web stats

ข่าว

 


Cheating On You - บทที่ 7 Fallen

โพสต์โดย: anhann วันที่: 12 พฤศจิกายน 2019 เวลา 22:20:46 อ่าน: 565



บทที่ 7 Fallen





เม็กมาถึงสปอร์ตคลับพอดีกับที่มาเซราติสีดำแล่นเข้าลานจอด  เธออดหยุดยืนมองมันไม่ได้  ไม่ว่ายังไงก็ยังอยากเจอ  เป็นแบบนี้มาตลอด  ไม่เคยเข็ด  บางทีมันอาจจะเป็นความหลงผิดบางอย่างของเธอก็ได้

เธอชอบแองจีในระดับไหน  ตอบตัวเองได้หรือเปล่า  เม็ก

มันเป็นรักแรกพบ  เม็กคิดและหัวเราะเยาะตัวเอง  แล้วกับเลตันล่ะ  จะเรียกว่าอะไร  ความผูกพันอย่างนั้นหรือ  แล้วเลตันกับแองจีล่ะ  คืออะไร?

"อรุณสวัสดิ์  เม็ก" 

เม็กกะพริบตา  เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง  แองจีสูงพอๆ กับเลตัน  ทำให้เธอต้องมองทั้งคู่ในระดับสายตาเดียวกัน 

ความรู้สึกมันต่างกันจริงๆ  เธอตื่นเต้นเวลาเจอหน้าแองจี  เขินอาย  ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ  แต่อยากเจอมากกว่า  อยากอยู่ใกล้ๆ แบบนี้  ไม่ว่าจะรู้เรื่องนั้นหรือไม่  มันก็เหมือนเดิม  เธอยังชอบแองจีอยู่

อีกอย่าง  เรื่องของแองจีกับเลตันก็ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย  บางทีคู่หมั้นของแองจีที่เลตันว่า  อาจจะเป็นตัวเลตันเองก็ได้  ใครจะรู้...

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"  เม็กตอบ  มองแก้วทัมเบลอร์ในมือแองจี

"กาแฟค่ะ  ชงมาเอง  ลองชิมไหม"  แองจีบอก  ยื่นแก้วทัมเบลอร์ให้เม็กที่รับมันมาเปิดดื่ม  "ฉันสั่งเมล็ดกาแฟอย่างดีมาเลยนะ  รู้สึกไหม"

"อร่อยดีค่ะ  หวังว่าคงไม่ใช่ขี้ชะมดอะไรนั่นนะ"  เม็กพูดพร้อมกับทำหน้าเบ้  แองจีหัวเราะ  ส่ายหน้าไปมา  เม็กอายและคิดว่าตัวเองหน้าแดงแน่แล้ว  และสิ่งที่เธอรู้ต่อมา  ก็คือ  เธอไม่สามารถหยุดชอบผู้หญิงคนนี้ได้

ไม่ว่าจะเป็นยังไง  แองจียังคงน่ารักสำหรับเธอ  สมองเธอเหมือนจะมองข้ามไปเลยว่า  สองคนเพื่อนสนิท  สนิทกันถึงขั้นไหน  แล้วพวกเขาก็ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรกันต่อหน้าเธอแบบนี้  มันเรียกหลอกลวงหรือเปล่า  แต่พวกเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องบอกใครสักหน่อย  มันเรื่องส่วนตัว

"แค่ออแกนิกค่ะ  ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก  นั่นมันทรมานสัตว์นะ  ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีเท่าไหร่  แต่ถ้าเรื่องไหนงดได้ก็ควรใช่ไหมล่ะ"  แองจีบอก  รับแก้วกาแฟคืนมาดื่มเองบ้าง  เม็กเผลอมองริมฝีปากบางแต่ได้รูปสวยของสาวชาวตะวันตกเต็มตัว  วูบหนึ่งก็คิดอยากสัมผัสมัน  แล้วก็นึกได้ว่าเลตันเคยทำอะไรกับมันมาแล้วหลายอย่าง  เธอก็หลบตาและเบนไปทางอื่น

"เม็กไม่สบายหรือเปล่า  ลาได้นะ  ฉันไม่โหดหรอก" 

เม็กเงยหน้าขึ้นมองตาสีฟ้าสว่าง  ก็ใจดีกับเธอแบบนี้ไงเล่า  เธอถึงหลงคิดว่าแองจีคงจะคิดอะไรกับเธอบ้าง  ไม่ใช่แค่เจ้านายกับพนักงานเฉยๆ  เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเป็นอะไรได้มากกว่านี้หรอกนะ  แค่...

