web stats

ข่าว

 


ส่องหัวใจเธอให้เจอรัก yuri ตอนที่ 6

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 26 กันยายน 2018 เวลา 17:01:29 อ่าน: 124

   เรื่องราวร้ายๆ ยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องดูได้จากครั้งนี้ ตรงนี้ ที่ชิดตะวันมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของคนที่เกลียดและไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าตัวเอง
   เพื่อนสนิทของหมอสายน้ำโทรมาบอกว่าเจ้าหล่อนไม่สบายและเมื่อไม่มีคนไหนที่จะปลีกตัวออกมาได้เลยจึงต้องเป็นคนที่ไม่สมควรอย่างเธอนี่แหละที่ต้องมา
   ชิดตะวันเอื้อมมือไปกดกริ่งที่ประตูยืนรออยู่พักใหญ่เจ้าของห้องก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาเปิดให้ร้อนใจจนต้องล้วงไปหยิบคีย์การ์ดที่เพื่อนสนิทของเจ้าของห้องเอาหย่อนใส่กระเป๋าไว้ให้โดยบอกว่าหมอสายน้ำเป็นคนหลับลึกยิ่งไม่สบายถ้าหลับไปคงยากที่จะรู้สึกตัวและคงจะจริงเมื่อเธอยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ไร้ซึ่งเงาของเจ้าของห้อง

   การย่างก้าวของคนบุกรุกถูกทำให้เบาและเงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้เจ้าของห้องตกใจและก็เป็นอย่างที่เพื่อนๆ เมาท์เอาไว้จริงๆ เพราะหมอสายน้ำยังคงหลับสนิทราวกับไม่มีสิ่งใดมารบกวนและแม้คิ้วทั้งสองข้างจะขมวดโก่งเข้าหากันแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามของคนที่นอนอยู่ลดน้อยลงเลยสักนิด
   หากผู้หญิงคนนี้ได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวคงจะสวยราวกับนางฟ้าลงมาจุติแต่ทว่า?
   เธอทำลายความสวยงามนั้นลงไปแล้วโดยการพรากคนรักของหล่อนไปอย่างไม่มีวันกลับ
   "นี่คุณเข้ามาได้ยังไง"
   คนที่หลับอยู่จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการตกใจสุดขีดเมื่อได้เห็นคนแปลกหน้าอยู่ในห้องที่เป็นสถานที่ส่วนตัวของตัวเอง
   "หมออริสาบอกว่าคุณไม่สบายก็เลยให้ฉันมาดู"
   "ไม่จำเป็น! ออกไปเลยนะ"
   "คุณไม่สบายต้องมีคนดูแล"
   "แต่ฉันไม่ต้องการยิ่งเป็นคุณฉันยิ่งไม่ต้องการ"
   คนป่วยเอ่ยออกมาสุดเสียงแต่ทว่าร่างกายที่ไม่สมบูรณ์นักจึงทำให้คำพูดและท่าทางนี้ไม่ดูน่ากลัวสักเท่าไหร่หากแต่กลับตรงกันข้ามเมื่อมันดูน่าเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
   "เดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆ ให้คุณรองท้องดีกว่าจะได้กินยาแล้วพักผ่อน"
   การถูกเมินในคำพูดยิ่งทำให้สายน้ำรู้สึกหงุดหงิดจนต้องผุดลุกขึ้นมาจากเตียงเพียงหวังจะลากตัวคนบุกรุกให้ออกไปจากห้องแต่ดูเหมือนการใช้แรงของเธอจะมากเกินพอดีถึงได้ทำให้เกิดอาการหน้ามืดขึ้นแบบนี้
   "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"
   ชิดตะวันรีบเข้าไปประคองคนป่วยที่กำลังทรุดลงไปตามแรงโน้มถ่วงยังดีนะที่เธอเข้ามารับทันไม่อย่างนั้นนอกจากป่วยสายน้ำอาจจะได้รับบาดเจ็บทางร่างกายเพิ่มขึ้นมาอีก
   "ปล่อย"
   การประคองไปยังเตียงดูทุลักทุเลไม่น้อยเพราะแม้คนป่วยจะไร้เรี่ยวแรงแต่ก็ยังอุตส่าห์พยายามดิ้นรนออกจากการประคองของเธอ
   สงสัยจะอยากเจ็บตัวจริงๆ
   "คุณนอนนี่ก่อนทำข้าวต้มเสร็จแล้วฉันจะยกมาให้"
   "ใครบอกฉันจะกิน"
   ไม่มีการตอบกลับให้คนป่วยได้ออกอาการโมโหมากยิ่งขึ้นแต่ในเวลานี้แรงที่มีถูกใช้ไปจนหมดแล้วสายน้ำจึงไม่อาจที่จะอาละวาดอย่างที่ใจต้องการได้
   ทำไมถึงต้องมาป่วยเอาตอนนี้ด้วยนะ
   แล้วทำไมคนที่มาดูแลต้องเป็นเขาคนที่เธอเกลียด
   ทำไม ทำไม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

