web stats

ข่าว

 


AGENT K.(Trick or Treat) Vol.2 - บทที่ 10 Don't Give Up On Me (1)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 02 มิถุนายน 2019 เวลา 22:36:35 อ่าน: 101





บทที่ 10 Don't Give Up On Me (1)






เมนคูนไม่หวั่นต่อความหนาว  มันค่อนข้างชอบหิมะ  เคย์ก็ชอบเหมือนกัน  แต่ไม่ถึงขนาดมานั่งให้มันตกใส่หัวอยู่แบบนี้หรอก  ถ้าแค่จะมานั่งเป็นเพื่อนแมว

"คุณจะแข็งตายนะ  เอเจนท์"

เคย์เงยหน้าขึ้น  มองอีกฝ่ายที่มาพร้อมชุดป้องกันความหนาวเย็นเต็มยศ  ขณะที่เธอมีเพียงหมวกบีนนี่  โอเวอร์โค้ต  รองเท้าบู๊ต  และแมว

คนมาใหม่อุ้มเจ้าเหมียวที่นั่งหมอบอยู่บนม้านั่งกับเคย์ขึ้นมาและเอามันวางบนตักตัวเองเมื่อนั่งลงแทน  แต่เคย์ปฏิเสธที่จะให้สายจูงมันไป

"คุณรู้ไหม  ฉันเคยอุ้มมันบ่อยๆ  ตอนลอเรนยังอยู่" 

เคย์ไม่แปลกใจที่ได้ยินแบบนี้  "แปลว่า  คุณเป็นคู่เดตเธอคืนนั้น"

"ทำไมคุณคิดแบบนั้นล่ะ  เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน"

"อาจจะเพราะแชปปี้  มันชอบคุณ  เดน่าส์" 

คุณหมอยิ้มมุมปาก  "เอฟบีไอฝึกคุณมาดีจริงๆ  น่าเสียดายที่คุณใจอ่อนไปหน่อย"

เคย์ยิ้ม  สบตาเดน่าส์ผ่านเลนส์แว่นดำ  "ถ้าคุณแลกเปลี่ยนข้อมูลกับฉัน  ฉันจะไม่รายงานผู้กองว่าคุณเป็นหนอน"

"ปกติแล้วเอฟบีไอทำงานแบบนี้หรือคะ"

"แค่ฉันค่ะ"

"โอ้  ลืมไปว่า  คุณเป็นสเปเชี่ยลเอเจนท์"  เดน่าส์อุทาน  แต่เห็นได้ชัดว่าแกล้งไปอย่างนั้นเอง  "ไมโครชิพในตัวคุณบอกตำแหน่งตัวเอง  ไม่ได้ลืมใช่ไหม"

"ค่ะ  แต่บังเอิญว่าฉันมีเครื่องส่งสัญญาณรบกวน"  เคย์ตอบง่ายๆ  "และถึงพวกเขาจะรู้ว่าฉันมาพบคุณ  พวกเขาก็ไม่เอะใจหรอก  เพราะยังไงคุณก็เป็นหมอนิติเวชของเรา  ถูกไหมคะ"

เดน่าส์กัดกระพุ้งแก้ม  พลางสอดแฟลชไดร์ฟไว้ตรงปลอกคอแชปปี้และส่งมันคืนให้เคย์  "ลอเรนมีหน้าที่รวบรวมรายชื่อเป้าหมายของทิซิเฟอนี  ฉันก้อปปี้มันมาให้คุณ  ใช้ให้เป็นประโยชน์"

"ขอบคุณค่ะ"  เคย์พูด  ลูบตัวแชปปี้และดึงแฟลชไดร์ฟที่เดน่าส์ให้มาเอาใส่กระเป๋าด้านในแจ็กเก็ตที่อยู่ใต้โอเวอร์โค้ตอีกที 

"เจอกันที่สำนักงานค่ะ"  เดน่าส์พูด  ลุกขึ้น  หันหลังเดินจากไป

"อย่าทำอะไรโง่ๆ นะ  เดน่าส์  ปล่อยเป็นหน้าที่ฉัน"  เคย์พูดไล่หลังคุณหมอที่หันมายิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย

"ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่  เคย์  แล้วคุณล่ะ  รู้ไหม"  เดน่าส์พูด  แล้วเดินหายไปท่ามกลางผู้คนที่ออกมาเล่นหิมะ 

"ฉันทำอะไรอยู่งั้นเหรอ"  เคย์พึมพำ  มองหน้าแชปปี้ที่ร้องเหมียวให้เธอเหมือนมันพูดด้วย  เคย์ยิ้ม  ยีหัวเจ้าแมวเล่น  "ใช่แล้ว  แชป  ฉันพาแกมาเดินเล่น  มาเล่นหิมะ  งั้นไปกันเถอะ"

