web stats

ข่าว

 


Photograph - บทที่ 9 With You (1)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 23 พฤษภาคม 2019 เวลา 00:21:34 อ่าน: 94



บทที่ 9 With You (1)






สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปพอร์ตแลนด์  ไมลส์พบตัวเองกับคลาวด์เดินอยู่บนถนนในลอสแองเจลิส  โรบินแนะนำว่าเธอควรจะมาที่นี่มากกว่า    เพราะเทียไม่มีเวลามาก  มีวันหยุดแค่สองวันเท่านั้น  ถ้าเธออยากจะไปพอร์ตแลนด์จริงๆ  โอกาสหน้าค่อยไปก็ได้ 

"ไปทะเลกันไหม"  เทียถาม  แล้วถอนใจเมื่อไมลส์คุยแต่กับคลาวด์  และสนใจแต่ถ่ายวิดีโอมัน  "นี่  ถ้าไปทะเลจะมีอะไรให้ถ่ายเยอะกว่านี้นะ"

"ไปวอล์ก ออฟ เฟรม"  ไมลส์พูด  หันไปหาบรูคกับโรบินที่เดินตามอยู่ด้านหลัง  "บรูค  เราไปได้ไหม"

"ไปสิ  แต่ระวังหมาจะไปเกะกะคนอื่น"  บรูคตอบ  ไมลส์จึงหันมาพยักหน้ากับเทียที่ดูเหมือนจะตามไม่ทันอารมณ์เธอนัก

"ถ้าเธอไม่กลัวใครจะเจอ  จะไปกับเราก็ได้" 

"ทำไมจะไม่ไปล่ะ  ไม่มีใครสนใจฉันหรอก  พวกเขาจะนึกว่าฉันเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกัน"  เทียปลอบใจตัวเอง  ที่จริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครจำเธอได้ไหม  เธอก็แค่พยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ เท่านั้น  ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวสักหน่อยที่เดินเล่นอยู่แถวนี้  มีดาราอีกหลายคนเคยมา  และพวกเขาก็ดังกว่าเธอเยอะด้วย

"ไปดิสนีย์แลนด์ก็ได้นะ"

"หมาเข้าได้เหรอ"  ไมลส์ถามกลับ  เทียยิ้มแห้งๆ  "ฉันไปไม่ได้หรอก  คลาวด์จะอยู่กับใคร"

"พี่ดูให้ก็ได้จ้ะ"  โรบินอาสา  ไมลส์ทำท่าคิดแล้วส่ายหน้า

"ไปที่ที่มันไปด้วยได้ดีกว่า  ฉันไม่อยากทิ้งมันไว้  เดี๋ยวมันเหงา"

"อย่าเอาตัวไปติดกับมันมากนัก  ไมลส์  เดี๋ยวก็ไม่ต้องไปไหนกันพอดี"  บรูคเตือนน้อง  ขอสายจูงคลาวด์มาจูงเอง  ไมลส์จะดื้อกับพี่ก็ไม่กล้า  ได้แต่มองตามบรูคจูงคลาวด์นำหน้าไปพร้อมโรบิน

"นี่ไม่ไปก็ไม่ไป  ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก"  เทียยอมแพ้  เธอแพ้มาตั้งแต่ยอมให้คลาวด์ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวมาด้วยแล้ว 

วันหยุดของเธอก็ถูกใช้ไปแล้วครึ่งวัน  เธอจึงไม่สามารถช้ากว่านี้ได้อีกแล้วถ้าอยากจะอยู่กับไมลส์นานๆ  ดังนั้นเครื่องบินส่วนตัวเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด  อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ออกเงินคนเดียว  พี่สาวไมลส์จ่าย

"คลาวด์มันขี้เหงา"  ไมลส์พยายามอธิบาย  เทียส่ายหน้าไปมา

"ช่างเหอะ  ไปที่ที่มันไปได้ละกัน"

"แม่ฉันมีบ้านพักตากอากาศอยู่ซานตาโมนิก้า"

เทียหูผึ่งทันที  ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีบ้านพักตากอากาศที่นั่นได้  ต่อให้มีเงินก็ยังยากเลย  เธอก็เคยไปพักบ้านพักตากอากาศของดาราคนหนึ่งที่นั่น  เธอชอบมันมากจนอยากจะอยู่ถาวรเสียเลย  โชคดีที่เปลี่ยนใจกลับไปซื้อที่ บรุกลินแทน  ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เจอไมลส์

