web stats

ข่าว

 


Immortals (Sparkle 4) - บทที่ 19 Boys Do Cry (2)

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 กรกฎาคม 2018 เวลา 21:50:01 อ่าน: 262



บทที่ 19 Boys Do Cry (2)





ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม็กซ์เวลดีขึ้นจนเหลือเชื่อ  นอกจากเขาจะยอมให้เธออุ้มแล้ว  ยังดื่มน้ำนมจากอกเธอด้วย  หากท่ามกลางความดีใจ  เธอกลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง  และลางสังหรณ์ของเธอก็มักจะไม่ผิดพลาดเสียด้วย 

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับยุนอา  มันต้องมีแน่ๆ  แค่เธอไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร  เธออ่านใจยุนอาไม่ได้แบบที่คริสตัลทำ  แม้พิธีแต่งงานจะเชื่อมโยงเราสามคนเอาไว้ด้วยกัน  แต่ความผูกพันของคริสตัลกับยุนอามันซับซ้อน  พวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน  ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาเสมอ  โดยเฉพาะในช่วงความเป็นความตายของชีวิต  คริสตัลเคยช่วยยุนอามาแล้วสองครั้งเท่าที่เธอเคยเห็น  ครั้งที่หนึ่งในภารกิจ "หักปีกนก" ยุนอารอดพ้นจากเครื่องบินตกมาได้เพียงคนเดียว  ไม่นับคริสตัลที่เจ็บปางตายแต่ไม่อาจตายได้ด้วยความเป็นอมตะของเขา  และครั้งที่สองตอนอุบัติเหตุรถบรรทุกชน  ครั้งนี้น่าจะร้ายแรงที่สุด  เพราะยุนอาหลับไปนานสองสัปดาห์ก่อนจะตื่นขึ้นมาด้วยความพยายามของคริสตัลที่เอาเลือดไปหยดใส่ปากให้ทุกวัน  กระนั้นตอนตื่นขึ้นมาแล้ว  ยุนอาก็ยังคงไม่ปกติดีทั้งสภาพจิตใจและร่างกาย  คล้ายกับว่ากลับมาไม่เต็มร้อย  เธอสังเกตเห็นมันบ่อยๆ  แต่ไม่กล้าจะพูดออกไปดังๆ  การมีชีวิตร่วมสี่ร้อยปีไม่ใช่แค่ทำให้เธออายุมากกว่าใครเท่านั้น  มันทำให้เธอเห็นอะไรที่คนอื่นอาจไม่ทันได้สังเกตด้วย  ถึงอย่างนั้นเธอก็มั่นใจว่าคริสตัลรู้ดี  เพราะบางครั้งเขาก็อ่านเธอออกทะลุเหมือนเธอเป็นกระดาษโปร่งใส 

เขาแค่ชอบทำเป็นไม่รู้  ไม่พูดถึงมัน  และบางทีก็ต่อต้าน  เหมือนเด็กดื้อที่ไม่อยากรับรู้อะไร  เอาแต่ใจ  เห็นแก่ตัว  เชื่อแต่ว่าตัวเองคิดถูก  แต่ในความน่าหมั่นไส้พวกนี้ของเขา  เธอก็ยังมองเห็นความน่ารักอยู่  คงเพราะเธอรักเขามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว  ความรักมันก็ตลกแบบนี้แหละ

แม็กซ์เวลคือตัวแทนยุนอา  ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้  เธอแค่รู้สึก  หรือเพราะดวงตาสีแปลกๆ ของเขา  ไม่สิ  สีตาคงไม่ใช่  สีตาของแม็กซ์น่าจะบอกชัดเจนว่าเขาเป็นลูกของคริสตัล  ด้วยความผิดปกติที่ถ่ายทอดมาจากพันธุกรรม

ตาข้างหนึ่งของแม็กซ์เวลมีลักษณะคล้ายแมวตาเพชร  บางครั้งเธอก็ไม่แน่ใจว่าตาข้างนั้นของเขามองเห็นหรือไม่  ด้วยความจริงแล้วดวงตาของแมวที่เขาเรียกว่า "ตาเพชร" นั้นคือความผิดปกติทางดวงตาที่เป็นต้อหิน  ไม่ใช่ความเป็นมงคลอย่างความเชื่อของคนทั่วไปแต่อย่างใด  เช่นเดียวกับดวงตาของคริสตัลที่สองข้างสีไม่เหมือนกัน  ทางวิทยาศาสตร์ให้คำอธิบายว่ามันเป็นความผิดปกติ  ค่าเมลานินในดวงตาทั้งสองข้างไม่เท่ากัน  เขาเรียกว่า  Heterochromia Iridum หรือ Odd Eye  กระนั้นเธอก็ยังรู้สึกถึงความลึกลับของมันได้อยู่ดี  โดยเฉพาะตาข้างขวาที่เป็นสีเหลืองอำพัน