ลมหายใจเม็กสะดุดเมื่อมือที่เย็นๆ จากอากาศเย็นในตอนสายๆ ของวันนี้แตะหน้าผากเธอ  เม็กไม่รู้ว่าแองจีตั้งใจทำให้เธอหวั่นไหวหรือเปล่า  แต่มันได้ผลเต็มๆ  ตอนนี้เธอจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

"ตัวรุมๆ เหมือนกันนะ  เมื่อคืนเลตันพาไปไหนมา  ออกมาตากลมกันข้างนอกเหรอ"  แองจีถาม  เสียงเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก 

เม็กกะพริบตาหลุดจากมนต์สะกด  หากเธอก็ล่องลอยอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วสวยๆ ไล้ไปตามผิวแก้ม  นัยน์ตาสีฟ้าแสดงความห่วงใยออกมา  ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงละก็  แปลว่าแองจีคงได้รางวัลออสการ์

"แค่ออกไปกินอาหารร้านญี่ปุ่นกันค่ะ"  เธอตอบ  แองจียังดูโกรธอยู่

"มากับฉัน" 

เม็กแทบจะปลิวตามแองจีไปเลย  แรงเยอะเหมือนเลตันไม่มีผิด  อยู่ในฟิตเนสทุกวันนี่นะ  ไม่เหมือนเธอหรอก  โยคะไม่ได้ออกแรงอะไรมาก  แค่ต้องตัวอ่อนและเกร็งตัวเก่งๆ  เธอก็เกร็งเก่งอยู่แล้วแหละ  เม็ก  ตอนนี้ก็เกร็งจะตายอยู่แล้ว 

เพจมองมาจากเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์  สายตาเป็นคำถาม  เม็กไม่รู้จะตอบอะไรจึงแค่ยิ้ม  ผงกหัวน้อยๆ ทักทาย  อีกฝ่ายก็ทำตาม  ไม่รู้ว่ามองตามเธอมาไหม  เม็กไม่ได้มองกลับไปดู  มัวแต่คิดอยู่ว่าถ้าเลตันออกมาจากห้องสอนตอนนี้แล้วเจอเธอกับแองจีแบบนี้จะทำหน้ายังไง  แล้วทำไมเธอจะต้องสนใจคนแบบนั้นด้วยล่ะ

เพราะเป็นเลตันไง...

"นั่งตรงนี้ก่อนค่ะ"  แองจีสั่ง  กดไหล่เม็กนั่งลงบนโซฟาเบดตรงมุมพักผ่อนในห้องทำงานตัวเอง  ถอดเสื้อกันลมออกแขวนและแบมือรับเสื้อของเม็กมาแขวนด้วย  แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน  ยกหูโทรศัพท์ภายในบนโต๊ะกดปุ่มโดยไม่ต้องมอง 

"เจเน็ตเหรอคะ  ฉันเองค่ะ  วันนี้สอนแทนเม็กด้วยนะคะ  เธอป่วย  รบกวนด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ"

เม็กตาปริบๆ มองแองจีพูดโทรศัพท์เร็วปรื๋อและวางสายเร็วพอกัน  เธอยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไป  แองจีก็หายไปพักหนึ่งและกลับมากับหมอนและผ้าห่ม  ไปเอามาจากไหนเนี่ย


"คงไม่รังเกียจกันนะคะ  ของฉันเอง  ซักแล้วละ  ฉันเอาไว้ใช้ตอนอยากจะงีบตอนกลางวัน  ฉันเป็นคนชอบนอนน่ะ  และโซฟานี่ก็ปรับนอนได้  ลองดูนะ  ขยับหน่อยค่ะ  เดี๋ยวฉันทำให้"  แองจีพูดคล่องสมกับเป็นผู้จัดการ

เม็กไม่อยากนอน  และไม่ได้คิดว่าตัวเองป่วยหนักจนทำงานไม่ได้  แต่จะทำอะไรได้ล่ะ  ในเมื่อผู้จัดการสั่งให้เธอหยุดงานไปแล้ว  แถมบังคับให้เธอนอนในห้องทำงานเจ้าตัวแบบนี้ด้วย  ถ้าเลตันรู้ละก็...

