อุบายรักจับใจ yuri ตอนที่ 8
โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 22 ตุลาคม 2019 เวลา 20:02:02
อ่าน: 506
|
"นี่คุณไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ก็ได้" เพลงพิณเอ่ยทักเมื่อใครบางคนกำลังวุ่นวายอยู่ในครัวของบ้านตัวเองหญิงสาวจ้องมองคนพูดไม่ยอมฟังอย่างอ่อนใจและที่ทำให้อ่อนใจยิ่งกว่าก็คงจะเป็นตัวเธอเองนี่แหละที่ไม่อาจทำตามความตั้งใจแต่เดิมได้ เมื่อวานยังอยากจะขย้ำคนๆ นี้อยู่เลยแต่ไหงมาวันนี้ถึงปล่อยให้เขาเดินลอยชายไปมาแบบนี้ได้กันนะ "เผื่อคุณจะลืมว่าฉันมีแม่บ้าน" "ไม่ลืมค่ะแต่อยากทำให้" ธณิกาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้กับคนที่ตัวเองยกให้เป็นเจ้านายสามวัน เธอหวังจะไถ่โทษในหลายๆ เรื่องที่ทำให้เพลงพิณเกิดความขุ่นเคืองใจแม้หญิงสาวจะพูดว่าไม่ได้คิดอะไรแต่เธอก็ยังอยากที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ตัวอยู่ดี "อันที่จริงฉันไม่ได้โกรธคุณ" "ไม่จริงหรอกค่ะคุณน่ะโกรธฉัน" "ฉันเป็นผู้ใหญ่พอค่ะไม่เอาเรื่องหยุมหยิมมาเป็นประเด็นให้รกสมองหรอก" ธณิกาพยักหน้ารับฟังและทันทีที่คนบอกไม่โกรธพูดจบเธอก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนและอาจด้วยความตกใจหรืออะไรสักอย่างมือของเพลงพิณจึงฟาดเข้าที่หน้าจนทำเอาแก้มข้างซ้ายสั่นสะเทือนไปหมด "เนี่ยนะคะที่บอกว่าไม่โกรธ" "อันนี้ฉันตกใจต่างหากใครใช้ให้คุณยื่นหน้าเข้ามาแบบนี้กันล่ะ" "แต่รักเป็นผู้หญิงเหมือนคุณนะคะจะตกใจยังไงก็ไม่น่าจะถึงกับต้องฟาดหน้ากันเลย" "ก็บอกแล้วไงว่าตกใจ" "ไม่จริงอะ คุณต้อง?" คนพูดเว้นจังหวะส่งต่ออารมณ์อ่อนไหวผ่านทางสายตา แสงระยิบระยับจากหยดนํ้าที่คลออยู่ในดวงตาส่งผลให้คนได้เห็นรู้สึก รู้สึก...เหนื่อยใจเป็นที่สุด จะเยอะแยะท่ามากอะไรขนาดนี้... "คุณต้องโกรธรัก เกลียดรักแล้วอีกหน่อยก็จะลามไปเกลียดขี้หน้าพ่อที่แสนจะหล่อเหลา สปอร์ต ระ..." "พอเถอะค่ะ" "ตะ แต่ฉันยังพูดไม่จบนะคะ" "ฉันขอร้องหยุดพูดแล้วคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ" "จริงเหรอคะ" นํ้าตาถูกสะบัดทิ้งไปจนหมดเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่เสียแรงที่ลงทุนพูดจนคอแห้ง ตาก็แสบเพราะเอายาหมองมาทา ในที่สุดธณิกาคนนี้ก็ได้ไปต่อ คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะให้สุดเสียงแต่จะทำตอนนี้คงไม่ได้เพราะแค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ แล้ว "กินข้าวต้มสิคะรักทำสุดฝีมือเลยนะ" เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วธนิกาก็หันกลับมานำเสนอข้าวต้มแสนอร่อยที่คัดสรรเครื่องปรุงมาอย่างดีความจริงอยากจะใส่กุ้งลอบสเตอร์นะแต่เพราะเวลานี้เช้าจนเกินไปเธอเลยจัดหากุ้งยักษ์แบบนั้นไม่ได้แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะของแก้ตัวในครั้งหน้า เพลงพิณมองข้าวต้มในถ้วยอย่างชั่งใจแค่ดูจากสายตายังรู้ได้เลยว่ามันแปลก? แต่ก็เอาเถอะในเมื่อคนทำดูมีท่าทางมั่นอกมั่นใจขนาดนี้เธอก็ ก็คงต้องเชื่อสักครั้ง? เพียงแรกสัมผัสเพลงพิณก็ขอปฏิญาณไว้เลยว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอจะยอมกินอาหารฝีมือของคนตรงหน้าข้าวต้มอะไรทั้งเลื่อน ทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว ทั้งเค็ม ครบรสจนรู้สึกแขยงลิ้นไปหมด "เป็นไงบะ?" ยังไม่ทันได้เอ่ยจบธณิกาก็ถูกคนที่เพิ่งตักข้าวต้มเข้าปากพ่นเม็ดข้าวใส่เต็มหน้าและคงไม่ต้องรอคำตอบจากคนกินเจ้าตัวก็พอจะรู้แล้วว่ารสชาติข้าวต้มฝีมือตัวเองมันเป็นยังไง ว่าแต่ว่า?