web stats

ข่าว

 


SISTER SISTER (ตกหลุมรักเธอ พี่สาวข้างบ้าน) - บทที่ 4 Take Me To Your Heart

โพสต์โดย: anhann วันที่: 27 กันยายน 2018 เวลา 22:17:35 อ่าน: 348






บทที่ 4 Take Me To Your Heart





บ้านของไอรีนมีห้องหนังสือซึ่งมีหนังสือเก่าๆ มากมาย  คาร่าจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอชอบห้องนี้ที่สุด  ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่  ไม่ใช่แค่หนังสือ  แต่ห้องนี้มีเตาผิงหน้าตาสวยๆ สไตล์วินเทจที่เพิ่งจะเปลี่ยนมาจุดไฟด้วยแก๊สเมื่อไม่นานมานี้  และยังเฟอร์นิเจอร์ในนี้อีก  มันให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์ในโรงเรียนเวทมนตร์ฮอกวอตส์  แล้วเธอก็จำได้ด้วยว่าไอรีนไม่ค่อยชอบมันนัก  ชอบแนวทันสมัยแบบบ้านเธอมากกว่า  เรายังเคยพูดกันเล่นๆ ว่าให้มาแลกบ้านกัน  ไอรีนก็เคยเห็นด้วย  บอกว่าชอบบ้านเธอ  ชอบบ้านแนวโมเดิร์น  บ้านตัวเองมันดูเป็นนักโบราณคดีมากเกินไป  นั่นก็เพราะว่าคุณแม่ของพี่เขาเคยเป็นคุณครูก่อนจะลาออกมาเขียนหนังสืออย่างจริงจัง  และใช้เวลาว่างที่ไม่ค่อยจะมีทำขนมส่งร้านตัวเอง

คาร่านอนอ่านหนังสือเรียนบนโซฟา  พลางแอบมองไอรีนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าแล็ปท็อปกับกองหนังสือเป็นตั้ง  ใช้โต๊ะกาแฟแทนโต๊ะทำงาน  จนป่านนี้พี่สาวตัวแสบก็ยังไม่ยอมอธิบายเรื่องที่เอาเธอไปอ้างว่าเป็นคู่หมั้นหลอกแฟน (ตอนนี้เลิกกันแล้วหรือยังก็ไม่รู้) ทำเหมือนลืมไปแล้วด้วย  เธอไม่อยากทำให้หงุดหงิดเลยไม่กล้าถาม  เดี๋ยวโดนไล่กลับบ้านจะยุ่ง

"หิวหรือเปล่า"

เด็กสาวเหลือบตาขึ้นจากหนังสือเมื่อได้ยินคำถาม 

"ถ้าหิวก็ไปดูอะไรในครัวมากิน  แม่ฉันบอกมีแซนด์วิชอยู่ในตู้เย็น  เอามาอุ่นกินได้  มีบิสกิตกับชอร์ตเบรดด้วย"  ไอรีนบอก  ตายังจ้องหนังสือสลับกับจอแล็ปท็อป 

เวลาตั้งใจทำงานก็น่ามองดีเหมือนกัน  ไม่แปลกเลยที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ได้แบบนี้  เหมือนที่ป้าพอลลาชอบบ่นว่าลูกสาวไม่ค่อยจะตั้งใจทำอะไรให้จริงจัง  ถ้าทำจริงๆ ก็คงไปไกลกว่านี้มากเลย

อย่ากระนั้นเลยค่ะ  คุณป้า  แค่นี้หนูก็จะตามไม่ทันอยู่แล้ว

"ทำไมไม่ไปล่ะ  ไม่หิวเหรอ"

คาร่าสบตาไอรีนที่เงยหน้าขึ้นมาถาม  "แล้วพี่หิวยัง"

"นิดๆ  แต่หิวน้ำมากกว่า"  ไอรีนตอบ  มองขวดน้ำแร่ที่หมดแล้วบนพื้นข้างตัว  "ไปเอาน้ำให้หน่อย  แล้วเอาขนมมากินด้วยก็ดี"

"ค่ะ  นายหญิง" 

"เดี๋ยวเถอะ  ช่างล้อเลียนนะ" 

"ก็อยากเล่นด้วยอะ"  คาร่าตอบ  ฉีกยิ้มเอาใจไอรีนที่อดจะตีน้องอย่างมันเขี้ยวไม่ได้

"ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ"

"หอมแก้ม  ตรงนี้" 

"ยื่นแก้มมาสิ"  ไอรีนตอบอย่างไม่ใส่ใจ  เธอก็เคยคิดอยากทำ  แต่พอคาร่าขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ พร้อมรอยยิ้มทะเล้นเหมือนจะท้าทายแบบนี้  เธอก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาอีกแล้ว  ต้องพยายามคิดว่าตอนเด็กๆ ก็เคยทำจึงจะค่อยหายตื่นเต้นได้  หากพอจะทำจริงๆ คาร่ากลับขยับหนีเธอเสียเอง

"อะไร  มาท้าเขาแล้วก็หนีงั้นเหรอ"

"เปล่า  ก็แค่...แค่กลัวลิปสติกพี่เปื้อน"  คาร่าอ้าง  ยิ้มหยอกๆ พี่เขา  แล้วก็หนีออกมาจากห้องทันที  ไปยืนจับหัวใจตัวเองบนโถงทางเดินแทน

"เกือบไปแล้วไหมล่ะ"  เธอพูดประโยคเดียวกับไอรีนที่นั่งพ่นลมหายใจโล่งอกอยู่ในห้องอ่านหนังสือโดยไม่ได้นัดกัน

...............................