"ไม่ต้องกลัวเลตันบ่นหรอกค่ะ  ฉันจัดการเขาเอง"  แองจีพูดเหมือนรู้ว่าเม็กกังวลเรื่องอะไร  เธอจัดหมอนและตบมันเบาๆ  ส่งสายตาให้เม็กนอนลงบนโซฟาเบดที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นที่นอนแล้ว 

เม็กจำใจทำตามคำสั่ง  รีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเหมือนจะให้มันช่วยเป็นเกราะกำบังให้  อย่างน้อยก็ไม่ให้แองจีเห็นรูปร่างเธอชัดนัก  เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องนอนแบบนี้ต่อหน้าคนที่ชอบ  มันเหมือนอ่อยยังไงไม่รู้สิ

"นอนในนี้แหละค่ะ  ฉันจะบอกเลตันให้  ตอนเขาว่าง  เขาจะได้มาดูคุณ  กลับบ้านพร้อมเขาละกันนะ  หรือจะให้ฉันไปส่งเดี๋ยวนี้"

"นอนนี่ก็ได้ค่ะ"  เม็กตอบเสียงอ่อย  ใครจะไปกล้ารบกวนอีกล่ะ

"ดีมากค่ะ  เด็กดี"  แองจีพูด  ยิ้มใจดี  ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมออกจากหน้าผากเม็กและแกะเจลลดไข้มาแปะให้  คนถูกปฐมพยาบาลทำหน้าไม่ถูก  รู้แค่เธอคงหน้าแดงไปถึงไหนๆ แล้ว 

"ปวดหัวหรือเปล่าคะ  ถ้าไม่ปวดก็ไม่ต้องกินยาดีกว่าเนอะ  แต่ถ้าปวดก็บอกฉันนะ  หรือฉันเอายาออกมาวางให้คุณเลยดีกว่า  ไม่สิ  ควรจะวัดไข้ก่อน  ปรอทอยู่ไหนนะ  ฉันว่ามันอยู่ในห้องนี้นะ --"

"แองจีคะ"  เม็กเอ่ยเรียกอีกฝ่ายออกมาจนได้  เธอคว้ามือแองจีไว้ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินไปหาปรอทวัดไข้  แองจีหันมามองเธอพร้อมเลิกคิ้ว

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร  แค่นอนพักเฉยๆ ก็พอ  นะ" 

สีหน้าร้อนรนของผู้จัดการคนสวยคลายลง  ร่างเพรียวทรุดตัวลงกลับมานั่งข้างเม็ก  ลูบศีรษะเธอจนเคลิ้ม  แต่เพราะกาแฟเธอจึงไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่  เม็กมองตาสีฟ้า  มันเหมือนมีอะไรอยู่ในนั้น  แต่เธออ่านไม่ออก...

"รู้ไหม  เม็ก  คุณทำอะไรกับฉันมากกว่าที่คิด"  แองจีพูด  ดูกลุ้มใจ  เม็กอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทำไมแองจีจะต้องดูหนักใจแบบนี้

เธอมองมือสวยๆ จับมือเธอไป  ตาสีฟ้าพิจารณามันก่อนจะยกขึ้นแตะแก้มตัวเอง  เม็กกลั้นหายใจ  มองขนตายาวสีอ่อนขณะเจ้าของมันหลับตาและเอนหน้าเข้าหามือเธอ 

ถ้าแองจีตั้งใจจะแกล้งเธอละก็  มันสำเร็จแล้ว...

"ฉันเป็นคนส่งสบู่ให้คุณตอนอาบน้ำ"  แองจีกระซิบเบาๆ  ลืมตาขึ้นสบตาเม็ก  "และใส่ถุงสบู่อโรมาในล็อกเกอร์คุณด้วย  ฉันซื้อให้คุณ"

เม็กกะพริบตาปริบๆ  ไม่อยากเชื่อคำสารภาพนี้เลย  ตอนนั้นเลตันบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น  หรือสองคนนี้รวมหัวกันแกล้งเธอ

"อย่าโทษเลตัน  ฉันห้ามเขาเอง"  แองจีพูดอย่างอ่านใจเม็กออก  "ฉันแค่อยากให้คุณเฉยๆ  ไม่ได้หวังอะไร  ไม่ต้องกลัวนะเม็ก"

"แล้วจดหมาย..."

