web stats

ข่าว

 


Immortals 4 (Sparkle 7) - บทที่ 5 Hunter (1)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 28 มิถุนายน 2019 เวลา 22:57:02 อ่าน: 103



บทที่ 5 Hunter (1)






"เฮ้  ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย"  สเตฟานี่พูดพลางกระชากกุญแจมือที่ล็อกแขนทั้งสองของเธอไว้กับเก้าอี้  ชายร่างใหญ่เบื้องหน้าไม่มีรอยยิ้ม  เขาเอาแต่เช็ดมีดสั้นเล่น  แถมยังทำท่าเหมือนจะซ้อมปามาทางเธอ 

"แค่เงินไม่กี่ล้าน  ฉันหามาคืนได้น่า  ปล่อยฉันไปเถอะ  เอาโทรศัพท์มาให้ฉันก็ได้  ฉันจะโทรไปบอกให้คนโอนเงินมาให้"

"พูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว  สเตฟ"  เสียงผู้หญิง 

สเตฟานี่หูผึ่ง  ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดเหล็กมา  รองเท้าบู๊ตหนังสีน้ำตาลมีส้นแบบที่เธอชอบ  ชอบใส่เองและชอบผู้หญิงที่ใส่มัน 

"เฮ้  เมเรดิธ"  เธอทัก  สาวผมดาร์กบลอนด์ส่งยิ้มให้  หากสเตฟานี่รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากมัน  และแสร้งทำเป็นไม่กลัว  "เธอมาก็ดีแล้ว  ช่วยบอกพ่อยักษ์นั่นให้ปล่อยฉันหน่อยสิ"

"ฉันก็อยากทำหรอกนะ  แต่ไม่ได้"  เมเรดิธตอบ  รอยยิ้มเลือนหาย  หันไปแบมือขอมีดสั้นมาจากชายร่างใหญ่  สเตฟานี่ตัวเกร็งเมื่อปลายมีดแหลมๆ สัมผัสผิวแก้ม  "เงินล่ะ  สเตฟ  เธอรู้ไหมว่า  มันเท่าไหร่แล้ว  ที่เธอเป็นหนี้เรา"

"ฉันก็จะเอามาให้อยู่ไง  ขอแค่เธอปล่อยฉัน"

"เธอมีเงินเหรอ"

สเตฟานี่ชะงัก  หน้าชาเหมือนโดนตบทั้งที่เมเรดิธขยับมีดออกห่างจากหน้าเธอไปแล้ว  ดูเหมือนข่าวว่าเธอถังแตกจะกระจายไปเร็วมาก  ถึงว่าตอนนี้ไม่มีใครรับเครดิตจากเธอเลยสักคน  ไม่ว่าจะไนต์คลับไหน  บ่อนไหน  หรือทิฟฟานี่เป็นคนบอก  ไม่หรอก  น้องฝาแฝดเธอไม่ทำแบบนั้นแน่

"ฉันรู้ว่าตระกูลเธอร่ำรวย  แต่ไม่ใช่เธอ  ที่รัก  หรือเธอจะไปเบิกเงินจากกองกลางมาจ่ายล่ะ  คนที่ดูแลเงินเขาจะยอมหรือ  ได้ข่าวว่าไม่ค่อยเป็นที่รักที่นั่นสักเท่าไหร่นี่นา"

"ขอโทรศัพท์ให้ฉัน"

เมเรดิธทำหน้าตาเหมือนได้ยินอะไรที่ตลกมาก  จากนั้นก็หันไปหาผู้คุมนักโทษ  "แท็บ  นายคิดว่าเราควรจะให้โทรศัพท์สเตฟไหม"

"เฮ้  ทำไมต้องไปถามเขาด้วยล่ะ  มันก็แค่ --"

"เพราะเธอมันจอมตุกติกไงล่ะ"

สเตฟานี่สะดุ้ง  ปลายมีดหวนกลับมาจี้ลำคอเธอเลยคราวนี้  "นี่เธอคงไม่อยากทำแบบนี้หรอกใช่ไหม  เราพูดจากันดีๆ ก็ได้  ถ้าฉันตายไป  เธอก็ไม่ได้เงินนะ  เจ้านายเธอต้องไม่ชอบใจแน่"