ห้องครัวบ้านไอรีนก็ไม่ต่างจากเมื่อเจ็ดปีก่อนเท่าไหร่  แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่ได้มาคลุกคลีที่บ้านหลังนี้ระหว่างที่ไอรีนไม่อยู่เมื่อไหร่กัน  เธอยังคงเป็นคนโปรดของป้าพอลลากับลุงเกร็กมาตลอด  ไอรีนอาจไม่ได้พูดกับเธอ  หากคุณป้ากับคุณลุงยังเหมือนเดิม  แค่เธอจะมาบ้านนี้เฉพาะตอนไอรีนไม่อยู่  ไม่อยากโผล่มาให้พี่เขาเห็นหน้าแล้วรำคาญเท่านั้น  ป้ากับลุงบ้านจอห์นสันเป็นผู้ใหญ่ใจดีไม่เคยเปลี่ยน  เอ็นดูเธอมาตั้งแต่แรกที่เธอกับพ่อแม่ย้ายมาอยู่ใกล้กัน  พวกท่านยังไม่เข้าใจลูกสาวตัวเองเลยว่าเกิดอะไรขึ้น  ถึงไม่คุยกับเธอไปเฉยๆ  ย้ายไปเรียนคนละโรงเรียนก็ไม่จำเป็นต้องมึนตึงกันก็ได้  พวกท่านถามเสมอว่าเรามีเรื่องทะเลาะกันหรือเปล่า  เธอก็ตอบว่าไม่มี  เธอไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ  อยู่ๆ พี่เขาก็ไม่มองหน้าเธอ  ออกไปเรียนกับเพื่อนๆ ก็เดินผ่านบ้านเธอไปดื้อๆ  จากที่เคยทักทายกันก่อนก็ไม่ทัก  แทบจะไม่คุยกับพ่อแม่เธอด้วย  ทุกวันนี้เธอยังเก็บคำถามนั้นเอาไว้อยู่ในใจมาตลอด

เกิดอะไรขึ้นกับเรางั้นหรือ...

คาร่าส่ายหน้า  ปัดความสงสัยนั้นไปก่อน  รวมถึงเรื่องบ้าๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้าด้วย  ความจริงไอรีนทำเรื่องน่าโกรธกับเธอไว้หลายอย่าง  แต่เธอก็ไม่เคยโกรธพี่เขาได้นานเลย  แค่เห็นหน้าก็ลืมไปหมดทุกอย่างแล้ว

แบบนี้เขาเรียกว่า  "รัก"  ใช่ไหมนะ

"โธ่เอ๊ย คาร่าคนโง่  เธอจะไปรักพี่เขาได้ยังไง  เธอเป็นผู้หญิง  พี่เขาชอบผู้ชายอยู่เห็นๆ  แถมเธอยังเป็นเด็กไม่มีอะไรเลยด้วย"  เด็กสาวบ่นพึมขณะมือจัดของว่างกับเครื่องดื่มเป็นระวิง  จับมันใส่ถาดเตรียมจะยกไปห้องหนังสือ  แต่พอหันมาก็แทบจะกรี๊ด  ไอรีนยืนหน้าขาวปากแดงอยู่ข้างหลัง

"อะไร  เห็นฉันเป็นผีเหรอ"  ไอรีนถาม  ซ่อนขำเอาไว้ภายใต้หน้าดุๆ

คาร่าส่ายหน้าเร็วๆ  พูดไม่ออก  ได้แต่พยักพเยิดบอกไอรีนให้ขยับถอยออกจากทางให้หน่อย  แต่พี่เขาก็มาช่วยเธอถือของ  เดินนำเธอออกไปจากครัว  ให้เธอมองแผ่นหลังบอบบางเพลินๆ ตา

"ฉันเมื่อย  เลยออกมาเดินข้างนอกบ้าง  ก็เลยมาดูเธอ  นึกว่าหยิบของไม่ถูก"  ไอรีนชี้แจงทั้งที่ไม่จำเป็น  เธอเหลียวมามองคาร่าที่เดินตามหลังต้อยๆ เหมือนลูกหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์กลัวเจ้าของจะหนี

