web stats

ข่าว

 


love (นะ) แม่สาว TATTO : ตอนที่ 39

โพสต์โดย: ลำเนา วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2017 เวลา 12:29:41 อ่าน: 745

   บรรยากาศที่บ้านของรักษากับพุทธชาดค่อนข้างจะร่มรื่นเต็มไปด้วยสีเขียวของต้นไม้ ซึ่งช่วยคลายร้อนไปได้อย่างมาก สำหรับเมืองกรุงแม้ยามค่ำคืน บางทีอากาศก็ยังคงร้อนระอุอยู่เหมือนดั่งเช่นตอนกลางวัน เจ้าของบ้าน  ทั้งสองรวมถึงแขกคนแรก ซึ่งก็คือ ยูถกา กำลังจัดเตรียมอาหารพร้อมเครื่อง ดื่มไว้รอรับอีกสองสาว ซึ่งอีกสักพักคงมาถึง หลังจากพาสาวต่างถิ่นตะเวนดูถนนหนทางจนค่ำมืด

   "เรื่องเม็ดขนุนน่ะ ก็ดูจะแปลกๆ นะ ที่ไม่ถามหาเหตุผลอะไรเลย ว่าไหมคะ คุณพุด" รักษาพูดขึ้น ระหว่างจัดเตรียมอาหาร ซึ่งยูถกาก็อยู่ด้วย

   "คุณรัก หมายความว่าอย่างไรคะ" ยูถกาถาม

   "ถ้าเป็นรัก คงถามหาเหตุผลก่อน อยู่ๆ ทำไมยูว์ถึงไม่เดินไปด้วยกันต่อ เม็ดขนุนถามอะไรบ้างหรือเปล่า หลังจากวันที่ยูว์บอกน่ะ" รักษาถาม ซึ่งทำให้ยูถกากลับมาหวนคิด

   "ไม่ถามอะไรเลยค่ะ เงียบมาก ลองคิดดูก็แปลกจริงๆ อย่างที่คุณรักว่า เพราะถ้าเป็นยูว์ คงบุกไปถามถึงบ้านเหมือนกันเลยค่ะ" ยูถการู้สึกได้ว่า ตัวเองมัวแต่พะวง และห่วงใยเม็ดขนุนเสียจน ลืมคิดเรื่องต่างๆ ให้รอบคอบ เหมือนดั่งเช่น คำถามและคำแนะนำจากพุทธชาดและรักษา ซึ่งบางเรื่องตัวยูถกาเองน่าจะคิดได้

   "คุณพุดว่า แปลกไหม หรือมีอะไรที่เรายังไม่รู้ ซึ่งเม็ดขนุนปิดปากเงียบ" รักษาทำท่าคิด พุทธชาดก็เช่นกัน

   "นั่นสิคะ คุณรัก น่าจะมีอะไรที่ทำให้เม็ดขนุนถอนตัวไปง่ายขนาดนี้   ลำพังแค่กระดาษแผ่นเดียว ไม่น่าจะถึงกับถอยร่นไม่เป็นท่า เหตุผลก็ไม่ถามสักคำ น่าแปลกมากๆ" พุทธชาดเริ่มคิดปะติดปะต่อเรื่อง หากไม่ได้พูดคุยราย ละเอียดกับยูถกา ก็คงไม่รู้ว่าจะหาทางช่วยอย่างไร ดีที่ยูถกายอมที่จะบอก คงรู้สึกว่า อาจจะต้องสูญเสียเม็ดขนุนไปจริงๆ ในเมื่อมีอารยาโผล่มาเพิ่มเข้าไปในชีวิตเม็ดขนุนอีกคน

   "หรืออาจจะโกรธ ยูว์ ก็ได้นะ" ยูถกาพูดเสียงอ่อยๆ

   "รู้สึกอย่างนั้นหรือ ว่า เม็ดขนุน โกรธ ยูว์" พุทธชาดถาม

   "ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากให้โกรธ" ยูถกายิ้มอายๆ

   "งั้นก็ง้อสิ ตื้อให้ใจอ่อน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ยูว์ก็ตามไป นัวเนียๆ ดูสิ จะใจแข็งได้สักขนาดไหน" พุทธชาดยิ้มๆ กับรักษาที่หัวเราะกับความทะเล้นของคนรักที่พูดบอกยูถกาออกไปอย่างนั้น

