โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 29 มิถุนายน 2018 เวลา 15:43:25
อ่าน: 254
|
วันนี้เป็นวันหยุดที่มาติกาสามารถนอนตื่นสายได้หากแต่เธอคงจะทำแบบนั้นได้ถ้าไม่ตกใจตื่นขึ้นมาเสียก่อน เมื่อคืนนี้มีพายุอารมณ์เกิดขึ้นทุกอย่างใช้เวลาอยู่นานเพราะใครอีกคนเอาแต่พร่ำบอกว่าคิดถึงและเธอเองก็ยินยอมให้เขาคนนั้นกระทำทุกอย่างได้ตามใจ อาจเพราะห่างหายจากเรื่องแบบนี้มานานหรืออาจเพราะเธอก็คิดถึงเพียงฝันเช่นกันอันนี้ก็ไม่อาจที่จะหาคำตอบได้แต่ในเวลานี้รู้แต่เขาคนนั้นยังนอนอยู่ตรงนี้ อ้อมกอดเมื่อคืนก็ยังคงมีอยู่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจึงทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ พิกล "อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เจ้าของใบหน้าที่มาติกาจดจ่อเอ่ยขึ้นหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมา รอยยิ้มของเพียงฝันเปิดขึ้นทันทีและก่อนที่มาติกาจะทันได้พูดอะไรก็ถูกคนอายุน้อยดึงเข้าไปจูบเสียแล้วแต่เพียงไม่นานเขาก็ผละออกให้เธอได้รู้สึกใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "เช้านี้อากาศดีนะคะฝันไปอาบน้ำก่อนแล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะ" พูดจบเพียงฝันก็ดึงเสื้อมาใส่จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปให้มาติกาไปมองอย่างหมั่นไส้ทีเมื่อคืนล่ะบอกว่าเข้าห้องน้องสาวเธอไม่ได้แต่พอเช้ากลับเดินเข้าไปหน้าตาเฉย แบบนี้หลอกเด็กที่ไหนก็คงไม่มีใครเชื่อ การกล่าวคาดโทษเกิดขึ้นทันทีหากแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะลืมไปว่าเมื่อคืนตัวเธอเองนี่แหละที่ถูกหลอกด้วยคำพูดที่ไม่น่าเชื่อนี้เสียเอง
รอยยิ้มของคนที่นั่งอยู่ก่อนเปิดขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของบ้านคนสวยเดินลงมาและดูเหมือนว่าเช้าวันนี้จะเป็นวันดีเสียจริงๆ เพราะเพียงฝันกำลังได้รับรอยยิ้มที่สดใสกลับคืนมาเช่นกัน "พี่แพมรับกาแฟเลยมั้ยคะ" "ก็ดีค่ะ" มาติกาเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองคนเอาใจอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นว่าเขากำลังเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเอง "ขอบคุณค่ะ" ถ้อยคำที่ได้ยินทำให้เพียงฝันต้องเปิดยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะเดินไปชงกาแฟมาให้คนที่นั่งอยู่อย่างเอาใจ มาติกามองการกระทำของคนอายุน้อยกว่าอย่างขำๆ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มคบกันเธอกับเพียงฝันก็ไม่เคยได้ใช้เวลาด้วยกันเช่นนี้เลย