web stats

ข่าว

 


Workaholics (แฟนฟิคชั่น) - บทที่ 10 Hope (2)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2019 เวลา 21:29:33 อ่าน: 106



บทที่ 10 Hope (2)






คริสตัลโผล่เข้ามาตอนเธอกำลังกินหอยแสนคาวแต่โคตรอร่อย  เธอไม่รู้ว่าน้องกลับบ้านแล้ว  เพราะคริสตัลย่องเข้ามาอย่างเงียบเชียบหรือเพราะเสียงไอรีนครางดังกลบเสียงเปิดปิดประตูจนหมด  เธอเพิ่งรู้ว่าน้องมายืนหัวโด่อยู่ในห้องโถงตอนไอรีนกรี๊ดลั่นและถีบเธอออกจากหว่างขานี่แหละ

โอ้  พระเจ้า!  เธอน่าจะชวนไอรีนขึ้นห้องในตอนที่ยังชวนกันไหว  และโซฟานรกนี่ก็ไม่น่าจะหันหน้าไปทางทางเข้าเลย

"คริส  ไม่ใช่นะคะ!  ไม่ใช่!"  เสียงไอรีนเอ่ยเร็วๆ เหมือนจะสำลักน้ำลายตัวเอง 

เจสสิก้าขมวดคิ้ว  ไม่ใช่บ้าอะไรล่ะ  กลิ่นเธอยังอยู่ในปากฉันอยู่เลย

"เอ่อ  ตามสบายค่ะ  ฉันแค่... เอ่อ  ฉันขึ้นห้องละ  เชิญต่อเลยค่ะ  ฉันไม่กวน"  คริสตัลพูดติดอ่าง  แล้วเสียงวิ่งขึ้นบันไดตึกๆ ก็ดังตามมา

เจสสิก้าได้ยินเสียงถอนหายใจเฮ้อ  เธอจึงเหล่มอง  ไอรีนก็จ้องเธอตาเขียว  มือจับหมอนอิงที่เอามาปิดช่วงล่างไว้แน่นเหมือนกลัวโดนใครขโมย

"ต่อไหม"  เธอถาม  เลิกคิ้วให้คนหน้าแดง  เธอรู้ว่าไอรีนอยากจะตอบว่าอะไร  ไม่มีใครอยากค้างเติ่งหรอก

"น้องคุณมาแล้ว"  ไอรีนพูดพลางกุมสาบเสื้อเชิ้ตที่กระดุมไม่ได้ติดสักเม็ด  แต่เจสสิก้ายังเห็นรอยนูนๆ ของยอดถันแข็งๆ  เพราะอารมณ์ใคร่ยังไม่ได้ผ่อนคลาย  เธอก็ยังอยากอยู่เหมือนกัน

"คริสมันไม่ลงมาหรอก  มันรู้  แต่ถ้าคุณจะเข้าห้องฉันก็ได้นะ"

"ห้องเถอะ  เจ  เกรงใจคริส"

เจสสิก้ายิ้มกว้าง  ลุกขึ้นจากพื้นอย่างร่าเริง  ฉุดไอรีนจากโซฟาและดึงหมอนอิงออกไป  เธอกัดปากตัวเองเมื่อไอรีนพยายามดึงชายเสื้อเชิ้ตมาปิดด้านหน้า  แต่ก็ทำให้เห็นก้นขาวๆ น่าฟัดแทน

"อย่ามัวแต่มองสิ  เดี๋ยวฉันกลับบ้านนะ"  ไอรีนเขิน  ไม่อยากพูดเลยว่าสายตาเจสสิก้าทำให้เธอแฉะแล้วแฉะอีก  และตอนนี้เธอต้องการมันมากแค่ไหน

"งั้นไปกันเลยค่ะ  อุ้มไหม"

"ไหวเหรอ"

