web stats

ข่าว

 


Closer [แฟนฟิค SNSD] - ตอนที่ 0 Closer

โพสต์โดย: anhann วันที่: 22 มีนาคม 2017 เวลา 18:44:29 อ่าน: 425






อยากรู้จักฉัน...ก็แค่ขยับเข้ามาใกล้ๆ


ฉันมีพี่สาวหนึ่งคน  กับคนรักอีกสองคนค่ะ  ส่วนเรื่องอื่นๆ ถ้าคุณอยากรู้...
รบกวนขยับเข้ามาอีกนิด  แล้วฉันจะกระซิบบอกคุณที่ข้างๆ หูเอง



ตอนที่ 0 Closer



ยุนอายกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบขณะดวงตามองจ้องนักร้องสาวจมูกโด่งมากกับกีต้าร์อะคูสติก  และเสียงเพลงหวานเซ็กซี่  Versace On The Floor ของบรูโน่ มาร์ส  ที่เจ้าตัวขับขานอยู่  แม้จะไม่สามารถทำเสียงสูงได้เท่าตัวจริง  แต่น้ำเสียงกับใบหน้ายามร้องเพลงของคุณนักร้องก็สามารถตรึงแขกหลายคนใน Local Pub  แห่งนี้ได้  รวมถึงตัวเธอด้วย



I unzip the back to watch it fall (ฉันจะรูดซิปด้านหลังให้  และมองดูมันร่วงลง)

While I kiss your neck and shoulders (ขณะที่ฉันจูบลำคอและไหล่ทั้งสองของคุณ)

No, don't be afraid to show it all  (ไม่นะ  อย่ากลัวไปเลยที่จะโชว์มันทั้งหมด)

I'll be right here ready to hold you  (ฉันจะอยู่ตรงนี้  พร้อมที่จะกอดคุณ)

Girl, you know you're perfect from  (ที่รัก  คุณก็รู้ว่าคุณนั้นสมบูรณ์แบบ)

Your head down to your heels  (ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า)

Don't be confused by my smile  (อย่าสับสนกับรอยยิ้มของฉัน)

'Cause I ain't ever been more for real, for real  (เพราะฉันไม่เคยเป็นอะไรมากเท่านี้เลย)



So just turn down the lights  (งั้น  ปิดไฟกันเถอะ)

And close the door  (และปิดประตูด้วย)

Ooh, I love that dress, but you won't need it anymore  (โอ้  ฉันชอบชุดนั้นนะ  แต่คุณไม่ต้องใช้มันแล้วละ)

No, you won't need it no more  (ไม่หรอก  คุณไม่ต้องการมันแล้ว)

Let's just kiss 'til we're naked, baby  (มาจูบกันจนกว่าจะเปลือยเปล่าเถอะ  ที่รัก)



ยุนอากัดเม้มริมฝีปากล่างอย่างเผลอตัวขณะนั่งแปลความหมายของเพลงที่ริมฝีปากสวยนั่นขับร้องออกมา  เพลงบ้านี่เซ็กซี่มากเกินไปหรือเปล่านะ  คนแต่งคิดอะไรอยู่ตอนเขียนมัน  ไม่สิ  ต้องถามคนที่เอามันมาร้องตอนนี้ดีกว่า 

ตั้งใจจะชวนใครไปทำแบบนั้นหรือไง...

"คุณนักร้องคนนั้น  ชอบดื่มอะไรคะ  ฉันขอสั่งให้เธอสักแก้ว"  เธอถามกับบริกรที่กวักมือเรียกมาหลังจากเพลงจบแล้ว  เด็กหนุ่มยิ้มราวกับนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่จะมีคนสั่งเหล้าให้นักร้องสาวคนนี้

"ผมจัดการให้ครับ"  เขารับคำพร้อมกับรับทิปจากยุนอาไปใส่กระเป๋าด้วยรอยยิ้มร่าเริง 

เธอสั่นศีรษะให้ตัวเองอย่างไม่เชื่อว่าทำเรื่องแบบนั้นลงไป  ความจริงเธอแค่อยากจะมาผ่อนคลายสมองจากงานออกแบบที่เพิ่งพรีเซนต์จบไปวันนี้  และมันผ่านแล้วสักทีหลังจากพยายามมาถึงห้าครั้ง  แต่ก็ไม่มีครั้งไหนหรอกที่ทำงานกับบริษัทนี้แล้วส่งงานครั้งเดียวผ่าน 