   "ง้อเป็นเสียที่ไหนล่ะ" ยูถกายิ้มอายๆ

   "เขาใช้ใจ วิธีการ แผนการไม่ต้องคิด เวลาอยู่ใกล้ชิด รู้สึกอย่างไรก็ตามนั้นเลย ทำได้ปะล่ะ" พุทธชาดยิ้มให้ยูถกาที่พยักหน้าแทนคำตอบ

   เม็ดขนุนยิ้มจางๆ เมื่อเห็นแขกอีกคนที่จะมาร่วมสังสรรค์ด้วย จริงๆ ก็ไม่น่าแปลกใจที่เห็นยูถกาอยู่ด้วยที่นี่ เพราะยูถกากับพุทธชาดสนิทสนมกัน หากจะชวนกันมา ก็ไม่แปลกอะไร

   "เป็นอย่างไรบ้างค่ะ หมอเอย ถนนหนทางในกรุงเทพฯ" รักษาถามแล้วยิ้มให้อารยาที่ยิ้มเจื่อนๆ ให้ทันที

   "สาหัสมากนะคะ ต้องเผื่อเวลาสักเท่าไหร่คะ ถ้าเกิดมีการนัดหมายกัน" อารยาหัวเราะเล็กๆ ขนาดไม่ได้เป็นคนขับยังรู้สึกเหนื่อยกับถนนหนทางและรถราที่เบียดเสียดยัดเยียดจนเต็มท้องถนน

   "พวกเราโชคดีค่ะ ไม่ต้องออกไปช่วงเวลาเร่งด่วน ซึ่งคนทำงานทั่วไปเดินทาง หากทำงานประจำเหมือนคนอื่น คงต้องออกจากบ้านกันตั้งแต่ตีห้าเลยล่ะคะ" พุทธชาดรู้สึกขยาดเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เดินทางช่วงเวลาที่คนอื่นไปทำงาน

   "บ้านร่มรื่นมากนะคะ" อารยายิ้มให้ทั้งสามสาว ซึ่งรวมถึงยูถกาด้วย

   "คุณรักกับพุด ชอบต้นไม้กันน่ะคะ บ้านหมอเอยคงร่มรื่นเหมือนกันนะคะ เพราะอยู่ต่างจังหวัด" พุทธชาดเริ่มเรียบๆ เคียงๆ อีกครั้ง เรื่องสถานที่ ซึ่งคาดว่า เม็ดขนุนน่าจะไปอยู่ละแวกเดียวกับบ้านของอารยา

   "ค่ะ ต้นไม้ตามธรรมชาติบ้าง ปลูกเองบ้าง บ้านเอยอยู่มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย ตกทอดมาถึงเราอยู่มาแต่เล็กแต่น้อย ต้นไม้เลยครึ้มเหมือนกันเลยค่ะ" อารยาบอกเล่าถึงเรื่องราวที่บ้าน

   "ไว้มีเวลาว่างพักผ่อน พวกเราอาจจะไปเยี่ยมนะคะ" พุทธชาดยิ้มมองสบตากับเม็ดขนุนที่ทำทีเป็นไม่ได้สนใจอะไรนัก

   "ยินดีต้อนรับค่ะ เอยจะพาเที่ยวให้ทั่วเลย" อารยายิ้ม

   "ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ แต่คงมีบางคนไม่อยากให้พวกเราไป" พุทธชาดพูดแขวะเม็ดขนุนที่ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ อารยาหันไปมองคนที่นั่งเงียบๆ จนผิดปกติ

   "ไปช่วยรัก จัดอาหารเพิ่มดีกว่าไหม เม็ดขนุน ท่าจะเป็นใบ้นะค่ำนี้" รักษาพูดแหย่ คนที่ยิ้มๆ มองสบตากับรักษาและลุกเดินตามเข้าไปในครัว

   "ยูว์ ขอเครื่องดื่มเพิ่มให้ หมอเอย หน่อยสิ" พุทธชาดยักคิ้วหลิ่วตาให้ยูถกาที่พยักหน้าและเดินตามรักษากับเม็ดขนุนไป

   "หมอเอย ชอบดื่มอะไร" ยูถกาถามเม็ดขนุน เมื่อเดินเข้ามายังบริเวณห้องครัว รักษายิ้มๆ มองสบตากับยูถกา แล้วรีบยกอาหารออกไปข้างนอก เพื่อปล่อยให้สองสาวได้อยู่กันตามลำพัง