คาร่ายิ้มแห้งๆ  นิ้วชี้ดันแว่นขึ้นแก้ประหม่า  ยังไม่กล้าพูดอะไรมาก  ไม่แน่ใจว่าไอรีนได้ยินอะไรที่เธอพูดในครัวหรือเปล่า  พี่เขาเดินมายืนหลังเธอนานหรือยัง  แล้วถ้าได้ยินจะเกิดอะไรขึ้นอีก  เธอไม่อยากเดาเลย  ไอรีนคาดเดายากเสมอ  เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร

"เห็นแม่ฉันพูดว่าเธอจะเข้ายูแมนเชสเตอร์"  ไอรีนชวนคุย  รู้สึกว่าวันนี้คาร่าพูดน้อย  ยกเว้นตอนแกล้งเธอเมื่อกี้  "ไม่อยากไปลองอยู่เมืองอื่นบ้างเหรอ"

"อย่างออกซ์ฟอร์ด  หรือเคมบริดจ์น่ะเหรอ  หรือน็อตติงแฮม"

"อืม  อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่น่ะ"

"ไม่ละ  ฉันชอบที่นี่  ถ้าอยากไปเจอโลกกว้าง  ฉันเก็บเงินไปเที่ยวเอาก็ได้  ไม่จำเป็นต้องไปอยู่"  คาร่าพูดจริงจัง  หวังลึกๆ ว่าไอรีนจะจำได้ว่าเคยพูดแบบนี้เหมือนกัน  แต่คงไม่เป็นผลอะไร  ท่าทางไอรีนจะไม่ฟังเลย

"ฉันว่าเรียนจบแล้วจะไปหางานทำที่ลอนดอน"

นั่นไงล่ะ  จะไปอีกแล้ว...

"เมืองนี้มันไม่ดีตรงไหนเหรอ"  เธอถามออกไปจนได้  ไอรีนหันมามองเธองงๆ  เสียงเธอคงจะใส่อารมณ์มากไป  "มันน่าเบื่อใช่ไหม  ของเดิมๆ"

"ใช่  มันน่าเบื่อ"  ไอรีนตอบ  เสียงแข็งขึ้นมาบ้างแบบคนหัวรั้นปกติ

"รวมถึงฉันด้วยสินะ"  คาร่าตัดพ้ออย่างอดไม่ได้  คงเพราะเธอยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าไม่หาย  หงุดหงิดที่ไอรีนไม่ยอมอธิบายอะไรเลย

"เธอนี่พาลจริงๆ"  ไอรีนยังไม่วายว่าน้องทั้งที่รู้ว่าตัวเองก็ผิด  แต่ถ้าจะให้ยอมรับง่ายๆ ก็ไม่ใช่เธอสิ  "แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ"

แน่ละ  คาร่าก็ร้ายไม่น้อยกว่าเธอหรอก  พอวางของเสร็จก็เก็บของของตัวเองเตรียมจะกลับบ้านเลย

"ถ้าออกไปแล้วก็อย่าหวังว่าฉันจะชวนมาอีกนะ"  เธอยื่นคำขาด  จริงๆ ก็ใจคอไม่ค่อยดีเลย  เจ้าแว่นตาดุกว่าตอนเด็กๆ เยอะ  แถมตัวโตกว่าอีกต่างหาก  แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครน่ากลัวมากกว่ากัน 

แต่คาร่ากลับวางของลง  และกลับลงนั่งอ่านหนังสือต่อทั้งหน้าตาบูดบึ้ง  ไอรีนจะยิ้มก็ไม่อยากทำให้ความขลัง (ที่ไม่ค่อยมี) ของตนหายไป

"นี่กินขนมกันดีกว่า  แม่ฉันทำไว้ให้เธอนะ  พอบอกว่าเธอจะมา  แม่ก็รีบอบให้ตั้งแต่เมื่อคืนเลยด้วย"

นัยน์ตาเรียวเหลือบมองยายพี่คนสวยหน้าขาวที่กินขนมล่อเธออยู่  ไอรีนยังจำได้ว่าเธอชอบกินชอร์ตเบรดช็อกโกแลตมาก  หรืออาจแค่บังเอิญ  เพราะป้าพอลลารู้  ยังไงก็แล้วแต่  พี่เขาก็ยังง้อเธอตามแบบคนไม่ยอมใคร

"ไม่กินเหรอ  อร่อยนะ  ถ้าฉันกินหมดอย่ามาบ่นละกัน"

"ป้อนหน่อย"  คาร่าอ้อน  ยื่นหน้าไปใกล้ๆ  ไอรีนค้อนเธอนิดหนึ่งถึงจะยอมส่งชอร์ตเบรดใส่ปากให้  กลายเป็นเธอที่เกือบจะกินไม่ลงแทน  ดีใจมากเกิน  --  อาการหนักจริงๆ เลยฉัน!