"แต่เราคงต้องเช่ารถ"

"ก็เช่าสิ  แต่จริงๆ ไม่ต้องเช่าก็ได้  ให้ลุคขับไปให้  รถบริษัทน่ะ"

"เธอต้องให้เขาไปด้วยเหรอ"  ไมลส์ถามหน้าซื่อ  แต่เทียกลับรู้สึกว่าตนทำอะไรผิดจนต้องรีบส่ายหน้าทันที

"เปล่าๆ  ไม่จำเป็นต้องให้เขาไปด้วยหรอก"

"โอเค"  ไมลส์ตอบ  เดินลิ่วๆ นำเทียไปหาพี่สาว  เทียมองไมลส์คุยกับบรูค  พลางส่ายหัวให้ตัวเอง  เธอตามใจไมลส์มากไปหรือเปล่านะ

"เราจะไปที่นั่นกัน" 

เทียมองหน้าไมลส์อย่างเหลือเชื่อ  "งั้นฉันต้องไปจัดกระเป๋า"

"ฉันจะไปเจอเธอที่บ้านพัก"  ไมลส์บอก  จะขอตัวแยกไป  แต่เทียคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน  ไมลส์เลิกคิ้วงงๆ

"ต้องมารับฉันนะ  ห้ามหนีไปก่อน"  เทียพูดเสียงหงอย  ทำเหมือนไมลส์จะทิ้งเธอไปจริงๆ

"ถ้าฉันหนี  เธอก็ตามไปสิ  ซานตาโมนิก้าแค่นี้เอง"  ไมลส์พูดทีเล่นทีจริง  พอเทียค้อนเธอก็หัวเราะ  "รีบกลับไปเก็บของสิ  ถ้าฉันไปถึงแล้วจะโทรบอก"

เทียพยักหน้า  ยอมปล่อยแขนไมลส์  แม้จะอยากทำมากกว่านี้  ถ้าขืนทำไป  ไมลส์คงไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้อีกแน่ๆ

นักแสดงสาวเหลียวหลังไปมองสามคนกับหนึ่งตัวที่จำใจต้องแยกจากมา  เทียยิ้มดีใจที่เห็นว่าไมลส์ก็กำลังมองเธออยู่พอดี  และโบกมือให้เธอทั้งหน้าตามึนๆ แบบนั้น

............................................

บรูคเช่าฟอร์ดเอเวอร์เรสต์สีน้ำเงินมาใช้ขับจากฮอลลีวูดไปบ้านพักตากอากาศของแม่ที่ซานตาโมนิก้า  เธอโทรหาผู้ดูแลบ้านระหว่างรอทำเรื่องรถเช่า  มิสเตอร์ฮาร์ดดี้จะรอพวกเราอยู่ที่นั่นเพื่อเปิดบ้านให้

ที่จริงเธอก็คิดอยู่แล้วว่าจะต้องมาใช้บริการบ้านหลังนี้  ไมลส์คงไม่ยอมอยู่ฮอลลีวูดตลอดห้าวันหรอก  เธอก็ควรไปดูบ้านของแม่เหมือนกัน

"เปิดกระจกนะบรูค"  ไมลส์ถามมาจากเบาะหลังที่นั่งอยู่กับคลาวด์และเทีย  เพื่อคอยกำกับไม่ให้เจ้าหมาหมีทำลายข้าวของในรถที่ไม่ใช่ของเรา 

"คอยจับมันไว้ด้วยละ"  บรูคกำชับน้อง  ชำเลืองมองคลาวด์ที่โผล่หน้ามาตรงกระจกด้านข้าง  ลมพัดขนสีขาวของมันราวกับปุยเมฆสมชื่อ

"เพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนรักหมา"  โรบินพูดกึ่งแซว  คนขับจึงหันมาขมวดคิ้วใส่เธออย่างไม่จริงจัง  "ฉันลังเลนะ  ตอนที่ต้องเลือกว่าจะไปเรียนต่อด้านไหนดี  ฉันเคยอยากเป็นสัตวแพทย์  แต่คุณแม่ไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่"

"ทำไมคะ  คุณแม่ไม่ค่อยชอบสัตว์เหรอ"  บรูคถามอย่างสนใจ

"เปล่าค่ะ  ท่านบอกว่ามันเหนื่อย  ไม่เหมาะกับผู้หญิง  ความคิดของคนโบราณน่ะค่ะ"  โรบินเล่ากึ่งขำ  "คุณพ่อฉันเป็นสัตวแพทย์  ท่านไม่ได้เปิดคลินิกรักษาหมาแมวอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ  ท่านอยู่ฟาร์ม  รักษาพวกวัว  พวกหมู  อะไรทำนองนั้น"

