web stats

ข่าว

 


AGENT K. - บทที่ 9 Sorry

โพสต์โดย: anhann วันที่: 21 กรกฎาคม 2018 เวลา 21:27:17 อ่าน: 298



บทที่ 9 Sorry







เคย์เกือบต้องซื้อทีวีเครื่องใหม่ด้วย  เพราะกว่าจะต่อเครื่องเล่นเข้ากับทีวีของโรงแรมได้  เธอก็ถึงกับเหงื่อตก  เดน่าส์บอกให้เธอยอมแพ้  เกรงว่าจะทำของของโรงแรมพังได้  แม้ว่าเราจะขออนุญาตกับทางโรงแรมแล้วก็ตาม  หากทำพังไปก็ต้องจ่ายค่าเสียหายให้พวกเขาอยู่ดี

วาเลนเซียพักอยู่อีกห้อง  เรียกซีซีกับวิกเตอร์เข้าไปคุยงานกัน  ที่นี่จึงมีแค่เคย์กับเดน่าส์ที่ขะมักเขม้นเล่นเกมกัน  และเบียดตัวเข้าใกล้กันอย่างไม่ได้ตั้งใจ  คนตัวเล็กกว่าที่เริ่มรู้ตัวว่าจะสู้ไม่ได้ก็ชักจะหาทางอื่นมาสู้  เคย์รู้ทันอยู่แล้ว  แต่ก็ปล่อยให้เดน่าส์เอาของดีที่แม่ให้มามาเบียดต้นแขน  ที่สุดก็มานั่งทับบนตักเธอนี่แหละ 

"คุณขี้โกงนี่  อย่ามาโดนคอฉันสิ"  เดน่าส์บ่นและพยายามหลบจมูกโด่งๆ ของเคย์ที่เฉียดไปมาอยู่ตรงลำคอ  แต่จะโทษใครได้  เธอปีนขึ้นมานั่งบนตักเคย์เองทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง  เธอก็แค่อยากจะเอาชนะ

"คุณแกล้งฉันก่อน  คุณนั่งบังจอฉันหมดเลยนี่คะ  แล้วอะไรเนี่ย  มันหนักไม่ใช่เหรอ  คุณไม่ใช่เด็กห้าขวบนะคะ  เดน่าส์"

"คุณว่าฉันตัวหนัก  และแก่ด้วยใช่ไหม"

"เปล่าค่ะ  น้ำหนักกำลังดี  อายุก็กำลังดี  ขนาดตัวด้วย  กลิ่นคุณก็หอมดี"  เคย์ตอบ  สมาธิกับเกมลดน้อยลงจนเกือบจะเป็นศูนย์  เธออยากจะทิ้งจอยลงและสอดมือเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของอีกฝ่ายแทนมากกว่า

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  จริงๆ ฉันก็แก่กว่าคุณอยู่หลายปี  คุณน่ะเป็นเด็กน้อย  รู้ไหมคะ" 

"หมอส่วนใหญ่ก็อายุยี่สิบห้าอัปอยู่แล้วละค่ะ  กว่าจะเรียนจบมาก็หลายปีอยู่นี่นา  ไหนจะเรียนเฉพาะทางอีก"

"รู้ดี"  เดน่าส์พูดด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า  พลางเอนหลังลงกับอกคนด้านหลัง  ตาสีฟ้าเทาจ้องจอทีวีขณะนิ้วมือกดปุ่มจอยอย่างรวดเร็ว  มันเป็นเกมต่อสู้ในอาณาจักรโบราณแนวแฟนตาซี  เกมที่ผู้หญิงคงนิยมเล่นน้อยกว่าผู้ชาย  แต่เธอชอบ 

"เก้าอี้มนุษย์นี่อุ่นดีนะคะ"

"แต่เก้าอี้มนุษย์คิดค่านั่งนะคะ"  เคย์บอก  หอมซอกคอคนบนตักอย่างตั้งใจ  เดน่าส์ทำขนาดนี้แล้ว  ถ้าเธอมัวเฉยอยู่ก็โง่ตายน่ะสิ  ไม่มีผู้หญิงที่ไหนกล้าทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้สนิทกัน  เพื่อนกันยังไม่ทำเลย

"ไหนคุณบอกว่า  เกมนี้เกี่ยวกับงาน"

"ก็งานค่ะ  แต่จะให้ฉันทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันคงไม่ได้หรอก  คุณทำได้เหรอคะ"