"ไม่"  เจสสิก้าตอบหน้าตาย  แล้วเกือบตายเมื่อไอรีนปีนขึ้นมาขี่หลังเธอ  ไม่ฟังเสียงห้ามของเธอเลย  เซี้ยวนักแต่น่ารักฉิบหาย

"ดีนะที่ห้องฉันอยู่ชั้นล่าง  ไม่งั้นฉันหลังหักแน่"

"คุณว่าฉันตัวหนักเหรอ"

"เปล่าค่ะ  เบบี๋  มานี่กันดีกว่า  ฉันมีของขวัญให้คุณด้วย"

ไอรีนกำลังจะถามว่าอะไร  แต่เจสสิก้าวิ่งไปที่เตียงแล้วคุกเข่าลง  ล้วงมือเข้าไปข้างใต้  หยิบอะไรไม่รู้ซ่อนมาข้างหลัง  แต่เธอคิดว่าเธอรู้

"คุณจะเอาจริงเหรอ"

"ถ้าคุณต้องการ"  เจสสิก้าตอบ  มองคู่ขาสาวอย่างคาดหวัง  ไม่คิดว่าไอรีนจะหน้าแดงแจ๋และอึกอักพูดออกมา

"คือ...คุณอาจจะไม่เชื่อ  แต่ฉันไม่เคย"

ใช่  เจสสิก้าไม่เชื่อจริงๆ นั่นแหละ  ไอรีนดู...ช่ำชอง  ร่อนเอวเก่งแบบนี้น่ะเหรอ  ไม่เคย  ไม่จริงน่ะ!

"ฉันไม่รู้นะว่าคุณมองฉันยังไง  แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบ...แบบนั้น"

ของในมือเจสสิก้าแทบร่วง  หากเธอยังมีสติพอจะโยนมันทิ้งไปเอง  และรั้งเอวไอรีนเข้ามาหาตัว  ประคองใบหน้าสวยใสด้วยสองมือ  บรรจงจูบปากแดงๆ อย่างรักใคร่เอ็นดู  ไอรีนจูบกลับมาเขินๆ เหมือนอายที่เธอไปรู้ความลับเข้า

"หรือว่าของฉันหลวม"

"ปละ  เปล่าเลยค่ะ  ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ"  เจสสิก้าปฏิเสธเร็วๆ  จับมือคนสวยมานั่งบนเตียงด้วยกัน  พลางใช้เท้าเขี่ยของปลอมอันเบ้อเริ่มไปให้ไกลๆ ตา  กลัวไอรีนจะตกใจมันจนพานกลัวเธอไปด้วย

"แล้วทำไม  หรือคุณชอบ"

"เอ่อก็..."

"ถ้าคุณชอบ  อืม...ก็ได้นะ"  ไอรีนบอก  แต่หน้าซีดทันทีที่เหลือบตาไปมองของนั้น  นึกไม่ออกเลยว่ามันจะเข้ามาในตัวเธอได้ยังไง  ต้องเจ็บมากแน่ๆ  แค่คิดก็สยองแล้ว

เจสสิก้าเห็นสีหน้าไอรีนแล้วก็เผลอกลัวไปด้วยทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น  แต่ถ้าเธอจะบอกไอรีนว่า "หัวเด็กยังใหญ่กว่าเลยค่ะ"  ไอรีนคงจะมองเธอไม่เหมือนเดิม  คงจะเห็นเธอเป็นพวกหมกมุ่นเข้าขั้น  แต่มันก็เป็นความจริงส่วนหนึ่งนั่นแหละ

"ไม่เอาดีกว่า  เอาแบบธรรมดาก็ได้"  เธอตัดสินใจ  ไอรีนยิ้มพอใจ  แล้วเข้ามากระซิบข้างหู  มันจั๊กจี้จนเธอต้องหดคอหนี  เธอขนลุกซู่เพราะฟันเล็กๆ งับใบหูเธอผ่านเส้นผม 

โอ้  พระเจ้า!  ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนี้แซ่บมากแค่ไหน  แต่เธอรู้แล้ว