ทุกครั้งที่เจอกันจะเป็นเวลาไร้แสงของดวงอาทิตย์และก่อนที่แสงของโลกนี้จะกลับคืนมาอีกครั้งเธอทั้งคู่ก็ต้องร่ำลาจากกันเสียก่อน นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอกับอีกฝ่ายได้ใช้เวลาด้วยกันมากที่สุดมันจึงทำให้เธอพบว่าเพียงฝันน่ารักกว่าที่เคยคิดไว้เสียอีก "มาแล้วค่ะ" แก้วกาแฟถูกวางเบื้องหน้าให้ได้สัมผัสกับกลิ่นหอมโดยตรงและทันทีที่ลิ้มลองรสชาติก็ทำให้นึกแปลกใจไม่น้อยถึงรสชาติที่ถูกปากนี้ "ชอบมั้ยคะ" คนชงเอ่ยถามเสียงใสให้มาติกาได้พยักหน้ารับก่อนจะก้มไปกินข้าวต้มเพราะเกิดความรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ เพียงแค่เผลอไปสบตาของเจ้าของคำถามเข้าให้ เธอคงจะยังไม่ชินกับเพียงฝันในช่วงกลางวันถึงได้ทำตัวไม่ถูกอยู่แบบนี้ "แล้วยัยพลอยจะมาเมื่อไหร่ล่ะ" ประโยคคำถามดังขึ้นให้เพียงฝันได้ชะงักไปก่อนจะคิดหาคำแก้ต่างให้เพื่อนรักออกในที่สุด "เห็นบอกจะกลับมาวันจันทร์น่ะค่ะ" "วันจันทร์เลยเหรอไปไหนของเค้านะเถลไถลจริงเชียว" มาติกาอดที่จะเอ่ยตำหนิน้องสาวไม่ได้ตัวไปเที่ยวแต่ดันทิ้งเพื่อนไว้บ้านแบบนี้ได้อย่างไรกัน น่าตีจริงเชียว... "แต่ฝันว่าดีออกนะคะฝันจะได้อยู่กับพี่แพมสองคน" รอยยิ้มและความหมายในประโยคที่เพียงฝันเอ่ยขึ้นทำให้คนไม่คิดอะไรต้องคิดตามก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในบ้านที่น้องสาวของเธอทิ้งเพียงฝันเอาไว้ยังมีเธอนี่แหละที่อาศัยอยู่ด้วย แบบนี้ก็เท่ากับว่าเพียงฝันจะไม่ใช่แค่คนกลางคืนสำหรับเธออีกแล้วสินะ หัวใจเต้นแรงเมื่อคิดถึงสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในความคิดมาก่อนแล้วไหนจะรอยยิ้มและสายตาคู่เว้าวอนที่จ้องมองมาตลอดนี้อีกมันกำลังเขย่าหัวใจของเธอให้สั่นไหวไปหมด ตกลงคนๆ นี้ใช่เพียงฝันเด็กดีของเธอจริงๆ หรือเปล่านะ
ใบหน้าคมที่จับจ้องมาทำให้มาติกาต้องวางแฟ้มในมือลงก่อนจะหันไปหาคนที่ทำให้ไม่มีสมาธิเพื่อหวังจะตำหนิหากแต่เพียงสบตาความคิดที่ว่านี้กลับเลืองหายไปพร้อมๆ กับการเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และฉกริมฝีปากของเธอไปราวกับมืออาชีพ เพียงฝันยกยิ้มให้กับความหวานที่ทำให้ห้ามใจไม่ได้หากแต่สุดท้ายเธอก็ต้องปล่อยให้มันเป็นอิสระเพราะเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจให้กับเจ้าของเรียวปากแต่จากที่เห็นดูเหมือนว่าเธอจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป "ไปว่ายน้ำกันมั้ยคะ" "พี่ทำงานอยู่ค่ะฝัน" "แต่วันนี้วันหยุดนะคะ" "คนอื่นน่ะใช่แต่พี่ไม่ใช่" "ไปว่ายน้ำกันเถอะนะคะ" "อย่างอแงสิคะ" "ไปเถอะนะคะ" "ฝัน..." "นะคะ..." สายตาเว้าวอนจ้องมาให้หัวใจถูกหลอมละลายอีกจนได้นี่สินะที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยอมทำตามความต้องการของเพียงฝันอย่างง่ายดายเธอเริ่มเข้าใจแล้วเพราะกำลังรู้สึกไม่ต่างกัน "แค่เล่นน้ำเท่านั้นนะคะ" น้ำเสียงเด็ดขาดถูกเปล่งออกมาเสียงดังแต่ทว่ากลับไม่ทำให้เพียงฝันนึกกลัวเลยสักนิดเพราะเพียงแค่จ้องมองในตาของคนพูดเธอก็รู้ถึงความหมายในถ้อยคำนั้นแล้ว เสียงลมหายใจหอบถี่ๆ ดังขึ้นเมื่อเสร็จภารกิจบางอย่างลงนี่สินะคือสาเหตุที่คนเอ่ยปากห้ามคิดป้องกันไว้ก่อนโดยแจกจ่ายงานให้คนในบ้านออกไปข้างนอกนั่นทำให้บ้านหลังนี้มีเพียงเธอและเพียงฝันเท่านั้น เธอไม่ได้อยากจะทำเรื่องแบบนั้นนอกสถานทึ่แต่ก็ขัดใจใครอีกคนไม่ได้จริงๆ "เหนื่อยเหรอคะ" คำพูดหยอกเย้าทำให้มาติกาต้องหน้าแดงก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นไม่พอใจเมื่อเพียงฝันกลายเป็นเด็กดื้อที่ไม่อยู่ในโอวาส "ไหนบอกแค่เล่นน้ำไงคะ" น้ำเสียงแง่งอนทำให้คนฟังต้องเปิดยิ้มก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้เจ้าของประโยคอย่างอดใจไม่ได้ สามปีที่มีความสัมพันธ์กันยังห้ามใจง่ายกว่าในเวลานี้อีกตอนนี้เพียงฝันรู้ตัวเลยว่าเธอหลงผู้หญิงคนนี้มากกว่าเดิมเสียแล้ว "พูดยังไม่ทันขาดคำก็ทำอีกแล้วนะคะฝัน" คำต่อว่าที่ดูไม่จริงจังทำให้เพียงฝันไม่นึกกลัวสักเท่าไหร่หากมาติกาต้องการให้เธอถอยห่างออกไปจริงๆ คงไม่เลือกใช้น้ำเสียงอ่อนหวานเช่นนี้แล้วไหนจะมือที่เกี่ยวรอบคอเธอนี้อีกที่ทำให้รู้ว่าใครอีกคนก็ปรารถนาให้เธออยู่ใกล้ๆ เช่นกัน "ฝันว่าพี่แพมเหมือนกัญชาเลยนะคะ" "พี่เนี่ยนะ" "ค่ะ" "ยังไง" ใบหน้าสงสัยทำให้เพียงฝันต้องเปิดยิ้มก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของเธอและมาติกาแตะโดนกัน เจ้าของปลายจมูกอีกฟากไม่มีท่าทีตกใจหรือถอยหนีเลยสักนิดจะมีก็เพียงแต่ดวงตาคู่ระยิบระยับเท่านั้นที่จ้องตอบมาอย่างไม่กลัวเกรงแถมยังให้ความรู้สึกยั่วยวนมากเสียจนเพียงฝันนึกอยากจะจับเจ้าหล่อนมาจูบสั่งสอนเพื่อที่จะได้ลดความร้อนรุ่มในกายลงไปได้ไงบาง "ว่ายังไงคะทำไมเปรียบพี่เป็นกัญชากันล่ะ "ก็กัญชายิ่งกินก็ยิ่งติดนิคะ" "เคยลองแล้วเหรอ" "กัญชาไม่เคยค่ะแต่เคยลองอย่างอื่น" "อะไร" "ก็คนนี้ไงคะติดใจจนถอดตัวไม่ได้แล้วเนี่ย" คนพูดค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาใกล้หมายจะสัมผัสเรียวปากอวบอิ่มตรงหน้าอีกครั้งแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อถูกฝ่ามือของมาติกายกมากั้นขวางเอาไว้ "ทำไมล่ะคะ" "ตรงนี้พอแล้วค่ะ" คนพูดเอ่ยยิ้มหวานก่อนจะจับจูงมือคนอายุน้อยให้เดินขึ้นจากสระ "ในน้ำมันเย็นเปลี่ยนเป็นในห้องดีมั้ยคะ" เพียงฝันถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วไหนจะสายตาและรอยยิ้มยั่วยวนที่ได้รับนี้อีกมันทำให้เธอเกิดอาการหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ เธอคิดว่ามาติกาในตอนนี้เผ็ดร้อนเสียยิ่งกว่าดวงอาทิตย์นี้เสียอีก