เพลงพิณคงไม่ได้เป็นกระสือหรอกนะไม่งั้นคืนนี้เธอคงได้ถอดหัวออกมาเป็นแน่ "เป็นยังไงบ้างคะฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ไม่ตั้งใจแต่พ่นมาที่หน้าเต็มๆ แบบนี้ได้นี่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะแม่คุ๊ณ ธณิกาเปิดยิ้มน้อยๆ เมื่อคนพ่นนํ้ามนต์รีบเอาทิชชู่มาเช็ดหน้า เช็ดตาให้แก่กันแต่มันจะดีกว่านี้นะถ้าไม่เอาส่วนที่เปียกนํ้ามาเช็ดที่ตาของเธออยู่แบบนี้! "ไม่เป็นไรค่ะ สบายมากอย่างน้อยข้าวต้มก็ไม่ได้ร้อน" "ค่ะ มันเย็นมาก" "คะ?" "เอ่อ ฉันหมายถึงโชคดีจริงๆ ด้วย" "ใช่มั้ยล่ะคะ แบบนี้จะถือว่าเป็นวันดีๆ ก็ยังได้" "อย่างนั้นเลยเหรอคะ" ธณิกาเปิดยิ้มให้กว้างขึ้นหากแต่เมื่อยังรู้สึกเหนอะหนะอยู่จึงได้ขอตัวไปห้องนํ้าเพื่อจัดการคราบเหนียวบนหน้า "รักขอไปล้างหน้าดีกว่านะคะเช็ดอย่างเดียวไม่น่าจะเวิร์ค" "ตามสบายค่ะ" เพลงพิณมองคนที่เดินไปทางห้องนํ้าอย่างอ่อนใจ มาคิดๆแล้วเธอต้องมีประสบการณ์กับคนๆ นี้ไปอีกสามวันเชียวหรือ สามวันกับความประหลาดที่ต่างออกไปจากที่เคยพบเจอมาทั้งชีวิต สามวันที่คิดแล้วก็น่าจะเหนื่อยพอๆ กับสามปีกันเลยทีเดียว
เมื่อออกมาจากห้องน้ำธณิกาก็ตรงดิ่งไปยังคนสองคนที่กำลังพูดคุยอะไรบางอย่างแต่ประเด็นนั้นไม่สำคัญเท่ากับเธอต้องรีบจัดการเอาไม้ไปเขี่ยคนที่เข้าใกล้เจ้าของไร่คนสวยให้เร็วที่สุด ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆ "นี่คุณปลัดทศนิยม..." "ปลัดทศนาถค่ะคุณธณิกาเรียกผิดแล้ว" "ก็นั่นแหละค่ะ คล้ายกันไม่เป็นไรหรอกเนาะ" ธณิกาหันไปทางเจ้าของชื่อที่ทำเพียงส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ มันอาจจะดูไม่มีพิษไม่มีภัยแต่เพราะเป็นคู่แข่งหัวใจของบิดาจึงจำเป็นต้องจัดการอยู่ดี "ว่าแต่คุุณปลัดทศ เอ่อ คุณมาทำไมคะ" กะจะเรียกชื่อผิดอีกสักครั้งแต่ก็เปลี่ยนใจเพราะสายตาของใครอีกคนที่มองมาเหมือนจ้องจะจับผิดกันแค่ชื่อเองเรียกผิดบ้าง ถูกบ้างไม่เห็นจะเป็นอะไร ซีเรียสไปได้ "คุณเพลงพิณนัดผมมาดูผลงานของเราน่ะครับ" ไม่ธรรมดานะตาแว่น! ผลงานของเรา เฮอะ! ตอนพูดได้ดูหน้าคนที่เหมารวมใช้คำว่าเราไหมนั่นหากมือออกแรงได้เท่าตาป่านี้ไอ้คุณปลัดทศนิยมอาจจะหัวขม่ำตกเก้าอี้ไปแล้วก็เป็นได้ "ฉันว่าเสียเวลามามากแล้วนะคะ ควรจะไปได้แล้ว" เป็นเพลงพิณที่พูดขัดการสนทนาที่ไร้สาระของคนทั้งคู่ ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักกันหนาเสียเวลาคนทำงานอย่างเธอจริงๆ