พอก่อน... อย่าเพิ่งนึกถึงเรื่องงานตอนนี้เลย  คืนนี้เธอควรฟังเพลง  กับมองหน้านักร้องก็พอแล้ว  เก็บเรื่องหนักสมองไว้พรุ่งนี้เช้าจะดีกว่า

ยุนอาจิบค็อกเทลแก้วที่สองระหว่างมองคุณนักร้องซึ่งกำลังจะร้องเพลงต่อไปหยุดซ้อมกีต้าร์เพื่อรับเครื่องดื่มจากบริกรที่เธอฝากไปให้  ตาคมเหลือบมาหาเธอเมื่อเด็กหนุ่มชี้มา  เรียวปากสวยของหญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรพร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มนั้นขึ้นให้เธอดู  เธอยกของตัวเองตาม  แล้วเราก็ดื่มมันพร้อมกัน 

"พี่คริสให้ผมมาถามคุณว่า  อยากฟังเพลงอะไรเป็นพิเศษไหมครับ"  เด็กหนุ่มบริกรคนเดิมเดินกลับมาถามเธอ  ยุนอาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

"คริส?"

"คริสตัล  ครับ"  เขาตอบ  "แล้วตกลงมีเพลงที่อยากฟังไหมครับ"

"Closer ของ The Chainsmokers  เล่นได้ไหม"

"โอ  ได้สิครับ  ไม่มีเพลงไหนที่คนสวยอยากฟังแล้วพี่คริสเล่นไม่ได้หรอกฮะ  เดี๋ยวผมไปบอกให้  แล้วจะให้บอกชื่อคุณด้วยไหมครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันไม่ได้เป็นคนน่าจำอะไรนักหรอก"

"ถ่อมตัวจังนะครับ"  บริกรหนุ่มหัวทองประกายแดงบ่งบอกเชื้อชาติของเขาพูดด้วยรอยยิ้ม  แล้วรีบไปทำตามคำขอของลูกค้าคนสวย

ยุนอามองเด็กหนุ่มคุยกับคุณนักร้องที่ชื่อ  คริสตัล  อะไรสักอย่างนั่น  โดยไม่คิดจะหลบดวงตาคมที่เหลือบมามองหน้า  เธอแก่เกินกว่าจะทำตัวเป็นเด็กสาวขี้อายแล้ว  คนที่ย่างเข้าใกล้เบญจเพสเต็มทีแบบเธอคงไม่ถือว่าเป็นเด็กได้อีก  แต่เธอมีความรู้สึกว่า  เจ้าของตาคมนั่นเด็กกว่าเธอนะ  เพราะถึงจะไม่ได้ดูเขินอะไรเวลามีคนจ้องแทบจะกินแบบนี้  ใบหูเล็กๆ ที่โผล่ออกมาตอนเจ้าตัวจับเส้นผมยาวๆ ไปทัดหูนั่นก็โชว์อาการเปลี่ยนสีเป็นชมพูให้เห็น  ยังไม่ชินกับการโดนแขกส่งไมตรีแบบนี้ให้หรือว่าเป็นเฉพาะกับเธอ  อันนี้ก็สุดแท้ที่เธอจะรู้ได้  ใช่ว่าเราจะรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเมื่อไหร่

คริสตัลลุกขึ้นพากีต้าร์ไปวางพิงไว้  แล้วเดินมาคุยกับนักดนตรีด้วยกัน  คงตกลงกันเรื่องเพลงที่จะเล่นก่อนมานั่งลงบนเก้าอี้เปียโน  ทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วเสียงเปียโนคีย์แรกก็ดังขึ้น