"หุบปาก!"  ชายชื่อแท็บตวาด  ทำท่าจะเอาที่ชอร์ตไฟฟ้ามาจี้เธอเหมือนตอนที่จะลากเธอลงมาที่นี่  แต่เมเรดิธห้ามไว้  และซุบซิบอะไรบางอย่างกับเขา  สเตฟานี่พยายามฟังว่ามันคืออะไร  แล้วเธอก็จับใจความได้ว่า  ยายคนดูแลบ่อนเถื่อนกำลังใช้เธอล่อให้ใครบางคนมาติดกับ

"ฉันหาเงินให้เธอได้  เมเรดิธ  แค่ปล่อยฉัน"  สเตฟานี่พูด  เหลือบมองที่ชอร์ตไฟฟ้าในมือแท๊บหวั่นๆ  หมาป่าอย่างเธอไม่ถูกกับของพวกนี้นัก  "หรือเธออยากได้อย่างอื่น  แค่บอกมาว่าอะไร"

"แบล็กวูล์ฟ"  เมเรดิธตอบ  สีหน้าจริงจังมาก  สเตฟานี่นิ่งไปนานก่อนจะแผดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนคนเสียสติ

"หุบปาก!"  แท๊บตวาดอีกครั้ง  เมื่อสเตฟานี่ไม่หยุดหัวเราะ  เขาจึงใช้ที่ชอร์ตไฟฟ้าชอร์ตเธอจนกระตุกไปทั้งตัว  กระนั้นเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวก็ยังฉีกยิ้มในแบบที่ทั้งเขาและเมเรดิธรู้สึกขนพองสยองเกล้า

"หยุดยิ้ม!  ไม่งั้นฉันจะชอร์ตแกอีก  นังหน้าขน!"  เขาตะโกน  ตั้งท่าจะชอร์ตเธอซ้ำ  หากกลับชะงักเพราะรอยยิ้มเหมือนคนบ้าที่เห็น  เมเรดิธเองก็เริ่มมองซ้ายมองขวาราวกับกลัวว่าใครจะโผล่มากระชากหัว

"เธอมีกี่คน"  สเตฟานี่ถาม  รอยยิ้มคลุ้มคลั่งยังคงอยู่  เธอจ้องหน้าเมเรดิธซึ่งหน้าซีดปากสั่นไปหมดแล้ว  "เราเคยอยู่กันอย่างสงบแท้ๆ  เธอไม่น่าหาเรื่องเลยนะ  ใครจ้างเธอมา  เขาบอกเธอหรือเปล่า  ว่าถ้าเธอตายจะได้เงินเท่าไหร่  ทำประกันชีวิตไว้เยอะไหมเนี่ย  ถามจริง"

"ไม่ต้องมาขู่ฉันนะ  ฉันไม่กลัวหรอก  ฉันมีอาวุธ  และพวกข้างบน"

ยังไม่ทันสิ้นเสียงเมเรดิธดี  ร่างหนึ่งก็กลิ้งลงบันไดมา  เลือดท่วมไปทั้งตัว  เมเรดิธโยนมีดสั้นทิ้ง  รับที่ชอร์ตไฟฟ้าไฟแรงสูงมาจากแท๊บ  พอดีกับอีกร่างกลิ้งตามลงมาทับร่างแรก  หญิงสาวเหงื่อชุ่มมือจนแทบจับอาวุธไว้ไม่ได้  กระนั้นก็ยังไม่วายหันมาข่มขู่เชลย

"นี่  ฉันจะเตือนในฐานะที่เราเคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ  หนีไปซะ  เธอสู้เขาไม่ได้หรอก  อย่าเอาความสาวความสวยมาทิ้งตรงนี้เลย"