เจสสิก้าครางปากสั่น  ต้องคว้าหมอนมากัดไว้ระหว่างที่ไอรีนทำท่าเหมือนกำลังตรวจภายในให้เธอ  ไม่ใช่ด้วยปากเป็ดของหมอ  แต่เป็นปากกระต่ายไอรีนกับลิ้นเล็กๆ ที่แสนซุกซน  เธอสุขจนล้นจนทะลักออกมา  แถมไอรีนยังเลียปากตัวเองแบบนี้อีก

"คุณเซ็กซี่จังค่ะ  เจ"  ไอรีนพูด  ใช้ปลายนิ้วหยอกน้องสาวเจสสิก้าที่ไม่ใช่คริสตัล  แต่เป็นอวัยวะหนึ่งในตัวดีไซเนอร์สาวที่กำลังต้องการความสนใจมากเป็นพิเศษ  "ฉันเข้าไปได้ไหมคะ"

"ได้โปรดเถอะ  ไอรีน  อย่าถามฉันเลย"  เจสสิก้าตอบเสียงสั่น

"ถ้างั้นก็..."  ไอรีนจบคำนั้นด้วยจูบ 

เจสสิก้ารับรู้รสชาติตัวเองจากริมฝีปากนักข่าวสาว  มันคาวและทะแม่งๆ แต่เธอไม่สนใจ  เธอกำลังเมากับไวน์สองแก้วที่ดื่มไปก่อนหน้านี้และผู้หญิงบนตัวเธอที่ทำให้เธอร้องเสียงหลง  จากนั้นก็ครางอย่างลืมตัวไปกับจังหวะเข้าออกของนิ้วเล็กๆ อันทรงประสิทธิภาพ  และหลังจากเธอเสร็จ  เธอก็เอาคืนไอรีนจนสะอื้นอยู่ใต้ร่าง  แต่กอดเธอไว้ราวกับที่พึ่งสุดท้าย

เธอจูบขมับหญิงสาวอย่างเผลอตัว  ไอรีนปรือตาล้าๆ มองเธอราวกับจะเตือนเธอว่า  ไม่มีคู่ขาที่ไหนทำแบบนี้ให้กัน

"เอ่อ  ฉันขอโทษ..." 

"ไม่เป็นไรค่ะ  มานี่สิ" 

เจสสิก้าคิดอะไรไม่ออกแล้ว  ไอรีนจูบหน้าผากเธอและกดศีรษะให้นอนซบอกตัวเอง  มันนุ่มและอุ่นมากเลย  ขนาดมีเหงื่อก็ยังหอมมาก

ตายแน่ฉัน  ตายแน่ๆ  ผู้หญิงคนนี้อันตรายต่อหัวใจเธอจริงๆ

"ไม่ต้องกลัวฉันนะ  ถ้าวันไหนคุณไม่ต้องการฉัน  ฉันจะไป"  ไอรีนพูดอย่างอ่านใจเจสสิก้าออก  เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราสองคน  วางคางไว้บนศีรษะคนที่ซุกหน้ากับซอกคอเธอเหมือนเด็กขี้อาย  จากนั้นเราสองคนก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลียและผ่อนคลายอย่างที่ไม่ควรจะเป็น

.......................................................

คริสตัลเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นอีก  เธออยากให้มันดังกว่านี้  แต่กลัวหูตัวเองจะระเบิดเสียก่อน  แล้วเธอก็หรี่เพลงลง  ไม่มีเสียงนั่นแล้ว  เธอจึงถอดหูฟังอันมหึมาออกจากหัว  เกือบจะปามันทิ้งไปแต่เสียดายเงินที่ซื้อมาถ้ามันเกิดพังเพราะไปฟาดกับผนังเข้า  มันลากไอพอดของเธอไปด้วย  และทั้งสองอย่างก็จะพังพร้อมๆ กัน  ซึ่งหมายถึงเงินในบัญชีเธอจะลดลงตาม  เพราะเธอต้องไปซื้อมันมาใหม่อีก  เธอไม่ได้งกหรอกนะ  เธอแค่ไม่อยากใช้เงินไปโดยไม่คิดว่าเธอต้องเหนื่อยกับหัวจะพังขนาดไหนกว่าจะได้มันมา