"ไม่ค่ะ  ฉันเครียดตายพอดี  ถึงฉันจะชอบงานที่ทำอยู่มากๆ ก็เถอะ  ฉันก็อยากเจอคนเป็นๆ  น่ารักๆ  บ้างนะคะ"  เดน่าส์ตอบ  กดพอสเกม  และหันมาจูบเคย์แทน  เคย์ดึงเสื้อเธอขึ้นแล้วปลดตะขอบราเซียร์  ทำงานเร็วจนน่าประทับใจ  "คุณทำแบบนี้ได้เหรอ  แล้วหัวหน้า --"

"วาร์ไม่สนใจฉันหรอกค่ะ  เธอเห็นฉันเป็นแค่น้องสาว"  เคย์ตอบ  มุดเข้าไปในเสื้อเดน่าส์  ทำให้คุณหมอสาวครางพึงพอใจพร้อมกับแอ่นตัวให้เธอช่วยระบายความตึงเครียดของงานในวันนี้ให้  คนทำงานแบบเราก็เป็นคล้ายๆ กัน  เรามีเซ็กซ์เพื่อความสนุกและบำบัดจิตใจ  แต่วาเลนเซียคงไม่ใช่แบบเธอ  ไม่รู้ว่าผู้กองคนเก่งทำยังไงให้ตัวเองหายเครียดได้  หรือใช้ยา

ไม่ใช่ยาเสพติดแต่เป็นยากล่อมประสาทอ่อนๆ  เธอก็เคยใช้อยู่บ้าง  แต่พยายามจะไม่ใช้บ่อย  ถึงไม่ใช่ยาเสพติดแต่มันก็ติดกันได้  ติดแบบหลอกตัวเองว่าจำเป็นต้องกินมัน  แบบเดียวกับที่จำเป็นต้องมีเซ็กซ์แบบนี้

"คุณเคยกับผู้หญิงหรือเปล่าคะ"  เคย์ถาม  ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าผู้หญิงอายุขนาดนี้จะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กับใคร  ถ้าจะจูบเธอเก่งขนาดนี้นะ

"คุณนอนกับสาว Straight บ่อยเหรอ"  เดน่าส์ย้อน  มองเคย์ตาปรือ  พลางขยับช่วงล่างเปิดทางให้อีกฝ่ายสัมผัสเธอได้ถนัดขึ้น  เธอเชิดคางขึ้นทันทีที่รู้สึกถึงปลายนิ้วหยอกเย้ากับส่วนหรรษา

"แทบทุกคน Straight  หมดค่ะ  จนกว่าจะเปียก"  เคย์ตอบ  รู้สึกถึงความเปียกที่ว่าแล้วตรงปลายนิ้วตัวเอง  เดน่าส์เริ่มโยกสะโพกเร็วขึ้น  ขับความฉ่ำร้อนออกมามากขึ้น

"แล้วตอนนี้ฉันเป็นยังไง"

"แฉะเลยค่ะ  เบบี๋" 

Dirty talk ใช้ได้ผลเสมอ  เดน่าส์จูบเธอหนักหน่วง  แล้วกดศีรษะเธอไว้กับหน้าอก  สลัดภาพคุณหมอชันสูตรเมื่อตอนกลางวันไปจนสิ้น  มีแค่ผู้หญิงว้อนท์เซ็กซ์อยู่ตรงหน้าเธอ  คุณหมอออกัสซึ่มไปสองครั้งด้วยนิ้วเธอ  และกำลังจะไปถึงครั้งที่สามด้วยปาก  มือเล็กๆ จิกเส้นผมสีทองปลอมๆ ของเธอจนเจ็บหนังหัว  หากภาพเจ้าหล่อนนอนครางไม่หยุดปากแบบนี้ช่วยให้ลืมความเจ็บไปได้จนหมด  เราจบกิจกรรมบำบัดความเครียดกันด้วยยกที่สี่หลังจากเธอขย่มร่างบอบบางแต่หน้าอกสวยมาก  แล้วเผลอทิ้งตัวลงทับอย่างหมดเรี่ยวแรง  ตัวเราเหนียวเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อ  น้ำลายและน้ำรัก

"ฉันไปห้องน้ำก่อนนะคะ  แล้วจะมาทำงานต่อ"  เคย์บอก  ลุกขึ้นจากตัวอีกฝ่าย  เก็บเสื้อผ้าตัวเองไปเข้าห้องน้ำ  ปล่อยให้เดน่าส์มองตามด้วยท่าทางผิดหวัง  จากนั้นก็เข้าห้องน้ำต่อจากเธอ  แล้วมานั่งด้วยกันใหม่