"ไม่อร่อยเหรอ  ทำไมทำหน้างั้นล่ะ"  ไอรีนสงสัย  เห็นคาร่าทำหน้าเหมือนขนมจะติดคอ  "อะ  กินน้ำสิ"

คาร่ายิ้มแห้งๆ รับขวดน้ำมาจากมือไอรีน  ระวังไม่ให้โดนมือพี่เขา  ไอรีนมองเธอเหมือนจะสงสัยว่าเธอเป็นอะไรไป

"เห็นเมื่อก่อนชอบ  เดี๋ยวนี้ไม่ชอบแล้วเหรอ"

"เปล่า  แค่มัน --"

"เขินเหรอ"  ไอรีนถามเสียงใส  ลุ้นให้คาร่ายอมรับออกมา  แต่น้องก็เอาแต่หน้าแดง  แย่งกระปุกชอร์ตเบรดไปนั่งกินคนเดียวจนเธอต้องไปยื้อแย่งคืนมา  พอสู้แรงไม่ได้ก็ทำท่าอ้าปากจะให้น้องป้อนบ้าง

"ทำอะไรเหมือนเด็ก"  คาร่ามองคนที่แทบจะปีนมานั่งตักเธอ  ขอให้ป้อนขนมใส่ปาก  เธอยังอายอยู่  แต่ก็อยากเล่นกับไอรีนด้วย  เราคร่ำเคร่งกับงานของเรามาตั้งแต่เช้าแล้ว  ถ้าจะพักเล่นกันบ้างก็คงไม่เป็นไร (มั้ง?)

"ป้อนสิ  ป้อน"  ไอรีนย้ำ  แปลกใจตัวเองที่ไม่เคยเล่นแบบนี้กับใคร  แม้แต่กับนายปาร์ค  ส่วนใหญ่เขาจะเป็นคนเริ่มเล่นกับเธอ  อ้อนและชวนเธอคุยเอง  เธอก็แค่ตอบสนองโดยพยายามจะไม่รำคาญ  แต่ตอนนี้เธอกลับอยากเล่นกับคาร่าเอง  เพราะเราสนิทกันมากหรือเปล่า  แล้วปกติพี่น้องกันเขาเล่นกันแบบนี้บ้างไหมนะ 

"ถ้าไม่ป้อนจะแย่งจากปากเลยนะ"

"เอาสิ"  คาร่าท้า  เธอคงชะล่าใจในความเป็นไอรีนไปหน่อย  ตอนนี้คนตัวเล็กจึงมานั่งเกยตักเธอ  ยื่นหน้ามากัดชอร์ดเบรดชิ้นสั้นนิดเดียวที่คาอยู่ในปากของเธอ 

นี่มันหนักกว่าเทศกาลป้อกกี้ในญี่ปุ่นซะอีกนะ!

เมื่อไอรีนไม่ยอมปล่อย  คาร่าจึงต้องยอมเอง  แล้วไอรีนก็ยิ้มร่าเริงอย่างผู้ชนะทั้งที่ขี้โกงเห็นๆ ในสายตาคาร่า  ขณะเดียวกันไอรีนก็แอบโล่งใจที่คาร่ายอมให้เธอชนะเพราะเธอคงไม่ยอมแน่  แล้วสุดท้ายปากเราก็จะต้องแตะโดนกันแหงๆ  และได้คงมีคนมองหน้ากันไม่ติดอีก

"นี่ไม่ต้องงอแงหรอก  เดี๋ยวให้แม่ทำให้ใหม่ก็ได้"  ไอรีนพูดเอาใจ  ลูบหัวคาร่าเหมือนปลอบเด็กตัวเล็กๆ  ลืมไปเลยว่าตัวเองนั่งตักน้องมัน

"ไม่ได้งอแงซะหน่อย"  คาร่าแกล้งทำเสียงงอน  ค่อยๆ ดันตัวไอรีนลงจากตักตัวเอง  เกรงว่าหัวใจจะทำงานหนักจนช็อกไปเสียก่อน

ฝ่ายไอรีนพอรู้ตัวว่านั่งตักน้องอยู่ก็เฉไฉแกล้งพูดไปอีกอย่าง  หาว่าเมื่อก่อนคาร่าก็ชอบนั่งตักเธอเหมือนกัน  เธอยังไม่เคยว่าเลย

"งั้นพี่ให้ฉันนั่งทับบ้างสิ"

"ไม่เอา  เธอตัวใหญ่ขนาดนี้น่ะเหรอ  ฝันไปเถอะ"  ไอรีนพูดกลั้วหัวเราะ  พยายามหนีคาร่าที่พยายามจะมานั่งตักเธอบ้าง  ดิ้นหนีไปหนีมาไม่รู้มาอยู่ท่านี้กันได้ยังไง  เธอคงจะหงายท้องจึงดึงคอเสื้อคาร่าเอาไว้หวังจะให้อีกฝ่ายช่วยไม่ให้เธอล้ม  แต่กลายเป็นพาคาร่าลงมานอนทับเธอ