"อย่ามาขู่ฉันนะ --"  เสียงพูดของหญิงสาวขาดหายเพราะเสียงกรีดร้องของตัวเอง  ดวงตาเธอเบิกโพลงมองศีรษะที่กลิ้งลงมาตามบันได  ต่อมาก็ร่างไม่มีหัว  "ปะ  เป็นไปไม่ได้   มะ  ไม่จริง"

"โอ้  แต่ฉันว่ามันเป็นเรื่องจริงนะ  เมเรดิธ"  สเตฟานี่พูดแทบจะพร้อมกับเพดานไม้ทรุดตัวลงเหมือนโดนของหนักทุ่มใส่จนพังพินาศ  ฝุ่นฟุ้งไปทั่วจนมองอะไรไม่เห็น  เมเรดิธกับแท๊บโบกมือไล่ฝุ่นที่บังตาออก  หากพวกเขาก็เสียใจทันทีเมื่อมองเห็น  แสงสองสีที่เรืองขึ้นมาท่ามกลางฝุ่นควัน

"มองสิ  เมเรดิธ  อยากเจอเขาไม่ใช่เหรอ"

"ไม่!!!"  เมเรดิธกรี๊ดดังลั่น  เธอมองไม่เห็นอะไรเลย  นอกจากร่างใหญ่โตของแท๊บที่ล้มตึงลงตรงหน้า  และศีรษะของเขาหายไป  มันกลิ้งมาชนกับเท้าของเธอ  หญิงสาวสะดุ้งหลบ  ร่างไปกระแทกบางอย่างด้านหลัง  เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง  เธอก็ได้เห็นผู้ที่เธอเรียกร้องอยากเจอมาแสนนาน  และอาจเป็นภาพสุดท้ายที่เธอได้เห็นในชีวิตนี้

"นายไม่ฆ่าผู้หญิงไม่ใช่หรือ  รูปหล่อ"  สเตฟานี่พูด  กระชากแขนหลุดออกจากกุญแจมืออย่างง่ายดาย  ลุกจากเก้าอี้มาดึงไหล่เมเรดิธออกห่างจากร่างสูงใหญ่  เงยหน้ามองเขา  พลางส่ายหน้า  "ถ้าเราฆ่าหล่อน  เราจะไม่ได้เบาะแสอะไรเลยนะ"

แล้วเขาก็จากไปไวเหมือนหายตัวได้  โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

"โอเค  ไปกันเถอะ  คนสวย"  สเตฟานี่พูด  เสียงขี้เล่น  ดึงกระบองไฟฟ้าจากเมเรดิธมาถือไว้เอง  และใช้มันขู่หญิงสาวแทน  "เดิน  ที่รัก"

"ฉะ  ฉันเดินไม่ได้  มัน...มันมี..."

"ก้าวข้ามไป!"

เมเรดิธสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงสเตฟานี่เปลี่ยนเป็นดุร้าย  เธอเดินข้ามศพคนของตัวเองขึ้นบันได  แล้วน้ำตาคลออย่างหวาดกลัวเพราะร่างที่นอนเกลื่อนนับสิบอยู่บนพื้นทางเดินด้านบน  ทุกร่างสภาพยับเยินดูไม่ได้

"เป็นเจ้าแม่บ่อนก็ดีอยู่แล้ว  นึกยังไงอยากจะเป็นนักล่าค่าหัว  เธอต้องฝึกอีกเยอะเลยนะ  สาวน้อย"

"ฉันไม่ใช่สาวน้อย"

"แต่เป็นสำหรับฉัน"  สเตฟานี่พูด  ตาสีเขียวเรืองแสงวาว  เมเรดิธร้องกรี๊ด  วิ่งหนีไป  หากอยู่ๆ ก็ล้มลงเพราะสะดุดอะไรบางอย่างบนพื้น  เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่ามันเป็นแขนคน  แขนที่หลุดออกมาจากตัวใครสักคน

หญิงสาวกรีดร้องอย่างเสียสติ  สเตฟานี่ทำท่าปวดหู  เดินดุ่มๆ มาฟาดศีรษะหล่อนอย่างแรงด้วยด้ามกระบองไฟฟ้า  เมเรดิธล้มตึงแน่นิ่งไป