เจสสิก้ากับไอรีนหยุดแล้ว  ความสงบของบ้านก็กลับบ้าน  โชคดีที่พี่เธอตัดสินใจย้ายไปนอนห้องข้างล่าง  ไม่งั้นมันต้องดังมากกว่านี้แน่ๆ  ห้องเก่าของพี่ติดกับห้องเธอ  ผนังก็ไม่ได้หนาอะไร  มันกั้นเสียงพวกนั้นไม่ได้

"นี่ถ้าฉันเป็นผู้ชาย  คงต้องวิ่งไปลากใครสักคนมาขย้ำแน่ๆ"  เธอคิดพลางส่ายหัวเหนื่อยใจ  ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานที่ยังเขียนอะไรไม่ออก 

อาจเพราะเจสสิก้าเป็นแบบนี้ก็ได้  เธอถึงไม่มีความรู้สึกอยากจะมีแฟนเลย  พี่เปลี่ยนแฟนบ่อย  เพราะพี่บอกว่าไม่ใช่แฟน  เป็นแค่คนรักสนุกที่ตกลงมาทำเรื่องแบบนั้นกัน  ก็ยังดีที่คนรักสนุกพวกนี้ไม่มีผู้ชาย  อาจจะมีแต่เจสสิก้าไม่พาผู้ชายเข้าบ้านเด็ดขาด  พี่เคยบอกไว้  เพราะเธออยู่  และสั่งห้ามเธอเอาใครเข้าบ้านด้วย  ของเธอจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ห้ามหมด

"ทีตัวเองนะ  เนี่ยเหรอ  เกรงใจน้องแล้ว"

คริสตัลถอนใจอีกทีพลางยืดตัวขึ้นนั่ง  ก้มลงมองตัวเอง  เธอลองดึงกางเกงดูแล้วนึกสมเพชตัวเอง  เธอไม่มีความรู้สึกอะไรเลย  ขนาดมีคนเล่นหนังสดให้ดูแทบทุกวัน  กางเกงในเธอไม่เคยเปียกเหมือนนางเอกในการ์ตูนสิบแปดบวกที่เคยขโมยจากห้องพี่มาอ่านเลยสักครั้ง  เธอเคยรู้สึกเหมือนกัน  ตอนเริ่มขึ้นไฮสกูล  อยากลองมีแฟนดูบ้าง  แต่มันก็เป็นความรู้สึกวูบวาบที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป  เธอไม่เคยสนใจผู้ชายที่พยายามจะมาใกล้ชิดมากกว่าเพื่อนเลยสักคน  แต่เธอมองผู้หญิงนะ  แค่มองนั่นแหละ  ไม่กล้าจะทำอะไร  ไม่อยากให้ใครมองว่าเธอผิดปกติ  ถึงในโรงเรียนจะมีผู้หญิงกับผู้หญิงจูบกันให้เห็นอยู่บ่อยๆ จนไม่น่าจะมีอะไรประหลาดอีกแล้วถ้าเธอจะทำบ้าง  แต่จะให้เธอทำกับใครล่ะ  เธอไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษนี่นา

แทยอน... ไม่ละ  คริสตัลส่ายหน้า  เธอรู้สึกกับแทยอนแค่เพื่อน  เหมือนเราคุยกันได้  เราคุยกันถูกคอ  แต่มันไม่ได้มีความรู้สึกใจเต้นแรงแบบตอนเธออยู่กับยุนอา  โดยเฉพาะสองสามวันมานี้ที่ยุนอาเริ่มมองเธออย่างเปิดเผยมากขึ้น  เธอรู้สึกว่าสายตานั้นมีความหมาย  มือยุนอาที่สัมผัสแก้ม  แตะไหล่  เวลาที่เรายืนใกล้กัน  แค่คิดถึงมันเธอก็...