เคย์อุ้มเจ้าเหมียววางลงบนพื้นที่มีหิมะปกคลุม  แชปปี้ยังไม่เดินไปจนกว่าเธอจะอนุญาต  เลี้ยงเมนคูนก็คล้ายกับเลี้ยงหมา  มันเชื่องต่างจากหน้าตาหยิ่งจองหองของมัน 

"เดินไปเลย  แชป  เดินไป  เราจะกลับไปหาแคลกัน"

แชปปี้เดินต้วมเตี้ยมไปบนหิมะสีขาว  แต่ออกวิ่งทันทีเมื่อเคย์ปล่อยสายจูงออกจากมือ  แล้วมันก็หยุดวิ่งพร้อมกับเสียงคาโรลีนที่ดังขึ้น

"เฮ้  เจ้ายักษ์  ชอบเล่นหิมะหรือไง"  คาโรลีนอุ้มแมวยักษ์ขึ้นมาจากหิมะ  พลางมองหน้าคนที่เดินตามมันมา  "ฉันนึกว่าตัวเองอยู่รัสเซียนะเนี่ย  ถ้าจะหนาวมากขนาดนี้  ที่นี่นิวยอร์กใช่ไหม"

"ถ้าไปรัสเซียฉันคงไม่รอด"  เคย์พูดติดตลก  แต่คาโรลีนรู้ว่ามันจริง  สายลับอเมริกันกับรัสเซีย  ไปกันได้ซะที่ไหน  "เธอพาแชปไปอยู่บ้านเจนนี่ก่อนได้ไหม  แล้วฉันจะไปหา"

"ค่ะ  ระวังตัวนะ" 

"แค่ไปสำนักงานน่ะ"

คาโรลีนพยักหน้า  อยากจะไปกับเคย์ด้วย  แต่เธอสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่งอแงไม่มีเหตุผล  "แปลว่าคุณจะกลับมากินมื้อเย็นด้วยกัน"

เคย์ฮัมรับ  คาโรลีนยิ้มให้เธอและหันหลังเดินจากไป  เคย์กำลังจะไปบ้าง  แต่เปลี่ยนใจเดินตามคาโรลีนไป  จับตัวอีกฝ่ายหมุนกลับมาและจูบแฟนสาวก่อนที่คาโรลีนจะทันได้ร้องโวยวายนึกว่าใครมาทำร้าย

คาโรลีนเลิกคิ้วให้เคย์เป็นคำถามเมื่อคนตัวสูงกว่าปล่อยเธอ

เคย์รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง  มันร้อนทั้งที่หิมะตกหนาขึ้น  "ขับรถดีๆ  ถนนลื่น  ถึงแล้วก็ --"

"แล้วจะส่งข้อความมาบอกค่ะ  ที่รัก"  คาโรลีนพูดตัดหน้าก่อนที่เคย์จะพูดจบ  เธอจุ๊บปากเคย์อีกที  ยิ้มน่ารักให้และจากไปพร้อมแมวยักษ์

เคย์กลั้นใจไม่หันไปมอง  กลัวจะวิ่งตามแฟนไปอีก  พักนี้เธอชักจะติดคาโรลีนมากไปแล้ว  เธอซุกสองมือเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ตและเดินจ้ำกลับรถตัวเองที่จอดอยู่ริมฟุตพาทอีกด้านของสวนสาธารณะ

เคย์ก้าวขึ้นรถ  ไม่แปลกใจที่มีคนนั่งรออยู่ในเบาะผู้โดยสาร

"ฉันมีกุญแจสำรอง"  เบ  ยองจินเอ่ย  โยนกุญแจสำรองนั้นให้เคย์ที่คว้ามันได้ในอากาศ  "แคลเป็นยังไงบ้าง"

"สบายดีค่ะ"  เคย์ตอบทั้งที่ไม่จำเป็น  พ่อของคาโรลีนย่อมรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว  "เรารับแมวมาเลี้ยงหนึ่งตัว  เธอมีความสุขที่ได้เลี้ยงมัน"

"คาโรลีนไม่ชอบสัตว์"

"บางทีเธออาจจะชอบแล้ว"

"นั่นสินะ"  ยองจินพึมพำ  "ลูกสาวฉันเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เจอเธอ"

"แคลแค่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นค่ะ"  เคย์พูดเลี่ยงๆ

"เธอรักลูกสาวฉันไหม"  เขาถามไม่อ้อมค้อม  เคย์คิดว่าถ้าเธอจะอ้อมแอ้มตอบก็คงจะไม่ดี  "ฉันต้องการความจริง  แคสเปอร์"

"รักค่ะ  แต่..."