(ฟังเพื่ออรรถรส)  แต่อันนี้เป็น ยุนสิกนะคะ  อย่าเพิ่งสับสน  ไปยืมเขามาค่ะ อิอิ


Hey, I was doing just fine before I met you

I drink too much and that's an issue

But I'm OK

Hey, you tell your friends it was nice to meet them

But I hope I never see them

Again

I know it breaks your heart

Moved to the city in a broke-down car

And four years, no calls

Now you're looking pretty in a hotel bar

And I, I, I, I, I can't stop

No, I, I, I, I, I can't stop

ยุนอายิ้มเมื่อหางตาของนักดนตรีสาวชำเลืองมามองเธอขณะร้องเพลงนี้  โดยเฉพาะตอนที่คริสตัลเริ่มร้องท่อนฮุค 

So, baby, pull me closer

In the back seat of your Rover

That I know you can't afford

Bite that tattoo on your shoulder

Pull the sheets right off the corner

Of that mattress that you stole

From your roommate back in Boulder

We ain't ever getting older

ดวงตาเราทั้งคู่มองประสานกันราวกับมีแค่สองคนในโลกใบนี้  นี่เธอคิดอะไรกับนักร้องในผับแบบนี้ไปได้ยังไง  คนพวกนี้เจ้าชู้จะตายไป  หาความจริงใจไม่มีหรอก  มีแต่หลอกฟันสาวๆ ไปวันๆ

ยุนอาสั่นศีรษะ  ก้มหน้าลงหาอะไรทำมากกว่านั่งจ้องหน้าสวยคมของนักดนตรีสาว  แต่ก็ไม่ลืมตบมือให้หลังจากเพลงจบลง  หากเธอกลับตกใจเล็กน้อยตอนคริสตัลยกนิ้วโป้งมาทางเธอก่อนลงเวทีหายไปพร้อมกีต้าร์ส่วนตัว  แล้วเธอก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองหน้าแตกเพราะคุณนักร้องไม่ได้มาหาเธอที่โต๊ะตามนิสัยของนักร้องผับคนอื่นๆ  มันทำให้เธอรู้สึก...เหมือนโดนปฏิเสธ 

และเธอไม่ชอบมันเลย

"เฮ้  นาย  ฉันถามอะไรหน่อยสิ"  เธอเรียกบริกรคนเดิมไว้  เขาก็หันมาด้วยท่าทางเหมือนจำเธอได้ทั้งที่แขกในร้านเยอะมาก  แล้วก็ยิ้มแปลกๆ

"พี่คริสกลับไปแล้วครับ"  คำตอบนี้ทำให้ยุนอางง  แต่ก็ถามต่อ

"ร้านยังไม่ปิดไม่ใช่เหรอ"

"พี่คริสไม่ใช่นักร้องประจำครับ  จะร้องก็ตอนที่อยากร้องเท่านั้น"

"โอ้โห  มีแบบนี้ด้วย  เล่นตัวใช่ได้เลยนะ"

เด็กหนุ่มหัวเราะเมื่อยุนอาพูดแบบนั้น  แต่ดูท่าว่าเขาจะชินกับการโดนลูกค้าบ่นแบบนี้เหมือนกับที่ชินการรับฝากส่งเหล้าให้นักร้องคนนี้

"พี่คริสเป็นหุ้นส่วนผับนี้ฮะ  ไม่ค่อยว่างมาหรอก  พี่แกทำงานประจำตอนกลางวัน  ส่วนมากก็จะมาวันศุกร์"

"นี่ไม่ใช่วันศุกร์"  ยุนอาเถียง  โดยไม่รู้ว่าจะเถียงกับเด็กมันไปทำไม

"ฮะ  วันนี้วันจันทร์  ผมถึงจะบอกว่าคุณคนสวยโชคดีที่พี่แกมาน่ะฮะ  แต่ก็ต้องรีบกลับแบบนี้แหละ  แกบอกว่า  ถ้าไปทำงานสายจะโดนพี่สาวฆ่า"

"อะไรกัน  โตป่านนี้แล้วยังจะกลัวพี่สาว"

"เรื่องปกติของบ้านนี้ฮะ"  เด็กหนุ่มบอก  "แต่ถ้าคุณคนสวยจะออกไปตอนนี้  บางทีอาจจะทันเจอแกอยู่นะฮะ  แกชอบนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้านก่อนแล้วค่อยเดินกลับบ้าน"

"เดินกลับเหรอ  ดึกป่านนี้น่ะนะ  แล้วเป็นผู้หญิง..."