ย้อนกลับมาที่ความเหมือนระหว่างยุนอากับแม็กซ์เวลบ้าง  หน้าตาหรือรูปลักษณ์ของเด็กชายอาจคล้ายคริสตัลมากกว่า  แต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของเสือมากกว่าหมาป่าในตัวของเด็กทารกคนนี้  อย่างไรก็ดี  แม็กซ์เวลก็เป็นลูกของเสือโคร่งสีขาวที่หาได้ยากเต็มทีแล้วในหมู่ชิฟเตอร์  บ้านฟอร์ดเป็นตระกูลเก่าแก่  ดูเหมือนจะเป็นตระกูลเสือเพียงตระกูลเดียวที่หลงเหลืออยู่ในโลกนี้  เท่าที่เธอได้ยินชื่อเสียงมา  ไม่มีเวทมนตร์ใดทำอะไรพวกเขาได้  พวกเขาเก่งกาจ  ฉลาดหลักแหลม  ดุร้าย  เลือดเย็น  ไม่มีใครอยากเป็นศัตรู  ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยว  มีบันทึกไว้ว่าต้นตระกูลของแลนดอนเคยทาบทามพวกเขามาทำงานด้วย  แต่ไม่สำเร็จ  พวกเขาไปเข้ากับสมิธแทน  เหตุผลคงไม่ต่างจากที่เธอคิดไว้  พวกเขาแทบไม่มีอยู่แล้ว  ปัจจุบันนี้เหลือเพียงยุนอากับพ่อเท่านั้น  ดังนั้น  พวกเขาจึงต้องอยู่ให้ได้นานที่สุด  นานเพียงพอที่จะหาผู้สืบทอด  พวกเขาต้องการความเป็นอมตะ  แม้จะเพียงชั่วคราว  และสมิธเป็นเพียงหมาป่าตระกูลเดียวที่ฆ่าไม่ตาย

พวกเขาต้องการคริสตัล...     

ให้ตายสิ  นี่มันใช่เวลามาคิดถึงเรื่องพวกนี้ไหมล่ะ!  แทยอนส่ายหัวให้ตัวเอง  พลางมองแม็กซ์เวลดูดดื่มน้ำนมจากอกของเธอ  เขาดูสงบราวกับไม่เคยงอแงใส่เธอมาก่อนเลย

"คริส  ยุนอาไปรับเด็กๆ เหรอ" 

"ค่ะ  เห็นบอกว่าจะแวะรับหลังจากกลับจากแล็บ"  เขาตอบระหว่างเดินมาช่วยรับตัวลูกชายที่ดื่มนมเสร็จแล้ว  แม็กซ์เวลหลับแทบจะทันทีที่ซบบ่าเขา  เจ้าทารกน้อยรู้ดีว่าใครเป็นพ่อของตน  เหมือนกับที่รู้ว่ายุนอาเป็นแม่  และก็คงรู้ด้วยว่าเธอเป็นคนอื่น  แต่ตอนนี้เป็นไปได้ว่าเขาอาจรู้จักเธอแล้ว  เขาจึงไว้ใจเธอมากขึ้น 

"ไอรีนล่ะ"  เธอถาม  พลางจัดเสื้อของตัวเอง  เว้นการสวมบราเซียร์ไปชั่วคราว  เธอขี้เกียจถอดๆ ใส่ๆ  และยังไม่ถนัดใส่บราแบบเปิดแต่เต้าให้ลูกดื่มนมด้วย  เธอว่ามันน่ารำคาญ  ยังไงช่วงนี้เธอก็อยู่บ้านมากกว่าออกไปทำงาน  นอกจากจะมีงานสำคัญและเจสสิก้าต้องการคนช่วย  เธอก็จะต้องหอบเอาแม็กซ์เวลไปด้วยพร้อมพี่เลี้ยงหนึ่งคนเพื่อช่วยดูไอรีน  แต่ดูเหมือนเจสสิก้าจะไม่ต้องการให้เธอช่วยเลย  อาจเรียกเม็บไปช่วยแทนแล้วก็ได้