   กลิ่นหอมของข้าวต้มลอยมาให้คนที่นอนเพลินได้งัวเงียตื่นขึ้นก่อนจะหลับตาลงดังเดิมเมื่อพบว่าในระดับสายตามีใครยืนอยู่
   "ตื่นแล้วก็มาทานข้าวค่ะจะได้กินยา"
   "????.."
   ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับให้คนยกข้าวต้มมาเสิร์ฟส่ายหน้าไปมานึกอ่อนใจกับความดื้อที่ทวีคูณของคนบนเตียงเสียจริงๆ
   เห็นแล้วก็ให้นึกสงสัยว่าคนอื่นๆ จะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร?
   "ถ้าคุณยอมกินข้าวต้มนี้ให้หมดฉันจะออกไปจากห้องอย่างที่คุณต้องการทันที"
   ข้อเสนอดูเหมือนจะน่าสนใจเมื่อเปลือกตาที่ปิดค่อยๆ ขยับเปิดให้ดวงตาของคนทั้งคู่ได้ประสานเข้าหากัน
   "ฉันไม่ได้อยากกินของที่คุณทำ"
   คนป่วยยังคงต่อต้านหากแต่ที่ดูจะอ่อนลงก็คงจะเป็นดวงตาคู่ล้าที่เกิดจากพิษไข้
   "แต่ถ้ากินคุณก็จะสามารถกำจัดฉันออกไปจากห้องได้"
   "ฉันมีสิทธิ์ไล่คุณออกไปได้โดยที่ไม่ต้องกินอะไรเพราะนี่มันห้องฉัน"
   ก็จริง?แต่! ไม่ใช่ในเวลานี้ที่เจ้าของห้องป่วยอยู่ซึ่งนั่นทำให้ความหวั่นเกรงถูกแทนที่ด้วยคำว่าเป็นห่วงไปเสียแล้ว
   "ถ้าคุณกินฉันถึงจะไป"
   "นี่ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ย"
   "เอาเป็นว่าฉันป้อนก็แล้วกันนะคะ"
   "ฉันไม่?"
   "หรือว่าคุณอยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อน?"
   เป็นคำถามที่ฟังแล้วกวนประสาทชะมัดในเมื่อสายน้ำมั่นใจว่าเธอทำทุกอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการแต่เขาก็ยังจะหน้าด้านหน้าทนอยู่อีก
   "ฉันเกลียดคุณที่สุดเอามานี่"
   พูดจบสายน้ำก็คว้าถ้วยข้าวต้มไปถือไว้เธอกินข้าวเองได้เพราะร่างกายแค่ป่วยไม่ได้พิการเสียหน่อยที่ต้องให้ใครมาป้อน
   "กินให้หมดนะคะ"
   "อย่าพูดได้มั้ยไม่อยากได้ยินเสียง"
   พูดไปพร้อมกับเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ให้ชิดตะวันได้ลอบยิ้มกับความน่าเอ็นดูของคนป่วย
   หากลดความเอาแต่ใจลงบ้างสายน้ำคงจะเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารักมากทีเดียว
   "เลิกจ้องแล้วหันหน้าไปทางอื่นคุณทำให้ฉันกลืนข้าวไม่ลง"
   "คะ?"
   "หันหน้าไปทางอื่น รำคาญ!"
   ชิดตะวันรีบทำตามอย่างรวดเร็วไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะสงสารคนป่วยที่แทบจะไม่มีแรงพูดต่างหาก
   แรงหายใจก็แทบจะไม่มียังจะฝืนมาตะคอกเธออีก
   คงจะเกลียดเธอมากจริงๆ สินะ
   ปวดหัวชะมัด?
   นี่คือความรู้สึกแรกที่สายน้ำรู้สึกได้หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในกลางดึกแต่แล้วหัวใจก็ต้องเร่งจังหวะการทำงานเมื่อมองเห็นใครบางคนที่นอนอยู่ข้างเตียงและทันทีที่จำได้หญิงสาวก็เกิดอาการลมออกหูทันทีเมื่อใครอีกคนไม่รักษาคำพูด
   หลับสนิทแบบนี้เธอควรปลุกเขาสินะ!
   ความเย็นที่สาดเข้ามาเต็มใบหน้าทำเอาคนที่หลับอยู่ต้องผงะตกใจตื่นก่อนจะหันไปมองคนที่เป็นเจ้าของน้ำเย็นที่ทำให้ตัวเองเปียกไปหมดแบบนี้      
   "คุณทำอะไรเนี่ย"
   "ทำขนาดนี้ยังไม่รู้อีกงั้นเหรอหรือจะเอาอีกถัง"
   คนพูดทำท่าจะเดินไปตักน้ำเพิ่มให้ชิดตะวันต้องรีบไปคว้าตัวห้ามเอาไว้และเพราะการกระทำนี้นี่แหละที่ทำให้เธอถูกมองแรงจนต้องรีบปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ
   "ขอโทษ"
   "เรื่องอะไร"
   "คือฉัน?"
   "ไหนบอกจะออกไปไงทำไมยังอยู่"
   "ฟังก่อนนะคะ"
   ความร้อนใจเกิดขึ้นเมื่อคำพูดของตัวเองลอยกลับมาความจริงเธอก็จะไปจริงๆ นั่นแหละแต่เพราะตัวคนป่วยยังคงร้อนอยู่มากจึงทำให้นึกห่วงจนไม่กล้าทิ้งสายน้ำไว้คนเดียว
   "เมื่อกี้ตอนฉันจะออกไปคุณตัวร้อนมากฉันก็เลย ก็เลยไม่อยากทิ้งคุณไว้คนเดียว"
   "?????"
   "หมอสายน้ำคะฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นะคะ"
   สายน้ำเงยหน้ามองคนพูดที่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้เมื่อถูกเธอโกรธเข้าให้จริงๆ หากเธอและเขารู้จักกันในสถานะอื่นเธอคงใจอ่อนให้กับท่าทางน่าสงสารนี้ไปแล้ว แต่! เพราะความจริงมันเจ็บปวดเธอจึงไม่นึกสงสารใครเลยนอกจากตัวเอง
   "กลับไปได้แล้ว"
   "แต่คุณยังไม่ดีขึ้นเลยนะคะ"
   "ฉันบอกให้กลับไป"
   "หมอสายน้ำ?"
   "ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!"
   ชิดตะวันจะไม่ตกใจเลยหากคนพูดไม่เอ่ยถ้อยคำรุนแรงนี้ด้วยน้ำตาดวงตาคู่เจ็บปวดมองมาให้ได้รู้สึกปวดใจไปด้วยจากนั้นร่างกายของชิดตะวันก็ถูกคนร้องไห้ตรงดิ่งเข้ามาทุบอย่างหนัก
   ไม่มีการขัดขืน ปัดป้องมีเพียงการยินยอมและอ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกเหน็บหนาว
   ชิดตะวันดึงคนที่เริ่มหมดแรงเข้ามากอดเสียงสะอื้นและร่างกายที่สั่นเทาทำให้เธอรับรู้ในความเจ็บปวดของอีกคนเนิ่นนานทุกอย่างก็ค่อยๆ สงบลงพร้อมกับเปลือกตาบวมตุ้ยที่ถูกปิดลงมา
   พิษไข้คงจะทำให้เกิดอาการอ่อนเพลียมากจริงๆ คนป่วยถึงได้พลาดมาหลับในอ้อมกอดของเธอแบบนี้
   ชิดตะวันมองสภาพตัวเองกับคนในอ้อมกอดที่มีเสื้อผ้าชื่นแฉะไม่ต่างกันถ้าขืนปล่อยให้นอนแบบนี้คงได้เป็นปอดบวมแน่ๆ แต่ถ้าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สายน้ำคงได้อาละวาดจนคอนโดแตกเป็นแน่
   แล้วแบบนี้เธอควรจะทำอย่างไรดีนะ?

   ในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อย ใช่แล้ว! เธอเปลี่ยนชุดให้สายน้ำแต่ยังไม่ทันเสร็จคนป่วยก็ดันลืมตาตื่นขึ้นมาต่อด้วยเสียงกรี๊ดลั่นห้องพร้อมกับความเร็วของฝ่ามือที่ฟาดลงมาที่แก้มของเธอจังๆ แต่จะว่าไปหากเธอเป็นสายน้ำก็คงตกใจเหมือนกันเมื่ออยู่ๆ ก็มีคนไม่สนิทมาแก้ผ้าเปลี่ยนชุดให้แถมตอนอีกฝ่ายกรี๊ดเธอยังถลาเข้าไปปิดปากด้วยการคร่อมตัวเจ้าหล่อนเอาไว้
   ดีนะที่คนป่วยไม่มีแรงมากไม่อย่างนั้นเธออาจจะถูกถีบขาคู่ไปแล้ว
   แต่การกระทำของเธอก็มีเหตุผลนี่นาสายน้ำก็น่าจะยอมลดอคติลงหน่อยนี่อะไรอธิบายแล้วอธิบายอีกคนโวยวายก็ไม่ยอมฟังจนเธอต้องเป็นฝ่ายถอยทัพออกมาจากห้องเพราะเสื้อผ้าที่ดูไม่เรียบร้อยของคนโวยวาย
   ไม่รู้ว่าป่านี้จะลุกไปเปลี่ยนหรือนอนในสภาพนั้นกันนะคิดแล้วก็ให้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอีกแล้ว
   ทำไมถึงได้รู้สึกเป็นห่วงมากมายแบบนี้กันนะ
   ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
   

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น