"ฉันขอโทษ  มันไม่ควรจะเกิดขึ้น"  เคย์พูดขึ้นเบาๆ  ขณะตาจ้องทีวี  และนิ้วกดปุ่มจอยเกม  นิ้วเรียวยาวแข็งแรงที่เดน่าส์ยังอดมองมันไม่ได้  และนึกถึงตอนที่มันสอดเข้าไปในตัวเธอ  ทำให้เธอร้อนเร่าจนตัวแทบระเบิด

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ  มันก็แค่เซ็กซ์  ใครๆ ก็ทำกัน"  เดน่าส์ว่า  วางคางแหลมๆ ไว้บนบ่าเคย์ที่ชำเลืองตามองมาเธออย่างสงสัย  "ฉันไม่ได้บอกให้คุณมาขอฉันเป็นแฟนหรือแต่งงานด้วยสักหน่อย  มันก็แค่บรรยากาศพาไป  เราแค่อยู่ๆ สปาร์คกัน  มันเป็นปฏิกิริยาทางเคมีที่เกี่ยวกับสมองค่ะ  ลองคุณมองตาใครสักคนนิ่งๆ สามสิบวินาทีสิ  คุณก็ต้องอยากจูบเขา"

"ไม่มั้งคะ  ฉันเลือกอยู่นะ"

"งั้นก็แปลว่า  คุณเลือกฉันงั้นสิ" 

เคย์ยิ้มออกจนได้  เดน่าส์จึงยิ้มกว้างและจุ๊บปากเธอเบาๆ  มันให้ความรู้สึกดี  อาจจะไม่มากเท่าตอนเธอจูบวาเลนเซีย  แต่ไม่ใช่มีแต่ความใคร่ล้วนๆ แบบกับซีซี

"คุณน่ารักดีนะ  เคย์  แต่ถ้าให้เป็นแฟนฉันคงคิดหนัก"  เดน่าส์พูด  เคย์หันไปเลิกคิ้ว  ต้องการคำอธิบาย  คุณหมอก็จับคางเธอโยกไปมาเบาๆ

"เพราะคุณเจ้าชู้หนักมาก  และเซ็กซ์จัด"

เคย์เลิกคิ้วสูงในคำสุดท้าย  เดน่าส์หัวเราะ  เสียงน่ารักมาก

"จริงๆ  คุณเซ็กซ์จัด  คุณทำฉันเจ็บ  แต่ไม่เป็นไร  ฉันชอบ  แค่ฉันไม่ได้มีอะไรกับใครมานานแล้วน่ะค่ะ  มันก็เลย... โอย  ช่างมันเถอะ  เอาเป็นว่า  เราไม่ได้ติดค้างกันนะ  ฉันจะไม่ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคุณหรอก"

"คุณรู้ไหม  ผู้หญิงหลายคนพูดแบบนี้กับฉัน  แล้วสุดท้ายพวกเธอก็ทำไม่ได้  จ้องจะกางเล็บใส่หน้าฉันทุกที"

"แบบซีซีน่ะเหรอ"

"คุณรู้ได้ไงคะ  ช่างสังเกตนะเนี่ย"

"ฉันเป็นหมอชันสูตรของเอฟบีไอเชียวนะคะ"  เดน่าส์พูด  ยืดตัวขึ้นอย่างอวดๆ  แล้วรีบยกมือมาปิดหน้าอกตัวเองเมื่อเห็นเคย์จ้องมัน  "ทำงานไปเลยค่ะ  พอแล้ว  ฉันไม่ใช่โสเภณีน้อยของคุณนะ"

"แค่อยากจะชมว่าหน้าอกคุณสวยเท่านั้นเองค่ะ"  เคย์ว่า  หันหน้ากลับเข้าหาจอทีวี  เช็กเกมต่อและอมยิ้มไปด้วย  ยิ้มเธอกว้างขึ้นเมื่อเดน่าส์ขยับเข้ามาใกล้  คว้าจอยอีกอันไปเล่นเกมข้างๆ เธอ

"ฉันแค่หนาว  และคุณตัวอุ่นดี"  เดน่าส์พูด  แก้มแดงน้อยๆ 

"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยค่ะ  อย่าร้อนตัวสิ"  เคย์พูดยิ้มๆ  หรี่ตามองสร้อยคอของเดน่าส์ขณะอีกฝ่ายกำลังเพลินอยู่กับเกมในจอ  เธอจำได้ว่าเคยเห็นมัน  และรู้สึกสังหรณ์ใจว่า  บางทีเดน่าส์อาจตั้งใจให้เธอเห็นด้วย

คำใบ้  -  ฉันคือแฟนในอนาคตของคุณ

I don't think so.  เคย์แย้งในใจ  หากไม่รังเกียจที่จะโอบเอวบางมาแนบชิดตัวเอง

.....................................