"อันนั้นไม่ใช่ฉัน  คนที่ตามคุณข้างนอกก็ไม่ใช่  ฉันให้แต่สบู่คุณ"

เม็กไม่แน่ใจว่าควรเชื่อดีไหม  แต่ดวงตาสีฟ้าตรงหน้ายืนยันว่าไม่ได้โกหกเธอ  แองจีไม่จำเป็นต้องบอกเธอด้วยซ้ำ  ปล่อยให้เธอสงสัยจนเป็นบ้าตายไปเลยก็ได้ 

"คุณใช้ได้นะ  สบู่  มันไม่มีพิษหรอก  ไม่ได้ใส่ยาอะไรแบบนั้นด้วย"

"คุณ... ฉัน... ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี  ฉันงงไปหมดแล้ว  คุณกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า  รู้ไหม  ฉันคิดว่าฉันจะไปพบจิตแพทย์เร็วๆ นี้  คุณนี่ --"

"ชู่ววว... เม็ก  ใจเย็นๆ ค่ะ  ใจเย็นๆ นะ"  แองจีปลอบ  กดไหล่เม็กให้นอนลงตามเดิม  แต่ถึงไม่ได้กด  เม็กก็ต้องนอน  เล่นเอาหน้าสวยๆ ลงมาใกล้เธอขนาดนี้  "โอเคค่ะ  ฉันคงทำให้คุณกลัว  งั้นฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ  แล้วฉันจะออกไป  คุณนอนที่นี่ได้  ไม่มีใครมารบกวนคุณแน่นอนค่ะ"

"แองจี"  เม็กเอ่ยเรียกคนที่กำลังจะไปเอาไว้  เธอขบปากตัวเองมองแองจีที่เหลียวกลับมามองด้วยแววตาสงสัย  เม็กรู้ว่าแองจีอ่านมันออกแล้วว่าเธอต้องการอะไร  ตาสีฟ้าจึงเบนไปทางอื่น

"รู้ไหม  เม็ก  คุณควรจะฟังเลตันไว้บ้างนะ"

"ฉันฟัง  แต่..."

"แต่คุณดื้อ"  แองจีตอบแทนให้  ยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดูคนที่ลุกขึ้นนั่งและดึงเธอลงไปนั่งด้วย  นัยน์ตาสีช็อกโกแลตเว้าวอนเธอจนใจอ่อนยวบ

"เลตันต้องไม่ชอบแบบนี้แน่"

เม็กกำลังจะพูด  แต่มันหยุดไปพร้อมกับลมหายใจเธอที่ถูกช่วงชิงไปด้วยริมฝีปากที่มาประกบ  สัมผัสแผ่วเบา  อ่อนโยนชวนให้หลงใหลเธอจึงเผลอจับหน้าแองจีไว้ไม่ให้รีบจากไป  ความรู้สึกที่ได้จูบกับคนที่ชอบมันเป็นแบบนี้เอง  มันเหมือนได้ขึ้นสวรรค์

"หวังว่าคงจะไม่ใช่จูบแรกของคุณนะ"  แองจีกระซิบ  ลูบแก้มขาวนวลแดงเรื่อของหญิงสาวที่หลบตาเธออย่างมีพิรุธ  ตาสีฟ้ากะพริบปริบเมื่ออ่านท่าทางนี้ออกทันที

"พระเจ้า  เม็ก  คุณไปอยู่ที่ไหนมา!" 

"ฉันก็อยู่บนโลกเดียวกับคุณนี่แหละ"  เม็กสวนกลับ  หงุดหงิดจนเผลอดันออกแองจีออกห่างและนอนลงเอาผ้าคลุมโปง  คนนิสัยไม่ดี  แค่เธอเวอร์จิ้น  แถมไม่เคยจูบใคร  มันผิดตรงไหนล่ะ

"เม็ก  ฟังก่อน..."