ยัง...ยังไม่ได้ทับ  เจ้าแว่นผู้ชอบเล่นกีฬาเป็นนิจ (ดูจากหุ่น) ยันมือไว้กับพื้นทันก่อนจะล้มตามไอรีนลงไปด้วย  ถึงอย่างนั้นท่าทางเราตอนนี้ก็ดูล่อแหลมอย่างน่าประหลาด 

ไอรีนใจเต้นแรงขณะมองตาน้องที่มองทอดลงมาหาเธอด้วยสายตาแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน  เธอพอจะมองออกว่ามันคืออะไร  แต่ไม่อยากคิดว่าคาร่าจะคิดแบบนั้นกับเธอจริงๆ  เราเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก  เคยอาบน้ำในด้วยกัน  แช่น้ำในอ่าง  เล่นตุ๊กตาเป็ดเหลือง  ว่ายน้ำในสระว่ายน้ำหมู่บ้าน  เราแทบจะเคยเห็นกันมาทุกอย่างแล้ว  แต่ว่า...

ปากสวยชะมัดเลยอะ  --  อยู่ใกล้กันขนาดนี้มันอดไม่ได้ที่จะจ้อง  จริงๆ ก็รู้ว่าน้องมันปากสวยมาตั้งนานแล้ว  แค่ไม่เคยจ้องมากขนาดนี้  ด้วยอารมณ์แปลกๆ แบบนี้  ถ้าจะบอกว่ากับแฟน (เก่า) ยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย  จะผิดมากไหมนะ  ตอนนี้เลยคิดว่าตนโง่มากที่คบกับคนที่ไม่เคยรู้สึกอะไรด้วยเลยนั่นมาตั้งเกือบครึ่งปี

คาร่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่  พยายามจะลุกขึ้นแต่ตัวเธอกลับแข็งทื่อ  ไม่ยอมฟังคำสั่งเลย  ใจมันอยากแต่จะก้มลงไปหาคนที่นอนแผ่อยู่ใต้ร่าง...

"ไอรีน  อยู่หรือเปล่าลูก"

คาร่ารีบลุกพรวดขึ้นมานั่งราวกับติดสปริงทันทีที่ได้ยินเสียงคุณแม่ของไอรีนร้องเรียก  เธอเหลือบมองไปทางไอรีนอย่างลุกลนก็พบว่าพี่เขาลุกขึ้นมานั่งแล้ว  ริมฝีปากแดงสวยคลี่ยิ้มประหลาดที่เธออ่านความหมายไม่ได้  แล้วพี่เขาก็ลุกเดินไปเปิดประตูรับป้าพอลลา  แต่เธอจำไม่ได้นี่ว่าล็อกประตู

"อ้าว  คาร่าก็อยู่ด้วยนี่นา"  พอลลาทักทายหลานสาวข้างบ้านที่ยิ้มเกร็งๆ มาให้เธออย่างน่ากังขา  พอหันไปมองหน้าลูกสาว  ไอรีนก็ไหวไหล่

"แม่คิดว่าหนูโกหกเหรอคะ"

"เปล่า  แม่ก็  --  ช่างเถอะ"  คุณนายจอห์นสันพูด  และเปลี่ยนเรื่องมาคุยกับคาร่าแทนลูกตัวเอง  "พี่เขาไม่ได้แกล้งอะไรเรานะ  คาร่า"

"เปล่าค่ะ  คือเรากำลัง --"

"กินชอร์ตเบรดของแม่อยู่ค่ะ"  ไอรีนพูดแทรกคาร่าที่อึกอักจนส่อพิรุธ  พลางให้แม่ดูว่ากระปุกขนมของแม่หมดเกลี้ยงไปแล้วเรียบร้อย

"โอ้  อร่อยไหมล่ะ  คาร่า"  พอลลาคุยกับหลานสาว  ขณะที่ลูกสาวตัวเองตีหน้ายักษ์ขู่คนอื่นอยู่ข้างหลัง 

คาร่ามองไอรีนแล้วก็ยิ้มแห้งๆ  รีบพยักหน้าตอบคำถามคุณแม่ของพี่เขาทันที  "ถ้าป้าว่าง  ทำมาอีกนะคะ  หนูชอบ"

"จ้ะ  แล้วป้าจะทำอีกเยอะๆ เลย  แล้วจะให้ไอรีนเอาไปให้นะลูก"

"ก็เมื่อวานหนูบอกให้แม่ทำเยอะๆ  แม่ไม่ยอมทำนี่คะ"  ไอรีนบ่น

"ไม่ต้องมาบ่นแม่เลยนะ  เราน่ะพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากกิน  แม่ก็เลยทำให้แต่คาร่า  แล้วมาแย่งน้องกินทำไม"

"อ้าว  ก็หนูเห็นน้องกินท่าทางอร่อยนี่คะ  ก็เลย --"

"หนูชวนพี่เขากินเองค่ะ  ป้าพอลลา"  คาร่าออกตัวช่วยพี่สาวตัวยุ่ง  ไม่อยากให้โดนแม่ดุ  แต่ก็เหมือนเดิม  ป้าพอลลากลับมาโอ๋เธอแทน