   "ไม่รู้เหมือนกัน ยูว์ไปถาม หมอเอย เองดีกว่านะ" เม็ดขนุนบอก

   "เอ๊า เห็นมาด้วยกัน ท่าทางสนิทสนม นึกว่าจะรู้" ยูถกาพูดขึ้น

   "แบบไหน คือ สนิทสนม" เม็ดขนุนหันมาจ้องมองยูถกา

   "ก็ที่พามาแบบนี้ไง เหมือนเปิดตัว พามาเจอเพื่อนสนิท พามาเจอ   พี่ภัท คนที่เคารพนับถือ สนิทหรือเปล่าล่ะ" ยูถกาพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

   "คิดอย่างนั้น หรือ ก็คงงั้นมั้ง" เม็ดขนุนพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ

   "ชอบ หมอเอย หรือ" ยูถกาถามเสียงเรียบ

   "ก็น่ารักดีนะ ช่วยเหลือเรา ตอนที่เราไม่มีใคร ตอนหัวเดียวกระเทียมลีบ ไปนั่งเคว้งคว้างอยู่ข้างถนนคนเดียว" เม็ดขนุนถอนใจ รู้สึกผิดเหมือนกันที่พูดประชดประชันไปอย่างนั้น ซึ่งอาจจะทำให้ยูถกาไม่สบายใจ

   "น่ารัก แล้วรัก หรือเปล่า ขอความจริง" ยูถกาถามเสียงเข้ม ดึงตัวของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้หันมาเผชิญหน้า

   "ไม่รู้หรือว่า เรารักใคร ถามจริง" เม็ดขนุนถามยูถกา

   "รู้ แต่อยากมั่นใจ บอกสิ ยูว์ยังบอกเลย ถึงแม้จะเป็นเพียงการเขียนบอก แต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆ ที่ยูว์มีให้นะ" ยูถกายิ้มน้อยๆ กับคนที่ไม่กล้าที่จะมองสบตาด้วย

   "เรา รัก ยูว์ รักได้ไหม ถึงแม้จะไม่ได้คบหา หรือร่วมทางด้วยกัน"

   "อีกทีสิ รักใครนะ" ยูถกายิ้มกว้างขึ้น

   "รัก ยูถกา รักยัยตัวแสบ พอใจยัง" เม็ดขนุนยิ้มอายๆ ไม่กล้ามองสบตากับดวงตาวาววับที่เพิ่งดูสดใสขึ้น เมื่อได้ยินคำว่ารัก

   "จริงใจ หรือเปล่า" ยูถกาแกล้งทำหน้าบึ้ง

   "ถ้าไม่รัก คิดหรือว่าจะได้ยิน เราพูดออกมา" เม็ดขนุนจ้องยูถกาเขม็ง

   "สายไปไหม ถ้าเราจะขอจับมืออีกครั้ง" ยูถกากุมมือเม็ดขนุนเอาไว้

   "ยูว์ กำลังทำให้เราอึดอัด" เม็ดขนุนถอนใจ ต้องพูดออกไปอย่างนั้น เพราะมีบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในใจ

   "มีอะไร บอก ยูว์ สิ" ยูถกาจ้องเขม็ง แววตาเศร้าไปในทันที เมื่อได้ยินเม็ดขนุนพูดออกมา

   "ไม่มีอะไร"

   "ไม่บอก หรือ ไม่มีอะไร" ยูถกาพูดเสียงเข้มขยับเบียดตัวให้แนบชิดกับเม็ดขนุนที่ขยับถ่อยหลังไปเล็กน้อย

   "สุดท้าย มันก็ต้องแยกย้ายอยู่ดีเปล่า เป็นแบบนี้เหมือนตอนนี้เราว่าก็ดีอยู่แล้วนะ" เม็ดขนุนถอนใจ

   "ดีเหรอที่เป็นอยู่นี่น่ะ" ยูถกาถาม

   "อือ ฮึ"

   "แล้วจะมาบอกว่า รัก ทำไมล่ะ รักยังไงของเธอว๊ะ ไอ้เม็ดหนุน" ยูถกาพูดดุคนที่แสดงท่าทางตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงดุๆ ของยูถกา