"ฉันฟังมาพอแล้ว  ขอฉันนอน  ฉันปวดหัว  ฉันสับสน"

"ฉันขอโทษ"  แองจีพูด  วางมือบนศีรษะเม็กที่คลุมผ้าห่มอยู่  รู้สึกผิดที่ไม่น่าตามใจตัวเอง  เลตันก็เตือนแล้วว่าเม็กไม่เหมือนคนอื่น

ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นที่มานอนให้เธอเอาแล้วบอกลากันไป

"โอเค  งั้นฉันไปจริงๆ แล้วนะ  มีอะไรก็โทรไปตามได้นะ  คุณรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน"

"คุณเป็นอะไรกับเลตัน"  เม็กเปิดผ้าห่มมาถาม  พยายามมองแค่หน้าแองจี  เพราะอีกคนถอดเสื้อเชิ้ตออกแล้ว  กำลังจะใส่เสื้อกีฬา

ขาวซีดอย่างกับผีแน่ะ  เธอว่าตัวเองขาวแล้ว  แต่ไม่เท่าคนตะวันตกมีเชื้อสายยุโรปคนนี้หรอก

"เขาบอกคุณว่าไงล่ะ"  แองจีย้อน  หันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ  ถอดกางเกงผ้าออกและสวมกางเกงกีฬาขาสั้นแทน  เห็นเม็กเงียบไปจึงเหลียวไปมองให้อีกฝ่ายสะดุ้ง  เลิกมองก้นเธอ

"เขาจะบอกว่ายังไง  ไม่สำคัญเท่าคุณพูดเอง"

"คุณกล้าแฮะ  นึกว่าจะหงอๆ ซะอีก"

"แองจี!"

"ขา..."

เม็กกัดปากตัวเอง  เล่นมาขานรับเสียงหวานแบบนี้อีกแล้วนะ

"เขาบอกว่าคุณมีคู่หมั้นแล้ว"

แองจีเลิกคิ้ว  เงยหน้ามองเม็กขณะเปลี่ยนรองเท้า 

"จริงหรือเปล่า..."

"จริงค่ะ"

เม็กกลั้นหายใจ  อยากวิ่งไปล้างปากตัวเอง  เธอจูบกับคนมีเจ้าของ  แถมยังไม่รู้สึกละอายใจเสียอีก  เธอเป็นอะไรของเธอนะ  เม็ก  รักเขาเหรอ?

"ใคร"  เธอกระซิบ  แทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง  แองจียิ้มเหมือนเธอน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว  "เลตัน  แล้วทำไม..."

"เราสนิทกันเกินไปค่ะ  ฉันแต่งงานกับเขาไม่ได้  เขารู้จักฉันมากไป  และฉันก็รู้จักเขามากไป  แต่งกับเขาก็เหมือนแต่งกับตัวเอง  เราก็เลย..."

"แล้วคุณจูบฉันทำไม  เมื่อกี้"

"ก็คุณต้องการ"

เม็กอยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด  เกิดมายี่สิบเจ็ดปี  ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอได้  หรือเธอไม่เคยปล่อยให้ใครก้าวข้ามกำแพงเข้ามาได้  แล้วดูคนที่เธอปล่อยให้เข้ามาสิ 

เป็นบ้าไปแล้วหรือไงนะ  เม็ก!

"แค่จูบเองคุณ  คิดซะว่าคุณแพร่เชื้อหวัดให้ฉันละกัน  อยากป่วยอยู่พอดี  จะได้ลาหยุดบ้าง"

"คนบ้า!"  เม็กปาหมอนใส่หน้าแองจีที่เดินเข้ามาใกล้  เธอถอยหลบเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะ  ก้มลงเก็บหมอนเอามาคืนให้เธอ  เม็กเลื่อนตัวไปจนติดมุมโซฟา  หนีคนที่นั่งลงตรงหน้า  รอยยิ้มกับตาสีฟ้ายังดูสวยแต่น่ากลัวกว่าที่มันเคยเป็น

"อย่านะ  แองจี --"  เสียงเธอสะดุดเพราะมือที่เอื้อมมาจับแก้ม 

"ถ้ากลัวขนาดนี้ก็อย่าเข้าใกล้ฉันอีก  เพราะฉันมักจะห้ามใจตัวเองไม่ได้เวลาอยู่ใกล้ผู้หญิงสวยๆ  แบบคุณ"