คงเพราะยังเห็นเธอเป็นเด็ก  เป็นลูกเป็นหลานอยู่  แต่ถ้าป้ารู้ว่าเธอคิดอะไรกับไอรีน  ป้าจะยังเป็นแบบนี้อยู่หรือเปล่านะ

"เห็นไหมว่าน้องรักเรามากขนาดไหน  ทีหลังอย่างแกล้งน้องอีกนะ"

"หนูแกล้งเพราะเอ็นดูหรอกค่ะ"  ไอรีนพูด  พลางหันมาเบะปากให้คาร่าอย่างหมั่นไส้ระหว่างที่แม่ตัวเองไปโอ๋เจ้าเด็กนั่นอยู่ 

"รักจริงๆ เลย  ว่าอะไรไม่ได้สักอย่าง  ไม่รู้ใครเป็นลูกกันแน่"  เธอบ่นอุบอิบเบาๆ  แต่แม่ก็ยังได้ยินและหันมาดุเธอหนึ่งยกก่อนจะขอตัวออกไป  เพราะจริงๆ ตั้งใจจะมาเอาของไปร้าน  ที่แวะมาห้องนี้ก็แค่กลัวเธอจะโกหกว่าคาร่าจะมา  แต่เอาคนอื่นมาแทน  จริงๆ ก็เกือบไปแล้วละ  ถ้าเจ้าแว่นไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเมื่อเช้าทันเวลาพอดี

"ฉัน...ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ"  คาร่าบอกไอรีนหลังป้าพอลลาจากไปไม่นาน  เธอต้องการเวลาสงบสติอารมณ์  ไม่อย่างนั้นคงจะอ่านหนังสือต่อไม่ได้  "เอาจานเปล่ากับกระปุกไปเก็บด้วยดีกว่า..."

"ขอบใจนะ"  ไอรีนพูด  คาร่าจึงหยุดเดินและหันมามอง  "ก็ทุกเรื่องที่เธอทำให้ฉัน  ที่ไม่ถามจุกจิกจู้จี้  ที่ไม่งอแงจนน่ารำคาญ  และที่ช่วยฉันพูดกับแม่เมื่อกี้ด้วย"

"ไม่เป็นไร"  คาร่าตอบ  ยิ้มจริงใจให้ไอรีน  แล้วเดินออกมาจากห้องอ่านหนังสือ  พอพ้นห้องมาได้มากพอสมควรแล้ว  เธอก็วิ่งเข้าครัวไป  ไปยืนหอบอยู่ในนั้น  ตั้งสติ  ใจจริงอยากออกไปวิ่งรอบบ้านสักสองสามรอบด้วย  เผื่อมันจะหายฟุ้งซ่านแบบนี้  ไอรีนจะทำให้เธอเป็นบ้าเข้าสักวัน

"คาร่า"

เด็กสาวสะดุ้งเฮือก  ทำเอาคนขานชื่อตนตกใจไปด้วย

"อ้าว  คุณป้า  ยังไม่ได้ออกไปอีกเหรอคะ"  เธอถามเสียงเบา  กลัวคุณนายจอห์นสันจะสังเกตได้ว่าเธอไม่ปกติ 

"กำลังจะไปจ้ะ  แต่เห็นหนูแว่บๆ เลยแวะมาดูก่อน"  พอลลาตอบ  พลางมองซ้ายมองขวา  ท่าทีมีพิรุธกว่าคาร่าเสียอีกตอนนี้ 

"พี่เขาไม่ออกมาหรอกค่ะ"  คาร่าบอกคุณป้า  "เดี๋ยวหนูดูให้ก็ได้"

"ดีจ้ะ  คาร่า"  คุณนายจอห์นสันชม  ขยับเข้ามาประชิดตัวคาร่าจนน่าตกใจ  จากนั้นก็กระซิบกระซาบว่า  "คือป้ามีเรื่องจะรบกวนหนู  แต่ไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือเปล่า"

"อะไรเหรอคะ"

"ก็เมื่อเช้ามีเจ้าหนุ่มคนหนึ่งมารับไอรีนออกไป  หนูคงไม่เห็นหรอก  แต่ก็นั่นแหละ  ลุงกับป้าไม่ชอบหน้าเขาเลย  ดูแล้วไม่ใช่เด็กดี  แต่ไอรีนเคยบอกว่าเป็นแฟน  พวกเราก็เลยทำอะไรไม่ได้ได้แต่มองเฉยๆ  แต่แล้วเมื่อเช้านี้น่ะ  ป้ารู้สึกว่าไอรีนไม่อยากไปกับเขา  แล้วก็ไม่รู้จักปฏิเสธ  จนกระทั่งหนูมานั่นแหละ"

คาร่าเริ่มเข้าใจแล้วว่าป้าพอลลาต้องการจะพูดอะไร  แต่เธอควรจะฟังต่อก่อนที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าผู้ใหญ่ไว้ใจเธอมากกว่าหมอนั่น