   "ไม่ว่าตัวเราจะอยู่ที่ไหน เราก็รักยูว์" เม็ดขนุนบอก

   "ยูว์ อยากอยู่กับคนที่ ยูว์รัก และรักยูว์ ตัวเองไม่อยากอยู่ก็บอกมาตามตรง" ยูถกาพูดเสียงเข้ม

   "เราอยู่ด้วยไม่ได้หรอก อีกหน่อย ยูว์ จะเข้าใจ"

   "ไม่อยากอยู่ เหมือนที่เคยอยู่ เหมือนที่เคยกอด เหมือนที่เคยจูบ เหมือนที่เคยคลอเคลีย ตัวเองลืมได้จริงๆ หรือ" ยูถกาถาม

   "ไม่เคยลืม ไม่คิดจะลืมด้วย"

   "เออ แล้วไง มีปัญหาอะไร ก็บอกมา" ยูถกาพูดเสียงเข้ม

   "ไม่มีอะไร" เม็ดขนุนพูดเสียงอ่อยๆ

   "หัวใจ ยูว์ยังง้างได้ ปากน่ะ ไม่รอดแน่ อย่าขยับหนีไปไหนนะ จะจูบให้ยอมพูดเลยคอยดู" ยูถกาพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นเม็ดขนุนทำหน้าจ๋อย เมื่อได้ยิน

   "กินอะไร เข้าไปเนี่ย" เม็ดขนุนพูดเสียงอ่อยๆ

   "หวง เอางี้ ถ้าไม่มีอะไรในใจ หรือคาใจอยู่ ถูกยูว์จูบ ก็ไม่เป็นไรดิ ไม่ต้องจูบตอบ จะปล่อยไปแต่โดยดี ตกลงตามนี้" ยูถกายิ้มๆ จ้องมองคนที่ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ยูถกาพูดออกมา

   "ไม่ถามความสมัครใจก่อนเหรอ"

   "ไม่ เก่งจริงก็ไม่ต้องจูบตอบดิ แล้วจะไปไหนก็ไป จะไม่วอแวถามอีก"

   "ใจร้าย" เม็ดขนุนรำพึงออกมา

   "กลัวแพ้ อะดิ" ยูถกายั่วด้วยการขยับเข้าใกล้ให้มากขึ้นอีก

   "แพ้มานานแล้ว"

   "หือ ว่าอะไรนะ" ยูถกาถามยิ้มๆ และทาบทับริมฝีปากไปที่ริมฝีปากของเม็ดขนุนที่ยังคงนิ่งๆ แต่เริ่มสั่นระริก เมื่อยูถกาขยับริมฝีปากของตัวเองให้แนบชิดขึ้นอีก ยูถกาซุกซน ความคิดถึงที่แทรกตัว และพยายามบดบังเอาไว้อยากเผยตัวให้คนที่ยังคงนิ่งๆ อยู่ได้รับรู้ ยูถการุกเร้าเข้าภายใต้เสื้อยืดตัวเก่าของคนที่ขยับถอยตัวออกไปอีกเล็กน้อย แต่ยูถกาก็ไม่ยอมปล่อยมือเริ่มเคล้าคลึงไปที่เนินอกอันได้รูป ภาพของเม็ดขนุนตอนที่ถ่ายแบบเข้ามาในความรู้สึกของยูถกา เพราะตอนที่เข้าไปช่วยดูแล ตามคำขอร้องของสู่ขวัญนั้น ทำให้ได้เห็นหน้าอกอันงดงามที่ทำให้รู้สึกตัวร้อนวูบวาบ ความคิดถึงยิ่งทวีคูณแผ่ซ่านไปทุกอนูในเรือนร่างของตัวเอง มัวแต่คิดเรื่องที่จะยั่วจนไม่ได้สนใจว่า ตัวเองก็ถูกรุกเร้าด้วยเช่นกัน ตะขอเสื้อตัวในถูกปลดออก เม็ดขนุนยั่วยวนด้วยการใช้นิ้วสัมผัสอย่างแผ่วเบาไปที่เนินเนื้อเล็กของยูถกาที่เมื่อถูกสัมผัสเล็กๆ นั้นทัก ทายทำให้รู้สึกว่า ร่างกายอ่อนแรงในทันที จูบอันร้อนแรงจากเม็ดขนุนทำให้หัวใจของยูถกายิ้มอย่างอย่างสดใส เพราะทำให้รับรู้ได้ว่า หัวใจของเม็ดขนุนคงรู้สึกไม่ต่างจากเธอนัก