แองจีปล่อยมือจากแก้มเธอแล้ว  แต่เม็กยังหายใจไม่ได้จนกระทั่งอีกฝ่ายลุกขึ้นยืน  เดินไปที่โต๊ะทำงาน  ล้วงลิ้นชักหยิบนาฬิกามาเปลี่ยนกับเรือนที่ใส่อยู่  จากนาฬิกาเรือนหรูเป็นสมาร์ทวอช 

"เลตันชอบคุณมาก  และฉันอนุญาตให้พวกคุณจู๋จี๋กันได้  เพราะเขาไม่ได้รักฉันแบบนั้น  สำหรับเขา  ฉันเป็นแค่เจ้าหญิงที่เขาภักดีด้วยเท่านั้น"

"แล้วคุณล่ะ"  เม็กย้อน  อยากรู้ความคิดแองจีบ้าง  "รักเขาไหม"

แองจีนิ่งไป  สีหน้าเหมือนโดนแทงใจดำ  สักพักก็ยิ้ม  นัยน์ตาเศร้า

"รัก  มากกว่าที่เขารู้  แต่มันไม่สำคัญหรอก"

"ทำไมจะไม่สำคัญล่ะคะ  ก็ --"

"เพราะฉันยังไม่อยากหยุด  คงเพราะฉันรักเขาไม่มากพอ  หรือมันอาจจะไม่ใช่รักแบบนั้นก็ได้" 

เม็กขมวดคิ้ว  ไม่เข้าใจ  แต่พบว่าไม่ได้รังเกียจเมื่อแองจีจูบเธออีก  เธอจูบกลับ  และมันรู้สึกดีมาก  ถ้าลองมันเป็นแบบนี้  เธอจะกล้าขยะแขยงคนอื่นได้ยังไงกัน 

"เม็ก  อย่าตามใจฉัน  ถ้าไม่อยากเสียใจ..."  แองจีกระซิบอีกครั้ง  นัยน์ตาสีฟ้าแวววาวด้วยหยดน้ำใสๆ ที่เม็กคิดว่ามันคงเป็นน้ำตา

"ฉันเสียใจ  ถ้าคุณผิดหวังกับสิ่งที่ฉันเป็น  ขอโทษนะเม็ก"

เม็กนั่งอึ้ง  ตาค้างระหว่างอีกฝ่ายจูบแก้มเธอเหมือนบอกลา  แล้วออกจากห้องไปทันที  เธอคิดไม่ออกว่าควรจะทำอะไรต่อไป  แล้วเธอก็ทิ้งตัวลงนอน  เพราะอยู่ๆ ก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา  คงจะไมเกรนขึ้น

หลับหน่อยก็แล้วกัน  เม็กคิด  หลับตา  ยกมือขึ้นแตะหน้าผากที่ยังมีเจลลดไข้ติดอยู่  แต่พยายามจะไม่นึกถึงคนที่ทำมันให้  คนที่จูบเธอ  และเจ้าของห้องทำงานนี้ด้วย

............................................

"ไหวเหรอน่ะ" 

เลตันขมวดคิ้วใส่คนถามที่มาช่วยยกคานเหล็กบาร์ยกน้ำหนักให้ด้วยสองมือ  อยากจะไล่แองจีไปให้พ้นหน้า  แต่เจ้านี่มันก็หนักเกินกำลังเธออย่างที่แองจีบอกจริงๆ

เธอลุกขึ้นนั่งหลังจากเอาบาร์ยกน้ำหนักเก็บที่แล้ว  รับผ้าขนหนูจากมือขาวๆ มาซับเหงื่อที่หน้า  ตายังจ้องอีกฝ่ายอย่างจับผิด  แต่แองจีไปเล่น pull down แล้ว  เธอมองกล้ามเนื้อแขนกับแผ่นหลังผู้จัดการสาวอย่างสนใจ  ด้วยความที่อยู่ในฟิตเนสทุกวันเหมือนเธอ  แองจีจึงเล่นได้ทุกอย่าง

"เม็กนอนอยู่ในห้องฉัน  ไม่ค่อยสบาย"  แองจีบอก  หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอระหว่างดึงบาร์จากเครื่อง lat pull down  "เธอจะไปดูหน่อยก็ได้นะ  ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไม่ใช่เหรอ"  เลตันพูด  ลุกขึ้นไปช่วยจัดท่าให้แองจีใหม่เมื่อรู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยถูกต้อง  คนเป็นเทรนเนอร์เห็นอะไรขัดตาเมื่อไหร่ก็ต้องเข้าไปแก้ไขทันที

