web stats

ข่าว

 


ลับรัก yuri ตอนที่ 12

โพสต์โดย: meAyou วันที่: 29 มิถุนายน 2018 เวลา 15:43:25 อ่าน: 254

   วันนี้เป็นวันหยุดที่มาติกาสามารถนอนตื่นสายได้หากแต่เธอคงจะทำแบบนั้นได้ถ้าไม่ตกใจตื่นขึ้นมาเสียก่อน
   เมื่อคืนนี้มีพายุอารมณ์เกิดขึ้นทุกอย่างใช้เวลาอยู่นานเพราะใครอีกคนเอาแต่พร่ำบอกว่าคิดถึงและเธอเองก็ยินยอมให้เขาคนนั้นกระทำทุกอย่างได้ตามใจ
   อาจเพราะห่างหายจากเรื่องแบบนี้มานานหรืออาจเพราะเธอก็คิดถึงเพียงฝันเช่นกันอันนี้ก็ไม่อาจที่จะหาคำตอบได้แต่ในเวลานี้รู้แต่เขาคนนั้นยังนอนอยู่ตรงนี้ อ้อมกอดเมื่อคืนก็ยังคงมีอยู่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจึงทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ พิกล
   "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
   เจ้าของใบหน้าที่มาติกาจดจ่อเอ่ยขึ้นหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมา รอยยิ้มของเพียงฝันเปิดขึ้นทันทีและก่อนที่มาติกาจะทันได้พูดอะไรก็ถูกคนอายุน้อยดึงเข้าไปจูบเสียแล้วแต่เพียงไม่นานเขาก็ผละออกให้เธอได้รู้สึกใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
   "เช้านี้อากาศดีนะคะฝันไปอาบน้ำก่อนแล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะ"
   พูดจบเพียงฝันก็ดึงเสื้อมาใส่จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปให้มาติกาไปมองอย่างหมั่นไส้ทีเมื่อคืนล่ะบอกว่าเข้าห้องน้องสาวเธอไม่ได้แต่พอเช้ากลับเดินเข้าไปหน้าตาเฉย
   แบบนี้หลอกเด็กที่ไหนก็คงไม่มีใครเชื่อ
   การกล่าวคาดโทษเกิดขึ้นทันทีหากแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะลืมไปว่าเมื่อคืนตัวเธอเองนี่แหละที่ถูกหลอกด้วยคำพูดที่ไม่น่าเชื่อนี้เสียเอง