บาร์ของโรงแรมเปิดตลอดคืน  เคย์จึงลงมานั่งคิดงานอยู่ที่นี่ลำพัง  ปล่อยให้เดน่าส์กับซีซีครองห้องกันไปสองคน  จริงๆ เธอก็วางแผนไว้ว่าจะนอนโซฟาด้านนอกอยู่แล้ว  แต่ถ้าตอนนี้ยังอยู่ตรงนั้น  สองสาวก็อาจทำให้เธอไม่ได้ทำงาน  เดน่าส์คงจะไม่ยั่วยวนเธอหรือทำอะไรทำนองนั้น  แต่ซีซีอาจทำก็ได้  และเธอก็ไม่รู้ว่าซีซีจะจับได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างเธอกับเดน่าส์หรือเปล่า  ผู้หญิงมีสัญชาตญาณดีกับเรื่องนี้เสมอ

เรื่องที่เดน่าส์อาจเป็นสาวปริศนาคนนั้น  คงต้องเก็บพักเอาไว้ก่อน  ตอนนี้เธอต้องโฟกัสกับคดีตรงหน้าก่อนที่คนร้ายจะกระหยิ่มใจมากไปกว่านี้  เสียชื่อเอฟบีไอ  และเสียชื่อพ่อเธอด้วย  พ่อคงไม่ชอบใจแน่  ถ้าเธอจะมัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนลืมงาน  ลืมหน้าที่ตัวเอง

เกมที่ลุควิกให้เธอมาไม่มีอะไรน่าสงสัยเท่าที่เธอลองเล่นมันดูพร้อมกับเดน่าส์  บางทีปัญหาอาจไม่ได้อยู่ที่ตัวเกม  อาจอยู่ที่ตัวเขา  วิกเตอร์ค้นประวัติเขามาให้เธอ  ลุควิกยังไม่ได้แต่งงาน  และเธอสังเกตแล้วว่าเขาไม่มีแหวนแต่งงานบนนิ้วนางข้างซ้าย  ระหว่างที่คุยกับเธอโดยไม่มีวาเลนเซียอยู่ด้วย  เขาไม่มีท่าทีอะไรให้เรียกได้ว่าไม่สุภาพ  หรือมองเธอด้วยสายตาไม่ดี  แต่นั่นอาจเพราะเธอไม่ใช่สเปกเขา  แล้วเธอก็เป็นเอฟบีไอด้วย  คนระดับนี้คงฉลาดพอที่จะไม่มีเรื่องกับเอฟบีไอ  กระนั้นเธอก็ยังเห็นความผิดปกติที่...

...แซนดารา

บ่อยครั้งที่ภรรยาเป็นชู้กับเพื่อนสามี  แต่เธอก็ไม่ได้เหมารวมไปว่า  แซนดาราจะต้องเป็นแบบนั้นด้วย  เธอแค่สงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสามคน  วิกเตอร์ค้นมาได้อีกว่า  พวกเขาทั้งสาม  ลีไว  ลุควิก  และแซนดาราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันในมหาวิทยาลัย  ต่อมาลีไวกับแซนดาราก็มาเป็นแฟนกันและแต่งงานกันหลังจากเรียนจบ  เป็นช่วงที่แคท บ็อกซ์กำลังก่อร่างสร้างตัวขึ้นพอดี  ความที่เอาเงินไปลงทุนทำบริษัทหมดแล้ว  ทั้งสองจึงไม่ได้จัดงานแต่งงานกัน  แค่จดทะเบียนสมรส  พวกเขาเพิ่งจะจัดงานแต่งจริงๆ ตอนลูกคนแรกคลอด  นับจากตอนนั้นก็ได้สามปีแล้ว  ลูกของพวกเขาอายุน้อยกว่าอายุบริษัทสองปี  ตอนนี้แซนดาราท้องลูกคนที่สอง  เว้นระยะจากลูกคนแรกราวสามปี  ดูเหมือนจะขัดกับคำให้การที่บอกว่าลีไวชอบเด็ก  และอยากมีลูกมากๆ  แต่อาจเพราะปัญหาสุขภาพหรือการเงินทำให้พวกเขาจำเป็นต้องรอให้ฐานะมั่นคงขึ้นก่อนจึงจะปล่อยให้มีลูกอีกคนได้  แล้วถ้าเธอจะไปสอบถามเรื่องนี้กับแซนดารา  เจ้าหล่อนก็อาจจะฟ้องเธอข้อหาหมิ่นประมาท  ไม่มีหลักฐานอะไรบ่งชี้ว่าแซนดาราเคยมีสัมพันธ์ในทำนองชู้สาวกับลุควิกลับหลังสามี  นอกจากอาการชื่นชมนิดๆ หน่อยๆ ที่แฝงมากับน้ำเสียงของแซนดาราเวลาพูดถึงลุควิก  หล่อนบอกว่าเขาเก่งมาก  อัจฉริยะกว่าสามีหล่อนด้วยซ้ำ  และที่บริษัทเจริญเติบโตจนสูสีกับบริษัทใหญ่ๆ ได้ขนาดนี้ในระยะเวลาไม่กี่ปีก็เพราะลุควิกปราดเปรื่อง  แต่หล่อนก็แก้เก้อด้วยอีกประโยคว่า  ลีไวก็เก่งเรื่องการตลาดเหมือนกัน 