ตาสีฟ้าสบสีน้ำตาลพร้อมยิ้มมุมปาก  เลตันกลอกตาเซ็ง  แกล้งเพิ่มน้ำหนักให้จนแองจีถลึงตาใส่

"เอาออกเลตัน  ถ้ากล้ามเนื้อฉันฉีกนะ  น่าดู"

"ดี  จะได้เลิกรังแกคนอื่นสักที  อยู่นิ่งๆ บ้าง"  เลตันว่า  แต่ก็ทำตามแองจีขอ  ใช่ว่าอยากจะให้เจ็บเสียเมื่อไหร่  แค่หมั่นไส้คนเนื้อหอม 

"นี่ฉันอยู่เฉยๆ นะ  คนพวกนั้นมาให้ฉันรังแกเอง"

"ถ้าเธอรู้จักปฏิเสธบ้าง  มันจะเป็นไรไป  แองจี"

"ฉันก็เลือกคนอยู่นะ"  แองจีพึมพำ  ดึงหลังครบเซตแล้วก็เลิก  เงยหน้ามองเลตันที่ยืนจ้องอยู่  วันนี้ห้องฟิตเนสแทบไม่มีคนมาเล่นเลย  ช่วงกลางวันเป็นแบบนี้บ่อย  บางวันเธออยู่กับเลตันสองคนด้วยซ้ำ

"กับเม็กน่ะ  เธอจะทำอะไรก็รีบทำ  ก่อนที่ฉันรับมือไม่ไหว"

"พูดเหมือนเขาอ่อยเธออย่างนั้นแหละ"  เลตันพูดติดตลก  แต่พอเห็นหน้าแองจีไม่ขำ  เธอก็หุบยิ้ม  หน้าเสีย  "ท่าทางเขาจะชอบเธอมากนะ  แล้วเธอ..."

"มันเป็นไปไม่ได้  เล"  แองจีส่ายหัว  จุ๊บปากเลตันเบาๆ แล้วย้ายไปเล่นบาร์เบลแบบดึงขึ้นแทน  เลตันมาจับมันไว้  ไม่ยอมให้เธอเล่นต่อ  เธอจึงจ้องหน้าคนชอบจุ้น  "ถ้าเธอกลัวเขาเสียใจก็ไปปลอบสิ  อย่ามายุ่งกับฉัน"

"ทำไมเลือดเย็นแบบนี้  แองจี"  เลตันบ่น  "ถ้าเป็นเธอนะ  ฉันจะ --"

"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเหมือนเสียสละให้ฉันเลยนะ  ถ้าเธอชอบเขา  เธอก็ไปจีบเขาซะ  ใช้ความสามารถของตัวเอง  อย่ามายุ่งกับฉัน  ไม่ต้องมาเชียร์ด้วย  ถ้าเธอไม่อยากให้เขาเสียใจ  เธอรู้จักฉันดี  เลตัน"

"แค่นี้ต้องอารมณ์เสียด้วย"

แองจีไม่สนใจสีหน้าหงอยๆ ของเลตัน  ปล่อยมือออกจากบาร์เบลให้อีกฝ่ายถือแทน  แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำของเลตันมาเปิดดื่ม  พลางมองเจ้าของมันเอาบาร์เบลไปเก็บที่  เลตันคนเจ้าระเบียบ  และดีเกินไป

"ว่างๆ ก็ไปเล่นโยคะคู่ให้เพจถ่ายรูปได้แล้วนะ  ยังไม่มีรูปลงเว็บกับแผ่นพับเลย" 

พอหัวข้อเรื่องเปลี่ยนมาเป็นงานแล้ว  เลตันก็พยักหน้าง่ายๆ  แองจีดีใจที่อย่างน้อยเราก็แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้  น้อยคนในสปอร์ตคลับจะรู้ความสัมพันธ์ของพวกเธอ  นอกจากคนสนิทจริงๆ ที่มีไม่กี่คน

เลตันกำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับแองจีอีกอย่าง  แต่สายตาอีกฝ่ายจ้องไปทางอื่นแล้ว  เลตันถอนใจ  รู้ว่าแองจีมองอะไรโดยไม่ต้องมองตามไป