   รอยยิ้มของคนที่นั่งอยู่ก่อนเปิดขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของบ้านคนสวยเดินลงมาและดูเหมือนว่าเช้าวันนี้จะเป็นวันดีเสียจริงๆ เพราะเพียงฝันกำลังได้รับรอยยิ้มที่สดใสกลับคืนมาเช่นกัน
   "พี่แพมรับกาแฟเลยมั้ยคะ"
   "ก็ดีค่ะ"
   มาติกาเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองคนเอาใจอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นว่าเขากำลังเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเอง
   "ขอบคุณค่ะ"
   ถ้อยคำที่ได้ยินทำให้เพียงฝันต้องเปิดยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะเดินไปชงกาแฟมาให้คนที่นั่งอยู่อย่างเอาใจ
   มาติกามองการกระทำของคนอายุน้อยกว่าอย่างขำๆ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มคบกันเธอกับเพียงฝันก็ไม่เคยได้ใช้เวลาด้วยกันเช่นนี้เลย
   ทุกครั้งที่เจอกันจะเป็นเวลาไร้แสงของดวงอาทิตย์และก่อนที่แสงของโลกนี้จะกลับคืนมาอีกครั้งเธอทั้งคู่ก็ต้องร่ำลาจากกันเสียก่อน
   นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอกับอีกฝ่ายได้ใช้เวลาด้วยกันมากที่สุดมันจึงทำให้เธอพบว่าเพียงฝันน่ารักกว่าที่เคยคิดไว้เสียอีก
   "มาแล้วค่ะ"
   แก้วกาแฟถูกวางเบื้องหน้าให้ได้สัมผัสกับกลิ่นหอมโดยตรงและทันทีที่ลิ้มลองรสชาติก็ทำให้นึกแปลกใจไม่น้อยถึงรสชาติที่ถูกปากนี้
   "ชอบมั้ยคะ"
   คนชงเอ่ยถามเสียงใสให้มาติกาได้พยักหน้ารับก่อนจะก้มไปกินข้าวต้มเพราะเกิดความรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ เพียงแค่เผลอไปสบตาของเจ้าของคำถามเข้าให้
   เธอคงจะยังไม่ชินกับเพียงฝันในช่วงกลางวันถึงได้ทำตัวไม่ถูกอยู่แบบนี้
   "แล้วยัยพลอยจะมาเมื่อไหร่ล่ะ"
   ประโยคคำถามดังขึ้นให้เพียงฝันได้ชะงักไปก่อนจะคิดหาคำแก้ต่างให้เพื่อนรักออกในที่สุด
   "เห็นบอกจะกลับมาวันจันทร์น่ะค่ะ"
   "วันจันทร์เลยเหรอไปไหนของเค้านะเถลไถลจริงเชียว"
   มาติกาอดที่จะเอ่ยตำหนิน้องสาวไม่ได้ตัวไปเที่ยวแต่ดันทิ้งเพื่อนไว้บ้านแบบนี้ได้อย่างไรกัน
   น่าตีจริงเชียว...
   "แต่ฝันว่าดีออกนะคะฝันจะได้อยู่กับพี่แพมสองคน"
   รอยยิ้มและความหมายในประโยคที่เพียงฝันเอ่ยขึ้นทำให้คนไม่คิดอะไรต้องคิดตามก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในบ้านที่น้องสาวของเธอทิ้งเพียงฝันเอาไว้ยังมีเธอนี่แหละที่อาศัยอยู่ด้วย
   แบบนี้ก็เท่ากับว่าเพียงฝันจะไม่ใช่แค่คนกลางคืนสำหรับเธออีกแล้วสินะ
   หัวใจเต้นแรงเมื่อคิดถึงสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในความคิดมาก่อนแล้วไหนจะรอยยิ้มและสายตาคู่เว้าวอนที่จ้องมองมาตลอดนี้อีกมันกำลังเขย่าหัวใจของเธอให้สั่นไหวไปหมด
   ตกลงคนๆ นี้ใช่เพียงฝันเด็กดีของเธอจริงๆ หรือเปล่านะ

   ใบหน้าคมที่จับจ้องมาทำให้มาติกาต้องวางแฟ้มในมือลงก่อนจะหันไปหาคนที่ทำให้ไม่มีสมาธิเพื่อหวังจะตำหนิหากแต่เพียงสบตาความคิดที่ว่านี้กลับเลืองหายไปพร้อมๆ กับการเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และฉกริมฝีปากของเธอไปราวกับมืออาชีพ
   เพียงฝันยกยิ้มให้กับความหวานที่ทำให้ห้ามใจไม่ได้หากแต่สุดท้ายเธอก็ต้องปล่อยให้มันเป็นอิสระเพราะเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจให้กับเจ้าของเรียวปากแต่จากที่เห็นดูเหมือนว่าเธอจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป
   "ไปว่ายน้ำกันมั้ยคะ"
   "พี่ทำงานอยู่ค่ะฝัน"
   "แต่วันนี้วันหยุดนะคะ"
   "คนอื่นน่ะใช่แต่พี่ไม่ใช่"
   "ไปว่ายน้ำกันเถอะนะคะ"
   "อย่างอแงสิคะ"
   "ไปเถอะนะคะ"
   "ฝัน..."
   "นะคะ..."
   สายตาเว้าวอนจ้องมาให้หัวใจถูกหลอมละลายอีกจนได้นี่สินะที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยอมทำตามความต้องการของเพียงฝันอย่างง่ายดายเธอเริ่มเข้าใจแล้วเพราะกำลังรู้สึกไม่ต่างกัน
   "แค่เล่นน้ำเท่านั้นนะคะ"
   น้ำเสียงเด็ดขาดถูกเปล่งออกมาเสียงดังแต่ทว่ากลับไม่ทำให้เพียงฝันนึกกลัวเลยสักนิดเพราะเพียงแค่จ้องมองในตาของคนพูดเธอก็รู้ถึงความหมายในถ้อยคำนั้นแล้ว
   