"คงเพราะตอนนั้นการเลี้ยงสัตว์ในบ้านยังไม่ค่อยนิยมมั้งคะ"

"ไม่ค่อยนิยมเอาไปรักษามากกว่าค่ะ"

"นั่นสินะ"  บรูคเห็นด้วย  เหลือบตามองไมลส์ตรงกระจกส่องหลัง  เห็นน้องคุยเล่นกับหมามากกว่าเทียก็นึกสงสาร  แต่เทียน่าจะเข้าใจว่าไมลส์เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว 

"สมัยนี้คนเหงามากขึ้น  เราจึงนิยมเลี้ยงสัตว์และผูกพันกับมัน  เป็นเหมือนเพื่อน  เหมือนคนในครอบครัว"

"คราวนี้พอมันป่วยหรือจะตายขึ้นมาก็ต้องนึกถึงหมอ"

"ฉันกลับไปเรียนใหม่เป็นหมอหมาดีไหมคะ"  โรบินพูดเสียงขำ  คนด้านหลังจึงส่งเสียงตอบโต้กลับมา

"กลับไปเรียนเลยค่ะ  พี่หมอ  จะได้เอาไว้ฉีดตูดคลาวด์"

"แหม  กว่าพี่จะเรียนจบนะคะ"

ไมลส์หัวเราะชอบใจ  ไม่ได้มองเลยว่ามีคนแอบเขม่นตัวเองอยู่  เทียรู้สึกอยากเปลี่ยนตัวเองเป็นหมาก็คราวนี้  เป็นคนแล้วไม่มีคนสนใจ

"ฉันจะอยู่ที่นี่สามวันนะ  ถ้าเธอเลิกงานจะมาค้างด้วยก็ได้"

เทียเปลี่ยนใจไม่อยากเป็นหมาแล้วตอนนี้  ไมลส์ชวนเธออยู่ด้วย

"ฉันถ่ายในฮอลลีวูดน่ะ"  เธอบอก  ไมลส์พยักหน้ารับรู้  "ฉันให้ลุคมารับที่นี่ก็ได้"

"จะลำบากไปหรือเปล่า  แค่ทำงานก็เหนื่อยแล้ว" 

"ถ้าวันไหน  ฉันเหนื่อยมากๆ ฉันก็ไม่มา  แค่นั้นเอง"  เทียว่า  แต่จริงๆ เธอตั้งใจจะมาทุกวันที่ไมลส์ยังอยู่ที่นี่  ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะหยุดงานด้วยซ้ำ  ผู้กำกับด่าตายแน่ๆ

"ฉันคงไปกองถ่ายเธอไม่ได้นะ"  ไมลส์ออกตัว  "ไม่ชอบคนเยอะ"

"รู้อยู่แล้วละน่า"  เทียตอบ  "กินขนมไหม"

"เอาสิ  --  เฮ้  ห้ามกิน  เจ้าหมี  นั่นของฉันนะ"  ไมลส์โวยใส่คลาวด์ที่แย่งมันฝรั่งอบกรอบจากมือเทียที่ส่งให้เธอไปกินเฉยเลย  "แกนี่มันตัวร้ายชัดๆ  น่าปล่อยทิ้งไว้ที่บ้าน"

"นั่นสิ  ไม่น่ามาเลยนะ  เจ้าหมี"  เทียขยำแก้มคลาวด์อย่างมันเขี้ยว  ที่จริงอยากทำเจ้าของมันด้วยอีกคน  แต่อย่าหาเรื่องเลยดีกว่า

"เด็กๆ เราถึงบ้านกันแล้ว  เตรียมตัวลงรถได้"  บรูคร้องบอกน้องๆ  ไมลส์กับเทียจึงเตรียมเก็บของ  ไมลส์เอาสายจูงมาคล้องคลาวด์ไว้ไม่ให้เจ้าหมาบ้าพลังมันวิ่งเตลิดหายไปก่อนที่เธอจะลงจากรถ