"ดูการ์ตูนอยู่ค่ะ  ในเก้าอี้ของลูก"  เขาตอบ  ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน  ทำให้เธอเดาได้เลยว่าเขาทำอะไรกับลูก  เก้าอี้ตัวนั้นมีสายรัดเหมือนเข็มขัดนิรภัยของคาร์ซีต  "เราตกลงกันแล้วค่ะ  ไม่ใช่การบังคับเลย"

เธอส่ายหน้า  ไม่อยากจะเชื่อเขาเลยจริงๆ  "งั้นฉันไปนั่งเป็นเพื่อนลูกดีกว่า  เธออยู่กับแม็กซ์นะ  หรือจะเอาเขานอนเปล --"

เธอชะงักเพราะมือเขาคว้าตัวเธอไว้  และเธอแน่ใจด้วยว่าเขาตั้งใจจะคว้าให้โดนหน้าอกของเธอ  เขาเป็นไอ้บ้าโรคจิตที่เห็นนมไม่ได้  คล้ายกับเขาคิดถึงมัน  เพราะมันหายไปจากตัวเขาตั้งแต่เขาเป็นผู้ชายเต็มตัวแบบนี้

"มันเจ็บนะคริส"  เธอพูด  พยายามแกะมือเขาออกจากทรวงอกตัวเอง  พลางนึกน้อยใจที่มือเขาปิดนมเธอได้จนมิด  นมเธอเล็กหรือมือเขาใหญ่มากไปกันแน่  "บอกว่าอย่าแกล้งไง"

"หน้าอกคุณใหญ่ขึ้น  ฉันอยากชื่นชมมันสักครู่"  เขาพูด  ตอกย้ำความคิดของเธอที่เชื่อว่าเขาเป็นโรคจิตคลั่งไคล้นมสาวๆ  จะว่าไปเธอก็ชอบให้เขาจับมันแบบนี้อยู่เหมือนกัน  มันเคลิ้ม...

"รอแป๊บนะ  ฉันเอาแม็กซ์ไปนอนก่อน" 

นั่นเป็นสิ่งที่สมองเบลอๆ ของเธอได้ยินก่อนที่จะรู้สึกถึงริมฝีปากเขาตรงหัวนมตัวเอง  แน่นอน  เขาดูดมันไม่เหมือนลูกทำ  เขาปลุกอะไรในตัวของเธอให้ตื่นขึ้นมาทุกครั้ง  กระนั้นเธอกลับไม่ได้รู้สึกแค่ความใคร่จากเขา  เธอรู้สึกถึงความกังวลใจอันใหญ่หลวง  แม้แต่ตอนที่เขาเกลี่ยกลีบดอกไม้ของเธอด้วยปลายนิ้วแข็งแรงก่อนจะสอดเข้ามา

เขาใช้นิ้วปลุกปั่นอารมณ์เธอก่อนเพื่อเตรียมความพร้อมให้แบบหลายๆ ครั้งยามเขาอารมณ์ดี  หรืออยากจะเอาใจเธอ  เพื่อที่เธอจะไม่เจ็บเวลาเขายัดเยียดตัวตนของเขาเข้ามาในตัวเธอ  ให้เธอรองรับน้ำหนักตัวและเรี่ยวแรงของคนตัวใหญ่เช่นเขา  แต่ครั้งนี้เขาใช้เวลานานเกินกว่าปกติจนเธอเริ่มจะเจ็บร้าวสะโพก  แสบภายในด้วยแรงเสียดสี  เขาก็เหมือนจะรู้ว่าตัวเองทำเธอเจ็บจึงถอนตัวออกไป  ตั้งท่าจะไปห้องน้ำจัดการต่อโดยไม่รบกวนเธอ

"ไม่คริส  ต่อสิ"  เธอบอกเขาขณะกดเขาลงใต้ล่าง  ยอมรับเขาเข้ามาในตัวและขยับกายเข้าหาเขาแทน  จับมือเขามานวดคลึงทรวงอกตัวเอง  ยืดเวลาเคลิบเคลิ้มให้นานขึ้นอีก  พลางเลียแผงอกเขาไปด้วย  ผ่านไปเกือบสิบห้านาที  เขาจึงครางต่ำๆ และลุกขึ้นมาคว้าสะโพกเธอดึงให้เข้าหาตัวเขา  จากนั้นความพึงพอใจของเขาก็เอ่อล้นภายในของเธอ  แต่เขายังกอดเธออยู่  ขณะหยดน้ำอุ่นๆ ร่วงลงบนบ่าเธอ

โอ้  เขาเหมือนเด็กผู้ชายผู้โศกเศร้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง!