   เสียงลมหายใจหอบถี่ๆ ดังขึ้นเมื่อเสร็จภารกิจบางอย่างลงนี่สินะคือสาเหตุที่คนเอ่ยปากห้ามคิดป้องกันไว้ก่อนโดยแจกจ่ายงานให้คนในบ้านออกไปข้างนอกนั่นทำให้บ้านหลังนี้มีเพียงเธอและเพียงฝันเท่านั้น
   เธอไม่ได้อยากจะทำเรื่องแบบนั้นนอกสถานทึ่แต่ก็ขัดใจใครอีกคนไม่ได้จริงๆ
   "เหนื่อยเหรอคะ"
   คำพูดหยอกเย้าทำให้มาติกาต้องหน้าแดงก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นไม่พอใจเมื่อเพียงฝันกลายเป็นเด็กดื้อที่ไม่อยู่ในโอวาส
   "ไหนบอกแค่เล่นน้ำไงคะ"
   น้ำเสียงแง่งอนทำให้คนฟังต้องเปิดยิ้มก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้เจ้าของประโยคอย่างอดใจไม่ได้
   สามปีที่มีความสัมพันธ์กันยังห้ามใจง่ายกว่าในเวลานี้อีกตอนนี้เพียงฝันรู้ตัวเลยว่าเธอหลงผู้หญิงคนนี้มากกว่าเดิมเสียแล้ว
   "พูดยังไม่ทันขาดคำก็ทำอีกแล้วนะคะฝัน"
   คำต่อว่าที่ดูไม่จริงจังทำให้เพียงฝันไม่นึกกลัวสักเท่าไหร่หากมาติกาต้องการให้เธอถอยห่างออกไปจริงๆ คงไม่เลือกใช้น้ำเสียงอ่อนหวานเช่นนี้แล้วไหนจะมือที่เกี่ยวรอบคอเธอนี้อีกที่ทำให้รู้ว่าใครอีกคนก็ปรารถนาให้เธออยู่ใกล้ๆ เช่นกัน
   "ฝันว่าพี่แพมเหมือนกัญชาเลยนะคะ"
   "พี่เนี่ยนะ"
   "ค่ะ"
   "ยังไง"
   ใบหน้าสงสัยทำให้เพียงฝันต้องเปิดยิ้มก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของเธอและมาติกาแตะโดนกัน
   เจ้าของปลายจมูกอีกฟากไม่มีท่าทีตกใจหรือถอยหนีเลยสักนิดจะมีก็เพียงแต่ดวงตาคู่ระยิบระยับเท่านั้นที่จ้องตอบมาอย่างไม่กลัวเกรงแถมยังให้ความรู้สึกยั่วยวนมากเสียจนเพียงฝันนึกอยากจะจับเจ้าหล่อนมาจูบสั่งสอนเพื่อที่จะได้ลดความร้อนรุ่มในกายลงไปได้ไงบาง
   "ว่ายังไงคะทำไมเปรียบพี่เป็นกัญชากันล่ะ
   "ก็กัญชายิ่งกินก็ยิ่งติดนิคะ"
   "เคยลองแล้วเหรอ"
   "กัญชาไม่เคยค่ะแต่เคยลองอย่างอื่น"
   "อะไร"
   "ก็คนนี้ไงคะติดใจจนถอดตัวไม่ได้แล้วเนี่ย"
   คนพูดค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาใกล้หมายจะสัมผัสเรียวปากอวบอิ่มตรงหน้าอีกครั้งแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อถูกฝ่ามือของมาติกายกมากั้นขวางเอาไว้
   "ทำไมล่ะคะ"
   "ตรงนี้พอแล้วค่ะ"
   คนพูดเอ่ยยิ้มหวานก่อนจะจับจูงมือคนอายุน้อยให้เดินขึ้นจากสระ
   "ในน้ำมันเย็นเปลี่ยนเป็นในห้องดีมั้ยคะ"
   เพียงฝันถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วไหนจะสายตาและรอยยิ้มยั่วยวนที่ได้รับนี้อีกมันทำให้เธอเกิดอาการหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ
   เธอคิดว่ามาติกาในตอนนี้เผ็ดร้อนเสียยิ่งกว่าดวงอาทิตย์นี้เสียอีก