"แล้วป้าก็ได้ยินด้วยว่า  ไอรีนพูดอะไรกับเขาตอนนั้น"  พอลลาพูดต่อด้วยดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์แบบเดียวกับลูกสาว  คาร่าชักจะหวั่นๆ มากขึ้นทุกที  แต่เธอจะหนียังไงดี  "ป้าไม่ได้แอบฟังนะ  หนูอย่ามองอย่างนั้น  ป้าแค่เป็นห่วงลูกสาวป้า  ก็เลยต้องฟังนิดหน่อย"

"ค่ะ  หนูเข้าใจ" 

"เข้าใจก็ดีแล้ว  งั้นฟังต่อ"

คาร่าผงะ  นิสัยชอบรวบรัดตัดความ  ชอบออกคำสั่งของไอรีนมาจากคุณแม่คนนี้นี่เอง  มันคงจะสืบทอดกันมาทางสายเลือด

"ไหนๆ พี่เขาก็ให้หนูเป็นคู่หมั้นหลอกๆ ไปแล้ว  หนูก็เอาตำแหน่งนี้ไปเลยจริงๆ ละกันนะ  คาร่า"

"อะไรนะคะ!"  คาร่าตกใจ  พอลลาจึงลูบหลังลูบไหล่ปลอบเด็กให้ใจเย็นๆ ไว้ก่อน  "พี่เขาไม่ได้คิดจริงจังหรอกค่ะ  แค่เอาตัวรอดเฉยๆ --"

"นั่นแหละ  จะจริงจังหรือไม่จริงอะไรก็ช่าง  แต่ป้าอยากให้หนูช่วยทำยังไงก็ได้  ไม่ให้เจ้าหนุ่มนั่นมายุ่งกับไอรีนอีก"

"เขาคงไม่มาแล้วมั้งคะ  ไอรีนพูดไปขนาดนั้นแล้ว"

"ไม่แน่หรอกค่ะ  เจ้าพวกผู้ชายน่ะมันชอบเอาชนะ  ยิ่งเห็นหนูเป็นผู้หญิงด้วยแบบนี้  คงคิดว่าไอรีนจะต้องกลับไปชอบมันแน่ๆ  มันเป็นอีโก้ของเจ้าพวกนี้  หนูเชื่อป้าสิ  ป้าอาบน้ำร้อนมาก่อน"  พอลลาโน้มน้าว  คาร่ายิ้มแหยๆ  ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี  เกรงใจคุณป้าก็เกรงใจ  แต่กลัวว่าไอรีนจะไม่ชอบใจมากกว่า

"แล้วถ้าพี่เขาไม่เอาด้วยล่ะคะ  เพื่อนคนอื่นของคุณป้าไม่มีลูกชายเหรอคะ  ทำไม --"

"เพราะป้าไว้ใจหนูที่สุดไง  คาร่า"

เด็กสาวเกือบจะดีใจที่ได้ยินแบบนี้  แต่ก็ไม่วายกังวลอยู่ดี

"เราสองคนเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก  หนูคงไม่อยากให้พี่เขาไปคบกับคนไม่ดีหรอกใช่ไหม"

"แต่เรายังไม่ทันรู้จักเขาเลยนะคะ  บางทีเขาอาจจะดีก็ได้  ไม่งั้นพี่เขาจะคบทำไมแต่แรก"

"เพราะปฏิเสธไม่เป็นไงล่ะ"  พอลลาพูดอย่างไม่พอใจ  "หรืออาจจะเห็นเพื่อนๆ มีแฟน  ก็เลยอยากมีบ้าง  อะไรแบบนั้น"

"ป้าไม่คิดว่าพี่เขาจะชอบหมอนั่นเหรอคะ"  คาร่าถาม  พอลลาก็ส่ายศีรษะด้วยท่าทางเหยียดหยัน  "เป็นแฟนกัน  มันก็ต้องมีชอบกันบ้าง --"

"ก็คงใช่  แต่ป้าดูแล้วไปกันไม่รอดหรอก"

"แต่ว่า --"

"คาร่า  หนูไม่รักพี่เขาเหรอ"

เจอคำถามนี้เข้าไป  คาร่าก็ถึงกับไปไม่เป็น  จะตอบตรงๆ ก็ไม่กล้า  จะปฏิเสธก็ไม่อยากโกหก  แต่การไม่พูดก็เหมือนการยอมรับไปแล้วทางอ้อม

"งั้นป้าไม่กวนเราก็ได้  ป้าไม่น่าคิดเลยว่าใครจะมาชอบลูกสาวนิสัยไม่น่ารักของป้าได้  ขนาดตัวป้าเองยังไม่แน่ใจเลยว่าเลี้ยงลูกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง  ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง"

"ไม่จริงหรอกค่ะป้า  ไอรีนน่ารักมาก  หนูยังไม่เคยเจอใครน่ารักเท่าพี่เขาเลยค่ะ  และจริงๆ หนูก็ --"