"เฮ้ย  ฉิบหายละ!"  คริสตัลตกใจ  เธอรู้สึกถึงมันแล้ว  ถ้าเป็นผู้ชาย  เธอคงเห็นมันตั้งเด่และน่าตกใจกว่านี้แน่ๆ  แต่เธอเป็นผู้หญิง  แล้วทีนี้จะเอาไงดีล่ะ  เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น  จะให้ไปเคาะห้องถามเจสสิก้างั้นเหรอ

"ทำงานๆ  อย่าไปคิดถึงมัน"  เธอสั่งตัวเอง  พยายามไม่ใส่ใจมัน  หันกลับมาจ้องแล็ปท็อปต่อ  แต่เธอก็คิดอะไรไม่ออกตามเคย  เธอจึงเปิดลิ้นชัก  หยิบสมุดโน้ตที่เอาไว้จดงานกันลืมขึ้นมา  เปิดหน้าที่ต้องการ  และภาพที่เธอแอบสอดเอาไว้ก็ทำให้เธอยิ้ม

ยุนอากับบุลการี  อะไรสวยกว่ากัน?

"คุณต้องรับผิดชอบนะ  รู้ไหม"  คริสตัลกระซิบกับรูปที่จ้องกลับมา

ความรู้สึกแปลกๆ นั่นเบาบางลงแค่มองตายุนอาในภาพ  แต่เธอก็ยังคิดงานไม่ออกอยู่ดี  คริสตัลเหลือบมองนาฬิกาที่มุมจอแล็ปท็อป  ยังไม่ถึงเวลาอาหารเย็น  วันนี้เธอขอกลับบ้านมาก่อน  ไม่ใช่เพราะยุนอาบอกว่าจะกลับเร็วเนื่องจากมีนัดกินข้าวกับที่บ้าน (หมายถึงครอบครัว) อาจมีส่วนหน่อยๆ  แต่เธอก็อยากกลับมาตั้งสมาธิทำงานที่บ้านด้วย  เธอลืมเจสสิก้ากับไอรีนไป  ลืมไปว่าสองคนนี้จะต้องอยู่บ้านและทำเรื่องอย่างนี้กันจนแผนของเธอล้มไม่เป็นท่าแบบนี้

"งั้นก็นอนสักงีบละกัน"  คริสตัลคิด  ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปปีนขึ้นเตียง  เมินความรู้สึกไม่สบายตัวเพราะกางเกงในชื้นซึ่งไม่ได้เกิดจากเธอฉี่ราดไป  แล้วเอนตัวลงนอน  เธอแทบจะหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน  กระนั้นรูปภาพที่ถือไว้แนบอกก็ยังคงอยู่ที่เดิม  ใกล้กับหัวใจเธอ

.....................................................

ยุนอากลอกตาให้แทยอนที่มองมาขำๆ  เธอชักสีหน้าพลางทำท่ากลับไปว่าไม่ขำเลยสักนิด  ใครจะไปขำออกถ้าคุณต้องขอให้แฟนเก่ามาพบพ่อแม่  กินมื้อเย็นด้วยกันที่บ้านพ่อแม่เพื่อให้พวกท่านเลิกคะยั้นคะยอเธอไปดูตัวแต่งงาน  เลิกห่วงว่าเธออาจเป็นสาวแก่ขึ้นคานอยู่คนเดียวในตระกูล  ซอฮยอนก็ยังไม่ได้แต่ง  แฟนก็ยังไม่มี  พ่อแม่น้องยังไม่เคยวุ่นวายกับลูกแบบนี้เลย  เพราะซอฮยอนยังอายุไม่ถึงสามสิบเหมือนเธอไงล่ะ  ยุนอา!