"คริสเป็นอะไร"  เธอถามเขา  ตระหนกตกใจกับน้ำตา  เขาส่ายหน้า  ไม่ยอมตอบ  แต่มือใหญ่กดแผ่นหลังเธอให้แนบกับตัวเขาแน่นขึ้น  หน้าอกของเธอเบียดกับอกแข็งๆ ของเขาจนรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจ  รับรู้ถึงความอ่อนล้าของมัน  เขารู้อะไรที่เธอไม่รู้  และคงจะไม่บอกเธอ

"คริส  เธอจะร้องไห้หรือทำอะไรกันแน่  มันแข็งอยู่ในตัวฉันอีกแล้ว"

เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับจะกลบความอาย  แล้วเขาก็ทำมันอีกครั้ง  รวดเร็วรุนแรงจนเธอได้ยินเสียงกระดูกเชิงกรานของตัวเองลั่น  คงไม่หักหรอกนะ  ทำเสร็จก็ร่วงลงมาทับเธอจนจุก  ดูเหมือนจะหลับไปเลย  เธอต้องพยายามตั้งนานกว่าจะดันเขาออกไปจากตัวได้ 

"คริส  จริงดิ  เอาอย่างนี้จริงๆ เหรอ"  เธอถาม  ประหลาดใจกับการแน่นิ่งไปของเขา  ลองตบแก้มดูก็แล้วเขาก็ยังไม่กระดุกกระดิกราวกับว่าเขาชัตดาวน์ตัวเองหนีเธอไป

"เธอนี่แย่ชะมัด  ขย่มฉันสองรอบ  แล้วก็หลับหนีไปเฉยเลย"  เธอบ่นอุบ  แต่กลับจูบหน้าอกเขาก่อนจะห่มผ้าให้  อาการแบบนี้เธอคงต้องรอให้เขาตื่นขึ้นมาใหม่แล้วค่อยสอบถาม 

เธอตัดสินใจจะไปอาบน้ำทำความสะอาดตัวเอง  ไม่สบายตัวจากน้ำชุ่มฉ่ำภายในที่เขาฝากเอาไว้สองครั้งสองครา  ถึงเธอจะชอบให้เขาอึ๊บโดยไม่สวมถุงยาง  ก็ยังอดรำคาญความเหนียวเหนอะหนะจากสารคัดหลั่งแบบนี้ไม่ได้  แต่ทว่า  ระหว่างที่เธอจูบลาเขาบนริมฝีปาก  เธอกลับรู้สึกได้ถึงดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมา  เมื่อชำเลืองมองหาก็พบกับ...

แม็กซ์เวล

เด็กทารกวัยสามเดือนแต่มีขนาดตัวเหมือนแปดเดือนกำลังนั่งจ้องมายังเธอกับคริสตัล  เธอไม่ได้รู้สึกไปเองแน่ๆ ว่าเขาจ้องเธอเขม็ง  อาจจะหวงคุณพ่อของเขา  ขี้หวงเหมือนยุนอา  --  หลายๆ ครั้งเธอจับสายตาแบบนี้ของยุนอาได้เวลาคุณเสือเผลอหรือนึกว่าเธอไม่เห็น  --  ยุนอาหวงคริสตัล  ใครๆ ในบ้านรู้กันหมด  จึงไม่มีสาวใช้คนใดกล้าเข้าใกล้คุณชายสมิธ  ได้แต่แอบกรี๊ดกร๊าดกันเอง 

เธอเคยแอบได้ยินพวกหล่อนซุบซิบกันเรื่องก้นแน่นๆ ของคริสตัล  ไหล่กว้างน่าซบ  ความสูงน่าปีนป่าย  ปากแดงๆ น่าจูบ  นัยน์ตาสองสีสุดเท่  ผมยาวสลวยที่ทำให้เขาเหมือนคุณชายเจ้าสำอางแอบเซอร์  และที่เด็ดสุดคงจะเป็นเป้าตุงๆ โดดเด่นของเขาเวลาสวมบ็อกเซอร์หรือกางเกงกีฬา  เธอมองว่ามันเป็นเรื่องปกติของสาวๆ ที่จะมองหนุ่มหล่อน่าหม่ำแบบนี้  ออกจะภาคภูมิใจที่เขาเป็นของเธอ  ถึงจะไม่ใช่ของเธอคนเดียว  อย่างน้อยเธอก็ขย่มเขาได้โดยไม่รู้สึกผิด  ทุกส่วนที่สาวๆ ชื่นชมกันเธอก็ได้แตะต้องทั้งหมด