"ทำไมต้องมี  'แต่' ด้วย"

"แต่ฉันยังไม่พร้อมจะลาออก  หรือขอแคลแต่งงานตอนนี้ค่ะ"  เคย์พูดจริงจัง  "และฉันขอโทษที่ต้องเปลี่ยนบางอย่างในรถคันนี้"

"ฉันรู้  เพราะฉันเกือบจะหามันไม่เจอ"

"คุณตามแคลมา"

เบ  ยองจินแค่ยิ้ม  แต่นั่นคือคำตอบสำหรับเคย์แล้ว

"ฉันอยากคุยกับเธอแบบเห็นหน้า"

"คุณได้เห็นฉันแล้ว  และตอนนี้ฉันขอให้คุณลงไป  ฉันมีงานต้องทำ  ขอบคุณมากค่ะ"  เคย์พูดเสียงเย็น  เบ ยองจินยิ้มเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง  แต่เคย์ไม่ชอบมันเลย 

"ย้ายไปอยู่แอลเอไหม  ใช้ชีวิตง่ายๆ อยู่กับแคล  คนเก่งอย่างเธออยู่ที่ไหนก็ได้  แคสเปอร์"  เขาพูด  ตบไหล่เคย์แรงๆ สามที  แล้วเปิดประตูรถก้าวออกไป  เดินหายไปท่ามกลางละอองหิมะ

เคย์ลูบไหล่ตัวเองที่ถูกเขาตบ  สั่นหัวเร็วๆ สลัดเรื่องที่เขาพูดออกไปจากหัว  สตาร์ตเครื่องยนต์  เปิดฮีทเตอร์แรงๆ ก่อนที่เธอจะแข็งตายในรถตัวเองและขับมันออกไป

..........................................

"คุณบอกว่า  มีบางคนตัดหน้าเอามันไปก่อนแล้ว"  วาเลนเซียทวนความจำเคย์หลังจากรับแฟลชไดร์ฟมาไว้ในมือ  เธอส่งมันต่อให้แมตทิวเอาไปจัดการ  ให้เขาแสกนไวรัสและเปิดมันให้พวกเราดูพร้อมกัน

"ค่ะ  แต่ฉันไปเอามันคืนมาแล้ว"  เคย์ตอบง่ายๆ  แล้วหันไปดูจอตรงหน้าแมตทิว  มีรายชื่อเรียงกันเป็นพรืดอยู่ในนั้น 

"ผมจะเช็กดูว่าตรงกับที่เราคำนวณกันไว้คร่าวๆ ไหม"  แมตทิวบอกวาเลนเซียกับเคย์  แล้วหันไปทำงานของเขาโดยไม่สนใจสองสาวที่ดูเหมือนจะมีเรื่องต้องคุยกัน

วาเลนเซียพยักหน้าเรียกเคย์ให้เดินตามมาอีกด้านของห้องป้องกันไม่ให้คนอื่นได้ยินเสียงเราสนทนา  "คุณไปเอามันมาจากไหน  บอกได้ไหม"

"ไม่ได้ค่ะ  ต้องขอโทษด้วย"  เคย์ตอบทันทีเหมือนท่องจำเอาไว้

"คุณทำข้อตกลงกับเขามาหรือ"

"คุณควรสนใจรายชื่อพวกนั้นมากกว่าเรื่องที่ฉันไปเอามันมาได้ยังไงนะคะ  หัวหน้า"

วาเลนเซียขมวดคิ้ว  แต่ก็รู้ว่าเคย์พูดถูก 

"เราสามารถช่วยเจ้าพวกเดนตายนั่นไม่ให้ตกนรกได้ช้าลง  ถ้าคุณต้องการ  แต่ฉันแอบหวังว่าคุณจะไม่ช่วยพวกมัน" 

"คุณคิดว่าฉันอยากให้พวกมันรอดนักหรือไง"  วาเลนเซียพูดเสียงขุ่น  มองไปรอบๆ ราวกับกลัวใครจะได้ยิน  "ฉันอยากจะเป็นคนฆ่าพวกมันเองด้วยซ้ำ  แต่ฉันทำไม่ได้  ฉันเป็นผู้รักษากฎหมาย  ไม่ใช่ศาลเตี้ย"

"งั้นคุณก็ปล่อยให้แบทแมนหรือแบทวูแมนทำหน้าที่ของพวกเขาต่อไปสิคะ"  เคย์พูด  พลางยักไหล่  "แต่แบบนั้นคุณก็คงจะโดนเล่นงานเอง"

วาเลนเซียกลอกตามองเพดาน  ยกแขนขึ้นมากอดอก  ชำเลืองมองแมตทิวที่ง่วนทำงานอยู่และกลับมายังเคย์  "ฉันรู้ว่าคุณคุยกับพวกเขาได้  ดังนั้น..."