"งั้นก็เป็นอันตกลงใช่ไหมคะ"

คาร่าชะงัก  รู้ตัวแล้วว่าตกหลุมพรางคุณป้าจอมแสบไม่แพ้ลูกสาวไปแล้วเรียบร้อย  คราวนี้เธอจะทำอะไรได้อีกล่ะ

"ขอบใจมากลูก"  พอลลาเอ่ยรื่นเริง  กอดคาร่าแน่นจนเด็กสาวจะหายใจไม่ออก  แต่ไม่กล้าบอก  "แบบนี้ป้าค่อยสบายใจหน่อย"

"เอ่อ  งั้นหนูกลับไปหาพี่เขาก่อนนะคะ  เดี๋ยวเขาจะสงสัยว่าทำไมหายไปนาน"

"ดีจ้ะ  --  อ้อ  เดี๋ยวก่อน  คาร่า"

"คะ?"

"ป้าไม่ว่านะ  ถ้าหนูจะเล่นเหมือนเกินไปหน่อย  หรือคิดจริงจัง"

คาร่าทำแค่ยิ้มตอบ  และเดินจากมา  สงบจิตใจไม่ลงเหมือนเดิม

..........................................................

ไอรีนเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปหลังจากนั่งทำงานเงียบๆ ประมาณหนึ่งชั่วโมง  เธอยิ้มเมื่อพบว่าเด็กตัวโตบนโซฟาหลับคาหนังสือไปแล้ว  คาร่าตัวโตแล้วก็จริง  แต่ยังเด็กมากในสายตาเธอ  ถึงบางครั้งจะทำอะไรไม่ค่อยเหมือนเด็กก็ตาม  อย่างตอนที่มาคร่อมบนตัวเธอแบบบังเอิญนั่นน่ะ

เธอยังจำสายตานั้นได้อยู่เลย  แววตาที่ทำให้เธอเกือบเคลิ้มไปด้วย  ถ้าแม่ไม่มาพอดี  เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา  แต่ที่แน่ๆ เธอคงไม่ปฏิเสธถ้าคาร่านึกอยากจูบเธอขึ้นมา  อารมณ์เธอตอนนั้นมันได้พอดี  บางทีอาจเป็นเธอที่ดึงน้องมันลงมาหาก็ได้  ทำไมน่ะเหรอ...

เพราะเธออยากถูกจูบล่ะมั้ง

"ไอ้แว่นบ้า  บังอาจเสกคาถาใส่ฉันเหรอ  ไหนล่ะไม้กายสิทธิ์" ไอรีนพูด  พลางเท้าคางมองเด็กตัวโตหลับ  ต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปเข้าใกล้กันให้มากเกินควร  กลัวน้องมันทำตัวไม่ถูก  แล้วเธอเองก็คงทำตัวไม่ถูกไปด้วย

แต่พอเห็นหลับแบบนี้ก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมา

เท้าเล็กๆ จึงยื่นไปสะกิดขายาวของคนหลับ  ดูเหมือนคาร่าจะขี้เซาไม่ต่างจากตอนเด็กๆ  เธอจึงต้องสะกิดแรงขึ้นจนกลายเป็นเตะ  จนตัวเองยังตกใจ  แต่คนถูกเตะกลับแค่งัวเงียตื่นขึ้นมา  และหาวปากกว้างเท่านั้น

และเสียงหัวเราะคิกของไอรีนก็ทำให้คนเพิ่งตื่นหน้าแดง 

"อะไร  ฉันนอนน้ำลายไหลเหรอ"  คาร่าถาม  ยกมือปิดปากตัวเอง  อายสุดจะทน  ไอรีนก็ยังไม่เลิกหัวเราะถึงจะส่ายหน้าแบบนั้น  "ไอรีน..."

"เปล่า  ไม่ไหล  แค่ตลกดี"

"แล้วอะไรตลกล่ะ  ถ้าไม่ไหลจะตลกได้ไง"

"เธอน่ารักไง  เหมือนเด็กดี"  ไอรีนพูดความจริง  แต่เหมือนจะทำให้คาร่ายิ่งอายไปใหญ่  "นี่เลิกอายได้แล้ว  ฉันหิว  ไปหาอะไรกินกันเหอะ"

"แล้วจะกินอะไรล่ะ"

"นั่นสิ  ฉันไปดูในครัวก่อนดีกว่า  ถ้าไม่มีก็สั่งพิซซ่ามากินละกัน"

คาร่าฮัมรับ  ลุกตามหลังไอรีนมา  เธอได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของไอรีนดัง  เธอเห็นชื่อคนโทร  แต่ไม่รับให้และไม่เรียกไอรีนด้วย   



.....................


เอ๊ะ มันยังไงกันนะ  อิอิ   :21: :61: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

28 กันยายน 2018 เวลา 21:48:54
นิยายตามใจคนแต่ง
แสดงความคิดเห็น