"ถ้าคุณเป็นห่วงก็รับแกไปส่งบ้านสิฮะ  ไม่เห็นยากเลย"  บริกรหนุ่มบอกแค่นั้นแล้วขอตัวไปทำงานต่อ  ยุนอามองตามเขาอย่างหงุดหงิด  แล้วเรียกเช็กบิล  เธอไม่ได้อยู่รอเงินทอน  ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองมายืนหอบอยู่ตรงหน้าผู้หญิงหน้าคมที่นั่งพ่นควันบุหรี่อยู่บนราวกั้นตรงฟุตปาธหน้าร้านได้ยังไง

"จะรีบร้อนไปไหนหรือคะ"  คริสตัลถาม  แล้วกดบุหรี่ดับกับราวเหล็ก

"จริงๆ ก็ไม่ได้รีบ"  ยุนอาตอบ  ประหม่าจนต้องเสยผมแก้เก้อ  เธอไม่เคยรู้สึกอึดอัดในทางที่ดีแบบนี้มาก่อน  นัยน์ตาสีนิลเหลือบมองอีกฝ่ายปาก้นบุหรี่มาใส่ถังขยะใกล้ๆ  แล้วกระโดดลงมาจากราวกั้น  คริสตัลไม่ได้สูงกว่าเธอ  แต่รูปร่างดีมากขนาดใส่แค่แจ็กเกตหนังสีดำกับกางเกงยีนและเสื้อยืดแบบชาวร็อคแบบนี้  หรือเพราะกระเป๋ากีต้าร์ที่สะพายอยู่มันทำให้ดูดีไปหมด

"ถ้าไม่มีอะไร  ขอตัวก่อนนะคะ"  คริสตัลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  แต่ยุนอากลับแอบหวังให้คุณนักร้องเป็นพวกเก็บอาการเก่ง

"เอ่อ  จะเดินกลับเหรอคะ"  เธอถามขณะเดินตามมาเคียงกับคนที่แบกกีต้าร์ไว้บนแผ่นหลัง  คริสตัลเงยหน้ามองเธอจากความสูงที่ด้อยกว่า  ท่าทีประหลาดใจหน่อยๆ  แต่ก็ยังยิ้มบางๆ

"อพาร์ตเม้นต์ของฉันอยู่ห่างจากที่นี่แค่สองบล็อก  และฉันชอบเดินออกกำลังกายค่ะ"  คริสตัลตอบ  สองมือซุกในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกต  ยุนอาเองก็อยู่ในท่าเดียวกัน  อาจเพราะอากาศตอนกลางคืนในซานฟรานมันเย็นหน่อยๆ

"คุณก็อยู่ใกล้เหมือนกันเหรอคะ"

"เปล่าค่ะ  ฉันอยู่ถนนอีกเส้น  ฉันขับรถมา"  ยุนอาใช้ปลายคางชี้ไปยังบีเอ็มดับเบิลยู ซีรีย์ 5 สีดำที่จอดเทียบฟุตปาธอยู่ไม่ไกลจากผับนัก

"งั้นกลับเถอะค่ะ  ฉันไปส่งคุณขึ้นรถ  ดึกแล้ว"

"ให้ฉันไปส่งคุณไหม"

คริสตัลเลิกคิ้ว  แล้วยิ้มเหมือนขำอะไรสักอย่าง  และยุนอาก็รู้สึกว่า  แก้มเธอยิ่งร้อนขึ้นไปใหญ่  เธอไม่ได้เมา  เพิ่งดื่มมาร์ตินี่ไปแค่สองแก้วเท่านั้น  ถ้าใครที่จะเมาน่าจะเป็นคริสตัลมากกว่าที่เล่นดื่มเบอร์เบิ้นเพียวๆ กับน้ำแข็งไปตั้งหลายแก้วที่แขกสั่งให้  รวมของเธอไปด้วย  แต่ร่างเพรียวก็ยังยืนตัวตรง  เดินก็ไม่เซตรงไหนเลย  อย่างกับดื่มโค้กเฉยๆ งั้นล่ะ 

คอแข็งเกินหน้าตาไปแล้วมั้ง...