"คุณจะให้ฉันไปบอกพวกเขาว่า  'ขอโทษนะ  ฉันเป็นแฟนพวกคุณ  แต่ฉันต้องจับพวกคุณ'  อะไรทำนองนี้เหรอคะ"  เคย์พูดติดตลก  แต่เมื่อไม่มีคนหัวเราะ  แถมวาเลนเซียยังทำเหมือนจะแยกเขี้ยวใส่เธอ  เธอจึงพึมพำคำขอโทษออกมาเบาๆ 

"ฉันไปดูเจ้าแมตต์ดีกว่า"

"คุณจะไปงานศพฮิกสันไหม"  วาเลนเซียเปลี่ยนเรื่อง  "ฉันคิดว่าคงต้องไป  นักสืบแกรมห์ก็อาจจะไปด้วย"

"ไปสิคะ  ฉันจะพาแชปปี้ไปหานายหญิงของมันครั้งสุดท้าย"  เคย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป  วาเลนเซียพยักหน้าเข้าใจ

"ถ้างั้นฉันจะไป  แล้วไปเจอกันที่งาน"  วาเลนเซียบอก  หยุดอยู่ด้านหลังแมตทิว  ยืนมองจอภาพข้ามไหล่เขา 

"ตรงกับที่เราคำนวณเอาไว้  แต่ไม่ทั้งหมดครับ"  แมตทิวพูด  "ชื่อที่ถูกขีดฆ่าออกไปตรงกับเหยื่อในคดีของทิซิเฟอนีด้วยครับ"

"ถ้างั้นก็เป็นไปได้ว่าเป็นของจริง"  วาเลนเซียพูด  ชำเลืองมองเคย์ถามความเห็น  แต่รายนั้นแค่ยิ้มเฉยๆ  ไม่ออกความเห็น 

"ถ้าเราส่งคนไปตามดูทุกคนที่อยู่ในรายชื่อพวกนี้จะได้ไหมครับ" 

"คงได้แค่เฉพาะที่อยู่ในเขตเรา  แมตทิว  เราคงต้องส่งรายชื่อพวกนี้ไปตามเขตที่คิดว่าพวกเขาจะอยู่"

"พวกอาชญากรมักไม่อยู่กับที่ค่ะ  คุณต้องเปิดเผยทั้งหมด"  เคย์ชี้

"แต่ข้อมูลพวกนี้เป็นความลับ"  วาเลนเซียพูด  เหมือนพูดกับตัวเองไม่ใช่กับเคย์หรือแมตทิว  "ฉันขอไปปรึกษาไรอันก่อน"

หัวหน้าสาวจากไปแล้ว  เคย์จึงเอ่ยขึ้นมา

"นายหาได้ไหมว่า  แต่ละคนในรายชื่อพวกนี้อยู่ที่ไหน  แมตต์"

แมตทิวมองหน้าเคย์อึ้งๆ  ดูไม่เชื่อว่าเธอจะให้เขาทำงานสำคัญ

"โอเค  ลืมๆ ไปซะ  ฉันลืมไปว่านายเก่งแต่เล่นเกม  ไอ้เด็กหน้าสิว"

"คุณต้องเสียใจที่ปรามาสผมแบบนั้นนะ  คุณเคย์"  เด็กหนุ่มพูดไล่หลังเคย์ที่แกล้งทำเป็นเดินหนีเขาไป 

เคย์แอบยิ้ม  ปรับสีหน้าให้ไร้อารมณ์เหมือนเดิมและเดินกลับไปพูดเบาๆ ข้างหูแมตทิว  "ถ้านายทำได้  ฉันจะให้ฟิกเกอร์สไปเดอร์แมนของแท้ตัวหนึ่ง  แบล็ก วิโดว์ก็ได้"

"ขอไปดูหนังกับแคลไม่ได้เหรอครับ"

"งั้นไม่ต้องเอา  ยังไงนายก็ต้องทำอยู่แล้ว  ถ้าวาเลนเซียสั่ง  และเธอจะต้องสั่งแน่นอน  เพราะฉันจะบอกเธอ"

"โอเคครับ  สไปเดอร์แมนก็ได้  ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย"

"แน่ล่ะ"  เคย์ตอบ  ผลักหัวแมตทิวจนหน้าคะมำ  แล้วเดินหนีเขามาโดยไม่สนใจว่าเขาชูกำปั้นตามหลังเธออย่างเคืองๆ

.............................................


ครึ่งนึงก่อน  แก้คิดถึง   :65: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

03 มิถุนายน 2019 เวลา 22:37:46
เจ้าหน้าที่รัฐย้ายค่ายกันหมด ใครจะตามจับคนร้ายกันล่ะทีนี้
แสดงความคิดเห็น