web stats

ข่าว

 


อีกครึ่งของหัวใจ : ตอนที่แปด

โพสต์โดย: ลำเนา วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2017 เวลา 12:31:10 อ่าน: 257

   นับเงินกดลิฟต์ซึ่งเป็นชั้นที่เป็นห้องพักของตัวเอง มองดูมิราที่กดเลขชั้นบนสุดแล้วก็กดซ้ำอีกทีชั้นที่นับเงินเพิ่งกดไปไฟดับลง นับเงินเอื้อมมือจะไปกดอีกครั้ง แต่ก็ถูกดึงมือเอาไว้

   "พักอยู่ชั้นบนสุดหรือ" นับเงินถาม

   "อือ แต่ที่จะพาไปน่ะ ดาดฟ้าไม่เคยขึ้นไปล่ะสิ สวยมากนะ" มิรายิ้มให้คนที่ยิ้มๆ เมื่อนึกถึงตัวเองที่ไม่เคยสนใจวิวทิวทัศน์มากนัก มีก็แค่เมื่อวันก่อนที่ออกไปยืนรับลมที่ระเบียงห้อง

   "อย่าว่าแต่ดาดฟ้าเลย วิวที่ห้องยังไม่ค่อยได้มองเลย กลับมาก็มืด ตื่นก็ออกไปทำงาน ไปโน่นไปนี่ บางทีก็คิดนะ ไม่รู้คิดงานได้อย่างไรความเป็นติสท์ไม่มีสักกะนิดเลย อันนี้พี่หนูเล็กด่าอยู่บ่อยๆ" นับเงินบอกพอดีกับที่ลิฟต์เปิดออก

   "ปะ หวังว่าดาวจะสวยนะ จะได้ช่วยให้คนแถวนี้แววตาสดใสขึ้น"

   นับเงินเดินดูวิวรอบๆ บริเวณดาดฟ้าของคอนโดมีเนียมที่พักอาศัยนึก ขำกับความไม่เอาไหนของตัวเองทั้งๆ ที่อยู่มาตั้งนานไม่เคยเลยที่จะได้สัมผัสความสวยงามกับบรรยากาศดีๆ แบบนี้ คนเข้ามาอยู่ที่หลังกลับกลายเป็นคนแนะนำให้มาเห็นความสวยงามในยามเย็น ซึ่งพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าในเวลาอีกไม่นานนัก นับเงินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้บริเวณนี้จะเป็นยอดตึก แต่ก็มีต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่จำนวนหนึ่งทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง และนึกขอบคุณคนที่พาขึ้นมา นับเงินหันมายิ้มให้กับคนที่เปิดเครื่องดื่มซึ่งประกอบไปด้วยน้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อย มิราจ้องมองไปยัง ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า

   "ผ่อนคอนโดเดือนละตั้งหลายสตางค์ อยู่แต่ในห้องไม่เคยรู้เลยว่าบนดาดฟ้าจะสวยขนาดนี้" นับเงินเดินมานั่งลงข้างๆ มิราที่ยิ้มน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไรสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงอาทิตย์ ซึ่งถูกตึกสูงใหญ่บดบังไปครึ่งดวง

   "ถามอะไรหน่อยได้ไหม" มิราหันมาทางนับเงินที่หันมาสบตากับมิราหลังจากได้ยินสิ่งที่มิราพูดขึ้น

   "ได้ แต่ตอบได้หรือเปล่าไม่แน่ใจ" นับเงินยิ้มจางๆ พอจะเดาออกว่า มิราคงสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างตัวนับเงินกับผู้หญิงอีกคน

   "ทำไมถึงชอบผู้หญิง" มิราถามโดยไม่ได้หันไปสนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตายังคงจ้องมองไปยังเส้นขอบฟ้า ถึงแม้ความมืดจะบดบังไปแล้วก็ตาม

   "ไม่รู้เหมือนกัน แล้วมิราล่ะ ทำไมถึงชอบผู้ชาย" นับเงินถามกลับ

   "รู้ได้ไงว่าชอบผู้ชาย" มิราตอบแล้วยิ้มน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจนับเงินที่หันมาทำคิ้วย่นใส่