"โอ้  ให้ตายเถอะ  คงยังไม่ตายหรอกนะ"  สเตฟานี่บ่น  นั่งลงจับร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นมาเช็กชีพจร  เธอโล่งใจที่พบว่ามันยังมีอยู่  "เฮ้  หนุ่มๆ  มานี่คนนึงสิ  อุ้มผู้หญิงคนนี้ให้หน่อย  แล้วอย่าเผลอกินหล่อนละ  ไม่งั้นฉันนี่แหละที่จะฆ่านาย"

หมาป่าหนุ่มคนหนึ่งรับอาสามาอุ้มเมเรดิธให้  สเตฟานี่เดินนำเขาออกไปจากบ่อนทางด้านหลังของอาคาร  รถตู้สีดำติดฟิลม์ดำสนิทจอดรออยู่ตรงนั้น  เธอก้าวขึ้นไปหลังจากสั่งให้ลูกน้องจัดการยัดร่างเมเรดิธใส่ทางประตูหลังรถ

"กระจอกมากจนน่าสงสัย"  สเตฟานี่พูดกับคนที่นั่งอยู่ในเงามืดตรงเบาะกลางของรถตู้  แสงสีฟ้าของแล็ปท็อปสาดใส่หน้าอีกฝ่ายจนดูน่ากลัวเกินจริง  ราวกับมีเงาอำมหิตครอบงำอยู่

"มันอาจจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น"  ยุนอาพูดเบาๆ  โดยไม่ได้มองหน้าคนฟัง  เพราะอย่างไรสเตฟานี่ก็สนใจโทรศัพท์มือถือของตนมากกว่าเมื่อมันมีข้อความส่งมาบอกว่า  เงินเข้าบัญชีเธอเรียบร้อยแล้ว

"นี่ฉันขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม"

"เธอไม่มีหน้าที่ถาม"

สเตฟานี่ย่นคิ้ว  ยุนอาตัดบทแบบนี้ทุกครั้ง  หากเพราะเป็นนายจ้างที่จ่ายหนักมาก  เธอจึงปิดปากสนิทเรื่อยมา  กระนั้นความอยากรู้อยากเห็นก็ยังคงอยู่เสมอ  "แค่อยากรู้ว่า  เงินพวกนี้เป็นเงินคุณหรือเงินใคร  คุณคงไม่เอาเงินตัวเองมาละเลงกับเรื่องแบบนี้หรอกมั้ง  คงไม่ใช่เงินของสภาสูงด้วย  ได้ข่าวว่าทางนั้นก็ถังแตกนี่นา"

"เงินจะมาจากไหน  สำคัญอะไร  ในเมื่อเธอได้เงิน"  ยุนอาย้อน

"เอ่อ  ก็จริง..."

"จอร์จ  ออกรถ" 

สเตฟานี่จำใจหยุดปากตัวเองไว้  ไม่อยากเสี่ยงเสียรายได้ตรงนี้ไป  แล้วมันก็จริงอย่างยุนอาว่า  เธอจะสนทำไม  ในเมื่อได้เงินทุกงานอยู่แล้ว 

"ฉันจะให้เธอสอบปากคำหล่อนด้วย  ถ้าสำเร็จ  เงินอีกก้อนจะเข้าบัญชีไซม่อน  ตกลงไหม"

"ตกลง"  สเตฟานี่ตอบ  ไม่จำเป็นต้องหยุดคิด  เหลียวมองหญิงสาวที่ยังสลบไสลอยู่ตรงเบาะหลัง  นึกเสียใจแทนหล่อนเสียจริงๆ  แต่หล่อนก็หาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่หรือไง

.......................................     

มันก็ต้องมีเรื่องตื่นเต้นสมกับที่เป็นหมาป่าหน่อยสิเนอะ :21: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

29 มิถุนายน 2019 เวลา 09:38:37
งานดีเงินหนักจริงนายจ้างกะลูกจ้างคู่นี้ ถึงคบกันได้นาน
แสดงความคิดเห็น