แตะต้องได้อย่างไม่ต้องกลัวยุนอาจะมาหักคอเธอ

"แม็กซ์  ฉันไม่ได้แกล้งพ่อของหนูนะ  ฉันแค่กล่อมเขาให้หลับเฉยๆ  เห็นไหม  เขาหลับอยู่"  เธอพูดกับแม็กซ์เวล  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะพูดไปทำไม  เด็กทารกจะเข้าใจที่เธอพูดหรือ  เธอรู้แค่เธอต้องพูด

ถ้าเธอมองไม่ผิด  เธอเห็นเขี้ยวแหลมๆ ของเขาด้วย!

"แม็กซ์  เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า --"

"มัม... มัม - มิ" 

แทยอนตาโตตกใจ  มองเด็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ  เธอหยิกตัวเองให้แน่ใจว่าไม่ได้กำลังฝันอยู่  เจ้าหนูน้อยอายุ 3 เดือน  พูดได้แล้ว  แถมยังเรียกเธอว่า "แม่" ด้วย

"มัม... มัม - มิ"

"ว่าไงนะ  แม็กซ์ --"

"เขาหิวน่ะ"

เธอหันขวับไปมองก็เห็นยุนอาเดินเข้ามา  แว่วเสียงเด็กๆ ดังมาถึงข้างในห้องนอน  แต่ยุนอาปิดประตูและล็อกมันก่อนเดินเข้ามา  เหลือบมองคริสตัลระหว่างผ่านเตียงไปหาแม็กซ์เวล  แล้วอุ้มลูกชายขึ้นจากเปล  จูบเขาที่แก้ม  คุยอะไรเบาๆ กันสองสามคำที่เธอไม่ได้ยิน  จากนั้นก็เอาเขามาส่งให้เธออุ้มแทน  แม็กซ์เวลไซ้หานมเธอทันที  เขาดูดมันแรงจนเขี้ยวข่วนเธอให้สะดุ้ง  ยุนอาลูบศีรษะเขา  พลางปลอบให้ใจเย็นๆ

"เขาเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เอง  ประมาณครึ่งชั่วโมงได้"

"เขาหิวบ่อยน่ะ"  ยุนอาบอก  "แล้วก็...เธอฟังไม่ผิดหรอก  เขาเรียกเธอว่า  'มัมมิ'  จริงๆ"

แทยอนเลิกคิ้ว  แปลกใจ  พลางผงกศีรษะขอบคุณยุนอาที่เอาผ้ามาคลุมไหล่เปลือยให้เธอกันหนาว  การเปลือยทั้งตัวต่อหน้ากันและกันเป็นเรื่องปกติของเราสามคน  รวมถึงการที่เธอถูกเลียขณะให้นมลูกแบบนี้ด้วย

เธอเอนหลังลงพิงหัวเตียง  ปรือตามองยุนอาจับขาเธอตั้งขึ้น  และทำท่าเหมือนจะตรวจภายในเธอแบบตอนเธอใกล้จะคลอดลูก  แต่อุปกรณ์การตรวจไม่เหมือนกัน  เพราะเธอคงไม่ครางกระเส่าแบบนี้เวลาถูกสำรวจ  และคงอายมากกว่ามีความสุขที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาร้อนแรง         

"โอเค  เรียบร้อย"  ยุนอาพูด  พลางซับปากด้วยผ้าเช็ดหน้า  นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายวาบระหว่างมองแทยอนหอบจนอกสะท้อน  "ฉันว่าเธอคงอยากจะอาบน้ำ  เอาเขามาให้ฉันก็ได้"

"แล้วคุณไม่ต้อง..."  แทยอนถาม  หน้าแดงเรื่อ  ไม่จำเป็นต้องพูดจนจบยุนอาก็เข้าใจและยิ้มออกมา

"ไม่เป็นไร  รู้สึกว่าคริสจะทำเธอเจ็บมากพอแล้ว"