บางทีแซนดาราอาจจะแอบชอบลุควิกอยู่  ชอบมาตั้งแต่ตอนเรียนด้วยกัน  แต่เขาไม่สนใจหล่อน  หล่อนจึงเบนมาหาลีไวแทน  ผู้หญิงชอบเป็นแบบนี้  เมื่อเขาไม่สนใจก็ต้องหาคนอื่นที่สนเรา  จริงๆ ผู้ชายก็เป็น  เป็นกันได้ทุกคนนั่นแหละ  แม้แต่เธอ  --  เกี่ยวอะไรกับเธอละเนี่ย!

ทั้งสองอาจไม่เคยมีอะไรกันเลยจริงๆ ก็ได้  และคดีอาจไม่เกี่ยวกับเรื่องชู้สาวเลยด้วย  แต่เป็นอะไรที่ซับซ้อนกว่านั้น  แล้วมันจะเป็นอะไรกันล่ะ

"คุณอยู่นี่จริงๆ"

เคย์เงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก  แปลกใจที่วาเลนเซียเดินมาพร้อมแก้วไวน์ขาว  ดึงเก้าอี้อีกฝั่งโต๊ะและนั่งลงโดยไม่ขอเธอก่อน  แน่นอนก็เป็นหัวหน้าของเธอนี่นา  แล้วเธอก็เกือบจะโดนจับขัง  เพราะจูบหัวหน้า

ใครแคร์กันล่ะ

"นอนรวมกับสาวๆ ไม่ได้หรือ" วาเลนเซียถาม  พลางจิบไวน์  สบตาเคย์ที่ยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นดื่ม 

"กลัวจะไม่ได้นอนค่ะ  เลยลงมาที่นี่ดีกว่า"  เคย์ตอบตามจริง  เห็นแววตาหมั่นไส้จากอีกฝ่ายชัดเจน  "แล้วคุณล่ะคะ  ทำไมไม่นอน  ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะไปเคาะห้องวิกเตอร์  นอนกับเขา"

"นอนกับเขา?"

"เปล่า  ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ"  เคย์หัวเราะเพราะสีหน้าตกใจของหัวหน้า  "ฉันเป็นเกย์มาตั้งแต่เกิดนะคะ  เป็นแบบพรีเมี่ยมเลยแหละ  ไม่สนไอ้นั่นของผู้ชายหรอก  และเขาก็ไม่กล้ายุ่งกับฉันหรอกค่ะ  กลัวถูกยิงหัวกระจุย"

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ  คุณเล่นพูดแบบนั้น"  วาเลนเซียเถียงหน้าแดง

"ฉันกำลังคิดเรื่องคดีอยู่ค่ะ  จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่" เคย์สารภาพ  "ฉันไม่ได้ทำคดีแบบนี้มานานแล้ว  คิดอะไรซับซ้อนไม่ค่อยได้"

"ตัวคุณซับซ้อนกว่าคดีนี้อีกค่ะ  เคย์"

"ไม่ค่ะ  คุณซับซ้อนกว่าฉันเยอะ  ฉันเป็นคนตรงๆ  รักก็บอกว่ารัก  ไม่รักก็บอกไม่รัก  แค่อยากเล่นกันเฉยๆ  ฉันก็บอกพวกเขา  ฉันไม่เคยโกหกใคร  ว่าชอบพวกเขาเพื่อจะอึ๊บอย่างเดียว  แต่คุณ --"

"ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้  เคย์"  วาเลนเซียพูดโพล่ง  กระดกไวน์ขาวรวดเดียวหมดแก้ว  ทำท่าจะลุกขึ้นไปสั่งมาใหม่แต่เคย์แตะหลังมือเธอก่อน

"ฉันไปสั่งให้ค่ะ  เอาแบบเดิมไหม" 

ผู้กองสาวพยักหน้า  มองตามหลังร่างสูงเพรียวไปอย่างหงุดหงิดตัวเอง  บางครั้งเธอก็อยากให้ตัวเองไม่ได้เป็นหัวหน้าเคย์  ไม่ได้อายุมากกว่า  ไม่ได้มีประสบการณ์เรื่องความรักแย่ๆ มาจนหวาดกลัวไปหมดแบบนี้

"คุณไม่ดื่มเหรอ"  เธอถามเมื่อเคย์กลับมาพร้อมแก้วไวน์ของเธอและขวดน้ำแร่

"ถ้าฉันดื่มด้วย  ใครจะพาคุณไปส่งห้องล่ะคะ"  เคย์ตอบ  เปิดขวดน้ำแร่กระดกดื่ม  "หมดแก้วนี้แล้วกลับห้องเลยนะคะ  เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"แล้วคุณจะไปไหน  ห้องวิกเตอร์เหรอ  จริงๆ เหรอ"

"ทำไมล่ะคะ  เขาเป็นเพื่อนฉัน  เราสนิทกัน"

"ไม่ได้  คุณไปนอนห้องฉัน  นี่เป็นคำสั่ง"

"แบบนี้ก็เป็นคำสั่งได้เหรอคะ"

"ได้สิ  ก็ฉันจะสั่ง"  วาเลนเซียพูดรั้นๆ  แก้มแดงเพราะแอลกอฮอล์  และความขุ่นเคืองใจ         

"โอเคค่ะ  ฉันยอม  แต่ถ้าฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีกล่ะ"

"คุณนอนโซฟา  ฉันนอนเตียง  จะเป็นอะไรไปล่ะ"

"งั้นฉันไปนอนห้องวิกเตอร์ดีกว่า  ยังไงเขาก็ให้ฉันนอนเตียง"

"คุณนอนเตียงก็ได้  ฉันนอนพื้นเอง"

เคย์แอบหัวเราะ  ค่อนข้างแน่ใจว่าวาเลนเซียเริ่มจะเมาแล้ว

"คุณยิ้มทำไม  คุณจะเอายังไงกับฉันอีก  เคย์"

"เปล่าค่ะ  ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" 

"งั้นก็ลุกสิ  ฉันง่วงแล้ว"

"เมามากกว่า" 

วาเลนเซียถลึงตาใส่เคย์อย่างน่ากลัวจนต้องยกสองมือยอมแพ้

"โอเคค่ะ  ไม่พูดแล้ว  ไปกันเถอะ  ให้ฉันประคองให้ไหม"

"ไม่ต้อง  เอาไว้ไปประคองสาวๆ ของคุณเถอะ"

เคย์ถอนหายใจเฮ้อ  แล้วฉีกยิ้มเห็นฟันเขี้ยวให้หัวหน้าสาวที่ลุกขึ้นยืนเซเล็กน้อย  วาเลนเซียยกมือห้ามเธอไม่ให้เข้าไปแตะต้องตัว  เธอจึงต้องเดินคอยระวังอยู่ใกล้ๆ  ทั้งพยักหน้าให้กับพนักงานบาร์ของโรงแรมว่าไม่ต้องเป็นห่วง  เธอจะจัดการกับวาเลนเซียเอง  เขายังกระซิบบอกเธอว่าวาเลนเซียดื่มไปแล้วสองแก้วตรงเคาน์เตอร์ก่อนจะลุกไปหาเธอ  แล้วทำไมเธอไม่เห็น  หรือเธอมัวแต่สนใจงานอยู่

"ฉันเปิดให้ค่ะ"  เธอบอก  แบมือของคีย์การ์ดมาจากหัวหน้าสาวที่เสียบมันไม่ตรงช่องสักที  "ค่อยๆ เดินนะคะ"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"  วาเลนเซียทำเสียงดุใส่เคย์  แล้วเดินมึนๆ ไปห้องน้ำตามลำพัง 