"ขำอะไรน่ะ"

"โอ้  คุณขี้โมโหจัง" 

ยุนอาชะงักกึกเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้  กลิ่นบุหรี่ผสมกับเหล้าจากคริสตัลเกือบทำให้เธอเมาไปด้วยแล้ว  ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจก  เธอก็รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน  และมันก็น่าอายชะมัด

"คุณไม่เหมือนนักเที่ยวเท่าไหร่เลย"

"คุณก็ไม่เหมือนพนักงานทำงานบริษัทเหมือนกัน"

คริสตัลหัวเราะ  แล้วชี้หน้ายุนอาราวกับจะบอกว่า  เธอนี่แน่จริงๆ ที่กล้าต่อปากต่อคำเจ้าของถิ่น

"โอเค  เพื่อความสบายใจของคุณ  ฉันนั่งไปด้วยก็ได้"

"ใจง่ายเหมือนกันเนอะ"

"ไม่ใช่กับทุกคนหรอกค่ะ"

ยุนอาแอบดีใจที่ได้ยินแบบนี้  แต่เพื่อไม่ให้ความอายฆ่าตัวเอง  เธอจึงนำคริสตัลไปยังรถ  ปลดล็อก  แล้วเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้  คริสตัลมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ  หากไม่ใช่สายตาของคนกลัวโดนหลอก  แล้วก็ก้าวขึ้นไปนั่งในเบาะ  ยุนอาพ่นลมหายใจที่ไม่รู้กลั้นไว้ตอนไหน  จากนั้นก็เดินอ้อมมาขึ้นที่นั่งประจำคนขับขณะที่คริสตัลส่งกีต้าร์ไปเบาะหลังพอดี

"ฉันยังไม่รู้เลย  ว่าคุณชื่ออะไร  แต่คุณคงรู้ชื่อฉันแล้ว"

"ยุนอา"

"ยุนอา?  คุณเป็นคนเกาหลีเหรอ"

ยุนอาพยักหน้าขณะสตาร์ตรถ  "คุณก็ดูไม่ใช่ฝรั่งหัวทองนะ"

"เกาหลีสัญชาติอเมริกันค่ะ"  คริสตัลตอบ  "ฉันเกิดที่นี่  โตที่นี่  เรียนและทำงานที่นี่  และตอนนี้รู้สึกเบื่อมาก"

"พูดแบบนี้จะให้ฉันพาไปเที่ยวหรือไง"  ยุนอาหยอก  แล้วเริ่มเหยียบคันเร่งออกรถ  "บอกทางด้วยค่ะ  เดี๋ยวฉันขับเลยไปบ้านตัวเองนะ"

"ถ้าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงาน  ฉันก็ว่าจะไปอยู่"  คริสตัลพูด  และยุนอาก็พยายามจะไม่คาดหวังกับมัน 

"เหมือนเด็กงอแงไม่อยากไปโรงเรียนเลยนะ  คุณ"

"ก็คงงั้น"  คริสตัลพึมพำเบาๆ  มองทางข้างนอกไปด้วย  "คุณ  จอด  ถึงแล้วค่ะ" 

ยุนอาเบรกกึก  แล้วยิ้มอย่างขอโทษที่เหยียบเบรกกะทันหันเกินไป 

"กลับบ้านดีๆ นะคะ"  คริสตัลพูดขณะรับกระเป๋ากีต้าร์มาสะพาย 

ยุนอากำลังจะเดินกลับมาที่เบาะคนขับ  แต่เพราะคริสตัลยังยืนรอส่งเธออยู่หน้าตึกอพาร์ตเม้นต์ที่ค่อนข้างดูดีมากแห่งนี้  เธอจึงรู้สึกว่ายังไม่ควรรีบกลับบ้านมากเท่าที่คิดไว้

"ถ้าฉันไม่ต้องรีบไปทำงาน  ฉันจะชวนคุณขึ้นไปดื่มกาแฟ  แต่ว่า..."