   "ชอบยั่วดีนัก คิดถึงแทบตาย ตบะแตกเลยทีนี้" เม็ดขนุนถอนใจ แนบใบหน้าแนบแน่นไปกับแก้มของยูถกา ก่อนที่จะช่วยติดตะขอเสื้อตัวในนั้นให้ เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม

   "ไม่ยั่ว แล้วจะรู้ไหมล่ะ ว่ารู้สึกแบบนี้" ยูถกากระซิบบอก

   "ไม่น่ามาเจอกันเลย" เม็ดขนุนบอก

   "เจอแล้ว ได้กอดแน่นๆ อยู่แบบนี้ไม่ดี หรือ" ยูถกาถาม

   "เพราะมันดีไง ดีมาก แล้วพอเรากลับไปอยู่ลำพัง มันจะเป็นอย่างไร คิดบ้างหรือเปล่า" เม็ดขนุนบอก แทนที่จะคลายอ้อมกอดออกกลับกอดยูถกาเอาไว้แนบแน่นมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

   "ไปอยู่ที่ไหน บอก ยูว์ สิ จะได้ตามไป นะ" ยูถกาจูบเล็กๆ ไปที่แก้มของเม็ดขนุน

   "เราไม่อยากผิดคำพูด" เม็ดขนุนบอก

   "ผิดคำพูด เรื่องอะไร" ยูถกาทำท่าคิด แนบมือทั้งสองข้างไปที่ใบหน้าของเม็ดขนุน ประคองไว้ด้วยความรู้สึกห่วงใย ในแววตาที่เริ่มเศร้าลงไป

   "ช่างเถอะ"

   "ไม่สงสาร ยูว์ บ้างหรือ" ยูถกาถาม

   "ยูว์ ถามอะไรเราแบบนี้ล่ะ"

   "ยูว์ พร้อมนะ พร้อมสู้ทุกเรื่อง" ยูถกาบอกด้วยน้ำเสียงแสดงความมุ่งมั่น เผื่อว่า จะทำให้คนที่เอาศีรษะแนบไว้กับหน้าผากของเธอนั้นจะรู้สึกเชื่อ มั่นในความรู้สึกของกันและกัน

   "ไม่รู้สิ ยูว์ ทำเราอ่อนแอ เวลาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้"

   "จะให้อ่อนแอมากกว่านี้อีก แต่เราสองคนเข้ามาในนี้นานแล้ว เดี๋ยวคนที่อยู่ข้างนอกที่มาด้วย จะเข้าใจผิดเนอะ" ยูถกายิ้มทะเล้นให้เม็ดขนุน

   "จริงด้วยเนอะ" เม็ดขนุนยิ้มจางๆ ให้

   "เดี๋ยวเถอะนะ คืนนี้ก็ไปนอนห้อง หมอเอย เลยไหมล่ะ" ยูถกาทำหน้าบึ้งใส่เม็ดขนุน

   "นอนห้องไหนก็ได้ ถ้าเจ้าของห้องเขาเต็มใจ"

   "ลองดูสิ โดนแน่ ห้องตัวเอง ห้ามล็อค เดี๋ยว ยูว์ ไปล็อคให้เอง ตกลงตามนี้ อย่าขัดใจนะ ยูว์น่ะ ขี้โมโหมากขอบอก" ยูถกายิ้มๆ กับคนที่ส่ายหน้า แต่เมื่อโดยยูถกาจูบเข้าอีกครั้ง ก็รีบจูบตอบในทันที

   "แผน คุณพุดกับคุณรัก ใช่ไหมเนี่ย"

   "สองคนนั้น มีแผนนิดเดียว ที่นัวเนียอยู่เนี่ย ยูว์ คิดเอง" ยูถกายิ้มทะเล้น และรีบยกเครื่องดื่มเดินออกจากห้องครัวไปก่อน เม็ดขนุนส่ายหน้า เพราะรู้ดีว่า หัวใจอ่อนแอเสมอ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิด

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

02 มีนาคม 2017 เวลา 09:23:32
มาต่อเรื่อยๆนะคะไรท์
ตามหาที่อ่านนิยายจนเหนื่อยเลย :42:
แสดงความคิดเห็น