"คุณไม่ควรเป็นหมอเลยนะ"  จิ้งจอกสาวประชดขณะส่งเด็กชายที่อิ่มแปล้อีกรอบให้แม่เขาไปอุ้ม  เธอลุกขึ้นจากเตียง  พยายามจะไม่แสดงอาการเจ็บขัดให้อีกฝ่ายเห็น

"อ้อ  ยุนอา  เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"  เธอหันกลับมาสั่งพอดีกับที่ยุนอาถอดเสื้อออกอยู่บนเตียงกับคริสตัล  ยุนอาโบกมือให้เธอคล้ายรำคาญ  เธอจึงหันหลังให้และเดินจากมา  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบนเตียงหลังนั้นอีก  ถ้าคริสตัลไม่อึดขนาดนี้เขาคงเอาใจพวกเธอสองคนไม่ไหวแน่ๆ

"ลุกขึ้นมา  คริส  เธอมีงานต้องทำ"

แทยอนสั่นศีรษะ  ไหวไหล่น้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงสั่งเฉียบขาดของยุนอา  เธอเดาไว้ล่วงหน้าเลยว่า  อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจะได้ยินเสียงแม็กซ์เวลร้องลั่นหิวนมอีกครั้ง  กินเก่งเหมือนพ่อหรือแม่กันนะ

..................................

เสียงเด็กๆ วิ่งเล่นกันอยู่ในสนามกับภาพพวกเขาเลี้ยงบอลและเตะมันกันทำให้เธอหยุดยิ้มแทบไม่ได้  อารมณ์ดีจนเกือบลืมว่ามีเรื่องต้องคุยกับบางคนตรงนี้  คนที่บ่ายเบี่ยงเธอด้วยการซุกคริสตัลมาเป็นชั่วโมงๆ ก่อนจะยอมออกมาเล่นกับเด็กๆ แบบนี้ด้วยกัน

"น้องไอ  ไม่ต้องกลัวครับลูก  พี่ครูซเขาระวังแล้ว"  คริสตัลพูดกับลูกสาว  เขาพยายามเชียร์ไอรีนให้เล่นกับพี่ๆ  ดูเหมือนจะสำเร็จเสียด้วย

"ครูซ  อย่าเตะแรง!"  เธอป้องปากตะโกนบอกลูกชาย  ครูซหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอก่อนจะเตะลูกบอลอย่างแรง  แต่ก่อนมันจะถึงตัวไอรีน  แคลร์ก็วิ่งมาสกัดลูกออกไปก่อน 

"ต้องอย่างนั้นสิ  แคลร์  สมิธ!"  คริสตัลตะโกนลั่น  เขายกนิ้วโป้งให้แคลร์ที่ยิ้มแป้นอย่างภูมิใจ  ครูซแม้จะดูผิดหวังหน่อยๆ แต่เขาก็วิ่งมาแปะมือกับแฝดผู้พี่  พวกเขาคุยอะไรบางอย่างกันดูคล้ายจะท้าทายให้ระวังลูกต่อไป  ข้างๆ เธอ  ยุนอาส่ายหน้ากึ่งยิ้ม  บนตักมีแม็กซ์เวลนั่งดูพี่ๆ ตาแป๋ว

เธอไม่อยากขัดจังหวะความสนุกนี้  แต่ถ้าปล่อยไปจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า  ยุนอาจะหาเรื่องหนีไปอีกไหม

"ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เวลา  แต่ว่า..."

"ฉันจะไปจำศีลนะ  แทยอน"

แทยอนมองยุนอาตาโตเป็นสองเท่า  สมองพยายามประมวลผลสิ่งที่ได้ยินมา  เธอเข้าใจว่ายุนอาพูดอะไร  แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเป็นตอนนี้  ตอนที่พวกเรากำลังจะมีความสุขกัน  อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

"ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าทำไม  อย่าทำเป็นไม่เข้าใจมัน  เธออยู่มานานเกินกว่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง"  ยุนอาพูดต่อ  ถ้อยคำเย็นชา  ฟังดูไม่ถนอมน้ำใจคนฟังเลย  แม้จะเป็นเรื่องจริง

"คุณจะทิ้งลูกเอาไว้ให้ฉันเลี้ยงงั้นเหรอ  คุณรู้ไหมว่าเขาน่ากลัว --"

"เขาจะปกป้องเธอแทนฉัน  แทนคริส  หากจำเป็น"