   "เดาเอา หรือ ชอบผู้หญิง" นับเงินถาม

   "ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนเรื่องผู้ชายก็ตามวัยมั้ง สมัยเรียนก็มีบ้าง เริ่มทำ งานโตขึ้นมาหน่อยไม่ค่อยมีแล้ว มิราคงเรื่องมาก ปากไม่ค่อยดี" มิราหัวเราะ

   "เหมือนโดนด่าอ้อมๆ เน๊าะ"

   "จริงๆ มิราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แค่คุยกับเพื่อนแบบไม่เข้าใจว่า ทำไมคนอกหักต้องกินเหล้าเมา ใช่ว่าตื่นมาแล้วจะลืมได้หรือเปล่า ใช่ไหม ถ้าลืมได้คงไม่ไปยืนจูบกัน" มิราหันมายิ้มให้นับเงินที่ยิ้มจ๋อยๆ เมื่อได้ยิน

   "เห็นหมดเลยดิ" นับเงินถาม

   "เห็นท่าทางแปลกๆ นึกว่าจะเข้าไปร้องไห้ ตั้งใจว่าจะตามไปป่วนให้โมโห แต่พอดีเห็นโอเคอยู่ก็เลยออกมา ตกลงโอเคหรือเปล่า" มิรายิ้มจางๆ จ้องมองไปยังทิวทัศน์ตรงหน้าซึ่งเต็มไปด้วยตึกระฟ้า

   "ก็เห็นๆ อยู่ ถามหน่อยว่า ถ้าเป็นมิราจะโอเคไหม"

   "มิราไม่โอเค เลิกแล้วก็อย่าได้หวังจะมาถูกเนื้อต้องตัวอีก สตางค์ดูเหมือนเข้มแข็ง แต่ใจอ่อนนะ" มิราพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง นับเงินรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย เพราะก็ใจอ่อนและอ่อนไหวไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนของคนรักเก่า

   "เป็นเด็กฝรั่งก็ดีเหมือนกันนะ เข้มแข็งดี" นับเงินบอก

   "ถามจริงยังมีความหวังว่า เขา จะกลับมาอยู่หรือเปล่า" มิราถามแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนักเหมือนเป็นการพูดคุยทั่วๆ ไป แต่ค่อนข้างตรงๆ ไม่อ้อมค้อมเหมือนเม็ดขนุนกับยูถกา อาจจะเพราะโตมากับสภาพแวดล้อมแบบนี้

   "แค่อ่อนไหว ไม่ได้หวัง" นับเงินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นึกขอบคุณความมืดที่คงพอจะบดบังแววตาเศร้าๆ ของตัวเองไปได้บ้าง มิราดูจะเข้าใจในความคิดหรือความรู้สึก ซึ่งน่าแปลกทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน จริงๆ มันอาจะเกิดขึ้นตั้งแต่คืนที่ไปเมามายจนโดนว่ามานั่นแล้วก็ได้

   "มิราถามได้มาก แค่ไหน"

   "ก็ลองถามดู ถ้าอันไหนเราไม่อยากตอบ เราไม่ตอบได้ใช่ไหม" นับเงินหันมาทางคนที่จิบเครื่องดื่มที่เกือบจะหมดขวดแล้ว

   "สาวเจ้ากลับมาให้ความหวังอยู่" มิรายิ้มน้อยๆ แต่หันมายิ้มกว้างมากขึ้นให้กับคนที่นั่งทำหน้าจ๋อยให้เห็น

   "อือ" นับเงินมีเพียงเสียงอือในลำคอ

   "น่าจะดีขึ้นแล้วมั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น" มิรายิ้มๆ หยิบขวดเครื่องดื่มมากระดกรวดเดียวจนหมด

   "ทำไมถึงคิดว่าดีขึ้น คิดว่าเราดีใจที่น้องเค้ามาให้ความหวังอย่างนั้นหรือ" นับเงินไม่รู้ว่า มิราคิดอย่างไร แต่จากที่ได้คุยกันก็แสดงออกถึงความห่วงใย ซึ่งนั่นก็อาจจะเพราะเป็นเพื่อนร่วมงานกัน หรือเพราะนับเงินเป็นน้องของณฤดีที่มิราค่อนข้างเคารพและนับถือเป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง

   "เปล่า ก็พาไปซื้อเหล้า แต่เลือกมาแค่โซดาที่มีกลิ่นผลไม้ ถ้าไม่ดีขึ้นป่านนี้คงได้กระดกเพียวๆ หัวทิ่มไปแล้ว ดีเหมือนกันนะ มิราจะได้ไม่ต้องแบกไปส่งที่ห้อง" มิราหัวเราะ

   "แบ่งที่ดื่มอยู่ให้บ้างดิ" นับเงินยิ้มน้อยๆ ให้คนที่หันมามอง

   "ไม่ให้ ดื่มไปแล้ว จะมาดื่มได้ไง" มิราพูดเสียงเข้มมองดูขวดที่ถืออยู่ในมือ แล้วมองหน้าคนที่ยิ้มๆ แย่งขวดที่ถืออยู่ไปดื่มต่อ

   "ขี้งก พรุ่งนี้ซื้อใช้ให้ก็ได้" นับเงินอมยิ้ม

   "อยากดื่มไม่ซื้อมาเองล่ะ" มิราบ่นพึมพำ

   "คืนก็ได้" นับเงินส่งขวดคืนให้

   "ไม่เอาล่ะ ไปจูบกับคนนั้นมา มาดื่มขวดเดียวกัน แล้วจะมาส่งคืน"

   "รังเกียจว่างั้น" นับเงินแกล้งยื่นหน้ายื่นตาไปใกล้

   "มาก ดื่มโซดาแทนก็ได้ แต่มิราลงไปซื้อเบียร์ข้างล่างดีกว่า เผื่อสตางค์อยากนั่งคิดอะไรคนเดียวสักแป๊บ" มิราทำท่าจะลุกเดินไป

   "พอเถอะ นี่ก็แก้มแดงแล๊ว ว่าเราว่าเมาโง้นงี้ กินเบียร์เข้าไปอีกเมาแน่ๆ ขี้เกียจแบกไปส่งที่ห้อง" นับเงินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้แกล้งพูดต่อว่ามิราเหมือนที่เคยโดนว่ามาก่อน

   "งั้นเดี๋ยวไปเอาน้ำอัดลมที่ห้องก็ได้ รอแป๊บ ยังไม่กลับห้องใช่ปะ"

   "เจ้าค่ะ ตามสบายค่ะ" นับเงินบอก มิรายิ้มเดินกลับเข้าไปภายในตึก นับเงินจึงนั่งอยู่เพียงลำพัง ตอนที่มีมิราอยู่ด้วยหัวใจก็รู้สึกปกติดี แต่พอความเงียบเข้ามาแทนที่หัวใจก็รู้สึกรวนๆ ขึ้นมาอีก สัมผัสอุ่นๆ ของพิชชายังทำให้หัวใจอบอุ่นอยู่ นับเงินเอานิ้วมือแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากแล้วถอนใจ แต่ก็กลับมายิ้มได้เมื่อได้ยินเสียงของมิราเดินกลับมา

   "อะแฮ่ม" มิราหัวเราะ เมื่อเห็นนับเงินหันมายิ้มอายๆ ให้

   เม็ดขนุนกอดกระชับยูถกาที่ขยับตัวให้ใกล้ชิดมากขึ้น แต่ก็ยังคงนึกถึงนับเงิน เรียกว่ายังคงเป็นห่วงน่าจะดีกว่า ถ้ามิราช่วยดึงเวลากวนโมโห กวน ใจได้บ้างก็คงจะดีอย่างน้อยไอ้คนอกหักจะได้มีเวลาพักบ้าง

   "มิรา ก็น่ารักดีนะ" ยูถกาบอกกับเม็ดขนุนที่จูบเบาๆ ไปที่ศีรษะของคนที่ถูกกอดอยู่

   "คงห่วงสตางค์เหมือนกัน ว่าไปก็ถือว่าเป็นญาตินะ ว่าไหม"