มันเริ่มต้นจากตรงนี้กับความหวังดีของซอฮยอน  ญาติผู้น้องเห็นใจเธอที่ต้องทนไปดูตัวทั้งที่ไม่อยากแต่งงานและสนใจแต่ทำงานจึงเสนอเพื่อนของน้องมาให้  น้องรู้ว่าเธอไม่คิดมากเรื่องเพศ  แถมยังเคยเห็นเธอควงสาวบ่อยๆ  เลยแนะนำให้รู้จักแทยอน  น้องบอกว่าแทยอนไว้ใจได้  และก็ได้จริงๆ  แต่ก็เป็นเธอเองที่ดันอยากเปลี่ยนแฟนกำมะลอให้เป็นแฟนตัวจริง  สุดท้ายก็ไม่รอด  ไม่ใช่เพราะแทยอนหรอก  เพราะเธอนี่แหละ  เธอรักใครไม่เป็น

"ยุนกับแทขอตัวกลับก่อนนะคะ"  ยุนอาพูด  คว้าข้อมือแทยอน  เตรียมจะพาออกจากบ้าน  แล้วพ่อก็พูดโพล่งขึ้นมาเหมือนสายฟ้าฟาดเธอ

"แต่งกันได้แล้วนะ  คบกันมายังไม่นานพอหรือไง"

ยุนอาแทบจะสลัดมือออกจากแทยอนเหมือนที่แทยอนก็อยากจะสลัดเธอออกในเวลาเดียวกัน  แต่พวกเธอทำได้แค่ยิ้ม

"ว่าไง  ยุน  เมื่อไหร่"

"เอ่อ  ยุนคิดว่า..."

"หนูยังไม่พร้อมค่ะ  คุณลุง  ขอทำงานอีกสักพักนะคะ  แต่งงานมันเรื่องใหญ่มากเลย"

"ใหญ่ตรงไหน  ก็แค่ --"

"เพราะฐานะของหนูค่ะ" แทยอนชิงตอบเอง  ไม่ไว้ใจยุนอาที่ท่าทางจะสติแตกไปแล้วเรียบร้อย  "หนูควรจะเก็บเงินให้ได้มากกว่านี้ก่อน  ถ้าจะให้ยุนมาออกเงินให้หมดทุกอย่าง  หนูไม่สบายใจแน่ค่ะ"

"ทำไมล่ะ  ยุนมันมีเงินก็ให้มันออกไป  ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"เป็นสิคะ  เดี๋ยวคนอื่นก็ว่าหนูเกาะลูกสาวคุณลุงกินน่ะสิ"

"พ่อไม่เห็นจะแคร์  และเลิกเรียกลุงได้แล้ว  เรียกพ่อสิ"

คราวนี้ถึงตาแทยอนไปไม่เป็นบ้าง  เธอได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพียรส่งซิกให้ยุนอารู้ว่าต้องการความช่วยเหลือ  ยุนอาก็ยังแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้จนกระทั่งเธอแอบหยิกเอวให้สะดุ้ง

"พ่อคะ  อย่าไปตอแยแทเลยค่ะ  เดี๋ยวเขาอยากเรียกพ่อแบบนั้นเมื่อไหร่  เขาก็เรียกเองแหละค่ะ  แต่วันนี้ยุนต้องพาแทกลับจริงๆ แล้วค่ะ  พรุ่งนี้แทมีประชุม"

"เอาไว้โอกาสหน้าหนูจะมาใหม่นะคะ  รักษาสุขภาพด้วยค่ะ"

กว่าเราสองคนจะได้ออกมาจากบ้าน  เราก็เหนื่อยกันแทบแย่

"ขอบใจมากนะ  แทยอน  เธอช่วยชีวิตฉันไว้เลย"  ยุนอาเอ่ยเมื่อขึ้นรถเรียบร้อยและเตรียมจะพามันกลับสู่ถนน  เธอเหลือบมองแทยอนที่นั่งเฉยระหว่างหมุนพวงมาลัย  "เป็นอะไร  ง่วงแล้วเหรอ  เพิ่งสองทุ่มเอง"