เสร็จกิจกรรมร้อนแรงทุกอย่างก็กลับมาสงบเช่นเดิมในทีแรกมาติกาก็ยังไม่คุ้นชินกับรอยยิ้มและสายตาที่ติดตามตัวเองราวกับเหงาตามตัวแต่ไปๆ มาๆ การกระทำเหล่านี้ก็ทำให้เธอนึกขันเสียได้ อยากจะรู้จริงๆ ว่าเพียงฝันจะทำแบบนี้ไปได้อีกเท่าไหร่กัน "วันหยุดส่วนใหญ่พี่แพมก็อยู่บ้านเหรอคะ" "ก็อยู่บ้านเนี่ยแหละบางทีก็เอางานมาทำด้วย" "ไม่เบื่อเหรอคะ" "แค่ทำงานพี่ก็ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นแล้ว" มาติกาเอ่ยตอบก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประเด็นคำถามขึ้นมาบ้างเพราะจะว่าไปในวันหยุดเช่นนี้เธอก็ชักจะอยากรู้เหมือนกันว่าเพียงฝันทำอะไรบ้าง เขาไม่ได้ทำงานเช่นเธอเพราะฉะนั่นน่าจะมีเวลาว่างมากกว่า "แล้วฝันล่ะคะนอกจากเรียนแล้ววันว่างๆ ทำอะไรบ้าง" "ฝันก็เที่ยวเล่นตามประสาแหละค่ะแต่ส่วนใหญ่จะอยากอยู่ในห้องมากกว่า" "ทำไมล่ะคะ" เพียงฝันเปิดยิ้มพร้อมกับเท้าคางจ้องมองไปยังคนรอคำตอบที่ส่งสายตาอยากรู้มาให้ "ก็...รอพี่แพมมาหาไงคะ" "คะ?" "จริงๆ นะคะฝันอยากเจอพี่แพมอยากอยู่ด้วยกันแบบนี้...ไปตลอด" จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังให้หัวใจของคนฟังได้กระตุกแรงมันมีทั้งความยินดีที่ได้ยินและความปวดแปลบที่ได้รับรู้ถึงการรอคอยที่ไม่มีหวังของคนพูด การคบกันแบบนี้คงยากที่จะสามารถทำอย่างที่เพียงฝันต้องการได้และที่สำคัญเธอคงไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำแบบที่เขาต้องการ "พี่ขอโทษ" ใบหน้าเศร้าของมาติกาทำให้คนลืมตัวได้ฉุกคิดก่อนจะเปิดรอยยิ้มออกมาเพื่อหวังสร้างความสบายใจให้กับใครอีกคน มันไม่ใช่ความผิดของมาติกาหรอกเพราะเธอเองก็เป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง เลือกเป็นคนในความลับแบบนี้ เธอนี่แหละที่เป็นคนเลือกมัน "เปลี่ยนเรื่องเถอะนะคะกับวันดีๆ แบบนี้จะมามัวเศร้าได้ยังไง" "..........." "สองวันนี้ฝันจะกอบโกยเวลาของพี่แพมมาให้ได้มากที่สุดเลยค่ะ" "อะไรนะคะ" "ก็สองวันที่เราได้อยู่ด้วยกันนี่ไงคะพี่แพมอย่าหวังจะรอดจากเงื้อมมือฝันไปได้เลย" คนพูดขยิบตาส่งสัญญาณในบางเรื่องให้มาติกาได้นึกขำหากแต่เพียงเขาเอื้อมมือมาจับที่มือของตัวเองเธอก็กระชับตอบแทบจะทันที ในสองวันนี้คงไม่ใช่แค่เพียงคนข้างๆ หรอกที่คิดแบบนี้เพราะเธอก็จะเก็บเกี่ยวเวลานี้ให้ได้มากที่สุดเช่นกัน
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|