แทยอนนิ่งอึ้งก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง  เรียกให้คนในสนามหันมามองเธอเป็นตาเดียว  แต่คริสตัลก็ชวนพวกเขากลับไปเล่นต่อ  ทำงานเข้าคู่กันกับยุนอาได้ดีมากเหมือนเคย

"คุณจะทิ้งเขาไว้ให้ฉันด้วยงั้นเหรอ  คิดดีๆ นะ"  เธอพูดเสียงขม  พเยิดหน้าไปทางคริสตัล  "ฉันทำอะไรให้เขาไม่ได้   นอกจากอ้าขาให้ --"

"อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น"  ยุนอาขัด  "เธอเป็นกำลังใจให้เขาได้  อยู่เคียงข้างเขา  ช่วยให้เขาไม่สติแตก  ทำได้ไหม"

แทยอนนิ่งงัน  เธอตอบไม่ได้  เธอไม่แน่ใจว่าจะทำได้  ยุนอาถอนใจและพูดขึ้นใหม่  "เธออาจไม่รู้คุณค่าในตัวเอง  แต่ฉันเห็น  ฉันรู้  ถ้าไม่มีเธอ  บ้านเราจะไม่เป็นบ้านแบบนี้..."

"ถ้าไม่มีคุณ  มันก็ไม่เป็นเหมือนกัน  คุณไม่รู้หรือว่าเขา --"

"ใช่  เขาเป็นไอ้ตัวร้าย  แต่เขารักลูกๆ  รักเธอ  รักครอบครัว  เขาจะไม่ยอมให้มันพัง  เชื่อฉันสิ"  ยุนอาพูดหนักแน่น  "แค่หนึ่งปีเท่านั้น  ฉันจะไม่ให้เธอต้องรับภาระนานกว่านั้นหรอก  ได้โปรดเถอะ  แทยอน  เธอก็รู้ว่าฉันจำเป็น  ไม่อย่างนั้น..."

"ไม่อย่างนั้นคุณจะตายจริงๆ"  แทยอนพูดเสียงสั่น  ใจหายเสียเอง  ยุนอาไม่ตอบ  แต่การหลบตาเธอเปลี่ยนไปมองคริสตัลแทนก็ตอบได้เกือบทุกอย่าง  ยุนอาคงไม่ได้กลัวตาย  หากกลัวการจากลา  จากเขา  จากลูกๆ และจากเธอไป 

"แล้วคุณจะไม่หลับเพลินนะ"  เธอพูด  ยุนอาหันมามองเธอ  และคลี่ยิ้ม  ส่งแม็กซ์เวลให้เธออุ้มแทน  แต่เข้ามาเล่นกับเขาด้วย  "เขารอคุณอยู่  ลูกของคุณ  พวกเขาด้วย  และคริส"

"ฉันรู้น่า  ไม่ต้องย้ำมากก็ได้"  ยุนอาพูดเหมือนรำคาญ  แต่อมยิ้ม

"ห้ามเกินกว่าหนึ่งปีด้วยนะ  แต่ครึ่งปีได้ก็ดี  ตอนนั้นแม็กซ์คงวิ่งเล่นกับพี่ๆ ได้แล้ว  ไอรีนคงไปโรงเรียน  ฉันจะให้แฝดคุ้มกันน้อง  หวังว่าครูซคงจะไม่แกล้งน้องซะเอง  แล้วแคลร์ก็คงจะถามหาคุณทุกวัน  ส่วนคริส --"

"เขาจะดูแลเธอกับลูกๆ ของเรา"  ยุนอาแทรก  วาดแขนโอบแทยอนเข้ามากอด  จูบศีรษะคนตัวเล็ก  น้ำตาหยดหนึ่งของเธอร่วงลงมาเงียบๆ 




.........................





เป็นครึ่งหลังที่ยาวจริงๆ 55555

แต่เราก็ไม่อาจตัดฉาก "ศีลธรรม" ไปได้ อย่างที่รู้กัน ฉากแบบนี้มีไว้เพื่อลดทอนความตึงเครียดของเรื่องนะคะ หากไม่ชอบ ก็จะเลื่อนลงไปๆ ให้พ้นๆ ฉากคลุกวงในของพวกเขานะ อิอิ

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

11 กรกฎาคม 2018 เวลา 13:23:07
มัม-มัม-มิ สามเดือนพูดได้แล้วแปดเดือนคงวิ่งไล่กัดป้าเจแล้วละ
แสดงความคิดเห็น