ไม่อยากจะเข้าไปเล๊ยยยยยยยย ธนิกาทำได้เพียงกู่ร้องตะโกนก้องในใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในหากแต่พอหันไปเห็นสายตาภายใต้กรอบแว่นก็ทำให้ไม่อาจที่จะถอยได้ อย่าได้คิดว่าจะสมหวัง ต่อให้ต้องพลีชีพเธอก็จะไม่มีวันหันหลังกลับเป็นอันขาด!!! "คุณธณิกาหยุดเดินทำไมคะ" เพลงพิณเอ่ยถามเมื่ออยู่ๆ คนที่เดินมาด้วยกันก็หยุดเดินเสียเฉยๆ ดวงตาคู่คมดูกระสับกระส่ายจนน่าเป็นห่วง "หรือว่าจะเป็นลม" "ไม่ค่ะรักไม่ได้เป็นอะไร" "แต่หน้าคุณซีด" ?รักสบายดีค่ะ สบาย สบายม๊ากกกกกก? คนพูดกัดฟันเสียแน่นให้เพลงพิณได้มองอย่างประหลาดใจ หากแต่เมื่อใครอีกคนเน้นย้ำว่าสบายดีหญิงสาวจึงไม่คิดที่จะเซ้าซี้อีก เธอควรเร่งทำตรงนี้ให้เสร็จจะได้กลับไปจัดการกับงานที่คั่งค้างเสียที หากแต่ความเงียบของใครบางคนที่มีมากจนเกินไปทำให้เพลงพิณนึกแปลกใจจนต้องหันไปมองอยู่บ่อยครั้งและพบว่ามีความสั่นไหวอยู่ในดวงตาของเจ้าของ หรือว่า? หญิงสาวยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปิดมันลงเมื่อมีคำถามจากคนข้างกายดังขึ้นเพลงพิณจึงต้องหันไปพูดคุยกับปลัดทศนาถที่คอยแต่อธิบายเรื่องเดิมๆ วนไปมาให้เธอนึกเบื่อหน่ายจนต้องของตัวโดยอ้างว่าต้องไปคุยกับคนงานนั่นแหละคนที่พูดไม่ยอมหยุดถึงได้ยอมปิดปากลงแต่ก็ยังจะขอตามมาด้วยนั่นทำให้เธอหลุดคำพูดปฏิเสธเสียงแข็งออกมาให้คนวอแวได้หน้าเจื่อน คอตกไปหากแต่ก็ไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากเธอได้เลยสักนิด ก็อย่างที่บอกเธอว่าเธอไม่ใช่คนใจดีออกจะใจร้ายมากกว่าด้วยซ้ำ
"คุณธณิกาคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกให้เจ้าของชื่อได้เปิดยิ้มน้อยๆ ความกังวลใจในบางเรื่องคลายลงได้อย่างง่ายดาย การได้อยู่ใกล้คนสวยๆ มันทำให้เธอรู้สึกดีได้ขนาดนี้เชียวหรือ? ?ไม่อยากจะเชื่อ? "คะ?" "ขอมือหน่อยค่ะ" "มือ?" ธณิกาจ้องคนพูดด้วยคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจหากแต่สุดท้ายก็ยอมยื่นมือไปให้ตามคำขอ ความอยากรู้ทำให้เธอยอมทำตามคนตรงหน้าโดยง่ายและอีกอย่างก็คือเธอไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องปฎิเสธผู้หญิงคนนี้ "น่ารักนะคะ" จู่ๆ เพลงพิณก็พูดขึ้นมาให้คนฟังได้เปิดยิ้มพร้อมกับริมฝีปากที่เริ่มขยับพูดในสิ่งที่เจ้าตัวถนัด การหยอกเย้าคือสิ่งที่เธอถนัดยิ่งกับคนสวยๆ ธณิกาพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอไม่เคยจะพลาด "หมายถึงฉันเหรอคะ" "คุณนี่ตลกดีนะคะ" "ฉันตลก?" "ค่ะ" ?ยังไงคะ? ?คุณพูดชมตัวเอง? ?ก็มันเรื่องจริงนี่คะ? เพลงพิณล่ะอยากจะมองบนเสียจริงๆ หากแต่เจ้าตัวก็เลือกที่จะหยุดการพูดคุยไร้สาระลงจากนั้นก็หันกลับมาทำตามความตั้งใจเดิมต่อ บางอย่างถูกปล่อยลงบนมือของคนพูดเพ้อเจ้อให้เจ้าตัวได้ลดระดับสายตามาอยู่ที่ฝ่ามือตัวเอง หัวคิ้วขมวดเป็นปมเมื่อพบว่าสิ่งที่ถูกปล่อยลงมาสามารถขยับไปมาได้และนั่นทำให้เธอรู้ว่ามันคือสิ่งมีชีวิตและทันทีที่มือของเพลงพิณเคลื่อนออกห่างดวงตาของธณิกาก็เบิ่งกว้างจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า กรี๊ดดดดดดดดด ธณิการ้องเสียงหลงพร้อมกับส่งเจ้าตัวมุดดินขึ้นไปบนฟ้าแม้มันไม่มีปีกแต่เธอก็คิดว่ามันน่าจะอยากเห็นโลกในมุมสูงบ้างส่วนเธอขออำลาแต่ไม่อาลัยจากจุดเกิดเหตุนี้ไปก่อนแล้ว เพลงพิณมองคนที่วิ่งแจ้นออกไปอย่างขำๆ ไอ้เราก็เห็นว่าน่ารักดีเลยเอามาให้ดูแต่คนอะไรไม่รักษาแถมยังจะมาทำลายอีก ดูสิ! โยนสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของเธอไปเสียคนละทิศละทาง ทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆ ลงคอได้ยังไงกันนะ ใจร้ายจริงๆ
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|