"คุณควรบอกความจริงกับท่านนะ"  แทยอนพูด  หันสายตาจากหน้าต่างด้านข้างมาสบตาคนขับ  "จริงๆ นะยุนอา  ฉันไม่ได้ล้อเล่น  คุณควรบอกพ่อคุณได้แล้ว  ไม่งั้นเวลาคุณจะแนะนำคนใหม่ให้ท่านรู้จักมันจะยาก"

"ฉันยังไม่คิดจะแนะนำใครเร็วๆ นี้"

"แน่ใจนะ"

ยุนอาพยักหน้าทื่อๆ  ทำมึนจนแทยอนกลอกตา

"งั้นคุณก็ต้องระวัง  อย่าคิดว่าแค่กินมื้อเที่ยงแล้วคนจะไม่คิด"

"โอ้  นี่เธอรู้ด้วยเหรอ"

แทยอนขมวดคิ้ว  สั่นศีรษะไปมา  "ไม่ใช่ฉัน  ฉันไม่ใช่สตอล์กเกอร์  ยายทิฟฟานี่นั่น  หล่อนเห็นคุณขึ้นรถไปกับ..."

"คริสตัล  ใช่  แล้วไงล่ะ"  ยุนอาทำท่าก้าวร้าวแบบเด็กวัยรุ่นถูกแม่จับได้ว่าแอบไปนัวเนียกับหนุ่มหล่อแต่เป็นนักเลงหัวไม้และไม่มีอะไรดี 

"ไม่แล้วไงหรอกค่ะ  มันเรื่องของคุณ  แค่อยากจะบอกว่าความลับมันไม่มีหรอกนะคะ  หรือถ้าคุณไม่ได้จะให้มันเป็นความลับอยู่แล้ว  ครั้งหน้าคุณก็พาคริสตัลมาแทนฉัน  จะได้จบๆ ไป"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"  ยุนอาพูด  อาการหงุดหงิดกลายเป็นความผิดหวังในสีหน้าและดวงตาจนแทยอนรู้สึกแย่ไปด้วย  "ไม่มีอะไรหรอก  มันแค่เร็วไปน่ะ  คริสตัลยังเด็ก  ยังไม่รู้อะไรเลย"

"ถ้าคุณชอบเขาจริง  ก็ใจเย็นหน่อยละกัน  เขาเป็นคนน่ารัก"

"แล้วเธอล่ะ  เธอไม่ได้ชอบเขาเหรอ  ถ้าเธอชอบเขาก็ --"

"มันอยู่ที่เขาค่ะ  ไม่ใช่ฉัน  เพราะงั้นคุณไม่ต้องคิดมากหรอก"

ยุนอามองหน้าแทยอนหวังจะให้แน่ใจ  แต่เธอก็ต้องหันกลับไปมองถนนก่อนรถจะไปชนกับใคร  ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยายามสังเกตสีหน้าของอดีตแฟน  แทยอนเฉยจนเธอไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดอะไร  และไม่อยากจะคิดไปเองด้วย  เธอยังห่วงความรู้สึกแทยอนอยู่

"คุณไม่ต้องห่วงฉันนักหรอก  เราไม่ได้ชอบกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง  คุณกับฉันมันเป็นแค่ของปลอม"

ยุนอาพยักหน้าใจลอย  แล้วปล่อยให้ความเงียบเป็นเพื่อนเราไปตลอดทางจนกระทั่งแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน



........................

เพราะรักมันซับซ้อน   :21: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

19 กุมภาพันธ์ 2019 เวลา 21:47:24
นึกไม่ออกว่าดีไซเนอร์ป๋า ขาหื่น จะมารักกับแทยอนหลอดนีออนมีชีวิตนี่ได้ยังกัน
แสดงความคิดเห็น