   "พี่หนูเล็กอาจจะฝากให้ช่วยดูแลมั้ง" ยูถกาบอกกับเม็ดขนุน

   "ไม่หรอก ถ้าคนไม่อยากทำก็คงไม่ต้องสนใจใยดีก็ได้ หรือบางทีอาจ จะเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือเป็นเพื่อนไปแล้วก็ได้นะ ชอบต่อล้อต่อเถียงก็ใช่ว่าจะถึงขั้นไม่ชอบขี้หน้ากันไหม ยอมให้ติดรถกลับด้วยก็ถือว่าเป็นมิตรนะ" ยูถกายิ้มๆ เมื่อได้พูดถึงความมีน้ำใจ รวมถึงอัธยาศัยดีกับทั้งเม็ดขนุนและตัวเธอเอง แต่กับนับเงินอาจจะเพราะเรื่องคืนนั้นเลยทำให้ดูเหมือนจะไม่ชอบขี้ หน้ากันสักเท่าไร แต่คิดไปคิดมาก็จริงอย่างที่มิราพูด อกหักทำไมต้องกินเหล้า ไปหากาแฟกิน หาหนังสืออ่าน หาเพื่อนคุยก็ได้ นึกถึงตอนที่เม็ดขนุนเลือกที่จะไปเปิดร้านที่อื่น นึกว่าจะต้องแยกย้ายกันอย่างถาวร ยูถกาก็ไม่ได้คิดที่จะดื่มเหล้าจนเมามาย ตัวเม็ดขนุนเองก็เช่นกัน แต่กลับเลือกที่จะทำงานให้มากเสร็จงานก็หมดสภาพนอนหลับไป เวลาของการคิดถึงจะได้น้อยลง เมื่อนึกถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาเลยเงยหน้ามองสบตากับเม็ดขนุนแล้วพรมจูบเสียจนที่คนที่ถูกจูบยิ้มออกมา

   "เป็นอะไรไป อยู่ๆ ก็มาจูบ ทำอะไรผิดมาปะเนี่ย" เม็ดขนุนพูดแหย่

   "บ้า นึกถึงเรื่องของสตางค์ เลยกลับมานึกถึงเรื่องของเราสองคน ดีนะที่ตอนมีปัญหาไม่ไปเมา นึกไม่ออกถ้าไม่มีตัวเองตอนนี้เค้าจะเป็นอย่างไรบ้าง" ยูถกาเบียดตัวเข้าหาเม็ดขนุนให้แนบแน่นขึ้นอีก

   "หนุ่มๆ ตอมกันหึงอะดิ"

   "หวงอะดิ น้ำเสียงแบบนี้" ยูถกาพูดยิ้มๆ

   "ยูว์ล่ะ หวงเราไหม" เม็ดขนุนถาม

   "หลังๆ เป็นห่วงมากกว่า ทำงานเยอะไปนะ เราน่ะ เพิ่งจะหยุดทำก็วันนี้ ถ้าไม่ไปหาสตางค์ล่ะก็ คงนั่งทำงานทั้งวันใช่ไหมล่ะ" ยูถกาพูดเหมือนบ่นระคนเป็นห่วง

   "มียูว์ดูแลดี เราไม่เป็นไรหรอกน่า เข้านอนก็พร้อมกัน ตื่นก็พร้อมกัน ไม่ได้นอนดึกสักหน่อย เชื่อฟังจะตายไป" เม็ดขนุนอมยิ้ม

   "ดีมากค่ะ ไอ้เม็ดหนุน แต่เรื่องนอนเร็ว ยูว์ไม่ได้เป็นคนชวน ตัวเองนั่นแหละตัวดีขึ้นมากว่าจะได้นอน บางวันงอแงจนดึกดื่น รู้ตัวหรือเปล่า" ยูถกายิ้มๆ รู้ว่าแก้มแดง รู้สึกอายกับคำพูดของตัวเอง จึงแนบใบหน้าไปกับเนินอกของเม็ดขนุน

   "แฟนน่ารักขนาดนี้ จะรีบนอนไปไหนล่ะเนอะ" เม็ดขนุนดึงตัวยูถกาให้ขึ้นมาทับอยู่บนตัวของเธอ

   "ขอบคุณนะที่ไม่ได้รักเพียงแค่ยูว์ ยังรักและดูแลไปถึงคนรอบๆ ตัวยูว์ด้วย รักนะไอ้เม็ดหนุน ไม่ต้องมาทำตาวิบวับ ปิดไฟนอนได้แล๊ว"

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น