่านักสืบแกรมห์คงเคยชินกับการพองตัวแบบนี้เพราะต้องอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงานและลูกน้องผู้ชายซึ่งส่วนใหญ่ค่อนข้างดูถูกผู้หญิง เดาได้จากที่เธอเจอมาเมื่อกี้กับเจ้าหน้าที่พวกนั้น

"แล้วสรุปว่าเกี่ยวกับพวกคุณไหมคะ"  นักสืบแกรมห์ถาม  หันหน้าไปทางเดน่าส์มากกว่าเคย์ที่แอบยิ้มล้อๆ เจ้าหล่อนจนเดน่าส์ต้องทำตาดุใส่ก่อนเอ่ยตอบคำถาม

"ฉันขอปรึกษาเจ้านายก่อนได้ไหมคะ"

"แต่ว่า..."

"ฉันจะทำตัวเล็กๆ ไม่ให้เกะกะการสืบสวนของคุณเลยค่ะ  ทีน่า"

"นักสืบแกรมห์สำหรับคุณค่ะ  คุณเค"

"ค่ะ  นักสืบแกรมห์"  เคย์ยอมตามน้ำ  แต่พอทีน่าสะบัดหน้าจากไปแล้ว  เธอก็อดทำท่าวางมาดล้อเลียนหล่อนไม่ได้ 

"เดี๋ยวก็โดนไล่แห่กันไปทั้งคู่หรอก"  เดน่าส์ปรามแต่เธอเองก็ขำด้วย

"แล้วสรุปคือเราต้องคอยตามก้นเธอเหรอคะ"  เคย์กระซิบกระซาบ  เลิกเล่นแล้ว  เปลี่ยนมาคอยสังเกตท่าทีของทีน่า  แกรมห์แทน

"ค่ะ  คงต้องแบบนั้น"  เดน่าส์ตอบ  "แต่คุณต้องพยายามอย่ากวนเธอให้มากนักนะ  เคย์  เธอไม่ไว้ใจคุณ"

"ฉันชินซะแล้วค่ะ"  เคย์ตอบ  ยักไหล่อย่างไม่คิดมาก  "ว่าแต่เธอแต่งงานหรือยังคะ"

"ไม่ทราบค่ะ  ฉันรู้แค่คุณมีแฟนแล้ว"  เดน่าส์ว่า  ส่ายหน้าให้เคย์ที่หัวเราะเก้อๆ แบบเด็กไม่รู้สึกผิด  "ฉันคิดว่าฉันคงต้องตามรอยด์ไป"

"ค่ะ  ฉันเห็นด้วย"  เคย์ตอบ  แต่ไม่ได้มองไปทางเดียวกับเดน่าส์ซึ่งสนใจกับหมอรอยด์และศพมากกว่า  "แยกกันตรงนี้เลยนะคะหมอ"

"ค่ะ  แต่จำไว้นะว่าจะไม่ --"

"ฉันจะไม่กวนเธอถ้าไม่จำเป็นค่ะ"

"อย่านะเคย์"  เดน่าส์พูดไล่หลังเคย์  แต่อีกฝ่ายไม่หันมามองเธอสักนิดเดียว 

นี่แหละ  ฉันถึงว่าศพน่าคบกว่าเยอะเลย

..............................................   


นานๆ จะมาที  เรื่องนี้ต้องใช้พลังงานสูงพอสมควร  หุหุหุ   :21: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

07 มีนาคม 2019 เวลา 22:41:00
หายไปนานซะลืมเลย เจ๊ส้มเปลือกหนาไม่มาซะได้
แสดงความคิดเห็น