   เสร็จกิจกรรมร้อนแรงทุกอย่างก็กลับมาสงบเช่นเดิมในทีแรกมาติกาก็ยังไม่คุ้นชินกับรอยยิ้มและสายตาที่ติดตามตัวเองราวกับเหงาตามตัวแต่ไปๆ มาๆ การกระทำเหล่านี้ก็ทำให้เธอนึกขันเสียได้
   อยากจะรู้จริงๆ ว่าเพียงฝันจะทำแบบนี้ไปได้อีกเท่าไหร่กัน
   "วันหยุดส่วนใหญ่พี่แพมก็อยู่บ้านเหรอคะ"
   "ก็อยู่บ้านเนี่ยแหละบางทีก็เอางานมาทำด้วย"
   "ไม่เบื่อเหรอคะ"
   "แค่ทำงานพี่ก็ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นแล้ว"
   มาติกาเอ่ยตอบก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประเด็นคำถามขึ้นมาบ้างเพราะจะว่าไปในวันหยุดเช่นนี้เธอก็ชักจะอยากรู้เหมือนกันว่าเพียงฝันทำอะไรบ้าง
   เขาไม่ได้ทำงานเช่นเธอเพราะฉะนั่นน่าจะมีเวลาว่างมากกว่า
   "แล้วฝันล่ะคะนอกจากเรียนแล้ววันว่างๆ ทำอะไรบ้าง"
   "ฝันก็เที่ยวเล่นตามประสาแหละค่ะแต่ส่วนใหญ่จะอยากอยู่ในห้องมากกว่า"
   "ทำไมล่ะคะ"
   เพียงฝันเปิดยิ้มพร้อมกับเท้าคางจ้องมองไปยังคนรอคำตอบที่ส่งสายตาอยากรู้มาให้
   "ก็...รอพี่แพมมาหาไงคะ"
   "คะ?"
   "จริงๆ นะคะฝันอยากเจอพี่แพมอยากอยู่ด้วยกันแบบนี้...ไปตลอด"
   จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังให้หัวใจของคนฟังได้กระตุกแรงมันมีทั้งความยินดีที่ได้ยินและความปวดแปลบที่ได้รับรู้ถึงการรอคอยที่ไม่มีหวังของคนพูด
   การคบกันแบบนี้คงยากที่จะสามารถทำอย่างที่เพียงฝันต้องการได้และที่สำคัญเธอคงไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำแบบที่เขาต้องการ
   "พี่ขอโทษ"
   ใบหน้าเศร้าของมาติกาทำให้คนลืมตัวได้ฉุกคิดก่อนจะเปิดรอยยิ้มออกมาเพื่อหวังสร้างความสบายใจให้กับใครอีกคน
   มันไม่ใช่ความผิดของมาติกาหรอกเพราะเธอเองก็เป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง
   เลือกเป็นคนในความลับแบบนี้ เธอนี่แหละที่เป็นคนเลือกมัน
   "เปลี่ยนเรื่องเถอะนะคะกับวันดีๆ แบบนี้จะมามัวเศร้าได้ยังไง"
   "..........."
   "สองวันนี้ฝันจะกอบโกยเวลาของพี่แพมมาให้ได้มากที่สุดเลยค่ะ"
   "อะไรนะคะ"
   "ก็สองวันที่เราได้อยู่ด้วยกันนี่ไงคะพี่แพมอย่าหวังจะรอดจากเงื้อมมือฝันไปได้เลย"
   คนพูดขยิบตาส่งสัญญาณในบางเรื่องให้มาติกาได้นึกขำหากแต่เพียงเขาเอื้อมมือมาจับที่มือของตัวเองเธอก็กระชับตอบแทบจะทันที
   ในสองวันนี้คงไม่ใช่แค่เพียงคนข้างๆ หรอกที่คิดแบบนี้เพราะเธอก็จะเก็บเกี่ยวเวลานี้ให้ได้มากที่สุดเช่นกัน


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น