เคย์ปล่อยอีกฝ่ายให้ทำตามใจ  ส่วนเธอก็หาที่นั่งให้ตัวเองตรงโซฟา  ที่อยู่ตรงข้ามกับเตียง  เราเช่าห้องธรรมดานอนเพื่อจะไม่เปลืองงบหลวง  เธอเปิดทีวีดูหรี่เสียงเบาๆ  สลับกับเช็กสิ่งที่เขียนไว้ในสมุดบันทึก  เคย์เพลินกับความคิดของตัวเองเกี่ยวกับคดีจนกระทั่งมีคนมานั่งข้างๆ เอนตัวพิงเธอ

"ปวดหัว"  วาเลนเซียบ่น  มือข้างหนึ่งนวดขมับ

"งั้นฉันไปขอยาหมอให้  เธอคงเอาติดมาด้วย"

"ฉันมีอยู่ในกระเป๋า  จำได้ว่าเอามา"

"งั้นกระเป๋าคุณอยู่ไหน"  เคย์ถาม  แต่ไม่ต้องรอให้วาเลนเซียตอบ  เธอเห็นกระเป๋าเป้หนังใบเล็กอยู่บนโต๊ะข้างเตียง  วาเลนเซียขยับขึ้นนั่งตรงๆ อย่างล่วงรู้  เธอจึงลุกขึ้นไปหยิบมันมา  ถือวิสาสะล้วงกระเป๋าหัวหน้า  แล้วก็เจอมันจริงๆ  มีลิปสติก  ยาแก้ปวด  ผ้าอนามัย  และยากล่อมประสาท

เธอหยิบยาแก้ปวดออกมาหนึ่งเม็ดส่งให้วาเลนเซีย  แล้วเดินไปเอาน้ำเปล่าจากตู้เย็นมาให้  มาถึงวาเลนเซียก็อมยาไว้ในปากแล้วแบบคนที่กินยาจนเคยชิน  เธอเลยเปิดขวดน้ำให้ก่อนแล้วค่อยส่งให้  จากนั้นก็นั่งลงข้างๆ  มองจ้องอย่างพิจารณาจนอีกฝ่ายขมวดคิ้วใส่เธอ

"คุณกินยากล่อมประสาท"

"หมอสั่งจ่าย"  วาเลนเซียตอบ  เสียงประชดประชัน  แต่แล้วก็ผ่อนคลายลง  "ดอรี  คุณคงรู้จัก  หมอประจำสำนักงานเรา  ฉันบอกเขาว่านอนไม่ค่อยหลับ  เขาก็เลยให้มา"

"คุณกินทุกคืนเลยหรือเปล่า"

"เปล่า  แค่คืนที่จำเป็น"  ผู้กองสาวตอบ  "คุณจะสอบสวนฉันหรือ  แคสเปอร์  ฉันไม่ได้ติดยานะ"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าคุณติด  ฉันถามเพราะเป็นห่วง  คุณควรดื่มนมอุ่นๆ มากกว่าจะกินยาแบบนี้  มันช่วยให้หลับได้เหมือนกัน"

"ฉันไม่ชอบกินนมนี่  มันน่าแหวะจะตาย  ฉันกินไม่ได้หรอก"

"โกโก้ร้อนก็ได้ค่ะ  หรือช็อกโกแลต  มันช่วยได้"

วาเลนเซียมองตาสีเข้ม  เธอเห็นความห่วงใยอยู่ในนั้นจริงๆ  "ไม่ยักรู้ว่า  คุณรักสุขภาพ  ดูจากอาหารเลี่ยนๆ ที่คุณชอบกิน"

"ฉันวิดพื้นวันละร้อยครั้ง  และกินอาหารลีนนะคะ  จะบอกให้"

"อาหารลีนคืออะไร  รู้จักแต่คลีน"

"อาหารไขมันน้อยค่ะ  ฉันหมายถึง  ถ้าทำกินเอง  ฉันจะกินแบบนั้น  แต่เวลานอกบ้านก็อีกเรื่องนึง"  เคย์อธิบาย  ยิ้มน้อยๆ ให้ท่าทางทึ่งๆ เหมือนไม่เชื่อของวาเลนเซีย  "ไปนอนเถอะค่ะ  ฉันจะนอนตรงนี้แหละ  แต่ถ้าคุณจะใจดี  ขอหมอนให้ฉันสักใบก็ได้นะคะ"

วาเลนเซียนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะลุกขึ้นด้วยอาการเซหน่อยๆ  เคย์ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินจากไปทั้งแบบนั้น  ใช่ว่าเธอใจร้าย  แต่เธอไม่อยากถูกวาเลนเซียเกลียด  พฤติกรรมของหัวหน้าสาวก็บอกอยู่ชัดๆ แล้วว่าไม่อยากให้เธอไปวุ่นวายใกล้ชิด  ที่ไม่อยากให้เธอไปนอนห้องวิกเตอร์ก็คงเพราะความไม่ชอบเรื่องแบบนั้นเป็นการส่วนตัวมากกว่า

หมอนใบใหญ่ถูกโยนมาใส่หัวเคย์ขณะนอนอ่านทฤษฏีของตัวเองอยู่บนโซฟายาว  ทีวีถูกปิดไปแล้วด้วยมือของคนที่โยนหมอนมานั่นแหละ

"นอนได้แล้ว  ปิดไฟด้วย  ฉันนอนไม่หลับ"  วาเลนเซียสั่งเสียงดุ  แล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มบนเตียงเดี่ยวที่ความจริงก็กว้างพอสำหรับผู้หญิงสองคนที่ไม่ได้ตัวโตเป็นยักษ์นอนด้วยกันได้  ยกเว้นผู้หญิงที่เป็นอันตรายต่อผู้หญิงด้วยกันอย่างเคย์

เคย์ลุกไปเข้าห้องน้ำ  ทำเรื่องส่วนตัวให้เรียบร้อย  กลับมาก็พบว่าวาเลนเซียหลับไปแล้ว  เธอจึงปิดไฟไม่ให้แสงแยงตาคนหลับ  แล้วมานอนบนโซฟา  จัดหมอนให้ดี  พยายามหลับตาลงโดยไม่คิดฟุ้งซ่านให้มากนัก  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพ่อ  เรื่องคดี  เรื่องซีซี  เดน่าส์หรือวาเลนเซีย  ไม่ใช่ตอนนี้  ตอนนี้เธอมีหน้าที่ต้องหลับให้ได้  เพื่อจะได้มีเรี่ยวแรงผจญกับโลกวันพรุ่งนี้

"ราตรีสวัสดิ์  ไอ้ตัวแสบ"  เคย์ได้ยินเสียงนี้ในนาทีก่อนที่เธอจะหลับ  เป็นประโยคเดียวกับที่พ่อชอบพูดกับเธอพร้อมกับจูบบนหน้าผาก

แต่มันไม่ใช่เสียงพ่อหรอก  เป็นเสียงผู้หญิง...

วาเลนเซียเอาผ้าห่มสำรองที่ค้นเจอในตู้เสื้อผ้าห้องพักมาห่มให้เคย์  ใบหน้าอ่อนเยาว์แลดูไร้เดียงสากว่าตอนตื่นทำให้เธออดใจไม่ได้  จึงโน้มลงจูบหน้าผากอย่างเอ็นดู  เคย์คว้ามือเธอเอาไว้ขณะกำลังจะลุกขึ้น  เธอตกใจ  แต่แล้วก็พบว่าเอเจนท์สาวแค่ละเมอเท่านั้นเอง   

เธอได้ยินมันไม่ชัดนัก  เพราะเคย์พูดเบามาก  แต่แน่ใจว่าเคย์เรียกพ่ออยู่  เธอใจหาย  สร่างมึนไปเลยทันที  ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจุกลำคอ  แม้เธอจะไม่ใช่คนที่พรากพ่อของเคย์ไป  หากเธอก็น่าจะทำอะไรได้มากกว่าฉุดเคย์ไว้ไม่ให้ไปตามหาพ่อด้วยตัวเองแบบนี้

เธอน่าจะช่วยเคย์ตามหาเขา

"ฉันขอโทษ  เคย์"  วาเลนเซียกระซิบแผ่วเบา  ขยับมือเบาๆ แกะตัวเองออกมาจากมือคนหลับ  กลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง  ข่มตาให้หลับอย่างทรมาน  หักห้ามใจไม่ให้ลุกขึ้นไปเอายากล่อมประสาทมากรอกปากอีก


..................


จะสงสารหรือหมั่นไส้เจ้าเคย์ดีนะ   อิอิ    :20: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

22 กรกฎาคม 2018 เวลา 07:18:25
ติดเกม ติดสาว ติดเซ็กซ์ ติดที่ว่ามันหน้าตาดี ไม่งั้น...
แสดงความคิดเห็น