"ฉันไปก่อนนะ  ลูกค้าที่นัดไว้มาแล้ว"

"อย่าหักโหมล่ะ"  เลตันพูดตามหลัง  แองจีหันมาเตะขาเธอ  แล้วรีบเดินไปหาเด็กสาวผมบลอนด์ตัวสูงที่เพิ่งเข้ามาในห้องด้วยท่าทางขี้อาย

สตรอว์เบอร์รีน่ะสิ!  เลตันคิดอย่างหมั่นไส้

"รายนี้นานนะ"  เสียงกระซิบข้างๆ หู  เลตันหันไปมองก็เจอเพจยืนอยู่เหมือนผีข้างๆ ตน  เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่  ทำไมเธอไม่เห็น  หรือเธอมัวแต่มองแองจีกับลูกค้าที่คุณผู้จัดการแทบจะไปอุ้มเข้ามาในห้องเลยทีเดียว

"จะเป็นตัวจริงหรือเปล่านะเนี่ย"

"อยากรู้ก็ไปถามเองสิ  จะมาถามฉันทำไม"  เลตันเดินหนี 

"นี่อย่าเพิ่งไป  ฉันจะเอารูป  เมื่อไหร่จะได้สักที  เลตัน"  เพจไล่ตาม

"พรุ่งนี้ก่อน  วันนี้ไม่สบาย"

"ใครไม่สบาย  ก็เห็นสบายดี"

"ไม่ใช่ฉัน"  เลตันพูดอ่อนใจ  โยนลูกบอลออกกำลังกายให้เพจที่รีบรับมันก่อนจะโดนหน้า  "กลับไปก่อนไป  เพจ  อารมณ์ไม่ดี"

"ไปต่อยมวยกันไหม"  เพจเซ้าซี้  แต่ยกสองมือขึ้นระดับไหล่ทันทีเมื่อเลตันหันมาจ้องหน้า  "ก็... จะได้ไม่ต้องต่อยคนสวยๆ นั่นไง  ชื่ออะไรนะ  ใช่  มาโกต์  หรือเปล่า"

"มั้ง  ไม่ได้สนใจ"  เลตันบอกปัด  ที่จริงเธอรู้จักคนที่แองจีสนใจเป็นพิเศษทุกคน  เพราะเจ้าตัวชอบเล่าให้ฟังเอง  มาพูดกรอกหูทั้งที่ไม่ได้อยากรู้ 

"แล้วเม็กไม่สบายเหรอ  มิน่า  ไม่เห็นเลย"

พอเพจพูดขึ้นใหม่  เลตันจึงนึกได้ว่าไม่ควรมาเสียเวลาเรียงอุปกรณ์อยู่ตรงนี้เลย 

"อ้าว  จะไปไหนอะ"  เพจเดินตามเลตันออกมาจากห้องฟิตเนสด้วย  เพราะไม่มีธุระอะไรกับใครในนั้นอยู่แล้ว

"หาเม็ก  ไม่ต้องตามมานะ"  เลตันตอบ  ทำตาวาวขู่เพจที่หยุดเดินในท่ายกสองมือยอมแพ้เช่นเดิม  เลตันคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ออก  จะโกรธเพจไปก็ไม่มีประโยชน์  อารมณ์เสียมากๆ จะพานให้อยากเขย่าตัวเม็กให้ขวัญกระเจิงเสียเปล่าๆ

"ถ้าไม่มีปัญหาอะไร  พรุ่งนี้จะตามให้ไปถ่ายรูป  ตกลงนะ"

"อื้อ"  เพจตอบอย่างว่าง่าย  โบกมือหยอยๆ ให้เลตันที่เดินทำหน้าดุจากไป  ถึงอย่างนั้น  เพจก็ยังนึกสนุกตะโกนตามหลังเพื่อนไปอีก

"ย้อมผมทองดิ  เลตัน  ตอนนั้นเธอเท่มากเลยนะ" 



..................................


อยากรู้ก็ให้รู้  อิอิ   :61: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

13 พฤศจิกายน 2019 เวลา 10:33:51
ชุลมุนชุลเกย์ เราก็ชอบเพจอยู่ดี หวังเพจคงไม่เป็นเหยื่อของใครนะ
แสดงความคิดเห็น