"ฉันถือกระเป๋าให้"  เทียบอกไมลส์ที่มัวแต่วุ่นวายกับเจ้าหมาหมีอยู่

"ไม่เป็นไร  ฉันโอเค"  ไมลส์พูด  จูงคลาวด์ไปพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง  แต่เห็นเทียอยากจะช่วยเธอจึงไม่ขัดศรัทธา  "เธอถือของคลาวด์ไปได้ไหม  ฉันไม่กล้าปล่อยมัน  เป้นั่นน่ะ  หนักหน่อยนะ"

"มีอะไรอยู่ในนี้บ้างเนี่ย"

"ก็อาหารมันไง  ขนมอะไรพวกนั้น  ของจำเป็นทั้งนั้นแหละ"

เทียยิ้มแห้งๆ  จำใจแบกกระเป๋าสัมภาระเจ้าคลาวด์เข้าบ้านตามไมลส์ไป  ไม่กล้าบ่นว่ามันโคตรจะหนัก  คงเพราะอาหารหมา

"ฉันเองดีกว่า"  บรูคย้อนกลับมาช่วยเทียถือของ  ได้ยินว่าน้องใช้งานคนดังให้ถือของสุนัขก็เกรงใจ  "อย่าถือสาไมลส์เลยนะคะ  ขอโทษด้วย"

"โอ้  ไม่มีปัญหาเลยค่ะ  ฉันเต็มใจ"  เทียยื้อของกลับมาจากมือบรูคที่ไม่ยอมให้คืน  "เอามาเถอะค่ะ  คุณบรูค  คือฉัน --"

"คุณไม่ควรถือของแบบนี้ค่ะ  ส่งมาให้ฉันดีกว่า"  บรูคไม่ฟังเสียงคัดค้านของเทีย  "ถ้าแฟนๆ คุณรู้เข้าจะไม่ดี"

"ฉันไม่สน"

"แต่ฉันสน"

"นี่เล่นอะไรกันอยู่เหรอ  จะแย่งอาหารคลาวด์กินกันหรือไง"  ไมลส์พูดหน้าตาย  ดึงกระเป๋าเป้ของคลาวด์มาจากมือเทียกับบรูคซึ่งงงกันมากว่าทำไมของถึงหลุดมือพวกเธอไปได้ง่ายๆ แบบนั้น

"ไปเล่นกันในบ้านเหอะ  บรูค  คุณฮาร์ดดี้จะคุยด้วยแน่ะ"

บรูคฮัมรับ  "เดี๋ยวพี่ตามไป"  เธอบอกน้องและหันมามองหน้าเทียหลังจากไมลส์กลับเข้าบ้านไปแล้ว  เห็นอีกฝ่ายทำหน้ามึนก็ยิ้มขำๆ ให้  "เขาเป็นแบบนี้แหละค่ะ  อีกหน่อยคุณก็ชินไปเอง"

เทียพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้  เธอเดินตามบรูคที่ผายมือเชิญให้เข้าบ้านก่อน  เทียร้องกรี๊ด  เกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้ากระแทกถนนดินเพราะแรงของผู้จู่โจมที่ไม่ใช่มนุษย์  ถ้าไม่มีบางมือมาจับมือเธอเอาไว้ได้ทัน  เธอหลับตาปี๋  แต่ยังจำเสียงดุๆ นี้ได้

"เล่นห่ามๆ นะคลาวด์  มาขอโทษเทียเลย"

เทียค่อยๆ ลืมตาขึ้น  มองหน้าเจ้าของมือที่ยังไม่ปล่อยมือเธอ

"คลาวด์มันดีใจเกินไปหน่อยน่ะ  ไม่เป็นไรนะ"  ไมลส์กระซิบปลอบ

"เปล่า  ไม่เป็นไร"  เทียตอบเสียงสั่น  ไม่ใช่เพราะยังตกใจ  เธอแค่ตื่นเต้นที่ไมลส์อยู่ใกล้แค่นี้เอง 

"งั้นก็เข้าบ้านเถอะ  เข้าไปก่อนเลย  ฉันไปจัดการเจ้าหมีดื้อก่อน"

ไมลส์ปล่อยมือเธอเสียแล้ว  เทียถอนใจเสียดาย  เธอเหลียวมองไมลส์ที่ยังดุเจ้าคลาวด์อยู่  แล้วอนุญาตให้ตัวเองซาบซึ้งกับความสวยงามของบ้านพักตากอากาศตระกูลคูเปอร์บ้าง

.........................................


 :01: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

23 พฤษภาคม 2019 เวลา 21:37:44
จีบบรูคดีกว่า เชื่อดิ
แสดงความคิดเห็น