"คุณชอบให้ความหวังคนแบบนี้เสมอเลยเหรอ"

"เปล่าค่ะ  เพิ่งมีคุณนี่แหละ"

"ใครจะไปเชื่อ"  ยุนอาพูด  เริ่มอารมณ์เสียอย่างไม่รู้สาเหตุ  เธอหวนกลับไปขึ้นรถ  นึกอยากกลับบ้านไปเอาน้ำฝักบัวรดหัวแล้ว  แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูรถ  ใครอีกคนก็รั้งมันไว้  แล้วปีนขึ้นมานั่งทับตักเธอ 

ตาคมมองเธอแค่เสี้ยววินาทีราวกับจะให้เวลาตัดสินใจแค่นั้น  จากนั้นปากสวยๆ ก็กดลงมาบนปากของเธอ  ด้วยอาการช็อคเพราะไม่ทันตั้งตัว  บวกกลิ่นบุหรี่และเหล้าภายในปากของคริสตัลมอมเมาเธอ  เธอจึงปล่อยให้ตัวเองโดนจูบอยู่แบบนั้นจนคนจูบพอใจ  มาได้สติก็ตอนคริสตัลตบแก้มเธอเบาๆ

"กลับบ้านค่ะ  ยุนอา  เพราะถ้าคุณอยู่ต่ออีกนาทีเดียว  คุณจะต้องรับผิดชอบ  ถ้าฉันไปทำงานสาย  และโดนพี่สาวด่า"

"ดะ  เดี๋ยวสิ  คริสตัล!"  ยุนอาร้องเรียกคนที่หยิบเอากระเป๋ากีต้าร์ขึ้นสะพายอีกครั้ง  แต่คริสตัลกระแทกประตูรถใส่หน้าเธอ  ปิดโอกาสทันที

"ล้วงกระเป๋าเสื้อดูค่ะ  ถ้าคิดถึงฉัน"  คริสตัลพูด  ใช้นิ้วแทนปืนแล้วยิงใส่ยุนอาอย่างขี้เล่น  แล้วก็วิ่งเข้าตึกอพาร์ตเม้นต์คนรวยนั่นไปอย่างรวดเร็ว

"โอ๊ย  ผู้หญิงบ้าอะไรเนี่ย!"  ยุนอาโวยวายอยู่ในรถ  เกือบเอาหน้าผากกระแทกพวงมาลัยแล้วถ้าไม่กลัวเหม่งเจ็บ  เธอยกนิ้วขึ้นมาลูบริมฝีปากอย่างใจลอย  แล้วก็ยิ้มเลื่อนลอยเหมือนคนบ้า  มือผอมล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตตัวเองอย่างนึกขึ้นได้  แล้วเธอก็เจออะไรที่คริสตัลบอกไว้เมื่อกี้

นามบัตร...

"คริสตัล จอง  รองประธานบริษัท B&E เรียลเอสเตท จำกัด"  ยุนอาอ่านข้อความในนามบัตรด้วยดวงตาโตๆ  แล้วทำหน้าสยอง 

"เฮ้ย  นี่โลกมันกลมจนน่าเกลียดเกินไปแล้วมั้ง"  เธอว่า  พลางยกมือกุมขมับ  บริษัทบ้านี่ที่มันเพิ่งยอมเซ็นผ่านงานให้เธอวันนี้เอง

"งั้นพี่สาวที่ว่า  ก็คงไม่พ้น...เจสสิก้า จอง  น่ะสิ"  ยุนอาสรุปกับตัวเอง  แล้วก็โมโหจนเผลอทุบแตรรถไปอย่างแรงจนมันแผดเสียงร้องดังลั่น 

"อยู่ไม่ได้แล้วโว้ย"  อินทีเรียสาวแหกปากพร้อมกับรีบพาเจ้าดำออกไปจากที่นี่  เพราะเสียงสัญญาณกันขโมยจากรถขี้ตกใจบางคันกำลังจะพาใครสักคนมาโยนใบสั่งใส่หน้าเธอ  หรืออาจจะเป็นกระบองฟาดหัว                     




.................................................................


แฟนฟิคเรื่องใหม่ของเราค่ะ  ลองอ่านดูนะคะ  เผื่อชอบแนวนี้   ส่วนนิยาย...พรุ่งนี้จะมาต่อ Lost In Blue  ให้นะคะ  สัญญา  อิอิ

สำหรับฟิคเรื่องนี้ก็ติชมได้เลยนะคะ  คู่ไหนเป็นคู่ไหน  ดูจากปกได้เลยค่ะ     :61:

ขอบคุณมากค่ะ    :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น